Forum

Een zondagochtend. Gewoon een zondagochtend die net als alle andere zondagochtenden benauwd begon. Het licht scheen fel door de gordijnen heen en je werd wakker met een zeurderige hoofdpijn, alsof iets met een heel zuur vloeistof in je hersenen zit te kneden. Met je handpalm probeer je dan de hoofdpijn weg te masseren, maar het lijkt alsof je alleen maar je haren eruit wrijft.

Moeizaam probeer ik me te herinneren wat ik gisteravond gedaan had. Normaal gesproken hadden we eens in de maand op zaterdagavond een spelletjesavond met de familie. Nee, gisteren was een andere avond, niet zo'n avond die je van te voren plant. Zo'n avond als: van het een komt het ander. Nu denk je waarschijnlijk aan seks, maar dat was deze avond niet het geval, verreweg van zelfs. Had ik een kater? Ik zou toch op mijn drankgebruik letten, ik had toch de controle over mezelf, of was dat de vorige avond niet. Ik weet het niet meer. Steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik de controle over mezelf verlies. Soms beland ik in situaties waarvan ik denk: hoe ben ik hier in godsnaam in terechtgekomen? Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd weer in mijn kussens zakken.

Gloeiend heet water verbrandt nog net niet het vel op mijn rug. Vermoeid streek ik met mijn hand door mijn haar. Het voelde glibberig en koud aan door de shampoo. Warm water glijdt over mijn gezicht. Komt het van de douche of was het een traan? Ik weet het niet. Mijn voet zet een stap naar voren.Sponzig mos kriebelt onder mijn voeten en ik voel het mos meeveren bij elke stap die ik zette. Druppels vallen uit de bomen op mijn hoofd. Vogels fluiten rustgevend en ik hoor het geluid van het geritsel van de bladeren. Ineens zie ik waar het water vandaan komt. Achter mij staat een prachtige waterval, het was alsof hij daar vanuit het niets verschenen was. Ik strijk met mijn hand over de rots. Hij voelt ruw en zacht tegelijk aan door de klimop. Genietend kijk ik naar de zonnestralen die je door de bladeren van de boom ziet. Het was bijna magisch.

Ruw wrijf ik mezelf droog met de handdoek. Je zou bijna denken dat mijn huid niet roder kon worden door de hete douche, maar het was mogelijk. Een pluk haar blijft achter in mijn handdoek, maar ik schenk er geen aandacht gaan. Mijn borstel ram ik door mijn haar heen, maar de pijn doet me niks. Ik voel niet eens pijn, wat is pijn nou eigenlijk, pijn is maar relatief. Mijn nagels schrapen een dun velletje uit mijn gezicht, terwijl ik mijn natte, zware haren in een staart bind. Mijn eigen spiegelbeeld staart me met een betraand gezicht aan. Of het zijn de druppels water die uit mijn haar druppen. Geen idee.

 Gekleed in een blauwe badjas die ik recent bij de primark gekocht had, schuifel ik naar mijn kamer en trek langzaam de donkerblauwe gordijnen dicht. Mijn kledingkast hangt vol met kleren die ik vrijwel nooit aan heb, maar toch gooi ik ze niet weg. "Ik doe het heus wel hoor, ik draag het nog wel." Dat was misschien wel mijn excuus op alles. Neem nou bijvoorbeeld mijn vrienden. "Praat nou gewoon eens met hem, misschien vind je hem leuker dan je zelf denkt." "Ik doe het heus wel, binnenkort zal ik hem aanspreken." Je kwam gewoon altijd met dat zinnetje weg. Mijn vriendin keek me dan altijd geërgerd aan, maar ze snapt toch zelf ook wel dat ik geen zin heb in mensen die alleen maar over school of uitgaan kunnen praten.