Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O} with Lena.

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
My: Estelle Clain//16//Jood//Donker haar//Groene ogen.
You: Boy+Begin.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent Akkerman//17//Arm//Lief//Donker bruin haar/Blauwe/grijze ogen//

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent
'Mam ik ga naar de markt. Ik pak de bonnen van tafel en doe mijn jas aan. 'Is goed lieverd. Doe voorzichtig en zorg ervoor dat ze je niet zien.' 'Is goed' en ik loop ons huis uit. Ik loop naar buiten richting de markt. Het is koud weer en de wind schuurt tegen mijn huid. Ik blaas in mijn handen en steek ze daarna in mijn jaszak. Ik loop richting de markt. Als ik bij de markt aan kom is het erg druk. Veel mensen staan in de rij met hun bonnen. Ik zie veel Duitse soldaten. Ik hou mijn hand arm voor mijn ster en loop over de markt. IK ga in de rij staan en wacht tot ik aan de beurt ben. De vrouw voor me word uit de rij geplukt door een soldaat en meegenomen. Mijn hart klopt in mijn keel. Als ik aan de beurt ben geef ik de bon aan de vrouw en krijg een beetje suiker en meel voor terug. Ik loop zo snel mogelijk naar huis. Als ik eenmaal thuis ben, ga ik op de stoel zitten. Ik leg het suiker en meel op het aanrecht en ik doe mijn jas uit. Mijn vader komt binnen met een bleek gezicht en zegt 'Vincent wil je naar boven gaan? Ik moet met je moeder praten'. Ik knik en loop naar boven. Ik ga op mijn bed zitten en kijk naar buiten. Ik moest vaker naar boven. In deze tijd van oorlog mag ik niets weten. Ik mag niet weten waarom we s'avonds moeten verstoppen. Ik weet niet waarom iedereen me op straat ontloopt. Ik weet wel dat ik verstoten ben door mijn vrienden omdat ik een Jood ben. Ik zucht en kijk naar mijn handen. 'Ben je helemaal gek. We moeten hier niet blijven maar ergens schuilen. Nog even en we worden hier weggehaald' hoor ik mijn moeder schreeuwen. Ik hoor iemand de trap oplopen. Ik zie dat het mijn moeder is en ze loopt naar binnen. 'Vincent lieverd, wat ik zo straks tegen je vader zei betekent niets, ik meende het niet. Het komt allemaal goed, dat beloof ik je'.

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
Estelle
Zuchtend kijk ik naar buiten. De laatste tijd is het buiten een warrenboel. Bange kinderen, Gele sterren, soldaten, echt van alles en nog wat. Je word er gewoon bang van. Zo ongeveer weet ik waarom. Mijn ouders hebben me gisteravond vertelt dat de oorlog al een halfjaar bezig is. Ik merkte er in het begin weinig van. Maar op een gegeven moment vond ik al die bommen en alles al eng worden. Ik vroeg er dus gisteravond naar en toen vertelde ze me dat de oorlog al een halfjaar bezig is. Een eng idee. Ik haal een hand door mijn lange haar heen en loop naar beneden toe. 'Mam, is er nog brood?' Vraag ik. 'Nee, morgenochtend kan ik pas nieuw brood halen.' Zegt ze. Zuchtend knik ik. Het zal eens niet. Mijn vader heeft ons al jaren geleden verlaten. Toen ik 3 was. Ik heb geen idee waar hij nu is. Mijn moeder vertelt dat hij in Marokko zit. Maar op de één of andere manier geloof ik daar niks van. Ik mis hem vaak. Ik kan me niks meer van hem herinneren. Helaas. Ik kijk naar buiten en zie weer een groep soldaten naar een huis mensen weg halen. Een paar huizen bij ons verderop. Waarom doen ze dat? Waar gaan die mensen heen? Naar de gevangenis? Er word vertelt over een soort kamp. Ik geloof er niks van. 'Ga weg bij dat raam.' Zegt me moeder. Ik knik. 'Laten we naar de kelder gaan.' Zegt ze bang. Ik slik even en knik. Ik begin bang te worden en loop de donkere kelder in. Alsjeblieft, bel niet bij ons aan. Alsjeblieft.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent
Ik kijk haar aan en knik. Ze verlaat mijn kamer en loopt naar beneden. Ik weet wel zeker dat het dus niet goed komt. Ze hebben me al duizend keer verteld dat het goed kwam, maar geen één keer kwam het goed. Ik kijk naar buiten en zie mensen rennen terwijl soldaten achter hun aanrenden. Ze worden gepakt en meegesleurd. Mijn vader vertelde me laatst dat die mensen die gepakt worden naar kampen worden gebracht om daar te werken. Mijn moeder werd ongelofelijk kwaad op mijn vader en vertelde me dat het niet waar was. Ik geloof mijn moeder nog steeds niet. Het is wel waar. De buren tegenover zijn ook weggebracht en nooit meer teruggekomen. 'Vincent kom je eten'? Ik word uit mijn gedachtes gewekt en ik loop naar beneden. Ik ga aan tafel zitten. Ik krijg één aardappel die mijn vader stiekem geplant heeft en een beetje broccoli. Ik lustte vroeger geen broccoli maar nu heb ik geen keus. Ik moet het eten of ik heb helemaal niets te eten. Ik eet het op. De smakeloze aardappel maakt de broccoli er niet beter op. Ik slik het door en neem daarna een glas water. De aardappel met broccoli is het meeste eten dat ik deze week heb gehad. Ik ben ook wel eens avonden zonder eten naar bed gegaan. De vreselijke honger die je dan hebt, waardoor je niet kan slapen. Gelukkig hoef ik die vreselijke honger vanavond niet mee te maken. 'Mam. Ik ga alvast op bed. Tot morgen en ik geef haar een zoen op haar wang. Tot morgen pap'. 'Tot morgen zoon' en ik loop naar boven. Ik trek mijn dunne pyjama aan en kruip onder de wollen dekens. Ik ben zo moe. Vroeger had ik zo veel energie. Energie om alles te doen wat ik maar wauw. Maar de laatste tijd is die energie afgezakt. Ik sluit mijn ogen en luister naar de schreeuwde mensen buiten. Het geluid van geweren. Dit hoor ik elke avond. Na een tijdje is het geluid afgezakt. Ik val langzaam in een lichte slaap. Als ik geschreeuw hoor van dichtbij, zit ik rechtop in bed. Ik zie mijn moeder de trap oprennen. 'Vincent, ik en je vader houden van je. Wees voorzichtig. Je moet je verstoppen in de kast. Als je denkt dat het veilig is, moet je eruit komen. In de kast ligt dan iets voor je. Ik hou zielsveel van je.' Ze knuffelt me en geeft me een kus. Ze rent naar beneden.Ik ren naar de kast die achter vele jassen verstopt zit. Ik pak mijn deken en ga in de geheime kast zitten. Ik luister naar het geluid. Mensen die schreeuwen, geweren en mensen die huilen. Ik sluit mijn ogen en doe mijn handen op mijn oren. A.u.b. laat het stoppen denk ik.

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
Estelle
Ik hoor gebons bij ons op de deur. Het is zo ver, we worden weg gehaald en vermoord of zo. De deur word ingetrapt wat me banger maakt dan ik al was. Ik hoor hoe alles gesloopt word. Als ze dichtbij ons zijn, openen ze de kelder deur. Slikkend hou ik mijn ogen stijf dicht en kruip in een hoekje. Mijn moeder staat op. Waarom? De voetstappen gaan weg en ik kijk om me heen. Ging mijn moeder nou opstaan zodat ze dacht dat zij hier allee was? Nu ben ik helemaal alleen. Ik begin bang te huilen. En nu? Wat moet ik nu doen? Voorzichtig sta ik op en loop de kelder uit. Dus nu moet ik hier alleen wonen? Dacht het dus even niet. Snel ren ik naar boven en pak mijn oude koffer. Ik pak wat kleren die ik erin doe met een foto en een knuffel. Ik sluit de koffer en ren naar beneden. Ik doe mijn afgetrapte schoenen aan en mijn jas aan. Snel kijk ik wat er nog in de kasten ligt. Ik zie 3 broodjes. Ik doe het in een zakje en stop het in mijn jaszak. Ik voel wat in me jaszak wat ik nog nooit eerder heb gevoelt. Ik pak het en kijk er naar. Er staat een adres op. Ik glimlach even zwakjes. Er staat geen kus mama op. Nee, alleen een adres. Meer niet. Snel loop ik naar buiten en pak mijn fiets. Ja, de enige fiets die we hebben die zowat uit elkaar valt. Ik fiets zo snel als ik kan naar het adres toe. Het is een kwartier fietsen schat ik. Achter me zie ik 2 soldaten. Ik slik en begin sneller te fietsen. Overal zie ik soldaten en mensen. Het maakt me bang. Op een gegeven moment als ik geen soldaten meer zie, kom ik aan in een wijk. Is dit een wijk waar geen joden wonen of zo? Ik zoek het huis dat op en briefje staat en bel aan. 'Jij moet Estelle zijn.' Zegt een vrouw van rond de 30. Ik knik. 'Kom binnen.' Zegt ze. Verwachtte ze me? 'Zet je koffer maar neer, wil je wat te eten?' Vraagt ze. Ik knik weer. Rustig zet ik me koffer neer en hang me jas op. Ik doe mijn schoenen uit en loop met haar mee. 'Ik heb een kamer voor je, daar kan je overnachten. Er liggen kleren en andere dingen in je kast.' Zegt ze. Ik glimlach. 'Dank u wel.' Zeg ik. 'Ik heet Paula.' Zegt ze. Ik knik.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Ik hoor iemand een moordkreet slaan en ik hoor een kogelschot. Tranen lopen langs mijn wangen. Die kreet en kogelschot kwam van beneden. Ik ben bang, bang dat er iets ergs gebeurd met mijn ouders. Bang dat ik gevonden word en word vermoord of word weggebracht. Ik hoor tientallen soldaten de trap op rennen. Ik hoor ze dat ze alles slopen. Kasten, bedden, lijstjes, alles dus. Ik doe mijn hand voor mijn mond, zodat ze mijn ademhaling minder goed konden horen. IK hoor ze naar beneden gaan en vertrekken. Ik besluit maar hier te blijven slapen voordat ze terugkomen. Ik probeer te liggen en val na een tijdje in een diepe slaap. De volgende ochtend word ik wakker. Ik rek me uit en luister goed of ik iets of iemand in het huis hoor. Het is een doodse stilte in het huis en ik doe de deur open. Ik kruip eruit en ga staan. Ik rek me goed uit en gaap. Ik kijk om me heen. Veel dingen waren kapot en om geramd. Ik loop zachtjes naar beneden. Alles lag in de gang duizend stukjes. Dingen waren kapot geramd. Foto's van ons lagen op de grond. Stoelen, tafels, kasten waren kapot. Ik loop naar de keuken. Hier was alles redelijk heel. Een stoel was kapot en dingen waren omgevallen maar niet ernstig kapot. Ik loop naar de woonkamer. Hier viel het ook wel redelijk mee. Foto's waren kapot en kasten waren over de kop gehaald. Een paar stoelen waren kapot maar meer niet. Mijn moeder vertelde me gisteren dat er iets in de kast lag voor me. IK loop naar de kast en haal alles eruit. Niets bijzonders. Als ik een boek eruit haal, zie ik een geheime ruimte. Ik steek mijn hand erin en pak iets hards. Ik pak het en zie dat het een geweer is. Aan de geweer hangt een briefje. 'Lieve Vincent. Ik en je moeder wisten dat er een dag ging komen dat we mee werden genomen. Daarom schreven we dit briefje voor je. Ik geef je hierbij een pistool. Je mag het alleen gebruiken als je het echt nodig hebt. Ik geef je ook een adres. Bij die adres kan je schuilen tot je oorlog voorbij is. We houden van je. Liefs pap en mam. Met tranen in mijn ogen hou ik het briefje vast. Ik lees het keer op keer. Tranen lopen langs mijn wangen en vallen op mijn hand. Ik veeg ze weg en ik ga zitten. Ik doe het pistool in mijn broekzak en gooi het briefje op de grond. Rot oorlog denk ik bij mezelf. Ik loop naar de gang en begin met opruimen. Ik gooi alle kapotte dingen naar buiten. Sommige dingen die een beetje kapot zijn probeer ik te repareren. Als ik de gang heb opgeruimd begin ik met de keuken en daarna de woonkamer. Als ik de woonkamer klaar heb, de ik boven. Als ik helemaal klaar ben ga ik op de bank liggen. Ik ben zo moe. Ik sluit mijn ogen en val in een onrustige slaap.

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
Estelle
Aan het huis te zien is deze vrouw zeker niet arm, echt rijk weet ik ook niet. Ze geeft me een brood met ham en een brood met kaas. 'Hartelijk bedankt mevrouw.' Zeg ik. Ze glimlacht. 'Ga maar naar je kamertje toe.' Zegt ze. Ik knik even en loop naar boven. Rustig ga ik zitten op het bed. Snel neem ik een hap van mijn broodje kaas. Dit heb ik al jaren niet meer gehad, het smaakt heerlijk. Ik kijk en loop de kamer rond en raak soms wat dingen aan. Het is best een grote kamer. Ik voel aan mijn bed. Zacht, heerlijk. Er is een raam met gordijnen, een bureautje, een verwarming en een kledingkast. Het is hier prima om in te wonen. Ik kijk uit het raam en zie nog steeds alle bange mensen en soldaten. Een slaak van zucht komt uit mijn mond. Ik sluit de gordijnen en doe het licht aan. Ik open mijn koffer en kijk naar de spullen die ik heb meegenomen. Een oude tandenborstel met een heel klein beetje tandpasta, 4 gulden, paar kleren, oude haarborstel en natuurlijk een foto van mijn moeder. Starend kijk ik naar. Ik voel de tranen komen die ik lastig vind om binnen toe houden. Ik bijt op me lip om ze in te houden wat niet helpt. De tranen beginnen over mijn wangen te lopen. Weer zucht ik even diep en leg de foto terug in de koffer. De koffer verplaats ik naar mijn bed en neem weer een hap van mijn broodje kaas. Al snel komt de vrouw aan met een kop zwarte thee. 'Ow, duizend maal dank mevrouw. Het bed is warm, de verwarming is warm, een kledingkast en zelfs een bureau! Hoe kan ik u bedanken?'' Vraag ik snikkend. De mevrouw begint te glimlachen. 'Help soms een beetje in het huishouden als ik het vraag, dat moet toch geen probleem zijn?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Prima.' Zeg ik. Ze knikt. 'Ik verwacht nog iemand, geen idee wanneer hij komt.' Zegt ze. Ik knik even. Ze loopt de kamer uit. Ik neem een slok van me thee en denk na. Er komt dus nog een jongen bij? Hoop dat het een aardig jongen is.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Vincent
Als ik wakker word, sta ik op. Ik rek me uit en gaap. Ik ga naar boven en pak een koffer. Als ik ooit moet vluchten dan heb ik tenminste nog wat spullen. IK doe mijn belangrijkste bezitten erin en doe de koffer dicht. IK neem hem mee naar beneden en zet hem bij de achterdeur neer. Ik kijk in de aanrechtkastjes of er nog wat te eten is. Er is niet veel meer. Het enigste dat er is, is een stuk brood. Ik pak het stukje en stop het in mijn mond. Ik kauw er smakeloos op en slik hem door. IK ga aan tafel zitten en staar voor me uit. Als ik mannen stemmen hoor, kijk ik door het raam. Ik zie Duitse soldaten hier heen komen. Ik ren naar de achterdeur. Ik pak de koffer en kijk achter me. Ik zie het briefje met adres in de woonkamer liggen. Ik moet dat briefje hebben, dan heb ik tenminste een onderkomen. Ik hoor ze in de gang staan. Ik ren naar het briefje en pak hem. 'Da ein Kind'. Ze wijzen naar me en lopen op me af. Ik kijk ze aan en bedenk me niet. Ik ren snel naar de achterdeur en pak de koffer stevig beet. Ik ren naar buiten met drie soldaten op mijn hielen. Ik ren zo snel als ik kan weg. Als ik onder het rennen om kijk zijn ze vlak achter me. Opeens val ik. Ik zie dat een soldaat op de grond ligt en mijn enkel vast heeft. Ik pak mijn pistool uit mijn broekzak. Ik wauw niet schieten maar ik heb geen keus. Ik haal de trekker over en schiet. Ik kijk de dode soldaat even aan en ren daarna weg. Ik kijk achter me en zie dat de soldaten we niet meer achtervolgen. Ik ren naar het adres. Ik bel aan en een vrouw van rond de dertig doet open. 'Jij moet Jonas zijn. Kom binnen'. Ik loop naar binnen met een bezweet hoofd. 'Ik ben Paula. Ik neem je koffer wel mee naar je kamer'. 'Dank u wel'. Ik loop met haar me naar een kamertje. IK zie twee bedden en op het ene bed zit een meisje.Ik kijk haar aan en denk tuurlijk, moet ik ook nog een kamer delen. 'Ik breng zo wel wat eten. Ga alvast met elkaar praten'. Praten dacht het niet denk ik maar ik zeg niets. Ik ga op mijn bed liggen en kijk naar het plafond. Het bed is erg zacht. Zij zei niets en ik ook niet.

----
Sorry mijn Duits is niet erg goed hahhahaah

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld