TaylorSwift333 schreef:
Gaëlle:
Ik zat in de les, de saaie wiskunde les, tot die van het secretariaat even op de deur klopte en daarmee de les onderbrak. Gelukkig, want ik had geen idee hoeveel mensen anders in slaap gevallen waren. Ze kwam naar binnen en keek even de klas rond. "Zou ik Gaëlle Alvarez even kunnen meevragen, de directeur wilt haar spreken." zei ze nu en ik keek verbaasd op. De directeur? Wat had ik nu weer misdaan? Een gejoel van een paar jongens steeg ik op maar ik negeerde het. "Je kan best je spullen meenemen." zei ze nu en nog een harder gejoel.
Ik negeerde het alweer en ging dan met de secretariaatsdame mee naar het kantoor van de directeur die me vriendelijk maar toch ook enigszins bezorgd aankeek terwijl ik ging zitten. "Gaëlle, je vraagt je vast af waarom ik je naar hier heb laten komen." zei de directeur dan nu en ik knikte even. "Gaëlle, ik denk dat ik je slecht nieuws moet brengen." begon hij nu aarzelend en ik slikte even, wat was er dan dat zo slecht nieuws kon zijn?
"Je ouders zijn verongelukt, ze zijn van de brug gereden." zei hij nu bezorgd en ik slikte; Wat?! Nee, dat kon hij niet menen! Mijn ouders konden niet dood zijn! "Ze hadden aan de notaris gevraagd om over te brengen dat als ze dood waren je bij een vriendin van hun zou blijven in Canada." ging hij dan verder maar dat drong minder tot me door dan het nieuws van de dood van mijn ouders. Maar ik probeerde me sterk te houden. "Je mag naar huis gaan en je spullen pakken, als je wilt dat er iemand met je mee gaat mag dat en wordt dat gezien als een wettige afwezigheid. Die vriendin van je ouders komt je ophalen bij je thuis over ongeveer 5 uur." zei hij dan en ik knikte licht afwezig.
"En hoe noemt die vriendin? Vanwaar komt ze ook alweer?" vroeg ik dan nu en hij keek begrijpend. "Haar naam is Pattie, meer weet ik zelf niet, ze komt uit Stratfort , Canada." zei hij dan en ik slikte even, ik had nog nooit van haar gehoord maar dat was waarschijnlijk normaal. De directeur liep met me mee tot op de gang. "Hou je sterk meid." zei hij dan begrijpend en bezorgd en ik knikte dankbaar waarna hij m'n hand even schudde en weer zijn kantoor in ging en ik even als aan de grond genageld bleef staan.
Ik raapte mezelf even bij elkaar en liep dan naar het lokaal waar mijn beste vriendin les had, niet veel later was ze uit het lokaal en omhelsde ze me omdat er een traan over mijn wang rolde. "Gaëlle, wat is er?" vroeg ze bezorgd en ik snikte even. "Mijn ouders, ze zijn dood, ik moet naar Canada." zei ik dan en ze keek me geschrokken aan.