Forum

Namen: Elysia Lorcan Harlowe Finch en Simon Oliver Angus Finch

Leeftijd: 17 en 21 jaar

Kinderen van: Belle en het Beest

Verdere info: Een knappe, jonge prins woonde in een luxe kasteel in Frankrijk. Hij had alles wat hij wilde, en als gevolg daarvan, werd hij verwend, egoïstisch en gemeen. Op een kerstavond wordt zijn vriendelijkheid op de proef gesteld wanneer een bedelende vrouw naar het kasteel komt en vraagt om beschutting tegen de vrieskou, met als betaling een enkele roos. Als hij afschuw toon voor haar afstotelijk uiterlijk, dan onthult ze haar ware vorm als een mooie en machtige tovenares. Na het zien van haar schoonheid en het realiseren van haar macht, probeert de prins zich te verontschuldigen, maar hij is te laat en ze verandert hem in een angstaanjagend beest-achtig wezen als straf voor zijn arrogantie. Ook spreekt ze een vloek over het hele kasteel en transformeert deze in een donkere, onheilspellende plaats. Zijn weelderige groene gronden veranderen in gevaarlijke bossen en de goedmoedige bedienden in antropomorfe huishoudelijke voorwerpen met een weerspiegeling van hun verschillende persoonlijkheden. Beschaamd over zijn nieuwe uiterlijk verbergt het Beest zich in zijn kasteel met een magische spiegel als zijn enige venster naar de buitenwereld.

Het beest heeft zijn lesje echter niet hélemaal geleerd na zijn eeuwen lange lijden en avonturen met Belle. Zodra zijn prachtige verschijning in de spiegel weder keert, vervalt de prins terug in zijn oude gewoonten. Zijn schitterende uiterlijk en blinkende imago keren terug in het centrum van zijn belangstelling en zijn dit keer herboren. Alles zal hij doen om zijn prachtige koninkrijk weer te laten zijn wat het altijd al was; beter dan alle andere. Zijn Belle baart een opvolger voor haar Adam; een beeldschone en kerngezonde jongeman genaamd Simon. Het middelpunt van de belangstelling is vanaf dag één een vertrouwde plek voor de zuigeling. Geadoreerd door zijn ouders, zijn volk en de dames, groeit hij vredig op. Terwijl Adam druk bezig is met de grote leider die zijn zoon zal worden, kampt Belle met haar eigen ongeluk. Ze is de liefde voor haar prins verloren en zoekt deze daarom bij een ander; een simpele knecht. De jongeman zou men het beste beschrijven als eerlijk, loyaal en boven al bescheiden - allen karaktereigenschappen die Belle dacht in haar beest te zien. Vier jaar na de geboorte van haar eerste zoon, wordt zij zwanger van slechts een simpele knecht die haar een prachtige jonge dochter schenkt. Elysia wordt vernoemd naar de naamloze knecht, wiens zwaard het maanlicht geflecteerde als de bliksem in de donkere nachten die Belle met hem mocht delen. Zestien jaar na de geboorte van de beeldschone, maar buitenechtelijke, dochter, biecht Belle haar zonden op tegen haar prins en kondigt zij haar vertrek aan. Met haar knecht en twee kinderen zou zij vluchten, ver van het beest dat Adam nog steeds was. Dit ging echter niet zoals zij het voor ogen had. Nog voordat zij haar woorden volledig af kan maken, neemt het beest haar leven.

Als zoon van een moordenaar, beest en narcist heeft Simon het niet gemakkelijk. Bang om in de gewoonten van zijn vader te vervallen, doet hij er alles aan om zichzelf wijs te maken dat hij in geen enkel opzicht op zijn vader lijkt. Simon is competitief en, net als zijn moeder, erg nieuwsgierig naar alles wat onbekend is. 

Belle's nieuwsgierigheid heeft ook Elysia's genen geraakt, maar dit maal in de vorm van leergierigheid. Continue zit Elysia met haar neus in de boeken en dat vind ze heerlijk. Elysia is een meisje met een puur hart; iemand die nooit opzettelijk kwaad zal veroorzaken en iedereen een lach wil bezorgen. Het liefst blijft ze op de achtergrond - een eigenschap die ze dan weer van haar biologische vader heeft. Haar nieuwsgierigheid weerhoud haar er echter niet van om op zoek te gaan naar deze mysterieuze knecht. Verder valt deze dame op andere dames.

Naam: Margea Seraphin Khan (margeeh seeraaphiiiin khaaan) 
Bijnaam: Mar / Marge / Sera (ze prefereert Sera als bijnaam)
Leeftijd: 21
Zoon/dochter van: Shere Khan, haar moeder is onbekend
Inn: Sera is zeker geen standaard meisje, hoewel dat waarschijnlijk voor alle sprookjesfiguren geldt, maar voor haar geldt dan nog dat ze liever onder de dieren geschaard wordt, dan onder het menselijke ras. In alle aspecten van haar innerlijk zie je dat dierlijke dan ook naar voren komen, hoewel gecombineerd met een menselijk gedeelte waarmee ze ondertussen ook wel om kan gaan. Zo is ze heel schrikachtig, iedere klap van een deur, een zachte onbedoelde streling langs haar schouder of zelfs iemand die haar naam noemt, krijgt een felle reactie. Eerst vechten, dan luisteren: dat zal altijd haar motto blijven. Dit komt voornamelijk voort uit haar jeugd, tot haar zestiende heeft ze bij haar vader gewoond en dan leer je wel te reageren als een dier. Naast haar ''schichtige'' trekjes, is ze erg arrogant en heeft ze maar een select groepje mensen waarbij ze niet continue het gevoel heeft om hun strot eruit te rukken. Echter is ze wel enorm trouw wanneer ze je eenmaal toelaat en ze kan zelfs een beetje speels zijn, op haar eigen, vreemde manier. 
Extra: Wanneer je vader een tijger is en je die trekjes zelf ook overneemt, leer je wel voor jezelf te zorgen. Ik zou niemand aanraden om in een gevecht met deze jongedame te komen, om het letterlijk te nemen, is ze geen katje om zonder handschoenen (of met) aan te pakken. Sera is snel, geruisloos en mocht ze je niet mogen, gaat ze voor je keel, zoals een echte tijger zou doen. Ze kan mensen zelfs angst aan jagen door haar uiterlijk te veranderen, ze heeft de kracht om haar menselijke huid de kleur van een tijger aan te laten nemen. Hierdoor kan ze beter jagen en is het makkelijker voor haar om mensen te bespieden -wie ziet er immers ooit een tijger voordat het te laat is?- en stiekem voelt ze zich er beter in. Nadelen van haar dierlijke kant zijn wel dat ze enorm bang is van zowel water als vuur en wapens in het algemeen (denk aan pistolen, zwaarden, maar ook pijl en boog, etc).
Uit:

Hier zie je hoe ze met haar vader leefde:



Hier zie je de kleding die ze prefereert (daar beweegt ze makkelijk in):


En last but certainly not least, haar koppie:

CiteerNaam: Caro 
Leeftijd: 17
Zoon/dochter van: Dr Facilier
Inn:
Caro is een sluw persoon. Ze heeft veel gladde en charmante praatjes. Soms ze wreed en meedogenloos.
Als ze je niet mag zal ze gerust grappen met je uit halen.
Ze houd er niet van om in het middelpunt te staan. Vriendschappen maakt ze niet zo gauw.
Aan echte vrienden blijft ze trouw.
Uit: 
Jong:

Ouder:


Extra: Net als haar vader heeft ze een schaduw. Ook is ze in het bezit voodoo talisman en kan ze Tarot lezen.

Naam:Lucas Joseph Smith
Leeftijd: 17
Zoon/dochter van: Sneeuwwitje en haar hotte prins
Inn: Lucas is over het algemeen vriendelijk en erg hulpvaardig. Hij kan met iedereen wel opschieten (of hij is alvast aardig genoeg om het niet te laten merken als dat niet het geval is), maar hij stelt zich geregeld niet assertief genoeg op. Verder is hij nogal beïnvloedbaar en niet erg daadkrachtig.
Extra: Zijn kleine tenen zijn echt heel klein.
Uit:

Naam: Ravenne Black
Dochter van: Pitch Black
Uiterlijk: Ravenne lijkt sprekend op haar vader, met haar spitse gezicht, smalle ogen en lange, dunne verschijning. Ook haar haar is zo zwart als dat van haar vader, en haar ogen zilver-goud. Haar huidskleur trekt nog wel eens de aandacht, aangezien die grijs is. Ze straalt zelfvertrouwen uit, maar ook arrogantie.



Verleden/Innerlijk: Eens leefden Pitch Black, toen bekend als Kozmotis Pitchiner, met zijn vrouw en dochter in een schitterend paleis en hadden ze alles wat hun harten begeerden. Maar op een dag werd er een neppe aanval gepleegd door de Droompiraten, die Pitch van zijn familie wegdreef. Voordat hij hen verliet om de aanval af te weren, beloofde hij zijn dochter, Ravenne, dat hij erna weer thuis zou komen. Echter, terwijl hij weg was, vielen de Droompiraten het paleis waar Ravenne en haar moeder woonden aan, waarbij haar moeder omkwam, maar Ravenne kon nog net wegkomen. Tien jaar lang zwierf ze door het sterrenstelsel, op zoek naar haar vader, maar ze had hem nooit kunnen vinden. Ze werd langzaam geconsumeerd door verdriet, angst, maar vooral door woede. Hij had haar beloofd terug te komen, maar die belofte gebroken. Uiteindelijk gaf ze de zoektocht op, maar ze is het nooit echt vergeten. Zelfs vandaag de dag koestert ze nog wrok tegen haar vader. Door deze gebeurtenissen is ze nogal verbitterd. Ze vertrouwt niemand meer op hun woord en is zo wispelturig als de wind, haar stemming kan elk moment omslaan, een verkeerd woord is al genoeg. Verder doet ze waar ze zin in heeft en geeft weinig om andere. Ze is erg standvastig, als ze eenmaal haar zinnen op iets heeft gezet, is ze ver bereid te gaan om dat te bereiken.
Extra: Net als haar vader kan ze veel met schaduwen. Zo kan ze ze bijvoorbeeld gebruiken om te reizen, maar ook om volledig op te gaan in de achtergrond. Ze kan zich zo dus ook verborgen houden voor anderen. Daarnaast kan ze, als ze een beetje haar best doet, zien waar anderen bang voor zijn, en dat tegen hen gebruiken.

‘kom pegasus, we moeten nu echt gaan’ ik deed mijn tas om ‘peg?’ ik draaide me om ‘pahap alsjeblieft zeg we moeten weg anders komen we te laat’ mij vader was (alweer) aan het stoeien met pegasus, ze konden echt niet zonder elkaar. ‘je had gezegd dat pegasus met mij mee mocht, je kunt nu niet meer terugkrabbelen, daar is het te laat voor’ ik liep naar ze toe en trok de twee uit elkaar. ‘zo het is wel weer genoeg geweest, pegasus we moeten gaan’ ‘hé! dat is niet eerlijk Lydia!’ ‘wat dan? wil je da tik te laat kom?’ ‘oh nee sorry natuurlijk niet, is het al zo laat dan trouwens?’ ik gaf hem een dikke knuffel ‘ik hou ook van jou pap, bye’ ‘bye’ ik klom op pegasus rug ‘bye mam!’ ik zwaaide naar haar. ‘kom pegasus, let’s go!’ we stegen op en weg waren we
‘oke ik denk dat je wel snel moet vliegen anders halen we het niet optijd, sorry pegasus’ en meteen een harde bok ‘ja dan had je maar niet steeds moeten gaan stoeien met pap’ weer een bok ‘hé! stop daar mee!’
nadat we een tijd gevlogen hadden had ik echt geen idee meer waar we waren ‘ehm pegasus? weet jij nog waar we heen moeten? ik heb echt geen flauw idee meer namelijk’ een knik ‘gelukkig haha’
maar na weer een aantal uren waren we er nog steeds niet ‘zouden we er zo ondertussen niet moeten zijn?’ pegasus werd rood ‘je weet helemaal niet waar we heen moeten hé?, oh kom op! nou ja laten we dan maar kijken of er misschien iemand in de buurt is aan wie we het kunnen vragen’

Men kon zonder al te veel mogelijke tegensputteringen stellen dat Lucas Smith en drama een gemoedelijke relatie hadden, in de zin dat hij niet de moeite niet deed om er iets mee te maken te hebben en drama allang had opgegeven om hem in beweging te krijgen, dus nu hadden ze de volgende verstandhouding: hij hield zich niet bezig met drama en drama hield zich niet bezig met hem. Het voornaamste gevolg was dat Lucas een erg rustig leven leidde. Dat was best leuk, ergens, maar soms werd het ook gewoon saai. Maar ach, een kabbelend leventje, er waren ergere dingen dan dat. Zoals moord en doodslag en nog andere obscure praktijken die je voornamelijk in kapsalons hoorde en dan dacht hij aan verschrikkelijke dingen zoals vreemdgaan, mishandeling en een gebrek aan vestimentair combinatietalent.

Vandaag kwam hij na een behoorlijke reis weer aan op zijn humaniora, een lichtelijk protserig kasteel. Oké, wellicht moest hij niet veel zeggen, gezien zijn ouders een echtpaar vormden dat weinig gaf om minimalisme, maar toch. Het was mooi onderhouden, dat wel, en hij wist nooit goed of hij nu bewondering moest opbrengen voor de tuinmannen of juist pure doodsangst voor wat ze allemaal teweeg konden brengen. Of misschien hadden ze van die vage tuinonderhoudkrachten of zo, kon allemaal. Zelf had hij echt niets boeiends op dat vlak – hij was hoogstens een hondenfluisteraar die had besloten dat honden alleen niet lucratief genoeg waren en dan nog. Best zielig. En heel erg niet stoer, zeker in vergelijking met sommige anderen hier.

Hoewel dieren wel erg leuk waren. Ach, wat boeide het ook – het lag niet in zijn aard om nu te gaan dubben of hij al dan niet een eremiet met een onstilbare bloeddorst wilde zijn, want dat wilde hij sowieso niet.

Toen hij door de schoolpoort heen liep, zwaaide hij naar een oude bekende en diepte hij een muffin op. Omdat het kon. En omdat hij honger had en wie ging hem in vredesnaam vertellen dat hij geen gebak mocht eten, puur en alleen omdat hij toevallig aangekomen was op een secundaire school?

‘dankje ches!’ er opende zich een portaal naar het schoolterein in de boom waar chesire in zat ‘met alle genoegen’ antwoordde hij voor hij verdween.
nieuwsgierig stapte Alyssa door het portaal er waren al een heleboel mensen zag ze, ze zette haar hoed nog even recht en liep richting de school. chesire had voor haar een kaart van de campus geregeld, ze haalde hem uit haar tas en begon hem te bestuderen terwijl ze richting het gebouw liep
ze had alleen niet door dat ze de kaart op de kop hield

(nog een kort stukje oeps)