ORPG The future of earth - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The future of earth

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wij weten, jij niet
1 keer onthouden
Tips en tops mogen

Ik:
Percy Grover Dreamworld ~ 17 jaar oud ~ was 10 toen de invasie begon ~ Gaat terug naar aarde~Haat aliens~ huidige tijd/jou verleden~ houdt zich stoer voor, maar is in het echt doodsbang.~mjw~picca

Percy
Even haal ik diep adem, en kijk vanaf de nieuwe 'aarde' naar de oude planeet waar ik tot mijn 11 heb gewoond. Een planeet waar het vroeger niet al te best was, met oorlogen en alles, maar nu leek het een paradijs. De nieuwe 'aarde' bestond uit een gigantisch ruimteschip, waar zoveel mogelijk burgers in werden gestopt. Je kunt je wel voorstellen dat het voor vele ruzies gingen. Ruzies om slaapplaats, geloof en ga zo maar door. Er gaat geen dag voorbij zonder meningsverschillen die uit de hand lopen. Ik zucht zacht en haal een hand door mijn haren heen, waarna ik langzaam naar het platform loop, dat me naar de aarde terug zal teleporteren. Mijn wapen in mijn hand. Een klein handpistooltje. Nutteloos tegenover aliens zou je denken, maar dat was het niet. Hij schoot geen kogels, maar machtige flitsen. Alles wat niet aards was werd erdoor vernietigd. Dat wisten onze wetenschappers zeker, al hadden we het nog nooit op aliens getest. Alleen op zieke, verzwakte mensen die smeekten om de dood. Het is lang geleden dat ik op aarde was en ik zag er sterk tegenop, maar ik moest. Ik moet mijn planeet redden van de ondergang. Ik kan mijn planeet en volk niet in de steek laten. Ik ga liever strijdend ten onder. Vele malen liever.
Een fel geel, groen en blauw licht verschijnt op het platform. Het verblind me bijna, dus ik moet mijn ogen stijf dichtknijpen en hou ze nog even dicht als het licht verdwenen is. De grond onder mijn voeten voelt anders aan. Het lijkt alsof ik op gras sta. Een gevoel onder mijn voeten wat ik jaren geleden voor het laatst heb gevoeld. Een gevoel wat ik me bijna niet meer kan herinneren. Langzaam open ik mijn ogen en kijk om me heen. Ik verwacht een verwoeste planeet te moeten aanschouwen, maar dat valt nog reuze mee. Er zijn wel wat gebouwen kapot, en bomen uit de grond gerukt, maar het is eigenlijk nog wel netjes. Ik bijt op mijn lip en kijk schuw om me heen. Klaar om wat er dan ook voor me verschijnt en geen bondgenoot is te vernietigen. Volgens de verhalen hebben aliens vreemde maskers op, daarom gingen wij als onszelf strijden. Zodat we niet verward konden worden met de aliens.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alanis Rosa Zarova- 17 jaar oud - was 10 toen ze meeging met de invasie - is al op de aarde - is een alien - haar verleden/jou huidige tijd- Is best lief en zou geen vlieg kwaad doen maar dat helpt haar natuurlijk niet om de mensheid te willen redden.- Picca

Alanis:
Ik keek even rond over de horizon, ik wist nog goed hoe er vroeger, toen ik klein was (ja ik onthield van toen ik 3 was) heel veel mooie huizen zouden te zien zijn als je vanaf hier naar de horizon keek. Alleen was dit nu al zo lang geleden, en nooit zou het ook maar iets helpen, altijd zou er hetzelfde gebeuren. Het enige wat ik kon was dat de mensheid dit dit keer wel kon. Maar wie zei dat we dit keer niet dezelfde fouten zouden maken? Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik naar het nog rechtop staande gebouw tegenover me keek. Mijn broer was daar en blijkbaar had hij me voor iets nodig.
Ik stapte dan maar even twijfelend het gebouw binnen en vertrok naar de allerlaatste kamer van de gang, dat was waar mijn broer, Alex, zou moeten zijn nu. Toen ik er eindelijk was klopte ik even op de deur ookal stond de deur eigenlijk al open en zou hij dus moeten weten dat ik er was. "Ha Alanis, daar ben je, kom eens even binnen." zei hij en hij deed teken op de stoel die naast die van hem stond en een beeld gaf over z'n computerscherm, een van de dingen die nog overbleven en die hij had kunnen redden. Eigenlijk had hij er best wel veel kennis van.
Ik ging dan maar naast hem zitten en keek even naar het scherm. Hij had het zo ingesteld dat het menselijke activiteit meette en ook de alien-activiteit. Hij had het zo ingesteld dat alleen mensen het konden zien. Het was een radar met twee bolletjes, een groen en een rood, het groene waren mensen en de rode bolletjes zouden aliens zijn. Het enige wat nu te zien was, was een groepje met heel veel groene bolletjes dat in het radarbeeld verscheen. Het waren de terugkerende mensen. Ik wist hoe Alex hier over dacht, hij dacht dat het domme idioten waren die dachten dat wij hun vijand waren en zo hun eigen doemenis in de hand werkten maar ik dacht eerder dat ze nog steeds moedig waren om te komen, en die moed zou wel degelijk kunnen helpen in onze strijd. "Alex, begrijp nu toch dat die mensen niets slechts betekenen." zei ik nu tegen hem maar hij schudde zijn hoofd. "Alanis, heb je er dan nog niets uit geleerd? Dit is hoe het allemaal begon, en het zal helemaal opnieuw gaan gebeuren als ze komen." zei hij nu en ik zuchtte even.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Percy
Voor een volgens de verhalen door aliens veroverde plek was het stil. Te stil als je het mij zou vragen. Ik kreeg er de kriebels van. Kriebels die later misschien als nachtmerries zouden doorgaan. Waarom werden we nu niet meteen aangevallen? Waarom was het hier zo leeg? Dit was de eerste stad die veroverd werd door de aliens. Hun thuisbasis op aarde. Hun hoofdstad. Het zou vol vieze, slijmerige aliens moeten zijn. Of hoe ze er ook uitzagen onder die maskers. Sinds mijn 10e ben ik niet meer op aarde geweest. Ik kon het me niet meer goed herinneren.
Het enige wat ik wist was dat ik midden in de nacht wakker schrok van vele vreemde geluiden. Geluiden van schepen, maar dan uit de lucht. Geluiden van knallen, niet zoals een bom of een pistool, maar iets heel anders. Een geluid wat ik toen niet kon aanduiden met een woord. Het officiële woord kenden wij ook niet, maar we hadden er een eigen woord voor bedacht. Een woord wat niet uitgesproken mocht worden, maar wat iedereen kende. Het was een te beangstigend woordje. Hoeveel effect 1 woord kon hebben, daar stond je versteld van. Maar ik kon je wel vertellen waar het ongeveer op sloeg. Simpel, mensenslachter. Zo noemden we het.
De ochtend van de invasie was het rustig. Net zo rustig als nu. Te rustig naar mijn smaak. De regering had een code rood alarm ingezet en iedereen moest evacueren. We werden door politieagenten uit onze huizen gehaald, naar kogelvrije busjes gebracht en in veiligheid gebracht, al was er geen plek die veilig was. Overal op straat lagen lijken en bloed. Lijken van tieners en volwassenen die naar een lange week werken of school lekker op stap wilden. Het gestress weg feesten. Het was het engste wat ik ooit had gezien. Ik had vele films gezien van 16 jaar en ouder. Films die ik op dat moment niet mocht zien, maar geen enkele film kon beschrijven wat er die dag op de stenen stoep lag. Geen een film kon een waardige tegenstander vormen voor dei angst. Neem de engste horrorfilm die je ooit hebt gezien, waar je het langst nachtmerries en slapeloze nachten van overgehouden hebt en verdubbel het met 100 keer. Zo eng vond ik het die dag om op straat te zijn. Om me heen te kijken wat er precies gebeurd was die nacht. De nacht die mijn wereld op zijn kop zette. De nacht dat de hel losbarstte en de aliens onze planeet binnenvielen. De nacht dat wij de ruimte in moesten vluchten. Of in elk geval alles zo snel mogelijk klaar moesten maken voor vluchten. We bleven tot een maand naar het begin van de invasie en vertrokken toen naar de ruimte.
Vandaag zouden we iets terug doen. Vandaag zouden we wraak nemen, maar dan moest er wel iemand komen.
"Hallo? Is daar iemand?" riep een jongen uit de groep en meteen keek iedereen hem kwaad aan. "Hou je kop" siste onze commandant. "We mogen onze locatie niet verraden." zei hij toen en geschrokken knikte de andere jongen, waarna we door de stad glipten.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Alanis:
Mijn broer kon echt heel geïrriteerd doen, maar dat kon ik tegenover hem ook. Had hij even pech. "Ga jij nog maar even op de uitkijk." zei hij nu en drukte me een wapen in mijn handen. Een extra werpmes. Ja ik kon goed overweg met een mes. "Tuurlijk broerlief." deed ik overdreven lief zodat hij wist dat ik zijn reactie niet helemaal apprecieerde. Hij rolde gewoon met z'n ogen en ik ging dan maar naar buiten nadat ik mijn werpmes had weggestoken.
Ik zuchtte even toen ik weer in de buitenlucht stond. Ik stapte dan maar meteen naar de grens van onze hoofdstad. Ik zag in de verte iets bewegen, het verstopte zich snel en meteen rende ik er op af en sprong er op. Meteen keek ik recht in de ogen van Evan. Hij was mijn beste vriend. Ik herstelde me dan ook meteen en liet hem los. "Zat je me te bespioneren." zei ik nu en hij knikte. "Laat me alleszins zo niet meer schrikken." zei ik nu en keek even rond of iemand het gezien had maar blijkbaar niet.
Ik stak mijn hand uit om hem recht te trekken en hij keek me dankbaar aan. "Wat zei je broer?" vroeg hij nu en ik zuchtte . "Hij gelooft nog steeds dat de mensen van nu het gaan verpesten." zei ik en schopte met mijn voet tegen een steentje. Ik vond mijn broer echt zo irritant koppig maar ja, dat was ook nodig zeker. Ik hoorde plots een geluid ergens en Evan trok me achter een steen in die groot genoeg was om ervoor te zorgen dat we allebei niet meer zichtbaar waren.
"Wat was dat?" fluisterde ik dan en hij haalde zijn schouders op. "De mensen zijn vast al gearriveerd." fluisterde hij terug. "Dus alles begint gewoon opnieuw." zei ik met een zucht. Hij knikte met een blik vol medeleiden voor de mensen. "Dan maken we er maar beter het beste van." zei ik nu en verstopte mijn wapens goed. "Wat ga je doen?" fluisterde hij nu wantrouwend. "Ik ga er naartoe en me over geven." zei ik licht sarcastisch.
"Nee hoor, undercover gaan is beter." zei ik dan en hij knikte. Ik stond op en kwam achter de steen vandaan. Ik deed mijn haren los, gewoon omdat ik wist hoe ik mijn uiterlijk moest gebruiken om overtuigend te zijn. Ons uiterlijk zat er in mijn familie gewoon in de genen. Ik richtte me op elk geluidje en zocht voorzichtig mijn weg.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld