Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Peeves

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Adelaide - 138 jaar.
Adelaide is erg brutaal, eigenwijs en zorgt altijd voor veel onrust. Vele andere zeemeerminnen vinden Adelaide niet leuk doordat ze gemener is en vaak erg hard is. Je weet nooit precies in wat voor staat ze is. Adelaide gebruikt haar krachten erg vaak en is daarom ook erg gewild om haar grote krachten. Jagers worden veel betaald om haar te vinden, maar ze is moeilijk te vangen omdat ze extra sterk is. Hierdoor vertrouwt ze ook niemand. Ze doet iedereen pijn die dichtbij haar komt dus kent ze het echte gevoel van liefde niet.

Jij mag beginnen!

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Ryder Decker, 27 jaar. Kort blond haar, norse uitdrukking. Vrij lang en gespierd.
Hij is met school gestopt omdat hij het nutteloos vindt, en liever leert door te doen. Daarom woont hij in het bos en zorgt voor zichzelf met de dingen die hij vindt. Hij is erg serieus en heeft niet echt een gevoel voor humor. Hij is hard en schrikt niet terug van mensen die vragen of hij iemand uit de weg wilt ruimen.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Ryder werd wakker van een hard geluid. Zachtjes sprong hij uit bed, greep het geweer dat hij onder zijn matras verborgen had en liep de kamer uit, maar hij zag niemand. Zonder te aarzelen ging hij naar buiten en liep om het huisje heen. Takken kraakten onder zijn blote voeten, maar hij voelde er niet veel van. Toen hij bij zijn slaapkamerraam was aangekomen zag hij op de grond een vogel liggen. Het beestje spartelde even, sprong overeind en vloog toen weg. Zuchtend keek Ryder de vogel na. Hij was tegen het raam gevlogen, dat is alles. Ryder tuurde door de bomen, maar het was nog te donker om iets te zien. Het werd nooit echt licht in het dichtbegroeide bos waarin hij woonde, maar het was nog nacht, dus ging hij naar binnen. Daar verstopte hij het wapen weer en kleedde zich aan. Geeuwend zette hij een waterketel op het vuur, maar toen hoorde hij weer een geluid waardoor hij op slag wakker werd. Behoedzaam sloop hij naar de deur waarop geklopt was. Hij had altijd al moeite met mensen vertrouwen, dus keek hij eerst door het kleine gat in de deur. Daar stond een man zenuwachtig om zich heen te kijken. Achter hem stond nog een man, al leek deze wat zelfverzekerder, en rijker. Ryders hand gleed over de deuren van het kastje in de hal, en al snel had hij een tweede geweer gepakt. Hij gooide de deur open en richtte het geweer op de mannen. 'Wat moeten jullie?' gromde hij.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Adelaide
Opeens kwamen er harde golven, het was een ander schip die weer op zeemeerminnen jacht was. Veel mensen wisten niet van ons bestaan, maar sommige ook weer wel. Er waren zelfs jagers, wij waren waardevol voor hun. Maar wij waren niet waardevol door onze staart en andere dingen. Wij waren waardevol doordat wij krachten hadden. En Adelaide was een van de zeemeerminnen die de grootste kracht had. Hierdoor was ze erg gewild en kreeg de persoon die haar ving, enorm veel geld.
Gelukkig had ze een plekje waar mensen haar niet konden vinden, maar ze moest er natuurlijk wel uit om eten te zoeken en andere dingen te doen. Niemand anders kon dit voor haar doen, Adelaide had geen familie, geen vrienden, niemand. Ze was helemaal alleen. Niemand wou zijn leven riskeren voor haar, dat was ze niet waard voor hun.
Plotseling schoten er scherpe dingen in de zee. Ze schrok ervan, daardoor zwom Adelaide nog wat dieper de grot in. Ze wachtte voor een lange tijd tot dat de haken weg waren. Toen pas zwom ze weer langzaam de grot uit, het schip was weg gelukkig. Nu de kust toch veilig was, besloot ze maar om veel voedsel te zoeken zodat ze het voor een lange tijd niet hoefde te doen.
Ze zwom uit de grot en pakte alle zeewier en kleine visjes die ze krijgen kon.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
De achterste man keek ongeïnteresseerd om zich heen, terwijl de voorste zijn keel schraapte. 'Zoudt u alstublieft uw wapen willen laten zakken? Wij zijn hier omdat we hebben gehoord dat u op mensen jaagt. We hebben een klusje.' Ryder wierp een blik op beide mannen, maar kon niks verdachts ontdekken dus liet hij ze binnen. 'Ga zitten. Wat willen jullie drinken?' Hij richtte zich tot de man die de baas leek te zijn, maar hij vermeed nog altijd oogcontact met Ryder en bestuurde afkeurend het huisje. Dit zorgde ervoor dat Ryder boos werd. Hij vond het niet leuk als mensen op hem neerkeken. ´Ik praat tegen je, kan je me dan alsjeblieft aankijken?' blafte hij. De man die hem eerder aansprak schrok en stootte zijn baas aan. Die keek hem eindelijk aan. 'Pardon? Ik wens niet zo aangesproken te worden. Ik ben alleen in dit... huis omdat ik je nodig heb voor een klusje. Maar als ik zo behandeld word door uitschot zoals jij wens ik nu te vertrekken.' De manier waarop hij 'huis' zei bracht Ryders bloed aan te kook. 'Ik ben geen uitschot!' schreeuwde hij woedend. 'Zeg me nu maar wat dat klusje is. Als je nu weggaat zal het nooit geklaard worden, dat verzeker ik je. Niemand is zoals ik.' Ryder spuwde op de grond voor de voeten van de man. Die stond op het punt om te ontploffen, maar hij hield zich in, omdat hij wist dat Ryder gelijk had, dus knikte hij naar zijn werknemer, die een stapel papieren in Ryders handen duwde. Hij zag wat wazige foto's van een vlek in het water. 'Wat is dit?' vroeg hij. De werknemer kuchte. 'Dat is een zeemeermin, je moet haar voor ons vangen.' Ryder staarde even naar de foto's en barstte toen in lachen uit. 'Een zeemeermin? Jullie zijn gek, die bestaan niet.'

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Adelaide
Adelaide at tot ze er genoeg van had en zwom toen boven water om te zien of er nog een schip aan kwam. En ja, er kwam een nieuwe aan. Ze zuchtte en rolde met haar ogen, ze had nu echt geen zin om zich weer te verstoppen voor een paar uur.
Ze zorgde met haar krachten dat het water wild werd en het schip een andere kant op ging. Toen haar werk klaar was, ging ze weer snel onder water. Ze zwom langs andere plekken, waar je andere zeemeerminnen kon vinden. Maar ze ging er niet in of heen, ze zwom er alleen langs. Want ze was toch niet welkom, veel mensen waren gewoon bang voor haar. Haar krachten waren te groot voor hun, en daarbij was Adelaide erg bot. Maar ze zou niet veranderen. Voor niemand. Ze zouden misschien wel gebruik van haar maken.
Ze zuchtte en ging op een rots zitten. Boven water was altijd een risico, maar Adelaide hield van risico's en ze wou af en toe ook wel de normale wereld zien.
Ze aaide over mijn staart en speelde later met de schubben. Hoe zou het eigenlijk zijn als ze benen gehad zou hebben? Plots kwam er iets haar kant op. Weer scherpe dingen. Het schip kwam weer terug. Adelaide dook weer terug in het water. Ze gaf geen waarschuwing, het boeide haar niet. Er was tenslotte toch niemand waar ze om gaf. Snel zwom ze ergens anders naartoe. Ze had momenteel namelijk geen zin om haar krachten te gebruiken.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
De twee mannen keken elkaar aan, en er viel een stilte, waarin Ryder nog nagrinnikte. Toen stak de werknemer zijn hand uit, die Ryder vragend schudde. 'Ik ben Scheffer, dit is mijn baas, Bouwmeester.' Bouwmeester knikte kortaf naar Ryder. 'Ik ben bang dat het geen grap is.' vervolgde Scheffer. 'Zeemeerminnen bestaan al heel lang, er bestaan mythen uit de oudheid over zeemeerminnen met uitzonderlijke krachten. Daarna is er een gat in de geschiedenis waarin er geen enkele zeemeermin is gesignaleerd. Maar er is een verhaal dat ongeveer tweehonderd jaar oud is. Een zeemeermin is per ongelijk gezien door een jonge vrouw, en er ontstond een unieke vriendschap. Het verhaal is opgeschreven en onderzocht. Het bleek dat er echt zeemeerminnen bestaan, en ze hebben inderdaad speciale krachten. Wij willen dat jij een zeemeermin voor ons vangt. Maar het is geen normale zeemeermin. Dit is volgens ons de sterkste en bijzonderste van haar soort. We hebben materiaal waarmee we haar krachten kunnen minderen, maar je zult nog altijd moeten opletten.' Ryder keek de man ongelovig aan. 'Ik heb bewijs nodig, je snapt dat dit ongeloofwaardig overkomt.' Bouwmeester stond op. 'We hebben één foto.' Hij gebaarde naar Scheffer, die een foto uit zijn tas haalde, en hem aan Ryder gaf. Hij kon zijn ogen niet geloven. Op de foto stond een grote glazen bak, met daarin een echte zeemeermin. Haar mooie gezicht was vertrokken van woede, waardoor het er bijna monsterlijk uitzag. Haar handen leken meer op klauwen, en zo te zien probeerde ze alles om uit haar gevangenis te komen. 'Dit is de enige foto die we hebben kunnen maken, hierna ontsnapte ze. De zeemeermin die jij moet vangen is nog sterker.' Ryder haalde vermoeid zijn hand door zijn haar. 'Goed, geef me die spullen waarmee ik haar kan vangen en zeg me waar ik heen moet. Ik zal vanavond vertrekken.' Er verscheen een zwakke glimlach op het gezicht van Bouwmeester. 'Uitstekend. Scheffer - geef hem die spullen.' Scheffer duwde de tas in zijn handen en stond ook op. 'We vertrekken nu, alles wat je moet weten vind je in de tas. Er ligt een boot voor je klaar; het adres vind je ook in de tas. Veel succes.' Zonder nog iets te zeggen liepen ze het huis uit. 'Waar ben ik aan begonnen?' mompelde Ryder terwijl in de ogen van de zeemeermin keek; ze waren bloedrood.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Het duurde erg lang voordat het schip weg was en Adelaide raakte er verveeld van. Ze had zin om uit de grot te komen en al haar krachten te gebruiken, ze wou bloed zien.
Ze zwom uit de grot, het schip was erg dichtbij wat nog handiger voor Adelaide was. Het water duwde haar omhoog, nu was ze zichtbaar. Maar ze was moeilijk te vangen, ze speelde een spelletje met hun. Ondertussen maakte ze het water erg wild, waardoor het schip erg begon te wiebelen. Nu waren ze helemaal niet meer in staat om haar te kunnen vangen. Ze deed er nog een schepje boven op en liet zichzelf via het water dichterbij hun komen. Haar lange nagels sneden allerlei kelen door. Haar mooie blonde haren veranderden naar zwarte haren, haar blauwe ogen veranderen naar rode ogen. Ze vondt het een prachtig gevoel om zo van uiterlijk te veranderen. Adelaide deed geen mensen pijn die haar niets deden. Maar deze mensen waren jagers, en zij deed de mensen pijn die haar pijn deden, en ondertussen konden ze ook helemaal niets terug doen omdat Adelaide machtiger was. Adelaide vond zichzelf hoger dan andere zeemeerminnen, puur omdat ze meer kracht had en iedereen kon bespelen zoals ze zelf wou. Dit was haar zee.
Toen ze uitgemoord was, ging ze weer op een rots zitten en waste het bloed van haar lichaam. Toen pas merkte ze de ogen van andere zeemeerminnen op. "Wat zitten jullie te kijken!" Schreeuwde ze. Snel zwommen de andere zeemeerminnen weg en ging Adelaide door met het wassen van haarzelf.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Die avond had Ryder zijn tas ingepakt naast de deur staan. Hij zat voor de open haard en dronk koffie. Hij zou waarschijnlijk lang wegblijven voor dit klusje, dus wilde hij nog even genieten van zijn comfortabele huis. Dit was de enige plek waar hij zich ooit goed had gevoeld. Vroeger woonde hij hier samen met zijn vader, en nu was dit huis van hem. Hij keek op de klok en zag dat hij moest vertrekken, als hij morgenochtend op tijd bij de boot zou willen zijn. Hij griste zijn tas van de grond en stapte in zijn pick-up. De tas gooide hij op de passagiersstoel. Daarin had hij onder anderen de spullen gestopt die hij van Scheffer had gekregen: een visnet, vreemd uitziende handschoenen, en de sleutels van de boot. Terwijl hij bedacht waar die handschoenen voor waren startte hij de auto en reed weg van zijn huis.
Acht uur later stopte hij bij een haven. Hij zag maar één boot in het water liggen, dus nam hij aan dat dat de goede was. Na zijn spullen erop te hebben gegooid klom hij aan boord en begon een volgende lange reis. Zijn vader had hem veel dingen geleerd, waaronder het besturen van een boot, dus dit was geen probleem voor Ryder. Eindelijk was hij op de juiste plek aangekomen. In de verte zag hij een klein eiland, en op een rots naast de kust zag hij een vrouw zitten met haar rug naar hem gedraaid. Tot zijn verbazing zag hij dat ze geen benen had, maar een staart bedekt met schubben. Op een van de blaadjes die aan hem waren gegeven stond dat vele jagers hebben geprobeerd haar te vangen, maar dat het ze nooit is gelukt. Ryders hersenen werkten op topsnelheid terwijl de zeemeermin nog niet in de gaten had dat hij er was. Deze zeemeermin was sterk en kon iedereen doden die ze wilde. Hij moest dus haar vertrouwen winnen en zich niet als jager presenteren. Hij haalde diep adem en voer verder. Toen hij binnen haar gehoor was zei hij: 'Wat doet zo'n mooie zeemeermin als jij hier? Ik heb gehoord dat jouw soort alleen maar in de Caraïbische zee leefde.'

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Na een tijdje was Adelaide nog niet klaar met wassen. Het bloed bleef maar tussen haar schubben zitten, wat erg irritant was. Ze zuchtte even. Ze ging het echt niet een voor een wassen, dat was namelijk te veel werk. Het zou vast wel weg gaan als ze met haar staart bewoog in het water, dus deed ze dat. En inderdaad, het bloed vervaagde in het water en toen kon je geen enkele bloedvlek meer bij Adelaide zien. Tevreden keek ze vooruit en tikte met haar lange nagels op de rots. Ondertussen bedacht ze wat ze nu kon doen want er was niet erg veel te doen in zee.
Opeens kwam er een mannelijke stem achter haar vandaan waar ze van schrok. Snel draaide ze zich om en zag een boot voor haar neus staan. Ze moest even lachten om wat hij zei. Ze kende dit soort trucjes wel. Hij was een jager die haar vertrouwen probeerde te winnen, maar Adelaide zou hem niet gaan vermoorden. Nog niet.
Ze duwde mezelf weer omhoog met water en keek hem lang aan. ''Hmm, wat doet een man zoals jij hier zo alleen op de zee?'' Vroeg ze. ''Toch niet aan het jagen, hoop ik?'' Zei ze en keek hem een beetje arrogant aan. Natuurlijk zou hij ontkennen, maar zij had hem al wel door. Hij gooide gelukkig niet direct dingen op haar, hij had haar makkelijk kunnen vangen omdat ze hem niet had opgemerkt. Daarom zou ze hem dus nog een kans gaan geven om weg te gaan. Als hij toch haar zou proberen te doden, zou ze hem wel doden.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
De zeemeermin schrok en draaide zich snel om. Haar norse uitdrukking maakte plaats voor een vriendelijke glimlach. Gelukkig had ze niks door. Met behulp van haar krachten kwam ze op ooghoogte van Ryder, en ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Wat doet een man zoals jij hier alleen op de zee? Toch niet aan het jagen, hoop ik?' Haar vriendelijke gezicht vertrok een fractie van een seconde, maar ze herstelde zich gauw en al snel glimlachte ze weer poeslief. Nu was het Ryders beurt om te lachen. 'Als jij antwoord geeft om mijn vraag, zal ik dat ook doen.' Hij was zo tactisch geweest om de jagersspullen in de cabine te laten. Nu moest hij alleen maar een gesprek om gang brengen, en misschien wel een paar dagen wachten voordat hij actie kon ondernemen.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Hij dacht waarschijnlijk dat Adelaide hem niet door had, want hij bleef haar aanstaren en maakte geen verdachte beweging. Ze was niet dom, dagelijks kwamen dit soort mensen. Allemaal met een smoesje, maar sommige jagers die deden ook direct hun werk. Altijd mislukte het, en Adelaide won altijd door hun te vermoorden.
''Oh, en jij onderhandelt ook nog eens met mij op mijn eigen zee? Goed dan. Ik merkte dat er jagers mijn kant op kwamen, dus ik zwom hier heen en vermoordde ze allemaal.'' Zei ik met een glimlach. Ik wees naar een lijk die je duidelijk kon zien doordat hij op een andere rots lag en richtte me toen weer op hem. ''Nu. Jouw beurt om te vertellen wat jij hier doet.'' Waarschijnlijk zou hij met een zeer slechte reden aankomen, en dat zou Adelaide alleen nog maar meer laten geloven dat hij een jager was.
Ik wachtte op zijn antwoord en ondertussen bekeek ik mijn nagels.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
'Ik merkte dat er jagers mijn kant op kamen, dus ik zwom hierheen en vermoordde ze allemaal' zei ze op een nonchalante toon. Ryder onderdrukte de drang om met zijn ogen te rollen. Hij dacht dat ze stoer probeerde te doen, maar toen ze op een lijk wees kreeg hij toch een hol gevoel in zijn maag. 'Nu jouw buurt om te vertellen wat jij hier doet.' zei ze nadat ze zich weer tot Ryder had gericht. Haar glimlach was verdwenen en ze bestudeerde haar nagels. 'Ik bestudeer zeemeerminnen. Mijn vader heeft dat ook gedaan, en toen hij overleed heb ik zijn werk overgenomen. Ik weet bijvoorbeeld dat zeemeerminnen van gedaante kunnen veranderen. Als ze boos worden wordt hun haar zwart, krijgen ze klauwen en worden hun ogen rood.' zei Ryder, denkend aan de foto die in zijn tas zat. 'Ik heb zo'n transformatie altijd al mee willen maken, al hoop ik uiteraard dat ik zelf niet het doelwit ben van de zeemeermin, dan heb je namelijk helemaal geen kans om het er levend vanaf te brengen.' Ryder huiverde om zijn verhaal geloofwaardiger te maken.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Adelaide merkte dat hij niet bang werd van wat ze zij, ze wilde hem namelijk weg jagen. Ze vertrouwde hem niet, wat hij zou zei was waarschijnlijk een smoesje en hij kwam hier alleen voor jagen. Toch luisterde ze naar zijn reden. Hij bestuurde zeemeerminnen. Adelaide geloofde er niets van, al klonk zijn verhaal erg overtuigend. Hij huiverde ook nog eens aan het eind van zijn verhaal. ''Wat een verhaal zeg..'' Zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. ''Als je geen doelwit wilt zijn van een zeemeermin, denk ik dat je maar weer gauw terug moet gaan naar je eigen gebied. Ook al zou ik je niets aan doen, dan zouden de andere zeemeerminnen dat wel doen.'' Voegt ze er nog aan toe. Ze hoopte maar dat hij zou vertrekken, ook al deed hij niets, Adelaide had nu al last van hem. Eigenlijk wou ze vertrekken, maar ze twijfelde. Ze wilde hem ook gaan doden, het deed haar goed om jagers te vermoorden. Maar Adelaide wist niet eens zeker of hij een jager was, dan zou ze een onschuldige gaan doden.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
'Ik ga niet terug. Ik heb dagen gereisd om hier te komen, en ik ga pas weg als ik zo'n transformatie gefilmd heb.' Diep in zijn hart leek het Ryder inderdaad interessant om haar van gedaante te zien veranderen, maar de voornaamste reden dat hij hier was, was om haar te vangen. Hij had dit verhaal thuis voorbereid, dus zat er een camera in zijn tas. Hij gooide zijn laatste restje waardigheid weg en smeekte haar of ze van gedaante wilde veranderen. 'Alsjeblieft, het was mijn vaders droom om het te zien, maar nu hij er niet meer is, wil ik zijn werk voorzetten. Zeemeerminnen zijn uitzonderlijke wezens, en zo lang als ik me kan herinneren heb ik me afgevraagd hoe ze aan die krachten komen. Kan je ook iets anders dan water besturen? Zoals met waterdieren communiceren? Dat dacht mijn vader altijd.' Gelukkig was er niemand in de buurt, want Ryder wilde niet dat iemand hem zo zou zien.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Adelaide kon het niet laten om met haar ogen te rollen toen hij zei dat hij per se zo'n transformatie wilde filmen, wat was daar zo speciaal aan? Tenminste, zij vond het niet speciaal. Een zeemeermin kreeg dan alleen maar klauwen en haar haren en ogen veranderden. Toen herinnerde ze zich het weer. Hij was een mens, voor hun was dit speciaal.
''Nee. Ik ga niet van gedaante veranderen, niet voor jou in ieder geval.'' Zei ze. ''Dat klopt, en ik ben ook extra sterk. Dat betekend dat ik zo jouw botten zou kunnen breken, leuk toch?'' Giechelde ze. Ze maakte gewoon een grapje, maar waarschijnlijk zou hij het niet begrijpen. De humor van Adelaide was zo raar, ze maakte meestal grapjes over pijn. ''Oké, dat was een grapje.'' Voegde ze er later aan toe zodat hij het zou begrijpen. Hoeveel hij ook zou smeken, ze zou niet van gedaante veranderen, dan werd ze juist meer moordzuchtig en kreeg ze meer de neiging om hem te vermoorden, dat wilde ze niet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld