Oprg ~ ORPGlover - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Oprg ~ ORPGlover

Account verwijderd

schreef:
Wij weten

Katie Johnson.
Jake Brown.

makeupbymandy24 afbeelding

Account verwijderd

schreef:
Katie.

Het was begonnen. De tweede wereldoorlog. Als joods meisje was het nog onmogelijk om over straat te lopen. Of in je huis rond te lopen. Ik moest onderduiken. Anders moest ik naar een kamp. En dat wou ik niet. Ik hoor geklop op de deur. Ik bijt op me en kijk me ouders aan. Nee dit was niet waar? Ik ren naar de achterdeur. Als de deur word in getrapt en mensen naar binnen rennen. Gooi ik de achterdeur open en ren naar buiten. Tranen lopen over me wangen terwijl ik ren. Ik durfde niet achter me te kijken. Ik hoopte maar dat me ouders me gevolgd hebben. Of veilig zijn. Ik zie een vrouw staan voor een geopende deur, ze wenkt en zo snel als ik kan ren ik naar haar. "Je kan hier onderduiken." Zegt ze zacht. Ik knik en loop naar binnen. Als ik Jake zie zitten kijk ik verbaast. "Wat doe jij hier?" En ren in zijn armen. We waren vrienden. Zo te zien is hij ook op de vlucht.

Jake.

Voorzichtig loop ik over straat met me capuchon op. Veel van mij familie was niet over. Een traan loopt over me wang naar me kin. Ik zet me kaken op elkaar en loop door. Als ik een vrouw zie wenken kijk ik verbaast. De meesten wisten wel wie joods was en wie niet. De meeste verraden je ook. Maar je moest geluk hebben. Dat je niet gepakt zou worden. Dat ik nu gewoon over straat loop is al gevaarlijk. Ik loop voorzichtig loop ik naar de vrouw en ze trekt me naar binnen. "Wat doet u?" Mompel ik zacht. "Je mag hier onder duiken." Hoor ik haar zegen. Ik beetje hoop heb ik nu wel. "Ga maar op de bank zitten. Je hebt kans dat er meer mensen bij komen." Ik loop naar de bank en kijk naar de man die uit het raam kijkt. "Mag god jullie helpen in deze moeilijke tijd." Ik glimlach even en kijk dan naar me handen. Ik hoor de deur open gaan en zie Katie staan. Een brede glimlach verschijnt op me gezicht en en knuffel haar stevig. "Vluchten." Mompel ik zacht.
gregg sulkin, Hot, and series afbeelding

gregg sulkin, Hot, and series afbeelding

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
Zara Zoë Meclaire.
Rennend, maar vooral huilend ren ik door. Ik veeg mijn tranen weg als ik in de verte soldaten zie. Ik loop zo normaal mogelijk langs ze. Ik word even aangestaard maar niet gepakt. Gelukkig maar. Ik begin weer te snikken, maar dat stopt algauw als ik een vrouw zie die me wenkt binnen te komen. 'Wat is er?' Vraag ik snikkend. 'Schuilen.' Zegt ze en ze neemt me mee naar binnen. 'Ga maar ergens zitten.' Zegt ze. Ik knik even. Ik ga rustig op de bank zitten. 'Jake? Katie?' Mijn ogen worden groot. Ik ren op ze af en omhels ze. 'Jullie ook?' Ik haal een hand door mijn haar heen en zucht zacht.

Brian McDonald.
Mijn leven liep op rolletjes als Jood, maar sinds de oorlog gaat alles mis. Ik strompel over straat. Het is koud, erg koud. I kijk om me heen en glimlach zo echt mogelijk naar de soldaten. Één houdt me tegen. 'Pass.' Zegt de soldaat. Ik slik. Blijkbaar moet ik me paspoort laten zien. Gelukkig heb ik een neppe. Ik knik even en pak mijn paspoort uit mijn jaszak. Ik laat hem zien. Hij knikt en geeft hem terug. Ik knik even en loop verder. Mijn ouders zijn gepakt en meegenomen. Ik kan nergens overnachten. Wat moet ik doen? Me laten pakken wil ik niet, nee, ik ben nog jong en wil nog genoeg dingen doen. Uit mijn ooghoeken zie ik een mevrouw die me wenkt. Ik frons en loop naar haar toe. 'Kom binnen, hier kan je schuilen.' Zegt ze. Ik knik even. 'Dank u.' Zeg ik. Ze sluit de deur achter ons. 'Ga maar zitten op de bank.' Zegt ze. Ik glimlach zwak en ga zitten. Ik zie wat mensen zitten maar let niet op wie het zijn. Ik richt me op de vrouw die tegen ons begint te praten. 'Ik heb 2 kamers. Daar kunnen jullie overnachten. De meiden op een kamer en de jongens op een kamer.' Zegt ze. 'Meer kinderen of mensen komen er niet bij.' Zegt ze. 'Ik ben zelf geen jood, jullie zijn hier dus veilig.' Ik begin te glimlachen. 'Heel erg bedankt.' Zeg ik.

Account verwijderd

schreef:
Katie

Ik kijk om me heen en zucht zacht. "Kom Zara." Mompel ik. "Waar zijn de kamers als ik vragen mag?" Als ze me de weg wijst glimlach ik en loop de trap op naar boven en plof neer op het bed. Ik sluit me ogen en glimlach. "Waren me ouders maar mee gegaan." Fluister ik. Ik bijt op me lip om me tranen binnen te houden. Het gevoel dat je niet weet of ze veilig zijn. Kilt je. Je weet niet waar ze nu zijn. Of ze nog wel leven? "Ik moest ze helpen daar blijven. Niet weg renen." Zeg ik zacht. Ik was bang. Ook al is deze vrouw niet Joods. Misschien gaat iemand ons verraden? Dan..is alles voor niks geweest. Ik open me ogen en ga op het randje van het bed zitten. Ik leun met me hoofd op me handen en zucht zacht.

Jake

Ik loop achter me meisjes aan en ga de andere kamer in. Ik zucht en ga voor het raam staan. Ik zie mensen die worden mee genomen. Huilende kinderen. Ik sluit me ogen en een zucht verlaat me mond. "Hoe kunnen ze dat doen?" Vraag ik boos. Wie weet wat ze met die mensen gaan doen. Ik open me ogen en sluit de gordijnen. Het was beter zo. Kon niemand ons zien. Ik gooi me jas op de zetel in de hoek en kijk om me heen. Het zag er schoon verzorgt uit. Net een hotel. Ik kijk naar de twee bedden en ga op een zitten. Ik kijk naar me handen en zucht. "Dus hoe ben jij hier gekomen?" Het was toevallig dat we allemaal hier zijn. Ik kijk hem aan en glimlach.

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
Zara
Aandachtig luister ik naar Katie en knik soms even kort. 'Ik weet hoe je je voelt, maar wij kunnen niks aan deze oorlog doen. Dat onze ouders zijn meegenomen is echt niet onze schuld. Nou ja, mijn ouders zijn niet meegenomen dus ik weet niet hoe het voelt. Mijn ouders vonden dat ik hier heen moest omdat het veilig zou zijn. Maar ja, ik weet gewoon. Als jij zou blijven staan dan zou jij ook gewoon meegenomen worden. Dus jij hebt echt niks fout gedaan.' Zeg ik en omhels haar even. 'Rustig maar, het komt hier vast goed.' Zeg ik zonder dat ik mezelf geloof. Ik kijk de kamer rond. Klein, maar leefbaar.

Brian
Ik zucht even en haal me schouders op als hij me dat vraagt. 'Ik weet het niet meer, er is veel gebeurd in een korte tijd. Mijn ouders werden meegenomen en ik zwerf nu al een tijdje rond op straat.' Zeg ik met weer diepe zucht. Ik haal een hand door mijn haar heen en kijk Jake even aan. 'Hoe ben jij hier terechtgekomen? Ook je ouders meegenomen zeker?' Vraag ik en kijk hem aan. Het is raar, voor ons allemaal. De knallen, de kogels die alle kanten op vliegen. Het is onvoorstelbaar en het lijkt allemaal onmogelijk, maar helaas is alles waar. Maar het blijft allemaal ongeloofwaardig. Als er op de deur word geklopt frons ik even. 'Binnen.' Zeg ik dan. De mevrouw komt aan met 2 koppen thee met een dienblad en 2 koekjes. Ze zet het neer op de grond zonder wat te zeggen en loopt de kamer uit. Ik pak het hoekje en neem een hap. 'Hmm, dit heb ik ook al tijden niet meer gehad.' Zeg ik.

Account verwijderd

schreef:
Katie

"Dat is waar, maar ik voel me zo schuldig. Dat ze gewoon niet achter me aan zijn gelopen." Ik sla me armen om haar heen en een diepe zucht verlaat me mond. Het was moeilijk om te kunnen geloven dat dit niet onze fout was. Ik laat haar los en kijk op als de deur open gaat. Ik glimlach als ik de vrouw zie met een dienblad in haar handen. Koekjes en thee. Lang geen koekjes meer gehad. Als ze de deur achter zich sluit pak ik het koekje en neem een hapje.

Jake

"Hoe ben je ontsnapt?" Mompel ik zacht. "Ik liep ook rond. Blijkbaar wist ze iets van me want ze liet me naar binnen." Antwoord ik. "Ja ze zijn mee genomen." Knik ik. en kijk naar de vrouw die binnen loopt. Ik glimlach klein en pak de mok met thee vast. Ik neem een klein slokje en zet 'm terug op het dienblad. Ik lik over me lippen en pak het koekje vast. Ik neem een hap en glimlach. "Ik ook." En neem nog een hapje leg hem weg. Het voelde fijn als je wist dat er iemand is die je wilt helpen. Ik ga terug op het bed zitten en zucht zacht.

ORPGlover
Straatmuzikant

ORPGlover schreef:
Zara
Ik knik even kort. 'Maak je maar geen zorgen.' Zeg ik. 'Je bent hier veilig.' Zeg ik. Dat denk ik, maar dat zeg niet. Mijn ouders leven. Tenminste, nog wel. Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Zuchtend haal ik een hand door mijn haar. 'Zullen we even naar de jongens? Gewoon even kijk hoe het met hun gaat?' Stel ik voor en pak mijn kop thee en neem een slok. 'Niet dat ik aandacht van ze wil dat dat misschien zo overkomt, maar wil gewoon weten hoe zij hier terecht zijn gekomen en wat hun vinden van deze situatie. We zijn alle 4 jood.' Zeg ik.

Brian
Al snel verdwijnt het koekje helaas. Het was een klein koekje, maar het smaakte heerlijk. Rustig neem ik een slok van mijn thee en glimlach zwak. Het voelt fijn hier, ook wel raar.. maar vooral fijn. Kort kijk ik even naar Jake. 'Mijn ouders zijn ook meegenomen.' Zeg ik en haal even diep adem. Binnen huil ik hard, natuurlijk nu niet. Dan zou ik als een watje overkomen, dat wil ik niet. Ik wil als een sterk persoon overkomen. Mijn ouders zijn ook echt altijd sterk geweest. Kort kijk ik uit het raam als ik weer een harde knal hoor. Ik slik even en zie een lichaam dat doodt bloed. Snel doe ik het raam dicht en kijk de andere kant op richting Jake. 'Daar gaat er weer één.' Mompel ik slikkend.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld