Forum

Dit heb ik in de 2e klas geschreven en vond het recent nog terug. Ik heb nog een ander verhaal gevonden die ik heb geschreven in de 2e klas (poten). Dat verhaal heb ik ook geplaatst op het forum! De woorden en zinnen staan een beetje gek omdat ik het op Word had getypt. x

Celeste Annabelle Sarkozy

Het regende hard in December 1791, Frankrijk. de vrouw liep door de straten op blote voeten. Bedelend voor wat brood en een aalmoes. Ze struikelde en viel op de stenen. Een warme hand trok haar omhoog.                                                                                                                          …‘Gaat het, mevrouw?’ Ze hoorde een vrouwelijke stem, en keek op. Een jonge vrouw keek haar vriendelijk aan. Haar kleren waren geborduurd met gouden draden en kant. Ze zag eruit als een vrouw van adel. In de verte kwam een man aanrennen met een paraplu. ‘Liefste?’ Riep de man.                                                                                                                                     …De bedelares keek verschrikt op. ‘Louis!’ riep de jonge vrouw. Ze liet de bedelares los en omhelsde de man. De man keek verbaasd en verontwaardigd neer op de bedelares.           …‘Celeste?’ Hij deed een stap achteruit. ‘Wie is dat, Louis?’ Zei de jonge vrouw, ze keek Louis aan. ‘Bridgitte, ga achter mij staan. Dit is niet iemand die je wilt leren kennen.’                             …Bridgitte keek Louis twijfelend aan, maar bleef toch staan. Celeste stond op. ‘Waarom moest je mij verlaten?’ De man wierp haar een koude blik toe. Zijn nieuwe minnares hield zijn hand stevig vast, en klampte zich vast aan zijn arm.                                                                            …‘Jij ruïneerde mijn erfenis, en mijn reputatie.’ Hij probeerde zich trots voor te doen, maar dat lukte niet goed. ‘Bridgitte is het hoogtepunt van mijn leven. Een rijke, mooie en opgevoede vrouw die eerlijk is tegen mij.’ Hij hield de vrouw stevig tegen zich aan.

   Een traan gleed van Celestes bleke wangen af, haar dunne lichaam was bedekt met een vuile stof vol gaten. Ze voelde zich ziek. Al die herinneringen van haar verleden kwamen opdagen. Het feest in Versailles, waar ze Louis had ontmoet, was de meest speciale herinnering ooit. Haar kind, Alize, die ze al zeven jaar niet had gezien, miste ze ontzettend veel. Ze wist nog hoe Louis haar ronddraaide in de balzaal, de muziek die haar oren vulde was prachtig. Hij keek haar aan alsof ze het duurste en mooiste juweel in het universum was. Haar voeten deden pijn, ze had urenlang gedanst met hem, maar ze voelde het niet. Haar gedachtes waren gevuld met alleen Louis. De rozen die zij had gekregen op die dag waren betoverend. Witte rozen, haar favoriete bloemen. Zij had haar droomprins eindelijk gevonden, dacht ze.

   Celeste keek Louis aan. ‘Ik smeek het je, laat mij dan alsjeblieft Alize zien. Ik mis haar zo erg…’ Haar stem liep over in gehuil. De expressie op het gezicht van Louis verzachte.        …‘Alize… Alize is drie maanden geleden overleden… Haar hersenweefsel ontwikkelde zich niet goed genoeg.’ Celeste staarde Louis aan. Verbijsterd. En ze realiseerde zich, voor de zoveelste keer, hoe wreed deze wereld was. Ze kon geen woord zeggen, haar hart verscheurd. Louis stond daar maar, Bridgitte keek weg, en duwde zich zachtjes van Louis af. Ze wist dat Louis een leugen vertelde. Een lange stilte die als een oneindigheid voelde kwam ter plaatse. Een lange tijd stonden ze daar in de regen, totdat Bridgitte Louis’ hand vastpakte.                                 …‘Kom, we gaan naar huis…’ Bridgitte en Louis draaide zich om en liepen weg. Ze lieten de bedelares alleen achter.

Een paar dagen later liep Louis rond in zijn villa, de dienstmeisjes stonden klaar met een schaaltje Crème Brûlée.                                                                                                            …‘Louis, mijn lief!’ Bridgitte liep struikelend naar Louis toe. ‘Wat?’ Hij keek verbaasd. Bridgitte was immers altijd kalm geweest. Het was een uitzondering om haar zo geschrokken te zien.                                                                                                                                                  …‘Lees dit…’ Ze duwde een krantenartikel in de handen van Louis. ‘Sarközy pleegt zelfmoord bij de brug van Poissy.’ Hij las het rustig voor. ‘Vrouwe Celeste Annabelle Sarközy’s lijk was December de 14^e gevonden…’ Hij stopte met lezen. Verschrikt keek hij Bridgitte aan, met een angstige en schuldige blik.                                                                                                                   …‘Jij hebt me nooit verteld dat zij Celeste Annabelle Sarközy was! Zij was van adel! En nu is ze overleden.’ Ze rukt de krant uit zijn handen en gooit hem hardhandig op de grond. ‘En Alize, zij is helemaal niet overleden! Hoe kon je iemand dit aandoen?!’ Bridgitte kreeg tranen in haar ogen. Ze zakte neer op de grond en huilde zachtjes. ‘Ik ben je minnares, ik moet je steunen. Maar dan moet je Alize ook steunen. Zij is haar biologische moeder kwijtgeraakt door een verschrikkelijke leugen.’ Zachtjes veegde ze een traan weg.                                                      …‘Bridgitte…’ Louis pakte haar vast en keek haar diep in de ogen. ‘Het komt goed, jij bent nu de moeder van Alize.’ Ze deed haar ogen dicht, en accepteerde haar nieuwe verantwoordelijkheid, en haar nieuwe geheim. Waar zij nu ook mee moest leven.

Klik (X) voor het andere verhaal!