Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~Today I choose

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Camille Leona Strike ~ 18 ~ Ze lijdt aan heterochromie waardoor haar ene oog bruin is en haar andere blauw.
Gave: ghost transformation: Camille kan een geestgedaante aannemen. Dit betekent dat ze onzichtbaar en ontastbaar wordt. Bijgevolg kan ze zich zonder problemen en ongezien door materie verplaatsen. Kenmerkend voor deze gedaanteverandering is dat, wanneer deze zich voltrekt, zich een witte mist vormt. Camille kan dus letterlijk in rook opgaan. Het nadeel is dat ze in deze gedaante niets kan aanraken/oppakken.
body possesion: In haar geestenvorm kan Camille bezit nemen van andermans lichaam, zowel dat van dieren als dat van mensen. Wanneer ze dit doet heeft ze controle over de handelingen, maar niet over de gedachten van deze persoon/dier. Het is ook niet makkelijk om de controle van iemand anders over te nemen, zeker niet wanneer hij of zij zich verzet. Wanneer ze in andermans lichaam zit krijgt Camille ook vaak beelden te zien van gedachten of herinneringen van deze persoon. Als ze lang in iemand zit is het daarna vaak moeilijk te onderscheiden welke herinneringen nu de hare zijn en welke die van iemand anders. Ze voelt ook wat de andere voelt. Dus wil ze deze persoon pijn doen, zal ze ermee moeten leven dat ze dezelfde pijn voelt, al overkomt deze haar niet. Als ze bijvoorbeeld iemands arm breekt zal ze de pijn voelen, maar haar eigen arm is niet gebroken. Ze kan ook lichamen van dode mensen of dieren overnemen, maar alleen als ze minder dan een jaar geleden gestorven zijn.

Account verwijderd

schreef:

Oliver Marrek, 21.
Oliver heeft altijd al geweten waarvoor hij bestemd was, hij heeft nooit hoeven twijfelen aan zijn toekomst. Zijn leven is altijd gecompliceerd geweest, terwijl hij een simpele man is. Zijn gave is dan ook niet erg ingewikkeld, hij stuurt staal. Niet alleen kan hij staal sturen, ook kan hij het zelf worden. Zijn huid kan hij simpelweg veranderen in staal, waardoor hij totaal niet kwetsbaar is voor bijvoorbeeld klappen of kogels. Deze gave zit in de familie, zijn vader heeft het hem er alles over geleerd en tegenwoordig heeft hij volledige beheersing. Vaak gebruikt hij zijn gave echter niet, het voelt niet erg fijn om een huid van staal te hebben. Niet alleen wordt hij er ontzettend traag van, ook voelt het gewoon vreemd om in een andere huid te kruipen. Het sturen van staal gebruikt hij regelmatiger, hoewel hij ook dit niet zo regelmatig doet.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nog altijd kon Camille het niet geloven. Haar hand gleed over de lederen bekleding van de limousine. Ze was werkelijk op weg naar het paleis, waar ze prins Marrek in levende lijve zou ontmoeten. Er had een immense rij gestaan. Allemaal meisjes die smoorverliefd op hem waren of het deden voor het geld en de roem. Om eerlijk te bekennen behoorde zij ook tot deze laatste groep. Ze was een acht, behoorde tot de laagste categorie in hun maatschappij. Hoewel haar ouders er vast van overtuigd waren dat ze zichzelf en het gezin in leven konden houden wist Camille dat de winter voor de deur stond. Winters waren het ergste. Er groeide niets en het wild hield zich verscholen. De extra compensatie zou goed van pas komen, zelfs al durfden ze het niet luidop toe te geven. Haar ouders waren ook niet bepaald voorstanders van het koningshuis. Vaak genoeg zei haar vader dat als zij er niet waren dingen een stuk eerlijker zouden verlopen. Maar dit zei hij enkel binnenshuis. Mocht iemand anders hem dit horen zeggen zou hij opgepakt kunnen worden en terecht gesteld. Camille wist dus absoluut dat haar ouders haar niet zouden toestaan zich in te schrijven. Gelukkig kwam haar gave hierbij goed van pas. Geruisloos het huis uitsluipen was voor haar een peulenschil.
Op het vliegveld had ze al enkele andere deelneemsters ontmoet. Sommigen bekeken haar vuil, dit waren de meisjes uit hogere klassen. Gelukkig waren er anderen die wel een gesprek met haar aanknoopten en waar ze al snel een prille vriendschap mee sloot. Uiteindelijk zouden ze allemaal concurrenten zijn van elkaar en ze was er niet zeker van wat de anderen over hadden om te winnen. Toen ze uitstapte werd ze meteen omringd door een groep journalisten die microfoons onder haar neus duwden. Haar heterochromie was een veelbesproken topic als het over de selectie ging. Het was wat haar onderscheidde van de andere deelnemers. Enkele wachters probeerden de pers op afstand te houden en loodsten de dames naar binnen. Hier stonden ze dan, alle 35. "Prins Oliver zal jullie zo dadelijk komen begroeten. Daarna worden jullie naar je kamer gebracht en klaargemaakt voor het diner." Overal klonken geschrokken kreetjes en begonnen meisjes hun haren en kleren glad te strijken. Camille liet haar blik glijden over de oude jurk die ze droeg en de stoffige mantel. Het viel meteen op dat ze uit een minderbedeelde familie kwam, al maakte dat haar niets uit. Ze was trots op haar afkomst.

Account verwijderd

schreef:
Oliver zou liegen als hij zou zeggen dat hij niet een klein beetje nerveus was. Zijn jaren alleen waren gedaan, de dag was aangebroken en de competitie om zijn hart zou beginnen. Vijfendertig vrouwen, met één van hen zou hij trouwen. Eén van hen zou de toekomstige koningin worden, één van hen zou de rest van zijn leven bij hem blijven. Het was niet raar dat hij nerveus was, vandaag zou hij zijn toekomstige vrouw ontmoeten. Wie het was, wist hij niet, maar één van hen zou het worden. Zijn vader had hem er alles over verteld, over zijn eigen competitie. Zijn moeder had meteen zijn aandacht getrokken, vanaf het eerste moment was duidelijk geweest voor wie zijn vader zou kiezen. Ergens hoopte hij dat dat in zijn geval ook zo zou zijn, dat hij zich niet druk hoefde te maken over wie hij moest kiezen. Maar de kans was klein, waarschijnlijk zou hij ieder van hen eerst goed moeten leren kennen voor hij zou weten met wie hij de rest van zijn leven door zou willen brengen.
'Het komt wel goed, Oliver. Alle vrouwen bezitten de eigenschappen om een goede vrouw te zijn, een goede koningin. Ik ben je moeder, ik weet heus wel wat je leuk vindt en wat niet. Ze hebben allemaal iets wat je aan zou kunnen spreken, er zit iemand tussen.' zei zijn moeder, terwijl ze even haar hand op zijn schouder legde. Hij glimlachte even naar haar, waarna hij knikte. Vroeger had ze hem misschien een knuffel gegeven om hem te kalmeren, maar tijden waren veranderd. Hij was volwassen, klaar om zijn eigen beslissingen te maken, zelfstandig. Nog eenmaal keek hij naar haar, waarna hij zichzelf dwong een kalm gezicht op te zetten en zijn ouders te volgen, de zaal in.
Zijn vader hield een kort praatje over de competitie, over wat wel en niet gewenst was. Veel oog had hij echter niet voor zijn vader, zijn blik gleed over de vijfendertig vrouwen voor hem. Eén van hen zou het worden. Toen zijn vader klaar was, glimlachte hij even naar de vrouwen voor hem.
'Fijn om te zien dat iedereen heelhuids aangekomen is en fijn om jullie allemaal te ontmoeten. Ik kijk er naar uit om kennis met ieder van jullie te maken, maar voordat we daaraan kunnen beginnen, wil ik jullie graag voorstellen aan Nora Delore. Nora zal jullie mentor zijn in deze competitie, zij zal jullie begeleiden en met problemen kun je altijd bij haar terecht. Ze zal jullie nu begeleiden naar jullie kamers, maar ik zie jullie allen weer bij het diner.' zei hij, waarna hij glimlachte en kort gebaarde naar de vrouw bij de deur.
'Hup, hup dames! Jullie moeten nog klaargemaakt worden voor het diner en ik zie al dat dat een tijdje gaat duren.' riep de vrouw, waarna ze druk begon te gebaren dat de vrouwen haar moesten volgen. Nora was een leuke vrouw, maar ze had altijd een ontzettend strakke planning en ze dulden geen tegenspraak. Het was jammer dat hij geen van de vrouwen kon spreken voor het diner, maar hij wist dat dat nu eenmaal was hoe het hoorde.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Daar stond hij dan, in levende lijve, prins Oliver Marrek. Het leek alsof sommige meisjes gingen flauwvallen toen hij zijn korte speech begon. Camille vroeg zich af of de woorden die hij zei wel echt gemeend waren, iets in zijn houding zorgde ervoor dat hij niet oprecht overkwam. Al kon het natuurlijk ook aan de zenuwen liggen.
Nora, hun mentor had duidelijk grote plannen met hen want ze moesten zo snel mogelijk naar de vrouwenvertrekken. Veel dames sputterden tegen. Sommigen deden zelfs een poging nog een kort gesprek met de prins aan te knopen. Camille kon zich nu al voorstellen dat de tafelindeling werkelijk een hel zou worden. Iedereen zou strijden om de plaatsen naast prins Oliver. Ze werden begeleid naar de rechtervleugel van het paleis. Eerst kwamen ze binnen in een grote zaal die dienst deed als een woonkamer. Elk meisje kreeg drie dienstmeiden toegewezen die haar op de wenken zouden bedienen. De drie meisjes stelden zich voor als Edith, Valentina en Claire. Ze stonden er op haar bagage te dragen, uiteindelijk kon Camille niet anders dan daaraan toe te geven.
Haar kamer was werkelijk immens. In het midden stond een groot hemelbed waarop een overdreven aantal kussens en lakens lagen. Camille bleef verbaasd door al deze luxe in de deuropening staan.
"Excuseer mevrouw, maar we moeten u echt meteen wassen en klaarmaken voor het diner." zei Claire beleefd.
"Mevrouw? Zeg maar gewoon Camille of Cami." In haar hele leven had nog nooit iemand haar aangesproken als mevrouw. De drie meisjes, die niet veel ouder dan haar konden zijn toonden haar de badkamer. Camille wachtte tot ze weggingen zodat ze een bad kon nemen, maar ze bleven geduldig staan.
"Wacht ik het de bedoeling dat jullie hier blijven?" vroeg ze verward.
"Natuurlijk, u haren gaan zich niet vanzelf wassen." zei Edith alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Camille vond het vrij genânt, maar wou de meisjes ook niet van hun werk ontdoen. Wat als ze gestraft werden wanneer ze hun taken niet volbrachten, dan zou ze zichzelf daar erg schuldig door voelen.
Na een heerlijk warm bad te hebben genomen was het tijd om zich klaar te maken. "Dus wat had u als make-up in gedachten? Wij waren het er al over eens dat we vooral uw ogen goed moet laten uitkomen."
"Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit make-up gebruikt. Dus ik denk dat jullie op dat vlak een betere kennis hebben dan ik." "Geen enkel probleem. We zullen niet meteen te veel gebruiken, al moet u wel een look hebben die de prins zal bijblijven."
De drie meisjes gingen aan de slag. Haar lippen kregen een donkerpaarse kleur en haar ogen werden met zilvertinten geaccentueerd. "Ok en nu de jurk" zei Valentina opgewekt. "Ik denk dat hij je echt geweldig gaat staan, fluisterde ze in haar oor." De drie meisjes verdwenen in de reusachtige inloopkast en kwamen terug met een lange paarse jurk die lichter werd naar de onderkant toe. Ze hielpen haar met aankleden, waar Camille hen dankbaar voor was, want ze zou nooit zelf de weg doorheen al die lagen stof hebben gevonden. "Is het niet een beetje te?" zei Camille toen ze zich in de spiegel bekeek. De drie meisjes barstte in lachen uit. "Te, Camille je hebt er geen idee van wat sommige andere kandidates aankrijgen. Echt het staat je geweldig." Camille kon een blos op haar wangen niet onderdrukken. Ze was het niet gewend om in de schijnwerper te staan, meestal hield ze zich verborgen in de schaduw.
"U moet wel met haast naar de eetzaal. Te laat komen zou niet bepaalde een juiste indruk geven." drukte Claire haar op het hart." Gelukkig hadden de meisjes haar wel platte schoenen gegeven, want op hakken lopen daar zou ze nog even op moeten oefenen. Ze schreed door de gangen, bang dat de jurk vuil zou worden of erger zou scheuren en bereikte uiteindelijk de eetzaal. "Naam?" vroeg Nora die voor de deur stond met een notitieblok.
"Camille Leona Strike."
"Ok volgt u mij." Blijkbaar waren de plaatsen eerder al ingedeeld. Hoe ging je zitten met zo'n jurk aan. Na een aantal keren proberen slaagde ze er eindelijk in en haalde opgelucht adem. Ze voelde de blikken van de andere meisjes op haar rusten, als roofdieren die een prooi bekeken, de competitie in zich opnamen. De strijd was werkelijk begonnen.

Account verwijderd

schreef:
Enkelingen had hij iets horen zeggen, maar Nora kende geen schaamte en had hen de zaal uit gewerkt alsof ze het dagelijks deed. Nora had altijd al leidinggevende rollen gehad in het paleis en zijn vader had ook niemand anders dan haar gewild om alle vrouwen te begeleiden. Zijn vader nam dit alles ontzettend serieus, het ging ten slotte wel om zijn kleinkinderen, om koninklijk volk. Voor zijn vader was dat het belangrijkst, nakomelingen. Hoe meer, hoe beter. Zijn vader was op macht uit, nog meer macht dat hij al had en wilde dat zijn kinderen nog meer macht zouden krijgen. Hij gaf daarentegen niet zo veel om macht, hoewel hij opgevoed was met het idee dat macht ontzettend belangrijk was. Hij was van mening dat een volk beter geleid kon worden met compassie dan met een ijzeren hand. Zijn vader leefde de wetten na, hij had zijn vraagtekens bij bepaalde gebeurtenissen. Niet dat hij daar ooit over sprak, hij was niet gek. Zijn vader was geen geweldige vader en hoorde niet graag tegenspraak, er zou dus pas iets veranderen tegen de tijd dat hij koning was.
Normaal gesproken had hij nu getraind, maar zijn vader had erop gestaan dat hij al zijn aandacht bij de competitie zou leggen, wat betekende dat hij de hele dag in de weer zou zijn met de vijfendertig vrouwen die nu in het paleis woonden. Hij moest eerlijk toegeven dat hij daar niet zo naar uit keek, het waren allemaal prachtige vrouwen, maar hij wilde ook wel eens iets anders doen. Trainen had hij nooit met plezier gedaan, maar hij wist nu al dat hij zelfs het trainen zou gaan missen.
'Oliver? Ben je klaar voor het diner?' vroeg zijn moeder, waarna hij zich omdraaide. Zijn moeder was mooi voor een vrouw van net boven de vijftig, maar je kon zien dat ze ouder werd. De rimpeltjes rond haar ogen en de eeuwige frons op haar gezicht, lieten zien dat ze niet meer jong en onschuldig was. Hij knikte, waarna hij haar volgde naar de dinerzaal. Zijn vader voegde zich bij hen en de deuren werden voor hen geopend. Een diepe zucht gleed over zijn lippen, waarna hij de zaal in stapte en plaats nam op zijn plaats. Hij zat altijd aan de rechterkant van zijn vader, zijn vader was van mening dat hij daardoor krachtig overkwam. Alle vrouwen zaten aan de zijkanten van de tafel, terwijl hij en zijn ouders aan de kop van de tafel zaten. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn vader grijnzen, hij genoot van de competitie. Het herinnerde hem waarschijnlijk aan zijn eigen competitie.
'Dames, geniet van het eten. Wij weten dat niet allen zo goed hebben kunnen eten. Vragen mogen aan Oliver gesteld worden, maar houd het beschaafd, dit is pas jullie eerste dag.' zei zijn vader, waarna de man meteen aan het vlees begon. Hij keek even naar zijn vader, waarna hij aan het eten begon.
'Het lijkt mij een beter idee als iedereen zich even voorstelt, ik zou graag jullie namen weten.' zei hij, waarna hij even glimlachte. De eerste begon zich al direct voor te stellen. Hij deed echt zijn best om de namen te onthouden, hij bestudeerde elk gezicht en probeerde de namen aan de gezichten te koppelen. Maar je kon je voorstellen dat hij na vijftien namen en gaven al begon te twijfelen aan de namen. Nog twintig namen en gaven te gaan, hij zou dit nooit allemaal kunnen onthouden. Hij deed zijn uiterste best, maar niet iedereen werd makkelijk onthouden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Talloze schalen gevuld met eten werden naar de tafels gedragen. Camille kon haar ogen niet geloven. Ze had nog nooit zoveel eten in een plaats gezien. Dit zou toch absoluut teveel zijn voor iedereen. Wat zou er met de overschot gebeuren? Door het gigantische festijn merkte ze niet eens op dat de koninklijke familie was gearriveerd en iedereen zich begon voor te stellen. Pas halverwege wist ze haar aandacht van de dampende gerechten weg te rukken.
Wat zou ze zeggen als het haar beurt was. De meeste meisjes vertelden half hun levensverhaal. Dat zou de prins toch nooit allemaal kunnen onthouden, laat staan dat het hem interesseert. Toch merkte ze op dat de koning aandachtig luisterde. Vooral als de dames uitlegden wat hun gave was en daar zaten er inderdaad wel wat interessante tussen. Zo was er een meisje dat elke mogelijke dierlijke gedaante kon aannemen. Een andere kon illusies opwekken, maar het meest vreesde ze voor de bloedstuurder die drie plaatsen rechts van haar zat. Er was haar verteld dat hun opleiding als eventuele toekomstige koningin ook het trainen van hun gaven omvatte. Hoogstwaarschijnlijk zou dit meisje haar gaven op anderen moeten uitoefenen en op die momenten was Camille uiterst blij dat ze kon verdwijnen. Toen het haar beurt was had ze nog helemaal niet bedacht wat zij zou zeggen.
"Mijn naam is Camille Leona Strike." stak ze val wal. Ze richtte haar blik op de prins. Oogcontact was iets waar ze zelf veel belang aan hechtte. Haar moeder vertelde altijd hoe ogen de spiegels van de ziel waren en ook zij geloofde in deze woorden. "Mijn gave geeft me de kracht om te verdwijnen. Wel het is nogal moeilijk uit te leggen. Ik wordt onzichtbaar, maar heb ook niet langer vat op het materiële. Deze gedaante stelt me in staat om het lichaam van iemand anders over te nemen. Al zijn daar natuurlijk ook wel wat beperkingen aan verbonden, maar daar kan ik op een ander moment misschien beter over uitweiden." Zodra ze gedaan had met praten nam het volgende meisje het meteen van haar over. Tijd om nog over wat andere leuke feiten over haar leven na te denken kreeg ze niet. Iedereen wou zo snel mogelijk aan de beurt komen. Het positieve was wel dat nu ze niet moest praten ze kon eten. Ze liet haar bord herhaaldelijke keren bijvullen.
"Stel je neemt mijn lichaam over, hoe voelt dat dan?" Camille keek op naar het meisje rechts van haar. Als ze het zich correct herinnerde was haar naam Orielle en kon ze planten besturen. Ze hielde zeker van de natuur, dat merkte je meteen aan haar groene jurk waar bloemen op geborduurd waren en de bloemenkrans in haar haren.
Camille nam niet vaak andermans lichaam over. Het was absoluut haar grootste werkpunt.
"Wel je voelt er niet veel van. Het is alsof je slaapt of bewusteloos bent. Wanneer ik je lichaam zou verlaten zou je het zelfs niet meer herinneren. Al kan het nogal pijnlijk zijn mocht je het wel beseffen en terugvechten. Eigenlijk is er maar plaats voor één geest in een lichaam, als er dan twee de plaats gaan opeisen kan dat nogal wat schade aanrichten."
Orielle knikte. "Dankje voor de eerlijkheid."
Camille haalde haar schouder op. "Het is geen moeite. Het lijkt me trouwens wel enorm cool om je eens planten te zien groeien. Zelf ben ik ook in de natuur opgegroeid."
"Echt, dan moet je zeker een langskomen op mijn kamer en dan laat ik je het met plezier zien."
Camille was blij dat er tenminste al een iemand was die ze een beetje aardig vond. Op een plaats als deze was het fijn om iemand te hebben die je als een vriend beschouwde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld