Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG // We have no choice, we are just

Account verwijderd

schreef:
a pion in their games.

Newt - 16 jaar oud - behulpzaam

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Sarah -15 jaar oud - Erg nieuwsgierig en lief, doet geen vlieg kwaad

wie begint?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Sarah:

Donker was het enige wat mijn ogen op deze plek konden onderscheiden. Wat was deze plek zelfs? Waar was ik. Ik wilde mijn voet strekken maar stootte mijn teen daarmee tegen een harde wand. Auw, dat deed pijn. Heel fijn, ik wist niet waar ik was, wie ik was, wat wist ik dan nog wel? Simpel! Niets! Helemaal niets! Het enige wat ik wist was dat het op deze plek donker was en dat ik zelfs het puntje van mijn neus niet kon onderscheiden. Ik wist niet hoe lang ik hier nu al ingezeten had maar het leek alleszins heel lang. Te lang, het donker leek me zelfs te bekruipen waardoor ik stilaan bang kreeg van het donker, het donker waar geen uitweg uit was. Hoe lang zou ik hier nog zitten zelfs?

Account verwijderd

schreef:
Ik strek even mijn benen en kijk over de akkers uit. Het is rustig en vredig, een heerlijke gewone dag op de Glade. Hoewel het de laatste tijd wel erg warm is. Ik veeg het zweet met de rug van mijn hand van mijn voorhoofd af. Er is altijd veel werk en genoeg te doen, maar ik vind het heerlijk om op de akkers of in de boomgaarden aan het werk te zijn. Ik ben dan ook de keeper van de tuin, dus bepaal ik wat er moet gebeuren. Ik glimlach terwijl ik over de plek kijk. Natuurlijk zou ik hier liever niet zitten, maar thuis met mijn familie. Wie die dan ook mag zijn. Maar we zitten hier nu eenmaal, we proberen een uitweg te vinden, maar zolang we die nog niet hebben kunnen we het hier beter naar ons zin maken. Ik begin weer met de akkers te voorzien van water. Ik ben vanaf vanochtend acht uur al bezig, het is bijna twaalf uur dus we zullen zo wel pauze hebben.
"Hé jongens, tijd voor een pauze!" Roept Alby over de Glade. Ik kijk op mijn horloge; precies twaalf uur. Alby staat op de toren en ik loop daar naartoe. Voorzichtig beklim ik de trap. Ik geloof best dat de bouwers weten wat ze doen en het ook kunnen, toch vertrouw ik niet altijd op de stevigheid van alles. Alby staart over de Glade en naar de grote dikke muren die ons hierbinnen houden. Stil kom ik naast hem staan en laat het zachte briesje met mijn haren spelen.
"Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat ik hier ben aangekomen." Zegt hij. Het moet vreselijk voor hem zijn geweest, geheel alleen. "Vandaag komt er weer een newbie." Zegt hij na een lange stilte. Dat was ik bijna vergeten, de tijd vliegt voorbij. Het is weer tijd om een nieuwe jongen zich aan te laten sluiten bij ons. De afgelopen keer was het Chuck. Daar had je niet veel aan. Hij is aardig, hij doet zijn best, maar is een grote kluns en heeft weinig vaardigheden waar wij wat aan hebben. Meestal hangt hij wat rond en slentert over de Glade. Toch probeer ik hem ook zo veel mogelijk in de tuin aan het werk te zetten. We hebben de handen nodig.
"Kom, laten we maar gaan eten." Zegt Alby uiteindelijk. Ik knik en we lopen samen richting de keuken. Maar het verschrikkelijke loeiende geluid gaat af. Het geluid dat aangeeft dat de box er aan komt. Verrast kijk ik naar Alby. "Die is wel erg vroeg." Zeg ik en we lopen samen naar de box toe. Vele andere jongens zijn ook al gekomen. Iedereen is altijd erg nieuwsgierig naar de nieuwkomer. Gally staat al klaar om de luiken open te trekken. Hij is de keeper van de bouwers, nogal een nors type met een hele eigen wil. Zodra we de klik horen en het alarm afslaat trekt hij de loodzware luiken open. Ik verwacht dat hij de box in springt en zegt "Day one greenie. Rise and shine." zoals hij dat altijd doet, maar deze keer blijft hij staan. Fronsend kijk ik naar hem, maar zodra ik de box in kijk begrijp ik het. Ik hap even naar adem en begrijp het niet goed. Ik spring de box in en bekijk het gestalte goed. "Het is een... Het is een meisje." Stamel ik. De jongens boven mij beginnen fluisteren. Er ontstaat veel verwarring en chaos, maar daar richt ik mij niet op.
"Hoi ik ben Newt, welkom in de Glade." Zeg ik en bied haar mijn hand aan zodat ze op kan staan.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik probeerde wat na te denken, maar zelfs al zag ik niks in het donker, het donker leidde me wel erg af. Ik zuchtte even, ik wou echt wel hieruit. Wat hier dan ook mogen zijn. De pijn in mijn teen was weg maar nog steeds leek het een eeuwigheid te duren voor ik plots geen beweging meer voelde. Ik keek op maar wist niet waarnaar ik keek, ik zag dan ook niets. Toen ik iets piepend hoorde zag ik dat een luik open ging.
Meteen stroomde er licht de ruimte in en zag dat ik in een soort box zat, wat was dit? Ik zag een jongen naar binnen kijken (toen mijn ogen eenmaal gewend waren aan het licht). Ik schrok er van omdat ik niet verwacht had nog iemand te zien. Wie was hij? Er waren ook nog andere jongens. Ik keek hen angstig aan. Wat wilden ze van me? Een van de jongens sprong de box in en zei dat het een meisje was. Wat was er dan zo speciaal aan het feit dat ik een meisje was?
Hij keek naar me en stelde zich voor als Newt. Hij bood zijn hand aan en ik twijfelde even angstig maar ik wou wel weg uit deze beangstigende donkere plek. Twijfelend nam ik de hand aan en stond recht. "Ik euh..." wat was mijn naam zelfs? Ik bloosde even omdat ik dat zelfs niet meer wist. Toen viel er mij 1 naam te binnen. "Ik ben Sarah." zei ik dan twijfelend.
Nu was ik vast en zeker raar. "De Glade?" vroeg ik onzeker. "Wat is de Glade?" vroeg ik dan, ik had nog nooit van iets wat daarop leek gehoord. Ik keek een beetje angstig maar ook nieuwsgierig op. Waar was ik in hemelsnaam beland? Van waar kwam ik zelfs? Allemaal dingen die ik niet wist.

Account verwijderd

schreef:
Verbaasd kijk ik op wanneer zij zich haar naam al kan herinneren. Ik glimlach wanneer zij vragen begint te stellen. Ik weet nog wel dat ik in hier positie stond. Er waren nog niet veel jongens en Alby was degene die de luiken open deed. Hij was hard, keihard. Hij was altijd bot en zette je hard aan het werk, maar het heeft dan ook zeker wat opgeleverd. Later, toen er meer jongens kwamen en we merkte dat we hier niet zomaar uit kwamen en hij het eindelijk kon accepteren, werd hij kalmer en een stuk vriendelijker. We werden zelfs vrienden. Uiteindelijk heeft hij mij uitgeroepen tot second in command, tot grote ergernis van anderen. "Kom, volg mij maar." Zeg ik tegen Sarah. Ik trek mijzelf op uit de box en ga staan. De jongens blijven nieuwsgierig kijken en fluisteren en het lijkt met niet dat deze greenie dat zo fijn vindt. Normaal interesseert het mij niet veel, vind ik het zelfs grappig op een van die sukkels lekker belachelijk te maken. Maar dit is anders. Ik knik naar Alby en hij komt direct naar mij toe. "Wat is dit?" Fluister ik terwijl ik naar het meisje kijk. Ze lijkt me nogal onzeker. Alby schud zijn hoofd en ik zie aan hem dat hij hier ook niets van begrijpt. "Stuur die jongens weer naar hun werkplek, we moeten uitzoeken wat dit te betekenen heeft en wat zij weer zonder dat al die paar ogen ons volgen." Zeg ik. Alby knikt en draait zich om naar de groep. "Oké jongens, niemand begrijpt wat hier aan de hand is, maar we hebben nog veel werk te doen. Zodra we meer weten zullen jullie het horen, maar nu aan het werk!" Er klinkt nogal een teleurstelling in ieder, maar dit is het beste.
Alby stelt zichzelf ook voor aan Sarah en ik wil al bijna weg gaan wanneer ik Minho vanuit de opening van de muur de Glade op zie rennen. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar wanneer een runner zomaar terug komt betekend het dat er wat aan de hand is. Hij zoekt even om zich heen. Zodra hij ons ziet rent hij onze kant uit en komt hijgend tot stilstand. "Ben..." Hijgt hij. "Is, hij is ge-ge-gestoken." Hij hapt even naar adem. "Gestoken do-door een gr-griever. Alby je moet mee-meekomen." Zijn ogen staan wild en hij is echt in paniek. Maar dit baat mij ook zorgen. "Hoe kan het zijn dat hij overdag gestoken is?" Minho haalt zijn schouders op en dan verdwijnen Alby en hij. "Shuck." Mompel ik. "Uhm, sorry voor dat." Zeg ik wanneer ik mij weer op Sarah richt. "Laat ik je maar wat dingen uitleggen." Zeg ik terwijl ik richting de toren loop.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Mijn nieuwsgierigheid won het dan toch een beetje en ik keek de jongens aan die zo aan het fluisteren waren. Als Newt dat zegt knik ik en met moeite trek ik mezelf er uit op en kijk nu naar de jongens. Ze staan te fluisteren en bekijken me alsof ik een kalkoen was die een kerstmuts op had. Ik keek hen ietwat minder blij aan, waarom deden ze zo? Was ik dan speciaal of wat? Wat me wel opviel was dat ik nog geen meisje had gezien.
Opeens had ik het gevoel alsof ik echt helemaal alleen was. Ik keek een beetje met een zwak nieuwsgierige blik om me heen, deze plek was raar. Alhoewel? Wat was raar? Er leek niet echt veel te zijn hier. Het was ommuurd maar de muur trok mijn aandacht niet echt, ik had zelfs niet door dat de twee jongens naar me stonden te kijken. Ik wist niet wat ik moest denken, helemaal niet. Ik keek dan maar een beetje naar m'n voeten en wist het even niet echt.
Ik keek even op naar de twee jongens, de rest van de jongens die me waarschijnlijk nog steeds aan het bekijken waren alsof er een roze eenhoorn in hun midden stond lette ik zelfs niet echt op. Ik kon alleen niet stoppen met denken. Wat is dit? De Glade? Wat voor een plaats is dit zelfs. Door al die aandacht had ik gewoon zin om me terug in die metalen doos te verstoppen en er niet meer uit te komen.
Ik hoor wat de jongen zegt en keek even om me heen. Ik keek op als iemand zich aan me voor stelde. Hij noemde zichzelf Alby. "Hey." zei ik dan zacht, wat was dit allemaal? Ik keek verbaasd op als er een jongen kwam aanrennen met de blik alsof hij net een spook gezien had ofzo. Hij had het over ene Ben, die gestoken was. Ik keek vragend op. Gestoken? Wat steekt hier dan. Als hij begon over een Griever snapte ik er nog minder van en keek Newt vragend aan. Wat voor een rare plek was dit? Ik volgde het gesprek niet eens echt. Ik keek op naar Newt als hij wat tegen me zegt. "Geeft niets, wat was er?" vroeg ik verbaasd, nieuwsgierig en onzeker tegelijkertijd. Als hij dan zegt dat hij me wat moet uitleggen knikte even twijfelend maar hij ging al richting iets wat op een toren leek dus volgde ik hem maar snel aangezien ik hier niets kende.
"Wat is deze plaats?" vroeg ik na even, mijn nieuwsgierigheid won alweer even.

Account verwijderd

schreef:
Ik klim omhoog en kijk uit over de Glade. Ik blijf even stil voordat ik antwoord geef. "Wij zijn allemaal op dezelfde manier als jou hier gekomen. Zonder enige herinnering, zonder enige aanwijzing waarom wij hier zijn en zonder te weten wie ons hier heeft gebracht." Zeg ik dan. Het klinkt lekker vaag, dat weet ik. Maar het is waar. Wij weten ook bijna niets en dat vreet aan ons elke dag. "Het enige wat we hebben mogen houden is onze naam." Fluister ik een beetje somber. Als je er zo over nadenkt is het ook een vreselijke plek hier. We kunnen hier niet weg, maar zitten opgesloten door een torenhoge muur waar verschrikkelijke wezens in leven. "Vijf jaar geleden is de eerste jongen hier gekomen. Elke maand kwam er een greenie, maar soms kwam er ineens een hele groep. Er is chaos geweest, jongens moorden elkaar uit. Het was verschrikkelijk. Sinds dien zijn er regels. Het zijn er maar drie, maar ze zijn belangrijk." Ik pauzeer even en kijk naar de jongens. Vele kijken nieuwsgierig omhoog terwijl ze aan het 'werken' zijn. "De eerste regel is dat je een andere Glader nooit iets aan mag doen. Deze samenleving zal niet werken als we elkaar niet kunnen vertrouwen. We hebben al een vijand en we kunnen niet onderling gaan ruziën. De tweede regel is dat je de taak die je toegewezen krijgt elke dag weer goed zal uitvoeren. Zolang iedereen zich aan zijn taken houdt zullen we minder denken aan de omstandigheden." Ik kijk naar doorgaan van de muur. Het is bizar, hoe kunnen er nou overdag grievers zijn? "En dan de laatste regel. Zolang je geen runner bent mag je nooit, maar dan ook nooit door die muren!" Ik schreeuw het bijna. Maar ik hoop dat het daardoor wel doordringt, deze regel is de belangrijkste. Voor iedereen, voor de veiligheid van iedereen en voor de zoektocht.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik keek even hoe hij omhoog klom en zag dat er nog plek was dus klom ik ook omhoog en keek even dezelfde richting uit, zoals ik al dacht was er niet veel hier in de Glade. De muren leken me raar, waarom waren die muren er? Ik luisterde aandachtig naar zijn verhaal, het klonk allemaal vrij vaag maar waarschijnlijk was dat echt gewoon het enige dat hij wist. Als hij dat zei over de naam knikte ik even. Dat was ook het enige wat ik nu eenmaal wist. Ik luister dan verder naar zijn verhaal en onderbreek hem vooral niet.
Die eerste jongen, dat zal Alby dan wel zijn, hij leek ongeveer de oudste van de groep. Hij begon over de greenie en volgens zijn verhaal waren dat alleen maar jongens. Waarom was ik hier dan. Ik zie een paar jongens nieuwsgierig omhoog naar ons kijken en ik keek hen ongeïnteresseerd terug aan. Hij begon dan over de regels van de Glade en ik luisterde aandachtig naar wat hij zei.
Ik begrijp dat je elkaar niets aan mag doen. Taken? Welke taken waren er dan? En dan zei hij de derde regel heel erg luid waardoor ik hem verbaasd aan keek. Hij begon over de muur en Runners. Ik keek hem verbaasd aan. "Maar je was de hele tijd bezig over dat er jongens kwamen hier op de Glade? Waarom ben ik hier dan?"vroeg ik zacht en keek hem even aan. Nou ja, waarschijnlijk wist hij het zelf ook niet.
"En wat zijn Runners? Wat doen die achter die muren?" vroeg ik dan niet zeker of ik het nu mocht vragen of niet. Maar nou ja, als ik dat niet mocht weten had hij er niet over moeten beginnen. Ik keek hem even vragend aan en wachtte geduldig op een antwoord van zijn kant.

Account verwijderd

schreef:
Ik haal mijn schouders op. "Ik heb geen idee waarom jij hier bent, dat is de vraag." Maar wanneer zij de vraag over de muren stelt weet ik niet goed wat ik moet antwoorden. Ik stel daarom het antwoord tijdelijk even uit. Soms is het het beste wanneer de greenies niet alles weten. Daarom besluit ik maar van onderwerp te veranderen.
"Morgen zal je beginnen met de verschillende taken op de Glade te verkennen. Elke dag een nieuwe taak. Aan het einde van de tour mag je kiezen waar jij wil werken. We hebben onder andere de bouwers, de slagers, de koks, de Med-Jacks zij helpen de zieken en gewonden, de tuin en nog een aantal andere taken. Dan zal ik je nu de rest van de Glade laten zien. We beginnen wel bij de homestead." De homestead is een houten gebouw waar de zieken verzorgt worden, waar de toiletten en douches zijn en daar zit een ruimte waar het palaver tussen de keepers gehouden wordt. "Je zal wel veel vragen heb, maar ik kan je niet beloven dat ik overal antwoord op kan geven." Zeg ik terwijl ik alweer naar beneden ga. Ik hoop dat ze tijdelijk niet meer over de runners begint. Ik weet niet goed of ik daar wel antwoord op moet geven, juist omdat het zo gevaarlijk is en ik geen zin heb ik een rebel die alles op de kop gaat gooien. Ik ben altijd al voorzichtig geweest met de greenies, vaak weten zij het minst en in de loop van de tijd krijgen zij toch dingen te horen. Het is frustrerend om niks te weten, dat weet ik maar al te goed. En natuurlijk weten de keepers net weer iets meer dan de anderen, maar soms is dat een verstandigere keuze dan openkaart te spelen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik knik even zwak als hij zegt dat hij zelf niet weet waarom ik hier ben, nou, ik weet het ook niet. Ik merk dat hij de vraag over de muren uitstelt dus begin ik er maar even niet over. Waarschijnlijk is het nogal ingewikkeld. Als hij begon over morgen en de taken keek ik nieuwsgierig op. Ik hoopte dat hij al wat zou zeggen over wat de taken zouden zijn. Als hij zei over elke dag een nieuwe taak knikte ik maar, nou ja, ik wist niet beter.
Als hij begon over welke taken er waren luisterde ik even. Gewonden? Raakten er dan veel mensen gewond? Ernstig of niet? Als hij begon over de rest van de Glade keek ik even op en knikte. Nou ja, dat vond ik best normaal dat hij me even rond zou leiden. Ik keek even naar hem als die begon dat ik vast veel vragen had. Nou ja, ik wist toch nog niks dus dat zou gaande weg wel komen. Het enige wat ik me af vroeg was waarom ik hier was en waarom zij hier waren. Maar daar wist hij vast zelf geen antwoord op dus vroeg ik het maar niet.
Ik ga dan ook maar na hem naar beneden en kijk even naar hem en volg hem dan maar gewoon. Ik keek ondertussen wat rond. Niet dat er veel was om naar te kijken. De jongens keken me nog steeds raar aan. Ik wou wat zeggen erop maar ik wist het antwoord al nu dus deed ik dat maar niet. Ik keek dan maar weer naar Newt en naar het gebouw waar we nu voor stonden. Het was een soort houten gebouw. Was dit het homestead? Ik keek Newt even vragend aan. "Wat is er zo speciaal aan de homestead?" vroeg ik dan want vanaf de buiten kant leek het me een gewoon normaal houten gebouw waar niks speciaals aan was.

Account verwijderd

schreef:
Ik haal mijn schouders op. "Eigenlijk niets." Zeg ik lachend en loop naar binnen. "Dit is gewoon het eerste gebouw wat de Gladers gebouwd hebben. Dit is de eerste plek wat ze hun 'thuis' noemde. Nu slapen we allemaal buiten in hangmatten omdat er binnen niet genoeg plaats is." Ik laat haar de soort van badkamers zien, de slaapkamers die nu voor de zieken bedoelt zijn en de plek waar het palaver gevoerd wordt. "De keepers zijn de vertegenwoordigers van de Glade, wanneer er een beslissing genomen moet worden doen we dat democratisch. Soms kunnen dat heftige beslissingen en ook heftige discussies zijn maar het hoort er bij." Zeg ik en kijk naar de ruimte. Het is niet heel groot, er staan net genoeg stoelen om elke keeper een plek te geven. Daarvoor is een soort podium en een klein hok voor de eventuele 'gevangene'. Dat doet mij gelijk aan de slammer denken. "Soms wanneer iemand een misdaad heeft gepleegd worden ze opgesloten. Hier hebben we de slammers voor. Deze liggen nogal afgelegen en zijn eigenlijk gewoon stenen hokjes in de grond. Wanneer we dan over hen gaan beoordelen komen ze daar in terecht. We zijn hier nogal streng als het gaat over een misdaad, of een andere Glader iets aan doen." Zeg ik. "Of als iemand gestoken is moeten we besluiten of we ze niet verbannen." Fluister ik, maar eigenlijk hoop ik dat ze dat niet gehoord heeft. Het klinkt gruwelijk en ze zal wel denken dat we gestoord zijn en dan komen er weer vragen over de Maze. Ik schud mijn hoofd. "Laten we naar de keuken gaan."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Sarah:
Ik keek even op als hij zei dat er eigenlijk niets speciaals aan was. Maar dan begon hij over dat dit het eerste gebouw was en ik keek even op. Dus er was toch iets speciaals aan. Ik knikte maar wat en luisterde aandachtig naar wat hij zei en keek even rond als hij me wat badkamers liet zien, slaapkamers met blijkbaar zieken in. Als we bij een andere plek (met het palaver) waren keek ik hem vragend aan. "Wat is er hier?" vroeg ik dan.
Na zijn antwoord gingen we verder en begon hij over de keepers. Ik luisterde dan maar naar wat hij te zeggen had. Ik keek even de ruimte door en zag dat er echt niet veel plaats was. "Allemaal in deze ruimte? Dan zullen er vast niet veel keepers zijn." merkte ik even op. Het was nogal klein hier en het gaf me eigenlijk het gevoel alsof ik naar buiten wou rennen, maar dat komt waarschijnlijk door die metalen box waar ik daarnet nog in had gezeten.
Ik luister even als hij begon over gevangenen en een misdaad enzo. "Wat wordt dan gezien als een misdaad, buiten een andere glader iets aan doen?" vroeg ik dan zachtjes en keek even naar hem. Ik wist nog steeds niet echt wat ik van deze bizarre plek moest denken maar dat was vast normaal. Als hij dan iets al fluisterend zei kon ik nog net iets uit maken als gestoken is. "Huh? Wat steekt er dan?" vroeg ik zachtjes aangezien hij fluisterde. Ik snapte echt niets van deze plek, maar misschien kwam dat nog wel.
Ik knikte dan als hij zei dat we naar de keuken gingen en volgde hem maar meteen naar de keuken. Net zoals al de rest leek die ook niet echt groot maar ja, maakte niet echt veel uit.

Account verwijderd

schreef:
De keuken stond apart van de palaver. Het is het gebouw waar de koks zich kunnen uitleven en waar alle oogst opgeslagen worden. Nee het is niet groot maar het werkt en we leven nog steeds, dus dat heeft meer waarden. Ik kijk even uit over de Glade en zie uiteindelijk een aantal jongens zich verzamelen mij de muur. "Wacht even hoor." Zeg ik dan zonder nog naar haar om te kijken en ren over de Glade naar de muur toe. De jongens ondersteunen twee mannen, ik worstel mij door de groep heen. "Alby?" Fluister ik. Minho sprint naar mij toe en trekt mij van de groep af. "Er is iets goed mis." Zegt hij en trekt mij nog verder van de groep af. "De griever, hij leek echt dood. Maar toen we bij Ben aankwamen moest Alby het checken. Hij schopte tegen het ding aan en hij stond op. Alby werd geprikt en ik wist er opnieuw goed vanaf te komen. Ik heb de andere runners opgeroepen en we hebben gezamenlijk de twee hier heen gebracht. Het begint gevaarlijk te worden." Hij is nogal hysterisch en paniekerig. Ik sta met mijn mond vol tanden en draai mij om naar de groep. De Med-Jacks begeleiden de jongens naar de homestead. "Ze zullen de verandering meemaken." Mompel ik uiteindelijk. Minho knikt en pakt mij bij mijn schouder vast. "En we weten allebei wat er kan gebeuren als dit niet goed uit pakt." Ik gruwel even. We hebben al vaker jongens verbannen wegens de woedeaanvallen en de moordneigingen. Ze werden te gevaarlijk en werden de Maze ingestuurd. Immers heeft nog nooit iemand een nacht in de Maze overleeft. Niemand.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik lette gewoon op wat hij vertelde en liet zien. Ik volg na even zijn blik en zie een deel jongens die zich verzamelen bij de muur. Ik vroeg me nog steeds af wat er zo speciaal was aan die muur? Wat was er achter? Maar nou ja, ik zou maar doen wat hij zei zeker. Als hij zei dat ik moest wachten knikte ik even en keek hem wat achterna. Ik zuchtte even en keek wat om me heen en stopte mijn handen in mijn zakken maar voelde er iets in wat leek op een papiertje.
Ik schrok er even door en nam het papiertje er uit en keek even of iemand me zag maar er keek niemand naar me dus vouwde ik het dubbelgevouwde briefje open en las wat er op stond. "She is the last one , ever." stond er. Wat heeft dit nu te betekenen? Ik slikte even. Wat moest ik er mee doen? Ik wist het niet. Misschien was het beter dat ik er niemand wat over vertelde tot ik zeker wist wie en wat ik kon vertrouwen. Ik kende hier niemand echt dus moest ik dat nog even uitzoeken.
Ik stak het papiertje maar snel terug en slikte even terwijl ik weer op keek naar waar Newt zonet nog verdwenen was. Ik wist niet wat ik moest doen dus bleef ik wachten en keek om toen een paar jongens twee andere jongens naar de homestead begeleiden. Ik slikte even, er was dus wel degelijk wat aan de hand. Ik stapte even naar buiten en zette me ergens op het gras neer en wachtte even op Newt. Ik wist echt niet wat ik moest denken van dit alles.

Account verwijderd

schreef:
Minho en de andere runners verzamelen zich voor een gesprek. Ze willen kijken of ze iets gemist hebben, of er antwoorden zijn en verklaringen. Ik slenter ondertussen weer terug naar Sarah. Eenmaal bij haar leg ik mijn hand op haar schouder en kijk haar indringend aan. "We moeten de rondleiding maar even laten voor wat het is, er is een...incident gebeurd en daar moet ik even naar kijken." Zeg ik. Ik kijk om mij heen en zie precies degene die ik wilde zien. "Chuck!" Roep ik. Chuck is een jongen tussen de elf en dertien jaar. Hij is klein en mollig, bang, onzeker, een kluns en heeft weinig nuttige vaardigheden. Maar hij is ook een enorme kletser en iemand die andere graag bezighoud. Hij is de geschikte persoon om dit meisje te dumpen. Hij komt aangehold en kijkt geschrokken naar de homestead. "Is Alby gestoken? Door een griever? Lopen ze nu ook al overdag rond? Wat als ze hier heen komen? Dan gaan we allemaal dood!" Roept hij panisch. Ik kijk hem strak aan. "Nee Chuck, ze zullen hier niet komen. Maar ik wil dat jij een oogje op Sarah houdt. En Chuck. Houd je mond over bepaalde zaken." Hij knikt en kijkt even verlegen naar Sarah. Hij begint te grijnzen en dan kijkt hij gauw weg. "Ik ben bij Alby." Voeg ik er nog aan toe en trek een sprintje naar de homestead. Gauw haast ik mij naar binnen en loop een van de kamers binnen. Daar ligt hij. Hij schreeuwt het uit van de pijn, zijn aderen zijn extreem dik en pikzwart. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip. Opnieuw begint hij te schreeuwen. De verandering. Ze zeggen dat je delen van je herinneringen terug krijgt, maar niemand weet het zeker. Iedereen die de verandering heeft doorgemaakt draaide door of wilde er niets over kwijt. We weten alleen dat het erg pijnlijk is en er niets is wat wij voor hen kunnen doen. Toch wil ik bij mijn vriend blijven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld