ORPG ~ Phobias - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Phobias

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Naam: Cathrine “Cat” Asher
Leeftijd: 24
Uiterlijk:

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/91/1b/d0/911bd08eefbd38e1baeee52ba89201cf.jpg

Cathrine heeft lang, zwart haar, maar ze houdt het meestal in een staart, zodat het niet in de weg hangt. Daarnaast heeft ze donkerbruine ogen en is ze redelijk kort. Laat je echter niet van de wijs brengen door haar lengte, ze heeft heel wat in haar mars.
Innerlijk: Cathrine, beter bekent als enkel Cat, stond ooit bekend als een lief, vrolijk meisje dat met iedereen om kon gaan en nooit ruzie had. Dat veranderde echter tijdens de oorlog, tijdens welke haar vader en broer omkwamen. Hoewel ze haar moeder nog heeft, heeft de dood van haar broer, met wie ze een sterke band had, haar erg veranderd. Er is weinig meer over van dat vrolijke meisje. Ze komt tegenwoordig vaak kil over, ze praat alleen als het echt nodig is en ze vertrouwt bijna niemand meer. Verder zit het woord ‘vergiffenis’ niet meer in haar vocabulaire, ze koestert enorm veel wrok, en raakt snel geïrriteerd. Toch zijn er nog wel kleine beetjes van de oude Cat te vinden. Zo kan ze nog steeds slecht tegen onrechtvaardigheid, kan ze goed leiding geven en geeft ze nooit op. Ook haar intelligentie is niet verdwenen. Ze kan goed snel plannen en oplossingen bedenken, en heeft daar dan ook het respect van veel van de andere rebellen mee verdient.
Extra/kracht: Met een simpele aanraking kan ze het vlees van je huid schroeien alsof het niets is. Haar krachten gebruikt ze echter niet vaak, vooral niet op volle kracht, ze moet het in gevechten dus vooral hebben van haar snelheid, kracht, en verzameling wapens.

Account verwijderd

schreef:
Personage

Naam: Santino De La Puerta
Leeftijd: 26
Uiterlijk: http://nl.tinypic.com/view.php?pic=2ptdzsw&s=9#.VomO5ITYHVo
Innerlijk: Santino is geboren en getogen in het Zuiderse Granada, gelegen te Spanje. Precies tien jaar geleden besloten zijn ouders te verhuizen naar een land dat rijker was, aangezien de crisis in Spanje voor hen in die tijd begon. Als zoon van een bakkersvrouw en een caféhouder waren zijn ouders niet de rijksten. Zijn moeder kreeg het zwaar te verduren in haar bakkerij, waardoor die uiteindelijk toch zou moeten sluiten. Het café van zijn vader draaide echter wel goed, al was deze kleinschalig. Dit had tot gevolg dat het nooit veel geld zou opbrengen. Wanneer ze in Spanje zouden blijven wonen, zou hij een arme jongen worden die op straat leefde. Zijn ouders wouden dit voorkomen en met het kleinste beetje geld dat ze nog hadden, zijn ze verhuisd naar een noordelijk land waar het wel goed was. Santino was op dat moment zestien en hij wist maar al te goed wat er gebeurde. Het liefst van al wou hij in Spanje blijven wonen, maar dat ging nu eenmaal niet en tot zijn grote spijt verloor hij al zijn vrienden. Zijn zusje daarentegen heeft niet alles bewust meegemaakt, want op dat moment was ze acht. Ook zal deze jongeman niet snel iets over zijn zusje vertellen, aangezien hij erg veel om haar geeft en hij haar ziet als zijn zwakke schakel. Mensen kunnen hem raken door over haar te praten. Santino en Aurora waren vroeger zoals kat en muis, maar nu is dat veranderd. Ze hebben een hechte band en als je aan Aurora zou vragen hoe Santino in het leven staat, zou ze antwoorden met het woord sterk. Santino zou zichzelf omschrijven als een echte levensgenieter die het leven neemt zoals het komt. Hij maakt zich niet vlug druk om dingen die in zijn leven gebeuren, ook wordt hij niet snel kwaad maar als hij kwaad wordt, is het menens. Omdat hij zo een grote levensgenieter is, heeft hij besloten om zich helemaal te laten gaan. Hij is niet bang om af en toe een sigaret op te steken of wat te drinken. Je sterft, of je nu rookt of niet, of je nu drinkt of niet. Het maakt uiteindelijk geen verschil.
Extra/kracht: Moet ik nog verzinnen haha

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Een paar weken geleden had Cat dit een goed idee geleken. Ze hadden toen nog enthousiast plannen gemaakt en opgeschept, ze hadden over de dag gepraat alsof het niets was. Vandaag werd ze echter ruw uit die fantasie gehaald. Terwijl ze tegen een half-verwoeste muur zat gehurkt en haar borstkas hevig op een neer ging, en het lawaai om haar heen geen seconde afnam, realiseerde ze zich pas hoe naïef ze was geweest, hoe stom ze was geweest om te denken dat dit makkelijk zou zijn. Op het moment bevond ze zich in een dorpje, wat net naast de stad lag. Door het oorverdovende geluid van de vele geweren en bommen heen kon ze zichzelf amper horen denken, maar geen moment dacht ze aan een terugtocht. Zelfs in het midden van al het geweld begreep ze hoe belangrijk dit dorpje, wat op het eerste gezicht eigenlijk nogal nietszeggend leek, was. Ze nam nog eens diep adem, kwam overeind, en riep wat orders naar de andere rebellenstrijders. Ze moesten doorzetten. Als ze dit dorp in konden nemen, waren ze in een keer een stuk dichter bij de stad, en dat was hun doel. Om haar heen hoorde ze niets dan geschreeuw en harde knallen. Ze wist dat ze dit niet lang vol zouden kunnen halen, en ze zakte weer terug achter de muur. Zo snel als ze met haar nog trillende handen kon, greep ze naar haar walkietalkie, die het – godzijdank – nog deed.
“Cairnscross! Cairnscross, kun je me horen?” Ze schreeuwde het bijna in het apparaatje, en de opluchting die ze voelde toen ze antwoord kreeg, was groter dan ooit tevoren. Meteen gaf ze het bevel; het was tijd voor hun geheime wapen. Hun troef, hun joker, hun reddende engel. Niet lang daarna begon de grond al te schudden. De rebellen keken op, zij wisten wat eraan zat te komen. Allemaal zochten ze dekking, en al snel werd het lawaai van de kogels vervangen door dat van hun troef.
Uiteindelijk werd het weer stil, op het gekraak van de walkietalkie na. Cat ving nog net op wat er werd gezegd. Cairnscross had het weer geflikt, het was hem gelukt, het leger van hun grootste vijand had zich teruggetrokken. Veel tijd om van deze overwinning te genieten hadden zij en de andere rebellen echter niet. Cat stond nu volledig af, niet langer bang om doorzeefd te worden door kogels, en verhief haar stem terwijl ze zei: “Oké, jongens, jullie weten hoe het gaat. Doorzoek het gebied naar overlevende, en doe het snel, ik wil ze hier weg hebben.” Meteen begonnen haar troepen zich te verspreiden. Zijzelf liep ook een straat in, gevolgd door een groepje andere. Een voor een doorzochten ze de nu deels verwoeste, sommige in betere staat dan andere, naar overlevenden. Veel hadden ze er nog niet gevonden, maar toen zag ze iets bewegen in een raam. Ze gebaarde de andere stil te zijn, en samen liepen ze naar binnen. Op het eerste gezicht zag ze vier figuren bij elkaar zitten.
“Is iedereen ongedeerd?” vroeg ze meteen, terwijl ze haar geweer liet zakken om ze niet nog banger te maken. Toen ze dichterbij kwam, werd haar eigen vraag echter al beantwoord. Meteen toen het haar opviel dat de vrouw zich niet verroerde, legde ze haar wapen neer en rende het laatste stukje, waarna ze meteen haar vinger in haar hals legde. Geen puls. Ze keek om naar de anderen en schudde haar hoofd, wat genoeg voor hen was om de situatie te begrijpen. Ze stond weer op.
“Jullie moeten hier weg, en snel.”

Account verwijderd

schreef:
Verschrokken liep Santino naar boven toen hij zijn zusje een scherpe gil hoorde geven. Zonder te kloppen, wat hij normaal nooit zou doen opende hij de deur en zag zijn zusje in paniek voor het venster staan. Hij wist niet wat er gaande was en waarom ze zo in paniek was, maar hij wist wel dat het iets ernstig was. Zijn zusje was namelijk dapper en was niet snel bang, dus dit was erg onverwacht. Vlug ging hij langs haar staan. Santino was bijna twee koppen groter dan zijn zusje, aangezien hij best wel groot was. Dat had hij van zijn vader geërfd. Zijn ogen gleden over de skyline. Het was maar een klein dorpje, dus die bestond vooral uit kleine huisjes en straten gemaakt van allemaal aparte stenen. In grote steden kon je die twee dingen vervangen door majestueuze flatgebouwen en betonnen straten. In dit dorpje leek het soms wel alsof de wijzers van de klok waren gestopt met tikken, al was hier de laatste jaren ook erg veel veranderd. Zijn bruine ogen werden twee keer groter toen hij zag, én vervolgens ook hoorde wat er allemaal gebeurde buiten. Het ging van schoten, tot bommen en dat geluid naderde. Het leek steeds dichter en dichter bij te komen, wat Santino niet vertrouwde. Hij nam zijn zusje in zijn armen zodat zij niet meer kon zien wat er gebeurde buiten. Dit zou waarschijnlijk een trauma zijn voor het leven en zeker voor zijn zusje die slechts veertien is. Op het moment dat hij een harde klap hoorde, liet hij zijn zusje los en gaf haar het bevel om naar beneden te lopen zo snel als ze kon. Dit kon niets goed betekenen en ze moesten maken dat ze deze gevaarlijke plek verlieten. Santino wist niet goed wat er allemaal aan het gebeuren was in het vredige dorpje waar nooit wat gebeurde, maar hij vermoedde dat het iets te maken had met alles wat de er de afgelopen maanden aan het gebeuren was in de gebieden rondom het dorpje. Het was zelfs geen verrassing dat dit moment steeds dichterbij kwam en dat het nu eindelijk zo ver was. Santino had het zien aankomen, beter zelfs hij had het voorspeld. Achter zijn zusje aan liep hij de trap af en trok zijn wenkbrauwen op toen hij zijn moeder dood op de grond van de woonkamer aantrof, met zijn vader die in de keuken stond. ''Wat is er gebeurd?'' Zei hij in shock. Ondanks dat hij maar al te goed besefte dat zijn moeder was overleden in de seconden dat hij boven was, wou hij het niet aannemen. Hij hield zo van zijn moeder en hij wou haar niet missen voor de rest van zijn leven. Hij had niet eens fatsoenlijk afscheid kunnen nemen en er viel weer iemand binnen. Hij snapte niet wat haar het recht gaf om hier zomaar binnen te vallen, maar al vlug drong het tot hem door dat ze een wapen in haar hand had. Dat betekende echt niets goed. Santino had niet eens de tijd gehad om te antwoorden op haar vraag, want ze vloog op zijn moeder af. Zijn moeder die zojuist was gestorven door haar en haar troepen. Hij kon ze wel in elkaar slaan, al wist hij dat dat geen oplossing was. Zij hadden immers wapens en waren veel sterker dan hij in zijn eentje. Natuurlijk had hij wel zijn zusje maar zij ging niemand in elkaar slaan en zijn vader was mentaal toegetakeld van de dood van zijn moeder. Santino keek het meisje aan zonder enige gezichtsuitdrukking. Hij wist niet wat hij nu moest voelen. Woede of verdriet. Waardoor hij nu gewoon een tijdje niets voelde. Zijn zusje begon te schreeuwen dat ze niet weg wou, wat tot gevolg had dat Santino voor haar neer knielde. ''Het is hier niet veilig, je moet mee of je gaat dood zoals je moeder.'' Had hij haar toegefluisterd, terwijl hij naar zijn vader gebaarde dat hij moest luisteren naar de mensen die net waren binnengevallen. Santino stond weer op en nam zijn zusje, die zich vastklemde aan de trap in zijn armen. ''We hebben geen keuze, die is voor ons gemaakt.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld