Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPO ft. BeauRathbone

Account verwijderd

schreef:
Ik speel George Weasley en Malia Stephany Broock, beide Gryffindor.

Jij Ron(ald) Weasley en meisje.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Voornaam: AbigailBijnaam: Rose
Volledige naam: Abigail Rose Narcissa Bella Lestrange
Ouders: Bellatrix en Rodolphus Lestrange
Uiterlijk (Het liefste met foto): Zie foto. Qua uiterlijk lijkt Abigail niet
erg veel op haar ouders. Ze heeft lang blond haar dat tot ver over haar
schouders heen valt. Haar ogen heeft ze dan weer wel van haar vader. Haar ogen
zijn helder blauw, waarvan het lijkt alsof ze altijd een twinkeling met zich
mee dragen. Abby heeft een slank figuur, integendeel tot haar moeder, die toch
wat stevig is gebouwd. Haar lengte heeft ze niet mee, ze is namelijk wat aan de
kleine kant, iets wat ze zelf altijd als een nadeel beschouwd. Abby is namelijk
maar 1.63 m. lang. Ook al ziet zij zelf haar lengte als een nadeel, brengt het
vaak genoeg ook vele voordelen met zich mee.
Innerlijk: Dankzij het innerlijk van Abby, weet je dat ze een echte ‘Lestrange’
is. Ze lijkt namelijk sprekend op haar ouders. Ten eerste is ze trots op het
feit om een pureblood te zijn. Net zoals haar ouders, met name haar
moeder, is ze zeer loyaal tegenover The Dark Lord. Ze weet namelijk heel erg
goed hoe loyaal haar ouders tegenover The Dark Lord waren en hierdoor voelde ze
zich toch verplicht om die loyaliteit door te zetten, in de tijd dat haar
ouders in Azkaban opgesloten zaten. Zo konden ze namelijk, toen ze twee jaar
terug uit Azkaban werden bevrijd, weer beginnen waar ze voordat ze opgesloten
zaten, waren geëindigd.
Ten tweede kan Abi wreed en meedogenloos zijn. Vaak komt ze ook erg
arrogant over, maar dat komt vooral doordat ze altijd zegt wat ze denkt en
altijd recht door zee is. Hiermee heeft ze ook geleerd wie haar echte vrienden
zijn, aan wie ze ook altijd trouw zal blijven.
Net zoals haar moeder heeft Abigail niet al te veel geduld en heeft een erg
kort lontje. Ruzie wil je ook zeker niet met haar krijgen. Ze beheerst de
verboden kunsten/spreuken heel erg goed en ook al weet ze maar al te goed dat
de verboden kunsten/spreuken, zoals de naam al zegt, verboden zijn op Hogwarts,
is ze zeker niet bang om die te gebruiken.
Het laatste wat je over Abi moet weten is dat ze ook een hele andere kant
heeft, die ze zeker niet aan iedereen laat zien. Naast dat ze wreed,
meedogenloos en arrogant kan zijn, is ze ook erg lief, zorgzaam en iemand bij
wie je zeker wel terecht kan. Deze kant laat ze alleen aan haar echte vrienden
zien en de mensen om wie ze echt heel erg veel geeft.
Leeftijd(Minstens 11): 17.
Jaar: 7.
Afdeling: Gryffindor, iets wat Abi toch eerlijk gezegd verbaasde. Haar
hart ligt eigenlijk bij Slytherin, maar de sorteerhoed dacht daar anders over.
Hij had iets gevonden in haar, waardoor hij de beslissing had genomen om haar
in Gryffindor te plaatsen. Zo weet hij, wanneer het er op aan komt dat ze
uiteindelijk voor het goede zal kiezen.
Huisdier: Een sneeuwwitte kat.
Patronus: Panter.
Stok: De staf van Abigail is gemaakt van een meidoorn. De kern van haar staf
bestaat uit een haar uit de staart van een eenhoorn. De staf is 25,4 centimeter
lang.
Bloedstatus: Pureblood.
Goede vakken: Abigail is erg goed in Verweer tegen de zwarte kunsten, omdat ze
dat soort magie zelf heel goed beheerst en ook heel goed weed hoe je dat af
moet weren. Ook is ze erg goed in gedaanteverwisseling, wat ook heel erg goed
van pas komt.
Slechte vakken: Qua toverdrank gaat ze meer de kant op van haar vader. Ze is
hier niet al te goed in, maar doet er toch haar best voor. Ook waarzeggerij is
een vak waar ze niet al te goed voor staat, maar dat komt ook heel erg doordat
ze geen interesse in dat vak heeft.
Extra: Omdat haar ouders bij haar geboorte in Azkaban werden gestopt, heeft Abi
bijna heel haar leven bij haar oom, tante en even oude neef gewoond. Zij staan
ook beter bekend als de Malfoy’s. Hierdoor heeft Abigail een hechte band met
Draco. Sinds haar ouders zijn bevrijd uit Azkaban leeft ze weer bij haar
ouders, maar gaat nog erg veel langs bij de Malfoy’s, niet alleen omdat ze het
altijd naar haar zin heeft bij hen, maar ook uit dankbaarheid voor het feit dat
ze bijna haar hele leven bij hen heeft mogen wonen en ze haar het gevoel hadden
gegeven dat ze net een bloedeigen dochter was.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik haalde een hand door mijn lange blonde haar heen, terwijl ik met rustige
zelfverzekerde passen de grote zaal binnen liep. Een geamuseerde glimlach
sierde mijn lippen. Ze mocht zich dan wel een Gryffindor noemen, iets waar ze
zich na al die jaren bij neer had weten te leggen, was ze niet het persoon waar
mee te spotten viel. Dat had ze de afgelopen jaren ook duidelijk laten merken.
Mede met dank aan de naam die ze vroeg. De meest gevreesde Death Eathers als
ouders hebben, zorgt er in de meeste gevallen al voor dat niemand haar ooit in
de weg stond. Niet dat ze dat tegen iemand gebruikte. Maar het had wel zijn
voordelen. Kort schudde ze haar hoofd, om zo die gedachte van zich af te zetten
en sloot zich aan bij Ginny, het jongere zusje van de Weasley's. Zelf zat ik in
het zelfde jaar als de tweeling, met wie ze het enorm goed kon vinden. Met
George misschien wel iets te goed. Niet dat ze daar de tijd voor had. Zeker niet
met de opdracht van de Dark Lord die ze opgedragen had gekregen. Ze had die
kans met beide handen aangepakt. Niet alleen voor zichzelf, maar voor haar
ouders. Zacht beet ik op mijn lip en liet mijn blik de zaal rond gaan. Mijn
blik bleef hangen bij Draco, die zich aan de de andere tafel begaf. Een
glimlach verscheen er rond mijn lippen. Haar kleine neefje, hoewel hij maar een
jaar jonger was. Even bleef mijn blik bij hem hagen, voor ze haar gezicht weer
afwendde en zich tot de mensen bij haar aan de tafel richtte.

Ron.
Zacht beet ik op me leef en keek om me heen. In een rustig tempo liep ik naar de grote zaal met Hermione en Harry aan mijn zijde. De zomervakantie zat er inmiddels weer op en ze hadden de lange treinrichting naar Hogwarts ook weer achter de rug. Het nieuwe jaar was weer begonnen en hij was benieuwd naar wat er komen ging dit jaar. Hij had namelijk al heel erg veel mensen over een oorlog horen praten en ook hij wist dat dit onvermijdelijk zou zijn. De vraag was nu dan ook wanneer dit zou gaan gebeuren. Ergens was hij er ook al bang voor geweest. Ook al wist hij dat dit zou gaan gebeuren. Het kon gewoon niet anders. Maar toch was het beangstigend geweest. Wat als het verkeerd uit zou pakken. Wat als een van hun het niet zou redden. Iemand van zijn familie het niet zou redden. Een koude rilling liep er over zijn rug heen. Dit waren dingen waar hij liever niet aan zou denken. Het liet hem gewoon niet goed voelen. Die gedachte zette hij dan ook van zich af. Hij moest dit natuurlijk in zijn achterhoofd houden, maar het moest het hem niet van weerhouden om van het aankomende jaar te genieten. Samen met zijn twee vrienden liep hij dan ook de grote zaal binnen en sloten aan bij Neville, Ginny, Loena en Abigail.

Account verwijderd

schreef:
George
Het begint al gelijk leuk wanneer we in de grote zaal zitten en Neville zijn pad kwijt is. Hysterisch zoekt hij op en onder de tafel, maar dat beest is er natuurlijk allang al vandoor gegaan. Hoofdschudden keer ik mijn rug naar hen toe en kijk naar Fred. "Weet je wat het probleem is Fred, we zullen nooit mee kunnen doen aan het toverschooltoernooi. Die kans is echt aan ons voorbijgeschoten." zeg ik teleurgesteld. "Nou George, dan moeten we er zelf maar een gaan organiseren dit jaar!" roept Fred enthousiast. Een aantal leerlingen van ons leerjaar beginnen te juichen en gelijk enthousiast verschillende proeven te bedenken. "Ja, we regelen wel even een aantal draken, we bellen Charles wel even op om te vragen of hij er wat wil sturen." We moeten allemaal even lachen. Verderop zit Harry en de verdere groep die daar bij hoort. Zoals altijd staan zij wel weer in de belangstelling. Natuurlijk heeft hij een bijzonder verhaal en ja iedereen is dol op hem, maar om nou zo op zijn lip te zitten. Wanneer McGonagall naar voren loopt begint het stiller te worden, maar er zijn nog altijd mensen - kuch Slytherin kuch - die geen manieren hebben en hard door blijven praten. Pas wanneer zij om de stilte eist krijgt zij deze. Ze houdt een gebruikelijk praatje, introduceert een nieuwe leraar en uiteindelijk doet ze een woordje over de oorlog. Ze geeft toe dat er gevaren zijn, maar zolang er nog geen dreiging op de school is, zal alles verlopen zoals het is. Wanneer er echter wel gevaar blijkt te dreigen en de leerlingen in een gevaarlijke positie zijn gedrongen zal de school moeten sluiten.
Dat is toch een pijnlijk moment. Vele leerlingen treuren er dan ook om, maar McGonagall opent de dag toch met een feestmaal. Dat hoort er ook wel bij. We eren Dumbledore. Zijn verlies zal nog lang bij ons blijven en pijn doen.

Malia
Zoals de voorgaande jaren zit ik nogal afgelegen van de rest. Al vanaf het eerste moment heb ik het gevoel gehad dat ik er niet bij hoor en dat ik buiten werd gesloten. Uiteindelijk heb ik mij maar geïsoleerd van de anderen. Veel contact met anderen heb ik niet, misschien om te vragen waar we les hebben of wat voor les we hebben. Hooguit nog om een pen. Meer woorden dan dat zal ik waarschijnlijk niet verwisselt hebben. De borden worden gevuld met heerlijk eten, maar om eerlijk te zijn heb ik niet veel trek. Daarom neem ik voor de schijn wat dingen op mijn bord, maar eet er uiteindelijk niets van. Wanneer ik opzij kijk zie ik alleen maar lachende en vrolijke mensen. Iedereen lijkt herenigd te zijn met zijn vrienden. Je kunt zoveel mensen om je heen hebben, je kunt in een grote zaal zitten met een paar duizend leerlingen, maar je kunt je dan toch nog zo eenzaam voelen. Natuurlijk heb ik mijn best gedaan om connecties te leggen, vrienden te maken en ergens bij te horen. Maar het is mij nooit gelukt om ergens te infiltreren. Dat is niet alleen op Hogwarts zo, maar dat was vroeger al zo. Toen mijn ouders overleden bij een ongeluk was het gedaan. Ik leef in een vervallen huis die ik door middel van wat magie heb kunnen opknappen. Het is op zijn minst een plek waar ik kan slapen in de zomervakantie. Andere familieverwanten heb ik niet, maar het laatste wat ik wilde was in het systeem komen en in pleeggezinnen terecht komen. Met een sprankje magie heb ik wat formuleren aan kunnen passen en zelf de schoolleiding en ministerie van toverkunsten kunnen omzeilen met mijn truc, of Dumbledore zag mijn plan in en steunde mij hierin. Maar dat zal dit jaar wel anders zijn. McGonagall is een goed schoolhoofd, daar twijfel ik niet aan. Maar zij zal niet zoveel voor mij kunnen betekenen als Dumbledore. Hij heeft mij geholpen in de meest donkere tijden en de zwaarste momenten. Hij voelde aan als familie. En zelfs hij is van mij afgepakt. Nee niet van mij, ik mag niet egoïstisch zijn. Dumbledore was een familielid van ons allemaal. De meest geliefde en machtigste tovenaar die je je kunt bedenken. Hij was geweldig.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Mijn blik gleed naar de Weasley tweeling. Ik zat in hetzelfde jaar als dat zij zaten. Heel even, en daarbij ook zeer onopvallend liet ik mijn blik over George heen glijden en kon het niet laten om te glimlachen. Even schudde ik mijn hoofd wanneer ik een gedeelte van het gesprek opving. Een nieuwe toverschooltoernooi. Geloof je het zelf. Mijn blik richtte zich uiteindelijk op McGonagall, die dit jaar de opening van het nieuwe schooljaar hield, nu Dumbledore niet meer in ons midden was. Dat was iets wat ze nog steeds niet beseffen kon. De man had het zeker niet verdiend om vermoord te worden, ook al kon niemand dat daadwerkelijk verdienen in haar ogen. Het was een goede man geweest, die leerlingen vaak een goede raad gaf. Ook al was ze het niet altijd met hem eens. Na het praatje van McGonagall verscheen het gebruikelijke feestmaal. Een aangename glimlach verscheen er rond haar lippen en schepte gretig wat eten op haar bord. Na de lange reis hier naar toe, kon ze wel wat voedsel gebruiken, als ze heel eerlijk mocht zijn. Daarnaast kon ze niet zo vroeg mogelijk beginnen met de opdracht die ze van The Dark Lord opgedragen had gekregen. Zo veel mogelijk informatie aan de man doorspelen, zodat hij zijn strategie beter in kon plannen. Ze had geweten dat ze deze opdracht niet kon weigeren. Anders had ze hier nu niet meer rondgelopen, net als haar ouders. Het had gezien als verraad en daarbij waarom zou ze het überhaupt niet doen? Natuurlijk kon ze het met deze mensen enorm goed vinden, maar ging familie niet boven vrienden? Ze moest dit nu eenmaal doen. Of ze het nu leuk had gevonden of niet. En daarbij zou ze zichzelf en haar ouders helpen wanneer de Dark Lord de oorlog eenmaal gewonnen had.

Ron.
Lachend schudde ik mijn hoofd, wanneer Neville voor de zoveelste keer zijn pad kwijt was geraakt. Het was nu al zo vaak voor gekomen dat de jongen zijn pad daadwerkelijk kwijt was geraakt, maar elke keer weer kwam de pad weer terecht. Ik snapte dan ook niet heel erg goed, waar hij zich dan druk om maakte. Die pad kwam echt wel weer terecht. Uiteindelijk keek ik naar het gedeelte waar de leraren zaten. McGonagall had het grote aantal leerlingen het zwijgen opgelegd, zodat ze haar praatje kon doen. Ik had het moeilijk met me te concentreren wanneer McGonagall haar praatje dan ook daadwerkelijk hield. Wanneer deze dan ook weer over was, had hij dan ook alleen het gedeelte over Dumbledore mee gekregen. Ik kon nog steeds niet geloven hoe Snape de man kon vermoorden. Ik kon er met mijn hoofd echt niet bij. Ik had nu dan ook een nog grotere hekel aan hem, dan dat ik al had. Als dat mogelijk was tenminste. De dood van het geliefde schoolhoofd, maakte het tevens ook wel raar om hier door de gangen heen te lopen. Je kon voelen dat er iets miste. Dat gevoel had, naar mijn idee tenminste, iedereen. Zacht beet ik op mijn lip en keek uiteindelijk naar al het eten wat voor me op de tafel verscheen. Water liep er in mijn mond. Zoals gewoonlijk zag dit feestmaal er weer overheerlijk uit. Dat kon ik zeker niet ontkennen. Ik schepte dan ook zo veel op, dat zijn bord zo gevuld was dat er echt helemaal niets meer bij paste. Een tevreden grijns kwam er rond mijn lippen te staan. Ik wist nu al dat het enorm goed zou gaan smaken en ik begon dan ook gretig met eten. Ik had een enorme honger na de treinreis hier naar toe. Zoals eigenlijk ieder ander jaar. Mijn blik liet ik ondertussen ook even de tafel rond glijden. Mijn blik bleef hangen bij een meisje. Malia genaamd, als ik het me goed kon herinneren. Ik vond haar een interessant meisje, ook al had hij nooit echt veel met haar gepraat. Misschien maakte dat haar ook zo interessant. Ik glimlachte dan ook even naar haar, voor ik mijn blik weer op mijn eten richtte en dat naar binnen werkte.

Account verwijderd

schreef:
George
De meeste borden zijn alweer leeg, of halfleeg aangezien vele hun ogen groter waren dan hun maag. Er is er nog maar één aan het eten, natuurlijk. Het blijft mij toch verbazen hoe dat kleine broertje toch zoveel kan eten en nog niet dik is. Hoewel het mij heel grappig lijkt om hem eens heel erg dik te zien. "Hé Fred, laten we eens een drankje gaan brouwen waar je enorm dik van wordt!" Fluister ik over de tafel heen, hard genoeg dat mijn klasgenoten het horen maar Ronald zelf het niet hoort. Fred kijkt mij verward en vreemd aan. "Gast, als je dik wil worden moet je dooreten." zegt hij en gooit nog een stukje taart op mijn bord. Ik moet lachen maar schud mijn hoofd. "Nee sukkel, dan weet die vreetzak eens wat zijn toekomst zal zijn." zeg ik en knik even naar Ron. Een aantal leerlingen moeten lachen. Ook Fred lijkt het een goed idee en we geven elkaar weer een high-five. Wij zitten toch altijd wel weer vol goede ideeën.
Even later mogen we van tafel en moeten achter de klassen oudste lopen om naar de commonroom te gaan. De dikke dame roept alweer "password please" wanneer we nog niet eens voor de deur staan. Zodra zij de deur voor ons opent komen we in de vertrouwde commonroom van Gryffindor. Fred en ik rennen naar de banken bij de openhaard en claimen beide een bank. We gaan languit liggen en zuchten tegelijk van verheerlijking. "Dit is pas leven." Zeg ik en pak mijn toverstok terwijl ik er een klein vonkje vanaf laat schieten. Een meisje kijkt mij nogal verontwaardigd aan wanneer het vonkje haar kant uit schiet, maar ik haal alleen maar mijn schouders op. Zoveel kan dat nou ook weer niet kwaad hoor.
Al gauw staat er wat muziek op en is iedereen door elkaar heen aan het praten. Heerlijk deze gezelligheid!

Malia
Zodra ik oogcontact maak met Ron schrik ik eigenlijk een beetje. Wanneer hij glimlacht pers ik ook maar een glimlach op mijn gezicht. Daarna wend ik mijn gezicht af en eet maar een koekje, die wel overheerlijk smaakt.
In de commonroom is het enorm druk. Er is geen stoel meer over dus ga ik met mijn rug naar de openhaard toe zitten. De vlammen verwarmen mijn rug, het voelt heerlijk aan. Ik luister naar de Weasleys en naar de andere van mijn jaar die enthousiast hun vakantieverhalen delen. De meeste zijn naar verre landen geweest en hebben spannende activiteiten ondernomen. Daar kan ik niet echt over meepraten. Mijn leventje hierbuiten bestaat uit het stelen van kleding, eten en geld om in leven te kunnen blijven. Een baantje kan ik daar niet krijgen, want een rekening heb ik niet. Ik heb mijzelf als het ware uit het systeem weten te wissen, alsof ik nooit heb bestaan. Ik zou nooit een rekening kunnen aanvragen op deze leeftijd. Wanneer ik achttien ben zou ik dat waarschijnlijk wel kunnen regelen. Dan ben ik voor de wet volwassen en zou ik dus gemachtigd zijn een eigen woning te hebben, een geheel eigen rekening te openen en andere zaken te regelen. Het geld dat ik van mijn ouders heb gekregen heb ik laten omwisselen voor tovenaarsgeld. Misschien klinkt dat erg dom omdat ik weinig heb, maar zo vaak hoef ik niet naar de gewone wereld. En wanneer ik achttien ben hoop ik op een baan in de tovenaarswereld, dus heb ik hier alvast een voorraadje. Het is niet veel en daarom laat ik het ook liever staan dan dat ik het nu gebruik voor enige luxe. Mijn schoolspullen betaal ik er wel van, maar daar houd het eigenlijk ook wel bij op.
Ik was nogal in mijn eigen gedachten verzonken wanneer ik plots word meegetrokken. "Waar zat jij met je gedachten?" roept Fred nogal verachtelijk en ik krijg een plens water over mij heen. Ik sper mijn ogen open en sta op het punt hem een klap te verkopen wanneer hij zegt: "Je haar stond in de fik! Je mag blij zijn dat je verder ongedeerd bent." Al mijn kleding is nat en ik druip van top tot teen. "Bedankt." is het enige wat ik er uit kan krijgen. De tranen schieten in mijn ogen en gauw hol ik de trap op naar de slaapkamers. Daar pak ik wat droge kleding, een te grote trui en een spijkerbroek, en loop naar de badkamers toe waar ik een lange warme douche neem. Ik schaam me dood.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld