THG RPG VOL speeltopic - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THG RPG VOL speeltopic

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Gewoon een simpele The Hunger Games RPG, omdat ik daar zin in heb. Een paar regels zijn er wel:
- Niet powerplayen.
- Je kent het principe, je hoeft niet alle boeken gelezen te hebben of alle films gezien hebben, als je weet hoe het werkt kan je meedoen.
- Je bent actief! Dit is echt heel belangrijk. Er zijn zoveel RPG's die stilvallen, het is echt belachelijk.
- Je praat niet voor anderen.
- Je mag alliances, maar je moet het wel overleggen op het forum.
- Je mag een medespeler (geen NPC) niet zomaar vermoorden. Als je dat doet dan zul je een pijnlijke dood sterven.
- No killing spree. Laat wat over voor de rest
- Iedereen mag 1 of 2 keer een kleine sponsor ontvangen. Dus geen enorm feestmaal of een boog met 40 pijlen ofzo.
- Je schrijft ABN, gewone interpunctie, hoofdletters, punten en aanhalingstekens.

Meisjes (3/3) VOL
- Dauntless District 10 Seraphine Shepperd
- Hoothoot District 2
- Felicia District 3 Sylvana de Wit

Jongens (2/2)
- Seaweedbrain District 10 Sam Andrew Jones
- Houvanramb District 1 Drew Raoul Diamond

Kijk op het andere topic voor overleg

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam D10

Hij verbaasde zich nog steeds over de grootte van het Capitol. Hij wist niet wat hij eigenlijk ervan moest denken. Het was een mooie stad, maar als hij zag hoe District 10 eruit zag, was hij boos. Hoe konden zij zo'n mooie grote stad hebben als zijn district zo arm was. Het was raar. Gisteren was hij nog in District 10, met zijn blinde vader en zijn moeder. Hij was enigskind. Hij had wel twee neven en een nicht, maar die kende hij niet zo goed. Zij woonden in een heel ander gedeelte van het district. Sam deed zijn ogen dicht. Hij zag zijn moeder voor zich, die voor zijn vader zorgde. Zijn moeder was, in vergelijking met Sam, een reus. Ze was heel lang, en ze was ook best breed. Haar bruine haren kwamen net over haar schouder. Haar kleren waren vaak vies, maar gisteren waren ze brandschoon. Ze had een jurk aangedaan. Dat was altijd de enige dag dat ze een jurk aandeed. Elise Jones. Dat was haar naam. De herinnering aan zijn moeder vervaagde. Sam hoopte dat hij nog iets van haar kon opschrijven. Als hij kon schrijven. Sam stond op en keek naar zijn kleren. Hij had geweigerd om andere kleren aan te doen. Dit waren de netste jongenskleren die ze thuis hadden, en dat zegt een hoop. Hij droeg een bruine broek, die slobberde rond de enkels. Zijn schoenen waren nauwelijks te zien door de broekspijpen. Hij droeg bruine bretels om te voorkomen dat de broek afzakte. Niet het meest mooie oplossing, maar de bretels waren effectief. Zijn blouse was ooit wit, maar nu was het vergeeld en had het de kleur van papier. Hij zag er raar uit. Sam zocht een spiegel. Dat was niet moeilijk, want ze waren hier in overvloed. Hij zag zichzelf. Zijn bruine haar was onmiskenbaar, het was slordig. Hij pakte een kam en deed een poging om zijn haar te kammen. Het mislukte. Zijn haar ging alleen maar meer rechtop zitten. Zijn ogen waren gewoon bruin. Niets bijzonders, gewoon bruin. Zijn tanden stonden schots en scheef. Ze waren ook helemaal geel geworden. Zijn neus stond scheef, alsof het gebroken was. Dat was niet het geval. Zijn neus was gewoon lelijk. Hij zei maar tegen iedereen dat zijn neus ooit gebroken was. Zijn kaak stond naar voren, zijn kin liep in een punt naar voren. Zijn wenkbrauwen waren heel erg vol, zijn lippen waren gemiddeld, zijn haar zag er niet uit. Hij was geen mooie verschijning. Hij kon het wel vergeten. Hij heeft helemaal geen kans. Hij wist dat de knappe mensen altijd de meeste sponsors kregen. Sam moest iets heel speciaals doen om de harten van het publiek te veroveren. Hij was schriel, klein, lelijk en hij was niet sterk. Hij had moeite met praten. Hij was niet slim. Het lijstje werd langer en langer. Sams grote kracht was alleen werken. Iedereen omleggen met een pijl en boog. Hij moest dan wel voor een boog met pijlen zorgen. Sam liep zijn kamer uit. De parade was er straks, en Sam moest zich melden bij zijn voorbereidingsteam.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine keek vanuit het raam van de trein naar de stad rondom haar. In het station was er een reusachtige menigte die hen opwachtte. Allemaal wouden ze een glimp opvangen van de tributen. Ze was gefascineerd door de reusachtige moderne gebouwen van het Capitool. Deze plaats verschilde in zovele opzichten van hun district. Natuur was ver te zoeken. Hier en daar stonden wel een paar bomen en struiken, maar deze werden zodanig door de mensen gesnoeid en onderhouden dat ze de naam natuur amper waardig waren. Seraphine had geaarzeld om naar buiten te gaan. Zo'n grote menigte mensen maakte haar zenuwachtig. Ze was het niet gewend om het middelpunt van de aandacht te zijn. "Gewoon zwaaien en glimlachen" fluisterde Giselle in haar oor. Giselle was hun mentor en als het ging om het inpalmen van een publiek dan was zij een ware professional. Het was algemeen bekend dat haar charisma en looks een grote rol hadden gespeeld in het winnen van de spelen. Nog nooit had een tribuut van district tien zoveel steun van sponsors gekregen.
Buiten werden ze meteen naar hun appartement geloodst. Hier en daar hoorde ze iemand: 'De herders van tien' roepen. Door hun gelijkaardige beroepen hadden ze al vanaf dag één die bijnaam gekregen. Giselle vond dat ze het positief moesten bekijken. Door die bijnaam gingen mensen hen onthouden. Het appartement was groter dan Seraphines huis. Ze had nog nooit zoveel luxe gezien.
"Het Capitool wilt dat de tributen niets tekortkomen." had Echo glimlachend gezegd toen ze binnenkwamen. Echo was de afgevaardigde van het Capitool, die ieder jaar de stemmen in district tien kwam trekken. Het was haar hand die Seraphines naam uit de bokaal had genomen. Om die rede koesterde Seraphine een stille haat jegens haar. Niet dat ze er iets aan kon doen. De trekking gebeurde willekeurig, maar haar naam had maar één keer in de bokaal gezeten. Hun familie koos ervoor minder eten te hebben zolang dat betekende dat de naam van elk kind maar één keer in die vervloekte bokalen terecht kwam. En toch stond ze nu hier, in dit chique appartement. De kleren van de trekking had ze in de trein al verwisseld. Ze wou liever niet terugdenken aan dat moment. Het enige wat ze nog van haar district had was een kleine tinnen fluit, die met een leren koordje om haar hals hing. Ze had nauwelijks de tijd gekregen om haar kamer te bekijken toen Giselle aanklopte en zei dat ze beiden dringend naar de stylisten moesten.
Sinds de trekking had ze nog niet veel contact gehad met Sam, de mannelijke tribuut van hun district. Misschien was dat ook wel beter zo, uiteindelijk zouden ze toch vijanden worden en het was moeilijker om een vriend te doden dan een onbekende.
"Kijk eens wie we daar hebben, de herders van district tien." Seraphine was die bijnaam nu al kotsbeu. Toch wist ze met moeite een glimlach op haar gezicht te toveren en schudde de hand van de man voor haar. Hij was niet zo oud. Ze gokte ergens midden twintig, ongeveer dezelfde leeftijd als Giselle. Hij droeg een felroze blazer en kostuumbroek. De voering van de jas was pastelblauw en zijn haar was in diezelfde kleur geverfd. Hij stelde zichzelf voor als Charon. Zijn hand trilde, het was duidelijk merkbaar dat hij zenuwachtig was.
"Sorry dit is mijn eerste jaar dat ik als stylist voor de spelen werk. We hebben absoluut geen tijd te verliezen praten kan straks nog wel." Hij klapte in zijn handen en de drie andere stylisten brachten haar naar een nieuwe kamer waar een bad stond en verschillende flesjes en spullen die haar aan marteltuigen deden denken. "Wie mooi wilt zijn moet lijden schat." zei een andere mannelijke stylist.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Ja, het was waar. Drew zijn grootste angst was uitgekomen. Een angst die hij als kind niet had, en nooit zou mogen laten merken. Een angst die niemand zou mogen zien. Hij was getrokken. Zijn naam was uit de bokaal gehaald. Normaal gesproken stelde een career zich vrijwillig op. Het probleem was alleen dat het nu niet mocht. Drew was de enige levende zoon van een overwinnaar. Het zou een schande voor hem en zijn vader zijn als een ander vrijwillig naar de spelen zou gaan. Een grotere schande zou er zelfs niet eens bestaan!

Drie jaar geleden was dit ook gebeurt. Met zijn broer, William. Beide werden op hun 15 jarige leeftijd getrokken. Niemand die het van ze over zou kunnen nemen, aangezien het gewoonweg een schande zou zijn. Op dat moment was Drew nog niet bang. William was tenslotte een kind van pap. Een overwinnaar. Hem kon niets gebeuren, toch? Stiekem was Drew mee geglipt naar het Capitool. Wat moest hij anders? Alleen achterblijven met zijn stiefvader tijdens de spelen? Nee bedankt zeg. Toen hij gevonden werd, was er geen weg meer terug. Ze waren het district al uit. Dus werd hij bij zijn broer in een kamer gezet. De hele reis naar het Capitool zaten ze te praten over de spelen. Hoe William hem zou winnen. Hoe William terug zou komen als een held. Wat een leugen, William kwam niet terug. Nooit meer zou hij met William kunnen lachen of dwaze broer dingen doen. Plezier maken.

Nu was het anders. Hij wist beter nu. Om te winnen moest je meer zijn dan alleen de zoon van een oude Victory. Je had talent nodig. Een talent dat zowel hij als William niet van hun vader hadden geërfd. Drew wilde niemand doden. Hij wilde gewoon zo onopvallend mogelijk blijven, wat behoorlijk lastig was in district 1 als zoon van een victory, maar toch lukte het hem aardig. Drew was een vriendelijke, maar verlegen jongen. Toch werd hij nu gedwongen iemand te zijn wie hij niet was.

Terwijl de trein vaart minderde en de grote, moderne, gebouwen van het Capitool door de ramen in zicht kwamen, dwaalden zijn gedachten af naar het moment tussen zijn trekking en het vertrek uit district 1 in. Zijn vader was dingen aan het regelen voor het vertrek. Zodat hem tijdens de reis niets te kort zou komen, maar zijn stiefvader kwam even bij hem langs. Zogenaamd om afscheid te nemen en hem succes te wensen. De laatste woorden waren echter niet zo succes wensend. “Je broer was een mislukkeling Drew, stel me niet teleur. Zet je vader niet zo voorschut als die nutteloze broer van je. Hij was het niet waard om zo eervol te sterven. Hij heeft de hele familie ten schande gemaakt. Het is aan jou om die schande goed te maken” even bleef hij vervolgens stil, terwijl Drew kookte van woede. Waar haalde zijn stiefvader het lef vandaan om zijn broer een schande te noemen? Wie dacht hij wel niet dat hij was, na alles wat hij hun had aangedaan sinds zijn kindertijd? Hij kon alleen maar aan plekjes op onze lichamen komen, waar hij niet aan hoorde te komen. Hij kon alleen maar schelden, mishandelen en ga zo maar door. Toch bleef Drew even rustig. Het had geen zin om iets te zeggen. Dan maakte hij zijn vader alleen maar kwaad en als hij wilde overleven, had hij zijn vader toch echt nodig om sponsoren te regelen. “Ach, wat zeg ik ook? Je broer en jij kunnen ons alleen maar teleurstellen. Jullie zijn nutteloos. Gefeliciteerd met je trekking” zei hij vervolgens en liep hoofdschuddend weg. Net op het moment dat Drew zijn stiefvader een klap wilde verkopen, een klap uit naam van alle opmerkingen en daden van de afgelopen jaren, ging de deur open. Een vredesbewaker trok Drew overeind en begeleidde hem naar de trein toe. De zelfde trein die nu het Capitool binnen reed, al had Drew niet gezien hoe de trein er uit zag, behalve zijn kamer dan. Hij wist het nog wel van de tijd met zijn broer hier.

Na een tijdje stond de trein helemaal stil en liep hij de kamer uit. Hij droeg nog steeds de kleren van de trekking. De kleren die zijn broer aanhad tijdens het interview voor de spelen. Een elegant pak, wat hij bij elke trekking droeg, ook al was hij vroeger wat te groot. Tegenwoordig paste hij als gegoten, al vond Drew het verschrikkelijk. Het pak deed hem denken aan de dood van zijn broer, en het stond ook al niet. Toch stond zijn vader erop dat hij hem droeg. Natuurlijk had de stylist van het Capitool hem een beetje aangepast toen William stierf, maar niet heel erg.

Zuchtend liep Drew naar de deur en wachtte daar tot ze open gingen. Zijn district genoot stond al te wachten. Ze droeg een vrolijk jurkje met vele diamanten sieraden. Haar naam was Diana, maar zelf noemde ze zich liever Diamant. Ze was hier wel vrijwillig in terecht gekomen. Ze had zichzelf vrijwillig opgesteld voor een meisje van 12, dat getrokken werd. Diana zelf was 18, dus haar laatste jaar om kans te maken was verkeken. Daarom ging ze vrijwillig. Langzaam liepen zij lang het publiek in de richting van de appartementen. Drew had gehoopt het gebouw van de tributen nooit meer te hoeven zien. Maar helaas, hij had niet alle touwtjes in handen. Toen hij eenmaal op hun verdieping was, verdieping 1, liep hij direct door naar de kamer die hij en William drie jaar geleden met elkaar hadden gedeeld. De kamer was nog niets veranderd. Nog altijd even chique als altijd. Iets waar hij van walgde.

Langzaam liet hij zich op het grote bed zakken. Het matras veerde een beetje onder zijn gewicht. De lakens voelden zacht, glad, maar vooral heerlijk warm aan. Zelfs al lag hij er nog niet onder. De kamer was groot. Net iets groter dan zijn kamer in de overwinnaarswijk. De badkamer grensde aan zijn nieuwe, tijdelijke kamer. In het midden, tegen de muur, stond een grote kast vol kleren. Drew wist wat erin zat. Normale kleren en trainingskleren. De kleren voor het interview en de parade zouden worden gebracht, maar waren er waarschijnlijk nog niet.

Na een tijdje werd Drew uit zijn gedachten getrokken door de bommende stem van zijn vader. “Drew, het is tijd om naar de stylisten te gaan. We hebben dit jaar nieuwe gekregen. Je zult ze vast aardig vinden” zei de stem van zijn vader, al betwijfelde hij of hij de stylisten ook echt aardig zou vinden. De vorige was een heks. Letterlijk. Een mooie, neppe heks als ze een bezem zou hebben gehad. Terwijl Drew naar de lift liep, vroeg hij zich af wat er zou gebeuren. Hij had de vorige keer niet mee naar binnen gemogen. William moest alleen, maar hij had William horen schreeuwen buiten op de gang. William was nooit iemand die schreeuwde, maar dat was duidelijk te horen. Zijn vader nam hem mee naar een kamertje. Diana was al in het kamertje ernaast. In de kamer stond een groot bad, een bed en allemaal vreemde apparaten, die je zogenaamd nog mooier zouden maken. In Drew zijn ogen waren het martelapparaten. Een speciaal dingetje met een rode diamant erin. Waarvoor zou die gebruikt worden? Eigenlijk betwijfelde Drew of hij het wilde weten. Langzaam kleedde hij zich uit en trok het soort jurkje aan. Rustig ging hij op het bed zitten en wachtte tot zijn stylisten kwamen, die hem klaar maakten voor zijn hoofd stylist.

De details van het klaarmaken zou hij jullie maar besparen. Drew wilde het er gewoon op houden dat het verschrikkelijk pijnlijk was. Hij had zich altijd goed verzorgd, maar dat was voor de stylisten niet genoeg, maar hij was allang blij dat er niets aan zijn zwart/witte haar werd gedaan. Dan zou hij echt flippen. Goed, het werd in model gebracht, maar gelukkig niet geverfd of wat dan ook. Naast zijn haar kreeg hij ook make-up op. Zijn ogenleden werden bijna zwart gemaakt, waarna er fel blauwe diamantjes op geplakt werden. Diamantjes die bij zijn paradeoutfit zouden moeten passen, volgens de stylisten. Toen kwam de hoofd stylist binnen, die Drew eens goed bekeek. “Maak je geen zorgen, we zullen die afstotende trekjes van je goed camoufleren. Je zult er straks geweldig uitzien” zei hij met een glimlach en ging aan het werk. De hoofd stylist had zich voorgesteld als Steele. Een aparte naam, zoals alles hier in het Capitool.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld