Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG Unfortunate gifts ~ speeltopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
CiteerWelcom in the Golden Oak institute een opvangplaats voor kinderen met oncontroleerbare gaven. Deze tieners zijn niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar ook voor hun weide omgeving. Het Goldon Oak institute is voor hen een veilige thuishaven. Hier worden ze begeleid en continu in de gaten gehouden zodat er hen en de andere leerlingen niets kan overkomen. Ze worden ook beschermd tegen mensen van buitenaf die hun gaven zouden willen gebruiken voor slechte doeleindes.
Toch zijn niet alle leerlingen van Golden Oak hier zo blij mee. Ze hadden ook niet bepaald een keuze in de kwestie. Wordt je gevaarlijke gave ontdekt, dat wordt je erheen gestuurd zo simpel is het. Wangedrag en ontsnappingspogingen zijn dus dagelijkse kost, maar worden streng bestraft.

Regels van Golden Oak:
- Na 22uur kom je niet meer van je kamer
- Jongens en meisjes slapen apart
- Iedereen draagt een armband met een volgzender die ten alle tijden aan moet blijven.
- Je mag enkel in de tuin onder begeleiding

Rollen:

Meisjes 3/3
Obviousthoughts
Aleyna
Delutix

Jongens 3/3
Seaweedbrain
Dauntless
Houvanramb

Voor mijn part zou je ook een begeleider mogen spelen c;

Invullijst:

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Gave (+wat is er zo nadelig aan):
Extra:

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Arthur
Het was drie december, half acht in de ochtend. Arthur werd wakker door geklop op de deur. Arthur ging rechtop zitten en keek de kamer rond. Zijn kamer was leeg, ook al was hij er al twee jaar. Hij wilde geen reflecterende spullen in zijn kamer hebben. Arthur stapte uit zijn bed en ging naar de kledingkast. Hij schoof alle lades open. Wat zou hij nu aandoen? Hij koos een donkergroen vest, een wit t-shirt en een spijkerbroek. Hij deed zijn handen een beetje door zijn haar. Zijn haar was onmogelijk geworden. Hij kon niet zien hoe zijn haar eruit zag, en met zijn zonnebril kon hij niet echt gaan kammen. Hij dacht eraan om zijn krullen af te laten knippen, zodat hij daar geen last van had. Als laatst deed hij zijn zonnebril op. Het waren extra verduisterde glazen. Hij zag dus geen steek in de winter, zeker om dit tijdstip. Arthur deed zijn deur van het slot en ging naar de ontbijtzaal. Hij wenste iedereen goedemorgen en ging aan de tafel zitten. Hij leunde achterover. Hij pakte de melk en de cornflakes en deed het in een kom. Arthur vroeg aan de anderen of er nog een winterbal zou zijn, zoals vorig jaar. 'Zullen we het anders aan de begeleiders vragen?' stelde hij voor.

Anoniem
Minister of Pop

Felicia schreef:
Sylvana had al heel wat werk verzet toen iedereen naar de ontbijtzaal ging. Ze liep net de ruimte van de begeleiders in, om te kijken wat er na het ontbijt moest gebeuren, Toen haar beste vriendin en collega Alissa opmerkte dat het vandaag haar beurt was om bij het ontbijt aanwezig te zijn om toezicht te houden. "Bedankt. Ik was het bijna alweer vergeten." Glimlachte ze. Ze liep haastig het kantoor weer uit. Toen liep ze rustig naar de ontbijtzaal, en ging aan het hoofd van de tafel zitten, waar bij elke maaltijd een begeleider zat, maar er waren ook dagen dat ze met twee begeleiders aan de tafel zaten, als ze met drie mensen werkten. "Goedemorgen iedereen." Zei ze opgewekt. Ze beantwoordde hier en daar een paar vrsgen. Maar ze zou door alle vragen bijna de vraag van Arthur vergeten. "Dat komt er zeker, maar we zitten even te kijken hoe we het allemaal willen regelen." Antwoordde ze rustig. Zelf vond ze dat ook altijd een gezellig moment met de hele groep. Ze zuchtte, en smeerde even een boterham voir zichzelf. Ze moest omdat ze de ochtenddienst werkte al best vroeg opstaan, en had nu dus wel aardige honger gekregen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zoals elke ochtend werd Asa gewekt door heilige liederen. Het werkte zeer effectief. Hij stond meteen op om die herrie af te zetten. Hij was nooit gelovig geweest en na zijn verblijf in Golden Oak zou hij dat ook zeker nooit worden. Zoals altijd waste hij zich met heilig water, trok kleren aan en deed zijn halskettingen om. Hij liep even langs de spiegel om zijn haar te kammen en schrok toen hij daar niet zijn eigen gedaante in zag. Na al die jaren was hij het nog altijd niet gewoon dat demonen er alles aan deden om hem om te praten en in zijn lichaam toe te laten. Al die heilige middelen zorgden er enkel voor dat ze niet zonder zijn toestemming konden binnentreden. Gaf hij die dan was Golden Oaks kostbare moeite en tijd die ze in hem investeerden nutteloos geweest. Het was dus ook best handig om dit tegen de begeleiders te gebruiken. Hij hoorde het hen al zeggen op een vergadering: "Nog een laatste puntje. Maak Asa niet kwaad of dit instituut wordt met de grond gelijk gemaakt"
"Asa waarom laat je me niet toe? Ik kan ervoor zorgen dat je hier wegkomt, alsjeblieft." zei de gedaante in de spiegel smekend.
"Waarom ga jij niet weg zodat ik mijn haar kan kammen." kaatste hij terug. De stem die eerst aardig, bijna smekend had geklonken sloeg om naar een monsterlijke toon.
"Goed, maar denk maar niet dat je me voor eeuwig buiten kan houden. Ooit zal je me willen, dan zal je me smeken om je lichaam over te nemen. Je wordt hier gek, dat voel ik. Hoelang ga je het hier nog kunnen uithouden? Ik kijk er al naar uit om dit oord te vernietigen, iedereen die er in zit incluis."
"Het zal wel." Asa moest dagdagelijks zulke bedreigingen aanhoren, veel deed het hem niet meer. Toen hij eindelijk zijn haar had gekamd ging hij naar de eetzaal die al behoorlijk vol zat. Veel van de leerlingen werden gevoerd omdat hun gave hen niet toestond dingen aan te raken. Er zat ook een deel die donkere brillen droegen doordat hun gave met oogcontact te maken had. Arthur was één van hen. Er zaten al wel wat mensen bij hem en Asa had niet bepaald zin in veel contact daarom ging hij wat meer afgezonderd zitten aan een nog lege tafel. De begeleiders zouden dit niet bepaald fijn vinden. Het was belangrijk sociaal te zijn en je gevoelens en problemen te delen. Maar Asa had in al die jaren wel geleerd hoe je ze om kon praten.

Account verwijderd

schreef:
Ashley word moe wakker. Ze had vannacht erg slecht geslapen en voelde zich niet echt lekker. Met een diepe zucht staat ze op en loopt naar haar kast. Ze pakt een broek die ze aantrekt en daarboven op een shirtje en een spijkerjasje aangezien ze het best wel koud had vergeleken net in haar warme bed. Ze gaapt en rekt zich eventjes uit waarna ze in de spiegel kijkt. 'Dat shirt is lelijk' flapt ze eruit. Met een zucht pakt ze een ander kleur shirt en trekt deze maar onder het jasje aan. Ze doet haar schoenen nog aan en loopt dan langzaam naar de eetzaal. Gisteren had ze nog een meisje beledigd, ze zat er nogsteeds erg mee. Ze wilde helemaal niet zeggen dat het meisje steeds dikker werd maar het ging vanzelf. Ze had het nooit willen zeggen en toen het meisje moest huilen werd zij zelf ook verdrietig. Ze had dus totaal geen zin in het ontbijt, het liefst wilde ze op haar kamer blijven om niemand te kwetsen vandaag. Ze keek kort naar Sylvana die zoals altijd vrolijk de kantine inliep. Ze zucht aangezien ze ook geen zin had in mensen die te vrolijk deden vandaag. Ze ziet nog een plekje aan een lege tafel en gaat zitten waarna ze naar haar vingers kijkt. Ze had ook wel een beetje door dat vandaag mensen expres aan een andere tafel gingen zitten en een beetje naar haar keken en wezen, iedereen had namelijk gisteren gehoord en gezien wat er was gebeurd. Ze zucht en kijk naar de tafel, ze haatte dit. Ze haatte haar gave en de aandacht die ze nu kreeg, ze wilde liever in de achtergrond blijven, maar vandaag zou dat helaas niet gaan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Langzaam werd Drew wakker van een zachte, voorzichtige klop. De mensen van deze school wisten al, dat hij zo nu en dan een ochtendhumeurtje had. Iets wat iedereen probeerde te vermijden. Hij mocht gewoon niet kwaad worden, maar ook niet te vrolijk. Echt geluk kende hij niet, aangezien hij dat wanhopig probeerde te ontwijken. Toch had Drew vandaag geen ochtendhumeur, waar hij erg blij mee was.
Hoewel zijn bed heerlijk lag, besloot Drew om toch maar op te staan. Rustig liep hij daarna ook naar de kledingkast en kleedde zich aan. Een zwart shirt met een vleermuis en een donkerblauwe broek. Ook pakte hij zijn zonnebril en deed die aan de kraag van zijn shirt. Hij had een hekel aan zijn zonnebril, zeker in de winter. Ook had hij hem niet vaak nodig. Zolang hij geen vrolijke of verdrietige gevoelens had, was hij geen gevaar. Mocht hij toch in de buurt komen van die gevoelens, kon hij de bril nog proberen op te zetten of naar een ander gooien. Op die manier kon hij zichzelf en anderen beschermen.
Nadat hij zijn haar in model had gedaan en zijn ketting om, liep Drew rustig naar de eetzaal. Waarschijnlijk was het al druk, zoals altijd wanneer hij binnenkwam. Drew was altijd 1 van de laatsten, gewoon omdat ze hem niet echt wakker durfden te maken. Zeker niet als hij een slecht humeur had. Best handig als hij wilde uitslapen, al mocht hij later de lessen en activiteiten weer inhalen. Echter had Drew geen zin om bij de rest te gaan zitten. Hij had misschien geen ochtendhumeur, een aantal in de eetzaal konden hem makkelijk een ochtendhumeur bezorgen, gewoon omdat hij een hekel aan ze had. Sommigen vonden zichzelf zo cool, omdat ze een gave hadden. Helemaal geweldig, terwijl er niets geweldigs aan was. Daarom besloot Drew aan de tafel van Asa en Ashley te gaan zitten, maar wel aan de andere kant. Drew wist wel dat Asa wat meer van afzondering hield en daar was Drew ook meer een fan van. Mocht Asa willen dat hij dichterbij kwam, zou hij hem wel vragen dichterbij te komen. Wat Ashley betreft, na wat er gisteren gebeurt was, kon hij haar beter even met rust laten. Hij voelde zich toch vaak ongemakkelijk bij meisjes in de buurt. Hij kon er niet goed mee omgaan. Misschien om zijn gave, aangezien hij ook niet super was met jongens. Al ging het met jongens toch wel wat beter.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
De eetzaal werd steeds voller en voller, terwijl Allia toekeek vanuit het hoekje. Ze had zich zo ver mogelijk afgezonderd van alles en iedereen. Dit deed ze al sinds ze hier anderhalve week geleden was aangekomen. Zo lang er niemand in haar buurt zou komen, hoopte ze dat ze haar zogenaamde gave onder controle zou kunnen houden.
Ze geloofde dat ze vier woorden had gesproken in de afgelopen tien dagen. "Allia", "ja", "nee" en "dankuwel". Dat was ook het enige gesprek dat ze had gevoerd. Verder had ze wat geknikt en met haar hoofd geschud, haar schouders opgehaald en vooral heel boos gekeken. Ze hoopte dat ze daarmee mensen af zou schrikken en dat deze hierdoor niet bij haar zouden komen zitten.
Tot zover was dat in ieder geval gelukt.
Aangezien Allia vroeger erg sociaal was, was het echter zwaar voor haar, maar aangezien ze dit al jaren deed -ook met de mensen in de weeshuizen- was ze er inmiddels wel aan gewend. Haar doel was om geen mensen hun zintuigen af te pakken. Ze had onbewust een van haar leiders blind gemaakt voor drie dagen. Ze had niet doorgehad dat ze het zicht van de arme man had afgepakt en kwam daar pas na een paar uur achter. Ze was weggerend en was recht in de armen van een vrouw genaamd Sylvana gelopen die haar had gezegd dat ze haar spullen moest pakken en mee moest komen.
En nu zat Allia hier.
Met mensen die allemaal ook over zo'n vloek beschikten.
Ze zag de verschillende mensen voorbij komen; Ashley, die gisteren iets afschuwelijks eruit had geflapt en die nu door meerdere mensen ontweken werd. Ben, de jongen die, ondanks dat hij niet echt woest aantrekkelijk was, mensen met een enkele aanraking zo kon verleiden dat hij bijna aangevallen werd. Drew, de jongen die je niet boos moest maken. En nog meer mensen.
Ze kende er al veel bij naam, maar ze geloofde niet dat zij haar kenden. Dat hoopte ze in ieder geval.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Arthur was in een sociale bui, voor het eerst en voor het laatst. Hij keek rond. Hij kende zowat iedereen hier. Toen viel zijn oog op een meisje die hij nog niet kende. Arthur deed zijn lepel in de halfvolle kom en stond op. Hij liep naar haar toe. Hij probeerde veel mensen te ontwijken, maar hij stootte zijn kom per ongeluk tegen Jonathan. Zijn kom werd meteen van goud. Arthur verontschuldigde zich en haastte zich naar de bijna lege tafel. Hij zette de nu gouden kom op de tafel. Daarna ging hij zitten aan de tafel. 'Hoi. Volgens mij ken ik jou niet, ben je nieuw?' vroeg hij aan het meisje. Hij stelde zich voor als Arthur Kirkland. Hij wierp een blik in zijn kom. Zijn lepel was niet van goud gelukkig. Wel zag de melk en de cornflakes er onsmakelijk uit. Hij schoof het weg. Arthur zetten zijn bril even recht en keek naar het nieuwe meisje. Hij kon niet zien welke haarkleur ze had. Stomme zonnebril.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Na enkele minuten kwam er een jongen op haar afgelopen. Ze hoopte oprecht dat hij af zou slaan, maar dat was niet het geval. Ze wist wie hij was. Dat zei ze echter niet toen hij zich voorstelde. Ze wilde niet als een stalker bekend komen te staan. Arthur Kirkland, de jongen die je maar beter niet aan kon spreken, want hij kon je doden met een blik.
Allia knikte op zijn vraag. Ze dacht dat het een retorische vraag was, maar gaf toch antwoord. Ze vond het wel zo netjes om dat te doen. Het was echter een fractie te laat, want hij had ondertussen zelfs al zijn naam gezegd. Ze hoopte dat het niet opviel en godzijdank leek hij het niet te hebben opgemerkt.
Hij keek haar vragend aan en Allia bedacht zich dat hij net had gezegd had dat hij haar niet kende. Wat betekende dat hij verwachtte dat ze zich zou voorstellen. Ze overdacht het en zei toen haar naam. Slechts haar voornaam. Ze hoopte vooral dat hij vervolgens weg zou gaan. Dat was waarom ze niks zei. Als hij niet weg zou gaan, had het allemaal geen nut. Ze merkte wel dat haar stem wat hees was. Geen wonder, ze had hem al negen dagen niet meer gebruikt.
Ze ging verzitten en daardoor vielen haar donkerblauwe haren voor haar gezicht, terwijl ze langzaam een hap van haar appel nam. Veel honger had ze niet, maar Sylvana had erop aangedrongen dat ze wat meer zou eten.
Ze was hier aangekomen met amper vet op haar botten, zoals Sylvana dat had verwoord. Allia vond het wel meevallen, maar wist dat de begeleidster haar in de gaten zou houden. Natuurlijk hoopte ze dat Sylvana haar kwijt zou raken als ze naar al die kinderen hier moest kijken, maar doordat ze het niet zeker wist, at ze braaf iedere ochtend, middag en avond iets.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew hield van rustige ochtendjes, maar was inmiddels wel gewend aan de herrie in de eetzaal tijdens het ontbijt. Vele gesprekken die gevoerd waren, over onnozele onderwerpen. "Goed geslapen?" "Schat, je ziet niet uit, is je haardroger ontploft of zo" of juist "Wat zie jij er vanmorgen goed uit!" dat soort onderwerpen klonken het de hele tijd door de kantine, terwijl Drew zijn broodje at.
Terwijl Drew zich van de herrie af probeerde te sluiten, stond een jongen op. Hij was wat jonger dan de gemiddelde studenten hier en Drew vroeg zich af wat voor gave hij had. Toevallig moest hij langs de tafel van Drew en vlakbij hem liet iemand de jongen struikelen. Het glas water wat de jongen in zijn hand had, viel over Drew heen en met een ruk draaide Drew zich om. Op het moment dat het water hem raakte, was hij niet langer zichzelf meer. Zijn slechte persoonlijkheid had het van hem overgenomen.
De jongen leek ervan te weten en keek Drew nu met opzet niet aan. Wanneer niemand hem aankeek, konden ze verzet bieden tegen zijn bevelen. Vandaar zijn zonnebril, dan kon niemand hem aankijken. Helaas had Drew zijn normale persoonlijkheid, geen tijd gehad om die op te zetten.
"Martel jezelf" klonk een kwade stem uit Drew zijn mond en de hand van de jongen ging omhoog. Hij leek best zwak, maar halverwege stopte zijn hand. Midden in de lucht en begon hij weerstand tegen Drew zijn bevelen te bieden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Iets verderop nam Drew plaats aan tafel. Ze zaten hier beiden al wel een tijdje en als hij het zich correct herinnerde kon Drew mensen zijn wil opleggen. Op zich was dat niet zo gevaarlijk, buiten het feit dat hij niet altijd zichzelf was. In dat opzicht leek Drews tweede persoonlijk wel een beetje op Asa wanneer hij bezeten was. Asa kon het wel appreciëren dat hij was afstand hield. Wanneer je jaren in eenzelfde gebouw doorbrengt leer je elkaar wel kennen, zelfs al ga je niet vaak met elkaar om. Iets verderop in een hoek zat het nieuwe meisje. Ze vaak gebeurde het niet dat er een nieuweling aankwam in Golden Oak maar wanneer het zover was verspreidden de geruchten zich als een lopend vuur. Iedereen wou natuurlijk de gave van de persoon weten. Want zelfs hier heerste een soort hiërarchie. Sommigen vonden zichzelf belangrijk of cooler dan de rest omdat hun gaven gevaarlijker waren. Al wouden de meesten er gewoon vanaf raken.
Asa wou Drew net vragen of hij iets meer wist over het nieuwe meisje, maar net op dat moment stootte iemand tegen hem aan. De beste reactie zou weglopen zijn. Drew had het immers niet op hem gemunt maar op de jongen die tegen hem was gelopen. Maar natuurlijk moest Asa weer de held gaan uithangen. Voor hij het zelf besefte stond hij tussen Drew en de jongen en hield diens handen in bedwang. Hij stond met zijn rug naar Drew, oogcontact maken was nu de grootste fout die hij kon begaan. "Gast kijk me aan. Vecht hiertegen. Je kunt het, je hoeft niet te doen wat hij zegt. Je bent sterken" zei hij vastberaden en keek de jongen voor zich doordringend aan in een poging hem weer tot zichzelf te laten komen. Ondertussen had een van de begeleiders alarm geslagen. Het zou niet lang meer duren voor een hele groep verplegers de zaal zou binnenstormen om Drew aan te pakken voor de situatie nog verder escaleerde.

Anoniem
Minister of Pop

Felicia schreef:
Ik rende gehaast naar het kantoor, en liep hierbij bijna Alissa en Daisy, een andere begeleidster omver. "Wat is er mis." Vroeg Daisy. Ik ratelde haastig het verhaal op, en ik overlegde vlug wat we moesten doen. Alissa schakelde de verpelegers in, terwijl ik hier natuurlijk een aantekining van maakte, want wij moesten van elk incident met de gaves hoe groot of klein ook, een aantekening van maken. Toen dat gebeurt was, overlegden we even kort wie er naar binnen zou gaan, samen met de verplegers. Op de een of andere manier vonden Alissa en Daisy dat ik dat moest zijn. "Waarom?" Vroeg ik verbaasd. "Jij kan het beste van ons drieën de rust terug brengen, en het slachtoffer op zijn gemak stellen." Vrrduudelijkte Alissa. Ik knikte. "Ik ben al weg." Zei ik grinnikend, waarna ik de eetzaal binnen liep. Het was nu een drukte van belang. Ik zag al snel de groep verplegers om Drew heen staan. Ik wist ik dat ik dat niet moest proberen. Hem rustig proberen te krijgen, maar ergens wist ik dat ik dat niet moest doen. Ik wilde wat zeggen, naar ik wist niet goed wat. Razend snel dacht ik na. "Zorg eerst maar dat hij weer rustig word, voordat een van ons komt praten." Zei ik tegen een van de verplegers. Ik keek toe hoe ze hem meenamen, en zorgde ervoor dat yet binnen 5 minuten weer rustig was in de eetzaal.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
'Allia,' herhaalde Arthur. 'Wat kan jij?' Het was goed om te weten wie iedereen was en vooral wat ze konden. Was hun gave onhandelbaar zoals die van hem, of kan het wel redelijk verborgen worden. Arthur kneep zijn ogen dicht. Hij had een hekel aan de zonnebril. Op dat moment was er iets misgegaan. Drew was tekeer gegaan tegen een jongen. Arthur had geen zin om zich ermee te bemoeien. Straks zouden ze vechten en zou Drew misschien per ongeluk bevelen dat hij zijn bril af moest doen en voilà, weer een wereldramp veroorzaakt door hem. Het werd al wel snel opgelost gelukkig. Nadat Allia had gezegd welke gave ze had, vroeg Arthur of ze al mensen kenden. Arthur stelde ook voor om een rondleiding te geven. Hij hoopte maar niet dat ze het meteen zou afslaan.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Allia
Drew flipte en zij zag het gebeuren. Ze had hem er eerst wel cool uit vinden zien, mede door zijn blauwe haar. Ze vond het wel grappig om te zien dat zij niet de enige was met een andere kleur in haar haar. Ze had al meerdere mensen met gekleurd haar gezien, maar zo veel nou ook weer niet. Nu vond ze hem echter angstaanjagend, met zijn duistere stem en zijn emotieloze gedrag.
Ze zag hoe de jongen tegenwerkte tegen zijn gave en hoe Asa er tussen in sprong. Ze had veel bewondering voor Asa toen ze zag dat hij de jongen aanmoedigde om er tegenin te gaan. Ze snapte ook wel dat dat gevaarlijk was. Gelukkig schoten een aantal andere jongens hem gauw te hulp en een jongen was zo slim om Drews zonnebril op zijn neus te duwen, zodra twee anderen zijn armen vast hadden gepakt. Asa stond nog steeds bij de jongen die tegen zijn eigen lichaam aan het vechten was.
Enkele seconden later stormde het noodteam naar binnen, die Drew vlug meenamen en de jongen die zichzelf nog altijd niet in bedwang had. Ik zag hoe Asa even met Sylvana praatte, die vervolgens de boel suste en ondanks het geroezemoes, leek het al snel weer rustig te worden. Allia knipperde een paar keer ongelovig met haar ogen. Zo lang had het niet geduurd.
'Wat kan jij?' Dat was wat Arthur had gevraagd voor de hel uitbrak in het midden van de zaal en ze hoopte oprecht dat hij zijn vraag vergeten was, maar het was haar niet gegund, want hij herhaalde hem.
Ze twijfelde of ze antwoord zou geven, maar het nette in haar vond dat ze hem niet mocht negeren. Hoewel ze niet veel woorden gebruikte, gaf ze uiteindelijk dus toch antwoord.
'Zintuigen. Ik kan zintuigen beheersen,' antwoordde ze daarom zacht. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze mensen kende en haalde haar schouders op toen hij haar vroeg of ze een rondleiding wilde. Ze had eigenlijk alleen nog maar een paar ruimtes gezien en het zou best wel van pas kunnen komen, maar ze twijfelde. Ze hoopte nog steeds dat hij weg zou gaan, bang dat ze anders iets zou aanrichten.

Account verwijderd

schreef:
Ancelina
Door het vele kabaal dat vanuit de gangen kwam werd de slaap van Ancelina verstoord. Het liefst sliep ze nog door maar ze had in de gaten dat er echt wat mis was en misschien moest ze dit maar niet missen. Ze pakte haar mobiel om te checken of het nog niet gewoon middernacht was, maar blijkbaar had ze door haar wekker heen geslapen aangezien hij op snooze stond. Gauw stond ze op en haastte ze zich naar de badkamer waar ze gauw een douche nam. Ze moest nu haar make-up aan gaan brengen maar door haar gave kon ze niet te lang in de spiegel kijken. Het was natuurlijk wel verduisterd maar alsnog zorgde er lang in kijken voor een intense hoofdpijn. Vandaar dat ze het simpel hield en gauw richting haar kast liep. Daar nam ze een simpele joggingsbroek en een sweater waarna ze haar haren droog föhnde. Uiteindelijk lukte het haar om er toonbaar uit te zien waarna ze richting de eetzaal liep. En haar gok was nog eens waar ook. Iedereen haastte zich en keek met volle stress naar iets wat Ancelina niet kon zien door de grote groep mensen die zich eromheen had verzameld. Gauw liep ze erheen en duwde wat mensen aan de kant zodat ze beter beeld kreeg. Natuurlijk waren er ook mensen die haar een dodelijke blik gaven doordat ze hun aan de kant had geduwd. Maar het kon Ancelina weinig schelen. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze aan een persoon die nu naast haar stond waarvan ze de naam niet wist. Ze was hier al een lange tijdje maar de sociale kant van haar was langzamerhand aan het afnemen door haar gaven. Ze wilde mensen geen pijn meer doen waardoor ze haar contact met anderen zo minimaal hield. Na 15 seconden konden mensen intense hoofdpijn krijgen en dat wilde ze hen niet bezorgen. Ook nam een van je vaardigheden af nadat je flauwviel op de grond doordat je te veel pijn kreeg. De jongen waarmee wat aan de hand was kwam haar bekend voor. Drew heette hij toch? Waarschijnlijk had ze zijn naam een keer ergens gehoord en was het bleven haken in haar geheugen. Het leek alsof hij zich moeilijk onder de controle hield. Ergens begon ze medelijden met hem te krijgen, maar ze besefte dat zij het ergens net zo erg als hij had. Het duurde tijden voordat zij ontdekte wat er aan de hand met haar was. En de reactie van haar ouders maakte het er niet beter op.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew
Zelf was ik helemaal van de wereld. Ik zat in een soort zwart gat, zonder in of uitgang. Enkel wanneer mijn tweede en duisterdere persoonlijkheid me vrij zou laten en zich terug zou trekken, kon ik hieruit komen. Normaal zat hij hierin vast. Tenminste, dat dacht ik. Eigenlijk wist ik niet wat er met hem gebeurde. Vroeger dacht ik dat ik op dit soort momenten flauwgevallen was, aangezien ik altijd wakker werd op de grond als ik mezelf weer terug kreeg. Helaas was het geen flauwvallen. Het was erger dan dat. Wat zou mijn slechte persoonlijkheid nu weer bevelen?
Ik probeerde de macht terug te krijgen, maar het lukte niet. Toch kreeg ik langzaam een beetje gevoel over mijn lichaam. Ik voelde iets op mijn neus, heel zwak en ver weg. Armen die me zachtjes vastpakten. Zo zwak dat ik me makkelijk los zou kunnen trekken, maar het zou best heel strak kunnen zijn. Het voelde gewoon zo ver weg.
Na een tijdje ging het echter beter en verdween mijn duistere kant. Ik kreeg weer de controle over mijn lichaam en verloor mijn evenwicht. Het was dat ik door een aantal personen werd vastgehouden, maar anders was ik vast hard op de grond gevallen. Zoals altijd wanneer dit gebeurde.
Een kreun verliet mijn lippen, terwijl ik mijn ogen langzaam open deed en zag dat ik mijn zonnebril op had. Blijkbaar had ik het goed gevoeld. Ik was blij dat iemand mijn zonnebril op had gedaan, al had ik er een hekel aan. Maar wat had ik precies gedaan? Zelf was ik er niet in geslaagd om de bril op te doen, wat betekende dat ik een slachtoffer had gemaakt. Welk bevel had ik gegeven? "W-wat is e-er g-gebeurt? W-wat heb ik g-gedaan?" stotterde ik zacht en keek om me heen, naar diegene die me vasthielden. Ik had toch niemand zichzelf laten vermoorden he? Alsjeblieft, niet nog een keer. Ik wilde niemand meer doden. Het was al erg genoeg dat mijn ouders waren overleden en ik in elk pleeggezin een slachtoffer maakte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld