Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg w// IsabelleT

Account verwijderd

schreef:
Naam: Maxon Smith
Leeftijd: 18
Karakter: Ijdel-rustig-lief-egoïstisch
Uiterlijk:

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Naam: Anne Wilson
Leeftijd: 17
Karakter: Gesloten, rmjw
Uiterlijk:

- - - - - - - -
Aan jou de eer om te beginnen x

Account verwijderd

schreef:
Peinzend zit ik in mijn kantoor, er moet snel iets gebeuren want mijn fabriek maakt nou niet bepaald winst. Zuchtend kijk ik uit het raam en bedenk dat ik misschien wat vacatures kan gaan maken. Maar als ik daar al een tijdje mee bezig ben heb ik er alweer genoeg van. Ik sluit het kantoor af en loop naar beneden, de fabriek uit. Ik heb geen zin om naar huis te gaan dus loop ik maar even langs de rivier. Ik schrik op van een stoomtrein die een paar meter verderop langs scheurt. Wat maken die dingen toch veel lawaai! Maar de enige manier om naar huis te komen is om ook in dat ding te gaan zitten. Helaas duurt het nog een kwartier voordat de volgende komt en besluit om nog maar even in de ochtendkrant te gaan lezen. "Grote veranderingen" luidt de titel van de voorpagina. Snel lees ik verder. Onze koning gaat eindelijk wat aan de handel doen en zorgt dat er rivieren en kanalen komen, dat betekent dat mijn fabriek ook heel wat succesvoller kan worden. Niet dat ik arm ben ofzo, snel kijk ik even in mijn spiegeltje dat ik altijd bij me heb. Ik haal snel even mijn hand er doorheen zodat het er piekfijn uitziet. Ik krijg bijan een hartaanval als ik het geluid van de stoomtrein hoor. Snel stap ik in en betaal geld aan de conducteur.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Ik keek naar het levenloze lichaam van mijn oudere broer, David, en probeer sterk te blijven tegenover mijn moeder en mijn zusje. Ik keek opzij naar mijn moeder en mijn zusje, die elkaar stevig vasthielden. Ik voelde dat ik trilde, wat moesten we nu? Mijn vader was vijf jaar geleden overleden door een ziekte, die nog steeds niet onbekend was. Toen mijn vader er niet meer was, nam mijn broer zijn taak over, voor mijn moeder, mijn zusje en mij zorgen. Ik zag hoe hij elke dag kapot thuis kwam, uit de fabriek, voor ons. Elke avond bij het avondeten, althans wat erop leek, gaf ik mijn broer de helft van mijn eten en een kwart aan mijn moeder. Waarom gaf ik een kwart aan mijn moeder? Mijn moeder is ziek, ernstig, er is een medicijn, maar we kunnen het niet betalen.
Ik voelde de tranen komen, en zag hoe mijn zicht wazig werd door de tranen. Ik beet op mijn lip, en veegde mijn tranen weg. Mijn blik ving het lichaam van mijn broer weer. Mijn broer was dood, door zijn werk in de fabriek. Hij gaf, letterlijk, zijn leven voor het onze..
Toen mijn broer was begraven, liepen we weer naar huis. Toen we thuis kwamen, en mijn moeder plaats nam in een stoel, en mijn zusje naar de andere kamer was gegaan, sprak ik. "Ik neem zijn taak over" zei ik standvast. Ik keek naar mijn moeder die geschrokken opkeek, "Anne ben je gek geworden?" zei ze meteen. "Nee dat ben ik niet, pap is er niet meer, David ook en nu ben ik de oudste." zei ik en staarde mijn moeder aan. "Ik ben hier de oudste!" zegt mijn moeder nu wat luider. "Je bent ziek mam!" zeg ik nu even luid. Ik zie hoe mijn moeder in elkaar krimpt. Ik ga voor haar, op de grond, op mijn knieën zitten. "Mam, alsjeblieft, Lily heeft je nodig.." fluister ik zacht en zie hoe haar ogen zich vullen met tranen.

Account verwijderd

schreef:
Als ik thuis ben geniet ik van een grote kop koffie en een koekje erbij, ik weer dat niet iedereen het zo goed heeft als ik maar daar kan ik helaas niks aan doen... Shit! Ik moet nog bij iemand langs voor wat papierwerk van de fabriek. Zuchtend loop ik weer naar buiten en besluit te gaan lopen. Een beetje frisse lucht kan geen kwaad! Verbaasd zie ik hoe een meisje van ongeveer 17 jaar oud het huis uit rent. Ze is erg knap en ik snap niet waarom ze dat dan verbergt onder haar kleren. Rustig loop ik door, mijn hoofd alweer bij andere zaken als er iemand tegen me opbotst. Het is het meisje. Een paar minuten lang zeggwn we niks tegen elkaar totdat ze nog meer begint te huilen en wegrent. Heb ik wat verkeerds gedaan? Ik besluit achter haar aan te lopen maar ze rent harder weg. Dan niet he, en ik haal mijn hand door mijn haar. Een gewoonte van me wat ik altijd doe als ik me ongemakkelijk voel. Waar woont ook alweer die vrouw die altijd dat papierwerk deed? Tot mijn schrik ontdek ik dat die vrouw in het huis woont waar dat meisje net vandaag kwam... Als ik voor de deur sta en aanklop doet een vrouw met wallen, een bleek gezicht en betraande ogen open. Of ze hebben ruzie gehad of er is iets ergs gebeurd, de vrouw ziet er al net zo slecht uit als het meisje. "Goeiedag mevrouw, ik kom even het papierwerk ophalen voor de fabriek!" Zonder iets te zeggen neemt ze me mee naar binnen waar ik binnenkom in een kleine ruimte waar nog geen eens 4 mensen inkunnen. Veel dingen zien er oud en versleten uit en op de meubels die er nog goed uit kunnen zien zit een dikke laag stof. Ze duwt een stapel papieren in mijn hand en ik grabbel in mijn zak naar geld. Dit is haar werk dus moet ze er ook wat salaris voor krijgen. Vlak voordat ik de deur uit ga kijk ik nog even in de spiegel en wrijf even door mijn haar. Ik doe de deur open en bots tegen het meisje op. "Ehh sorry!" Zeg ik dan maar en veeg me snel uit de voeten. Als ik achterom kijk kijkt het meisje me na.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Ik voel de hand van mijn moeder op mijn wang, ze veegt een traan weg en probeert sterk te zijn tegenover mij. "Mam.. Alsjeblieft.." fluister ik nu, het was moeilijk om mijn moeder zo te zien, ik zou er alles voor doen om haar te helpen. Opeens sta ik op en ren huilend het huis uit, ik kon toch niet niks doen?! Ik veeg met mijn arm mijn tranen weg terwijl ik ren, opeens bots ik tegen iemand op. Ik kijk recht in de ogen van een jongen, niet veel ouder dan mij. Na een paar minuten, te hebben gestaard, ren ik weer verder, terwijl de tranen sneller vloeien.
Ik ren naar de fabriek, maar die is dicht. Wat? Normaal waren ze nu nog bezig? Ik ga snel terug naar huis, dan zou ik morgen maar komen.
Toen ik weer thuis was, keek ik naar mijn moeder en de jongeman waar ik net tegenaan was gebotst. Ik zie dat hij wat papieren in zijn handen had. Niet veel later liep hij de deur uit, en botste tegen mij op. Toen hij wegliep, keek ik hem na. Ik keek even naar mijn moeder en liep achter hem aan en deed de deur achter mij dicht. Ik rende naar hem toe. "Wacht!" riep ik een beetje smekend. Toen hij stopte, keek ik hem aan. "Mag ik u om een gunst vragen? Ik weet dat dat niet hoort, maar alstublieft.." smeek ik hem zacht en keek hem aan.

Account verwijderd

schreef:
Ik blijf stilstaan, wat zou ze van me willen? Ik draai me langzaam om en kijk recht in haar gezicht. "Mag ik u om een gunst vragen? Ik weet dat dat niet hoort, maar alstublieft..." Wat zou ze van me willen? Wat kan ik haar bieden wat ik heb? "Kan ik bij u in dienst? Peinzend kijk ik haar aan, zo'n meisje kan ik niet in een fabriek laten werken. Dat zou onverantwoord zijn, mijn hersenen draaien op volle toeren. Wat moet ik nou zeggen? "Ehh, hoe oud ben je?" Beledigend kijkt ze me aan, heb ik wat verkeerds gezegd? Ik wend mijn hoofd af uit schaamte, welke functie denkt ze dan te gaan doen? Het fabriekwerk is veel te zwaar. "Ik ehh... Kan je wel een baan aanbieden al je wilt?" Blij kijkt ze me aan, maar ik kan haar niks beloven. Hoe moet ik haar dat zeggen?

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
"Kan ik bij u in dienst?", de woorden vlogen mijn mond uit voordat ik er echt goed over na had gedacht. Had ik nu echt zomaar aan hem gevraagd of ik bij hem kon werken? Oke, ik wilde het wel, want dan kon ik geld verdienen voor mijn familie. Toen hij vervolgens aan me vroeg hoe oud ik was, keek ik hem verontwaardigd aan. Dacht hij dat ik te jong was, of wat? Hij wendde zijn hoofd af, waardoor ik even op mijn lip beet. "17" zeg ik en blijf hem direct aankijken.
Toen hij zei dat hij me wel een baan kon aanbieden, verscheen er direct een grote glimlach op mijn gezicht. "Echt waar? Duizend maal dank meneer!" zeg ik blij. Ik ben zo blij, dat ik me niet kan beheersen. Ik geef hem een knuffel, en glimlach van oor tot oor. Dan bedenk ik me wat ik doe, ik laat hem direct los en kijk beschaamd naar mijn voeten. "Het spijt me!" zeg ik snel en bijt op mijn lip.
Ik liet me echt even gaan, maar ik ben gewoon zo blij! Ik bedoel, ik kan werken en geld verdienen voor mijn familie, ik kan ze niet aan hun lot overlaten!

Account verwijderd

schreef:
Ze geeft me een knuffel ik verstijf een beetje, toch blijf ik staan. Nu pas besef ik dat ze het geld pas echt hard nodig heeft. Ik heb alles wat ik maar wil hebben, zij niet... We hebben afgesproken elkaar morgen te ontmoeten op dezelfde plek zodat we kunnen praten over welke functie ze wil nemen. Nadat ik eindelijk thuis ben gekomen besluit ik wat te gaan eten en vroeg mijn bed in te gaan. Gisteravond heb ik niet goed kunnen slapen en morgen is een lange dag voor de boeg. Als ik in mijn bed lig val ik in een diepe slaap.
Ik kijk toe hoe het meisje werkt in de fabriek, ze wil zich honderd procent inzetten maar weet dat dat niet kan. Op het eind van de dag geef ik haar haar salaris en nog wat voedsel mee. Ik loop een stukje mee naar huis maar opeens rent ze weg, ik ren achter haar aan maar ze wordt steeds meer opgeslokt door de mist... Nu pas besef ik dat ik haar niet kwijt wil, maar voordat ik dat heb kunnen zeggen verdwijnt ze.
Badend in er zweer wordt ik wakker, ik heb al tijden geen nachtmerries gehad maar deze was afschuwelijk. Is dit een voorteken? Ook al geloof ik niet dat dromen waar worden, misschien zit er toch altijd nog een kern van waarheid in. Ik besluit uit bed te stappen en me in mijn netste pak te kleden. Daarna loop ik naar buiten, de frisse ochtendlucht in. Als ik op de plek aankom waar we hebben afgesproken staat ze er al. "Hoi, lekker geslapen?" De enige vraag die in me opkomt. Zou zij ook een nachtmerrie hebben gehad? Ik zie wel wallen onder haar ogen maar die had ze gister ook...

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Na wat gepraat te hebben, hebben we afgesproken om elkaar hier weer te ontmoeten. Mijn dag kon niet meer stuk, en ik bedankte de jongeman die voor mij stond. Ik liep vrolijk terug naar huis, blij dat ik voor mijn familie kon zorgen. Eenmaal thuis, legde ik mijn moeder uit wat er zou gebeuren, ik zag dat ze blij keek, maar zag toch nog bezorgdheid in haar ogen. "Het komt allemaal goed mam, geloof me.." fluister ik met een glimlach naar haar.
Toen de avond was aangebroken, besloot ik te gaan slapen, morgen zou een grote dag zijn. Toen ik naar de bed ging, zag ik mijn zusje al slapen. Ik wil echt dat zij, en onze moeder, een goed leven konden leiden, dat wil ik echt. Als ik een richting het bed wil lopen, is mijn zicht opeens wazig, en mijn buik rommelt. Ik had al een paar dagen bijna niks meer gegeten, ik gaf het namelijk altijd aan mijn moeder en David. David.. Ik miste hem echt..
De vorige avond was ik meteen in bed gekropen, en was al snel in slaap gevallen. Toen de ochtend eenmaal was aangebroken, werd ik wakker door het beetje licht dat door het kleine raampje kwam. Ik gaapte even, en moest even wakker worden. Veel had ik niet kunnen slapen, maar dat was bijna altijd wel zo. Opeens bedacht ik mij wat er vandaag ging gebeuren, dat zorgde ervoor dat ik meteen wakker was. Ik sprong enthousiast van bed en liep naar de woonkamer.
Niet veel later was het tijd om te gaan, ik ging al snel naar de plek waar we hadden afgesproken, en wachtte op de jongeman.
Niet veel later kwam hij aangelopen. "Dat vraagt u aan de verkeerde" zeg ik en probeer wakker te blijven. "Wat had u in gedachte?" vraag ik om van onderwerp te veranderen. Ik wilde niet vertellen hoe ik leefde, zeker niet aan iemand die ik niet kende en die het hoogst waarschijnlijk toch niet zou snappen.

Account verwijderd

schreef:
Even ben ik stil, welke baan had ik eigenlijk voor haar in gedachte? Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht... "Het ligt eraan wat je aankunt. Het werken in een fabriek kan namelijk erg zwaar zijn." Weer kijkt ze me verontwaardigt aan, misschien moet ik maar niet zo om haar leeftijd staan te zeuren? "Je kan werken als bediende, dan ben je ook wel secretaresse." We hebben het namelijk soms erg druk en redden het niet altijd. En volgens mij werkt je moeder daar ook als secretaresse?" Ze knikt ter bevestiging, ik haal een brief uit mijn zak, eentje die ze even moet doorlezen voordat ze echt aan haar baan begint. Toch ben ik bang dat het werk haar te zwaar zal worden, waarom maar ik me daar toch zo druk om? Als ik haar de brief geef raken haar vinger de mijne en er gaat even een tinteling door me heen, hopelijk merkt ze het niet. Ongemakkelijk kijk ik haar aan en haal mijn hand door mijn haar. Ik bestuur haar eens goed als ze het aan het lezen is, ze heeft een slank postuur maar ze is toch wel pezig. Snel eens ik mijn hoofd af voordat ik begin te blozen en doe alsof ik aan een haaltje trek dat aan mijn pak zit. Nadat ze klaar is met de brief lezen geeft ze hem weer aan mij en zegt dat ze de baan wil. "Morgen om negen uur s' ochtends beginnen en je zal stoppen met werken om 5 uur. Als je op de deur aan de zijkant van de fabriek klopt zal ik open doen. Dan kunnen we in het kantoor nog wat bespreken over verdere dingen. Wat is je naam eigenlijk als ik vragen mag?" "Ik heet Anne Wilson." Dit is het moment waarop ik voor het eerst aar stem hoor, een stem die niet al te hoog is en perfect bij een bediende past. "Oke mooi Anne, dat zie ik je morgen om negen uur, je kan gewoon gewone kleren dragen maar zorg wel dat je er fatsoenlijk uitziet." Zou ze eigenlijk wel fatsoenlijke kleren hebben? Ik kan natuurlijk niet teveel van haar vragen maar het zijn wel de kledingvoorschriften. Ik besluit verder te gaan met praten anders komen er teveel twijfels opzetten. "Je salaris krijg je op het eind van de dag! Tot morgen!" En ik loop weg

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Hij was even stil maar sprak daarna weer. Ik keek hem verontwaardigd aan toen de woorden zijn mond uit waren, wat is zijn probleem? Een bediende? Een secretaresse? Dat klinkt zeker niet slecht, en het is ook veiliger dan in de fabriek werken. Ik knik ter bevestiging van zijn woorden. Vervolgens pakt hij een brief, en overhandigde die aan mij. Ik pakte hem aan, en voelde hoe onze vingers elkaar voor, nog niet eens, een seconde aanraakte. Het deed me niks. Ik begin de brief te lezen. Er stond in wat ik moest doen, wat er van mij verwacht werd en wat regels. Tot zover klonk het goed. "Ik neem de baan" zeg ik tegen de jongeman nadat ik hem de brief terug heb gegeven. Als hij vertelt wanneer ik kan beginnen, luister ik aandachtig. Was dit echt? Ging ik echt werken? De man zijn stem haalde mij uit mijn gedachtes. Toen hij mijn naam vroeg, antwoordde ik meteen, "Anne Wilson". Ik knik als hij nog wat verdere uitleg geeft. "Tot morgen!" zeg ik nog en loop, net als hij, weg.
De volgende dag was ik al vroeg wakker om mij klaar te maken, toen ik mijn kast open deed om te zoeken naar iets formeel, zag ik opeens een stapeltje met kleren liggen met een kaartje erop. "Voor je eerste dag. Kusjes, mam". Ik glimlachte naar het kaartje, en deed de kleren aan. Toen ik klaar was, liep ik richting de fabriek en liep naar de zijkant van de fabriek. Ik zag al snel de deur en liep naar de deur, en klopte aan. Nu kon ik alleen nog maar wachten..

Account verwijderd

schreef:
De volgende dag wordt er stipt om negen uur aangeklopt, ik doe de deur open en zie het gezicht van Anna. "Goeiemorgen, kom binnen! Volgens mij heb ik me nog helemaal niet voorgesteld. Ik ben Maxon Smith." Ik leid haar naar binnen en laad de plekken zie waar ze mag komen en haar kamer waarin ze het papierwerk kan doen. Ze begint met haar werk en ik loop terug naar mijn eigen werkkamer. Snel blader ik even de papieren door en kijk of er nog dingen zijn die ik moet doen. Er wordt op de deur geklopt en ik sta op en doe de deur open. Mijn andere secretaresse staat voor de deur, ze heeft altijd wel wat te vragen. "Ja wat is er?" Ze vraagt wat en gaat weer weg. Nogmaals wordt er op de deur geklopt maar dit keer is het de inspecteur... O ja natuurlijk hij zou naar de fabriek komen kijken. "Een moment alstublieft." Ik loop weg aan en klop op de deur van de kamer van Anna. "Anna, je moet de inspecteur even rondleiden. Zorg dat je alles goed uitlegt." Misschien is dit teveel voor haar gevraagd omdat ze de fabriek pas net kent maar het zal een test voor haar zijn. Pas na een half uur zijn ze weer terug, had het zo lang moeten duren? "Uw fabriek ziet er keurig
netjes uit." Zegt de inspecteur tegen mij terwijl hij zich omdraait naar Anna. "En bedankt voor de rondleiding." Zodra de inspecteur vertrokken is wordt ik boos. "Waarom deed je een half uur over die rondleiding?! Zo sloom ben je toch niet?" Meteen heb ik spijt van die woorden. Ik wend me hoofd af en mompel een zachte "sorry"

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Ik keek even achter mij, naar de omgeving, het was niet erg schoon, maar ik was het gewent. Toen ik opeens iets hoorde, draaide ik mij om en keek recht in de ogen van de jongeman van gisteren. Ik glimlach beleefd naar hem, "Goedemorgen, dank u wel! Aangenaam kennis te maken" zeg ik met een glimlach. Ik loop achter Maxon aan, naar een kamer die wordt beschreven als mijn werkkamer.
Nadat Maxon de kamer had verlaten, had ik even rond gekeken, en was al begonnen met het papierwerk wat er lag. Ik begon meteen ijverig met het papierwerk. Als ik iets deed, wilde ik het ook meteen goed doen. Niet veel later klopt iemand op de deur, die ook meteen open ging. Ik keek op en zag dat het Maxon was. "Kan ik wat voor u doen?" vraag ik, en krijg er meteen een antwoord op. "Natuurlijk meneer" zeg ik en sta op en loop achter Maxon aan.
Als we bij Maxon zijn kantoor aangekomen zijn, valt mijn blik op de inspecteur. Ik stel mij beleefd voor en glimlach daarbij, "Ik ben Anna Wilson, ik zal u vandaag rondleiden". "Wilt u mij volgen?" zeg ik vriendelijk en begeleid de inspecteur. Tijdens de rondleiding, maakt de inspecteur, of ik, een grapje waardoor wij even moeten lachen.
Na ongeveer een half uur is de rondleiding klaar. Ik neem vriendelijk afscheid van de inspecteur, en wens hem een fijne dag. Als de inspecteur weg is, valt Maxon opeens tegen mij uit. Ik kijk hem stomverbaasd aan, meende hij dit nu?! Ik negeer zijn sorry, "Roep maar als u weer normaal kan reageren" zeg ik en loop door naar mijn kantoortje, en ga verder met het papierwerk. Wie dacht hij dat hij was?

Account verwijderd

schreef:
Gefrustreerd loop ik mijn kantoor weer binnen, wat bezielde mij om zo uit te vallen tegen haar? Ik moet naar haar toe en sorry zeggen maar als ik naar de deur loop wordt er al op de deur geklopt. Ik doe de deur open en kijk recht in het gezicht van een arbeider. "Haast u Maxon! Er is iets gebeurd bij de machines!" Ik loop snel met hem mee en tref bij de machines een meisje van 6 jaar oud aan. Haar arm is in een rare hoek gedraaid en ze huilt. Die zal niet meer kunnen werken is het enige wat ik kan denken. "Verzorg haar en breng haar naar huis." Is het enige wat ik zeg, dan loop ik weg naar boven en botst tegen Anna op. Ze kijkt verschrikt en loopt dam verder naar beneden. Ik snap niet waarom ze per se naar dat kind moet, het is gewond en meer niet. Ik schrik van mijn eigen gedachten, wat ben ik toch harteloos! Maar ik loop terug naar mijn kantoor en regel nog een paar dingen. Op het eind van de dag pak ik mijn fiets die naast de fabriek staat maar de band is lek. Ik zicht uit frustratie, vandaag lijkt alles fout te gaan. Ik besluit dan maar naar huis te lopen maar dat gaat nog wel een hal uur duren, toch doe ik het.
Iemand roept nu mijn naam, ik draai me om en zie Anna naar me toe rennen. "Wacht Maxon! Kan ik met u meelopen?" O ja ik was bijna vergeten dat ze vlak bij me woonde. Samen lopen we naar huis en praten over van alles en nog wat, de ruzie lijkt te zijn vergeten. Als op het punt komen waarbij we allebei een andere kan opnoemen zegge we elkaar gedag. "Het was gezellig om met je te praten Anna!" En ik merk dat ik het sel ook nog echt meen, doordat zij me gezelschap hield leek het lopen een kwartier dan een half uur.
Even later loop ik mijn huis in en kijk of ik nog wat eten kan vinden. Ik heb nog genoeg eten en besluit wat van dat eten naar Anna te brengen. Ik stop het eten in een zakje, het is niet veel maar zelf kan ik ook niet heel veel kwijt. Ik loop naar haar huis en klop aan

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld