Orpg Magic vs mystiek - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg Magic vs mystiek

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wij weten, jij niet.
1 keer onth
tips en tops mogen
Lief zijn ♥

Ik:
Felix Bird ~ 20 jaar ~ Phoenix ~ was als kind mens, tot op een zekere dag...~ mensenschuw~mjw~picca

Hij is ongeveer even groot als een havik momenteel.

Jij + begin

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
oornaam + achternaam: Camille Leona Strike
Leeftijd: 23
Innerlijk: De droom van Camilles moeder kwam uit toen ze als tienermeisje de nacht mocht doorbrengen met haar favoriete muzikant. Jarenlang had ze kwijlend naar zijn posters gekeken, maar nu ze vrijkaarten had gewonnen werden haar wildste fantasieën realiteit.
Wie had kunnen verwachten dat dit avontuurtje Camille zou voortbrengen. Haar moeder besloot haar te houden als aandenken. Toen haar grootouders dit te horen kregen werden ze gek, maar het was al te laat om het ongedaan te maken. Haar moeder was een schande voor de familie en hoefde zich thuis niet meer te laten zien. Ze was helemaal nog niet klaar voor het moederschap.
Haar moeder had nog wel enkele pogingen geprobeerd contact op te nemen met haar vader, maar dezen waren tevergeefs. Hem ging het alleen om de daad, al de rest kon hem geen ene moer schelen.
Uiteindelijk werd Camille geboren.Op de drugs na zorgde haar moeder zelfs nog vrij goed voor haar. Het was duidelijk dat ze veel van haar dochter hield. Hoeveel problemen ze haar ook had bezorgd. Haar ongelukkige leven had haar moeder naar de drugs gejaagd. Ze woonden in een krottig appartement en moesten zich met weinig tevreden stellen. Camille droomde soms wel van een beter, luxueuzer leven, maar was bang dat haar moeder zich zou schamen als ze haar dat zou vertellen.
Ze ontdekt haar mutatie pas op late leeftijd. Ze was zestien en ging naar school. Deze school had een nogal schunnige reputatie. De meerderheid van de leerlingen zou niet verder gaan studeren en de meesten zouden uiteindelijk in de criminaliteit belanden.
Toen ze dertien was vond een van de studenten het een leuk idee om met een geweer binnen te wandelen en willekeurig mensen neer te schieten. Ook zij zou een van de slachtoffers geworden zijn moest ze niet zijn lichaam hebben overgenomen en hem zelfmoord hebben laten plegen. Al kun je het moeilijk zelfmoord noemen gezien zij de dader was. Door de chaos besefte niemand wat er gebeurde en kon ze ongezien de school verlaten. Huilend rende ze naar huis en vertelde haar moeder wat er was gebeurd.
Zij reageerde zeer begripvol. Wat Camille ook voor vreemde talenten had, ze zou altijd van haar blijven houden.
Hun situatie bleef verslechteren. Weldra konden ze zelfs de huur van hun krot niet meer betalen en moesten de nacht doorbrengen in verlaten loodsen en kraakpanden. Toen ze vijftien was stierf Camilles moeder aan een overdosis. Zelf was ze niet aan drugs begonnen omdat ze had gezien wat het met haar moeder deed. Het was het ergste moment in haar hele leven. Nog altijd voelt ze zich schuldig dat ze haar moeder geen fatsoenlijke begrafenis heeft kunnen geven.
Vanaf nu stond Camille er echt alleen voor. De enige persoon waar ze naartoe kon was haar vader. Die wist niet eens dat hij een dochter was. Na veel proberen lukte het haar toch backstage te komen bij één van zijn concerten. Ze had de ontmoeting met haar vader totaal anders voorgesteld. Ze had gehoopt dat hij haar in huis zou nemen, ze een fantastisch nieuw leven zou leiden. Hij bleek niet meer dan een gore, oude klootzak en na deze ene ontmoeting heeft ze nooit meer geprobeerd contact met hem op te nemen.
Ze zwierf een paar jaren op straat. Overleefde door te bedelen en hier en daar iets te stelen. Er was niemand die nog om haar gaf. Soms nam ze het lichaam van iemand anders over om even een beter leven te lijden en aan haar problemen te ontsnappen. Dit was maar een tijdelijke oplossing.
Je kunt haar het best beschouwen als een soort mama beer. Ze is enorm zorgzaam en doet er alles aan om vrede in de bende te bewaren.
Toch is ze niet super aardig, integendeel. Meestal reageert ze bot, ze heeft totaal geen gevoel voor humor, maar ze zal altijd haar bendeleden beschermen. Ze toont ook niet graag haar zwaktes, is erg wantrouwig tegenover vreemdelingen en doet niet aan tweede kansen.
Uiterlijk: picture
Gave: ghost transformation
Camille kan een geestgedaante aannemen. Dit betekent dat ze onzichtbaar en ontastbaar wordt. Bijgevolg kan ze zich zonder problemen en ongezien door materie verplaatsen.
Kenmerkend voor deze gedaanteverandering is dat, wanneer deze zich voltrekt, zich een witte mist vormt. Camille kan dus letterlijk in rook opgaan.
Het nadeel is dat ze in deze gedaante niets kan aanraken/oppakken.

body possesion
In haar geestenvorm kan Camille bezit nemen van andermans lichaam, zowel dat van dieren als dat van mensen. Wanneer ze dit doet heeft ze controle over de handelingen, maar niet over de gedachten van deze persoon/dier.
Het is ook niet makkelijk om de controle van iemand anders over te nemen, zeker niet wanneer hij of zij zich verzet.
Wanneer ze in andermans lichaam zit krijgt Camille ook vaak beelden te zien van gedachten of herinneringen van deze persoon. Als ze lang in iemand zit is het daarna vaak moeilijk te onderscheiden welke herinneringen nu de hare zijn en welke die van iemand anders. Ze voelt ook wat de andere voelt. Dus wil ze deze persoon pijn doen, zal ze ermee moeten leven dat ze dezelfde pijn voelt, al overkomt deze haar niet. Als ze bijvoorbeeld iemands arm breekt zal ze de pijn voelen, maar haar eigen arm is niet gebroken. Ze kan ook lichamen van dode mensen of dieren overnemen, maar alleen als ze minder dan een jaar geleden gestorven zijn.
Welk wapen gebruik je?: knife gloves of een uzi mitrailleur

Extra: Ze houdt een paar bladen papier bij waarop basis informatie over zichzelf staat. Aangezien ze door haar gave soms vergeet wie ze is kan ze zich het herinneren door die terug te lezen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Camille zat aan de kant van de weg. Voor haar stond een afgeleefd kartonnen bekertje gevuld met een beetje klein geld. Ze was weer terug bij af, terug op de straat. Ze had gehoopt dat de bende door haar vertrek uit elkaar zou vallen, maar zij waren gewoon doorgegaan. Ze hadden haar binnen no-time vervangen door iemand anders, iemand die wel die dingen wou doen die zij weigerde.
Blijkbaar vormde niet eens een bedreiging, anders hadden ze haar wel van kant gemaakt. Ze betekende niets meer voor hen. Soms zag ze hen s'nachts een opdracht uitvoeren, terwijl zij probeerde de nachtelijke koude te negeren en een beetje te slapen. Ze mistte het wel af en toe. Vooral het onderdak en de dagelijkse maaltijden. Het was geweldig even een luxe leven te leiden. Maar er zat een prijs aan verbonden die ze weigerde te betalen. Ze was iemand geworden die ze niet herkende, de dingen waren beter zo. Ze had haar gezicht in de kap van haar zwarte sweater verborgen. Regelmatig wreef ze haar handen tegen elkaar om ze warm te houden. De meeste voorbijgangers negeerden haar volkomen. Sommigen wierpen haar een blik vol medelijden toe, een enkeling gooide wat geld in het bekertje waarna ze een nauwelijks verstaanbaar 'dank je' mompelde.
Een oudere man hield halt en liet zijn blik over haar lichaam glijden. Hij bukte tot vlak voor haar en fluisterde in haar oor: "Wat dacht je er van een beetje bij te verdienen. Ik betaal goed." Voor hij weer naar achteren kon gaan gaf ze hem een stomp in zijn maag. Ze mocht dan wel straatarm zijn, haar waardigheid zou ze altijd bewaren. "Flikker op." siste ze, maar de man was al doorgelopen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De straten van de stad waren al donker, toen Felix eindelijk zijn huis uit kwam. Vele mensen leefden alleen overdag op straat, maar dat was hem te druk. Hij was al jaren lang mensenschuw. Door een bepaalde gebeurtenis in zijn jeugd, die zijn leven had verwoest. Hij wilde niets meer met mensen te maken hebben. Vertrouwde ze niet meer. Daarom ging hij in de avond naar buiten. Wanneer de anderen lagen te slapen. Het gebeurde wel eens dat hij een eenzame zwerver of zo tegen kwam, maar die was dan alleen. Niets om bang voor te worden. Die kon hij aan, of hij kon ervoor op de vlucht gaan. Afhankelijk van de situatie.
Zuchtend liep hij met zijn handen in zijn zakken over straat. Het begon kouder te worden, zelfs voor deze tijd van het jaar. Maar Felix had er geen last van. Sinds kinds af aan kon hij zonder kleren in de sneeuw lopen als hij wilde. Hij was al jaren warmer dan een normaal mens, al probeerde hij het te negeren. Meerdere malen had hij zijn bed in brand gestoken tijdens een nachtmerrie. Zijn lichaam werd dan heel warm. Een temperatuur dat het bed niet aan kon. Hij zelf ook niet. Hij begon te verkolen, al deed het geen pijn. Hij was een feniks, dat wist hij maar al te goed. Volgens de geruchten zou hij als hij verkoolde uit zijn eigen as weer opnieuw geboren worden, maar dat heeft Felix nog nooit geprobeerd. Durfde hij eigenlijk ook niet echt.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De nacht viel en het was hoog tijd om een slaapplek te zoeken. Camille had zo wel haar vaste plekjes, maar wanneer deze door anderen waren ingepakt zat er voor haar niets anders op dan verder te zoeken. Op de straat gelde de wet van de sterkste. Ze had wel haar kracht, maar deze was niet bepaald offensief. Daarbij gebruikte ze hem liefst niet al te veel. Ze probeerde er van af te kicken. De drang naar andere, mooiere herinneringen was groot, maar dan zou ze de hare wel moeten opgeven. Vergeten wie ze zelf was vond ze een te grote prijs. Zelfs nu al op 23-jarige leeftijd waren er delen van haar leven die een vage smurrie waren. Gedachten van andere mensen waarvan ze zeker was dat ze, ze zelf had meegemaakt. Ze nam haar geestengedaante aan en doorzocht verschillende huizen, op zoek naar eentje dat verlaten was. Uiteindelijk vond ze er eentje. Het was wel bewoond, maar na het grondig te checken bleek er niemand thuis te zien. Als ze op haar gevoel kon vertrouwen was de bewoner vrij recent weggegaan. Hij was iemand die typisch s'nachts leven, want zijn bed zag er beslapen uit. Ze nam enkele lakens in de hoop dat hij niet zou merken dat ze deze verdwenen waren en trok zich terug in de kelder. In een donker hoekje viel ze in slaap. s'Morgens zou ze weer vertrekken voor hij zelfs maar doorhad dat ze hier ooit was geweest.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Felix liep met zijn handen in zijn zakken door de straten, kijkend naar de sterren en denkend aan zijn verleden. De sterren waren zijn enige vrienden. De enige bij wie hij zijn hart kon luchten en hem niet zouden uitlachen of voor schut zetten. De enige bij wie hij zijn verhaal kon doen, zonder dat hij in een gesticht werd geplaatst. Een gesticht die hem zogenaamd zou helpen met zijn grote 'fantasieën' uit zijn kindertijd, waarvan hij dacht dat ze echt waren. Het waren geen 'fantasieën', de dingen waren echt gebeurd. Maar hij kon het niet laten zien. Dat zou te gevaarlijk zijn. Al lopend door de straten, dacht hij terug aan de dag die zijn leven voor goed veranderde. Het was een week na zijn negende verjaardag. De vele cadeautjes van zijn familie en vrienden lagen nog op tafel, waaronder het kleine vuurrode autootje, wat hij van zijn beste vriend had gekregen. Een vriend die nu waarschijnlijk dacht dat hij dood was. Vroeger was hij een sociaal jongetje, voor die ene dag. Hij was populair op school, lachte veel, hielp kinderen die gepest werden en pestte de pesters terug zodat ze wisten hoe het voelde en zouden stoppen. Een normaal jongetje dus. Dat veranderde zo plotseling. Een paar uur naar de lunch ging de deurbel en zijn moeder deed open. Door het raam zag Felix een man, met een lab jas aan en een klembord in zijn hand. Hij las iets voor op het klembord en meteen wilde mam de deur sluiten, maar dat liet die man niet toe. Waarom wist hij niet. Een tijd lang waren zijn moeder en de vreemde man in gesprek. Waar ze het over hadden kon hij niet verstaan. Op dat moment maakte het hem ook niet uit. Al die cadeautjes van vorige week! Dat was veel belangrijker dan een saai gesprek tussen twee volwassen personen, die waarschijnlijk woorden gebruikten die hij nog niet snapte. Die hij nog niet geleerd had. Zijn moeder had de neiging om erg moeilijke woorden te gebruiken. Moeilijkere woorden dan de meeste volwassenen. Dat kwam misschien omdat ze van rijke afkomst was. In films spraken die mensen ook altijd zo gek. Na een tijdje gesproken te hebben, kwamen er echter wat mannen, gekleed in het zwart binnen. Hard duwde ze mam aan de kant en er klonk een bonk in de gang. Later besefte Felix dat het mam was die viel. Toen werd hij alleen maar bang. Het kleine autootje drukte hij tegen zijn borst en hij holde naar de achterkamer toe, waar hij zich achter de grote tafel verstopte. Helaas hadden ze hem al snel gevonden en er vandaan getild. Hij begon te huilen van angst, terwijl ze hem met het autootje uit het huis droegen. Van zijn ouders had hij nooit meer wat gehoord, maar als zijn herinneringen aan die knal echt waren en niet door zijn fantasie verergerd, wat hij betwijfelde, was hij bang dat zijn moeder in elk geval niet meer leefde. Of in elk geval een kastplantje was geworden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld