Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg} The angel, haunted by the devil

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
*called love.
Deze orpg is samen met Taylorswift333, dus niet reageren a.u.b. Boekenlegger/onthouden mag, maar niet te vaak.
Ik:
Rafaël, afgekort Raffe, is een engel. Hij dient het goede en is gewend alles te doen wat hem wordt opgedragen. In zijn leven is Raffe nog nooit 'ongehoorzaam' geweest. De grootste angst van deze engel is om een gevallene te worden. De verhalen over ongehoorzame, harteloze engelen blijven altijd in zijn hoofd spoken en Raffe is niet van plan één van hen te worden. Door zijn goed uitgevoerde opdrachten is Raffe wel-bekend onder de engelen en krijgt hij de beste en 'leukste' opdrachten, die vaak op aarde zijn, maar zijn rol zorgt ook voor vijanden onder de engelen.
Raffe is een typische beschermengel, die altijd het goede in mensen ziet. De enige zwakke plek van Raffe is schuld en zowel demonen als engelen proberen zijn zwakke plek te raken om van Raffe een gevallen engel te maken.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ella Daniëls is een welopgevoed Christelijk meisje. Alhoewel ze toch niet echt gelooft dat engelen bestaan en wonderen kunnen gebeuren. Ze noemt zich eerder gewoon niet bijgelovig in plaats van ongelovig. Ze is niet echt het naïeve type maar wel het tupe dat vragen stelt en er niet voor terugdeinst iets uit te zoeken. In het kwaad geloofd ze niet. Ze gelooft wel in ongelukkige toevalligheden.
Ze gelooft niet in geesten, maar ze denkt wel dat ze misschien ooit van gedachten kan veranderen moest ze er 1 zien. Alleen zou ze toch niet weten hoe het te herkennen. Dat maakt haar ongeloof in geesten en engelen alleen groter, namelijk dat ze er nog nooit 1 gezien heeft.

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
Ik kan niet beginnen

Raffe
De onderste veren van mijn grote zwarte vleugels vegen over de grond terwijl ik door het uitgestorven bos loop. Het is alsof zelfs het bos zijn adem inhoud en in spanning wacht op wat er gaat gebeuren. Het enige geluid dat hoorbaar is, is het geritsel van bladeren onder het gewicht van mijn voeten.
"Michaël," roep ik door het bos, in de hoop dat de andere engel het hoort en niet een sterveling op het geluid af komt.
Een diepe zucht verlaat mijn mond als ik me omdraai en terug loop naar de open plek waar ik een paar minuten geleden was. Ik had de opdracht gekregen hier af te spreken met Michaël. Beide hadden we een belangrijke opdracht gekregen. Michaël is, net als ik, een aartsengel, wat inhoud dat zijn opdrachten op aarde plaatsvinden. Zijn opdrachten zijn over het algemeen om gevallen engelen en demonen uit te schakelen. Mijn taak is daarentegen 'beschermengel' en 'geneesengel'. Mijn taak is om te zorgen dat mensen niet verleid worden door de demonen en om de stervende te begeleiden. Omdat er maar vier aartsengelen zijn, zijn mijn opdrachten vaak ook om demonen uit te schakelen, maar alleen als dat echt nodig is. In dit geval is dat inderdaad mijn taak.
Een pure ziel, die ik moet beschermen; de menselijke vorm van sofiel, wordt bedreigt door demonen. Ira, de demon van wraak, probeert haar vruchten over sofiel af te werpen en haar naar de duistere kant te krijgen. Michaël en ik kunnen haar niet vermoorden, maar haar terug naar hel sturen moet zeker lukken.
Ik wordt uit mijn gedachten gehaald door een luide dreun. Voor me staat Michaël. Zijn gouden vleugels zijn gespreid en staan dreigend achter hem. Michaël heeft de vorm van een 25-jarige man, gespierd en knap. Zijn gouden vleugels laten zijn belangrijke status zien en geven hem een dappere, maar tegelijkertijd verontrustende uitstraling.
Ondanks dat ook ik gespierd ben, is mijn uiterlijk anders. Mijn lichaam is niet gemaakt om te vechten. Mijn zwarte engelen vleugels zijn dun, maar lang, goed voor snelheid, niet als wapen. Het enige wat Michaël en ik gemeen hebben zijn onze helderblauwe ogen. Onze engelen ogen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ella

Het was echt wel een mooie dag, de zon scheen, geen wolken aan de hemel die regen meebrachten en daarbij was het ook nog eens warm genoeg. Mijn besluit was dan ook snel gemaakt en ik nam mijn tekenspullen in mijn schoudertas mee naar het bos dat aan m'n huis stond. Het was vaak verlaten en dus had de natuur er dan kans om zicht te ontplooien wat bij weer zoals dit heel mooie taferelen gaf.
Ik ging naar buiten en rende het bos in , hier voelde ik me altijd blij en vrij van alles. Ik vond al snel het pas naar het beekje in het midden van het bos. Alhoewel, pad, het was niet echt een pad maar nu er voldoende licht was was het nog te zien. Maar in de nacht was het helemaal niet te zien. Toen kabbelend water hoorde vormde een glimlach zich om mijn lippen. Meteen ging ik op het geluid af en kwam al snel bij het meertje aan. Aan 1 kant van het kleine meertje was er een platte steen waar ik op ging zitten.
Ik nam snel mijn potloot uit mijn tas en mijn tekenblok ook. Ik nam een blad waar ik al op was begonnen aan een tekening van deze plek en ik begon dan maar verder te tekenen aan deze tekening. Het begon mooi te worden. Mijn ouders vertelden altijd dat dit een talent was dat god me gegeven had. Ik zou niet weten of ze gelijk hadden maar ik was er wel blij mee dat ik goed kon tekenen.
Na een tijdje was m'n tekening af en ik stak mijn spullen weg en ging zitten in het gras en ging dan liggen. Ik sloot mijn ogen en genoot van de geluiden om me heen. Dat deed ik altijd na even getekend te hebben. Het was gewoon echt zo fijn! Na een tijdje hoorde ik twee stemmen van veraf. Maar hier kwam toch geen mens? (Behalve ik dan) Mijn nieuwsgierigheid werd sterk aangewakkerd en ik opende mijn ogen weer.
Zachtjes stond ik op, nam mijn tas en begon in de richting van de stemmen te stappen die daardoor snel duidelijker leken te worden. De stemmen waren hemels mooi en harmonieus. Zo'n stemmen had ik nog nooit gehoord. Na een tijdje zag ik in de verte twee mensen met een schijnsel wat leek op.... nee dat kon niet, ik moest vast nog lichtvlekken zien of zo.
Ik verborg me dan maar trapte per ongeluk op een takje dat knapte en ik zag hoe 1 van de twee mannen verdween. Hoe kun je nu verdwijnen in het niets? Dat kon niet, dat was niet wetenschappelijk bewezen! Niet dat ik alles geloofde wat de wetenschap zei. Mijn ouders noemden wetenschappelijke kleppers van boeken de bijbels van ongelovige wetenschappers. Ik zag de andere omkijken en zag dat hij wou verdwijnen maar een bepaalde aantrekkingskracht die ik niet kende deed me uit mijn schuilpoaats komen en op hem af gaan voor ook hij kon verdwijnen en ik greep nog net zijn hand voor het te laat was, maar toch greep ik in het niets.

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
Raffe.
Michaël en ik staren elkaar een lange tijd aan, onze blikken ijzig en elkaar bestuderend.
"Je bent laat," zeg ik uiteindelijk.
"Een demon hinderde me. Daar zou jij alles van moeten weten, Rafaël."
Ik snoof en schudde mijn hoofd langzaam. Michaël en ik zijn nooit goed bevriend geweest, maar nadat ik een keer aangevallen werd door een demon kregen we ruzie, die onze band niet bepaald versterkte.
"We moeten Ira stoppen, dat is iets belangrijker dan jouw wil om je spieren te laten zien," antwoord ik. Waarschijnlijk is mijn antwoord nog waar ook. Ik verdenk Michaël ervan dat hij geniet van het vermoorden van demonen. Natuurlijk is dat niet erg zolang hij God blijft dienen, maar des al niet te min blijft het een zonde. Mijn ogen glijden over de in goud geklede engel. Zijn kleding zit zoals altijd perfect en laat zijn spieren goed zien, niets laat zien dat hij gevochten heeft.
We zwijgen weer een tijdje, beide in onze eigen gedachten verzonken en proberend de ander te negeren. Net als ik mijn mond open om Michaël te zeggen dat we het best naar Ira op zoek kunnen gaan, die niet ver kan zijn, horen we een takje in het doodstille bos breken. Ik draai me gelijk om en staar het bos in.
"Ontmoet me bij Sofiel," hoor ik Michaël zeggen en nog voor ik mijn hoofd weer naar hem heb gedraaid is hij verdwenen.
Wederom draai ik me om naar de plek waar ik het geluid vandaan hoorde komen. Mijn ogen zoeken naar een bron van leven tussen de verschillende struiken. Ik strekte mijn vleugels uit en maakte me klaar om te verdwijnen toen ik haar zag; een meisje met lang bruin haar, tenger gebouwd en een zongebruinde, egale huid. Ik keek in haar grijze ogen en ik wist dat ik moest verdwijnen, maar iets in haar ogen deed me verstijven.
Haar hand greep die van mij, maar voor haar vingers me goed vast konden grijpen verdween ik. Binnen een seconden stond ik in de hemel. Alles was zoals normaal, maar toch was alles anders. Het is verboden voor engelen om mensen aan te raken, het is een zonde en roept demonen op. Mijn huid is rood op de plek waar het meisje me aanraakte. Toen pas drong het tot me binnen dat niet alleen ik een zonde had begaan, maar dat ook het meisje in de problemen zit. Nu onze krachten gebotst zijn is zij vervloekt. De demonen zullen naar haar toe gaan en haar ziel opeisen, alleen omdat ik niet snel genoeg verdween.
"Rafaël," zegt een diepe stem achter me.
Ik draai me om en laat me op mijn knieën vallen en hou mijn hoofd op de grond gericht. "Heer," antwoord ik met een zachte stem.
"Je moet naar Michaël gaan en samen moeten jullie de opdracht afmaken. Dit kan niet wachten."
"Heer, voor ik hierheen kwam raakte ik een meisje aan. De demonen zullen haar opeisen, ik moet haar beschermen."
"Nee, Rafaël, de pure ziel is te belangrijk. Zij is het niet waard. Ik weet dat jij er niets aan kon doen, dus zal ik jou niet straffen. In alle duizenden jaren heb je me nooit teleurgesteld, doe dat nu ook niet."
"Ja Heer," zeg ik, al is het een leugen. Een leugen tegen God, tegen Hem, omdat ik weet dat ik het meisje niet aan haar lot over kan laten. Ik moet haar helpen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ella:
Wat was ik in godsnaam ook bezig? Je grijpt toch niet zomaar naar een vreemde hand? Alhoewel er toch iets anders was geweest. Het was een aantrekkings kracht geweest die ik niet had kunnen thuisbrengen. Ik keek om me heen maar zag echt geen spoor meer van hem. Misschien moest ik er maar niet aan denken. Het was vast gewoon een dagdroom geweest , dat kon niet anders. Ik zou anders nooit zo iets idioots doen als naar de hand van een vreemde grijpen.
1 ding verstoorde de opnieuw gevormde stilte van het bos, en dat was het geluid van mijn gsm. Het was een sms, dat hoorde ik. Ik nam mijn gsm uit mijn zak en keek er even naar. Het was een sms van Dana, mijn beste vriendin. Ik las het bericht even. ''Kun je morgen naar me toe komen? Ik moet je iets zeggen.'' Stuurde ze en ik keek er even verward naar. ''Tuurlijk kom ik wel.'' Stuurde ik dan en besloot dat ik weer naar huis moest lopen.
Na even kwam ik weer thuis aan. ''En, hoe was het?'' Vroeg pap, hij wist dat ik vaak naar het bos ging om te tekenen. Ik liet hem even de tekening zien en ik zag hoe een trotse blik in zijn ogen vormde. ''Het is echt mooi lieverd.'' Zei hij en ik knikte. Ik ging weer naar mijn kamer en hing de tekening op aan de muur. Mijn muur was wel beschilderd maar door de vele tekeningen leek het alsof de tekeningen het ware behangpapier waren. Het zag er best gezellig uit zo.
Ik keek even naar de muur en naar de tekeningen. Het leek allemaal zo echt. Het waren ook echte onderwerpen maar een tekening was niet het echte onderwerp, en toch was het zo goed getekend dat het het perfect afbeelde. Hoe ik het deed wist ik niet. Pap noemde het een oplettend oogen mam noemde het een talent gegeven door God. Ik ging weer naar beneden en nam een appel van de schaal die op tafel stond. ''Pap? Waar is mam?'' Vroeg ik dan aan pap. ''Gaan winkelen.'' Zei hij dan en ik knikte.

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
Raffe
Zodra God me het teken heeft gegeven dat ik kan vertrekken teleporteer ik me weer naar de aarde. Hoe erg ik het ook haar om toe te geven, ik heb de hulp van Michaël nodig. Hij moet de opdracht nu alleen afmaken en hij mag me daarbij absoluut niet verlinken. Dat ik tegen Gods bevelen inga is al erg genoeg, dat ik daarbij ook nog is loog maakt het allemaal niet beter.
Een diepe zucht verlaat mijn mond terwijl ik de donkere tunnel in loop. Omdat aartsengelen zichtbaar zijn voor mensen moeten we ons gedeisd houden, zo zien mensen ons niet en komen ze niet in de verleiding ons aan te raken. Ik kan het nog steeds niet bevatten dat het meisje me echt heeft aangeraakt.
Haar hand voelde zo warm en zacht aan, zo menselijk. De huid van engelen is koud. Aangezien we niet 'echt' leven, voelt onze huid ook niet zo.
"Rafaël," zegt een stem, waarmee hij me uit mijn gedachten haalt.
"Michaël," antwoord ik. "Je moet de opdracht alleen afmaken."
"Oh, ja?" Vraagt de blonde engel met opgetrokken wenkbrauwen. "En waarom dan wel."
"Luister, doe het gewoon, oké? Ik wil geen problemen en ik weet dat jij toch liever in je eentje afrekent met demonen."
Langzaam knikt Michaël. "In dat geval zie ik je later, Rafaël," zegt hij terwijl hij zijn gouden vleugels spreid.
Ik staar naar de engel terwijl hij door zijn vleugels gedragen wordt. Michaël laat zich een paar meter boven de grond zweven voor hij verdwijnt. De vleugels van de meeste engelen dienen meer voor bescherming dan om mee te vliegen. Aangezien we ons kunnen teleporteren hebben we het niet nodig om te kunnen vliegen, al zijn onze vleugels zeker niet onbelangrijk. Onze vleugels geven ons niet alleen de mogelijkheid om te kunnen vliegen en om onszelf te beschermen, het is ook een teken van status. De kleuren van vleugels verschillen, hoe helderder de kleur is, des te belangrijker is de drager. Verder zijn de vleugels van belangrijke engelen vele malen groter dan die van onbelangrijke engelen. Mijn vleugels zijn enorm en de kleur is diep zwart die bij de randen in glimmend zilver overgaat.
Vele mensen denken dat Engelen witte vleugels hebben en demonen zwarte, maar dat is alles behalve waar. Demonen vleugels zijn gemaakt van leer en ze dienen om aan te vallen, niet om te beschermen. Daarbij zijn de ogen van demonen bloedrood en die van engelen diepblauw.
Nu Michaël weg is, moet ik opzoek naar het meisje. Haar leven is verandert zonder dat ze het zelf weet, waarschijnlijk wordt ook voor haar niets meer zoals het ooit was. Ook voor mij wordt alles anders terwijl ik niet eens haar naam weet.
Ik laat me teleporteren en binnen een seconde sta ik weer in het bos waar ik het meisje voor het eerst zag. Alles is zoals de vorige keer, nu moet ik alleen het meisje nog vinden.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ella:
Ik was vergeten dat mam deze ochtend nog gezegd had dat ze ging winkelen. Ach ja, ik dacht ook vaak aan andere dingen. ''Is het goed als ik morgen naar Dana ga?'' Vroeg ik dan aan pap en hij keek op. ''Tuurlijk is dat goed, rond hoe laat denk je te gaan?'' Vroeg hij en ik haalde mijn schouders op. ''Rond 10 uur ergens?'' Zei ik dan maar en hij knikte.
Mijn appel was ondertussen al op dus ging ik maar naar de keuken om ie weg te gooien. Ik had zin om wat in de stad rond te hangen dus stuurde ik maar naar Rheya, een andere vriendin van me. Jammer genoeg stuurde ze dat ze niet kon. Ik zuchtte even, ik had helemaal geen zin om de hele tijd binnen te zitten. Ik ging dan maar weer naar mijn kamer en nam daar mijn i-pod op en mijn tekenmateriaal.
Als ik me verveelde begon ik gewoon zonder na te denken te tekenen. Ik ging dan maar op m'n bed zitten en luisterde wat naar muziek terwijl ik tekende maar na een tijd lette ik niet meer op wat ik tekende maar eerder op de muziek. Ik nuriede dan maar even mee met de muziek en na een tijdje stopte ik de muziek en keek naar de tekening die ik gemaakt had en slikte.
Ik was geschrokken van de knappe figuur die ik had getekend. Hij leek perfect en hij had vleugels, waarom had ik dit nu weer getekend? Ik verfrommelde voor 1 keer het papier en gooide het weg. Ik was echt aardig geschrokken van mijn tekening. Mijn fantasie was gewoon weg helemaal op hol geslaan. Ik zuchtte even en legde me neer op mijn bed en sloot mijn ogen dan maar even. Langzaam kwam ik tot rust.

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
Raffe
Mijn voeten droegen me over de modderige bosgrond. De met water vermengde aarde zoog zich om mijn voeten heen en maakte het lopen moeilijk. Als engel was het niet gepast om gevoelens als zelfmedelijden te hebben, maar het was geen leugen toen ik zei dat ik mijn dag niet had. Normaal ging alles precies zo als ik het had gepland en ik zou nooit, maar dan ook nooit tegen een bevel van god ingaan. En toch liep ik in het bos, opzoek naar een meisje, terwijl ik eigenlijk een demon terug naar hel zou moeten sturen.
Ik liep minstens een uur door het bos te dwalen voor ik bij de rand van het bos kwam. Nog steeds waren er geen mensen te bekennen, maar ik was in ieder geval ergens. De omgeving bestond uit het dichte bos waar ik net uit kwam en wat weilanden. Net toen ik me af begon te vragen of ik wel de goede kant op liep, zag ik een huis staan. Het zag er een beetje verlaten uit, maar het was het eerste teken van leven wat ik sinds ik naar het meisje opzoek was gegaan, had gezien.
Na nog zeker 10 minuten lopen, kwam ik aan bij het huis. Het was niet groot, maar ook zeker niet klein. Er was een oprijlaan van grind, die aan de ene kant aan een asfaltweg grensde en aan de andere kant aan het huis. Er stond geen auto, maar aangezien binnen lichten brandden was ik er vrij zeker van dat er mensen waren.
Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik door het raam keek en een man van middelbare leeftijd zag staan. Beneden was geen teken van het meisje, maar ik had het gevoel dat ik op de goede plek was.
Ik liet mezelf binnen in het huis en ging voorzichtig op onderzoek uit. Het was me al snel duidelijk dat ik inderdaad bij het huis van het meisje was en dat ze hier samen met haar moeder en vader woonde. Het koste me ook niet lang om uit te vogelen dat de moeder niet thuis was. Het de enige persoon die ik nog niet had gevonden was het meisje, maar ik voelde haar energie.
Ik liet mezelf teleporteren naar de bron van energie, het meisje. Ze lag op haar bed met haar ogen gesloten en ze zag er vredig uit. Te vredig voor de demonische krachten die die middag opgeroepen waren. Ze wekte niet het idee dat ze in levensgevaar was, of ook maar enige problemen in haar leven had. Ze leek perfect.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ella:

Doordat ik zo rustig werd, kreeg ik een glimlach om m'n lippen. Zo met mijn ogen gesloten werd ik altijd rustig en werd ik me helemaal niet bewust van alle indrukken om me heen. Ik hoorde niets behalve mezelf. Ik kon zo gemakkelijk dingen afsluiten dat het soms een wonder leek. Toen ik even later langzaam mijn ogen opende stond er een gestalte in mijn kamer.
Ik knipperde even met mijn ogen, het was een man, jongen, iets er tussenin. Hij had een perfect uiterlijk, iets harmonisch, zijn ogen waren blauw, heel mooi blauw. Maar .... dat was hij wiens hand ik in het bos had proberen vast pakken en waar ik zo duidelijk niet meer aan wilde denken. Hierdoor schrok ik en zat meteen recht.
''Wat.... hoe? Wat doe je hier? Hoe ben je binnen geraakt.'' Vroeg ik geschrokken en kroop geschrokken wat achteruit op m'n bed. ''Waarom ben je hier? Als het gaat over daarstraks, sorry, ik weet niet wat me bezielde, maar wat doe je hier?'' Vroeg ik geschrokken en ik keek naar hem. Hij was knap, nee nee nee, hoe was hij hier binnen geraakt, pap laat geen vreemden in huis.
''Wie ben je eigenlijk?'' Vroeg ik dan. Het was al erg raar genoeg wat daarstraks gebeurd was, maar nu stond hij hier gewoon midden in mijn kamer. ''En hoe lang sta je er al?'' Vroeg ik dan en beet op m'n lip. Ik bedoelde het niet zo. ''Sorry.'' Zei ik zacht en keek naar m'n handen. Ik stond op en deed mijn kamerdeur dicht, pap moest hier niets van weten. Ik leunde tegen mijn kamerdeur en keek hem aan.

InTheEnd
YouTube-ster

InTheEnd schreef:
Raffe
Ik wilde het meisje niet uit haar trance halen, dus wachtte ik tot ze haar ogen opende en ze me zag. Ik vond het rustgevend om naar haar te kijken. Langzaam opende het meisje haar ogen. Ze zag me, maar leek niet gealarmeerd, pas toen ze een paar keer met haar ogen geknipperd had leek ze me te herkennen. Haar ogen werden groot en ze schoot omhoog.
Voorzichtig zette ik een stap in de richting van het meisje, ik had haar reactie wel verwacht, maar desondanks wilde ik niet dat ze bang voor me was. In haar ogen zag ik de angst, nieuwsgierigheid en de verwarring. Het was niet moeilijk om te raden dat ze niet meer aan mij wilde denken.
Engelen kunnen geen gedachten lezen, wat sommige mensen wel lijken te denken, maar het is voor ons erg makkelijk om emoties van mensen te lezen en over te nemen waardoor we hun gedachten automatisch ook makkelijker kunnen begrijpen. Het werkt minder goed bij andere engelen, maar we weten bijna altijd wanneer iemand tegen ons liegt.
Mijn gedachten gingen weer terug naar het meisje. Haar zachte, menselijke stem beefde een beetje terwijl ze praatte en ze kroop een stuk naar achter op het bed. Ze was overduidelijk bang, maar ze zou me snel genoeg gaan vertrouwen. Dat hoopte ik tenminste.
"Rustig, ik leg alles uit," zei ik. Mijn stem klonk rustig en bijna verveeld. Natuurlijk was ik alles behalve verveeld, maar als er iets was waar ik meer dan genoeg ervaring mee had was het stervelingen van het bestaan van engelen vertellen.
"Goed," mompelde ik nadat ze de deur dicht had gedaan. "Ik ben Rafaël, maar stervelingen noemen me Raffe. Ik ben hier omdat ik je moet beschermen. Toen je mijn hand vanmiddag in het bos vastpakte is er een vloek over je uitgeroepen. Ik ben een aartsengel en het is nu mijn taak om je te beschermen."
Het laatste was een leugen, het was mijn taak niet om haar te beschermen en eigenlijk moest ik haar aan haar lot over laten, maar dat was onmogelijk voor me.
"Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar je hebt geen keuze. Je zult met me mee moeten komen. Ik kan je niet in mijn eentje beschermen tegen alle demonen, dus zul je moeten vluchten tot.." ik zweeg even, want zelf wist ik niet tot wat we moesten wachten. Het was als een eindeloze cirkel. "Tot de demonen je ziel niet meer mee willen nemen, of totdat je sterft en een engel je mee neemt naar de hemel."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ella:
Mijn emoties leverden een innerlijke strijd. Ik was bang om genoeg dingen, ten eerste had hij een vreemde aantrekkingskracht om zich dat ik niet kon verklaren, daarbij had ik daarstraks vleugels gezien - en aangezien ik niet in engelen geloofde was ik er door geschrokken- , was hij toen verdwenen en stond hij nu in mijn kamer. Maar nieuwsgierig was ik ook, juist door al die dingen, en dat maakte me verward.
Toch was hij erg rustig wat me enigszins ook geruststelde. Als hij zei dat hij alles ging uitleggen knikte ik en werd wat rustiger. Ik keek even naar hem en zijn perfecte uiterlijk terwijl ik zo tegen de deur stond. Zijn woorden drongen niet meteen tot me door tot het woord stervelingen. Het woord 'vloek' deed me schrikken. Een vloek? Wat voor vloek? ''Mij beschermen? Tot 5 minuten geleden dacht ik alleen aan wat mijn vriendin me wou vertellen en had ik niet eens door dat ik in de'problemen zat...'' zei ik zacht en slikte.
Toen ik zijn woorden hoorde bij 'met mij mee komen' was het voor mij nog raarder. ''Demonen? Mijn ziel? Vluchten? Ik kan hier niet zomaar weg en mijn ouders achterlaten.... daarbij is dit echt raar.'' Zei ik nu, hoe moest ik dit nu in hemelsnaam geloven? Waarom mijn ziel? Door de vloek natuurlijk, het klonk logisch, maar nog steeds was het moeilijk te geloven.
''Ella, kom even.'' Hoorde ik de stem van mijn vader roepen van beneden. Ik keek even naar Rafaël. ''Ik ben zo terug.'' Zei ik zacht en deed de deur open en ging naar beneden. Daar zag ik mijn vader, hij leek ongelukkig. ''Pap, wat is er?'' Vroeg ik dan niet begrijpend wat er kon zijn. ''Lieverd, ze komt niet meer terug, je moeder komt niet meer terug.'' Zei hij nu en ik keek hem niet begrijpend aan. ''Hoe bedoel je pap?''
''Ze is verongelukt, ze is met haar auto van de brug gereden, het lijkt op de tape alsof ze gedwongen manouvreerde maar ze weten niet door wat.'' Zei pap nu en ik slikte. Het drong niet tot me door. Pap stond op en gaf me een knuffel, maar ik liet geen enkele traan. Ik kon het niet geloven, mam dood? Ik slikte even . ''Ga maar weer even rusten, ik denk dat dat goed is voor je nu.'' Zei pap en ik knikte als in een waas. Ik ging naar boven naar m'n kamer waar Rafaël nog steeds stond. Maar ik keek niet naar hem.
Zou er een connectie zijn tussen mijn vloek en wat er met mijn moeder gebeurd was? Ik hoopte van niet want dan was pap niet veilig. Ik deed de deur achter me dicht en ging op m'n bed zitten. Toen pas keek ik Rafaël aan. ''Heb je het gehoord? Net?'' Vroeg ik en slikte even. ''Is mijn vader veiliger als ik met jou mee ga?'' Vroeg ik dan en keek naar m'n voeten. Ik durfde hem even niet aan te kijken, bang voor de woorden die zouden bevestigen waar ik bang voor was, dat mam dood was door m'n vloek, door mij dus...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld