Dauntless schreef:
"Komaan ben je nu nog niet klaar met het inpakken van je rugzak." Seraphine draaide zich geïrriteerd om. Een van de redenen dat ze niet naar het kamp wou, was omdat ze een bloedhekel had aan de sater die haar was komen ophalen. Een tweede reden was omdat ze haar vader niet wou verlaten. Aarzelend stak ze nog een laatste paar kleren in haar rugzak en ging toen naar de woonkamer van het appartement waar ze haar hele leven in had gewoond. Haar vader zat in de zetel. Gisteren had ze hem alles uitgelegd. Het was duidelijk dat hij het nog altijd niet allemaal kon bevatten. Ze omhelsde hem, wat haar altijd een gevoel van veiligheid had gegeven.
"Je weet dat je hier altijd kunt terugkomen en dat ik altijd van je zal blijven houden."
"Papa, ga alsjeblieft niet sentimenteel doen, straks kom ik met tranen in mijn ogen aan op dat kamp. Ik heb trouwens al beloofd dat ik sowieso contact houd. En als ze me het verbieden zal ik het dubbel zoveel doen."
"Zo ken ik mijn kleine meisje." Haar vader had altijd al geweten dat haar slechte gedrag iets aangeboren was. Nu hij de ware aard van haar moeder kende was dat mysterie opgelost al waren er wel een heel aantal nieuwe in de plaats gekomen.
"Seraphine voor je gaat, wil je me nog een ding zeggen. Denk je dat je moeder echt van me hield of dat ik gewoon een van de zovelen was."
Seraphine slikte. Uit de conversaties die ze met haar moeder in haar dromen had gehad was haar wel opgevallen dat haar vader waarschijnlijk een van de zovele was, al kon ze natuurlijk niet zeker zijn. "Ik weet het niet en papa zelfs als zij niet van je hield, ik doe dat wel en hoe oud en lelijk je ook wordt ik zal dat altijd blijven doen."
"Wie wordt er nu sentimenteel." plaagde hij haar en drukte nog snel een kus op haar voorhoofd. "Komaan maak dat je wegkomt voor die monsters in onze woonkamer staan."
Seraphine rende naar beneden. De lift in het appartementsgebouw was haar hele leven al buiten werking geweest.
"Eindelijk" zei de sater de wantrouwig om zich heen keek. "Weet je dit zou veel makkelijker zijn als je vader ons gewoon met de auto zou brengen."
"Zoals ik al zei, mijn vader wordt hier niet bij betrokken." antwoordde Phine scherp. "Jij bent hier voor opgeleid dus je moet het ook maar kunnen regelen zonder een ouder die zichzelf opoffert om zijn kind naar een of ander vreemd kamp te brengen."
De sater leek niet te luisteren want haar blik was op een bepaalde persoon gericht. Een man in donkere kleding met een behaard gezicht. "Shit" vloekte ze stilletjes terwijl ze Seraphine in een metrostation trok. Ze kochten geen kaartjes maar kropen snel onder de reling door en haastten zich naar het station dat hen naar de rand van de stad bracht. Ze konden niet voorkomen dat de man ook in deze metro plaatsnam en een eindje verderop ging zitten. "Ok wanneer we aankomen spurt je voor je leven naar het bos. Je blijft rennen tot je een poort tegenkomt en je rent ook daardoor. Dan haal je hulp en komt zo snel mogelijk terug."
Seraphine was natuurlijk helemaal niet van plan om weg te rennen en hulp te halen. Haar moeder had haar de nacht ervoor al gewaarschuwd voor monsters die eventueel achter haar aan konden komen en een mogelijke manier om van hen af te komen. "Je entree is altijd enorm belangrijk." waren haar laatste woorden, voor Seraphine wakker werd.
"Ik denk dat jij beter weg kan rennen" zei ze na een tijdje tegen haar sater die haar geschokt aankeek. "Nee echt waar, ik heb een plan waardoor we beiden in leven blijven, maar jij moet gewoon richting het kamp lopen zo snel je kan."
"Vertel me dan ten minste wat dat plan inhoudt."
"Komaan ik had wel gehoopt op een klein beetje vertrouwen."
De sater rolde met haar ogen, maar ging er verder niet op in. Ze had zich neergelegd bij het feit dat wanneer Seraphine zich iets in haar hoofd haalde ze daar niet zo makkelijk van afstapte. De rest van de rit brachten ze zwijgzaam door.
Eenmaal aangekomen wandelde ze rustig naar buiten. Nog altijd waren er veel mensen en nog altijd behield het monster zijn menselijke vorm. Al snel begon het aantal huizen in aantal te dalen en maakte de stad plaats voor het platteland. Phine zag het bos al in de verte liggen. Zoals het er vanuit de verte uitzag kon ze moeilijk geloven dat zich daar een heel kamp vol halfgoden bevond, al was het wel een enorm groot bos. Het moment dat ze in een wei kropen was het moment dat de sater zo snel mogelijk haar kleren uitdeed en het op een lopen zette. Seraphine draaide zich rustig om. De man grijnsde terwijl zijn huid begon te borrelen en ze zijn botten hoorde kraken, een misselijkmakend geluid. Hij zakte op zijn vier ledematen die al snel in poten veranderde. Voor haar stond niet langer een man, maar een beest met drie hoofden dat van een draak, een leeuw en een geit. De staart was een slang en moest Seraphine hier gisteren niet constant op hebben zitten oefenen dan zou ze nu chimaera voer zijn geweest. In plaats van nog een laatste poging om weg te rennen keek ze hem recht aan. "Ik ben er niet. Ik ben er niet. Ik ben er niet." waren de woorden die ze constant aan hem doorzond. Eerst leek het niet te werken want het monster maakte zich klaar om bovenop haar te springen. Maar toen net voor de sprong knipperde hij verward met zijn ogen en richtte zich niet langer op haar maar op de sater die al een heel eind verder was gelopen. Het had gewerkt, het was echt gelukt. Toch zou Seraphine pas later van haar triomf kunnen genieten, nu rende ze naar het dier toe, klampte zich vast aan de vacht op zijn poot en hees zich op zijn rug. Nog altijd was hij haar totaal vergeten en volgde de sater het bos in. Ze wou juichen, maar dat zou haar uit haar concentratie halen en dan zou alles voor niets zijn geweest. Juichen kon later nog wel als ze in dat kamp was. Nu al dacht ze aan de uitdrukkingen van de andere kampbewoners als ze haar al rijdend op dit levensgevaarlijke monster zagen aankomen.
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
17
