Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

OPRG The chains of power makes you insane,

Account verwijderd

schreef:
only the fire of death can free them.

Dit is een fantasy orpg met Auloire, wij weten de verhaallijn.

Dean Broock is een jonge man van 21 jaar die in Waterkingdom woont, in dit gebied wonen slecht zij die de krachten van het water kunnen beheersen, op een enkeling na. Dean kan de elementen water en vuur besturen en heeft hier zo zijn voordelen mee. Hij is een jongen die zegt waar het op staat, maar eigenlijk erg verlegen en op zichzelf is.

Account verwijderd

schreef:
Cleo Derora is een vrouw van slechts 20 jaar oud, wonend in Earthkingdom. Ondanks haar jonge leeftijd, heeft ze het al best ver geschopt in haar leven. Tegenwoordig gaat ze door het leven als de dief van de koning, op zoek naar kettingen die de koning nog meer macht geven. Als kind zijnde had ze moeten stelen voor eten, nu stal ze kettingen. Op haar 12e kwam ze erachter dat ze niet alleen aarde kon beheersen, maar ook vuur. Ze is een vrij pittige dame, ontzettend koppig en uitgesproken. Desondanks heeft ze wel een goed gevoel voor humor en ziet ze ook heus niet overal het serieuze van in.

Account verwijderd

schreef:
Daar stond ik dan, een enorme vuurbal in mijn ene hand, de deurklink in mijn andere hand. Ik zou ervoor kunnen kiezen de deur simpelweg te openen met een zwaai van mijn hand, maar ik wilde van dichtbij zien wie er zo luid op mijn deur stond te bonzen. Ik trok de deur open en staarde een man met felgroene ogen aan, ik wist wat dat betekende. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen, ik was tegenwoordig altijd op mijn hoede. Ik mocht dan wel de dief van de koning zijn, ik had nog altijd het gevoel alsof ik elk moment gepakt kon worden voor mijn daden.
'Een bericht van uwe majesteit.' was alles wat de man zei. De felgroene ogen hadden al genoeg gezegd, zij met felgroene ogen waren de beste van hun soort. Het was niet voor niets dat de koning hen gebruikte om berichten te sturen, berichten mochten niet door vreemde ogen gezien worden en de mannen en vrouwen met felgroene ogen waren nu eenmaal het best in staat te vechten en dus de brief te schermen. Ik had altijd groene ogen gehad, tot ik op mijn twaalfde voor het eerst vuur stuurde. Mijn oogkleur was veranderd in bruin, een kleur die normale mensen ook bezaten. Mensen leken mij altijd te onderschatten op basis van mijn oogkleur, daar kregen ze later altijd spijt van. Talloze mannen hadden gedacht dat ik weerloos was, je had hun ogen moeten zien toen ze erachter kwamen wat ik kon. Mannen hadden vaak de neiging om ongevraagd aan vrouwen te komen hier, ik leerde die mannen maar al te graag een lesje.
Mijn blik gleed over de vrij korte brief, kettingen stelen. Het was niet de eerste keer dat ik een soortgelijke opdracht had gekregen, ik stal kettingen om ons koninkrijk meer macht te geven. Het aarderijk hoorde het machtigste rijk te zijn, ten slotte stonden we allemaal op aarde. Ik liet de man dan ook voor wat hij was en pakte direct mijn spullen, de koning was niet geduldig en dat wist ik maar al te goed. Ik was ondertussen gewend aan het snelle pakken en stond na een kwartier al klaar om te gaan. Ik hoefde niet ver, ik woonde vrij dicht bij de grens. Vuur had mij altijd aangetrokken, ik was graag onder hen. Toch had ik altijd een voorkeur behouden voor mijn geboorterijk, een rijk dat ik nu diende. Ik trok de deur achter me dicht en ging op weg. Ik woonde niet ver, maar ik had nog altijd een flinke reis voor de boeg. Ik woonde relatief dichtbij, het aarderijk was erg groot.
Het liefst ging ik ter voet, de aarde onder mij vooruit schuivend. Het was vermoeiend, maar ik had helemaal niets met paarden. Bovendien kon ik best een paar uur intensief sturen, dan zou ik er wel zijn. Ik zou wel een plaats vinden om te slapen en morgen direct beginnen. Ten slotte wilde ik de koning niet teleurstellen, hij betaalde mij goed en ergens vond ik het leven dat ik nu had wel fijn. Mijn familie had het goed om wat ik deed, ik had nooit vraagtekens bij wat de koning me opdroeg. Hij wist wat het beste zou zijn voor het aarderijk en zo lang ik het goed had, zou ik er verder ook niet bij nadenken.

Account verwijderd

schreef:
Met een zelfverzekerde houding loop ik door de kronkelige, oude straten van mijn dorp. Hier ben ik uiteindelijk gestrand nadat ik een aantal keer achterna was gezeten door de zwarte ruiters die de steden beschermen. Het is altijd angstaanjagend om achterna gezeten te worden voor je daden, maar ondertussen ook heel erg spannend en een leuke uitdaging. Tot nu toe ben ik er elke keer goed vanaf te komen, maar ik besloot om het even wat rustiger te houden toen ik bij dit dorpje aan kwam. Hoewel ik hier zo nu en dan ook het hoog nodige leen zonder het ooit terug te geven, is er niemand die mij in de gaten heeft. Ik woon hier ondertussen alweer een jaar. Uiteindelijk kom ik aan bij mijn favoriete winkel, de boekenwinkel. Ik open de deur en een luide bel klingelt boven mijn hoofd. Verbaasd kijk ik omhoog. "Nieuwe bel meneer Raven" Vraag ik terwijl ik direct op mijn sectie afloop. "Ja, de oude was verroest en versleten." "Hij is wel heel anders dan de oude, niet waar?" De oude man komt achter de toonbank vandaan. "Ja mijn jongen, dat is hij zeker. Maar soms is het tijd om nieuwe dingen in je dagelijks leven op te nemen, dat kan het wel eens spannender maken, of een nieuwe deur open met een nieuw licht. Uiteindelijk zal deze bel hetzelfde worden als de oude, verroest en versleten." De oude man heeft altijd wijze woorden, het maakt niet uit waar je het over wilt hebben.
Uiteindelijk vind ik het boek dat ik wilde hebben. "Deel twee van de nacht wakers." Een flauwe glimlach verschijnt op mijn gezicht zodra ik met mijn hand over de gladde, koele kaft glijd. "Gij heeft altijd al een merkwaardige voorkeur gehad, niet waar meneer Broock?" "Dat klopt, maar misschien is dat het geen wat mijn licht nog steeds nieuw laat blijken. Ik ben anders dan de anderen." We moeten even lachen en dan lopen we gezamenlijk terug naar zijn toonbank. Hij slaat het boek aan op de voor nu moderne kassa en ik leg een goudstuk op de toonbank. "Houdt het wisselgeld maar." Zeg ik terwijl ik al naar de deur toe loop. "Hoe-hoe kom je hier aan?" Zijn ogen worden groter en hij bijt met een van zijn kiezen op het muntstuk. Bijna zijn hele gebit is al uit zijn mond. De huidige tijden zijn niet geweldig, er heerst veel armoede. "Tot ziens." Roep ik terwijl de deur al achter mij dicht klapt. Blij met mijn aankoop loop ik omhoog door de straten. Eenmaal bij mijn kleine huisje pak ik een verse boterbier uit mijn koeling en laat mijzelf in mijn makkelijk stoel ploffen. "Dit is pas leven." Mompel ik tevreden. Op dat zelfde moment wordt er hard op mijn deur gebonsd. Mijn hart maakt een sprongetje van schrik en ik knoei bijna wat boter bier op mijn boek. Gefrustreerd loop ik naar de deur en open hem met een zwaai. "Door jullie eikels was mijn nieuwe boek bijna vernielt!" Opper ik. De twee mannen voor mijn deur heffen hun hand. Al snel heb ik door wie dit zijn, zij versturen berichten uit de naam van de koning. "De koning wilt u onmiddellijk spreken." Mijn ogen worden groot. "Ik heb gewoon voor dit boek betaald hoor!" Roep ik en ik wil de deur dicht smijten, maar een van de mannen stopt mijn hand. "Het is belangrijk en de koning zal niet veel geduld hebben, het is dit of uw leven." Machteloos staar ik naar de mannen die mij hun rug toekeren en al naar de koets, die voor mijn paadje staat, lopen. Een naar gevoel bekruipt mijn lichaam. Dit kan niets goeds betekenen, als de heer mij wilt spreken, maar als het moet bereid is mijn leven te nemen.

Account verwijderd

schreef:
Ondanks het feit dat ik niet verwacht werd bij de koning, besloot ik toch langs te gaan. Ik had geen problemen met het begrijpen van mijn opdracht, maar de brief had mij weinig details gegeven in hoe verwacht werd dat ik het aan zou pakken. Toen de koning had opgedragen dat iemand mij leerde hoe ik een ketting stal, had ik zeer gedetailleerde opdrachten gekregen. Maar stelen had ik nooit moeilijk gevonden en de opdracht zelf was vaak lastiger te begrijpen dan dat het stelen van de ketting voor mij was. Uiteindelijk had niemand zich meer om mij bekommerd, wetende dat ik een betere dief was dan dat zij waren.
Het enorme kasteel van de koning lag niet ver van de grens met het rijk van vuur, op een of andere manier had de koning het idee dat hij dan sterker over kwam. Misschien zat daar wel logica in, maar het rijk van vuur intimideren was ontzettend lastig. Begrijpelijk, het element dat bestuurd werd zei ook iets over je innerlijk, het was dan ook niet verbazingwekkend dat ze ontzettende heethoofden waren. Het lag ook een beetje in haar aard, maar dat probeerde ze zo ver mogelijk weg te stoppen, het was niet erg handig om een heethoofd te zijn als dief. Als er eens iets mis ging, kon je woede verraden dat jij het gedaan had.
Eenmaal aangekomen op het kasteel liep ze zonder erbij na te denken naar de vertrekken van de koning, ze had hier al veel tijd doorgebracht en de koning had graag dat iedereen hem vertrouwde. Het was dan ook geen verrassing om hem te zien in de gangen van zijn vertrekken, op weg naar de volgende afspraak met een of andere hoge piet.
'Ah, Cleo! Ik had al verwacht je hier te zien, het bericht was zeker niet gedetailleerd genoeg voor je?' zei hij met een grijns. Ze schudde slechts haar hoofd, de koning had er altijd al het handje van gehad om een zin op een bepaalde manier uit te spreken waardoor misverstanden ontstonden, ze wist dat hij het niet meende alsof ze dom was.
'Nou, meisje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook niet weet! Ik heb geen idee hoe je aan die ketting komt, dus dat kon ik je ook niet vertellen. Ik wil dat jij een manier vindt en de ketting vervolgens steelt, je zult rijkelijk beloond worden als dat je lukt. Dan ben je mijn favoriete dief van heel het rijk.' zei hij lachend. Ze schudde grinnikend haar hoofd, ze had de koning altijd al gemogen. Hij was nog niet zo oud, eind dertig pas. De vorige koning was zijn vader geweest, maar hij was vijf jaar geleden overleden. Er was een hoop veranderd sinds zijn zoon de macht had gekregen, maar het was allemaal positief geweest.
De koning gebaarde dat hij weer verder ging en ook zij besloot nu echt op weg te gaan, dit keer met wat minder haast. Ze had helemaal geen details gekregen, ze had geen manier van stelen gekregen. Nu moest ze het maar zelf uitzoeken, daar hield ze niet zo van. Toch ging ze op weg, denkend over een manier waarop ze dicht bij de koning zou kunnen komen.

Account verwijderd

schreef:
Daar zit ik dan, in een van de rijkelijke koetsen van de koning met twee van zijn bewakers voor mij. Ik bekijk de stoffen bankjes en de gouden gordijnen, waar gouden frutsels aan hangen. Ik laat mijn handen er doorheen glijden terwijl ik de waarde ervan probeer te schatten. Het zou mij veel geld op kunnen leveren, misschien zou ik dan een lange reis kunnen maken. Ver weg van hier een nieuw bestaan opbouwen. Ik kijk voorzichtig omhoog, maar de twee bewakers kijken mij indringend aan. Geen lange reis voor mij. Gauw trek ik mijn hand terug en staar uit het raam naar buiten. We rijden door een groot stuk natuurgebied, het is hier prachtig. Dat is ook de reden dat ik besloot zo dicht bij de grenzen te wonen, niet om dichtbij de koning te kunnen zijn, maar om dichtbij de natuur te kunnen zijn. Het is enorm mooi en straalt veel rust uit, iets wat ik wel nodig heb. De koning zijn paleis staat niet al te ver bij de grenzen vandaan, maar het is voor alsnog een lange rit.
Na ongeveer een uur hoor ik van voren:"We zijn er over enkele minuten!"
Zodra ik naar buiten kijk zie ik het overweldigende paleis, het is prachtig. Een fijn gevoel verwarmd mij van binnen en een schuine glimlach komt op mijn gezicht. Is het niet prachtig? Al gauw moet ik uitstappen en wordt ik door het paleis heen begeleid. Uiteindelijk kom ik voor een grote deur te staan met gouden deurknoppen en prachtige versieringen. "De koning verwacht u hier." Zegt de bewaker, hij maakt een buiging en vertrekt. Voorzichtig laat ik mijn hand over de gouden knop glijden en staar naar het prachtig houtwerk voor mij. Mijn ogen schieten alle kanten op, er is zoveel te zien in slechts een hal, laat staan wat er in de ruimtes achter al deze mooie deuren te vinden is. Het pracht en praal zal van top tot teen uitstralen.
Ik klop hard op de deur en er wordt direct geantwoord door de koning hemzelf. Hij is degene die de deur opent en mij verwelkomd in zijn paleis. Hij is degene die mij naar binnen leidt en een kop thee voor mij inschenkt. Ik bedank hem vriendelijk, maar ik heb nu al door dat dat nette gedoe niets voor mij is. "Dus u wilde mij spreken, of wat?" Zeg ik uiteindelijk terwijl ik op de stoel wiebel.
"Ja meneer Broock, u bent hier gebracht voor een speciale opdracht. Mijn mannen hebben u voor een lange periode van vijf jaar in de gaten gehouden." Er valt een korte stilte.
"Hierdoor hebben wij vele geheimen ontdekt, waar ik zelf niet altijd even blij mee ben. Zoals het feit dat jij vele bezittingen van een ander afgenomen hebt." Ik slik moeizaam, ben ik hier om terecht gesteld te worden? Waarom liet hij mij dan niet gelijk de eerste keer dat ze de harde feiten met eigen ogen hebben gezien opgepakt?
"Maar dat was precies waarom wij jou in de gaten hebben gehouden." De koning loopt met langzame en geduldige stappen naar een bureau aan de wand. Hij opent een la en haalt hier een envelop uit. De envelop wordt geopend en de inhoud wordt er uitgehaald. Mijn ogen worden groot, dat is het mooiste wat ik ooit gezien heb. Twee bijna identieke kettingen bungelen voor mijn ogen, de ene van water, de ander van lucht. Ze glinsteren in het zonlicht dat door de grote ramen naar binnen valt. Het goud straalt, de diamanten en parels weerspiegelen mijn eigen gezicht. Ik hef mijn hand om ze aan te raken, maar de koning trekt zijn arm terug.
"Deze kettingen zijn van water en lucht, wij hebben een bondgenootschap en deze ketting was ter ere van het vertrouwen. Maar deze kettingen zijn gevaarlijk en koningen streven altijd naar absolute macht. Door een oorlog, lang geleden, zijn de verschillende elementen uit elkaar gegaan en hebben een eigen wereld opgebouwd. Om ieder toch dezelfde hoeveelheid macht te geven, zijn deze bedrieglijke dingen gemaakt. Ze zijn zo mooi, ze zijn zo prachtig, maar ook oh zo machtig. Wij, water en lucht, hebben besloten deze allen te willen vernietigen." Zomaar. Zomaar word ik van mijn roze wolk getrapt en wordt mij verteld dat deze schoonheden vernietigd moete worden. "Maar..." Begin ik, maar de koning heft zijn hand.
"En jij moet de andere twee voor mij stelen. Je tocht zal vandaag nog beginnen, vuur zal jouw eerste doelwit worden. Wanneer jij, meneer Broock, deze opdracht zal weigeren zal gij terechtgesteld worden voor alle daden in het verleden. Maar wanneer jij er in slaagt deze opdracht te voltooien en de kettingen te vernietigen, zal gij beloont worden met al het rijkdom wat u maar kan wensen. De wereld moet verenigd worden, voordat wij de grond in worden geboord."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld