Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG| Ferociousness speeltopic

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
RPG bedacht door Savagery.
Dit topic is alleen voor deelnemers aan dit RPG.

Canidae

Meisjesleider: door Savagery
Voornaam + achternaam: Aristée Wolf

Leeftijd: 21 en 6 maanden

Innerlijk: Aristée is heel volhardend en heeft een sterk instinct. Ze heeft veel mensenkennis en kan goed de lichaamstaal lezen. Aristée is een heel slim persoon en heeft inzicht in vele strategieën, waardoor ze een uitstekend leiderfiguur is. Als het nodig is, is Aristée heel koppig en bazig, maar grotendeels is ze een echte schat en is ze heel geliefd. Ze kan zich snel aanpassen aan haar situatie.

Ook is Aristée erg flirterig, waardoor ze vaak de behoefte heeft om te flirten.

Gave: Aristée's gave is om te helen. Als er een gewonde valt, hoeft ze de wonde enkel aan ge raken om die te helen waardoor het slachtoffer weer gezond en wel is. Werkt ook bij zichzelf.

Welk wapen gebruik je?: Verschillende soorten geweren, als er maar kogels uit komen. Haar lievelingsgeweer is wel een AK-63MF.

In welke groep wil je? (A/B): Aristée is leidster in groep A

Extra: Ze heeft 2 tatoeages, zoals op de foto.

Uiterlijk:

Lid 1(Jongen): door Envy

Voornaam + achternaam: Shiloh

Leeftijd: 23

Innerlijk:

Innerlijk; het binnenste van een mens, gedachten en gevoelens. Shiloh had nooit echt een innerlijk. Hij was, en dat was het ook wel. Niemand had een verklaring voor zijn complete tekortkoming aan emoties en gedachtes. Hij deed wat hij wilde, maar had niet echt een wil. Hij was als een robot. Hij voelde niets, geen gedachtes of emoties. Het grootste gedeelte van zijn jeugd bracht hij dan ook opgesloten op zijn kamer door. De dag dat zijn familie omkwam in een brand, die hij trouwens per ongeluk had aangericht, opende hij zijn mond en fluisterde hij een enkele wens de lucht in. Zonder een enkele traan, zonder een enkele emoties, staarde hij naar de donkere lucht en sloot hij zijn ogen. Eindelijk was er iets wat hij wilde.

'Ik wil niet meer gevoelloos zijn. Ik wil het monster dat ik ben vastketenen en emoties hebben. Ik wil iemand worden, ik wil dingen doen. Ik wil dingen voelen.'

Na een tijd lang eenzaam over straat te hebben gedwaald, gebeurde er iets onverwachts. Hij kwam in een auto-ongeluk terecht en toen hij vier maanden later zijn ogen opendeed in het ziekenhuis, voelde hij alles. Elke emoties was haarscherp, elke traan voelde als een waterval op zijn hart. Zijn wens kwam uit, maar het was niet zoals hij gehoopt had. De pijn van ieder mens stroomde zijn lichaam in. Hun woedde, hun angsten. Ook hun geluk en hun liefde. Shiloh wist niet meer welke emoties van hem waren en welke van anderen waren. Hij werd overspoeld door emoties. Hij verlangd naar zijn oude leven, eentje zonder pijn en angst.

Hij kwam bij verschillende bendes terecht, zoekend naar iets of iemand dat hem kon helpen.

'Waarom wil je in deze bende?' Werd hem wel eens gevraagd.

Zijn antwoord was altijd hetzelfde.

'Ik wil het monster diep in mij ontketenen. Vergeten wie ik was en wat ik heb gedaan. Ik wil niet meer voelen, ik wil enkel leven. Verlos mij van deze emoties.'

Gave: Emphaty. De kracht om de emoties en gevoelens van anderen compleet te begrijpen en voelen. Je kunt niets voor hem geborgen houden, hoe voelt precies aan hoe jij je voelt. Dit betekend dat hij het ook kan aanvoelen als iemand liegt, als iemand kwaad in de zin heeft of als iemand andere motieven heeft. Waarschijnlijk begrijpt hij jou gevoelens beter dan dat je ze zelf begrijpt! Het nadeel hiervan is dat hij word overspoeld door emoties van anderen en soms ook geneigd is deze over te nemen, zoals woede. Hij weet soms niet meer welke emoties van hem zijn en welke emoties van anderen. Dit zorgt soms voor gevaarlijke of vervelende situaties.

Welk wapen gebruik je?: KENNIS! Haha, nee oké. Hij is stiekem best wel slim en gebruikt kennis en logisch nadenken meestal als wapen, maar als dat faalt vind hij een katana ook wel prima!

In welke groep wil je? (A/B): A

Extra: Heeft veel slechte gewoontes. Omdat gevoelens nogal overlopen bij hem is het niet zeker wat zijn seksuele geaardheid is en hoe hij tegenover zijn vrienden etc staat. Hij houd het voorval uit zijn jeugd, de dood van zijn familie en zijn schuld hierin, geheim. Dat is ook de reden dat zijn achternaam niet bekend is bij anderen.

Uiterlijk:

Lid 2 (Meisje): door Xample

Naam: Emmelyn Rose William

Leeftijd: 20

Innerlijk: Emmelyn is opgegroeid in een klein, rustig en afgelegen dorpje. Haar ouders zijn geen gewone mensen, het zijn boeren. Ze weten niets af van technologie, media, de nieuwste trends en hun huis is een simplistische boerderij. Doordat haar ouders haar wouden maken tot een boerenmeid die dagelijks de stallen schoonmaakte, is ze veranderd in een rebels meisje. Ze zal nooit haar ouders tegenspreken, maar ze is wel terechtgekomen bij de maffia omdat ze zich verzette tegen haar ouders en hun boerenregeltjes. Emmelyn is ook erg in zichzelf gekeerd, aangezien ze nooit echt een telefoon, mobiel, televisie of iets dergelijks heeft gehad totdat ze vijftien werd. Dat was toen ze voor het eerst een mobiel kreeg. Verder heeft ze nog een klein zusje, alleen weet die niets van haar maffiabestaan af. Dat zou Emmelyn ook niet willen, want ze is bang dat haar zusje dan gevaar loopt. Als Emmelyn thuis is, is gewoon een doodnormaal meisje. Ook maakt ze niet snel vrienden omdat ze altijd in een soort isolatie heeft geleefd, maar de vrienden die ze heeft, zijn ontzettend goede vrienden die ze heel erg vertrouwt. Emmelyn zou niet zonder haar vrienden kunnen. Ze weet precies wat er in haar verleden gebeurd is én heeft een fotografisch geheugen. Misschien lijken dit geen uitzonderlijke krachten, maar ze onthoudt precies alles wat mensen zeggen en dat zorgt ervoor dat ze de perfecte persoon is om af te luisteren. Dat was haar grootste troef binnen de maffia. Wapens heeft ze daarom ook niet echt, maar als het moet gebruikt ze haar vuisten. Zo kan haar eigen wapen nooit tegen haar gebruikt worden. Ze is ook niet de persoon die in de aanval gaat uit zichzelf, maar als je haar wat doet, zal je het wel geweten hebben en kom je er niet zomaar vanaf.

Uiterlijk: foto

Gave: Staat hier boven eigenlijk al uitgelegd, maar kort samengevat heeft ze een uitzonderlijk geheugen dat alles blijft onthouden. Ze is de ultieme persoon om te bespioneren of een bepaalde weg uit te stippelen omdat ze toch alles onthoud wat ze ziet of hoort. Het nadeel hiervan is dat als ze veel heeft gezien die dag, ze sommige dingen door elkaar begint te gooien maar als ze niet te vaak verschillende dingen moet gaan afluisteren, dan was er geen enkel probleem.

Welk wapen gebruik je: Enkel haar blote vuisten, soms een mes van een ander.

Extra: Eigenlijk is ze een boers meisje maar niet veel mensen weten dit. Ze is overigens ook allergisch aan de meeste dieren, waardoor ze sowieso niet op een boerderij had kunnen werken.

Lid 3 (Jongen): door Makeupedia

Voornaam + Achternaam: Derek Carter

Leeftijd: 25

Innerlijk: Derek heeft in zijn jeugd in vele pleeggezinnen gewoond, in vele gevallen zat hij er niet langer dan zes maanden. Altijd vonden ze wel een reden om van hem af te komen, in het begin logen ze over zijn gedrag en zeiden ze dat hij zich slecht gedroeg terwijl hij eigenlijk een lieve jongen was, maar nadat hij in meerdere pleeggezinnen mishandeld was begon hij te veranderen. Hij werd koelbloediger en deed geen moeite meer om een neppe glimlach op zijn gezicht te zetten. Hij begon te roken, drugs te gebruiken en werd steeds gewelddadiger. Toen hij achttien was hebben zijn pleegouders hem dan ook direct uit huis gezet. Derek heeft een tijdje moeten leven van het stelen en verkopen van drugs. Maar al snel kwam hij bij de bende terecht, hij ziet de bende dan ook als een soort thuis.

Gave: Derek kan mensen een helse pijn bezorgen met zijn gedachten. Hij kan alleen niet het hele lichaam pijnigen en moet zich daarom focussen op bepaalde plekken, zoals het hoofd, een been of een arm.

Welk wapen gebruik je?: Derek gebruikt een ouderwetse dolk die aan beide kanten geslepen is. Alhoewel hij natuurlijk ook vaak zijn gave gebruikt.

Extra: Derek rookt en doet af en toe nog aan drugs, maar weet zichzelf onder controle te houden. Hij heeft nog steeds zijn koele momenten waarop hij letterlijk van kan genieten van iemand pijn doen.

Uiterlijk: Derek heeft zwarte haren met een getinte huid ook heeft hij bruine ogen.

Lid 4 (Meisje): door Aleyna

Naam: Shay Nesimoviç

Leeftijd: 22

Innerlijk: Shay heeft een Bosnische achtergrond zoals te zien is aan achternaam. Maar erg goed kan ze niet praten in de taal. Af en toe vliegen er wel eens Bosnische scheldwoorden haar mond uit, maar dat ze scheld ook vooral in het Bosnisch zodat anderen het niet verstaan. Shay heeft woedeproblemen, ze kan slecht omgaan met kritiek en haar mening houd ze zelf niet voor zich. Haar gedachten deelt ze niet met iedereen, maar haar menig weer wel. Een sarcast is ze zeker wel, maar ze kan niet altijd lachen om jouw grap en als het een beledigende opmerking bevat neemt haar agressie weer plaats. Verder is ze een persoon waar je wel je hart bij kunt luchten en ook is ze redelijk goed in het geven van advies. Ook is ze erg beschermend over degene waar ze van houdt, maar aangezien ze niemand meer heeft waar ze om geeft boeit het haar ook vrijwel niet meer of ze andere kwetst of niet. Vroeger is zij vaak genoeg gekwetst en dat heeft ervoor gezorgd dat ze nu is wie ze is. En ook heeft ze geleerd dat het alleen maar beter is om hard tegen anderen te zijn, want dat zorgt ervoor dat anderen zich gaan ontwikkelen. Tenminste, dat is wat zij van haar ouders heeft geleerd en is gaan geloven.

Gave: Kunnen veranderen in een raaf

Welk wapen gebruik je?: Sinds kleins af aan heeft ze altijd al een zakmes bij zich gedragen die ze toen der tijd van haar oma had gekregen. Momenteel draagt ze die ook nog steeds bij zich en verder gebruikt ze haar gave als raaf ook om anderen aan te vallen. Zo af en toe werkt haar gave niet mee doordat ze te zwak is waardoor ze dan haar zakmes te voorschijn haalt. En doordat ze jarenlang heeft getraind en op kickbokslessen is gegaan, heeft ze genoeg aan de zakmes.

Uiterlijk:

Felidae
Jongensleider: door Envy

Voornaam + achternaam: Levi Rhett

Leeftijd: 25

Innerlijk: De juiste keuzes maken, dat is iets waar Levi soms nog wel moeite mee heeft. Hij wil doen wat juist is, maar soms is het onduidelijk wat het juiste is. Hij komt over als een redelijk vriendelijke leider, hij kan het goed vinden met zijn de leden van zijn groep, en sluit makkelijk vriendschappen. Zijn leden weten echter ook dat hij een minder leuke kant heeft, anders had hij het natuurlijk nooit zo ver kunnen schoppen. Anders had hij het natuurlijk nooit kunnen overleven. Het is een harde wereld, en daarom moet je ook hard zijn. Toch is Levi de gozer die er nog steeds om bekent staat dat hij ooit een been brak om een puppy te redden. Je weet nooit wat je kunt verwachten bij hem, maar één ding is handig om te onthouden als het om Levi gaat; Je wilt hem bevriend houden. Hij heeft een lange geschiedenis die in het duister gehuld is, en er is een reden dat hij de leider is.

Gave: 'substance mimicry' (The ability to mimic the physical properties of any substance he encounters. For example: Turning into water, camouflaging himself.)

En ja dat is in het Engels maar ik ben te lui om het te vertalen naar het Nederlands en ik denk dat het wel duidelijk is. Raakt hij water aan, kan hij water worden (werkt met verschillende substanties en materialen en voorwerpen enzo) Perfecte camouflage dus.

Welk wapen gebruik je?: Chinese haakzwaarden

listverse.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2011/12/hook20sword20w511.jpg

Extra: Rookt, drinkt... en heeft OCD (obsessief schoonmaken, bepaalde handelingen die hij moet doen.) Gonna make him swing both ways c:

Uiterlijk:

Lid 1 (Meisje): door Hiraeth

Voornaam + achternaam: Jocelyn Hunter

Leeftijd: 21

Innerlijk: Jocelyn heeft het moeilijk om te luisteren naar wat anderen haar bevelen, iets wat haar in de problemen kan werken bij de maffia. Ze is nu eenmaal niet de leider van haar bende en moet dus ook bevelen opvolgen. Al sinds een heel jongen leeftijd heeft ze geleerd om zo weinig mogelijk mensen te vertrouwen. Dit heeft ze geleerd uit haar vaders fouten. Hij vertrouwde nu eenmaal te veel mensen en is zo vermoord geweest. Zijn verlies heeft ze nooit helemaal kunnen verwerken. Ze heeft oog voor detail en kan zo goed mensen lezen. Ze heeft nooit goed met gevoelens kunnen omgaan omdat ze al sinds heel jong in het maffiacircuit is terecht gekomen. Jocelyn probeert haar hoofd dus altijd koel te houden maar dit is geen makkelijke zaak voor haar. Vooral verdriet en liefde zijn twee emoties waar ze moeilijk mee kan omgaan. Op het vlak van liefde is ze nog zeer onschuldig ze is echt niet de persoon die met iedereen loopt te flirten. Woede daarentegen is nooit een emotie geweest die ze niet durfde te uiten. Ze heeft eigenlijk echt een probleem met woedebeheersing, maar ze neemt nu al een paar jaar pillen om haar emoties in controle te houden. Zolang ze die gebruikt, gedraagt ze zich zeer normaal. Op stresserende momenten durft ze wel eens meer pillen te gebruiken dat wat eigenlijk goed is voor haar. Jocelyn is ook zeer elegant als het op bewegingen aankomt en dat is maar al te best aangezien ze bij de Felidae zit.

Uiterlijk: foto

Gave: Onzichtbaarheid

Welk wapen gebruik je?: Jocelyn gebruikt vooral werpmessen en soms werpsterren. Vroeger gebruikte ze een kalashnikov, maar daar kan ze iet zo heel goed mee omgaan. Ze is niet echt sterk dus daarom doet ze liever niet aan vechten met haar handen.

Extra: Jocelyn heeft problemen met eten, maar ze probeert dit zo goed als ze kan te verbergen voor anderen. Ook neet ze dus pillen om haar emoties onder bedwang te houden, maar die durft ze dus ook soms in grote hoeveelheden te gebruiken.

Lid 2 (Jongen): door Maritdg

Voornaam + achternaam: Matthew Marshall

Leeftijd: 23

Innerlijk: Matthew naakt zich nergens druk om, hij weet al gauw of hij je wel of niet mag. Hij denkt ook niet lang bij dingen na maar doet het gewoon. Hij is vastberaden over alles wat hij bedenkt en komt meestal bazig/chagrijnig over

Uiterlijk: aardbei blond met bruine ogen

Gave: Super snelheid (zo snel dat je het niet eens ziet)

Welk wapen gebruik je?: De basics en zijn handen

Extra: Matthew kamp al een tijdje met een lichte depressie, hij voelt zich alleen maar dit laat hij niet merken

Lid 3 (Meisje): door Dauntless

Voornaam + achternaam: Camille Leona Strike

Leeftijd: 23

Innerlijk: De droom van Camilles moeder kwam uit toen ze als tienermeisje de nacht mocht doorbrengen met haar favoriete muzikant. Jarenlang had ze kwijlend naar zijn posters gekeken, maar nu ze vrijkaarten had gewonnen werden haar wildste fantasieën realiteit.

Wie had kunnen verwachten dat dit avontuurtje Camille zou voortbrengen. Haar moeder besloot haar te houden als aandenken. Toen haar grootouders dit te horen kregen werden ze gek, maar het was al te laat om het ongedaan te maken. Haar moeder was een schande voor de familie en hoefde zich thuis niet meer te laten zien. Ze was helemaal nog niet klaar voor het moederschap.

Haar moeder had nog wel enkele pogingen geprobeerd contact op te nemen met haar vader, maar dezen waren tevergeefs. Hem ging het alleen om de daad, al de rest kon hem geen ene moer schelen.

Uiteindelijk werd Camille geboren.Op de drugs na zorgde haar moeder zelfs nog vrij goed voor haar. Het was duidelijk dat ze veel van haar dochter hield. Hoeveel problemen ze haar ook had bezorgd. Haar ongelukkige leven had haar moeder naar de drugs gejaagd. Ze woonden in een krottig appartement en moesten zich met weinig tevreden stellen. Camille droomde soms wel van een beter, luxueuzer leven, maar was bang dat haar moeder zich zou schamen als ze haar dat zou vertellen.

Ze ontdekt haar mutatie pas op late leeftijd. Ze was zestien en ging naar school. Deze school had een nogal schunnige reputatie. De meerderheid van de leerlingen zou niet verder gaan studeren en de meesten zouden uiteindelijk in de criminaliteit belanden.

Toen ze dertien was vond een van de studenten het een leuk idee om met een geweer binnen te wandelen en willekeurig mensen neer te schieten. Ook zij zou een van de slachtoffers geworden zijn moest ze niet zijn lichaam hebben overgenomen en hem zelfmoord hebben laten plegen. Al kun je het moeilijk zelfmoord noemen gezien zij de dader was. Door de chaos besefte niemand wat er gebeurde en kon ze ongezien de school verlaten. Huilend rende ze naar huis en vertelde haar moeder wat er was gebeurd.

Zij reageerde zeer begripvol. Wat Camille ook voor vreemde talenten had, ze zou altijd van haar blijven houden.

Hun situatie bleef verslechteren. Weldra konden ze zelfs de huur van hun krot niet meer betalen en moesten de nacht doorbrengen in verlaten loodsen en kraakpanden. Toen ze vijftien was stierf Camilles moeder aan een overdosis. Zelf was ze niet aan drugs begonnen omdat ze had gezien wat het met haar moeder deed. Het was het ergste moment in haar hele leven. Nog altijd voelt ze zich schuldig dat ze haar moeder geen fatsoenlijke begrafenis heeft kunnen geven.

Vanaf nu stond Camille er echt alleen voor. De enige persoon waar ze naartoe kon was haar vader. Die wist niet eens dat hij een dochter was. Na veel proberen lukte het haar toch backstage te komen bij één van zijn concerten. Ze had de ontmoeting met haar vader totaal anders voorgesteld. Ze had gehoopt dat hij haar in huis zou nemen, ze een fantastisch nieuw leven zou leiden. Hij bleek niet meer dan een gore, oude klootzak en na deze ene ontmoeting heeft ze nooit meer geprobeerd contact met hem op te nemen.

Ze zwierf een paar jaren op straat. Overleefde door te bedelen en hier en daar iets te stelen. Er was niemand die nog om haar gaf. Soms nam ze het lichaam van iemand anders over om even een beter leven te lijden en aan haar problemen te ontsnappen. Dit was maar een tijdelijke oplossing.

Op een zekere dag nam ze bezit van het lichaam van Levi Rhett. Zo ontdekte ze dat er meer mensen zoals haar waren met een gave. Door de schok maakte ze zichzelf herkenbaar en raakten de twee aan de praat. Ze was één van de eersten in de bende en werd Levi's rechterhand. Je kunt haar het best beschouwen als een soort mama beer. Ze is enorm zorgzaam en doet er alles aan om vrede in de bende te bewaren.

Toch is ze niet super aardig, integendeel. Meestal reageert ze bot, ze heeft totaal geen gevoel voor humor, maar ze zal altijd haar bendeleden beschermen. Ze toont ook niet graag haar zwaktes, is erg wantrouwig tegenover vreemdelingen en doet niet aan tweede kansen.

Uiterlijk: picture

Gave: ghost transformation

Camille kan een geestgedaante aannemen. Dit betekent dat ze onzichtbaar en ontastbaar wordt. Bijgevolg kan ze zich zonder problemen en ongezien door materie verplaatsen.

Kenmerkend voor deze gedaanteverandering is dat, wanneer deze zich voltrekt, zich een witte mist vormt. Camille kan dus letterlijk in rook opgaan.

Het nadeel is dat ze in deze gedaante niets kan aanraken/oppakken.

body possesion

In haar geestenvorm kan Camille bezit nemen van andermans lichaam, zowel dat van dieren als dat van mensen. Wanneer ze dit doet heeft ze controle over de handelingen, maar niet over de gedachten van deze persoon/dier.

Het is ook niet makkelijk om de controle van iemand anders over te nemen, zeker niet wanneer hij of zij zich verzet.

Wanneer ze in andermans lichaam zit krijgt Camille ook vaak beelden te zien van gedachten of herinneringen van deze persoon. Als ze lang in iemand zit is het daarna vaak moeilijk te onderscheiden welke herinneringen nu de hare zijn en welke die van iemand anders. Ze voelt ook wat de andere voelt. Dus wil ze deze persoon pijn doen, zal ze ermee moeten leven dat ze dezelfde pijn voelt, al overkomt deze haar niet. Als ze bijvoorbeeld iemands arm breekt zal ze de pijn voelen, maar haar eigen arm is niet gebroken. Ze kan ook lichamen van dode mensen of dieren overnemen, maar alleen als ze minder dan een jaar geleden gestorven zijn.

Welk wapen gebruik je?: knife gloves of een uzi mitrailleur

Extra:

Ze houdt een paar bladen papier bij waarop basis informatie over zichzelf staat. Aangezien ze door haar gave soms vergeet wie ze is kan ze zich het herinneren door die terug te lezen.

Lid 4 (Jongen): door Auloire

Naam: Oliver Marrek

Leeftijd: 25

Innerlijk: Je zou het misschien niet verwachten van een koelbloedige moordenaar, maar Oliver is best een goed mens. Sterker nog, voor hij erachter kwam dat hij anders was, was hij altijd een goed mens geweest. Vroeger had hij altijd al mensen willen helpen, hij had altijd alles voor iedereen over. Hij cijferde zichzelf weg, vond dat andere mensen belangrijker waren dan dat hij was. Dat veranderde echter toen hij achter zijn gave kwam, toen er een einde kwam aan een best gelukkig leven.

Toen hij erachter kwam dat hij anders was, was hij al vrij oud. Hij had zijn leven al best op orde, hij had vrienden en studeerde gewoon. Maar dat was allemaal niets eens belangrijk geweest, zijn vriendin was wat belangrijk was voor hem. Ze waren samen sinds dat hij pas een kind van 14 was, maar naar mate ze ouder werden, werd hun relatie serieuzer. Pas toen hij twintig was kwam de dood tussen beiden en dat was wat hem maakte tot wie hij nu is.

Ze liepen over straat, zo laat was het niet eens. Ze waren zorgeloos en hadden grootse plannen voor de toekomst, maar dat was voor zijn vriendin voor zijn ogen neergeschoten werd door iemand die hij nog nooit had gezien. Hij had niet eens verdriet gevoeld, hij had vanaf dat moment alleen maar pure woede gevoeld. De woede had de doorslag gegeven en zijn gave had zich ontwikkeld. Binnen een jaar had hij volledige controle, binnen een jaar en één dag had hij de moordenaar van zijn vriendin vermoord. Gek genoeg had hij geen opluchting gevoeld, maar zijn woede was verdwenen. Vanaf dat moment zag hij geen reden meer om als normaal mens door te leven, bovendien maakte zijn gave dat onmogelijk. Zo kwam hij uiteindelijk terecht in de bende. Niet eens omdat hij wilde moorden, maar omdat mensen hem daar begrepen. Hij denkt gewoon niet over het moorden, wetende dat de mensen die vermoord werden iets fout hadden gedaan. Net als de man die zijn vrienden vermoord had.

Oliver is dus zeker geen verkeerde jongen, hij is eigenlijk best aardig. Hij is dan ook de persoon die je goed advies zou geven, hij geeft namelijk wel om mensen. Hij kent geen schuldgevoel als het gaat om mensen die iets slechts gedaan hebben, maar een brute moordenaar is hij ook niet. Hij heeft wel gevoel voor humor en is ook vrij wijs, gezien het feit dat hij wel gestudeerd heeft en dergelijke.

Uiterlijk: Zie hieronder

Gave: Bovennatuurlijke spierkracht

Ik denk dat dit voor zich spreekt, Oliver is gewoon heel erg sterk. Verder kan hij niets speciaals. In principe zou je hem een beetje kunnen vergelijken met de Hulk, hoewel hij geen groot, groen monster wordt. Zijn bovennatuurlijke spierkracht zorgt er overigens ook voor dat hij niet zo makkelijk om te brengen is, een kogel of mes komt simpelweg niet door zijn spieren heen. Extreem gespierd is hij niet, maar zijn spieren zijn gewoon zo hard als staal. Dit betekent echter niet dat hij onverwoestbaar is, uiteindelijk gaat ook hij neer met genoeg kogels of messen in zijn lichaam.

Welk wapen gebruik je?: Bijl

Extra: -

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Aristée's geweer stond gericht op een dolly, 13 meter van haar vandaan.

Ze sloot linkeroog en plaatste dan de rechterhelft van haar gezicht tegen het simpele pistool.

Ze paste haar zwart gelakte vingertoppen even aan en drukte dan op de trekker.

Ernaast.

Binnensmonds vloekend haalt ze het geweer terug naar beneden. Ze was niet geconcentreerd. Het is vandaag al twee jaar geleden dat Sam vermoord is geweest, en ze is er nog steeds niet goed van. Erger nog, ze is er nog steeds kapot van. Een eerste echte relatie van 7 jaar vergeten, dat gaat niet zo snel.

Aristée had de training vandaag gecanceld, want veel macht ging ze vandaag niet hebben. De rest mocht natuurlijk altijd nog langskomen om te praten, dat nam ze niet van hun weg. Ze was woedend op degene die Sam doodgeschoten had. Ze kon nooit meer het gezicht van de persoon in kwestie aanzien, nooit meer. Vaak had ze de neiging om die persoon op te zoeken, en met haar blote handen te wurgen, maar die gedachte ging weer snel weg.

Ari haalde nog eens diep adem en herlaadde het geweer. De kogels vielen met een scherp echo op de grond. Ze nam het pistool weer vast met beide handen en richtte die weer op de Dolly.

Precies door haar hart.

Ze mocht het niet, dat zou Levi haar nooit kunnen vergeven, of misschien wel. Ze wist het niet goed.

Levi, ze miste zijn snoetje wel. Aristée miste hem heel hard. Elke dag kampte ze wel met haar problemen, en Levi was daar een van.

'Focus.' zei ze tegen zichzelf. Ze haalde het geweer weer boven, maar de kracht had ze niet om te schieten.

Haar verdriet nam over.

'Godverdomme, Levi. Moest dat hele gedoe nu echt gebeuren?' vloekte ze. Ze gooide het geweer weg en bedekte haar gezicht met haar handen, om de tranen tegen te gaan.

Het hielp niet.

Niets hielp.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Camille staarde naar het lege bed tegenover haar. Tot voor kort was dat de slaapplaats van Lilic geweest. Beide meisjes hadden geen andere thuis gehad dan deze ondergrondse schuilplaats. Dit gemeenschappelijke kenmerk had gezorgd dat ze vrij goed met elkaar konden opschieten. Dat betekende natuurlijk niet dat Cami akkoord ging met haar acties. Wat zij had gedaan was ondoordacht en gewoon ronduit stom. Ze verdiende het om gestraft te worden, maar de manier waarop. Geen begrafenis, geen afscheid, niks. Haar nu ter sprake brengen zou zelfs niet in goede aarde vallen bij Levi. Hij had haar laten verdwijnen en hij verwachtte dat de rest van de bende haar vergat, alsof ze er niet geweest was. Camille zou haar nooit vergeten. Hoe kon ze de persoon vergeten die deze hele vijandigheid had doen ontstaan.

Het was exact twee jaar geleden. Welk effect zou dit op de bendeleden hebben? Zouden ze een soort herdenking willen houden, een reünie met hun vroege bondgenoten? In dat geval zou Camille er niet aan deelnemen. Voor haar was het, het een of het ander. Ofwel werkten ze samen ofwel waren ze vijanden. Voor haar was er geen middenweg, of toch geen die niet een hele hoop problemen met zich zou meebrengen.
Dit was een dag zoals alle anderen, daarom begon ze met haar vaste ochtendrituelen. Eerst nam ze een schrift. Op elke pagina stond steeds hetzelfde geschreven. Wie ze was, haar leeftijd, allemaal basisinformatie over haar leven. Ze bladerde door tot een nieuwe pagina en begon daar te schrijven. Herhaling zorgde ervoor dat ze dingen beter onthield. Eenmaal ze alles had neergepend nam ze een douche en kleedde zich aan. Het was nog vroeg in de ochtend. Camille was iemand die niet veel slaap nodig had. Zoals gewoonlijk lag de basis er weer kraaknet bij. Levi tolereerde geen spatje vuil. Soms kon zijn constante schoonmaak gedrag haar echt tot waanzin drijven. Zeker toen ze hem nog maar net kende. Maar met de jaren was ze het gewoon geworden en liet hem begaan. Ze had geleerd dat er niets tegenin te brengen viel.

De keuken was nog verlaten, des te beter. Camille ontbeet graag in stilte. Ze ging op zoek naar de melk en cornflakes, vulde een kommetje en begon het routineus naar binnen te lepelen.

Account verwijderd

schreef:
Zweetdruppels gleden over Shays gezicht. "Nog heel even volhouden.." sprak ze zichzelf toe terwijl ze doorging met het stoten op de bokszak. Ze plaatste een rechte stoot midden op de zak waardoor er een deuk in de zak ontstond. Gauw volgden er twee hoekstoten. En na een tiental rondjes van één minuut ging uiteindelijk de alarm van haar mobiel af die aanduidde dat ze genoeg had getraind voor vandaag. Ze had jarenlang kickbokslessen gevolgd en ze wou het niet gaan afleren en het was goed voor haar conditie, vandaar dat ze ermee door bleef gaan. Het liefst ging ze weer terug naar haar trainingen bij haar oude club, maar ze was bang dat haar ouders op deze manier weer contact met haar zouden kunnen zoeken. En dat was iets wat ze het liefst vermeed. Ze raapte de handdoek van de kapstok op die er hing waarna ze de zweet van haar gezicht ermee afveegde. Het was waarschijnlijk een goed plan om even een frisse douche te nemen aangezien ze hier met anderen leefde. En ook jaagde ze hun het liefst niet weg door de geur die van haar lichaam af kwam. Ze had voor heel even plaats genomen op de stoel die er stond en even haar mobiel te voorschijn gehaald. Maar toen besefte ze dat ze eigenlijk geen contact had met iemand via haar mobiel want ze had de mensen uit haar verleden overal van verwijderd. En dat zorgde ervoor dat de mensen van Canidae de enigen waren die in haar contacten stonden. Uiteindelijk stond ze weer op van haar stoel en liep richting de badkamer en zo kwam ze ondertussen ook langs de kamer waar Aristée vaak aan het oefenen was met schieten. Maar dit keer hoorde ze niet kogels die de kamer rondvlogen. Nee, ze hoorde gesnik, alsof iemand aan het huilen was. Shay trok haar wenkbrauw op en liet de handdoek, die ze om haar nek had hangen, op de grond vallen. Langzaam beende ze richting de deur waarna ze die open. En daar zag ze Aristée op de grond zitten met haar gezicht bedekt door haar handen. Gauw liep Shay door en knielde bij Aristée neer. "Hé, wat is er?" vroeg ze zacht terwijl ze een hand op Aristées schouder plaatste. De mensen van Canidae waren de enige waar Shay nog wat om gaf. Zij hadden de plaats van haar familie vervangen, want die mensen uit haar verleden waren geen familie meer voor haar. Het waren monsters, monsters die ze liever nooit meer tegen wou komen.

Account verwijderd

schreef:
Oliver wist maar al te goed welke dag het was, maar erg ontdaan was hij niet. Wat dat betreft voelde hij zich altijd al een beetje anders, een beetje raar. Het klonk een beetje cliché, maar sinds de dood van zijn eerste liefde was hij niet meer in staat om verdriet te voelen. Hij begreep verdriet, maar hij voelde het niet. Hij kon het verdriet zien bij anderen, hij begreep hen precies en toch was hij niet in staat hetzelfde te voelen als zij. Dat nam niet weg dat hij het erg vond, wat er gebeurd was, was onbegrijpelijk. Lilic had ook niet de tijd gehad het hem uit te leggen, haar dood was het gevolg geweest van haar acties.
Met een diepe zucht kwam hij overeind, hij had al uren wakker gelegen en naar het plafond gestaard. Alsof het plafond hem antwoord kon geven op wat hem vandaag te wachten stond. De emoties zouden vandaag hoog oplopen en het zou hem niets verbazen als iedereen elkaar de haren in zou vliegen. Lilic had dan misschien iemand vermoord, maar ze was wel degelijk geliefd en er waren mensen die om haar gaven. De dood van een geliefde bracht ontzettend veel woede met zich mee en als iemand wist hoe dat was, dan was hij het wel.
Hij had zijn eigen plekje, een piepklein huisje niet ver van de basis. Na een korte douche en een vlug ontbijt ging hij op weg naar de basis, naar wat nu zijn familie was. Zijn ouders waren nog in leven, maar hij kon het niet riskeren dat ze zagen waar hij toe in staat was. Ze zouden hem waarschijnlijk direct aan een stel wetenschappers overhandigen, dat soort mensen waren ze nu eenmaal. Maar op de basis keek niemand er van op, daar voelde hij zich thuis. Vergeleken met de rest vond hij zichzelf niet zo speciaal. Ja, hij was sterk, maar dat was het wel. Het kon ontzettend handig zijn en hij was ook verre van kwetsbaar, maar speciaal kon hij het niet noemen.
Het duurde niet lang voor hij er was, hij was zo dichtbij mogelijk gaan wonen. Hij liep de basis in, een beetje afwachtend. Hij had geen idee wat hij kon aantreffen, mensen waren ontzettend onstabiel op emotionele dagen en hoewel hij iedereen goed kende, durfde hij niet te zeggen hoe iedereen met het verlies om ging.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
De tientallen dollies in de kamer keken voor zich uit. Er waren gaten in hun, maar ze voelden zich niet neer. Mijn vader, medestichter van Candiae had op een van de dollies een verdrietig gezicht getekend, maar tranen kende ze niet. Ze was vergezeld door andere dollies, maar echt gezelschap kende ze niet.
Daar kende Aristée wél alles van.
Vandaag was het verdriet geaccentueerd, wat geen wonder is.
Mijn pistool lag een meter van haar vandaan, omringt door enkele kogels. Het was muisstil, naast Ari's gesnik toch. Ze hoorde de deur langzaam opengaan en stond vluchtig recht, griste naar haar kogel en richte naar een willekeurige Dolly.
'Oh, hey Shay.' zei ze. Aristée's blik stond gevestigd op de Dolly. 'Maak je er niet druk om, liefje,' begon ze. 'Ik stelde me even aan.' zei Aristée met een lichte grijns.
Dat vond ze ook van zichzelf, ze stelde zich aan.
Een kogel vuurde uit haar wapen, en kwam aan in de keel van de Dolly.
'Heb je lekker geslapen?' vroeg ze dan aan Shay.
Dat is het enige waaraan Aristée kon denken, slaap. Ze had het nodig. Misschien hielp het om erover te praten.
Ze haalde haar geweer naar beneden en zette die in een glazen kast, waar alle pistolen bewaard worden. 'Heb je dorst? Dan kunnen we een cafeetje binnen, ik heb een goed pintje bier nodig.' grijnsde ze en wandelde naar Shay waar ze een kus op haar wang drukte. Dat was de manier hoe ze elkaar begroetten.
Ze proefde het zweet van Shay en likte die van haar lippen af. 'Salty.' zei ze met een kleine grijns.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Een zucht ontsnapte aan Jocelyns lippen. Twee hele jaren sinds de dood van een lid van Canidae. Lilic is sindsdien ook gewoon verdwenen. Jocelyn wist dat Lilic een straf had verdient om haar impulsieve actie, maar alsnog deed het pijn. Ze was een deel van de familie die ze hier had geweest, maar nu was ze er niet meer. Jocelyn kan zich nog goed herinneren hoe overstuur ze 2 jaar geleden was en hoe haar pillen maar niet leken te helpen. Toen hield ze zich ook nog aan de voorgeschreven dagelijkse dosis...
Ze wierp kort een blik op het meisje in de spiegel. Mager, bijna te mager... Blond haar en een gezicht dat bijna kon doorgaan als dat van een 16 jarige. Ze leek zo jong en onschuldig, maar dat was ze nu eenmaal niet meer. Ze was wel nog erg jong, maar in Jocelyn's hoofd leek de tijd dat ze 16 was echt eeuwen geleden. Haar leven was toen al messed up, maar nu was alles alleen maar erger dan toen.
Haar blik afwindend van het spiegelbeeld graaide ze naar haal pillen. Het zou een zware dag worden op emotioneel vlak en voor Jocelyn maakte dat alles alleen maar lastiger. Drie pillen, twee te veel volgens het voorschrift, zouden vandaag haar emoties moeten in tact houden. Ze slikte ze vlug door met een grote slok water. Klaar voor de dag verliet ze eindelijk haar kamer. Jocelyn verbleef ook in de basis aangezien ze geen andere thuis had en geen behoefte had om iets te kopen in de buurt. Het was eigenlijk heel simpel dat ze daar kon verblijven en niet steeds naar de basis moest komen.
In de hal had Jocelyn door dat ze eigenlijk helemaal geen doel had. Wat ging ze nu doen? Eten? Nee, dat wou ze niet... Trainen? Daar had ze ook al geen zin in. Doelloos begon ze te wandelen en ze ging wel zien waar of bij wie ze terecht zou komen.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Levi had altijd al een hekel gehad aan hun ondergrondse schuilplaats. Het was koud en kil, vooral nu Canidae er nooit meer kwam. In het verleden hadden ze nog wel eens samen geoefend, ze gingen ook regelmatig samen op missies. Dat was helaas helemaal veranderd nadat een lid van zijn eigen team iemand van Canidae had vermoord.

Er was altijd een soort onuitgesproken wapenstilstand tussen de groepen geweest, iedereen kon het goed met elkaar vinden en er was nooit vijandigheid geweest. Met één simpele kogel was dat allemaal veranderd.

Lilic, een jongedame uit zijn groep, was degene die de trekken had overgehaald. Ze voelde zich nutteloos in de groep, haar gave deed haar opvallen en ze had meerdere malen per ongeluk een missie in de soep laten lopen. Dit zorgde voor ergernis bij Levi, maar hij vergaf het haar keer op keer. Toch liet dit schade aan bij Lilic zelf, een minderwaardigheidsgevoel. Ze wilde laten zien dat ook zij nuttig was, meedogenloos. Ze wilde bewijzen dat ze sterk was, iets om bang voor te zijn.

Levi had nog nooit iemand zo horen smeken voor haar leven, nog nooit zoveel angst in iemands ogen gezien. Levi had geen medelijden voor haar gehad. Ze had alles verwoest wat het team had opgebouwd, de vriendschappen en natuurlijk de sfeer onder de leden zelf. Het was vanzelfsprekend dat ze Lilic niet meer in het team konden hebben. Levi had haar dus laten verdwijnen. Alleen de vissen op de bodem van de zee wisten nog waar ze was. Geen eervolle begrafenis, dat was iets voor zij die eervol gestorven waren. Tijdens een missie, door ziekte of ouderdom, door een ongeluk. Zij die het verdienden, zij die het verdienden dat vrienden bij het graf konden komen om te rouwen.

Zo'n graf was er niet voor Lilic, en haar naam werd nooit meer uitgesproken. Eindelijk had ze die onzichtbaarheid waar ze zo naar had verlangd.

Nu liep Levi rondjes door de vergaderzaal van hun schuilplaats.

De schuilplaats was groot: ze hadden oefenruimtes, martelkamers, slaapkamers, eetkamers, voorraadkamers, een vergaderzaal en een keuken. Het was echter aan de leden zelf of ze ook daar wilden overnachten of niet. De leden wisten waar de schuilplek was en ze wisten wanneer ze er verwacht werden, voor de rest was het geheel aan hun om te kiezen waar ze hun tijden wilden doorbrengen.

Het was precies twee laar geleden dat het gedoe met Lilic was voorgevallen, en Levi kon de bedrukte sfeer in hun schuilplaats merken. Momenteel zat hij zelf in een stoel aan een groot bureau dat stond in hun vergaderruimte. Zijn vuist sloeg hard tegen het hout van het bureau, het geluid weergalmde door de ruimte. Met een gepijnigde blik staarde Levi naar zijn vuist. Zijn wenkbrauwen trokken in een frons en hij wreef even met zijn duimen over zijn slapen heen, zijn gedachtes afdwalend.

Moest hij langs het graf van Sam? Het was immers ook een vriend van hem geweest, een goede vriend. Toch overwon zijn schaamtegevoel, en hij besloot ook dit jaar niet langs het graf te gaan. Hoe kon hij Sam ooit onder ogen komen? Het was de schuld geweest van één van zijn leden, en daarmee ook gedeeltelijk zijn verantwoordelijkheid.

Hij tilde zijn hand op en zag dat er door en klap een wondje was ontstaan op zijn vuist, waardoor er een bloedvlek op het bureau gekomen was. Een gevoel van angst en ergernis kwam razendsnel omhoog bij hem, ondanks dat hij probeerde te vechten tegen deze gevoelens. Bijna automatisch trok hij een lade open en haalde hij er een schoonmaakdoekje uit, waarmee hij geconcerteerd over het bureau begon te vegen. Zelfs toen de bloedvlek weg was en het bureau schoon, kon hij zijn dwangmatig schrobben niet tegenhouden. De tijd tikte als snel door terwijl hij daar voorovergebogen over het bureau stond schoon te maken. Diep van binnen wilde hij schreeuwen uit wanhoop, wilde hij zich losrukken uit deze gevoelens en vooral stoppen met schoonmaken. Hij had echter weinig tot geen controle over deze impulsen, en dus haalde hij diep adem en besloot hij zijn gezeur voor zich te houden: het had immers toch geen zin. Het zou nog wel een tijdje duren voordat hij kon stoppen, dit was ook een manier voor hem om andere gevoelens, zoals schaamte en verdriet, te doen vergeten.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Een vloedgolf aan emoties overspoelde Shiloh, deed zijn hoofd dreunen en schudde zijn hele wezen door elkaar. De meest intense vorm van verdriet en pijn die hij ooit gevoeld had golfde door hem heen, brak zijn muren en stortte zich op zijn geest. Woorden die niet van hem waren, gevoelens die hij nooit gekend had. Hoe erg hij ook probeerde om zich te beschermen tegen deze gevoelens, de jonge man zat in een hoekje opgekruld met zijn handen over zijn oren heen, het had geen nut. Zijn lichaam schudde, ogen achter zijn gesloten oogleden bewogen hevig alsof hij een nachtmerrie had. Zijn ademhaling sprong van snel en licht naar langzaam en zwaar, iets wat hem alleen maar meer vermoeide. Beelden sprongen voor zijn ogen heen en weer, vloeiden in elkaar door en gunden hem geen moment van rust.

Het gevoel alsof iemand een ijskoud mes langzaam in zijn hart duwde, om het daar langzaam rondjes te draaien. De vlijmscherpe pijn welde door zijn hele lichaam, doorboorde zijn geest en zorgde er voor dat tranen vloeirijk over zijn wangen stroomden.

'Stop, stop alsjeblieft.' Zijn stem was zacht, bijna onhoorbaar, en klok als een gebroken kreet in de dieptes.

Hij had geen idee hoe lang hij al in deze staat van overwelmende pijn verkeerde, het enigste wat hij wist was dat hij eruit wilde komen. Hij wilde dat deze gevoelens zouden stoppen en hij heel eventjes niets meer zou voelen.

Zijn ogen schoten open toen er een nieuw gevoel verscheen, een gevoel die hij ook al vele malen eerder had gevoeld. Dit gevoel was anders dan het verdriet, wat nog steeds in zijn achterhoofd rond zweefde. Zijn hele lichaam schreeuwde om de aanraking van iemand anders, verlangde naar intimiteit en liefde. Met moeite kwam Shiloh overeind, tegen de muur aan steunend. Hij strompelde naar zijn bed en liet zich daar hijgend op vallen.

Hij wist dat deze gevoelens niet van hem waren, dat dit niet was hij hoe zich daadwerkelijk voelde. Toch kon hij de gevoelens niet tegenhouden en liepen er wederom tranen over zijn wangen, ditmaal van wanhoop. Hij was niet iemand die bang was om zwakte of tranen te tonen, maar dit keer schaamde hij zich er wel voor. Hoewel, waren deze schaamtegevoelens wel van hem? Hij wist het niet. Met een luide vloek haalde hij een fles drank onder zijn bed vandaan. Hij trok de dop eraf en zette de fles aan zijn lippen. Een grote hoeveelheid van brandende alcohol vulde zijn mond en hij slikte het in één keer door. Alcohol was één van de weinige dingen die de emoties in zijn hoofd in bedwang kon houden. Een half uur, en een halve fles, later voelde hij bijna niets meer. Hij staarde naar het plafond, de fles nog steeds in zijn hand. Zijn kussen was nat van de tranen; zijn dekens waren nat van geknoeide drank.

In zijn hart voelde hij nog steeds de schreeuw om liefde, een wanhopig en intens eenzaam gevoel. Hij besefte zich dat deze gevoelens dus wel echt van hem moesten zijn, aangezien zelf de alcohol deze pijn niet kon doen verdwijnen.

'Ah,' mompelde hij terwijl hij zijn ogen sloot, 'dus toch.'

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Matthew rende met zijn onvoorstelbare snelheid, naar de schuilplaats. Hij was van plan om wat te trainen
Matthew was een van de weinige die niet in de schuilplaats verbleef. Soms ook wel, maar hij heeft niet echt een vaste plek waar hij de nacht door brengt. Hij houdt er van om rond te trekken, en houdt zich niet aan iets standaards vast. Levi was een van zijn beste vrienden, hij was dan wel de leider en kan heel erg stikt zijn, maar soms ook wel losjes.
Maar veel waarde hecht hij nooit aan mensen, aangezien het pijn doet als je ze verliest. Wat ook met zijn ouders gebeurd is, sinds dien is hij totaal veranderd. Er brak een brand uit in het huis, en Matthew heeft het overleefd, hij heeft alleen nog een litteken op zijn rechter schouder. Sinds dien heeft hij ook een trauma aan vuur, wanneer hij het ook ziet, ziet hij alles weer voor zich. Maar aan deze tijd denkt Jack liever niet meer. Dat was de periode dat hij bij de mafia gegaan is en hij heeft nergens spijt van, het is zelfs de beste beslissing die hij ooit heeft gemaakt. Hij is wel in op avonturen en gevaar, hij heeft niks te verliezen dus waarom ook niet? Een beetje spanning in je leven kan geen kwaad, het houdt je jong. En naast dat is het geweldig om met mensen te werken die anders zijn net als hij.
Het leukste aan deze maffia groep is dat het een speciale groep is, met speciale mensen. Iedereen in deze groep heeft een speciale gave. Dat is wat ons van de rest onderscheid.
Een beetje kleuren op deze grauwe muren kan geen kwaad dacht Matthew toen hij aankwam in de scheulplek. Hij negeerde andere die er waren en liep direct door naar de trainingszaal waar hij naar de kast met wapens/materialen. Hij had zin om een nieuw wapen uit te proberen en te beoefenen. Waar zal hij voor gaan? Messen werpen of toch voor de pijl en boog?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Op het moment dat Camille de laatste lepel van haar kom naar binnen werkte weerklonk er een zachte bonk. Het zou perfect kunnen dat dit geluid werd voortgebracht door iemand in de trainingsruimte. Maar de basis was haar thuis. Ze kende de plattegrond vanbuiten. De trainingsruimtes lagen aan de andere kant van de geluidsbron. Het geluid kwam eerder vanuit de richting van de vergaderzaal. De enige persoon die zich daar op dit moment kon bevinden was Levi. Camille stond op, waste haar kom en lepel snel af en zette hem terug in de kast. Ze had hem net zo goed vuil kunnen achterlaten, want waarschijnlijk was het weer net niet schoon genoeg voor Levi. Maar ach, als hij al hun servies een tweede keer grondig wou schrobben dan deed hij dat meer.
De bonk baarde haar zorgen. Levi was de eerste persoon die Camille ooit als een vriend heeft beschouwd. Ze aarzelde maar nam toen toch haar geestengedaante aan. Daar zat hij in de vergaderruimte, druk boenend over een vlek die er al lang niet meer was. Na al die jaren herkende ze het verschil tussen gewoon poetsen en 'ik weet niet wat ik aanmoet met mijn emoties' poetsen. Het was ook niet makkelijk om de verantwoordelijkheid te dragen over een groep als de hunne. Zeker niet na het incident. Wat er ook gebeurde, de leider had de eindverantwoordelijkheid. Dat dit soms voor een emotionele overlast zorgde kon Camille wel begrijpen. Ze ging tegenover hem staan en liet haar hand boven de zijne zweven. Ze nam haar menselijke gedaante aan en legde nu haar hand op de zijne zodat die zijn schrobbende bewegingen moest staken. Misschien was dit een slecht idee geweest. Poetsen was zijn manier om met zijn emoties om te gaan. Hoe vreemd die ook was, het was misschien beter om hem gewoon te laten begaan. Maar ze kon niet ongedaan maken wat al was gebeurd. "Als je wilt kunnen we erover praten." De woorden kwamen stil haar mond uit. Haar blik was gericht op het bureau. Wanneer het aankwam op openhartige gesprekken, was Camille absoluut niet de sterkste. Ze vermeed ze het liefst, maar voor een vriend als Levi maakte ze wel een uitzondering.

Account verwijderd

schreef:
De stilte was geen verrassing voor hem, de basis was zeer groot en zij waren maar met zijn vijven. Daarnaast sliep niet iedereen hier, hoewel daar wel de mogelijkheid toe was. Zelf had hij hier ook een tijdje gewoond, maar een eigen plek beviel hem beter. Hij had alles wat hij nodig had hier, maar toch had hij waarde gehecht aan het alleen wonen. Je moest hem niet verkeerd begrijpen, hij gaf om iedereen hier, maar hij vond het fijn om zijn eigen ruimte te hebben en in stilte na te kunnen denken.
Zijn blik gleed door de keuken, die overigens volledig verlaten was. Normaal gesproken had hij gewoon geroepen dat hij er was, maar op dit moment leek hem dit geen goed plan. Hij had graag gezelschap, maar op dit moment wist hij niet of iemand ook behoefte had aan zijn gezelschap. De behoeftes van de rest had hij altijd gerespecteerd, net zoals hij altijd graag zag dat de rest zijn behoeftes respecteerden.
Het bleef stil in de keuken, dus besloot hij zich te verplaatsen naar iets wat een woonkamer voor zou moeten stellen. Het werd nooit de woonkamer genoemd, maar een ander woord had hij er niet voor. Zijn blik gleed over de boeken in de boekenkast, boeken die hij nog nooit gelezen had. Een echte lezer was hij nooit geweest, maar af en toe kon hij genieten van de wereld waar de boeken hem brachten. Dit was voornamelijk als hij een slechte dag had, als hij zijn emoties niet goed voor zichzelf kon houden. Zijn vingers gleden over de boeken, waarna hij willekeurig een boek pakte. Kort bekeek hij de achterkant, waarna hij op de bank ging zitten en het boek open sloeg. Vroeg of laat zou de rest zich wel bij hem voegen, of zou hij iemand horen in een andere kamer. Het was niet zijn plan om de hele dag alleen te zitten lezen, het zou hem gaan vervelen. Niet dat hij verwachtte de rest van de dag niemand te zien, de keuken was vlakbij en iedereen kreeg een keertje honger.
Zijn blik gleed over de letters, maar hij kon zich niet volledig concentreren. Ondanks het gebrek aan verdriet dacht hij wel aan Lilic en Sam, aan wat er met de twee bendes was gebeurd. Ze hadden prima met elkaar overweg gekund, maar dat was nu verleden tijd.

Account verwijderd

schreef:

Derek – Cindae

Maar al te graag wou Derek deze dag overslaan en alles vergeten, verder gaan met zijn leven alsof niks gebeurd was twee jaar geleden. Maar de waarheid was hard en hij kon hier niks aan veranderen. Met zijn donkere ogen staarde hij naar het plafond boven zijn bed terwijl het voelde alsof zijn hoofd in één of andere achtbaan zat. Hij kon zijn gedachten niet stoppen maar hij wist dat als hij nu niet snel uit bed zou gaan en zich naar de anderen zou haasten hij waarschijnlijk met een grote fles alcohol in het bed zou eindigen. Om alles weg te drinken, zoals hij veel te vaak deed. Hij had er een ongelofelijke hekel aan en vond zichzelf zwak omdat de alcohol tot nu het enige was geweest dat hem echt naar beneden had gekregen. Behalve misschien dan de vele gezinnen waarin hij had gezeten, maar die gedachten verdrong hij altijd. Hij was er inmiddels zo goed in geworden dat hij niet eens meer zo snel de namen van de mensen boven kon halen, het was eigenlijk een soort zelfbescherming geworden. De dekens sloeg hij van zich af en een rilling vloog over zijn lichaam door de snelle temperatuursverandering. Met een peinzend gezicht liep hij naar zijn kast toe, hij wou dat hij zijn gedachten kon beïnvloeden of ze kon stoppen maar op een dag zoals deze was dat toch wel erg moeilijk. Elk moment van twee jaar geleden ging door zijn hoofd heen, hij herinnerde zich nog hoe boos hij was. Hij was niet te stoppen meer die avond. Klungelig trok hij een broek aan en hij probeerde zijn gedachten bij het aankleden te houden. Het zou echt typisch zijn als hij ineens met zijn broek achterstevoren naar de anderen zou gaan. Alhoewel hij wel zeker wist dat de anderen dit snel genoeg zouden snappen. Een shirt trok hij over zijn hoofd heen en hij griste naar zijn telefoon en sleutels waarna hij al weer naar de voordeur liep. Hij pakte zijn helm en stapte naar buiten, tot zijn voeten eens wel heel koud aan voelden. Schoenen waren misschien toch wel even handig.

Account verwijderd

schreef:
Shay was verbaasd over het feit dat het Aristée lukte om zich zo snel te herpakken zonder te struikelen of iets dergelijks. "Oh, goed." zei Shay waarna ze haar aankeek. Het nut om te vragen waarom ze net nog op de grond zat met haar gezicht bedekt, was er niet. Want ze wist dat Aristée het toch niet zou vertellen en Shay had geen zin om aan te dringen. Want eerlijk. Zij had het liever ook niet met anderen over haar problemen, want ze wou niet zielig lijken. Ze wou niet om elk klein dingetje huilen. Nee, ze verborg haar gevoelens voor anderen en dat anderen het ook voor haar verbogen hielden was begrijpbaar. Shay knikte als antwoord op de vraag of ze lekker had geslapen. Eigenlijk totaal niet, maar ze hield er niet van om hardop te liegen, dan maar met gebaren. En ook had ze liever niet dat Aristée zich daar ook zorgen om zou gaan maken. Vandaar dat ze het met een simpele knik voorbij liet gaan. Shay plaatste een kus terug op Aristée's wang, ergens schaamde ze zich voor het feit dat haar zweetgeur Ari's neus binnendrong. Maar het lukte haar om niet rood van schaamte te worden. "Ja, ik vind het goed. Maar ik neem wel even een douche als je het goed vind want ik wil anderen niet wegjagen met mijn zweetgeur." grapte Shay waarna ze met toestemming van Aristée de kamer verliet. Ondertussen raapte ze ook haar handdoek van de grond op, maar alweer hoorde ze onderweg wat geluiden die haar lieten op kijken. Het kwam uit de kamer van Shiloh vandaan, als Shay het tenminste goed onthouden had. Veel wist ze eigenlijk niet over Shiloh en ze vond hem een bijzonder en apart geval. Een erg goede band hadden ze ook zeker niet, vandaar dat Shay even twijfelde om naar binnen te gaan of toch haar neus uit zijn zaken te houden. Maar ze beschouwde de leden van Canidae als haar familie en Shiloh hoorde daar eenmaal bij. Maar wat als ze nou zijn privacy zou scheiden en hij daardoor verschrikkelijk boos op haar zou worden? Die gedachte zette ze van zich af, als hij van plan was om boos te worden, dan mocht hij dat toch zeker worden. Het was niet zo dat ze met een verkeerde bedoeling zijn kamer zou betreden. Uiteindelijk gooide ze alweer de handdoek op de grond en betrad in bezweette sportkleding, dat een sport-bh en een sportbroekje bevatte, zijn kamer in. Ze vond hem op zijn bed liggend met een fles in zijn hand. Erg lang hoefde ze niet na te denken om te weten dat die fles alcohol bevatte. "Wat is hier nou weer gebeurd?" vroeg ze terwijl ze richting de jongen liep.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Levi schrok van de plotselinge verschijning van Camille, iets wat aangaf dat hij inderdaad flink overstuur was. De laatste keer dat hij van Camille geschrokken was, moest al een aantal jaren terug zijn. Zijn schokkerige poetsbewegingen kwamen tot stilstand toen ze haar hand op de zijne liet zakken. Zijn ogen maakten zich langzaam los van het blinkende bureau en klommen een lange weg omhoog, totdat ze die van Camille gevonden hadden. De pijn was duidelijk in zijn ogen te lezen, iets wat Levi niet een prettige gedachte vond. Hij had altijd al donkere ogen gehad, maar op deze momenten leken ze oneindig diepe putten te zijn, waarin een lugubere mist optrok. Hij was iemand die snel dingen verborg voor zijn leden, vooral als het om zijn eigen emoties ging. Hij moest voor hun de sterke leider zijn, degene die altijd wist wat er moest gebeuren. Toch had hij al eerder opgemerkt dat hij bij Camille deze act niet hoefde te spelen, aangezien hun vriendschap door de jaren heen sterker en sterker geworden was. Ze begrepen elkaar en accepteerden elkaars hulp. Levi kon een nogal trots persoon zijn die niet snel om hulp zou vragen, maar tegen Camille was hij altijd heel eerlijk. Hij kende Camille ook het langste, en zij kende hem ook door en door. Ze had immers eens bezit genomen van zijn lichaam, waarna hun diepe vriendschapband was ontstaan.

'Camille,' fluisterde Levi zacht. Zijn witte, pijnlijke knokkels kwamen in beweging en zijn ijzeren klem om het schoonmaakdoekje verzwakte. Er kwam weer kleur in zijn handen en hij ging iets meer overeind staan. 'Het spijt mij dat je mij weer zo moet zien.'

Levi fronste en haalde zijn sigaretten te voorschijn, waarna hij er snel eentje aanstak. Rook steeg op uit zijn mond en danste zwierig om zijn hoofd heen, om vervolgens even snel te verdwijnen in het niets. Levi kon totaal van de wereld raken als hij naar zijn rook staarde, de verschillende vormen en dansen, de elegantie van iets wat eigenlijk oh zo dodelijk was. Zijn mondhoeken krulden een beetje omhoog bij deze gedachte, aangezien het hem ook even aan Camille deed denken. Elegant maar dodelijk. Hij besloot deze vergelijking maar even voor zich te houden.

'Maak ik de juiste keuzes, Camille?' Zijn stem was killer dan normaal, alsof elke emoties uit zijn ziel gezogen was. 'Soms voelt het alsof ik van het juiste pad ben afgedwaald, verloren ben geraakt in een donker woud vol gevaren die ik niet aan kan. Ik dacht zo sterk te zijn, bergen te kunnen verplaatsen, maar wat is kracht als het echte gevecht een mentale strijd is?' Wederom danste de witte rook in de lucht, de elegantie verblufte Levi keer op keer weer. Zijn ogen bleven de rook volgen totdat het compleet verdwenen was, enkel de geur van nicotine bleef hangen en was het bewijs dat de dans ooit had plaatsgevonden.

Ah, zo makkelijk is het om te vergaan in het niets.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

Shiloh opende zijn ogen toen een stem de stilte doorbrak. Voor hem voelde het alsof er een plotseling helder licht verschenen was in het koude donker. De beelden voor zijn ogen begonnen vorm te krijgen toen hij zijn ogen samenkneep, gefocust op de persoon voor zijn neus.

'Shay?' Met veel moeite kwam hij overeind, waardoor de fles uit zijn handen viel en over de grond rolde, hier en daar wat alcohol knoeiend over vloer. Shiloh maakte zich daar niet druk om, hij had geen tijd voor dat soort kleinigheden.

Onzekerheid, woede, een zekere vorm van eenzaamheid en tegelijkertijd ook een sterk gevoel van verbondenheid met anderen. De gevoelens van Shay, samen met de emoties van veel anderen, stroomden weer door zijn hoofd heen. Het effect van de alcohol was weer verdwenen, en Shiloh moest weer de dagelijkse marteling genaamd emotie ondergaan.

Ook zijn lustgevoelens kwamen sterk terug, hoewel hij vooral voor deze gevoelens zijn best deed om ze te onderdrukken.

Zijn schemerige kamer bleef eventjes stil terwijl hij naar Shay staarde, zijn ademhaling onder controle proberend te houden.

'Ga weg.' Uitte hij uiteindelijk met veel moeite. Zijn ogen schoten over het lichaam van Shay, iets wat gelukkig niet zichtbaar was wegens het tekort aan licht in de kamer. Het aanbeeld van Shay's blote huid gaf Shiloh rillingen, en hij wist dat zijn gevoelens werden versterkt door die van anderen. Hij wilde Shay niets aandoen, en dus zag hij geen andere keuze dan haar waarschuwen en wegjagen.

'Shay, je moet nu vertrekken.' Zijn stem brak halverwege de zin, wat zijn pijn en het gevecht tegen zichzelf verraadde. De alcohol gierde nog wel door zijn bloed, ondanks dat het niet meer sterk genoeg was om de emoties te onderdrukken. Een zweetdruppel liep bij Shay's nek naar beneden en Shiloh voelde dat hij uit zichzelf opstond en naar haar toe liep, zijn ademhaling werd sneller en zijn ogen staarden recht in die van Shay.

Zijn handen klemden zich om de schouders van Shay, en met een enkele, snelle beweging.. draaide hij haar om en duwde hij haar met al zijn kracht de kamer uit. Shiloh knalde met zijn rug tegen de gesloten deur aan en zakte door zijn knieeën, zijn nek geboden en zijn hoofd verborgen door zijn armen. Een enkele, gepijnigde kreet knalde zijn keel uit. Zodra de kreet was weggetrokken, was de kamer weer even stil en leeg als daarvoor. Een enkel zacht geluid doorbrak deze stilte af en toe: het zachte gehuil van Shiloh.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld