Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The war between normal and magic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Geen idee of dit goed Engels is, maar ik ben er ook een wrak in haha
Wij weten, jij niet dus sshhtttt
1 keer onthouden en tips en tops mogen wel.

Silvia Magic~18 jaar~getalenteerde heks~nog in opleiding~ verlegen~mjw~picca

Jij:
Beslis jij maar wie begint haha

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent Akkerman||18||Aardig||Eigenwijs||Prins||Beheerst geen magie

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Silvia
Rustig loop ik uit het magiërs dorp, naar het bos. Nog altijd hoor ik de stem van mijn vader roepen. "Silvia, ga niet naar het bos. Dat is gevaarlijk. De normale mensen komen daar ook!" en dan te bedenken dat pap inmiddels 3 jaar geleden is overleden. Ik ben nu inmiddels net 18 jaar geworden, ik kan heel goed voor mezelf zorgen. Al die ongerustheid is zo irritant, een reden waarom ik nu juist het bos in ga.
Zo gezegd, zo gedaan. Lenig klim ik over de omgewaaide boomstammen en spring ik over half droge slootjes heen. Ik besluit om wat verder te gaan dan normaal. In de richting van de 'normale' mensen. Gewoon om te kijken hoe het daar is. Ik zie er wel redelijk normaal uit, dus waarom zou ik ook niet even gaan kijken? Zo erg is het ook niet tenslotte.
Vlak bij de rand van het andere dorp blijf ik staan en ga tegen een boom aan zitten. Het is een mooie dag. De zon schijnt hoog boven in de heldere hemel. De bomen laten gezellige schaduwen achter in het groene gras en de bruine modder. Vlinders vliegen van bloem naar bloem, de bijtjes zoemen in het rond. De natuur in zijn puurste, rustigste vorm.
Altijd heb ik gehoord dat de 'normale' mensen de natuur verwaarlozen, maar zo bij de grens van het dorp valt dat niet te zien.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent
'Vader kan ik u even spreken'? Ik sta in de deuropening van de vergaderzaal van mijn vader en zijn soldaten. Hij loopt naar me toe en gaat voor me staan. Als hij voor me staat zie ik pas hoe slecht hij er eigenlijk aan toe is. Hij heeft donkere wallen, veel stoppels en een vermoeid gezichtsuitdrukking. 'Wat kan ik voor je doen zoon'? 'Mag ik naar het bos toe?' Hij kijkt me aan en schud zijn hoofd. 'Het is veel te gevaarlijk. Er lopen magiërs rond, ze kunnen je vermoorden met hun krachten. Of bezit van je nemen.Ga liever even in de tuin spelen' 'Ja vader'. Ik loop teleurgesteld naar de tuin. Ik ga op mijn schommel zitten en kijk om me heen. Er zijn vandaag geen soldaten te bekennen, dus niemand zal zien als ik over het hek zou klimmen. Ik loop naar het hek en klim erover heen. Ik loop ongezien door het dorp en loop richting het bos. Het is vandaag schitterend weer, de zon schijnt hoog boven in de heldere hemel. De bomen zitten vol met allerlei kleuren groene bladeren. De bloemen in het gras hebben alle kleuren van de regenboog. Ik loop door het bos en soms spring ik over half droge slootjes of over omgewaaide boomstammen. Ik vind het erg fijn om door het bos te lopen. Even mijn gedachtes niet aan thuis of aan mijn vader, maar aan de prachtige natuur en dieren. Als ik omhoog kijk zie ik een nest met jonge vogeltjes. Ik kijk ernaar en loop na een tijdje door. Als ik een meisje zie die tegen een boomstam aan leunt verstop ik me achter een bosje. Ze zag er aardig uit met haar betoverende blonde haren. Als ze opstaat loop ik zacht naar haar toe en ga voor haar staan. 'Hoi ik ben Vincent'. Ik kijk haar aan in haar grijzige ogen en ik glimlach. Ze bekijkt me, een paar seconde en rent daarna weg.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Silvia
Even sluit ik mijn ogen, om beter naar de vogeltjes in hun nestjes te kunnen luisteren. Om beter te horen, wat de natuur te bieden heeft. Te vertellen heeft. Zoveel prachtige verhalen zouden de bomen hier kunnen vertellen. Dat wist ik zeker. Er was ooit een spreuk die dieren en planten de menselijke taal kon laten spreken, helaas was die eeuwen geleden verloren gegaan. Gestolen door de magieloze mensen. De toenmalige prins had volgens de legende de hoeder ontvoer, om zo aan de heilige spreuk te komen. De hoeder en de spreuk waren nooit meer terug gevonden. Over een verschrikkelijk lot gesproken. Een lot wat niemand verdient.
Langzaam open ik mijn ogen, bedenkend wat deze plek kan betekenen. Wat als ik inderdaad gevonden word? Zo dicht bij de rand van het dorp? Ooit word ik de sterkste heks van het dorp. Dat was voorspeld toen ik klein was, maar op dit moment ben ik nog in de leer. Ik ben nog te zwak om het tegen een heel leger op te nemen. Ik had beter kunnen wachten, om hier heen te komen.
Snel sta ik op en loop richting de andere kant van het bos, als een jongen tevoorschijn komt. Ik heb hem nog nooit gezien. Hij is zeker geen magiër. Ik voel geen magie in hem. Ik slik zacht en knik klein, maar ren dan snel om hem heen, via een omweg in de richting van ons dorp

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent
Een raar gevoel gaat door me heen als ik haar goed aankijk. Een vreemd gevoel dat ik nooit eerder heb gevoeld. Als ze weg rent twijfel ik of ik haar achter ga of niet. Het is laat en als mijn vader erachter komt dat ik weg ben dan laat hij het hele leger me zoeken, maar er is iets vreemds aan het meisje en ik ben benieuwd wat dat is. In mijn hoofd ontstaat er een gevecht tussen de twee ideeën. Ik geef toe aan het ene idee en ik ren ongezien achter het meisje aan. Ik loop heel erg achter maar ik kan snel rennen. Na een tijdje zie ik het meisje uitrusten bij een boom. Ik kruip achter de struiken en kijk naar haar. Ze rent op een drafje door. Ik ren ongezien en zo zacht mogelijk achter haar aan. Mijn hart suist in mijn oren en ik probeer voor te stellen wat ik zometeen te zien krijg. Misschien wel een villa waar ze woont. Of misschien een grot. Als het meisje bij een meer komt springt ze één voor één op de stenen die in het water liggen. Als ze weg is doe ik het zelfde. Ik ga op een steen staan maar ik glei uit. Ik val met één been in het water. Mijn schoen was helemaal kledder nat net als mijn broek. Ik ga weer op de steen staan en ik loop door over de stenen. Omdat ik een beetje nat ben houd mij dat niet tegen om te stoppen om haar te volgen. Als ik weer op land sta ren ik achter haar aan.Als de bosrand zie ren ik er naar toe. Hoe dichterbij ik bij de grens kom hoe rustiger ik ga rennen. Dit is mijn dorp niet. Als ik erg dichtbij ben zie ik waar ik ben beland. Ik ben bij het dorp aangekomen van de magiërs. Ik stop bij de rand van het bos en het dorp van de magiërs. 'Daar, een indringer'. Een soldaat wijst naar me en mensen draaien naar me toe. In een fractie van een seconde draai ik me om en probeer ik weg te rennen. Weg van het dorp dat me zonder hart wilt zien. Dan voel ik sterke armen de mijne grijpen. Een man met kille ogen en een valse glimlach richt zijn pistool op mijn hoofd. 'Wat doe je hier'? Met een mond vol tanden sta ik daar. Vastgegrepen door meer dan vijf soldaten met wapens en een mafkees die me bedreigt met zijn pistool. 'Ik liep door het bos en ik kwam hier uit' zeg ik met een trillende stem. 'Sluit hem op'. Ik word meegetrokken. Als ik door het dorp loop zie ik het meisje uit het bos. Ik kijk haar aan in de hoop dat ze me kan helpen, maar dat kan ze niet. Als we bij het kasteel zijn, word ik in de kerker gegooid. Ik ga op de vieze stoffige grond zitten. Mijn vader had gelijk, buiten is het veel te gevaarlijk in de tijd van oorlog.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Silvia
Snel ren ik door het bos, af en toe een kleine pauze houdend om op adem te komen, maar nooit lang. Ik heb geen tijd voor pauzes. Die komen straks wel, als ik veilig ben. Hopelijk word ik alleen niet gevolgd, diegene die me wil volgen gaat dan vast en zeker grote problemen krijgen. Zeker als die jongen een normale jongen was.
Al snel kom ik bij een meertje en spring van steen naar steen. Als er een steen mist, tover ik die onopvallend te voorschijn en spring er zo langs, tot ik weer op het droge aankom en al vrij vlot bij het dorp. Snel glip ik naar binnen en kijk op als ik iemand hoor roepen dat er een indringer is. Meteen vervloek ik mezelf. Fijn, ben dus toch gevolgd. Hopelijk komt niemand daar achter. Ik kan de jongen echter niet zomaar aan zijn lot overlaten, toch. Onopvallend laat ik een gloed om zijn handen verschijnen. Een magische gloed, misschien dat de soldaten dan denken dat hij uit een ander tovenaarsdorp komt. Een ere gast, zo gezegd. De soldaten lijken het echter niet te merken. "Hey, hij is ook een magiër" roep ik nog, maar ze negeren me en ik zucht geïrriteerd. Zo irritant als de bewakers denken dat ze altijd alles beter weten. Even kijk ik naar het kasteel. Een vriendin van me is de prinses, misschien kan ik met haar gaan praten. Het is tenslotte ook mijn schuld dat de jongen nu in de problemen zit. Rustig loop ik naar het kasteel toe, als de soldaten me tegenhouden. "Naam?" vraagt een soldaat en ik draai met mijn ogen. "Nieuw zeker?" vraag ik aangezien de meeste soldaten die de poort bewaken me wel kennen. "Juffrouw Silvia Magic. Er is voorspeld dat ik spoedig de machtigste heks van het land zou zijn. En de verloofde van het neefje van de koning" zeg ik tegen de soldaat, die me geschrokken aankijkt en snel doorlaat.
Rustig loop ik naar binnen en denk na. Ik heb niet de macht om de jongen direct te bevrijden, maar ik wil eerst weten wie hij is, voor ik iets doe. Daarom loop ik door naar de kerker en beveel een soldaat me bij de jongen te brengen.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Hier zit ik dan. Op de vieze en koude celvloer. Ik ga staan en loop rondjes terwijl ik ondertussen denk aan thuis. Zou mijn vader al weten dat ik weg ben? Zou hij al het hele leger op pad hebben gestuurd? Ik begin telkens harder te lopen en na een tijdje stop in met rondjes lopen. Alles draait en ik ga zitten. Ik doe mijn ogen dicht en ik haal diep adem en blaas het uit. Als ik mijn ogen open doe staat het meisje van het bos voor me neus. Ik herken haar mooie blonde haren en grijzige ogen uit duizenden. 'Wie ben je? En waarom volgde je me'? Haar stem klinkt als vele merels bij elkaar. 'Dat kan ik beter aan jou vragen' antwoord ik bot. Als ze me doordringend aankijkt antwoord ik toch maar op haar vraag. Ik schraap mijn keel en zeg 'ik ben Vincent. Ik achtervolgde je omdat ik nieuwsgierig was'. Eigenlijk heb ik niet zo'n goede reden waarom ik haar achtervolgde. Ze knikt en kijkt me aan. 'En waar woon je'? Ik slik. Als ik haar zou vertellen dat ik in het paleis van de niet-magische kant woon dan zou ze me vermoorden. Ik kijk haar aan en zucht zachtjes. 'Ik woon in een oud klein huisje vlakbij de bosrand van de niet-magische kant' antwoord ik zachtjes zodat zij de enigste is die het kan horen. Zonder wat te zeggen loopt ze de cel uit. 'Wacht! Hoe heet je?' Het meisje reageert niet en loopt de kerkers uit. De wachters doen de deur weer op slot. Ik ga op de koude grond liggen. Ik staar naar de grijze saaie muren waar strepen in waren gekerfd. Ik zucht. Ik denk aan thuis. Vroeger toen ik klein was, speelde ik ook altijd in de kerkers. Ik ging altijd er rennen omdat in het paleis dat niet mocht, behalve in de kerkers dan. Ik zucht en ik ga op een kleed in de hoek liggen. Ik kijk naar de deur in de hoop dat hij open gaat en mensen me komen bevrijden.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Rustig luister ik naar de antwoorden van de jongen en trek mijn wenkbrauwen op als hij zo bot reageert. "Ik ben niet diegene die iemand is gevolgd naar het onbekende en vervolgens in de kerker belandde" zeg ik rustig en knik als hij zijn naam zegt en een beetje nieuwsgierig is. "Nieuwsgierigheid is geen zonde hier, maar je moet leren wanneer je wel en niet nieuwsgierig moet zijn en de mogelijke gevolgen van je nieuwsgierigheid" als hij zegt waar hij woont, geloof ik hem niet. Hoe hij slikte en nadacht. Duidelijk dat ik de waarheid niet mag weten. Wie weet is hij wel de zoon van een of andere graaf, van het niet-magische dorp. Dan is het logisch dat ik de waarheid niet mag weten.
Rustig draai ik me om als hij me zijn antwoorden heeft gegeven. "Je weet al teveel, het is beter om geen andere vragen te stellen knul. Bepaalde kennis kan gevaarlijk zijn" zeg ik en loop de kerker uit. Meteen worden de kerkers achter me dichtgeslagen en loop ik naar boven toe. Vervolgens ga ik naar de slaapkamer van prinses Melanie en klop zachtjes op de deur. "Mel? Ik ben het Silvia, mag ik binnen komen?" vraag ik en ze opent de deur. "Melanie!" roept ze en geeft me een knuffel, waardoor ik in de lach schiet. "Heb je me de afgelopen 2 dagen zo erg gemist?" vraag ik en ze knikt. "Jou mis ik altijd" zegt ze en geeft me plagend een por mijn zij, waarna ik haar kamer in loop. Zodra de deur dicht is, bijt ik op mijn lip. "Kun je me ergens mee helpen?" vraag ik voorzichtig en vertel wat er zich net heeft afgespeeld.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Als ik mijn been anders neer zet voel ik iets prikkelen in mijn enkel. Ik haal mijn been weg en zie dat er niets ligt. Vragend trek ik mijn wenkbrauwen op en ik haal het kleed weg. Onder het kleed ligt een sleutel. Als er twee wachters over zijn, pak ik de sleutel en probeer ik het slot open te maken. Als ik de deur open krijg probeer ik te ontsnappen. Als de wachters eventjes niet opletten gooi ik de deur open en ren ik zo hard mogelijk weg. Als ik een dreun tegen mijn hoofd voel, val ik neer. Als ik wakker word lig ik weer in mijn cel. Het is donker buiten en het waait hard. Ik voel aan mijn hoofd. Mijn hoofd doet erg veel pijn. Er staat nog maar één soldaat in de gang die naar me kijkt. Ik ga zitten en doe mijn ogen eventjes dicht om te pijn te bedwingen. Als ik geschreeuw hoor doe ik mijn ogen open. De deur is open en de soldaat ligt op de grond. Er staan twee mensen met een grote mantel en capuchon voor de wachter. De één heeft een rode mantel en de ander een blauwe. Dit is mijn kans. Ik ren hun voorbij richting de uitgang. Opeens zie ik allemaal wachters op me af komen. Ik bedenk me niet en ik draai me om. Ik ren en ren. De twee mensen met mantels rennen voor me. Als ik iets scherps langs mijn arm voel, merk ik dat ik ben geraakt door een zwaard. Het bloed stroomt door mijn kleren. Ik grijp met mijn hand naar de wond en ik ren door. Als ik ging stoppen met rennen werd ik zo wie zo vermoord.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Lange tijd blijven Melanie en ik praten, over de jongen en wat we kunnen doen. Uiteindelijk zijn we het er overeens. We moeten hem zelf eerst even laten ontsnappen. Als we ons erme bemoeien, dan worden we misschien betrapt en krijgen we problemen. Dat is die jongen niet waard. Rustig knip ik met mijn vingers en mompel een paar woorden. Vervolgens ligt er als he goed is een sleutel in de kerker. Vlak onder het kleed, waar hij het wel moet kunnen vinden.
Niet veel later, terwijl Melanie en ik door de gangen lopen, klinkt er gerommel in de kerker. Snel glippen we erheen en kijken onopvallend toe. Helaas wordt de jongen weer gevangen genomen. Hij moet ook voorzichtiger zijn. Ik zucht zacht en kijk Melanie aan, die naar haar kamer boven gebaard. We lopen er heen en bespreken een nieuw plan. In Melanie haar kast hangen vele mantels. Zelf pak ik een rode, Melanie een blauwe, waarna we naar beneden glippen en ik met een spreuk de bewakers uitschakelen en de deur open.
Even kijken we de jongen na, maar rennen dan achter hem aan, terwijl we hem naar buiten begeleiden. Daar glipt Melanie de tuin in en gooit haar mantel weg. Zelf ren ik met de jongen mee het bos in en zorg voor een dichte mist, waar de bewakers ons niet kunnen zien.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Als we het bos in rennen en degene met de mantel een dichte mist tovert blijf ik even staan. Ik glimlach en knik en ren daarna weg. Ik ren over droge slootjes terwijl ik nog steeds mijn hand op de wond heb. Ik moet er goed om denken dat ik nergens over heen struikel. Als ik een tijd loop zie ik het kasteel. Ik ren er naar toe. Als ik aankom staan de wachters voor de poorten. Als ze me zien laten ze me naar binnen. Gelukkig vraagt geen één wachter waar ik was. Ik loop haastig naar binnen. Als ik binnen ben, merk ik dat er helemaal niemand is. Ik hoor mijn hartslag en ik loop door de gang. Ik loop naar de vergaderzaal en ik zie door het sleutelgat dat mijn vader iedereen een hand geeft. Waarschijnlijk heeft hij daar de hele dag gezeten en heeft hij niet gemerkt dat ik weg was. Ik ren vlug naar boven. Ik pak een stuk doek en bind het om mijn ar . Ik stap in bad en fris mezelf op. Ik trek schone kleren aan met lange mouwen. Ik plof op mijn bed neer en haal diep adem. 'Hey Vincent'. In de deur opening stond mijn vader. 'Hoe gaat het? Sorry dat ik er vandaag niet was, ik had het erg druk. Ga je mee dan gaan we wat eten'. Ik loop naar beneden en ga aan tafel zitten. 'Hoe was je dag' ? Ik drink wat water en als hij vraagt hoe mijn dag was, verslik ik me. Ik hoest en kijk mijn vader aan. 'Ik heb in de tuin gespeeld en meer niet. Niet zo bijzonder'. Als het eten komt eet ik wat. Daarna ga ik gelijk naar bed. Ik kleed me om en kruip onder het wol. Ik val daarna gelijk in slaap. De volgende ochtend word ik wakker. Ik heb het erg warm en ik ben erg moe. Niet veel later val ik weer in slaap. 'Zoon word je wakker'? Ik doe mijn ogen open en ik zie mijn vader. 'Het is nog vroeg.' 'Het is rond de middag. De zon heeft al zijn hoogste punt bereikt. Ik ga zitten en kijk mijn vader aan terwijl hij mijn gordijnen open maakt. 'Gaat het wel? Je bent erg bleek. Ik haal mijn schouders op. 'Ik kom zo'. Mijn vader knikt en verlaat mijn kamer. Als hij weg is haal ik de doek van mijn arm.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Even kijk ik de jongen aan, als hij naar me knikt en wegrent. Snel gooi ik de mantel in de bosjes en glip terug naar het dorp. Terug naar het kasteel kan niet. Er zijn teveel bewakers, daarom ga ik ook maar naar mijn eigen huis. Een huisje bij de rand van het dorp. Een klein wit huisje, maar zodra je binnen bent zie je niet meer hoe klein hij is. Van buiten schat je dat hij amper 3 kamers heeft, badkamer meegerekend, maar van binnen kun je zo verdwalen. 10 kamers, twee badkamers, een zolder en ga zo maar door. Met een magische spreuk is hij vergroot. Ideaal voor mijn familie.
Stil glip ik het huis binnen. Groot is hij misschien van binnen, maar ook heel erg luidruchtig. Elk geluid kan teveel zijn om de anderen wakker te maken, zeer irritant. Soms word ik uren lang wakker door het gesnurk van mijn broertje en zusje. Of van mijn ouders. Ja, die kunnen er ook wat van. Toch weet ik geluidloos de deur te sluiten en glip zo stil mogelijk de trap op, naar mijn kamer. Daar trek ik mijn kleren uit en kruip in lingerie mijn bed in, waar ik al snel in een diepe slaap val.
Pas de volgende ochtend word ik weer wakker. Mijn hoofd bonkt, waarschijnlijk door de zenuwen van gisteravond. Hoe zou het met die jongen zijn? Misschien moet ik straks terug gaan naar de plek waar ik hem voor het eerst heb gezien. Er zijn genoeg onzichtbaarheidsspreuken die me onzichtbaar kunnen houden, tot hij komt tenslotte. Naja, dit besluit is een besluit voor na een gezond ontbijt. Zuchtend sta ik op en loop naar mijn kledingkast.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
De doek zit onder het bloed en de wond ziet er niet gezond uit. Het bloeden is wel gestopt maar er komt geen korstje op. Ik raak het zachtjes aan en een pijnscheut gaat door me heen. 'Zoon. De kok vroeg of je liever brood hebt of..... Mijn vader staat in de deuropening en houd op met praten. Hij kijkt me met grote ogen aan. 'Wat is er gebeurd' en hij loopt naar me toe. Hij gaat zitten en bekijkt de wond. 'Ik ben gisteren gevallen' lieg ik. 'Dit is van een zwaard of een ander scherp voorwerp' zegt mijn vader en kijkt me bezorgd aan. 'Ik was gisteren bij de bosrand en er kwam iemand met een mantel en een grote capuchon en diegene raakte me met zijn zwaard'. Ik kijk mijn vader aan of hij het gelooft. 'Als ik diegene in mijn handen krijg, vermoord ik hem met mijn blote handen. Ga maar eventjes liggen, ik haal de genezer'. Mijn vader rent mijn kamer uit en ik ga liggen. Het voelt niet goed om tegen mijn vader te liegen maar ik moet wel. Als hij erachter komt dat ik iemand ben gevolgd en daarna ben gevangen genomen, ontploft hij en sluit hij me op in het kasteel. Als de genezer er is kijkt haar naar de wond. 'De wond is ontstoken. Ik moet het schoonmaken en een zalf maken van bessen en kruiden. De genezer raakt mijn voorhoofd aan en zegt 'je bent warm. Als je een paar uur had gewacht, dan was het te laat geweest'. De genezer pakt een pot met water uit zijn tas en een doekje. Hij raakt het aan en ik krimp in elkaar. Ik zie de man denken. 'Ik moet het schoonmaken. Julius wilt u de arm van u zoon vasthouden'. Mijn vader houd mijn arm stevig vast terwijl de genezer de wond schoonmaakt. Het doet ongelofelijk veel pijn. Ik schreeuw soms terwijl de tranen in mijn ogen springen. Als hij klaar is, laat mijn vader mijn arm los. Ik veeg de tranen weg terwijl de genezer de zalf van bessen en kruiden maakt. Als hij de zalf heeft gemaakt is het een donkergroene prut in een potje. Hij haalt het uit de pot en smeert het op de wond. Het prikkelt een beetje maar de pijn kon ik bedwingen. Als het klaar is, bind hij een doek met gaten om de wond. De gaten zijn voor het zuurstof. Als de genezer zijn spullen in pakt bedank ik hem, daarna vertrekt hij. 'Kom je zo ook nog ontbijten'? Ik knik en zeg 'doe mijn het brood maar'. Mijn vader lacht en vertrekt uit mijn kamer. Ik kleed me aan en ik loop beneden. De zon schijnt vel en de vogels fluiten. Ik eet een stuk brood en drink wat water. 'Pap. Mag ik het dorp in om wat appels te halen'? 'Als je voorzichtig doet wel'. Ik knik en ga van tafel. Ik loop naar buiten door het dorp. Als ik wat appels heb gehaald loop ik naar het bosrand. Ik kijk richting het bos. Zou ik erheen gaan of niet?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wat kleding betreft, zijn we aardig modern. Dat moet ik nageven. Sommigen zeggen dat wij magiërs heel ouderwets zijn, maar dat is al jaren niet meer zo. Rustig trek ik de kleren, die ik aan wil hebben, uit mijn kast en trek ze snel aan. Vervolgens loop ik naar beneden, mijn broertje en zusje zitten al aan tafel. Af en toe schieten er gekleurde glitters over de tafel heen. Soms blauw. soms roze. Het is een dagelijks spelletje om hun magische krachten te leren beheersen en ziet er ook nog wel leuk uit. Rustig schuif ik bij ze aan tafel en pak een broodje van de schaal, als die opeens roze wordt en kijk mijn zusje aan. "Annette, serieus?" vraag ik en ze lacht even. "Sorry" zegt ze onschuldig en ik schud mijn hoofd lachend. "Ik wil graag een normaal wit broodje, is dat een probleem?" vraag ik en ze knikt. "Ja, die zijn saai" antwoordt ze en ik zucht zacht. "Die opmerking had ik kunnen verwachten" zeg ik en doe wat jam op mijn, nu roze, broodje en neem er een hap van. Gelukkig merk je kwa smaak niets van de roze kleur. Als ik het broodje op heb pak ik nog een appel en eet die rustig op.
"Zorgen jullie ervoor dat het huis wel netjes en vooral heel blijft, met jullie magie?" vraag ik, terwijl ik opsta aan mijn broertje en zusje en ze knikken. "Ja hoor" zegt Dylan en ik kijk hem aan. "Jij bent de oudste, zolang mam, pap en ik weg zijn, heb jij de verantwoording" zeg ik en hij knikt. "Mooi zo, ik zie jullie vanmiddag wel weer" zeg ik en pak mijn jasje, waarna ik snel naar buiten loop. Kort kijk ik om me heen, maar maak me dan met een spreuk onzichtbaar. Vervolgens ren ik snel naar het bos, in de richting van het mensendorp.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Nadenkend sta ik bij het rand van het bos. Zou ik er heen gaan of niet? Als ik er heen zou gaan, zou ik weer gevangen kunnen worden. Als ik er niet heen ga dan zou ik nooit weten wie dat ene meisje was en wie die twee mensen in de mantels waren. Ik ga in de lichte zon tegen een boomstam aan zitten. Het is redelijk fris weer en ik doe mijn jas dichter. Ik kijk om me heen. Er is niemand te bekennen. Eigenlijk is dat wel logisch. Mensen uit ons dorp zijn bang voor de magiërs die af en toe door het bos lopen. Als ik een hand op mijn schouders voel, draai ik me om. Ik zie een soldaat van mijn vader naast me staan. 'Prins het is hier niet veilig. Uw vader heeft het leger en mij opdracht gegeven om iedereen die in het bos is mee te nemen of uit te roeien. 'Wat!Waarom'? 'Om de oorlog die ze hebben gepland te voorkomen. Ik moet nu gaan, ik zou als ik u was naar huis gaan en hier niet meer verschijnen'. Ik knik en ik sta op. Ik loop een stuk en wacht tot de soldaat weg is. Ik ren weer naar het bos en ren richting het bos. Ik moest het meisje waarschuwen. Ik moest het meisje waarschuwen dat er oorlog komt. Een oorlog die haar dorp zou verwoesten. Gevaar voor mijn eigen leven ren ik richting hun dorp. Onderweg moet ik me een paar keer verstoppen voor mijn vaders soldaten. Als ik er bijna ben, word ik vanachter beet gepakt. Ik draai me om en zie dat het een soldaat van mijn vader is. 'Laat me los. Ik ben de zoon van de koning. Laat me los'. Hij kijkt me met een domme uitdrukking aan. Waarschijnlijk is deze soldaat niet één van de slimste. Hij heeft wel veel spieren. Hij pakt zijn zwaard en zet het tegen mijn keel. 'Stop!' en ik zie de soldaat waar ik zo straks mee had gepraat naar ons toe rennen. 'Wat moet je Bert'. De soldaat die blijkbaar Bert heette zei 'dat is de zoon van de koning. Je mag hem niet vermoorden. Ik breng die jongen wel terug naar het kasteel.' De soldaat met het zwaard kijkt me kwaad aan en knikt. Ik loop samen met soldaat Bert naar het kasteel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld