Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft IsabelleeT

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Samen met IsabelleeT dus als je haar niet bent zou ik nu niet reageren, onthouden mag wel.

Naam: Tyler Blackwood
Leeftijd: 20
Innerlijk: Behulpzaam voor de mensen die het nodig zijn en zijn behulpzaamheid niet misbruiken, opmerkzaam, hij heeft dus snel door wat er is, hij is best lief en zorgzaam.
Uiterlijk:

Extra: Tyler is een detectieve/Special Agent

Mijn begin:

Er werd hard op m'n deur geklopt. Dan had je een duidelijke deurbel en dan zien ze het nog niet. Jezus! Met een kreun stond ik op van bed, ging even met mijn hand door mijn zwarte haren. Ik deed dan de deur open zonder te kijken wie er voor mij stond. ''Nog eens, de bel staat daar.'' Zei ik en zag toen pas dat het mijn baas was. ''Sorry.'' Zei ik meteen en liet hem binnen. ''Geeft niets, het is nog wat vroeg natuurlijk.'' Zei hij nu en ik knikte. ''Wat hebt u voor me baas?'' Vroeg ik dan en hij keek even naar de papieren in zijn hand. ''Jonathan Greene, vermist, zoek hem.' Zei hij en gaf me de papieren. Nu nog een 'zit' en een 'blijf' en ik kon gaan bedelen om een koekje als een goed afgetrainde schoothond. Maar daar zei ik paar niets over. ''Komt in orde baas, ik ga me eerst omkleden.'' Zei ik dan en keek even naar de papieren om te weten te komen waar ik moest beginnen. ''Best wel ja.'' Zei hij en ik zuchtte even. Ook met het verkeerde been uit bed gestapt zeker. Niet eens een uur later was ik al op kantoor en vroeg rond naar een gsm-signaal.

Nu jij nog je personage en begin xxx

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Naam: Anne Johnson
Leeftijd: 18
Innerlijk: Mjw.
Uiterlijk:

Extra: Anne is haar geheugen verloren

--
Ik word wakker en kijk een beetje om me heen. Waar ben ik? Wacht, wie ben ik?! Ik begin geschrokken om mij heen te kijken, zoekend naar een aanwijzing. Opeens zie ik naast mij iets roods op de vloer, ik slik even moeilijk en draai mij langzaam om. Ik begin te gillen en kruip richting de muur, waar ik tegenaan ga zitten. Er lag daar een lijk op de grond, omringt door bloed. Ik merk nu pas dat mijn lichaam trilt, ik sta langzaam om en loop naar het grote raam, ik zie dat het gebouw waar ik in ben, ergens in de stad staat, de straat ziet er druk uit. Dan valt het me ook op dat ik op de bovenste verdieping ben, en het gebouw is blijkbaar niet een paar verdiepingen. Het lijkt er ongeveer 20 te hebben. Ik kijk weer achter mij, naar het lijk op de grond. Waarom werd ik wakker naast een lijk? Ken ik die man? Wie heeft hem vermoord? Zoveel vragen! Mijn hoofd begint een beetje pijn te doen, waardoor ik even ga zitten. Opeens voel ik tranen stromen over mijn wangen, wat moest ik nu?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
"Het laatste gsm signaal is van 6 uur geleden. Het bevind zich in een huis, in de stad. Kattenstraat 59.'' Zei Alissa, een Rookie, maar goed in haar job. Ik knikte dankbaar en nam m'n autosleutjels alvast. ''Dan beginnen we alvast daar te zoeken.'' Knik ik nu en wendde een paar andere agenten, je wist maar nooit. Ik nam mijn spullen dan op, evenals mijn badge en deed die om en ging dan maar naar buiten, naar mijn auto. Ik reed voorop en al snel reden we naar de Kattenstraat, alhoewel, ik volgde gewoon de aanwijzingen van mijn gps. Ik woonde ook niet hier. Wat later kwamen we uit voor een gebouw met ongeveer 20 verdiepingen. ''Jake, jij zoekt langs de noordzijde samen met Sam. Nick en ik nemen de zuidkant.'' Zei ik dan en ze knikten. We gingen dan naar binnen en keken door de verschillende verdiepingen waar niets te vinden was. ''Er zijn nog 5 verdiepingen denk ik.'' Zei Nick als we net klaar waren met de 15de verdieping en een paar mensen hadden ondervraagd om te zien of ze iets of iemand gezien hadden paar aangezien het nog vrij vroeg in de ochtend was , was dat niet het geval. Na een tijd kwamen we aan op de laatste verdieping. De meeste kamers waren er leeg maar vanuit 1 hoorde ik wat geluid komen. Ik deed teken naar Nick, je wist maar nooit. Ik hield mijn hand op mijn wapen voor het geval van en niet veel later stapten we naar binnen, binnen was er niet veel, maar toen viel me 1 geluid op. Het leek wel alsof ik een meisje zachtjes hoorde huilen. Ik knikte naar Nick dat hij de rest van deze kamer voor zich moest nemen terwijl ik naar het geluid toe ging. En daar zag ik haar al, ineengedoken tegen een muur. Kijkend naar een lijk dat veel weg had van Jonathan Green. ''Nick, kom maar.'' Zei ik in de richting van Nick en ik ging naar het meisje aangezien het erg aangedaan leek wat best normaal was. ''Gaat het? Ik ben agent Blackwood, Tyler Blackwood, en dat is mijn collega Nick Ericson.'' Zei ik om me rustig aan haar voor te stellen, als iemand zo aangedaan was moest je de rustige aanpak gebruiken.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Mijn ogen keken nergens anders naar, dan het lijk dat voor mijn neus lag. Wat kon er gebeurd zijn? Ik keek nu echt even goed naar het lijk, en zag dat hij was toegetakeld met een mes, en ook met een pistool. Opeens schoot er een beeld door mijn hoofd, een hand met een pistool erin, het pistool ging af. Het beeld was weer weg, en ik zat verstijfd, wat was er zonet gebeurd?
De tranen begonnen weer te vloeien, het was zo frustrerend om niet te weten wie je bent, wat je hier doet, en wat er is gebeurd. Ik keek op toen ik geluiden hoorde, ik keek naar de deur van deze kamer, en zag een man met een pistool mijn kant op komen. Ik hield mijn adem in, wat ging hij daarmee doen?! Toen hij bij mij stond, liet hij zijn pistool zakken, waardoor ik weer begon te ademen. "Vraagt u nu serieus of het gaat?! Ziet u dat lijk niet?!" zeg ik gefrustreerd. Dan besef ik dat ik meteen tegen hem was uitgevallen. "Het spijt me.." fluister ik zacht en kijk naar het lijk. Als hij zegt dat hij een agent is, kijk ik meteen naar hem, vandaar het pistool. "Ik be-..", ik wil mezelf voorstellen, maar besef dat ik niet weet wie ik ben. Ik sluit mijn mond, en kijk met een lege blik weer naar het lijk. Wat zou er nu gebeuren?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
"Jaja, ik zie het lijk.'' Zei ik terwijl Nick de collega's belde en lijkschouwers. ''Ik wou vragen of je ergens gewond bent ofzo.'' Zei ik dan rustig, zo was mijn aard dus was het niet zo moeilijk ook rustig te blijven. Als het meisje zegt dat het haar spijt schudde ik mijn hoofd. ''Geeft niets, je bent geschrokken.'' Zei ik nu en gaf haar een vriendelijke rustige blik. Ze leek rustiger te worden als ik zei dat ik een agent was. Als ze wilt zeggen wie ze is klapt ze dicht. Het leek niet zozeer dat ze het niet wilde vertellen, maar eerder dat ze het zelf niet wist.
''Weet je niet wie je bent?'' Vroeg ik rustig, het was nu ook weer niet dat dit soort dingen nooit gebeurden, op dit moment was ze een getuige. Haar blik werd leeg wat voor mij al genoeg zei. ''Ze komen er aan.'' Zei Nick nu en ik knikte. ''Wil je even mee naar buiten komen?'' Vroeg ik dan aan het meisje aangezien deze zone zo zou afgesloten worden voor onderzoek aangezien dit nu de plaats delict was.
''Je voelt je toch niet duizelig ofzo hé?'' Vroeg ik nu maar dat leek het toch niet te zijn. ''We laten zo anders ook een dokter even naar haar kijken.'' Zei Nick nu en ik knikte. ''Je bent niet in problemen ofzo, we brengen je even naar buiten en dan wachten we tot de rest er is.'' Zei ik tegen haar met een vriendelijke rustige stem.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik keek even naar zijn collega, die Nick heette. "Nee. Althans, niet zover ik weet..", het laatste komt eruit als gefluister. Als hij zegt dat het niet geeft, begin ik heftig te schudden met mijn hoofd. "Het geeft wel! Ik zou nooit zo doen, niet tegen vreemden, tegen niemand! Dat denk ik althans.." zeg ik weer gefrustreerd en voel de tranen weer komen. Ik begin me duizelig te worden, en voel even aan mijn hoofd. Ik kijk op als hij weer wat zegt, ik schud mijn hoofd als antwoord op zijn vraag. "Wist ik het maar.." zeg ik zacht. Als Nick tegen hem zegt dat ze eraan komen, begin ik bang te worden. "Wie komen eraan?" vraag ik voorzichtig. Als hij vervolgens vraagt of ik mee naar buiten wil komen, knik ik klein.
Ik bijt even op mijn lip. Als Tyler vraagt of ik mij duizelig voel, schud ik mijn hoofd. Ik wilde hem niet meer belasten dan dat ik al deed. Ik deed wat ze vroegen en liep met Tyler naar beneden, eenmaal beneden zag ik dat er nog meer agenten waren gekomen.
Toen we naar buiten liepen, merkte ik dat het koud was. ( http://www.polyvore.com/elena/… ). Ik keek naar alle agenten en was jaloers geworden op hun jassen, waarom had ik nou dit aan? Ik zag hoe de mensen druk in de weer waren met de zaak. Ik dacht weer even aan het lijk, zou ik hem gekend hebben?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ik knikte dan als ze zei dat ze niet gewond was. Dat waren al minder zorgen. ''Maak je daar maar geen zorgen over.'' Zei ik als ze begon over dat het wel uit maakte. Ik zie dat er tranen in haar ogen blonken. ''Ach geeft niets, je komt er wel weer op.'' Zei ik als ze zei dat ze het niet meer wist. Geheugenverlies komt vaak genoeg voor. Als ze vroeg wie er aankwamen wou ik iets zeggen maar Nick was me al voor. ''Onze collega's.'' Zei hij dan en ik knikte. We liepen dan met haar naar beneden.
Eenmaal beneden kwamen er nog agenten aan. De lijkschouwer zag ik in de verte ook al aankomen. Ik merk dat ze het koud heeft omdat ze een beetje trilt dus doe ik mijn jas uit en doe die om haar schouders heen. ''Hier, dan heb je het wat warmer. De lijkschouwer wenkte me en ik riep de dokter even bij me. ''Kijk jij haar even na.'' Zei ik tegen hem en hij knikte. ''Ik ben zo terug.'' Zei ik aangezien ze getuige was en ik ging naar de lijkschouwer.
Samen gingen we weer naar binnen , terug naar het lijk en de lijkschouwer begon aan z'n werk. ''Tijd van overlijden?'' Vroeg ik en hij keek op. ''Ongeveer 7 uur geleden.'' Zei hij nu en ik knikte. ''Oorzaak?'' Vroeg ik aangezien ik dit zo vaak al heb gevraagd. ''Hij werd neergestoken met het mes. Maar dat was niet de doodsoorzaak. Hij is ook neergeschoten.'' Zei hij nu en ik knikte.
Nick en de rest begonnen de plaats delict te onderzoeken. ''Kijk jij maar bij de getuige.'' Zei Nick en ik knikte en ging naar buiten, waar de dokter net klaar was met het meisje.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Toen hij wederom zei dat het niet erg was, beet ik op mijn lip, in mijn ogen was het wel erg, snapte hij dat niet? Ik bleef Tyler aankijken, maar mijn ogen dwaalde af naar Nick toen hij, in plaats van Tyler, antwoord gaf op mijn vraag. Hun collega's? Lijkt mij eigenlijk wel logisch, ik bedoel, ze doen dit natuurlijk niet alleen.
Ik keek om mij heen en probeerde de mensen hun taak uit te vogelen, wat nog aardig lukte. Ik schrok op uit mijn gedachtes toen ik was om mijn schouders voelde, ik keek naast mij, naar Tyler. Had hij zijn jas nou net aan mij gegeven? Ik keek even naar de jas en zonder dat ik het merkte, verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. De laatste woorden die ik opving waren dokter, zo terug. Wacht, wat? Ik keek geschrokken op toen er opeens een dokter naar mij toe kwam lopen.
"Hallo jongedame, ik ben dokter Carter, wie bent u?" vroeg hij vriendelijk aan mij. "Ik zou willen dat ik u dat kon vertellen.." zei ik en slikte even. "Hm, geheugenverlies?", ik knikte, "Het komt wel goed" zei hij met een glimlach en begon met zijn checklist.
Na een klein onderzoek van dokter Carter, zei hij gedag en liep weg. Op dat moment, zag ik Tyler net uit het gebouw komen. Opeens kreeg ik weer een flits van een herinnering. "Anne ga hier weg!", ik kijk naar een man die voor mij staat. Wacht, was dat niet die man die in het gebouw lag? Het beeld is weg. Had hij het tegen mij? Ben ik Anne? Opeens schiet het me te binnen. "Anne Johnson" zeg ik opeens als Tyler voor mij staat.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ze moest eens weten hoe moeilijk sommige mensen konden doen in een onderzoek, het meisje zelf deed dus ook niet zo moeilijk. Eenmaal ik binnen klaar was ging ik naar buiten waar de dokter klaar was en ik ging naar haar toe. Als ik voor haar sta zegt ze een naam. Ik trek 1 wenkbrauw op, was dat misschien haar naam? ''Is dat jou naam?'' Vroeg ik dan en keek even bezorgd naar haar. Aan de blik van de dokter zag ik al goed genoeg wat er mis met haar was, geheugenverlies.
Ja, ik was opmerkzaam, dat maakte me goed genoeg voor de job en daarom was ik ook al zo jong aangenomen. Ik was al agent sinds mijn 18de, het Rookie stadium was ik al snel genoeg voorbij gegaan. ''Gaat het nu al wat beter?'' Vroeg ik haar dan en ging naast haar staan. Aangezien ze rond dezelfde leeftijd als ik geschat werd , was het mijn taak om met haar te praten, dat stelt mensen vaak op hun gemak. ''Ze zullen met je willen praten, als je iemand rond je eigen leeftijd wilt om er bij te zijn mag je altijd naar mij vragen.'' Zei ik er dan maar bij.
''Het is nu eenmaal normaal bij dit soort zaken dat de getuige een verklaring moet afleggen. Maar doordat je geheugenverlies hebt zijn ze wel geduldiger hoor.'' Zei ik dan geruststellend.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik zie dat hij wat verward kijkt als ik mijn naam zeg. Ik zucht even en kijk naar de grond, als hij opeens vraagt of het mijn naam is, kijk ik hem blij aan. "Ja!" zeg ik blij, ik was echt blij dat ik nu iets wist. Maar wacht eens even, dit betekend dat ze mijn naam kunnen opzoeken, en informatie vinden over mij! Het idee alleen al maakt me enthousiaster. "Dit betekend dat jullie onderzoek kunnen doen, toch? Naar mij, naar informatie over mij. Mijn familie, geschiedenis, wo-", ik blijf maar praten tot Tyler mij onderbreekt.
Niet veel later vraagt hij ook aan me of het al beter gaat. "Ik weet mijn naam, ik ben een stap dichterbij.. Ja het gaat beter" zeg ik met een glimlach en kijk naar de grond. Als hij zegt dat ze met me willen praten, kijk ik een beetje geschrokken op. Wacht, moet ik ze uitleggen wat er is gebeurd? Als dat zo is, hoeven ze het niet eens te proberen. Als hij zegt dat iemand erbij mag zijn, begin ik snel te knikken. "Graag" zeg ik en bijt even op mijn lip. Ik kijk weer achter mij, nar het gebouw, wat zal er gebeurd zijn?
"Ik denk ook niet dat ze een andere keus hebben, ik bedoel, ik herinner mij niets. Althans, ik zie soms wel een fli-", net als ik hem wil vertellen van die herinneringen, stop ik. Waarom zou ik het hem vertellen?..

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ik geef haar een glimlach als ze 'ja' zegt. Ze wist haar naam weer, dat was al iets. En ik zag duidelijk dat ze daar blij mee was. Als ze begint over dat we dan informatie kunnen opzoeken over haar knik ik dan. Het was niet meteen een prioriteit voor de rest. ''Daar zal ik mijn best voor doen.'' Zeg ik daar dan op.
Ik glimlach als ze zegt dat het al wat beter gaat, dan was dat toch al goed. Natuurlijk was het uitleggen nog het moeilijkste maar nou ja, het moest maar. En als ze liever had dat iemand zoals ik erbij was was dat goed. Daarbij noemden sommigen me de 'geheugenspecialist', waarom? Omdat ik nou eenmaal een goed geheugen had. Ik knik als ze begint over dat ze geen andere keuze hebben.
''Geloof me maar, alles komt goed. We zorgen er wel voor, en wat je herinneringen betreft, dat komt ook nog in orde. Geloof me maar.'' Zei ik met een glimlachje naar haar. ''Het geheugen is iets raars.'' Zei ik dan en keek even naar m'n voeten. Daar was ik het levende bewijs van. ''Tyler!'' Riep een van de agenten die buiten onderzoek deden. Ik keek op en hij wenkte me. ''Ik ben zo terug Anne.'' Zei ik dan en ging naar de agent toe. ''Enige vooruitgang?'' Vroeg ik dan en hij knikte. Hij had zijn speciale handschoenen aan. Hij haalde iets uit een afvalbak. Een mes, aardig scherp. Ik deed ook mijn handschoenen even aan en nam het aan.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik kijk even naar Tyler als hij naar me glimlacht, hij straalt op de één of andere manier als hij glimlachte. Wacht, wat dacht ik zonet? Ik haalde de gedachte uit mijn hoofd en keek hem blij aan. Als hij zegt dat hij zijn best zal doen, wordt mijn glimlach groter. Wat zullen ze over mij vinden? Ik bedoel, kom ik hier vandaan? Hoe ben ik in die kamer beland? Allerlei vragen gaan door mijn hoofd, en elke is onbeantwoord. Hopelijk gaat dat snel veranderen.
Het idee dat Tyler bij het gesprek zou zijn, bracht wat rust, hij was degene die me vond. Althans, met Nen..ick. Ik was best zenuwachtig, ik bedoel, ik moet uitleggen wat ik heb gezien voordat ik mijn geheugen verloor.
"Denk je dat echt?" vraag ik voorzichtig. Ik wist niet wat ik moest denken, ik herinnerde soms iets, maar er was nog zoveel wat ik niet wist. Het enige wat ik op dit moment wist, mijn naam. Opeens bedacht ik mij het lijk dat was gestoken met een mes, en beschoten met een pistool.
Net op het moment dat ik aan het mes denk, flitst er weer iets door mijn hoofd. Iemand die de vermoorde man neersteekt, meerdere keren zelfs. Ik hoor hoe hij schreeuwt van de pijn, waardoor ik verstijf. Dan is het beeld weer weg, ik kijk angstig voor mij uit. Mijn ogen vallen opeens op het mes in de handen van Tyler. Ik begin te gillen. Dat was het mes! Ik voel opeens alle ogen op mij branden, wat me alleen maar angstiger maakt. Ik draai me om, en zet het op het rennen. Ik moest hier echt weg! Ik ren weg, geen idee waar ik heen ga, in ieder geval weg van hier. De tranen lopen over mijn gezicht, ik had die man zien sterven..

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
''Ja hoor. Ik weet het zelfs zeker.'' Antwoordde ik haar vraag over haar geheugen nog. Mijn geheugen was zelf al raar genoeg. Eenmaal dat ik het mes vast had dat de agent me gegeven had bestudeerde ik het even en zag een klein beetje bloed, waarschijnlijk had de moordenaar het proberen af te wassen en uit te weinig tijd het dan maar weggegooid. Als ik een gil hoorde keek ik om. Het was Anne. Ik keek naar de agent en gaf hem het mes. ''Stop het maar in de zak en toen ik weer om keek rendde Anne weg. Shit, dat was niet goed.
Een van de andere agenten rende haar achterna en greep net op tijd haar pols en ik rende er ook maar naartoe. ''Waar denk je naartoe te gaan?'' Vroeg de agent, agent Michel, haar duidelijk niet vertrouwend en ik kwam aan. ''Agent Michel, ga maar, ik neem haar wel van je over.'' Zei ik en bleef voor haar staan. Hij knikte dan en ging maar weg met een wantrouwige blik naar haar. ''Ik hoop dat je beseft dat als je weg rent de rest je gaat zien als verdachte en niet meer als getuige van de moord.'' Zei ik nu rustig. ''Gewoon niet meer weg lopen is het beste.' Gaf ik haar als raad.
''Vertel me nu, waarom gilde je en rendde je weg?'' Vroeg ik nu bezorgd. Gillen betekende dat ze was geschrokken van iets, en wie weet kon welke info dan ook ons vooruit helpen. ''Je hoeft niet bang te zijn hoor. Ze bijten niet.'' Zei ik met een knikje naar de andere agenten. ''En ik al helemaal niet.'' Zei ik nu en keek naar haar. Niet veel later zag ik Nick het gebouw uit komen en hij trok zijn witte hanschoenen uit. Die van mij had ik ook al uit gedaan.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Op de één of andere manier veroorzaakte zijn antwoord wat rust bij mij, ik wist echt niet hoe hij het voor elkaar kreeg. Misschien kwam het door de toon? Of dat ik ongeveer even oud was geschat als hij? Ik wist het niet, en ik twijfel of ik er wel zoveel over na moet denken. Ik bedoel, ik heb al genoeg aan mijn hoofd.
Toen ik aan het rennen was, voelde ik opeens een hand om mijn pols, waardoor ik weer begon te gillen. Ik keek naar de agent, die mij niet echt vriendelijk aankeek, waardoor ik alleen maar banger werd. Ik wilde roepen, "Weg van hier!", maar deed het niet. Ik zag Tyler aankomen, maar dat maakte geen verschil. Ik zag hoe de andere agent wegging en hoe zijn ogen nog naar mij bleven kijken. "Ze doen maar wat ze willen, maar ik wil hier weg!" zei ik met tranen die over mijn wangen liepen. Ik werd echt gek, de herinneringen die ik had, had ik liever niet gewild. "Je raad kan me niet schelen! Ik wil hier weg!" riep ik nu huilend.
Ik had mijn blik laten afdwalen naar het gebouw, maar keek bang naar Tyler toen hij vroeg waarom ik weg rende. "Ik zag hem sterven! Ik zag die man sterven!", bleef ik maar roepen. Ik was echt bang, van streek en niet wetend wat te doen.
Ik negeerde zijn opmerkingen over het bijten en keek angstig om mij heen. Dat mes had die man vermoord, en die man kende mij, ik bedoel, hij noemde mijn naam.. Hij riep dat ik weg moest gaan, en dat wilde ik nu ook wel doen.
"Het mes.. Iemand stak hem meerdere keren.. Ik hoorde hem schreeuwen van de pijn! H-.. Hij.. Hij riep dat ik weg moest gaan, hij riep mijn naam..", zei ik met een zachte, trillende stem.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ze huilde, ik had het niet meteen verwacht maar ja, dat gebeurde vaker. Ik gaf haar een probere zakdoek. ''Ik weet wel dat je hier weg wilt, je kan hier ook snel weg hoor.'' Zei ik dan rustig. Dat ik echt onder alles rustig bleef was niet iedereen gegeven, maar mij gelukkig wel. ''Sssst.'' Suste ik haar even, ze was in shock, dan was dit soort reacties normaal. ''Je kan hier zo weg.'' Zei ik nog eens rustig.
Als ze begon te roepen dat ze de man had zien sterven knikte ik. Daar was ik zelf ook al wel uitgekomen dat dat waarschijnlijk zo was. ''Het komt goed, we pakken de dader wel. We hebben alleen wel jou hulp nodig.'' Zei ik dan rustig in een poging haar ook wat te kalmeren wat meestal wel lukte. Ik luisterde naar wat ze zei over het mes. Nick keek me van op een afstand aan en ik knikte naar hem.
Ik legde even mijn hand op haar schouder. ''Hey, het komt goed. Je kon niets doen. We onderzoeken het nu, maak je maar nergens meer zorgen over.'' Zei ik nu en nu kwam Nick ook naar hier. ''We zijn binnen klaar, hij wordt zo naar buiten gedragen.'' Knikte hij nu en ik knikte even. ''Kom je mee naar het bureau, dan ben je even weg van hier en dan kunnen we uitzoeken waar je woont.'' Zei ik, dat zou het voor haar gemakkelijker maken, dan werd ze vast wel wat rustiger en kon ze desnoods naar huis.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik pakte de zakdoek die hij aan mij wilde geven, niet aan. Snel weg? Snel weg?! Nee, ze willen eerst nog van alles van je, zei een stem in mijn hoofd. Ik raakte de controle kwijt, en raakte echt in paniek. "Die dader kan me niet schelen!" riep ik uit paniek. Het boeide mij allemaal niet op het moment, ik wilde hier weg, ik wilde alles vergeten..
Toen hij zijn hand op mijn schouder legde, schudde ik zijn hand eraf, en deed een stap achteruit. Ik wilde niks meer te maken hebben met deze mensen. "Geen zorgen?! Ik kan mij nergens zorgen om maken omdat ik niks weet!" schreeuw ik nu in zijn gezicht.
Een paar secondes later stond Nick opeens bij ons. Wacht, brengen ze het lijk naar buiten? Ik begon paniekerig naar het gebouw te kijken en naar de deur van het gebouw. "Dat had je gedacht. Ik ga helemaal nergens heen!" riep ik tegen hem. Misschien woonde ik hier niet eens in de buurt, misschien woonde ik hier wel een paar uur vandaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld