Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG) Lullaby of light and shadows ~

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Hier is het schrijftopic van de RPG Lullaby of light and shadows.
De bedoeling is dat hier ALLEEN de personages worden geplaatst in het begin en daarna alleen maar onze stukken tekst.
Kletsen kan op het kletstopic! (http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=472421&p=0)

We wachten even met schrijven totdat iedereen even zijn personage heeft gepost, anders heb je straks personagebeschrijvingen tussen het verhaal heel en dat is niet zo handig, haha.

Hieronder nog even verhaallijn + regels etc

De afbeeldingen zet ik er even niet bij, die staan op het klets topic (anders word dit te lang, haha)

==

Deze rpg speelt zich af in, zoals gewoonlijk bij mijn verhaallijnen, een fantasie wereld, jaren geleden. Een andere wereld, andere landen en andere regels. Geen technologie. Ik ben alleen te lui vandaag om de wereld echt te omschrijven, haha. Ik dump zo wel wat plaatjes neer die ik vond en waarvan ik denk dat ze in deze wereld zouden passen. In ieder geval zijn de rassen van wezens die er wonen verdeeld onder de landen. Elfen, mensen en andere rassen hebben elk hun eigen land, hun eigen gedeelde op de wereld. Ze mogen elkaar vaak niet, walgen van elkaar en zoeken elkaar ook nooit op.. met één uitzondering; Elke vijf jaar worden er van elk ras twee jongeren (geslacht maakt niet uit, het mogen ook twee jongens of twee meisjes zijn) naar een tournament gestuurd om tegen de andere rassen te strijden in verschillende competities (waarvan de beroemdste het laatste onderdeel is; het overleven in de wilde gebieden van de wereld. Je vijand is het land zelf (dus NIET andere deelnemers, zoals in thg) Het laatste onderdeel is dus een legendarische reis door de wereld om te overleven, deze kan serieus een jaar of langer duren, als hij maar binnen vijf jaar voorbij is zodat het volgende tournament kan worden gehouden. Het gaat puur om de eer; de winnaar mag zichzelf het sterkste ras noemen totdat het volgende tournament komt.

Dit keer gebeurt er echter iets anders, iets ongewoons tijdens het tournament. De jongeren verdwijnen van de aardbodem, worden vermist. Een onbekende kracht heeft hen namelijk naar nóg een andere wereld gestuurd en daar moeten ze dus leren overleven, de kans dat ze ooit naar huis kunnen is ontzettend klein. Ze hebben enkel elkaar en moeten elkaar dus leren vertrouwen, hoewel het is toegestaan om je eigen weg op te gaan; toch moet je, om de rpg een beetje leuk te houden, met minimaal één andere personage regelmatig contact hebben. Dit mag je overleggen met andere deelnemers c: De andere wereld heeft ook steden, dorpen, verschillende landen etc

De rpg begint op het moment dat onze personages de wildernis inrennen in het tournament, dit zal beschreven staan in je eerste bericht. In je tweede stukje beschrijf je hoe je personage plotseling in een andere wereld gesmeten word. Je mag zelf beslissen waar je terecht komt, maar ook hierbij geld de regel in het stukje hierboven; blijf niet te lang loner en zoek contact met andere personages c:

Regels;

- Een beetje ervaren is fijn; je typt met leestekens/interpunctie en typt overzichtelijk. Ook is het fijn als je altijd in dezelfde vorm typt en niet telkens wisselt van vorm. Het liefste minimaal 6 regels, geen maximum maar niet té lang, dan moeten mensen veel lezen als ze even missen.

- Geen vaste volgorde; maar er alleen geen halve orpg tussen twee personen van en betrek andere personages er ook bij.

- Geen powerplayen (typen/beslissingen maken voor een ander) Dit mag wel in overleg, maar ik wil er wel van op de hoogte zijn, anders kun je echt een mailtje van mij verwachten.

- Ik beslis trouwens wie er meedoen, neem het niet persoonlijk op als ik liever niet heb dat je meedoet.

- Niemand is een god in deze rpg; iedereen heeft sterke, maar ook zwakke punten. Zorg ervoor dat je personage niet op is (OverPowered)

- Het doden van personages is niet toegestaan; het doden van Non-Players (dus personages die je zelf bedekt, zoals een vrouw die door de stad loopt maar verder geen doel heeft in het verhaal) is wél gestaan.

- Bloed, geweld, drugs en alles is toegestaan in dit verhaal; zorg echter zelf wel voor een grens.

- Zoals ik eerder al zei; geen technologie. Geen mobieltjes, zelfs zaklampen zijn er nog niet. Je moet dus met brieven en kaarsen werken c:

- Je personagebeschrijving moet bestaan uit de volgende dingen; Naam, leeftijd, Ras, Klasse (lees je straks meer over), Innerlijk, Uiterlijk/Afbeelding. De afbeelding ís verplicht, hoeft geen echte foto te zijn. Zowel foto's als getekende afbeeldingen zijn prima c:

- Houd je aan de regels van je ras/klasse

De rassen:

- Mensen;

Mensen zijn harde werkers. Ze zijn eerlijk en meestal vriendelijk, dit kan echter per personage verschillen. Mensen hebben als voordelen dat ze snel het vertrouwen van mensen kunnen winnen, als nadeel hebben ze dat ze niet magische krachten hebben (behalve als ze daarvoor hebben geleerd, lees je straks meer)

#Verplichting; Geen verplichtingen

- Elfen;

Elfen zijn snel en sterk, ze zijn echter ook achterdochtig en ijdel. Elfen zullen snel voor zichzelf kiezen en worden vaak als egoïstisch gezien, toch heeft elke actie die ze nemen een reden en hebben ze over hun daden nagedacht. Ze zijn goed met wapens en magie. Ze hebben echter ook nadelen; ze zijn makkelijk te vinden. Elfen stralen een soort gevoel en geur af, als je er vanaf weet en er om zoekt heb je zo een Elf gevonden.

#Verplichting; Je personage moet puntoren hebben.

- Demonen;

Demonen komen in alle soorten en maten, de Demonen waar ik het over heb hebben echter een menselijk vorm. Ze hebben ook een Demonen vorm, die mag je zelf beslissen trouwens. Ze zijn slim, stiekem en worden vaak als 'het kwaad' gezien. De meeste Demonen zijn sadisten of zijn graag alleen. Hun zwakte is licht; overdag zijn ze zwakker dan in de nacht, hoewel ze wel gewoon tegen daglicht kunnen. Ze zijn erg sterk en elke Demon beschikt in een bepaalde mate over magie.

#Verplichting; Er moet ook een afbeelding van je Demonenvorm bij

- Meervolk;

Het Meervolk, ook wel meerminnen genoemd, leven voornamelijk in de zee of in rivieren en meren. Als ze op het land komen krijgen ze echter benen en kunnen ze ook zo overleven. Ze zijn slim en vriendelijk, hoewel sommigen ook wel een beetje achterbaks kunnen zijn. Ze houden van zingen en hebben een geweldig mooie stem, dit is ook meteen hun vorm van magie. Ze hebben om op het land te overleven echter wel regelmatig water nodig; ze moeten dus óf veel drinken of regelmatig weer even het water in. Ook kunnen ze niet erg hard rennen en moeten ze veel uitrusten, dit omdat ze niet gewend zijn om constant op benen te staan. Hun pluspunten zijn dat ze elk moment onder water kunnen verdwijnen, ze kunnen mannen verleiden om dingen voor hun toe doen (dit werkt niet bij iedereen even sterk, hoewel het altijd wel in kleine mate werkt, ondanks dat de mannen het meestal ook wel doorhebben) Meervolk kan zowel mannelijk als vrouwelijk zijn trouwens.

#Verplichting; Menselijk vorm + Meerminnenvorm afbeelding verplicht.

- Katmensen;

De naam zegt het al; dit zijn menselijke katten. Officieel zijn het katten die gedeeltelijk de vorm hebben gekregen van een mens. Ze zijn snel, grappig, roekeloos en over het algemeen vriendelijk. Ze kunnen van vorm veranderen (van katmens naar compleet kat) en kunnen met elk dier praten, het zijn dus handige tolken. Ze zijn niet even goed te vertrouwen aangezien ze de gewoonte hebben om 's nachts te verdwijnen of dingen te stelen van anderen. Ze zijn dol op vis en melk trouwens, zo kun je hun hart winnen. Ze zijn moeilijk te vinden; als ze willen verdwijnen zijn ze zo weg. Het zijn fijne wezens om je gezelschap te houden. Er word gezegd dat deze wezens negen levens hebben, dit is echter nooit bevestigd. Er is ook een legende dat als je een katmens zijn leven red, hij je voor altijd zal volgen en beschermen. Deze wezens komen echter bijna altijd op hun pootjes terecht en daarom is ook deze legende nooit bevestigd. Ze vechten met hun nagels, die in klauwen kunnen veranderen, en messen/zwaarden/katana's en vergif. Ze vechten nooit met andere wapens, zoals pijl en boog. Hun kleding veranderd trouwens mee als ze in kattenvorm gaan.

#Verplichting; Afbeelding van mensenvorm moet kattenoren hebben. Omschrijving kattenvorm.

Klassen:

Iedereen mag een klasse uitzoeken voor zijn/haar personage. Als je verder leest word het wel uitgelegd.

Magiër:

Magiërs zijn wezens die de kracht hebben om magie te gebruiken en de elementen te manipuleren. Zodra men deze klasse heeft behaald kan men altijd gebruik maken van magie, hoewel dit wel zijn grenzen heeft. Dingen die niet kunnen; Andere wezens met één blik doden (of dingen die daar op lijken) Gedachten lezen, de lichamen of geest van anderen besturen of manipuleren etc,. Dingen die wel kunnen; Het manipuleren van de vier elementen en hierdoor bvb vuur maken of besturen (denk maar even aan Avatar the last airbender of zo) Ook kunnen de elementen 'donker' en 'licht' worden gemanipuleerd, hoewel Demonen niet het element 'licht' kunnen manipuleren, omdat dat hun zwakte is. Elfen kunnen niet het element 'Donker' manipuleren en het meervolk kan niet het element vuur manipuleren, hoewel ze wel vanaf hun geboorte al water kunnen manipuleren. Elfen kunnen van nature aarde en leren lucht heel snel. Mensen kunnen van nature niets maar zijn snelle leerlingen. Katmensen kunnen aarde vanaf hun geboorte al.

Krijgers;

Krijgers zijn erg goed met wapens; ze leren snel met wapens omgaan en krijgen ook altijd korting bij het kopen van wapens. Ze kennen bijna geen angst en worden soms ook wel ingehuurd om bepaalde klussen te doen voor zij die daar niet de kracht voor hebben. Krijgers kunnen eigenlijk met elk wapen overweg, hoewel ze bijna nooit gebruik maken van vergif aangezien dat in de ogen van een krijger achterbaks is; je moet oog in oog staan met je tegenstander/vijand en een eerlijk gevecht houden. Krijgers kunnen trouwens erg goed tegen drank en er word hun ook altijd wel een drankje aangeboden als ze in een herberg zijn.

Dieven;

Dieven zijn snel op hun voeten, ze zijn stil en stiekem en slagen er altijd in om iets te stelen. Ze zijn goede leugenaars en meesters in het ontsnappen van vervelende situaties. Katmensen zijn altijd goede dieven. Elfen kunnen geen dieven zijn, hun eer houd dit tegen. Demonen zijn ook goede dieven. Dieven hebben altijd de neiging om de 'moordenaar' kant op te gaan, dit hangt echter geheel van je personage af.

Jager;

Wezens die als klasse jagers hebben zijn uiteraard goede jagers. Ze komen nooit met legen handen thuis en zijn ook geweldige koks. (Katmensen zijn uiteraard ook goede jagers, als we het hebben over vissen en muizen, maar nu hebben we het even over grote wezens zoals herten en dergelijke) Ze zijn erg zuinig op hun vangst en verspillen niets.

Katmensen (2/2) VOL

- Envy (Mannelijk) / Dief / Jean D'orth (x)

- Layer

Demonen (2/2) VOL

- Dauntless (Mannelijk) / - / Dantalion Leférve (x)

- HPorpgmodel (Vrouwelijk) / Krijger / Catherina Melissa von L'oir (x)

Elfen (2/2) VOL

- Hoothoot (Vrouwelijk) / Magiër / Aslièl Laoghaire (x)

- Envy (Mannelijk) / Jager / Thylarnis E'nal Lune (x)

Meervolk (2/2) VOL

- lovesgirlx (Vrouwelijk) / Dief / Sara Lahey (x)

- XaalbesjeX (Vrouwelijk) / Krijger / Zoey Yun Lee

Mensen (2/2) VOL

- Deadly (Vrouwelijk) / Krijger / Akatsumi Yona

- Laryanue (Mannelijk) / Dief/Krijger / Delvin Mallory (x)

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Jean D'orth is een katmens van 22 jaar. Hij is nieuwsgierig, roekeloos en staat erom bekend dat hij veel flauwe grappen maakt. Sarcasme is zijn tweede naam en hij is niet bepaald subtiel. Hij draait er niet omheen en zegt altijd meteen wat hij denkt. Hij kan wat arrogant zijn, zijn ego ruikt men al van verre, maar toch zit er ook wat goeds in zijn hart. Hij mag dan misschien wel een rokende, drinkende, arrogante dief zijn, zijn aardige kant kan mensen soms aangenaam verrassen. Je vind hem meestal in de kroeg, slapend in de zon of op mensen neerkijkend in bomen. Aangezien hij een katmens is, heeft hij vanaf zijn geboorte al een aanleg voor aardemagie, iets wat hij gebruikt tijdens zijn overvallen.

Jean zijn haren zitten een beetje tussen het donkerblauw en zwart in en zijn ogen zijn een doordringend geel, maar lijken soms van kleur te veranderen als heftige emoties bij hem de controle overnemen. In zijn kattenvorm heeft hij dezelfde haarkleur en kleur ogen, hij blijft het rode sjaaltje om zijn nek houden.

Thylarnis E'nal Lune, word ook wel Lune genoemd door zijn vrienden, is een elf met een liefde voor het bos. Hij is een jager en is daarom ook altijd wel in het bos te vinden. Omdat hij een elf is, met aanleg voor magie, gebruik hij zijn magie ook tijdens het jagen en om één te worden met het bos. Hij is van nature een goed persoon, iets wat heel vreemd is bij elven, hij probeert altijd anderen te helpen. De meeste elven zijn van nature veel achterdochtiger, minder vriendelijk en kiezen snel voor zichzelf. Sommige mensen zien hem hierdoor als een bemoeial, die altijd zo neus in andermans zaken moet steken. De waarheid is echter dat hij hoofdpijn krijgt als mensen lopen te schreeuwen en ruzie maken, wat de reden is dat hij het altijd meteen wil oplossen. Hij heeft een ontzettend goed gehoor, wat door jaren training in het bos komt. Ook zijn andere zintuigen staan altijd op scherp, nou ja, behalve het zien dan. Hij is namelijk blind. Aangezien hij al vanaf zijn geboorte blind is, heeft hij leren luisteren naar het bos. De bewegingen van de dieren, het trillen van de aarde. Hij voelt alles, en zo kan hij alles voor zich 'zien'
Toch heeft deze van nature aardige jonge elf ook een andere kant, eentje die hij niet vaak laat zien. Het is niet dat hij vervelende, achterbakse trucjes uithaalt, maar hij heeft een verrassende kilheid in zich. Als hij zou moeten, zou hij niet terugdeinzen om te moorden. Want als je het anders bekijkt, is het hele leven één grote jacht. Eten of gegeten worden, en Lune weet dan wel welke keuze hij moet maken.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Catherina Melissa von L'oir is een 18 jarig meisje wat vanaf kleins af krijgt wat ze wilt als het gaat om geld of huiswerk gedaan word, krijgt dit meisje het. Ze stamt af van een adelijke familie, niet zomaar 1, nee dat zou je willen. Van een oude, koude, gemene, duistere familie die verboden dingen doet zoals moorden, mensen beroven en pijn laten lijden. Pijn laten lijden is haar favoriete onderdeel van haar leven en dit is ook haar hobby. Ze laat mensen pijn lijden, omdat ze nooit aandacht of liefde heeft gekend en iedereen die het wel heeft gekend, krijgt pijn. Ze vertrouwt geen mensen en heeft ook nooit vrienden gehad. Ze gebruikt mensen en als ze ze zat is laat ze hun vermoorden. Met dit meisje wil je geen ruzie. De enige persoon waar ze ooit om gaf, was haar dienstmeid. Die haar opgevoed heeft als haar eigen dochter, helaas is ze vorig jaar overleden en sinds dien is ze erger geworden, al haar gevoelens zijn gewoon weg. Verder beheerst de het element duisternis heel goed en als ze boos is, laat ze alles duister worden.

Laryanue
Karaoke-ster

Laryanue schreef:

Delvin Mallory is een 23-jarige jongeman. Net zoals alle andere wezens die onder zijn ras vallen, beschikt ook hij van nature niet over magische krachten. Hij is ook nooit in de leer geweest bij iemand die wel over deze krachten beschikte, hij had hier nooit het geld of de connecties voor, laat staan de vrijheid. Hij groeide op als wees in een van de weeshuizen die geleid werden door geestelijken, maar veel educatie buiten godsdienst boden ze niet aan. Van buiten leken de geestelijken misschien wel heiligen, maar de weeshuizen waren niet veel beter dan de straten zelf. Je moest goed op je weinige bezittingen passen, voor je het wist had een andere wees het al van je gestolen. Met beide handen moest je je aan je eten vastklampen om te voorkomen dat iemand het onder je neus weggriste. Tussen die geestelijke propaganda en de slechte manier waarop ze de wezen behandelden zag Delvin geen andere uitweg dan het weeshuis te ontvluchten. De buitenwereld kon niet slechter zijn en zou hem misschien nog een kans geven om een roeping of iets dergelijks te vinden. Hij wilde op zoek naar familie, antwoorden, maar met de vage hints die hij over zijn ouders had gekregen, kon hij niet veel vinden. Hij kende geen familie, had geen vrienden of oude buren waar hij van wist. Op straat was hij net zo verloren als in het weeshuis. Uiteindelijk kwam hij zelfs tot de conclusie dat het een domme keuze was geweest, het was echter een keuze die al gemaakt was en niet meer teruggedraaid kon worden. Sindsdien denkt hij wel beter na over de keuzes die hij maakt. Als hij niet zo'n geluk had gehad, dan was hij misschien beter af geweest in het weeshuis, maar toch kwam hij uit op een leven waar hij uiteindelijk redelijk tevreden mee kon zijn, ondanks de minder goede gebeurtenissen die hem zijn overkomen. Hij is uiteindelijk op een goede plek beland.

Op straat leerde hij te stelen van nietsvermoedende marktkoopmannen, kon hij zo een appel uit de mand van een voorbijlopende vrouw halen zonder dat iemand het zou merken. Hij leerde de wegen en regels van de straat, sloot bondgenootschappen en maakte ook enkele vijanden.

Tijdens een vrij koude winter had hij geen andere keus dan om te overnachten in een verlaten gebouw. Omdat het huis erom bekend stond dat er eigenlijk niemand woonde, kwam er behalve de enkele dief of zwerver niemand. Voor een aantal weke ging het goed, zijn weinige bezittingen lagen goed opgeborgen, hij had een haard en was beschut voor weer en wind. Op een ochtend werd hij echter niet wakker in dit verlaten huis, maar op een veiling. Mensenhandel was in vele gebieden verboden, of werd niet getolereerd, maar toch werd het gedaan. Hij werd gekocht door iemand die vechters zocht voor arenagevechten, hij had geen andere keuze dan te doen wat deze man zei. Hij was een van de snelste vechters, heeft alle gevechten gewonnen, anders had hij nu niet meer geleefd. Met de tijd leerde hij zwakheden van anderen in te schatten en dezen te gebruiken. Hij viel onder de krijgers, maar toch bleef hij vast hangen aan zijn verleden op straat. Daar had hij namelijk dingen geleerd die zijn leven meerdere malen hadden gered. Daarbij was een gevecht nooit eerlijk, in een gevecht om leven en dood kon je niet over eerlijkheid nadenken, je moest doen wat je moest doen om te overleven. Zand strooien in de ogen van je tegenstander, deze onderuit halen, hem in de rug aanvallen als hij niet keek. Hij vond oplettendheid een verantwoordelijkheid, als je iets niet overleefde omdat je niet goed op je omgeving lette, dan was dat je eigen schuld, een domme fout. Eerlijkheid redt je leven niet, slim zijn en zwakheden gebruiken kan dit echter wel.

De man die hem had gekocht op de veiling was een goed man, Delvin kreeg te eten, training, zijn wonden werden verzorgd, hij kreeg zelfs een klein beetje geld met elk gevecht dat hij won. Tegen de verwachtingen in gebruikte hij dit echter niet om dingen voor zichzelf te kopen, hij spaarde het op om zijn vrijheid terug te kopen, want hoewel hij nog geen gevecht verloren had, hij was altijd bang dat de volgende zijn eind zou kunnen zijn. Hij liet zich niet verblinden door trots, veiligheid leek hem de beste keus. Met zijn nieuw gevonden talent voor vechten zou hij zich misschien ergens bij kunnen aansluiten, misschien bij de bewaking van de stad of als een schildknaap voor een edelman of misschien kon hij toch overleven als een zelfstandige huurling.

Het duurde echter niet lang voor hij werd uitgekozen voor het toernooi. Net toen hij zijn vrijheid had teruggekocht, werd hij weer gedwongen om iets te doen. Deze keer deed hij het echter met minder weerzin, deze keer deed hij het voor de eer, zowel zijn eigen als die van de mens als ras.

Van zijn verleden bestaande uit het leven op straat en zijn arenagevechten is niet veel te merken. Behalve enkele littekens van gevechten ziet hij er niet echt uit als iemand die zo veel mensen aan het einde van zijn zwaard heeft gehad, laat staan dat hij zich ernaar gedraagt. Hoewel hij het nooit vergeet en zelfs alle namen uit zijn hoofd weet, laat hij dit zelden doorschemeren. Want net zoals zij, was ook hij gedwongen om dat te doen. Het was zijn leven of dat van hun, vroeg of laat was er iemand aan hun hand gestorven, of zouden zij aan de hand van een ander sterven. Geen van beide had iets te verliezen, Delvin had misschien nog het geluk om nog iets te kunnen winnen aan die gevechten.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:

Naam: Aslièl Laoghaire
Leeftijd: 22
Ras: Elf
Klasse: Magiër, ze kan zoals de meeste elfen de elementen aarde en lucht bijzonder goed besturen, en ze is aan het leren hoe je licht moet besturen, maar heeft daar nog moeite mee.
Uiterlijk:
The fire tribe was ruled by King Owen. They were known for their red hair and elvish ears, and fiery red temper. Their heir was Astrid Firebloode. They had powers over fire.
Zoals de meeste elfen is ze lang, slank en erg aantrekkelijk. Ze beweegt zich met een soort elegantie, zoals alleen elfen dat kunnen. Verder heeft ze lang, rood haar, wat ze meestal in een staart houdt zodat het minder in de weg zit, en smalle, groene ogen.
Innerlijk: Aslièl is een typische elf. Met eigenschappen als trots, arrogant en intelligent zou ze zo uit een tekstboek kunnen komen. Daarnaast is ze veeleisend, snel geïrriteerd en niet bang om je precies te zeggen wat ze van je vindt. Hoewel ze altijd eerlijk is en niet twijfelt om haar mening over anderen te geven, is ze zelf snel beledigd, een beetje hypocriet is ze dus wel. Wel weet ze goed wat ze precies kan en wat ze niet kan, dus ze overschat zichzelf zelden. Dit leidt er wel soms toe dat ze wat voorzichtig overkomt. Als ze immers zelf weet dat ze iets of iemand niet aankan, is ze natuurlijk niet overenthousiast om de confrontatie aan te gaan. Toch gaat ze ver om haar eer en waardigheid hoog te houden. Uitdagingen gaat ze zelden uit de weg en anders dan bij anderen, is eerlijk vechten heel belangrijk voor haar. Maar als je haar eer dan toch schade toebrengt, zal ze uitzonderlijk veel doen om haar eer te herstellen en dus wraak te nemen. Ze koester dan ook veel wrok, zelfs over de kleinste dingetjes. Ten slotte toont ze vaak geen emoties die zij als “zwak” beschouwt, zoals verdriet of mededogen. Hierdoor komt ze vaak koud over, en dat is ze ook eigenlijk wel.
Aslièl komt uit een invloedrijke familie, voor wie eer erg belangrijk is. Ze heeft eigenlijk nooit echte problemen in haar jeugd gekend, waardoor vele van haar ras denken dat ze het tournament niet zal overleven. Juist hierdoor werd ze nog meer gedreven en betekende het nog meer voor haar om erheen te gaan, en de eer van de elven te verdedigen. Nu het haar eindelijk gelukt is, zal niets haar tegenhouden; ze moet en zal winnen.

Account verwijderd

schreef:
Sara Lahey/21/Dief

Iedereen heeft wel wat duisters in zich, net als Sara. Altijd was zij wel het lieve en kwetsbare meisje van de zeeën geweest, maar plots veranderde dat. Niemand had verwacht dat ook Sara dat duistere in haar zou vertonen. Ze viel mensen aan die kritiek op haar hadden, die haar niet accepteerden. Maar waarom? Waarom viel ze al die onschuldige wezens en mensen aan terwijl ze alleen een beetje kritiek op haar hadden, of haar vertelden dat haar jurk niet mooi was? Dat haar haar niet goed zat. Maar daar was een reden voor, een reden die zorgde dat Sara een monster werd. Haar ouders. Jarenlang hadden ze kritiek op haar. Dit was niet goed, dat was niet goed, dit zat lelijk, dat zat lelijk. Jarenlang maakten haar ouders duidelijk dat ze lelijk was, dat ze nooit een man zou kunnen vinden als ze er zo zou blijven uitzien. Uiteindelijk was dat goede in Sara gebroken. En het kwade begon allemaal nadat ze haar ouders had vermoord. Beide smeekten ze om genade, smeekten ze haar om te stoppen, maar Sara kon er alleen maar om lachen. Al die tijd werden haar ouders gezien als een van de machtige mensen in de zeeën en wie had ooit kunnen bedenken dat Sara, hun lieve dochter, hun zou vermoorden? Uiteindelijk werd het een hobby, iedereen vermoorden die slecht over haar sprak, die haar onzeker maakten. Maar ook veranderde iets aan Sara's uiterlijk. Ze werd mooi, bloedmooi. Haar vuile, blonde haren die om haar gezicht dansten verdwenen en werden vervangen door mooie bruine lokken. Haar huid, vol onzuiverheden veranderde in een mooie, egale gloed rondom haar gezicht. Haar ogen, die voorheen zwart en donker waren, werden grijs, lichter en mooier. Ze verleidde mannen, stal van ze en vermoordde ze daarna. Niemand herkende de oude Sara nog. En niemand wist dat zij de moordenaar was van haar ouders, en nog steeds anderen vermoordde.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Meet Dantalion Lefèvre, een 23 jarige demon.
Dante is een echte levensgenieter. Elke cent die hij verdiend geeft hij uit een gigantische feesten, braspartijen en orgieën. Zoals zowat elke demon verkiest hij het nachtleven boven het dagleven. De dag gebruikt hij om te slapen en s'nachts haalt hij zijn charmes boven. Want deze jongen is een en al charisma. Mensen om zijn vingers draaien is een van zijn talenten.
Hij mag dan wel jong zijn. Hij is de uitbater een enorm casino. Het is een prachtig gebouw waar meer wordt gedaan dan alleen maar gokken. Hij gebruikt de zaal tevens voor imposante shows, reusachtige banketten.
In Dantes leven is er geen tijd om te treuren. Voor hem bestaan alleen maar plezier, genot en lust. Zijn succes en goede looks bezorgden hem veel aandacht van menig man en vrouw. Hij is al lang de tel kwijtgeraakt van het aantal demonen waarmee hij het bed heeft gedeeld.
Hoewel hij een echt luizen leven lijdt is het toch niet genoeg voor Dantalion. Wat hem echt interesseert is de geest van wezens en hoe hij deze zou kunnen beïnvloeden. Hij beschikt over duistere magie. Vooral het manipuleren van schaduwen is een van zijn sterktes. Maar wat hij echt wil is het manipuleren van iemands geest. Hij is een getrainde illusionist. Maar de illusies die hij uitvoert zijn slechts trucjes. Hij wilt echte illusies kunnen creeëren, werkelijk iemands geest kneden naar zijn wil. Daarom dat hij al jarenlang bezig is met het uitvoeren van experimenten. Tevergeefs natuurlijk en deze experimenten zijn allesbehalve aangenaam voor de proefpersonen. Toch blijft Dante voorzetten. Hij is iemand die nooit zomaar opgeeft. Anders was het hem ook niet gelukt zo'n enorm imperium op te richten. Als hij iets in zijn hoofd haalt zal hij blijven doorzetten tot het hem lukt.

Demonenvorm (het schaduw wolf achtige wezen):

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Op het moment dat Jean zijn ogen opende, werd hij voor enkele seconden verblind door felle zonnestralen. Zijn ogen moesten langzaam wennen aan de nieuwe omgeving, enkele ogenblikken geleden had hij nog in een ondergrondse ruimte gestaan, wachtend tot hij via een lift omhoog werd gehaald. Hij was er helemaal klaar voor, zijn lichaam trilde uit enthousiasme en zijn snorharen stonden recht vooruit.

Jean kneep zijn ogen nauw samen terwijl zijn blik steeds iets helderder werd, en wat hij zag beviel hem wel. Een groot, bosachtig gebied. Voorzichtig nam Jean een stap van het platform af en nam hij de tijd om de omgeving in zich op te nemen. De geuren, het gevoel van het gras onder zijn blote voeten. Al deze informatie was ontzettend belangrijk want dit was het gebied waar Jean eerst zou moeten proberen te overleven. Hij had natuurlijk ontzettend geboft, hij was immers een katmens en deze omgeving gaf hem ontzettend veel kracht om zijn aardemagie te gebruiken.

Zachte mos lag als een bed over de aarde heen, een beetje vochtig van de ochtenddamp en een meertje dat niet al te ver weg was, Jean kon het water al horen stromen. Prachtige, gezonde bomen torende hoog boven zijn hoofd uit, een dik bladerdak beschermde hem van de felle zon. Enkele zonnestralen braken door het zware bladerdak en schenen neer op het mos. Pluisjes en insecten dansten door het koele briesje langs Jean’s hoofd. Jean spitste zijn oren en sloot zijn ogen, de geluiding om zich heen in zich opnemend. Muizen die onder de bladeren ritselden, vogels die over de bomen heen vlogen, het zachte geritsel van libelvleugels en het harde gegrom van een wolf.

Jean’s ogen vlogen open en hij keek om zich heen, alert op de kleinste bewegingen. Hij wist zeker dat hij een wolf gehoord had. Dat was op zich niet zo’n probleem, hij wist zeker dat hij een wolf wel aan zou kunnen met zijn aardemagie, maar het had hem gewoon even verrast.

‘Weet je,’ siste Jean toen er twee gelige ogen hem aanstaarden vanuit de bosjes, ‘Ik heb het niet zo op uit de kluiten gewassen chihuahua’s.’ Met die woorden sloot hij zijn ogen voor een enkele seconde en kwam er een groenige gloed om zich heen, de bladeren begonnen te ritselen door een plotselinge windstoot. Met een grom stortte de wolf zich op Jean, die met een grote glimlach op zijn gezicht bleef staan.

‘Woef.’ Mompelde hij toen de wolf een sprong naar hem toe nam. Vlak voordat de kaken van de wolf zich om Jean’s keel sloten, werd de wolf uit de lucht geslingerd door een tak. Met zijn aardemagie slingerde Jean de wolf weg, ver over de bomen heen.

‘Kom maar op!’ Schreeuwde Jean grijnzend. Hij had het gevoel dat hij de hele wereld wel aan kon.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het eerste waar Dante aan dacht toen de felle zonnestralen zijn huid verwarmden, was dat hij zo snel mogelijk op zoek moest naar schaduw. De meeste competities waren overdag geweest. Met Dante's slaapritme werd totaal geen rekening gehouden. Hij was niet bepaald in een blije bui. Zijn biologische klok was totaal ontregeld en hij had wel betere dingen te doen dan meedoen aan dit tournament. Hij had altijd gedacht dat hij met geld alles voor elkaar zou krijgen. Blijkbaar gold dat niet voor aloude traditionele wedstrijden. Eenmaal gekozen moest je meedoen. Iemand omkopen die zijn plaats in zou nemen was onmogelijk.
'Komaan Dantalion probeer het positief te bekijken.' Dacht hij in zichzelf terwijl hij het platform verliet en zijn toevlucht tot het bos nam. 'Wanneer je hieruit raakt zal iedereen je zien als een held. Denk eens aan al die mensen die de lakens willen delen met een held. Je succes zal hier alleen maar door toenemen.' Hij kon niet anders dan zichzelf gelijk geven. Al moest hij dan natuurlijk wel zien te overleven.
Hij porde met zijn wandelstok in het vochtige mos voor hem en zuchtte geërgerd. Kon niemand er rekening mee houden dat de laarzen die hij droeg uniek waren, speciaal voor hem ontworpen. Ze waren gemaakt om mooi te zijn, niet om mee door de modder en vochtigheid te ploeteren. Dantes kleren was zo aangepast dat ze mee veranderden wanneer hij zijn demonenvorm aannam. Het had hem een fortuin gekost, maar was zijn geld meer dan waard geweest.
Hij nam zijn omgeving in zich op: bomen, bomen en nog meer bomen. Het zag er allemaal vrij rustig en vredig uit tot een van de bomen plots bewoog. Dante kneep zijn ogen tot spleetjes. Had hij dit echt gezien of had hij last van waanbeelden door een teveel aan zon. Opnieuw bewoog de boom, dit keer trok hij zijn wortels uit de aarde. Een van de wortels kwam recht op hem af. Net op tijd kon Dantalion opzij springen. Hij overwoog zijn opties. Het was dag, hij kon de keren dat hij in een bos was geweest op één hand tellen, kortom hij was absoluut in het nadeel. Daarom besloot hij in plaats van te vechten, te rennen voor zijn leven.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:

Elke seconde die ze in de buis stond, slechts wachtend, leek bijna een eeuwigheid te duren. Aslièl kon niet wachten tot het ding eindelijk in beweging zou worden gebracht en ze eindelijk het daglicht weer kon zien. Ze voelde zich zeker van zichzelf, kon niet wachten om te beginnen en zichzelf te bewijzen. Toen de lift ten slotte uiteindelijk omhoog kwam, kon ze zichzelf bijna niet meer houden en ze kon een glimlach niet tegenhouden. Toen … en ze gewend was aan het felle licht, twijfelde ze geen moment en begon meteen met rennen, er was immers geen tijd te verliezen. Adrenaline gierde door haar lichaam terwijl ze over het gras naar de rand van een bos rende. Als ze ergens kans had om te overleven, was het daar wel. Alles wat ze had gedaan, al het trainen, het werken, het kwam allemaal op dit moment aan, nu was haar kans om te bewijzen wat ze waard was. Nu moest ze alles geven en iedereen die ooit op haar neer keek, ongelijk geven. Maakt niet uit wat er gebeurde, ze kon nu niet opgeven.
Ze kwam steeds dichterbij de bosrand en dat was te merken. Gras verruilde zich voor onkruid, de grond voor gevallen bladeren. Al snel begonnen de steeds hogere bomen niet alleen de zonnestralen te blokkeren, maar ook haar zicht, na een tijdje kon ze nog geen 30 meter voor zich uit kijken. Terwijl ze steeds dieper in het bos kwam en het bos steeds ondoordringbaarder werd, verminderde haar snelheid, opdat ze niet zou vallen over alles wat op de grond lag, iets wat alleen nog maar moeilijker zou worden naarmate ze dieper het bos in ging.
Hoewel deze omstandigheden een enorme tegenvaller en zelfs een nadeel zouden zijn, prees Aslièl zich gelukkig. Zij kende bossen; ze was gewend aan de manier waarop de kruinen van de hoogste bomen het struikgewas verduisterde, de vele muggen en spinnen ergerden haar nog amper en eigenlijk vond ze het zelfs leuk hoe onvoorspelbaar het bos is, hoe je moet springen over de grote plassen met modder en dan weer plotseling moet duiken voor een laaghangende tak. De schrammen die ze af en toe opliep door de doorns van een of andere struik of de takjes die wel eens in haar haar bleven hangen en kleine plukjes uit haar vlecht trokken, hielden haar aandacht niet lang vast, terwijl ze zich behendig door het bos bewoog. Ze wilde zo ver mogelijk komen voordat de nacht viel, aangezien het ‘s nachts vanzelfsprekend veel gevaarlijker was dan overdags. Ten eerste zou haar gezichtsveld nog beperkter worden dan het nu al was door de bomen en het zou moeilijker worden om beweging te zien. Daarnaast jagen veel dieren ‘s nachts. Dat zou niet eens zo’n probleem voor haar zijn, ze zou immers best zo’n dier aankunnen, vooral in een plek als deze, waar ze uitermate goed gebruik van haar magie kon maken, maar dat zou een stuk lastiger worden als ze het niet aan kon zien komen, dus zolang het beest stil was, stond ze machteloos. Alles bij elkaar genoeg redenen om gewoon een schuilplaats te vinden en ‘s nachts rusten.
Op het moment dacht ze daar echter nog helemaal niet aan, haar prioriteiten lagen nu elders. Haar gedachten waren vol van waar ze haar voet nu weer neer moest zetten, of ze ver genoeg zou kunnen springen om over dat gat heen te komen en wat dat vreemde geluid eigenlijk was. Hoe sneller ze deze problemen op kon lossen, des te sneller kon ze rennen, en omdat ze precies daar goed in was, was ze zo snel in zelfs dit onbekende bos.
Ze minderde geen vaart totdat ze het geluid van stromend water ergens aan haar rechterhand hoorde. Ze volgde het geluid een tijdje, oren gespitst, naar een klein, maar helder uitziend beekje. Nadat ze voor een ogenblik stil had gestaan en slechts luisterde, maar niets verdachts hoorde – enkel het gewoonlijke; wat fluitende vogeltjes en de wind door de bladeren – besloot ze dat ze in geen direct gevaar was, en zichzelf eigenlijk wel even wat tijd kon gunnen om te rusten en wat te drinken. Terwijl ze het koele water dronk, glimlachte ze naar zichzelf. Ze zou gaan winnen, ze was er zeker van.

Laryanue
Karaoke-ster

Laryanue schreef:

Delvin was nooit bang geweest voor duisternis, had zich nooit ongemakkelijk gevoeld in een plaats waar hij niets kon zien. Dit was echter anders. Hoewel hij geen angst voelde, voelde hij een zeker ongeduld in hem opkomen. Normaal gesproken was duisternis voorspelbaar, niemand zag iets in de duisternis, iedereen had gelijke kansen. Deze duisternis verhulde echter iets, een bepaalde plaats op deze wereld. Hij wist echter niet wat voor plaats. Zou hij in een bergachtig landschap tevoorschijn komen? Zou hij eindigen in een enorm bos? Vragen waar hij geen antwoord op wist. Hij bereidde zich echter voor op het ergste, met zijn geluk zou dat hem wel te wachten staan. Voor de zoveelste keer checkte hij of hij alles bij zich had, al zou het nu al te laat zijn als hij inderdaad iets vergeten was.

De dolk in zijn laars, het zwaard op zijn rug en de bijl aan zijn riem. Ze waren zwaar, maar dat gewicht was voor hem een kleine moeite. Die zekere wapens hadden zijn leven in meerdere situaties gered. Hij zou ze altijd met zich meedragen, ondanks het gewicht, het gewicht was maar een kleine prijs om te betalen voor de bescherming die de wapens hem boden. Anderen zouden het misschien onhandig vinden om twee zware wapens te dragen, hij had echter geleerd om ermee om te gaan en kon zich zonder al te veel moeite door zelfs dichtbegroeide of krappe gebieden en ruimten navigeren. Vele mensen vonden het lomp om twee grote wapens te dragen, maar hij trok het zich niet aan.

Het platform waar hij op stond rees omhoog en boven hem opende de duisternis. Zwart maakte plaats voor oogverblindend licht. De benauwde lucht van de ruimte waar hij zich eerder in had bevonden, maakte plaats voor droogte. Er was niks over van de vochtige ruimte. Toen de gortdroge lucht binnendrong voelde hij pas hoe droog zijn keel was. Van ale plaatsen waar hij had kunnen belanden, moest hij nou echt in het midden van een woestijn belanden? Hij had gedacht dat hij met zijn geluk misschien in de bergen zou belanden, met koude lucht en sneeuw. Maar waar sneeuw was, was water, en dat had hij hier niet. In de wijde omgeving was er geen druppel water te bekennen. Hij wilde dit hele toernooi vervloeken, maar vond het de energie niet waard. In plaats daarvan bewoog hij zich voort over zandheuvels. Eens in de zoveel tijd kreeg hij een zandvlaag in zijn gezicht, maar behalve dat was er niet veel interessants. De omgeving was eentonig, enkel zand. Hoe moest hij hier zien te overleven? Een bos had nog enkele grondstoffen, in de bergen had je nog water. Hier kon je niet overleven. Hij vreesde voor een snelle nederlaag in dit toernooi. Met een beetje geluk bevond hij zich misschien ergens aan de rand van het woestijngebied, hij betwijfelde dit echter.

Hoewel hij niet in een harnas gekleed was, voelde hij de hitte wel. Hij had zich voorbereid op vele situaties, woestijnen maakten daar geen deel van uit. Hij wist niet eens welke kans hij het best op kon gaan. Wat hij wel wist, was dat hij niet te lang stil moest staan, hij moest in beweging blijven en iets vinden om hier heelhuids uit te komen. Hij moest prioriteiten stellen om deze nacht en de daaropvolgende nachten te overleven. Eten, drinken en een schuilplaats, meer had hij niet nodig.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Het was stil in de ruimte waar Lune zich bevond, té stil. Het geluid van zijn eigen ademhaling was het enigste geluid in de kamer. Lune had zijn ogen gesloten en zat in kleermakerszit op de grond. Hij probeerde om zich heen te voelen, te luisteren, om erachter te komen waar hij precies zat. Hij had wel al vastgesteld dat het onder de grond was. Er was hem niet veel verteld over het toernooi waar hij aan mee zou doen, alleen dat hij zou moeten overleven om te winnen. Dit begrip was niet nieuw voor Lune, hij had altijd al geleefd met die regel. Hij had gehoord dat er heel wat elven boos hadden gereageerd toen hij werd uitgekozen. Volgens veel elven zou Lune nooit kunnen winnen, en ze zouden liever iemand anders sturen met meer kans. Andere elven vonden het maar raar dat ze een blinde het toernooi in zouden sturen.
'Ik ben dan misschien blind, maar ik ben vele malen sterker dan jullie.' Siste Lune in zichzelf terwijl hij opstond. Hij voelde de aarde lichtjes trillen, er zou zo een lift omhoog gaan.
Lune liep naar het platform en voelde hoe hij omhoog werd getild. Hij rook de geuren, voelde de koude wind en hoorde het geluid van de bergen. Hij stapte van het platform af en hoorde knarsende sneeuw onder zijn laarzen.
De wind begon harder te waaien, koude sneeuwvlokken zweefden in het rond en raakten Lune in zijn gezicht. De druk in zijn oren vertelde Lune dat hij minstens achtduizend kilometer van de grond verwijderd was, en waarschijnlijk op het hoogste punt van de berg stond.
'Donder een blinde op het hoogste punt van een besneeuwde berg. Is dat de nieuwe trend?' Vloekte Lune terwijl hij voorzichtig een stevige plek zocht om te gaan staan en de geluiden om zich heen in zich op nam. Hij voelde hoe de aarde trilde en wist zo zijn positie vast te stellen. Hij grijnsde en begon naar beneden te klimmen. Langzaam maar zeker leerde hij het terrein kennen, en zijn snelheid nam toe.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld