Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Wide Awake
“Lieve Valerie.
Het is al een hele tijd geleden sinds wij elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Herinner jij je die dag nog, die dag aan het strand? Weet je het nog? Ik wel. Jake en ik besloten, na een dag hard te hebben gewerkt in de lokale bar, om voor de laatste keer te gaan surfen voordat de zomer tot zijn einde zou lopen. Voor de tijd van het jaar was het weer geweldig, perfect zelfs. De zon scheen en de warmte van de zonnestralen brandden op onze gebruinde huiden. De wind die waaide ging door ons te lang geworden haar heen en liet het dansen. In de lucht was geen enkel wolkje te bekennen, het was strak blauw met hier en daar heel ver in de troposfeer een paar glinsteringen van het door vleugels van een vliegtuig weerkaatste zonlicht.
De weersomstandigheden lieten de omgeving op zijn best uitkomen. Het water was vol met golven die ontstonden door de windvlagen die er met hoge snelheden overheen vlogen. Het water was tegelijkertijd ruig en rustig genoeg voor ons om een perfecte laatste surfsessie te hebben. Met onze wetsuits voor de helft al aangetrokken en onze boards onder onze arm liepen we op blote voeten over het zand dat door de brandende zon in de loop van de dag zo warm was geworden dat de strandbezoekers op een bepaald moment rennend naar de zee moesten, alleen zo zouden ze hun voeten niet verbranden. Jake en ik bestudeerden de golfvorming in de zee en bepaalden zo waar we het water in zouden gaan. Er was een sterke onderstroming, dat zagen we direct al. Ons vermoeden werd bevestigd door een rode vlag die boven het kantoor van de strandwachten wapperde.
„Zullen we hier het water in gaan?” vroeg Jake me, en op datzelfde moment horen we het snerpende geluid van een strandwachtfluitje. Nogal geschrokken van het vrij vervelende geluid kijken we om en speurende de omgeving waaruit het geluid van het fluitje kwam af. Daar ontmoetten onze ogen de sprankelende groene ogen van Connor, die met een brede glimlach en het verdoemde fluitje om zijn nek naar ons toe kwam gerend. Connor ken je nog wel toch? Connor was één van de strandwachten van Byron Bay, het was als een tweede huis voor hem. Al sinds hij klein was kwam hij naar dit strand, om te surfen, te zwemmen, te kitesurfen en op latere leeftijd meisjes te ontmoeten. Ik denk niet dat ik ooit nog iemand heb ontmoet die zoveel meisjes aan zijn lippen had hangen. Elke dag kwam hij na het werk naar mijn of Jake’s huis om vervolgens vol trots te laten zien dat hij alweer zes nieuwe telefoonnummers had ontvangen. We moesten er altijd wel om lachen, maar ja, we gaven het altijd wel toe: hij zag er ook verdomd goed uit. Een goed afgetraind lichaam, bruine krullen en glinsterende groene ogen maakten hem voor de dames onweerstaanbaar. Het is me altijd een raadsel gebleven hoe jij nooit op hem hebt kunnen vallen. Terwijl elke versierpoging vanaf zijn kant jou niks deden, was menig meisje jaloers op de aandacht die jij wel van hem kreeg en die zij nooit en te nimmer een keer van hem zouden krijgen. Dat merkten we vrijwel meteen toen hij die dag naar ons toe kwam gerend, het eerste waar hij het namelijk over kreeg was een meisje genaamd Valerie, jij dus. „Hee mannen! Ik moet jullie echt iets vertellen voordat jullie je in het water begeven. Er is hier net een groepje meiden aangekomen, echt wauw! Er zit zo’n prachtmeid tussen, je zult je ogen niet geloven!” zei Connor, terwijl zijn groene ogen groot werden van verwondering. Lachend vroeg ik hem of hij al nummers binnen had geharkt, en al snel werd duidelijk dat hij van alle meiden de nummers had gekregen, behalve van de mooiste van het stel, en dat was jij. „Echt, ze is zo mooi. Een brunette, met fel blauwe ogen die dwars door je ziel branden”, zei Connor op een poëtische manier. Dit soort verwoordingen gebruikte hij altijd om slimmer over te komen, waarschijnlijk had hij dit ook gedaan terwijl hij bij jou en je vriendinnen stond en was hij hierin blijven hangen toen hij onze kant kwam opgerend. „Haha! Weet je wat, dan versier ik haar wel! Wedden voor een biertje dat ik haar wel kan krijgen en jij niet?”, grapte ik, maar deze weddenschap werd gretig aangenomen door Connor, letterlijk en figuurlijk. Hij kneep zowat mijn handen fijn toen hij meeging in de deal. Direct kwam het stemmetje in mijn hoofd om de hoek kijken om mij te vragen wat ik in godsnaam van plan was. Dacht ik nou echt dat wanneer een meisje Connor niet zag zitten, ze mij wel zou zien zitten? De moed zonk me in de schoenen en maakten mijn passen zwaar. In de verte zagen we al een groepje zitten, en dankzij de bulderende lach en sprongetjes van blijdschap van Connor wisten we dat het jouw vriendinnengroep was.
19
heb het geprobeerd op te zoeken maar echt overal staat '' '' 
heb het geprobeerd op te zoeken maar echt overal staat '' '' 
