Forum

Ze hoorde niets, zag niets en voelde niets. Het enige wat op dat moment voor haar telde, waren de zwarte gewichten die enkele meters van haar af zweefden. Het kostte haar haar volledige aandacht om de ronde schijven in de lucht te laten en haar kiezen stonden strak op elkaar vanwege de inspanning die het haar kostte. Het geroezemoes om haar heen verstond ze niet, en ook de grote deuren die geopend werden, waren simpelweg haar aandacht niet waard. Al maanden was ze hier aan het trainen, al maanden probeerde ze haar krachten beter te leren beheersen, en nu het eindelijk een keer wat beter ging, zou ze dat niet opgeven voor wie dan ook de ruimte in kwam, het was het simpelweg niet waard. Het zou echter al snel een stuk interessanter worden. Slechts een klein mom entje wendde ze haar blik van de gewichten af, toen ze vanuit haar ooghoek een soort flits vanuit blauw licht zag, maar zelfs dat minieme ogenblik van onoplettendheid was genoeg om de gewichten met een klap op de harde grond van de trainingszaal te doen belanden.
Ze zuchtte, maar ze was niet de enige. Sam Wilson, ook wel bekend als Falcon, die ze had ontmoet na de ramp in Sokovia en die een paar meter van haar af stond, leek minstens zo gefrustreerd als zij. Hij had haar al sinds ze aan was gekomen geprobeerd met zoveel als hij kon te helpen. Naar wat haar verteld was, scheen hij nogal een soft-spot te hebben voor vreemdelingen met een traumatisch verleden.
“Veronica, kom nou, focus! Hoe vaak heb ik nu al gezegd dat je je aandacht erbij moet houden?”
“Het is Vera,” zei ze enkel, ze was nooit zo dol op haar hele naam geweest, hij herinnerde haar alleen maar aan de mensen die heb gebruikten. Op de rest van wat hij zei ging ze niet in. Ze wist zelf ook wel dat ze moest opletten, ze was niet helemaal achterlijk. Soms leek het alsof anderen dachten dat ze expres fouten maakte. Ze leken niet te beseffen dat het beheersen van zwaartekracht – de gave waarmee ze, zoals bepaalde mensen altijd zeiden ‘gezegend was’ – niet zo’n simpel trucje was als het misschien leek.
Nu ze toch even niet bezig was, nam ze meteen even de tijd om op adem te komen en haar lange, zwarte haar opnieuw in een staart te binden. Ook kon ze nu toch maar even een blik werpen op de commotie bij de ingang van de zaal. Wanda en Steve kende ze zo onderhand wel, maar van de jongeman met het blonde haar kon ze zich niet herinneren dat ze hem hier eerder had gezien, hoewel hij haar wel bekend voorkwam.
Sam had blijkbaar ook opgemerkt wat er gaande was en hij glimlachte, blij met de kans om even pauze te kunnen nemen.
“Ah, hij is eindelijk weer terug,” zei hij, waarop Vera hem verbaasd aankeek. Moest ze hem soms kennen?
“Oh, je hebt ‘m natuurlijk nog helemaal niet ontmoet! Kom, ik stel je wel even voor, ik moet toch nog even wat met Steve bespreken.” En hij liep al weg, terwijl zij, nog steeds licht fronsend, hem probeerde bij te houden.
“Pietro, goed je weer te zien!” zei hij tegen de blonde man, blijkbaar Pietro genaamd, toen ze eenmaal bij de anderen aankwamen. “Dit is Vera, zij is hier ook nieuw. Nou ja, soort van, ze traint hier pas een paar maanden.”
Vera keek Sam even raar aan vanwege de, naar haar mening, volledig onnodige introductie, maar hij was alweer te druk met Steve, dus richtte ze zich maar tot de iets langere man, en dwong zichzelf te lachen.
“Vera, dus,” herhaalde ze, en ze stak haar hand uit. 

De ietwat geforceerde glimlach op haar gezicht veranderde al snel in een oprechte, terwijl ze het schouwspel dat zich voor haar ogen afspeelde geamuseerd bekeek. Zo nu en dan kon ze wel wat mannelijke aandacht waarderen en ze had zich dan ook niet geërgerd aan de manier waarop Pietro zich had voorgesteld, eerder het tegenovergestelde, maar het was leuk om te zien hoe Wanda erop reageerde. Er viel een stilte, en hoewel die maar van korte duur was, was het voor Pietro blijkbaar al veel te lang. Vera zag hetzelfde soort blauwe licht als eerder toen hij wegrende, wat het voorval van net verklaarde. Ze concludeerde al snel dat het dus zijn schuld was geweest dat ze haar concentratie had verloren, iets wat ze zeker zou vertellen als Sam weer eens over haar onoplettendheid zou gaan klagen, al was hij nu blijkbaar nog te druk met Steve bezig. 
Wanda keek haar even verontschuldigend aan, alsof ze haar wilde vertellen dat Pietro’s korte aandachtsspanne niet aan haar lag en dat hij gewoon zo was. Vera knikte haar slechts geruststellend toe, ze snapte het wel. Zij zelf was ook niet altijd even geduldig. Ze keek even op naar Sam, maar hij leek nog steeds druk. Ze had eigenlijk geen zin om op hem te staan wachten, en hoewel hij standvastig beweerde van wel, had ze niet altijd toezicht nodig. Ze had haar krachten redelijk onder controle, het was slechts een kwestie van oefenen om ze te versterken en dat kon ze best alleen. 
Toen ze terug begon te lopen naar de gewichten die ze eerder had laten vallen, zag ze Pietro weer, maar hij leek nog steeds nog lang niet tot rust gekomen te zijn. Hij tilde de gewichten alsof zijn leven ervan afhing. Even had Vera zin om zijn voorbeeld te volgen, gewichten tillen met je handen was immers een stuk makkelijker dan wat zij probeerde te doen. Beteuterd keek ze naar het hoopje op de vloer. Door het zien van die gewichten kwam al haar frustratie van net weer terug. Moest ze hier echt weer aan beginnen? Had het nog wel zin? Ze keek nog eens om naar de blonde man, bij wie het zweet nu op zijn voorhoofd stond. Waar haalde hij die motivatie toch vandaan? Natuurlijk wilde Vera sterker worden, maar ze leek simpelweg geen vooruitgang te boeken, en dat was precies wat haar zo frustreerde. Hard werken had haar altijd gebracht wat ze wilde, behalve nu. Sam kon nog zoveel zeggen dat het vanzelf beter zou gaan, maar wat had ze nou aan woorden? Zolang ze het zelf niet kon zien, geloofde ze het ook niet. 
Toch nam ze eens diep adem en probeerde zich weer te focussen. Ze was dan wel wat ontmoedigd, maar ze weigerde op te geven. In plaats van te denken aan het gezeur van de mensen om zich heen, probeerde ze zich te herinneren wat voor goeds ze hadden gezegd. Ze dacht aan de peptalks die ze had gehoord, aan de vriendelijke glimlachen en aan hoe de mensen hier in haar geloofde. Eigenlijk was dat zo’n beetje iedereen, behalve zijzelf. Ze nam een actievere houding in en raakte weer verdiept in haar training. 
Tegen de tijd dat ze weer eens opkeek, was Pietro al ergens anders mee bezig. Ze wist niet waardoor het kwam, maar er was iets aan de jongeman wat haar intrigeerde. Ze had dan ook eigenlijk wel willen horen waar ze het over hadden, maar de schudde die gedachte van zich af. Ze had nog even rust voordat Sam terug zou komen en ze wilde graag dat moment zo goed mogelijk gebruiken.   

Ze wilde net weer gaan beginnen, nu ze haar motivatie weer wat terug had gevonden, maar haar aandacht werd getrokken door een bekende stem. Ze draaide zich om en inderdaad, daar stond Pietro weer. Het was haar niet eens opgevallen dat hij naar haar toe was gekomen, maar ze had al gezien hoe snel hij was, dus ergens vond ze dat niet eens zo gek. Hij lachte weer, net als daarvoor, wat een prettige afwisseling was van hoe serieus de meeste van de Avengers meestal waren. Ook zij glimlachte, ze kon het niet laten, zijn lach was aanstekelijk.
“Ik laat het wel zien, ik ging toch net verder met de training.” Ze hief een arm op en richtte die naar het hoopje gewichten, dat er nog steeds een beetje zielig bij lag. Ze haalde nog eens diep adem, waarna ze zich af probeerde te sluiten van de wereld. Ze focuste al haar energie op de gewichten en probeerde ze omhoog te krijgen. Al snel merkte ze echter dat dat nog moeilijker ging dan normaal. Ze was gewend met Sam te werken, ze had hem bijna altijd om haar heen en kon hem dus makkelijk negeren, maar Pietro, die daar stond te lachen, vond ze wat lastiger. Nog steeds kon ze soms niet begrijpen hoe het haar was gelukt in Sokovia, waar er nog veel meer druk op haar had gestaan. Misschien was dat juist wat haar had geholpen. Toentertijd kon ze niet anders, ze moest haar krachten wel gebruiken, maar hier was alles rustig en ontspannen. Daar kon ze nu echter niet lang over nadenken, ze kon zichzelf niet zo voor schut zetten. Ze richtte zich nu maar op een deel van de gewichten, die al veel sneller de lucht in schoten. Of liever; die al snel begonnen te zweven. Door de zwaartekracht direct onder de gewichten te veranderen, werden ze immers niet langer naar de aarde toegetrokken en kon ze dus van alles laten zweven. Het werkte ook de andere kant op, ze kon ook de zwaartekracht versterken, maar aangezien dat meestal gepaard ging met destructie van materiaal, dus dat deed ze niet vaak.
Terwijl het deel van de gewichten daar zweefden, veranderde haar kleine glimlach in een wijde, triomfantelijke. Het had misschien even geduurd, maar ze had hem wel mooi laten zien wat ze kon doen. Ze liet de gewichten weer zakken. Dit keer gecontroleerd en rustig, in plaats van een lawaai te veroorzaken zoals de vorige keer.
“Ik ben nog niet zo ver,” zei ze, ineens een tikje verlegen, “maar dat is het zo’n beetje; ik kan zwaartekracht beheersen.” Hoewel ze wel blij was met het feit dat het net was gelukt, ze had nog steeds het gevoel dat ze nog weinig kon doen. Wat de meeste Avengers al konden doen was om stil van te worden, dus Vera kreeg wel eens het gevoel dat ze nog lang niet zo ver als zij was. Toch hield ze zich nog steeds standvastig vol dat dat nog wel zou veranderen. Ze kreeg hier zulke goede hulp, ze moest wel verbeteren, zelfs al kon ze zich nogal ergeren aan sommige hier. 

De verlegenheid die zich zojuist een momentje had opgebouwd, verdween alweer snel. Pietro’s woorden deden haar goed. Hij maakte haar zelfs nog even aan het lachen, wat een hele verbetering was van haar humeur eerder, toen haar frustratie het beste van haar had gekregen. Ze kon zelfs nog lachen om wat Sam zei.
Ze keek Pietro nog even na toen hij wegliep, ze mocht hem wel. Aan de ene kant nam hij haar serieus, maar hij was toch nog in voor een grapje en hij maakte een ontspannen indruk.
“Zeg, waar komt hij eigenlijk ineens vandaan?” vroeg ze aan Sam. Ze had zich naar hem toegedraaid, maar ze keek nog steeds half naar Pietro. Als hij hier eerder al was geweest, had ze hem zeker al eens eerder ontmoet, of in ieder geval gezien, maar geen van beide was het geval.
“Hij heeft een paar maanden de tijd moeten nemen om te herstellen van een ongeluk in het veld.” Vera knikte al, maar Sam was nog niet klaar. “Hij is gewond geraakt in Sokovia, maar nu gaat het weer goed met hem. Gelukkig maar, z’n zus was niet genieten, zo bezorgd was ze.” Vera lachte even, ze begreep Wanda wel. Dus Pietro was er ook bij geweest. Logisch dat hij gewond was geraakt, dat was bijna onvermijdelijk met de gebeurtenissen daar. Ook Vera had even rustig aan moeten doen.
“Zullen we weer verder gaan?” vroeg Sam, en Vera schrok op uit haar gedachten, maar knikte al snel. Terwijl ze haar arm weer op de gewichten richtte, probeerde ze te denken aan wat Pietro had gezegd, dat het wel goed zou komen. Ze had het fijn gevonden dat te horen van iemand met wie ze niet al maanden bezig was, iemand die ze amper kende. Als hij al onder de indruk was van haar krachten, zou het inderdaad wel goed komen. Net als ze daarvoor had gedaan, liet ze eerst een deel van de gewichten zweven, waarna ze er steeds meer de lucht in probeerde te krijgen. Het duurde even, maar uiteindelijk lukte het. Ondertussen had Sam alweer meer gewichten erbij gehaald, en hoewel ze zo min mogelijk op hem probeerde te letten, bang dat ze het weer zou verpesten, zag ze hem vanuit haar ooghoek bemoedigend glimlachen. Ze tilde nu haar andere arm ook op. Eigenlijk wist ze niet eens of het zou helpen, maar het was het proberen waard. Langzaam maar zeker probeerde ze de andere gewichten ook, totdat ze voelde dat ze haar limiet had bereikt.
Toen ze de gewichten weer had laten zakken, voelde ze zich een beetje duizelig, maar het was haar wel mooi gelukt. Op aanraden van Sam, die ook wel had gezien dat ze een beetje bleek zag, was ze even gaan zitten.
“Zijn we al klaar voor vandaag?” vroeg ze, half als grapje, half serieus. Haar hoofd klopte ineens pijnlijk en ze masseerde haar voorhoofd even om de hoofdpijn te doen verminderen.
“Natuurlijk niet!” Sam gaf haar een flesje water aan. “We zijn net begonnen, en het gaat net zo lekker!”
“Moet jij nooit zelf trainen?” vroeg ze hem met een glimlach.
“Jawel hoor, maar-“
“Niet te maren, meneertje! Je doet dit gewoon zodat je zelf niets hoeft te doen, of niet?” Ze lachte nu echt, en Sam deed mee. Natuurlijk wilde hij haar wel echt helpen, Vera zocht eigenlijk gewoon een excuus om even wat anders te doen, iets wat haar geen hoofdpijn opleverde.
“Nou, als je zo graag wilt stoppen, help jij mij maar eens een keertje.” Sam knipoogde even, waarna hij naar de gewichten liep. Ze hielp hem wel vaker met het tillen, net zoals hij haar hielp. Ze hield een oogje in het zeil en als het te zwaar werd, hielp ze hem. Ze vond het meestal wel leuk om Sam te zien zweten, in plaats van zichzelf, en daarnaast had ze vanaf waar ze stond best een aardig uitzicht op Pietro, die weer eens druk bezig was met zijn training.