Forum

Naam: Katelyn Fraser
Leeftijd: 18
Huis: Zwadderich
Uiterlijk:

Innerlijk: Kate geeft veel om de indruk die ze bij anderen achterlaat. Ze doet haar best om zichzelf goed te presenteren en altijd rustig en beheerst over te komen. Ze wil niet dat anderen een slechte indruk van haar krijgen. Om die reden gedraagt ze zich meestal niet zoals de meesten van iemand van Zwadderich zouden verwachten, namelijk als een normaal, redelijk persoon. Ze is dan ook vriendelijk en openhartig, althans, zo gedraagt ze zich. Ze is iets kouder dan ze graag laat merken en heeft te neiging haar emoties op te kroppen als het haar iets te veel wordt.
Verder is ze nogal ambitieus en veeleisend, maar vooral voor zichzelf. Het is moeilijk om haar volledige vertrouwen te winnen, ze is ook alleen loyaal aan degene waarvan zij vindt dat ze het verdienen.
Kate is erg intelligent; ze snapt hoe mensen denken en weet hoe ze dat in haar voordeel kan gebruiken. Zelf zou ze zich niet manipulatief noemen, maar dat is ze wel een beetje. Ze is daarnaast erg realistisch en op z’n tijd nogal ongeduldig.
De meeste van haar slechte eigenschappen laat ze echter niet zien, vooral zwakte zou ze nooit tonen. Ze kan er dan ook bijzonder slecht tegen als iemand aan haar twijfelt, of zegt dat ze iets niet kan.  

Ze lag daar maar. Op haar rug, blik gericht op het plafond, starend naar het donker. Ze wachtte. Ze wachtte al uren op haar wekker, die – zo vertelde ze zichzelf – nu echt ieder moment af kon gaan. Ze had een onrustige nacht achter de rug. Of het nu was omdat ze zich nu al, ondanks school nog maar een paar weken bezig was, zorgen maakte over de verscheidene opdrachten die ze nog af moest maken, of omdat haar kussen veel te zacht voor haar wensen was, ze wist het niet, maar het maakte haar ook eigenlijk niets uit, ze wilde het liefst gewoon nog even een uurtje slapen.
Helaas werd haar die kans al snel ontnomen door het geluid waar ze al tijden op wachtte; het vertrouwde gerinkel van haar wekker. Toen ze kort daarna al gekreun van haar kamergenoten hoorde, zette ze de wekker maar weer uit. Hoewel de anderen meteen al begonnen te zeuren over hoe vroeg het was, had Kate er niet zo veel moeite mee, zij was immers al uren wakker. Ze schopte het zware dekbed van zich af, slingerde har benen over de rand van het bed en bleef even zo zitten. Even glimlachte ze, toen haar een goede morgen werd toegewenst. Haar glimlach verdween echter alweer snel. Haar humeur was nou niet echt bepaald op zijn best na de slapeloze nacht. Toch kwam ze toen maar overeind en kleedde ze zich aan. Als ze ergens geen zin in had, dan was het wel les, maar ze zou er toch aan moeten geloven. Haar eerste les vandaag was Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, niet bepaald haar favoriete vak, maar in de staat waarin ze momenteel verkeerde – moe en geïrriteerd – zou ze niet blij worden van welk vak van dan.
Het duurde niet lang voordat haar kamergenoten klaar waren, en met z’n allen liepen ze naar de grote hal voor het ontbijt. Zoals iedere ochtend gleed haar blik over de reeds aanwezige menigte. Het had niet eens echt een reden meer, het was bijna gewoon een routine geworden om de opvallende uit de menigte te pikken en hen in de gaten te houden, het bracht in ieder geval wel wat interessante gespreksonderwerpen op. Die ene jongen met het felgekleurde haar, bijvoorbeeld, met die moeilijke naam die ze maar niet kon onthouden. Ze kon hem even niet vinden, maar hij was altijd leuk om over te praten, of liever; om te bekritiseren. Hun kritiek bleef echter altijd tussen de meiden van Zwadderich, het was immers in niemands voordeel anderen erover te vertellen.
Tijdens het ontbijt was ze wat stil, maar dat was te verwachten. Ze keek nog eens rond en merkte eigenlijk nu pas dat een van haar vriendinnen niet aanwezig was, maar ze liet het maar gaan, ze had even geen zin om daar aandacht aan te besteden.
Na het ontbijt gingen ze, weer met de hele groep, dat was hun gewoonte nu eenmaal, op weg naar het lokaal. Opnieuw hield Kate zich wat afzijdig, en hoewel haar vriendinnen het wel merkten, lieten ze haar met rust, ze kenden haar lang genoeg om te weten dat dat het beste was. Toen ze bij het lokaal aankwamen, liep ze naar de achterste rijen in het lokaal. Ze waren redelijk vroeg, dus er waren nog genoeg plekken over. Langzaam druppelden de andere leerlingen ook binnen, maar toch miste ze nog steeds iemand, hetzelfde meisje dat die ochtend het ontbijt gemist had. Ook de anderen hadden het nu wel gemerkt, maar niemand scheen te weten waar ze was. Toen ze dan uiteindelijk een keer binnen kwam, zag ze er wat rommelig uit. Kate had er zeker een mening over, maar voor nu trok ze alleen even haar wenkbrauw op. Helen, het meisje wat te laat was, snapte ook wel wat het betekende en ging maar snel zitten.

Toen eigenlijk iedereen al een plek had gevonden, ging de deur toch nog een keer open. Kate keek even op. Ze had de leraar verwacht, maar in plaats van zijn vrolijke figuur, verscheen een nogal gehaast uitziende jongeman in de deuropening. Hoewel hij zijn kleding schijnbaar geprobeerd had te fatsoeneren, was het niet echt gelukt; zijn overhemd zat nog steeds vol kreukels en zijn haar was een bende. Dat, en het feit dat hij bijna te laat was, deden Kate’s wenkbrauw opnieuw omhoog schieten. Veel van haar aandacht gunde ze hem echter nog niet, het geroezemoes achter zich vond ze immers nu al interessanter en ze draaide zich even om naar haar vriendinnen, die het blijkbaar ook over de jongen hadden. Op het moment dat ze zijn naam opving, viel alles ineens op zijn plaats, en hij was weer iets meer van haar aandacht waard. Ze had wel van de jongen, Caleb, gehoord, bijna iedereen wist wie hij was. Zijn gebrek aan zorg voor zijn uiterlijk verbaasde haar ineens niets meer. Als alle geruchten waar waren, kon ze wel bedenken waar hij zich de vorige nacht mee bezig had gehouden. Ze keurde zijn gedrag uiteraard ten zeerste af. Ze kon vooral gewoon niet begrijpen dat iemand anderen zomaar kon gebruiken voor zijn eigen behoeftes zoals hij deed, en het dan ook nog aan de grote klok hangen, alsof het hem niet kon schelen wat anderen van hem dachten. Het ging tegen alles waar Kate in geloofde in, ze schaamde zich bijna voor hem, zelfs al deed hij het allemaal zelf.
Hij keek even zoekend om zich heen, en toen zijn oog een moment op iemand bleef hangen, kon ze het niet laten zijn blik te volgen. Even wist ze niet zo goed wat ze moest denken, toen ze zag naar wie Caleb precies keek. Helen? Wat moet ‘ie met haar? vroeg ze zich af. Ze keek even naar haar, daarna naar Caleb, en weer terug, voordat het klikte. Ze zuchtte diep, sloot haar ogen een moment en schudde zachtjes haar hoofd. Hoe had dat kind zo stom kunnen zijn? Als dit uitkwam – en dat zou het zeker, ze staken het nou niet echt onder stoelen en banken – was niet alleen haar eigen reputatie verpest, maar daarbij waarschijnlijk die van de rest van haar vriendinnen, waaronder dus ook Kate. Haar vriendinnen vroegen haar iets naar aanleiding van de zucht, maar ze negeerde het, ze was te druk met vernietigend staren naar het kreng dat haar reputatie zou verpesten met haar stommiteiten en de klootzak die haar daar maar al te graag bij had geholpen.
Pas toen ze zich herinnerde dat er nog andere leerlingen in het lokaal zaten, nam ze een keer diep adem en rechtte haar rug. Ze zou haar slechte humeur niet de bovenhand van haar gedrag laten krijgen - niet in het openbaar, in ieder geval. Hoewel ze nog steeds van plan was een hartig woordje met Helen te spreken, ontspande ze haar gelaatstrekken en richtte ze haar blik naar de voorkant van het lokaal, waar hun leraar inmiddels was opgedoken. Ze focuste zich maar op zijn les, ze zou deze ongelukkige keuze van Helen later wel regelen.  

Meryl was een uur eerder dan haar wekker wakker geworden uit een droom, die ze inmiddels alweer was vergeten. Na tevergeefs opnieuw in slaap te hebben geprobeerd te vallen, had ze alvast haar uniform aangetrokken, snel ontbeten en haar huiswerk en leerstof voor de dag opnieuw doorgekeken - Verweer tegen de Zwarte Kunsten, haar eerste vak deze dag. Tegen de tijd dat de les bijna begon lag ze nog op haar bed een van haar boeken te lezen, met haar koptelefoon op – misschien iets te hard – en was ze de tijd compleet vergeten. Pas nadat een van haar kamergenoten haar had gewaarschuwd dat de lessen bijna begonnen, was ze overeind gesprongen, snel haar boek gepakt en naar het lokaal gelopen. Ze merkte gelijk dat ze laat was; de gangen waren alweer bijna leeg, veel mensen zaten al in hun les. Als de trappen een klein beetje meezaten, zou ze nog op tijd kunnen komen.
Toen ze het lokaal binnenliep, was het eerste dat ze zag dat de leraar er nog niet was. Niemand leek haar te zien binnenkomen - bijna iedereen was met elkaar aan het praten. Er waren bijna geen plekken meer vrij, laat staan naast mensen die ze aardig vond. Ze zag dat er nog maar een paar lege plekken waren: een plek bij een ouder meisje uit Ravenklauw dat ze niet kende, en bij Wendy, een meisje uit haar afdeling en jaar, maar waar ze niet erg veel mee om ging. Ze liep snel richting haar afdelingsgenote, hopend dat ze niet op iemand anders wachtte, wat in principe onwaarschijnlijk was omdat het al zo laat was. Ze ging naast haar zitten, begroette haar en pakte haar boeken. Op dat moment kwam de leraar binnen.