ORPG ~ Even a white rose has a black shadow - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Even a white rose has a black shadow

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dantalion (Dante) Pentragon ~ 20 (Al is hij in werkelijkheid vele jaren ouder.)

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Adriënne Mirella DiLaurens, 18,7.

Al dagen lang had ik een discussie over het verhaal dat er een er een vampier woonde in de oude burcht en om te bewijzen dat het maar verhalen waren, zou ik er nu heen gaan er een avondje verblijven. Zuchtend pakte ik wat voedsel in zodat ik onderweg geen honger zou krijgen of zonder energie zou komen te zitten. Over een klein halfuurtje zou ik vertrekken naar de burcht en ik zou voor morgen avond terug komen. Ik stopte alles in een vage tas die ik makkelijk mee zou kunnen nemen. Ik stopte er een kleine deken in voor het geval het koud werd 's avonds en een paar fakkels met lucifers voor als ik niets kon zien, ook heb ik uit verhalen gehoord dat vampieren niet tegen verbena konden, dus nam ik die voor de zekerheid mee. Ik keek in mijn kleding kast en zocht de makkelijkste jurk uit waar ik in kon bewegen en trok die aan. Mijn haar zette ik naar achter zodat ik niet steeds de verdwaalde plukken in mijn gezicht kwamen. Nadat ik echt alles bij elkaar had gepakt besloot ik om het tijd was om te vertrekken. Ik nam afscheid van mijn vrienden en vriendinnen en verliet het kleine dorpje waarna ik het bos in begon te rennen, onder weg naar de oude burcht.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dantalion staarde uit het raam van de burcht. Zijn blik was gericht op een donker stipje dat richting de burcht bewoog. Het was jaren geleden dat er zich een persoon in zijn bos had gewaagd. Zelfs reizigers van mijlenver werden gewaarschuwd voor de vampier die er leefde. Niet dat iemand hem ooit gezien had. Hij was slechts een gerucht. Al bracht het wel wat ongemakken met zich mee. Wou hij eten dan moest hij het dorp in trekken. Hier was het veel moeilijker om onopgemerkt zijn prooi te verorberen. Ook moest hij voorzichtig zijn. Hij mocht niet te gulzig zijn want dan zou hij na een tijdje niet anders kunnen dan vertrekken. Om eerlijk te zijn hield hij wel van dit paleis. Het was immers jaren geleden van zijn familie geweest. Al was het slechts een schim van zijn oorspronkelijke schoonheid.
Hij opende het raam. Aan de geur kon hij afleiden dat ze vrouwelijk was. Wat zou haar hier brengen? Het maakte niet zoveel uit, maar Dante was er wel nieuwsgierig naar. Met een glimlach op zijn gezicht sloot hij het raam. Hij zou alles klaarmaken voor haar aankomst. Het was nu eenmaal lang geleden dat hij gasten had gehad. Voor haar wou hij het een extra speciale ontvangst maken.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Adriënne.
Ik merkte dat het bos iets wat dichter werd doordat de bomen zich erg dicht tegen elkaar hadden geplaatst. Het meeste dat op de grond lag was mos, oude blaadjes en enkele takjes die onder mijn voeten kapot knakte. Ik neem nog een diepe zucht voordat ik verder ren, naar waar de burcht volgens mijn berekeningen uit de verhalen zich had moeten plaats vinden. Het was een paar uur lopen vanaf het dorp, maar het was makkelijk vol te houden als je een aardige conditie had en aangezien het nog aardig licht was vond ik het geen probleem om door het bos te wandelen. Het bos gaf me een luchtig gevoel waar ik zelfstandig kon ademen zonder dat je de geur van verbrand hout rook om de huizen warm te houden. Ik ademde diep in en uit om mijn ademhaling onder controle te houden tijdens het rennen. Na telkens ongeveer tien minuten gerent te hebben, nam ik een korte pauze waar ik stevig in doorliep zodat ik niet achter zou komen en in het donker zou lopen.
Na eindelijk de paar uur hebben gelopen kwam ik aan bij wat volgens de verhalen de oude burcht zou moeten zijn. Het was een groot gebouw waar je duidelijk nog in kon wonen als je daar de moeite voor zou nemen. Hier en daar waren wel vervallen dingen, maar het zou geen probleem zijn om daar wat aan te doen. Ik kijk om me heen om te kijken of ik niemand zie en zodra dat ook het geval is loop ik naar de oude deuren die van hout waren gemaakt en probeer die met veel moeite open te duwen. Voordat ik een stap binnen zet bekijk ik de ruimte van binnen. "Hallo, is er iemand?" roep ik luid door het gebouw heen voordat ik mijn stap naar binnen wou zetten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dantalion dacht diep na. Zou hij nog wachten zodat ze verder het kasteel in wandelde, rechtsomkeer maken onmogelijk werd. Misschien was dat wel het beste plan maar hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Daarbij als ze al zo naïef was om naar het kasteel te komen dan zou hij haar ook wel kunnen wijs maken dat hij geen vampier was maar tot het menselijk ras behoorde.
"Hallo, welkom. Ik had geen bezoek verwacht op dit late uur of om eerlijk te zijn had ik nooit nog bezoek verwacht na alle roddels en vulgariteiten die over mijn huis worden verspreid." Hij wandelde via de grote trap naar de inkomhal en maakte een beleefde buiging voor de jongedame. "Mijn naam is Dantalion Pentragon, een eer u te ontmoeten. De reis zal u wel vermoeid hebben. Ik sta erop dat u de nacht hier doorbrengt. Wenst u nog iets te drinken of wilt u zichzelf nog even opfrissen?" Dante was één en al beleefdheid. Bloed smaakte nu eenmaal beter als het een beetje tot rust was gebracht. En wat hield hij ervan om de blik te zien op het gezicht van zijn prooien. Het moment waarop duidelijk werd hoe ze in de val waren gelokt.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:
Bijna dacht Adriënne dat het huis onbewoond was en wou ze een stap naar binnen zetten toen ze een stam hoorde en iemand van de trap af zag lopen. Verbaasd met vragen keek ze de man op de trap aan, stiekem hoopte ze dat er hier niemand was zodat ze met een veilig gevoel hier kon overnachten en morgen weer na huis kon komen, maar ze besefte dat de verhalen nu misschien wel waar konden zijn en daar wou ze maar al te graag zeker van zijn. Dadelijk was hij ook gewoon maar een man, dan zou ze hem vals beschuldigen...
Nieuwsgierig besloot ze toch om een stap naar binnen te zetten en een glimlach te geven aan Dantalion. "Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Adriënne Mirella DiLaurens." zei ze terwijl ze het huis van binnen aan het bekijken was. Het was erg groot en ruim, maar nog redelijk intact. De man was erg beleefd tegen haar wat haar een vertrouwd gevoel gaf dus stemde ze in met de vraag of ze een nachtje kon uitrusten hier. De reis was ook vermoeiend geweest om door het dichte bos heen te lopen en te rennen, dus erg veel zin om nu terug te rennen door het bos had ze nu ook bepaald niet. "Mezelf opfrissen zou fijn zijn..." hoorde ze haarzelf zeggen terwijl ze naar haar modderige jurk die hier en daar gescheurd was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld