Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Maze runner~Secrets

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Orpg met Labyrinthine

Naam: Newt
Leeftijd: Weet hij niet meer, hij lijkt 18
Uiterlijk: Oranje/blond haar, donker bruine ogen. Lieve glimlach
Innerlijk: Newt is erg aardig maar kan heel soms bot overkomen omdat hij niet weet hoe hij met zijn frustraties om moet gaan. Hij is nieuwsgierig en erg handig. Hij houd zijn geheimen voor zichzelf omdat hij andere daar niet mee lastig wilt vallen. Voor de rest is Newt een geboren prater en erg aardig. Hij praat met veel mensen en zorgt ervoor dat iedereen op zijn gemak is.
In de Glade is hij seccond-in-command, wanneer Alby niet in staat is om de baas te spelen neemt Newt dit dus van hem over

Pic:

Account verwijderd

schreef:
Malia Broock is 16 jaar, ze is nogal in zichzelf genomen en praat niet graag met andere over haar gevoelens. Zij heeft ook altijd al een gevoel van wantrouwen bij mensen waardoor het soms lastig kan zijn om in contact met haar te komen. Hoewel ze voor sommige mensen al vrij snel open staat, sluit ze zich tegenover anderen helemaal af. Ze is erg aardig, maar ook nieuwsgierig en wil graag dingen ontdekken en met eigen ogen zien voordat zij zomaar iets aanneemt van wat een ander zegt. Zij kan soms nogal snel op haar teentjes worden getrapt.

Account verwijderd

schreef:
Een vreemde waas valt als een deken over mijn lichaam. Vreemde geluiden vormen zich om mij heen, maar ik kan het niet thuisbrengen. Pas wanneer ik een schuren geluid van metaal op metaal hoor krijg ik mijn bewustzijn terug. Met een ruk kom ik omhoog en knipper verward een aantal keer met mijn ogen, maar er valt niets te zien. Ik probeer mij te oriënteren door om mij heen te tasten, maar het enige wat ik voel zijn pijlers. Af en toe voel ik een schokkende beweging of hoor ik iets naast mij rommelen. Een paar ijzeren spijlen prikken in mijn rug, waardoor ik automatisch wat rechterop ga zitten. Opnieuw het knarsende geluid waardoor ik even samentrek. Af en toe schiet er een zwak lampje voorbij, waardoor ik kan zien dat ik in een vierkante lift zit. Hij is erg klein en volgestampt met vele dozen en kisten. Het lijkt wel een goederen vervoering, maar waarom zit ik daar dan tussen? Er glijd een koude rilling over mijn lichaam door de koude, ijzeren spijlen die ik in mijn rug voel. Ik trek mijn benen op en sla mijn armen daar om heen in een poging mijzelf op te warmen, maar dat heeft geen enkele zin. Pas dan merk ik dat er een briefje in mijn hand gekneld zit. Zodra ik deze open dansen de letters voor mijn ogen. Door het zwakke licht kan ik niet goed zien wat er op staat. Ik verander even van positie waardoor het af en toe voorbij komende licht beter op het papiertje valt. She. Daar begint het mee. She is the. Ben ik nu, het is nog erg lastig om het op deze manier te ontrafelen. Opnieuw valt er een beetje licht op, maar ik kon net niet zien wat er op staat. "She is the last one." Ik frons mij wenkbrauwen en laat het papiertje even zakken, wat zullen ze daar me bedoelen? Ik wil een verdere poging doen om het te kunnen lezen, maar plots word ik tot stilstand gebracht. Door de enorme snelheid beweeg ik naar achteren waardoor ik met mijn achterhoofd tegen de harde pijlers aan schiet. Ik word duizelig en val om. Het briefje dwarrelt uit mijn handen en ik kan nog net het woordje 'Ever.' lezen voor hij door de pijlers naar beneden dwarrelt en mijn ogen dichtvallen.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Een briesje wind blaast langs mijn bezwete lichaam. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen druk bezig is. Alby is voor een tijdje vertrokken maar om welke reden wauw hij niet zeggen. Hij heeft mij de leiding gegeven en dat neem ik serieus. Ik pluk een appel en neem er een hap van. Ik moet zo naar de genezer zodat hij naar mijn enkel kan kijken. Ik ben gisteren gevallen en heb ongelofelijk last van mijn enkel. Ik loop niet snel meer en mensen zeiden tegen me dat ik vreemd loop. IK heb ze telkens vreemd aangekeken en voor gek verklaard maar nu begin ik het zelf ook te merken. Ik neem nog een hap van de sappige rijpe appel en loop naar de genezer. Ik ga op een houten tafel zitten en dokter Cooper komt binnen. 'Hey Newt. Lang niet gezien' zegt hij sarcastisch. Ik glimlach en kijk hem aan. 'Ja, maar gisteren telt niet. Omdat ik hier niet uit mezelf ben gekomen. De andere hebben we hier heen gebracht omdat ik bewusteloos was'. Hij glimlacht en zegt 'waarmee kan ik helpen?' 'Mijn enkel doet pijn'. Hij kijkt er naar en tikt er een aantal keer op. Het is wel fijn om een dokter in de buurt te hebben. 'Hij is zwaar gekneusd. Als je rustig aan doet, komt het goed. Ik doe er nog wel wat verband om voor de stevigheid'. Hij doet er strak verband om en ik bedank hem. Ik loop naar buiten en zie allemaal mensen. 'Newt. The box is er weer'. Ik loop naar ze toe en zie dat the nieuwe box er is. Ik til samen met de rest de kisten eruit. Als alle kisten eruit zijn, zie ik in de hoek iemand liggen. Ik klim in the box en loop naar diegene toe. Ik zie dat het een meisje is. 'Het is een meisje'. Ik hurk bij haar neer en pak haar pols. Ik zoek haar hartslag en vind hem al snel. 'Ze leeft'. Ik til haar op en neem haar mee naar the glade. Het is moeilijk tillen met een gewonde enkel maar het lukt wel. Veel jongens volgen me maar als ik tegen ze zeg dat ze moeten werken, gaan ze aan het werk. Ik zoek een lege hut op en leg haar neer op een hangmat. Ik ga op de grond zitten en ik kijk naar haar.

Account verwijderd

schreef:
Besef van tijd heb ik niet. Wanneer ik dan ook wakker word heb ik geen idee hoeveel tijd er is verstreken tussen het moment dat ik in de zwarte kooi zat en dat ik nu in een hangmat wakker word. Rustig probeer ik de omgeving in mij op te nemen en bepaald uiteindelijk dat de omgeving mij geheel onbekend voorkomt. Ik probeer mij te bedenken waar ik zou kunnen zijn, maar er komt niets in mij opborrelen. Op dat moment probeer ik mij nog meer te herinneren, waarom ik in die kooi zat bijvoorbeeld. Wie mij daarin heeft gestopt. Waar ik hiervoor zou zijn geweest. Waar mijn eigen huis was. Ik kom al dieper en dieper. Wie zijn mijn ouders eigenlijk? "Wie ben ík?" fluister ik. Het antwoord op die vraag kan ik nergens in mijn hoofd vinden. Het is helemaal leeg. Ik kan mij niets meer herinneren van wat er gebeurd is en waarom ik in die kooi ben beland. Langzaam stap ik uit de hangmat en draai een rondje om mijn eigen as. Zodra ik een jongen tegen de muur zie zitten schrik ik en deins ik een stuk achteruit. Verward knipper ik een aantal keer met mijn ogen. Ook hem zou ik mij niet kunnen herinneren. Het enige wat ik mij nog kan herinneren is de kooi waarin ik gevangen zat en dat ik ergens tegen aan was gestoten. Direct glijd ik met mijn hand naar mijn achterhoofd, waar een opkomende bult te voelen is. De jongen kijkt nog steeds naar mij en registreerd alles wat ik aan het doen ben. Fronsends kijk ik hem aan en sla mijn handen over elkaar heen.
"Wie ben jij?" werp ik er dan uit en sta afwachtend naar hem te kijken. Uiteindelijk zie ik iets in mijn ooghoek bewegen en kijk automatisch die kant uit. Via een raam zie ik een uitgestrekt stuk land. Overal lopen jongens door elkaar heen en zijn hard aan het werk. Verbaasd kijk ik op, maar het geen wat mijn aandacht echt trekt zijn de grote dikke muren die zich daarachter schuilhouden.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
'Rustig. Voor dat je allemaal vragen gaat stellen, ik ben Newt. Je mag me vragen wat je wilt, maar op de meeste vragen weet ik ook geen antwoord'. Ik zucht zachtjes. 'Toen ik net hier was, wist ik ook niets. Ik wist mijn naam niet eens. Later toen ik uit een boom viel, herinnerde ik mijn naam weer. Voor de rest niets. Hoe ik hier ben gekomen niet, hoe oud ik ben niet, wie mijn ouders zijn niet. Echt helemaal niets'. Ik kijk haar aan en kijk daarna naar de grond. 'Ik snap dat je nu verward bent door al deze informatie. Onthoud maar even dat ik Newt heet. Dat jij later erachter komt hoe je heet. En dat deze plek waar je beland bent the glade heet'. Kom dan laat ik je the glade zien'.Ik sta op en veeg mijn handen aan mijn broek af. Ik hinkel de hut uit terwijl greenie achter me aan loopt. Ik hinkel naar de akkers. 'Dit zijn de akkers. De mensen die hier werken verbouwen het voedsel. We zijn erg trots op onze akkers'. Ik loop door naar de genezershut. 'Als jij of iemand anders gewond is, kan je hierheen. De genezer maakt je zo goed als beter. Hij is erg aardig en helpt je goed'. Ik laat alles zien en dan klimmen we samen de toren in. Ik kijk over the hele glade. 'Dit is the glade. Die muren daar noemen we the maze. Elke avond veranderen de muren en daardoor hebben we nog geen uitgang gevonden. In the maze leven grievers, monsters die er zijn om je te doden. Als je geprikt word, draai je door en dan moeten we je vermoorden. Zie je die mensen daar voor de ingang van the maze? Dat zijn the runners. The runners moeten elke dag the maze in om een uitgang te zoeken. Ze kunnen erg snel rennen en zijn erg sterk en gezond.In de Glade hebben wij drie regels waar iedereen zich aan moet houden. Bij overtreding van een van deze regels zal er besloten worden in het Palaver wat er met je gaat gebeuren. Dit ligt aan de ernst van de daad of je geschorst wordt voor een bepaalde tijd, of verbannen zal worden. Regel 1: Je valt nooit een glader. We leven dicht op elkaar en daardoor ontstaat er irritatie maar dat is geen rede om iemand iets aan te doen. Regel 2: Je krijgt een taak, en die voer je uit. Regel 3: Je gaat never nooit the maze in. Het is daar levensgevaarlijk en ter strengste verboden'. Ik kijk haar aan. 'Begrepen Greenie'?

Account verwijderd

schreef:
Ik word overvallen door informatie en om eerlijk te zijn wordt het mij dan ook te veel. Wankelend houd ik mij vast aan de reling en kijk uit over de plek, de.. Wat zei hij nou? Ik weet het nu al niet meer, net zoals de namen van die groep jongens en van al die andere vage dingen. Het enige wat ik heb onthouden is de Maze. Mijn ogen glijden over de muren, ze zijn dik en groot en stralen veel gezag en ernst uit. Ook het woord griever komt nog in mij op.
"Uhm, ja dat begrijp ik." stamel ik en probeer oogcontact te vermijden. Ik staar uit over de plek en probeer alle informatie een plekje te geven. De akkers zijn een stuk verderop, bijna uit het zicht. Maar het bos is al helemaal en onbekend terrein. Die verschuilt zich in een uiterste hoek zover ik dat kan bekijken. Op de een of andere manier voelt dat goed aan, het bos. Een donkere plek waar je alleen kunt zijn, je kunt verschuilen voor de rest. Misschien wordt dat mijn favoriete plek wel.
"Wat voor taken zijn er?" vraag ik uit nieuwsgierigheid. Misschien zit er iets tussen wat mij aantrekt, iets waar ik voor gemaakt ben. Maar tot zover ik heb kunnen zien wat de jongens hier doen.. Pas nu valt het mij op dat er alleen maar jongen rondlopen. Ik frons mijn ogen en scan elk bewegend persoon die ik kan zien, maar elk bewegend persoon blijkt een jongen te zijn. Ik gooi al mijn gewicht op één been en sla mijn handen over elkaar. Vervolgens laat ik mijn ogen over de jongen glijden en kijk hem dan strak aan. "Waarom zijn hier alleen maar jongens?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld