orpg) Why is doing the wrong feels so right? - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

orpg) Why is doing the wrong feels so right?

Account verwijderd

schreef:
Deze orpg doe ik met InTheEnd, gelieve verder niet te reageren. Onthouden/boekenlegger mag maar niet te vaak s.v.p. (:

Famke Broock is een prinses van het rijk Corstaliqua, het is een vrij groot rijk die onder handen van de koning en koningin vallen. Famke is een meisje die erg op zichzelf is, niet zo'n tuttelig prinsesje zoals haar jongere zusje. Famke is nooit geïnteresseerd geweest in roze, of andere tuttige dingen. Haar aandacht is altijd naar de boeken gegaan en het alleen wezen in de buitenlucht. Dat is het geen waar zij het meest van houdt, alleen zijn. Niets of niemand om je heen die om de minuut vraagt of zij nog iets voor jou kan doen, een koning of koningin die ordes opbrengen. Nee, helemaal alleen in de natuur waar niets of niemand de baas is, maar een enorme vredige en rustige sfeer plaats neemt.
Famke is slechts zeventien jaar, maar de koning en koningin vinden haar echter erg eenzaam en zijn ongerust. Zo is het altijd al geweest. Zij is anders dan de vorige familieleden, dan al die andere generaties terug. Een opstandeling die haar eigen voorkeuren heeft en naar niemand luistert. Wegens haar non hoffelijke uitstraling hebben de koning en koningin zich altijd al zorgen om haar gemaakt. Zij is zelf vele malen naar een psychiater geweest in de hoop haar te kunnen "herstellen". Niemand begrijpt haar gevoelens en haar behoeften. Een avontuur, dat is wat zij nodig heeft.

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
Felix Dayn is een 19-jarige jongen. Toen Felix jonger was, is zijn moeder overleden aan een ernstige ziekte. Sinds die dag woonde hij met zijn vader. Ze hadden niet veel, maar zowel vader als zoon was gelukkig. Felix had geen honger en hij hoefde ook niet hard te werken. Zijn leven was niet perfect, maar het was goed. Het begon Felix echter te vervelen en hij begon risico's te nemen. Hij raakte verslaafd aan de adrenaline die hij kreeg door de gevaarlijke dingen die hij deed. In het begin waren de rooftochten die Felix had nog "onschuldig", maar al snel raakte de jongen geobsedeerd met het goud dat hij kon krijgen. Felix werd onvoorzichtig en het duurde niet lang voor hij werd opgepakt, op 18-jarige leeftijd. Niemand wilde nog bij Felix in de buurt en zelfs zijn vader liet hem na het schandaal in de steek. De koning wilde niet dat zo'n schandaal over zijn hele land afroepen, maar ook de koning was geen onschuldige. Hij wilde macht en zag Felix als een mogelijkheid om dat te krijgen.
Felix wilde nooit iemand kwaad doen, maar de wil om goud maakte hem roekeloos en wreed. Het verlies van zijn moeder heeft ervoor gezorgd dat hij snel op zijn teentjes is getrapt en een overdreven reactie kan hebben. Omdat Felix' vader hem in de steek heeft gelaten na het schandaal vertrouwd Felix andere ook niet meer en zal hij niet snel open zijn naar andere. Felix is niets anders dan een jongen met problemen, maar zijn eenzaamheid heeft zijn verknipte karakter niet goed gedaan.

Account verwijderd

schreef:
- Ik zie geen foto-

Famke Broock
Een koele windvlaag betreed mijn kamer via het balkon. De wind speelt eerst even kort met de satijnen gordijnen om vervolgens de laag hangende lokken van mijn haar te strelen. Een flauwe glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik mijzelf aankijk in de spiegel. Voorzichtig breng ik de laatste laagjes make-up aan en sluit mijn make-up koffer met een harde klap. Vervolgens sta ik op en loop op mijn hoge zwarte hakken naar mijn balkon en snuif de frisse lucht op. Een heerlijke gekriebel verschijnt in mijn onderbuik en ik loop verder, tot aan de rand, en ik leun op de leuning. De omgeving hier is prachtig. Uitgestrekte bossen met in de verte hoge bergen die tot aan de wolken rijken. Een rivier stroomt vanaf de top helemaal naar ons rijk om ons te voorzien van drinkwater. Dit mooie uitzicht is het enige wat in alle zeventien jaar dat ik hier ben onveranderd is. De steden en dorpen hebben zijn vele veranderingen ondergaan. Ook ons paleis heeft zo zijn aanpassingen gehad, maar ik doelde meer op de mensen waarmee ik dit paleis deel. De koning en koningin waren altijd al strakke mensen met hun eigen mening die doorgevoerd moest worden, maar de laatste jaren zijn ze strenger geworden en dat in het nadeel van het volk. Mijn jongere zusje is van stoer, stoeiend zusje, naar een werkelijk prinsessenmeisje getransformeerd. Zij heeft dezelfde transformatie ondergaan als alle dames hiervoor, maar ik ben de enige die er niets voor heeft gevoeld en het vervolgens links liet liggen. Roze jurkjes en glinsterende hakjes, strikjes en sliertjes, frummeltjes en andere tutige dingen zijn niets voor mij. Net als gezelschap. Mensen zijn verschrikkelijk en zeuren altijd aan je hoofd, het is nooit goed. Waarom zou ik mij begeven in een omgeving vol van dit 'gezelschap' als ik mij alleen maar ongemakkelijk voel? Mij opsluiten in mijn kamer, het bewandelen van de tuinen en het schrijven in mijn dagboek doet mij een grote vreugde. Zo nu en dan schilder ik daarbij, dat is pas wat mij vermaakt. Ik heb geen mensen nodig om gelukkig te kunnen zijn, zij zijn mij eerder tot een grote last. Zeurend aan mijn hoofd, elke minuut vraagt er wel iemand of zij iets voor mij kan doen. Nee, laat mij met rust! Het is vreselijk om opgesloten te zitten in dit paleis. Vele arbeiders zullen dat een overdreven reactie vinden, er al hun geld over voor hebben hier te mogen leven. Maar zodra jij de troonopvolgster bent en geen behoeften hebt aan liefde of ander gezelschap, vreest men om je en word je gevangen gehouden tot dat je weer beter bent. Alsof ik aan een ziekte lijd.

Een zacht geklop en het gekraak van mijn slaapkamerdeur doet mij uit mijn gedachten halen. "Goedemorgen Uwe hoogheid," het dienstmeisje, genaamd Mariëlle, maakt een kleine buiging,"de koning en koningin hebben mij opdracht gegeven U naar de ontvangstzaal te brengen." Ik rol met mijn ogen zodra zij klaar is met de buiging. Dit is precies wat ik bedoel, het overdreven gedoe waar ik van wil gaan wenen. Zuchtend loop ik achter Mariëlle aan naar de ontvangstzaal. Het verbaasd mij een beetje dat ik niet gewoon naar de ontbijtzaal moet, ja werkelijk je hebt een ontbijt-, lunch- en avondmaalzaal. Alle drie op een andere manier ingericht, verschrikkelijk. Eenmaal voor de deur maakt Mariëlle nog een kleine buiging en verlaat de hal. Ik staar naar de deur die vol met gouden versieringen zit en grijp vervolgens naar de gouden doorknop. Achter de deur hoor ik diverse stemmen. Nerveus draai ik aan de knop, zodra de deur geopend is staren 24 paar ogen mij aan en valt er een doodse stilte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld