ORPG/The princess and the vampire - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/The princess and the vampire

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
(Met AmeliaDumond)
Wij weten, jullie niet

Mijn personage:

Naam: Rosalia (Rose) Aritovic
Leeftijd: 18 jaar
Soort: Mens
Innerlijk: Rose is voor haar standing nogal een opstandig iemand. Ze is niet zoals de rest en is de stijve regeltjes van haar klasse echt wel beu. Het liefst zou ze kunnen genieten van de vrijheid die de andere mensen hebben (die dan weer eerder denken dat zij meer vrijheid kent). Maar desondanks ze toch best opstandig is kent ze haar plaats in de maatschappij wel en weet ze dus maar al te goed wat er van haar verwacht wordt. Rose is zeker ook niet naïef, ze ziet vaak genoeg dingen door. Sommigen zouden het een zesde zintuig noemen maar eigenlijk is het gewoon mensenkennis die ze al van kleins af in zich had. Ze is niet meteen afhankelijk. Ze is zeker wel een behulpzaam iemand als ze zich even niet meer in haar aristocratische context moet gedragen. Ze is echt een lief meisje maar maak daar geen misbruik van want dan zwaait er wat. Ze heeft dan ook genoeg connecties.
Uiterlijk:

Extra: Ze komt uit het zuiden van Spanje maar heeft een Russisch klinkende achternaam. Dat komt omdat haar vader van het Krim-gebied komt (Rusland - Oekraïne) en dus ook een Russische achternaam had. Hij was een aristocraat (geen aristokat hahahaha) en verhuisde na een tijdje naar Zuid-Spanje waar hij Arianne tegen kwam, samen kregen ze kinderen en dat waren Rose en haar 2 broers en 2-jaar oudere zus.

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Naam: Tyler Rivers
Leeftijd : In mensenjaren 20 jaar maar in werkelijkheid is hij al 89 jaar.
Soort: Vampier
Krachten: Hij kan mensen manipuleren om te doen wat hij wilt. (Niet dat hij dat vaak gebruikt.) Hij kan ook vuur besturen, dingen opwarmen, laten koken. (Dat zijn dezelfde krachten als zijn voorganger) maar hij kan ook het weer besturen met zijn emoties.
Innerlijk: Tyler haat de aristocratie en alles wat er uit voort vloeit. Dat komt doordat hij vroeger met zijn familie het huis werd uitgezet door adelijken. Hij werd ziek op straat en werd gevonden door een vampier die hem hielp en hem tot vampier maakte. Alleen werd die vampier al jaren achtervolgd en toen ze hem vonden werd hij vermoord. Nu leeft Tyler in het huis van die vampier. Tyler is best een lieve jongen als je hem leert kennen. Hij kent ook wel liefde voor de mens, alleen speelt zijn achtergrond hem soms nog parten in het vertrouwen tegenover de mens en de adelijke families. Tyler is ook best wel een zorgzaam iemand.
Uiterlijk:

Extra: /

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ergens begin 1500 in Zuid-Spanje:

Rosalia Aritovica:

Een zacht klopje op mijn deur maakte me zachtjes wakker. Wie klopte er nu zo vroeg al op mijn deur? Met een zucht opende ik mijn ogen en zag dat de eerste zonnestralen al door de gordijnen van mijn kamer vielen. Het zachte klopje herhaalde zich nog eens een keer dus ging ik maar recht zitten en rekte me even uit. "Binnen." zei ik en een klein geeuwtje ontsnapte me. Met een zacht piepend geluid ging de deur langzaam open en het kleine gestalte van mijn kamermeisje met de donkerbruine haren in de hoge paardenstaart kwam in de deuropening tevoorschijnd. "Vrouwe Rosalia." begon het meisje met haar zachte hoge stem. "Rose." verbeterde ik haar meteen omdat ik de naam Rosalia zo beu als wat geworden was. "Rose..." ging ze dan zacht verder. "Uw vader wilt dat ik u klaar maak, uw zus komt vandaag langs en uw ouders willen met u praten over het ball van overmorgen." vervolgde Erica (aangezien mijn kamermeisje zo noemde) nu. Ik knikte dan maar nog steeds een beetje moe. "Dan moet het maar." zei ik met een kleine zucht van verveling. Het zou een ball ter ere van mij worden, ik zou op het ball gepresenteerd worden zoals ze deden bij adelijke dochters, ze presenteerden hen vlak na hun 18de verjaardag om een goede huwelijkskandidaat voor hun dochter te vinden.
Met een beetje tegenwil stond ik op en deed mijn nachtkleed zonder schroom over mijn hoofd uit. Vroeger was het nogal raar om voor een meid mezelf uit te kleden maar het was haar taak nu eenmaal om me aan te kleden en jonge kinderen worden dat al snel genoeg gewoon. Eerst deed ze me een onderkleed aan, dan nog een onderrok, een korset en een kleedje dat alles mooi af zou maken. Mensen van een lagere klasse leken alleen een onderkleed aan te hebben omdat een korset en een normaal kleedje te benauwend was om in te werken, maar ik moest niet werken, ik had namelijk andere verplichtingen. Ookal dachten andere mensen dan dat ik meer vrijheid kende dan hun, dan nog was dat niet helemaal waar. Ik kende volgens mij zelfs minder vrijheid. Maar misschien hadden we juist allemaal geen vrijheid.
Eenmaal alles aan het kleedje goed zat was mijn haar aan de beurt. Ik ging dan maar op een stoeltje aan een tafel met een spiegeltje erop zitten terwijl Erica de houten borstel nam en mijn haar begon uit te borstelen. Dan deed ze mijn haar maar in een ingewikkelde vlecht om het achteraf op te steken. Ze gaf me ook nog een paar oorbellen en een ketting en dan nog een paar schoenen voor aan mijn voeten zodat echt alles klopte. Daarna klonk er een wat harder klopje op de deur, dat betekende dat mijn vader op de gang op me stond te wachten om me naar beneden te leiden. Geen wonder dat dat zelfs nodig was met een benauwend korset en een paar nauw zittende schoenen met hoge hakken.

Anoniem
Karaoke-ster

AmeliaDumond schreef:
Tyler Rivers:

Het duurde nu al meer dan 60 jaar dat ik niet meer sliep, maar dan ook echt nooit. Ik zat gewoon op een stoel in de enige slaapkamer die dit kleine gebouw kende, tevens was het al meer dan 200 jaar niet meer in gebruik. Waarom zou een vampier ook in een huis gaan wonen met een slaapkamer in? Nou gemakkelijke vraag, gewoon omdat er geen huizen voor vampiers bestaan aangezien vampiers niet horen te bestaan. Mensen noemden ons ziellozen en ondoden. We waren niet dood, we leefden alleen niet. Een ziel hadden we wel, dus ook emoties, alleen konden wie die wel uitzetten. We hebben een spiegelbeeld, we kunnen tegen knoflook. Man als je er alleen al aan dacht zou je er al gek van worden hoeveel mensen over ons hadden verzonnen en wat dan nog eens onwaar was.
Met een zucht stond ik op van de oude krakende stoel die trouwens de enige stoel was die in deze kamer stond en stond in no-time bij het kleine raampje en keek naar de eerste zonnestralen die het raampje binnen kwamen. Nog zoiets dat een onnozele dwaas tijdens een dronken nacht bedacht moest hebben, vampiers kunnen wel in zonlicht komen, heel gemakkelijk zelfs. Alleen komen we niet graag buiten omdat we niet willen komen in drukke ruimtes. Sommigen van ons waren dan ook niet echt fier op wat we waren. Sommigen van ons wilden ook geen mensen pijn doen en dus was het beter om niet in het daglicht te treden waar juist veel mensen waren en dus ook veel bloed was. Het was alleen maar om wat we wilden doen, niet omdat we dat niet konden doen. Dat mensen dat nog steeds niet door hadden. Gelukkig was het bos waar ik in woonde al langere tijd onbewoonbaar geweest en waren er al lang geen mensen meer geweest.
Alleen had ik de laatste tijd wel soms gehoord over een landgoed dat een beetje buiten de rand van het bos lag. Het zou van een rijke familie zijn. En laten dat net de families zijn die ik liever niet in mijn buurt had. De hoogdravendheid van hen kon ik niet uitstaan en hadden ook ooit bijna mijn dood betekend. Ironisch hoe mijn enige redding van ziekte en dood was om niet te leven en een vampier of ondode te worden. Maar ja, toen had me dat een betere oplossing geleken. Ik had al vaker geprobeerd om mezelf te doden, maar anders dan alleen wat zware verwondingen was er niets gebeurd.
Nu leefde ik hier nog steeds, en het eeuwige leven leek met de dag saaier te worden. Ooit zou je dan natuurlijk wel wensen dat er wat gebeurde, maar uit ervaring wist ik maar al te goed dat je moest oppassen met je wensen. Anders was ik nu helemaal geen vampier en was ik samen met mijn familie in de hemel beland. Het enige wat er mij nog restte na mijn ondode leven was een eindeloze leegte. Ik geloofde niet meer in nog een andere oplossing voor mij. Het was natuurlijk geen fijn vooruitzicht.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Rose:

Eenmaal echt alles goed zat zuchtte ik even opgelucht en stond op van de stoel. "Bedankt Erica." zei ik met een klein dankbaar glimlachje en stapte naar de deur toe en deed die open. Meteen vonden mijn ogen die van pap. Hij bekeek me even goed. "Ziet er presentabel uit." zei hij nu met een klein knikje. Meesten zouden denken dat hij het dan niet goed vond maar pap gaf gewoon nooit toe dat het er echt goed uit zag. We waren het gewend van hem dus wisten we maar al te goed wat hij bedoelde. "Dank je." zei ik en hij bood zijn arm aan zoals het hoorde. We stapten naar beneden via de grote lange wenteltrap. De andere mooiere trap werd alleen gebruikt bij balls. Toen ik beneden stond zag ik mijn zus Ella al van veraf. Dat zorgde voor een grote glimlach om m'n lippen. Ze stapte naar me toe en gaf me een knuffel. Daarna bekeek ik haar even want haar buik viel me op.
Als ik dom was geweest zou ik zeggen dat ze erg verdikt was maar ik wist wel beter. Ella was nu 20 en zwanger. "Oh my ... Ella. Vertel me alles!" zei ik lichtjes geschrokken. Ik haatte het idee om gepresenteerd te worden nu nog des te meer. Maar ik moest wel blij klinken, voor haar, en voor mijn ouders. Ik snapte niet hoe zij hier gelukkig in konden zijn. Ella was op haar 18 getrouwd, haar perfecte huwelijkskandidaat was een man van 35 geweest, rijk was hij alleszins. Maar hij was echt te oud geweest voor haar. 17 jaar verschil was dan ook niet niets. Het was veel te veel voor woorden. Maar het idee was nu eenmaal dat je op je 18de gepresenteerd werd, een huwelijkskandidaat vond die met je wilde trouwen (niet omdat je van hem hield dus) , met wie je trouwde en kinderen kreeg. De zwangerschap van Ella kwam dan ook laat omdat de meesten al op 19 zwanger werden. Ik gruwelde er alleen maar van. Hoe kon je daar nu geluk in vinden? Ik snapte er niets van en ik zal er ook nooit iets van snappen.
"Pap? Mam? Mogen Ella en ik even naar buiten om wat bij te praten?" vroeg ik dan maar aan pap. Niet dat ik zo nieuwsgierig was. Maar ik zou snel gepresenteerd worden en ik moest wel iemand vertellen over hoe ik me er bij voelde. Niet dat Ella mijn mening zou delen. Het was eerder dat ik wist dat ze me wel zou steunen en me niet zou vertellen hoe opstandig ik was en al dat gepreek waar ik toch niets aan had. Pap knikte dat het mocht en dus mam ook. Meteen nam ik Ella's hand en nam haar mee naar buiten, langzaam zodat er niets gebeurde in haar toestand. Volgens mij was ze hooguit 7 maanden ver, maar dat was al wel ver dus ik wou niet dat er iets zou gebeuren met mijn zus. Eenmaal buiten, zelfs buiten het zicht van mam en pap stapten we het bos in.
"Ella, hoe ver ben je al?" vroeg ik dan maar rechtuit, maar toch zacht. "8 maanden." zei ze met een zucht, een zucht die me vertelde dat mijn zus, mijn dierbare zus, helemaal niet gelukkig was. Abrupt stopte ik met stappen en gaf haar een knuffel. "Rick doet geen moer en laat me zelfs nu nog alles doen." zuchtte ze ongelukkig. Daar was ik al bang voor geweest. Zelfs mijn zus kon niet blij en gelukkig zijn geweest met haar huwelijk.

WIP

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld