RPG ~ The Rehab ~ VOL. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ The Rehab ~ VOL.

Account verwijderd

schreef:
Niet reageren als dit topic niet voor jou bestemd is.

Rehab, noun, rehabilitation, especially a program or facility for treating persons addicted to drugs or alcohol or recovering from certain medical conditions.
Mensen zitten in rehab voor verschillende redenen, maar iedereen heft hetzelfde doel… Rehab verlaten. Dit geldt ook voor de patiënten in Los Angels Rehabilation Center. De patiënten hebben dagelijkse groepsgesprekken met een toezichthouder of een psycholoog. Als een patiënt vorderingen maakt wordt die beloond met meer vertrouwen. Hoe meer de toezichthouders je vertrouwen, hoe meer je mag doen. Zo mogen sommige patiënten de rehab voor een dag verlaten onder toezicht. Natuurlijk gedraagt niet iedereen zich goed. De probleemgevallen die slechtgedrag vertonen, worden natuurlijk gestraft. Deze straffen variëren en hangen af van hoe erg de patiënt zich misdraagt.
De toezichthouders in deze rehab moeten zorgen dat alles op rolletjes verloopt. Ze controleren of iedereen de groepsgesprekken mee volgen, of de patiënten wel goed eten, of patiënten niks op hun kamer hebben gesmokkeld. Voor een toezichthouder is er altijd wel werk… Deze mensen zijn dan ook altijd bij de patiënten dus ze kunnen hen dan ook maar beter proberen te bevriende. Vriendschap is toegestaan, maar als het ook maar dreigt over te gaan tot iets meer dan staan daar zware straffen op.

Graag de naam van je personage en een foto van hem/haar boven je stukje plaatsen (:

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Celeste zat in een wit busje, dat werd bestuurd door twee verplegers. Haar ouders hadden geweigerd haar naar het rehabilitatiecentrum te brengen. Stel je voor dat ze daar een kennis zouden tegen het lijf komen en moesten uitleggen wat er aan de hand was met hun dierbare dochter. Nee, Celeste werd rechtstreeks van de kostschool overgeplaatst. De verplegers hadden haar aangetroffen in het vernielde computerlokaal. Ze zat met haar rug naar hen toegekeerd. Haar kleren waren gescheurd. Door de scherven glas van de schermen kapot te slagen zaten er sneeën in haar handen. Toen één van hen een hand op haar schouder legde had ze uitgehaald. Nog altijd was ze er zeker van dat dit de slechte mensen waren, die haar pijn wilden doen. Ze riep naar hen. Maar zij waren met twee en zij was maar alleen. Een zwak gedesoriënteerd meisje was makkelijk tegen de grond te werken. Zeker aangezien ze net uitgeput was door het aanrichten van een enorm ravage. Ze hadden haar geen verdovend middel kunnen geven, onwetend hoeveel drugs er nog door haar bloedbaan circuleerde. Ze hadden haar dus gewoon in bedwang moeten houden en wachten tot de bad trip over was. Celeste voelde zich schuldig. Ze had niet zo tekeer willen gaan. Het gesprek tussen haar ouders en het schoolhoofd was een waas. Ze wou er niet aan terugdenken. Tijdens de autorit wou een van de verplegers absoluut een gesprek met haar beginnen om haar wat gerust te stellen. Celeste keek hem enkel geïrriteerd aan en weigerde te antwoorden. Pas toen naast haar Rowan verscheen, één van haar vaker terugkerende verzonnen vrienden begon ze te praten. Tegen hem natuurlijk, maar de verplegers leken wel wat erger gewoon te zijn dan een in zichzelf pratend meisje.
Aangekomen werd de deur voor haar geopend. Ze wouden haar handje vasthouden, maar Celeste maakte duidelijk dat ze perfect zelfstandig kon lopen. Ze keek naar het moderne gebouw voor haar. Het zou haar ouders wel wat gaan kosten om haar verblijf hier te betalen. Ze werd gewassen en kreeg een wit vormloos uniform aan. Daarna brachten ze haar naar een nieuwe kamer. Men had een poging gedaan het gezellig in te richten. Maar doordat met er zoveel moeite in had gestoken kwam het geforceerd over. "Ga hier maar zitten een toezichthouder zal je zo dadelijk de regels komen uitleggen." Celeste vond het vreemd dat ze haar zomaar alleen achter lieten, totdat haar oog viel op de camera in de hoek. Ze zou hier nooit alleen zijn.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Vandaag kwamen er een paar nieuwe patiënten aan in het centrum. Adelaide wist nu al dat het een drukke dag zou worden voor iedereen in het rehabilitatiecenter. Zoals elke dag had ze een uniform aan speciaal voor de toezichthouders. Het uniform was blauw om te zorgen dat ze zou opvallen bij de patiënten en niemand haar zou verwarren voor patiënt. Eigenlijk wou ze niks liever dan haar eigen kleren aandoen, maar dat was helaas verboden. Voor haar gemak had ze haar haren opgestoken, anders ging het toch maar voor haar gezicht. Na een laatste blik in de spiegel verliet ze haar kamer in het centrum. Adelaide was één van de toezichthouders die in het centrum overnachtte. Voor haar was dat gewoon makkelijker qua vervoer en ze stond dus altijd klaar om in te vallen mocht iemand anders niet kunnen komen werken. Alleen op haar vrije dagen of vakanties ging ze terug naar het huis van haar ouders om daar te slapen.
Adelaide was op weg naar het lokaal van de toezichthouders. Daar werden de toezichthouders iedere dag gebrieft over wat er op de planning stond, maar ook werden er vergaderingen gehouden of kon je er heen als je even pauze had. Ze was nog geen minuut in het lokaal of iemand sprak haar al aan. "Oh, Adelaide! Precies de meid die ik zoek." Zei een vrouw van middelbare leeftijd genaamd Jenny. Deze vrouw behandelde Adelaide altijd goed en respectvol. "Er is juist een nieuwe patiënt toegekomen, Celeste Bissette, en ik zoek iemand die haar kan verwelkomen. Leg haar de regeltjes een beetje uit en doe vriendelijk." Adelaide knikte kort met een vriendelijke glimlach en de vrouw vertelde haar waar de nieuwe patiente nu was.
Enkele minuten stond ze voor Celestes deur en met een korte zucht klopte ze aan. "Hallo, Celeste? Ik ben Adelaide, een toezichthouder hier. Mag ik binnenkomen?" Riep ze langs de andere kant van de deur. Nieuwe patiënten waren soms nog erg schuw dus was het beter om al meteen te zeggen wie je bent.

Account verwijderd

schreef:
Santino
Santino zeulde zijn koffer in de auto van zijn ouders. Veel had hij niet bij. Enkele broeken, zeven shirts, vier truien en drie paar schoenen. Hij veronderstelde dat hij met dat kleine aantal zou toekomen voor de korte tijd dat hij in het centrum zou zitten. Daar hoopte hij tenminste op. Het liefst van al verbleef hij helemaal niet in het rehabilitatiecentrum, maar dat moest nu eenmaal dus ging hij er maar meteen vanuit dat het maar voor een paar weken was. Eerst was hij ook niet van plan om te gaan, want van zichzelf vindt hij namelijk niet dat hij een probleemgeval is, maar zijn zusje dacht daar anders over. Aurora had hun ouders kunnen overtuigen om Santino naar het centrum te brengen en hem te verlossen van alle sigaretten en drugs die hij innam. Zijn zusje was nu slechts 14 jaar oud, waardoor het Santino sterk had verbaasd dat zijn zus dit had kunnen regelen. Later vertelde Aurora hem dat ze elk mogelijk bewijsmateriaal wat er te vinden viel op het internet gebruikt heeft om dit in gang te zetten. In Santino zijn hoofd was het allemaal niet logisch, al had hij ook niet geprotesteerd. Ergens besefte hij dat het fout was wat hij deed, maar ergens was het zijn leven en had niemand zich ermee te moeien. Overigens kan hij er ook niet tegen wanneer mensen zich met zijn leven bemoeien. Het zijn zijn keuzes en niemand anders heeft daar last van. Santino stapte in de auto en glimlachte kort naar zijn vader, die achter het stuur te vinden was. Zijn vader zou hem brengen. In de auto voerden ze een gesprek over hoe lang Santino dacht dat hij er zou verblijven en of er bezoek mocht komen, maar daar was Santino zelf eigenlijk niets van. Het was niet dat hij op voorhand al informatie bijeengesprokkeld had. Net zoals altijd zou het ook deze keer gewoon op hem afkomen, zoals het dat altijd deed. Hopelijk mocht hij wel zijn mobiel bij zich houden op zijn kamer want als hij dat niet zou kunnen, zou hij niet weten wat hij moest doen. Santino is niet verslaafd, maar het zonder zijn zusje leven zou zwaar worden. Zijn mobiel had hij niet nodig om sms'en te versturen om drugs te regelen, integendeel zelfs. Het enige wat hij wou was wat contact met zijn zusje. Diep haalde hij adem terwijl hij de koffer weer uit de auto haalde en op de grond zette. ''Je gaat het goed doen en voor je het weet ben je er weer weg. Zodra je tijd hebt, laat je me maar iets weten.'' Zei zijn vader vlak voordat Santino de kofferbak had gesloten. Santino rolde de koffer achter zich aan en liep het gebouw binnen. Het gebouw maakte niet veel indruk op hem, al was het de bedoeling dat het dat wel zou doen. De combinatie van alles wat er stond was te uitbundig. Het paste allemaal niet goed volgens hem.

Account verwijderd

schreef:
"Katherina, luister je nog?" Renan merkte op dat Katherina tussen zijn verhaal door nog geen opmerking had gemaakt waardoor hij zich nog af vroeg of ze nog wel luisterde. "Eh, oh, ja?" mompelde ze en het leek voor Renan ook een goed plan om het gesprek hier te eindigen aangezien een van de hoofdtoezichthouders de lunchkamer ook binnen kwam lopen. "Nogmaals, medicijnen op tijd geven zodat we zeker weten dat het niet gaat eindigen zoals de vorige keer." maakte hij duidelijk waarna zijn zusje een simpele 'jahaa' mompelde en het gesprek wegdrukte. Een zucht verliet zijn lippen. Hij had vertrouwen in zijn zusje dus hoefde hij zich er niet meer druk over te maken maar ergens bekroop hem nog steeds een naar gevoel. Wat als er toch wat met zijn moeder zou gebeuren? Zijn werkplaats was een uur van zijn huis af en het ziekenhuis nog verder. Hij schudde de nare gevoelens van zich af en draaide zich om naar Lucas toe. "He, Renan. Er is zojuist een nieuwe patiënt gearriveerd en het leek me een goed plan als jij hem kennis zou maken met alles hier en even de regels zou gaan uitleggen. Probeer bevriend met hem te raken, goed? En nogmaals, geen geweld of iets dergelijks gebruiken aangezien we beiden weten dat jij daar moeite mee hebt." gaf hoofdtoezichthouder Lucas Renan de taak. "Komt goed meneer." verzekerde hij. "Hij staat momenteel nog bij de balie, je kan hem daar ophalen en naar kamer 012 gaan." Renan knikte en verliet de lunchkamer. Hij stopte zijn telefoon in de broekzak van zijn blauwe uniform en liep richting de balie. Renan zag een jongen staan die hij rond de 20 schatte en gauw liep hij door. "Ik ben Renan, toezichthouder. Het lijkt me een goed plan om elkaar even beter te leren kennen." De vrouw achter de balie overhandigde Renan de informatie over deze onbekende jongen genaamd Santino de La Puerta. "Kom je mee?" vroeg Renan terwijl hij het document in zijn ene hand vast hield en zijn andere hand naar de jongen toe stak zodat ze zijn hand kon schudden. Renan werkte hier al een tijdje en het was een baan waar hij zeker blij mee was. Het deed hem goed dat hij anderen kon helpen met het afkomen van iets slechts. Zelf had hij ook een lichte alcohol verslaving en als zijn zusje er niet voor gezorgd had dat hij zo snel mogelijk hulp kreeg. Zou hij waarschijnlijk hier een patiënt zijn in plaats van een toezichthouder.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld