ORPG ~ met Laryanue - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ met Laryanue

Anoniem
Straatmuzikant

Aishah schreef:
Only met Laryanue
Wij weten.

Scarlett Victoria McColm ~ 21

Jij mag beginnen <3

Laryanue
Karaoke-ster

Laryanue schreef:
Delvin Mallory - 23

Voor de zoveelste maal stalde hij de vergeelde kaart nog eens voor zich uit; een rol waarin alle gebieden van het continent stonden gemarkeerd. De namen van grotere steden, bergketens, meren, moerassen en clusters dorpen stonden verspreid over het oppervlak. Deze namen interesseerden hem echter niet genoeg om zijn aandacht voor lang vast te houden. Zijn aandacht was vooral op het noordoosten gericht. Over de jaren hadden verscheidene deskundigen op het gebied van demonen zich gefocust op de herkomst van deze wezens. Deskundigen durfde Delvin ze echter niet te noemen, men wist net zo weinig van de wezens als een decennium geleden. Het enige wat men wist, was dat ze vele vormen aannamen en dat het grootste deel van de demonen over weinig kennis beschikte. Wat de wezens wel wisten, was hoe ze moesten moorden, vrijwel iedereen wist wat deze wezens konden doen met het menselijk lichaam. Hij had al enkele jaren een eersterangs uitzicht gehad op de afschrikwekkende schouwspellen. Hij kon het aantal dode lichamen dat hij had gezien al snel niet meer bijhouden. Het verbaasde hem niet meer dat men bang of woedend was. Deze demonen hadden zo veel afgenomen van onschuldige mensen, ze hadden zo veel haat en verdriet gezaaid bij nabestaanden. De schaamte voor zijn afkomst werd met de dag groter en hij vroeg zich elke dag weer af hoe lang hij deze façade nog kon volhouden. De eerste keer dat hij zich dit echter had afgevraagd, was al enkele jaren geleden; schijnbaar lukte het hem toch steeds, ook al twijfelde hij altijd nog of de schijn alleen nog bij hem werkte en dat het al lang geleden was ontrafeld door anderen.
Hij probeerde zich weer op de kaart te focussen terwijl hij woorden mompelde. Ze waren naar niemand gericht, niet duidelijk als woorden te onderscheiden, maar ze bevatten wel degelijk informatie. Een in stukken gehakt verhaal over hoe ze met geluk zo'n 100 mijl op een dag konden reizen, mits ze te paard gingen. Gepaard met een korter verhaal over hoe lang hij gokte dat het zou duren voor ze eindelijk in het juiste gebied waren gearriveerd. Kort zou de reis helaas niet worden, aan een dag hadden ze niet genoeg. De reis was echter belangrijk, wat ze zouden kunnen vinden, was voor velen van levensbelang. Hij wilde niemand teleurstellen, wilde niet zonder informatie terugkeren van deze reis. Het zou voor niets zijn geweest als ze met lege handen thuis zouden komen. Een reis van meerdere dagen, misschien weken als het geluk niet mee zat, voor niets. Hij leek zich blind te staren op die kaart, op waar ze naartoe moesten. Het zou zonder twijfel gevaarlijk worden, hij maakte zich echter zorgen om iets anders dan zijn eigen veiligheid.

Anoniem
Straatmuzikant

Aishah schreef:
Scarlett Victoria McColm
Vele tips en adviezen dronken door haar oren haar hoofd binnen en voelden als naalden in haar hersenen. "Stop," sprak Scarlett's heldere stem, duidelijk hard genoeg want iedereen stopte met praten. "Delvin en ik zullen het wel uitzoeken, niemand van ons is ooit naar dat gebied geweest, dus jullie kunnen niet weten hoe het daar is. Niemand van ons heeft ooit een demon ontmoet, dus jullie kunnen niet weten hoe ze zich gedragen." De meesten knikten en Scarlett zelf, glimlachte zwakjes. Haar moeder kwam op haar afgelopen om haar dochter te omhelzen, misschien wel voor de laatste keer. Haar vader deed hetzelfde. Scarlett wist niet was haar te wachten stond, maar er was slechts één manier om erachter te komen wat er in het noordoosten was en of de demonen daar echt vandaan kwamen. Het meisje had vele dingen geleerd en een enorme haat had ze ontwikkelt. Demonen hadden haar broertje vermoord en opgegroeid tussen onderzoekers en jagers kon je niet anders als mee doen. Niet dat ze het erg vond, ze wilde zelf even graag van de demonen af als ieder ander mens. Dorpen waren verwoest, mensen waren bang, getraumatiseerd en wisten niet goed wat ze moesten doen. Het was nog steeds onduidelijk waar de demonen vandaan kwamen en hoe we het proces konden stoppen. Natuurlijk kon Scar ze vermoorden, maar ze bleven maar komen met meer en meer. Hoe worden ze 'geboren' was de echte vraag. Delvin en Scarlett gingen nu op reis om dat uit te zoeken. Ondanks het feit dat haar leven op het spel stond, keek Scarlett er gigantisch naar uit. Het was ontzettend spannend en misschien kwamen ze wel terug met iets wat het leven van iedereen zou veranderen! Scarlett's lange, wit-blonde haren vielen over haar schouder naar voren toen ze zich in een ruk omdraaide en richting de andere ruimte paradeerde. "Delvin!" bracht ze uit. "Het is tijd..." Ze moesten hoe dan ook naar het noordoosten en hoe sneller ze vertrokken, hoe sneller ze terug zouden komen met antwoorden. Onderweg konden ze altijd nog veranderingen aanbrengen aan de route als ze sporen vonden of er iets aan de hand was.

Laryanue
Karaoke-ster

Laryanue schreef:
Zijn volledige concentratie was gericht op het plannen van de reis; waar ze konden overnachten, waar ze hun voorraden konden aanvullen, welke gebieden ze moesten vermijden. Met wat geluk konden ze deze dag nog zo'n twee dorpen passeren en in de derde overnachten. Hij vertrouwde de wegen niet genoeg om 's nachts op pad te gaan: er waren altijd wel demonen actief, maar ze beschikten over genoeg intelligentie om te begrijpen dat men zwakker was in het holst van de nacht, wanneer men moe was en sliep, wanneer ze hun omgeving niet goed konden zien. Daarbij waren demonen niet de enigen die op reizigers aasden. Vele mensen die alles hadden verloren aan de demonen, hadden de hoop verloren, ze hadden alles op moeten geven, leefden van wat ze konden vinden en stelen. Een mens kon tot geweldige en vreselijke dingen in staat zijn, maar wanneer alle hoop verloren was, was de mens op zijn gevaarlijkst. Een kat in het nauw maakte rare sprongen.
Terwijl hij in zijn gedachten de reis alvast in kaart bracht, stond hij met zijn rug naar de deuropening gericht. Hij zag niemand binnenkomen en lette niet op geluiden. Pas toen Scarlett zijn naam uitsprak, schrok hij uit zijn gedachten. Hij had niet verwacht dat ze achter hem stond, laat staan dat ze hem zo zou laten schrikken, al was het waarschijnlijk niet zo bedoeld.
"Ja, ik zal de laatste dingen nog even inpakken." Haastig rolde hij de kaart op en stak hij deze in een leren koker om het te beschermen tegen vocht, vouwen en scheuren. De rest van de benodigdheden lag op de houten tafel: inkt, een schrijfveer en een in leer gebonden logboek. Hij verzamelde de spullen om ze later in een zadeltas te stoppen. Met wat geluk was er nog plaats over tussen de andere belangrijke dingen die ze mee zouden nemen. "Ik ben klaar, laten we gaan," zei hij toen hij zich omdraaide.

Anoniem
Straatmuzikant

Aishah schreef:
Scarlett Victoria McColm
Scarlett ving nog een glimp op van de kaart voor Delvin hem oprolde maar het was niet lang genoeg geweest om de kaart in haar hoofd op te slaan. Ze zouden deze wel zo snel mogelijk vanbuiten moeten leren zodat ze hem opnieuw konden maken mochten ze hem kwijt raken. Dat was misschien wel een goed idee. Professor Mervon had haar dat ook aangeraden en ze vond dat hij wel gelijk had. Het meisje keek naar de jongen en draaide zich toen weer naar haar ouders. "Dag mama, dag papa," zei ze zachtjes en schonk ze een laatste glimlach, misschien wel de laatste die ze ooit zouden zien. Haar gelaat vormde een serieuze uitdrukking en ze nam haar rugzak van haar stoel rond de grote tafel, om vervolgens richting haar paard te gaan. Met een elegante beweging zwierde ze de rugzak op haar rug en klom ze op Eclips, haar paard. Haar blik dwaalde af naar de gebergten in de verte en een gevoel van angst kwam naar boven. Wat als dit echt hun laatste reis was? Konden ze dit wel aan? Wat als ze niets vonden? Ze probeerde alle vragen van zich af te zetten maar gemakkelijk was dat niet. Scarlett was nog niet klaar om haar leven te verliezen maar ze moesten dit doen. Daarbij, hun waren de jongsten en waarschijnlijk dus ook de sterkste. Natuurlijk waren er wel jongere kinderen maar die hadden nog geen training gehad en de ouderen zouden minder snel bijkomen en hadden mindere conditie. Hmm... Ze had geen keuze. "Succes," werd er nog gezegd maar Scarlett wist dat al hun wensen niet zouden helpen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld