Forum

Donovan Birch Eastwood

Het ontwaken om naar school te gaan, was voor velen een ramp. Of het nu school was of werk, het fenomeen “vroeg opstaan” was uiterst vervelend. Behalve voor Donovan. In alle vroegte had hij zich al buiten bevonden. Wakker worden met de ochtendzon op je gezicht was voor Donovan de ideale manier om te ontwaken. De jongen was altijd een fan van de buitenlucht geweest. Het was dan ook niet laat dat hij tot de ontdekking kwam dat hij bepaalde krachten hadden, die niet vaak voorkwamen. Deels kwamen ze voor, maar niet in de mate die hij had.

Donovan was een persoon die kon heersen over aarde, lucht, vuur, water en natuur. Normaliter kon een persoon enkel over één of hooguit twee van deze elementen heersen. Om de één of andere manier was hij gezegend met de gift om ze allemaal te kunnen besturen. Het had hem jaren van training gekost om op het niveau te komen waar hij nu was. Eén element besturen was al lastig, laat staan meer dan dat. Meestal kwam het voor dat mensen water en vuur beheersten. Als een soort combinatie die elkaar zou kunnen versterken en verzwakken.

Het bos was voor Donovan een plek waar hij kon oefenen. Helaas was er niet veel bos meer over, nu het nodig werd geacht om de wereld op te delen tot groepen. Ieder “ras” leefden in een ander land en was verboden met elkaar te paren. Hierdoor zouden, volgens de farao, vreselijke monsters kunnen ontstaan. Je zou niet moeten willen dat een cycloop te elementen van de natuur kon beheersen. Dat zou vreselijke gevonden kunnen hebben voor iedereen, maar voor de farao was enkel zijn koninkrijk het belangrijkst.

In dit koninkrijk waren enkel de elite wezens aanwezig. Dit hield in dat je subliem moest zijn in het beoefenen van je eigen krachten en dat je bloed van adel door je aderen had moeten stromen. Hier waren er niet veel meer van. En de mensen die er nog van rondliepen, liepen vaak rond in de lagere gebieden, omdat zij simpelweg niet wisten dat zij afstammelingen waren van bekende farao’s of zelfs oud-Egyptische goden.

Donovan was onderweg naar de school waar allerlei soorten wezens aanwezig waren. School was niet voor iedereen. Je moest tekenen vertonen dat je potentie had om ooit in het hogere rijk te komen. Donovan was hier één van de weinigen van. De reden dat hij op school zat, was dat hij zoveel elementen kon besturen en hier ook nog eens goed in was. Er waren anderen die ook meer dan twee elementen konden besturen, maar deze mensen waren vaak niet goed genoeg om deel te mogen nemen aan het leertraject. Een enkeling van hen was zelfs psychisch in de war, waardoor ze zo ver mogelijk van de school verwijderd moesten blijven. Ook de jongen probeerde bij deze mensen uit de buurt te blijven. Als anderen hem bij dit soort figuren zou zien, zouden ze denken dat hijzelf niet spoorde. Dit was ook de reden dat de jongen al jaren geen contact meer had gehad met zijn moeder. Ze was het spoor bijster geraakt toen haar echtgenoot – zijn vader dus – kwam te overlijden door een fout van het hogere rijk. Door dit voorval uit de geschiedenis, had Donovan een hekel aan het hogere rijk. Eveneens snapte hij niet waarom juist hij geselecteerd was voor het leertraject. Hij wilde niet eens naar het rijk!

De school zag er van buiten geweldig mooi uit. Het had verschillende gebouwen en was omringt met prachtige fonteinen en was gelegen aan de bosrand. Hierdoor was het makkelijk om te ontspannen, wat soms wel nodig was in het hectische schoolleven.

De eerste les die Donovan zou moeten volgen, was geschiedenis. Het zou voornamelijk gaan over de geschiedenis van verschillende wezens, maar ook over oude goden die eeuwen geleden bestonden en aanbeden werden. Donovan had er nooit zo in geloofd, maar zou dit nooit hardop uit kunnen spreken. Het werd gezien als iets wat enkel psychopaten zouden zeggen, omdat het haast ondenkbaar was dat je niet in een god zou geloven. Dit was ook de reden dat Donovan met lichte tegenzin het lokaal binnenkwam. Het was groot en gevuld met luxueuze tafels en stoelen. Op het bureau onderaan de collegezaal zat een klein figuur. Dit was de professor die de les geschiedenis zou verzorgen. 

Het was nog vroeg, de eerste zonnestralen schenen pas kort door de hoge ramen, maar Raina was al een tijdje op, en nu al had ze zichzelf omringd met haar boeken. Haar ogen schoten over de bladzijdes, zoekend naar informatie die ze tijdens de lessen van vandaag misschien nodig zou kunnen hebben, een ritueel dat ze bijna iedere ochtend herhaalde. Hoewel ze van zichzelf al aanleg had voor het academische gedeelte van haar opleiding, vond ze het belangrijk haar talent voor leren niet te verwaarlozen, zelfs al dachten veel van haar leeftijdsgenoten daar anders over. De meeste genoten vooral van de praktische aspecten, van het oefenen in de buitenlucht en de vrijheid die ze daarbij kregen, maar die waren niet zozeer voor haar weggelegd. Zij had het meer op orde en regels, op structuur en regelmaat. In een klaslokaal was iedereen gelijk en bij toetsen ging het om inzicht en kennis, niet om wie toevallig stoerdere krachten had. Dat was echter slechts de reden die ze iedereen om zich heen gaf. Als ze eerlijk was, was ze eigenlijk gewoon niet bepaald trots op haar krachten en velen wisten dan ook niet eens wat voor gave ze had, zij gingen er simpelweg vanuit dat ze vanwege haar intelligentie van de opleiding genoot. Natuurlijk was dat wel een deel van de reden, maar haar krachten waren wat haar pas echt bijzonder maakten. Uiteraard beheerste ze als magiër de meeste basisbezweringen en technieken, maar de meeste van haar soort hadden naast die basiskennis een specialiteit waar ze mee konden pronken en waarmee ze de bewondering van menigeen mee verdienden. Echter, wanneer Raina, meestal alleen na lang aandringen van haar leeftijdsgenoten, over haar krachten vertelde, werd ze al gauw vreemd aangekeken en sommige vermeden haar zelfs. Dit is wat ertoe had geleid dat ze het liever voor zich hield, maar als het echt niet anders kon, vertelde ze er dan toch maar voorzichtig over. Over hoe ze kon zien hoe mensen tot dan toe geleefd hadden; of ze goed geweest waren tegen anderen, of ze hun vrienden hadden geholpen wanneer ze hen het meest nodig hadden en of ze eerlijke mensen waren. Maar ook kon ze zien, en dat was waar de meesten zich zo’n zorgen om maakten, wat mensen fout hadden gedaan. Ze kon precies achterhalen wanneer iemand had gelogen tegen een dierbare, of erger. Wat ze maar helemaal achterhield, is wat ze met die informatie kon doen, wat ze degene die niet altijd klaarstonden voor hun dierbaren, die nooit een eerlijk woord over hun lippen hadden gekregen, kon aandoen. Zelfs degene die nog nooit een vlieg kwaad hadden gedaan, raakten zenuwachtig om Raina heen zodra ze wisten wat ze kon doen. Het maakte haar echter wel een geduchte magiër en zeker geschikt om deel te nemen in het leertraject. 
In haar haast om alles nog even door te nemen voor de les, had ze niet doorgehad hoe laat het onderhand al was. Toen ze eindelijk eens van haar boeken opkeek, realiseerde ze zich al snel dat ze te laat zou komen, als ze niet op zou schieten Maar als ze ergens toch een hekel aan was, dan was het haast. Door haast en drukte ging ze fouten maken en de kantjes eraf lopen, en als iemand die juist van orde hield, was ze daar nooit blij mee. Ze sloeg haar ontbijt maar even over. In plaats daarvan pakte ze snel wat fruit, om op school rustig te kunnen eten.
Ondanks haar hekel aan haast, was ze toch nog snel op weg. Ze genoot altijd van haar ochtendlijke wandeling naar school. Een groot deel van haar dag spendeerde ze binnenhuis, achter haar boeken, dus de frisse lucht iedere ochtend deed haar goed. Daarnaast was de omgeving schitterend en ze vond het altijd interessant andere leerlingen tegen te komen. Er waren immers verschillende rassen, maar ze werden allemaal samengebracht door die ene school. Sommige waren er om in het hogere rijk te komen. Zij zagen dat als de enige manier om een succesvol en vervullend leven te leiden, maar anderen waren niet van die mening. Voor hen was dat rijk helemaal niet zo belangrijk, zij wilden slechts hun kennis vergroten en eerlijke kansen krijgen. Raina was een van hen.
Ze had echter niet veel tijd om na te denken tijdens haar wandeling, ze liep immers nog steeds achter op haar normaal zo geliefde schema.
Eenmaal aangekomen nam ze niet te tijd met haar vrienden bij te praten, ze liep meteen door haar het geschiedenislokaal, waar ze haar eerste les zou hebben. Ze had het altijd een interessant vak gevonden en keek dan ook uit naar de les, die ieder moment kon beginnen. Snel ging ze maar ergens zitten. Pas toen ze haar boeken had gepakt, merkte ze op dat aan de tafel waaraan ze was gaan zitten, eigenlijk niemand van haar soort zat. Hoewel op de school alle rassen samen zaten, zocht soort toch meestal soort op. Maar het was nu al te laat om nog een andere plek te zoeken, dus deed ze het er maar mee. 

Donovan Birch Eastwood

Wanneer een les betrekking had op de geschiedenis, was Donovan getriggerd. Pen en papier was aanwezig, zijn lederen tas netjes naast zich op een lege stoel. De collegezaal was immens groot, maar het aantal studenten waren lang niet genoeg om iedere stoel te vullen. Donovan was in dat opzicht een persoon die graag alleen wilde zijn. Het was niet onopgemerkt gebleven dat hij de enige was die zoveel elementen kon besturen, waardoor hij zich een buitenbeentje voelde en dit wellicht ook was. Het was eveneens niet onopgemerkt gebleven dat mensen richting hem argwanend waren. Hoe kon zo’n jongen als Donovan deze krachten bezitten, was vaak de vraag. Voor hemzelf was het ook onverklaarbaar: hij wist dat hij ze had, maar meer over zijn geschiedenis had hij nooit kunnen achterhalen. Wellicht dat dit de reden was waarom hij zo’n grote interesse had in de Egyptische geschiedenis.

Helaas ging het de afgelopen weken enkel over de beginnende historie. De historie waar Donovan allang over gelezen had en waar hij allang alles over wist. De lessen waren saai aan het worden en Donovan wilde liever buiten in de bos zijn. Hier kon hij doen wat hij wilde. Nieuwe dingen leren die hij in de lessen niet te leren kreeg en dingen die dus geen herhaling voor hem waren.

Momenteel ging het over het leven van Toetanchamon. Waarschijnlijk één van de bekendste farao’s die had bestaan, terwijl de dingen die hij deed lang niet zo interessant waren als die van andere farao’s. De reden waarom hij zo bekend was, was voornamelijk het masker dat hij op had toen hij uit zijn sarcofaag werd gehaald. Daarnaast ook de schat die bij hem gevonden werd. De tombe zag er somber uit. Totaal niet zoals die van de meeste farao’s. Dit had erop geduid dat hij sneller overleden was dan in de eerste instantie gedacht was. De slechts negentienjarige farao leed aan verschillende ziektes en stoornissen, die hem uiteindelijk fataal waren geworden. De tombe was hierdoor nog niet klaar: de wandtekeningen nog niet eens droog voor het lichaam opgesloten werd om door te reizen naar het hiernamaals. Dat is althans wat de oud-Egyptenaren ervan dachten. De tombes werden diep in de grond verborgen, zodat de reis naar het hiernamaals goed zou verlopen.

Na enige tijd naar de leraar te hebben geluisterd, dwaalde zijn gedachten opnieuw af. Wat als hij zijn eigen onderzoek zou starten? Daar had hij de leraren niet voor nodig. Hij zou zelf in de bibliotheek kunnen gaan kijken of hij een nuttig boek kon vinden. Een boek die hem meer duidelijkheid gaf over hem als persoon. Wat wist hij nu eigenlijk van zichzelf? Zijn naam was Donovan Birch Eastwood en hij bezat over krachten die niemand anders kon bezitten. Althans, niet zoals hij dat deed. Waarom was hij zo anders en waarom kon niemand hem vertellen wat de grondslag was waarom hij was als hij was. Het frustreerde hem vaak. Iedereen wist waarom ze bepaalde dingen konden. De meeste konden ook een aardig verhaal vertellen over hen verleden. Donovan kon dit niet. Nog een reden om zich buitengesloten te voelen.

Als je in gedachte verkeerde, leek de tijd vaak voorbij te vliegen. Ook nu was dit het geval. Donovan keek op toen hij de leraar niet meer hoorde. Het schrille stemmetje was afgestorven en de man was zelfs zijn spullen aan het pakken. Er was nu een vrij studeer periode waarin gedaan mocht worden wat men wilden. Meestal werd deze tijd benut door het oefenen van je krachten of door het studeren in de bibliotheek. Donovan wilde vandaag naar de bibliotheek gaan om daar een boek te vinden. Een boek over het kunnen besturen van elementen. Wellicht dat daar iets te vinden was over zijn eigen krachten. De kracht om elk element te besturen was zeldzaam, maar niet geheel onbekend. Dat nam niet weg dat er vrij weinig over was te vinden. Het kwam simpelweg niet vaak voor. Waar zou je moeten beginnen met zoeken, als je niet eens wist waar je op moest zoeken? Er bestonden vele vormen van het besturen van elementen en dus vanzelfsprekend ook veel verschillende soorten boeken met achterliggende informatie en informatie over hoe je een bepaald element moest besturen. Het was voor Donovan altijd lastig uitleggen aan iemand die er niets van begreep en er zelf niets mee te maken had. Het was iets wat je zo kon doen. Op ieder moment van de dag. Er waren geen moeilijke bezweringen of spreuken voor nodig. Een goede wil was een must, maar daarnaast kon Donovan niet uitleggen hoe hij nu precies een element kon besturen. Hoe bestuurde je water of hoe kon je een vlam laten ontstaan? Hij zei geen ingewikkelde spreuken die je in je hoofd moest stampen om er iets van te begrijpen. Je hoefde geen bepaalde bewegingen te maken, althans, niet voor alles. Een vlam laten ontstaan was makkelijk, water opsturen weer wat lastiger, maar niet onmogelijk.

Donovan zou soms willen dat hij het kon uitleggen, wellicht dat mensen hem dan beter konden begrijpen. Helaas werkte dat voor hem niet zo. Er bleven vaak tientallen vragen volgen, zelfs nadat hij alles tot in detail uit had gelegd. Het was zeer vermoeiend, een reden om jezelf terug te trekken van de onwetende mens.