Forum

Buiten was het al donker, alleen de maan zorgde voor wat licht in die duisternis. Stilte heerste daarbuiten, maar binnen was dat nog lang niet het geval. Raina was nog volop aan het trainen. De ene stoot na de andere landde op de zware boksbal en de ketting waaraan hij hing rammelde steeds luider. Het zweet stond haar op het voorhoofd, maar ze stopte niet, ze gaf niet op. Hoewel ze uiteraard goed geoefend was in het gebruik van haar krachten, vond ze dat ze niet alleen daarop moest vertrouwen. Ze trainde iedere avond, zonder uitzondering, en vaak ging ze nog lang door nadat de andere weg waren. Sommige vonden dat onzin, ze vonden het niet nodig, ze kon immers een element besturen, waarom zou ze nog meer doen dan nodig was? Maar ze negeerde hen, ze weigerde simpelweg haar kostbare tijd en aandacht aan zulke mensen te verspillen. En nu was ze daar bezig, alleen, in de trainingszaal. Het was al een vermoeiende dag voor haar geweest en ze kon niet wachten naar bed te gaan, maar voor haar was de training een prioriteit.
Toen ze dan eindelijk haar limiet had bereikt, nam ze een stap terug van de boksbal. Ze voelde de training nog na in haar spieren en haar borstkas ging snel op en neer, maar ze was klaar en kon zich eindelijk ontspannen. Ze pakte de handdoek die ze had klaargelegd, waarmee ze het zweet van haar voorhoofd wreef. Hoewel de training natuurlijk uitputtend en zwaar was, vond Raina het rustgevend. Tijdens het trainen kwam ze tot rust, ze hoefde even nergens over na te denken en kon al haar frustraties loslaten. Dat had ze deze keer ook gedaan en haar hoofd was leeg. Ze hoefde niet te denken aan haar verantwoordelijkheden of aan de mensen die van haar leiderschap afhankelijk waren. Ze had immers een belangrijke positie in het leger, wat nog wel eens wat stress met zich meebracht. Nu dacht ze daar echter niet aan, nu kon ze alleen nog aan haar bed denken. Na nog wat afkoelingsoefeningen gedaan te hebben, ging ze dan ook rechtstreeks naar haar vertrekken en toen ze in bed stapte, was haar haar nog wat nat van de korte douche die ze daarvoor had genomen.
Ze liet haar hoofd op het kussen vallen en was geneigd meteen haar ogen te sluiten, maar ze had het prangende gevoel dat er iets mis was. Ze stond toch nog een keer op uit haar bed, liep naar haar kast en liet haar oog vallen op een kleine dolk, die ze stevig vastpakte en onder haar kussen legde. Ze was wel vaker wat paranoïde. Dat kon ook niet anders met haar baan, ze was steeds in gevaar. Nu pas, met de dolk in haar hand onder het kussen, durfde ze haar ogen te sluiten en zich was meer te ontspannen.