ORPG ~ Before you start a war... - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Before you start a war...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Full title: Before you start a war, you better know what you're fighting for.

Johanna (Joe) Valentina Butcher ~ 20 ~ mens

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Edith Victoria Monstale~ 19 jaar oud~monster~spion~dochter van generaal~mjw

Monstervorm maar dan met blond haar:

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Met snelle stappen liep Edith door de straten heen. Haar hoge hakken tikten tegen de stoeptegels aan, waardoor ze op grote afstand te horen was. De wind speelde met haar haren, terwijl sommige monsters voor haar aan de kant gingen.
De weg waar ze overheen liep was lang en bedekt met vele schaduwen en afval, zoals zoveel aan de monsterlijke kant van de stad. Het gebouw waar ze heen moest, stond precies in het midden van hun helft. Het gebouw was van zwarte stenen gemaakt, met hier en daar een schedel van een slachtoffer. Het maakte niet uit van welke helft. Menselijk of monsterlijk, alle schedels gebruikten ze. Op de muren stonden graffiti teksten geschreven met bloed. Het meeste bloed was van hun krijgsgevangenen, maar ook wel van soortgenoten die hun hadden verraden. Kinderen kochten het bloed van Edith haar vader op en begonnen er mee te spelen. De monsters vonden het geweldig.
Toen ze eenmaal bij de deur aankwam, stonden daar twee monsters bij de deur. De bewakers. Afzichtelijkere wezens bestonden er niet. Hun gezicht vol met wratten, een dikke boggel op de rug, oren in de nek, drie paar ogen en een paarse huid van meerdere tinten paars. Als Edith een mens was geweest, had ze het verschrikkelijk gevonden. Gelukkig was Edith geen mens en was ze dit gewend. De bewakers openden de deur voor haar en lieten haar binnen. Niet veel mochten in het gebouw, maar Edith mocht wanneer ze wilde.
Met vlotte passen liep ze naar het kantoor van haar vader en stapte zonder te kloppen binnen. "U riep me vader?" vroeg Edith en haar vader keek op. "Ah Edith, goed dat je er bent. Neem een kopje zielenthee" zei haar vader en een bediende schonk haar een kopje grijze vloeistof in, waar zachte kreten uitkwamen. Zielen van echte mensen. De krijgsgevangenen die stierven tijdens hun martelingen.
Rustig nam Edith plaats en dronk een slokje van haar thee. "Edith, van al mijn soldaten ben jij de enige die ik dichtbij laat komen. Die ik belangrijke missies toe vertrouw. Wat ik je nu ga vragen is misschien wel de belangrijkste ooit, maar ook de gevaarlijkste" begon haar vader en Edith ging op het puntje van haar stoel zitten. "In je menselijke gedaante is er bijna geen verschik te zien tussen jou en de mensen. Ik wil dat je dat gaat gebruiken. Infiltreer in het kamp van de vijand. Onderzoek hun zwakheden. Probeer hun vertrouwen te winnen en vernietig ze van binnenuit." zei haar vader zakelijk en Edith knikte. "Dat klinkt als een zware opgave vader" zei Edith en ze grijnsde. "Klinkt als de perfecte klus voor mij. Ik doe mee" zei ze en zette haar lege kopje op tafel neer. "Mooi zo, ga je klaar maken. Over een uur vertrek je" zei haar vader en meteen stond Edith op. "Zoals u wenst, vader" zei ze en liep weg.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Johanna kwam net terug van de smederijen. De lading zwaarden die eergisteren al klaar had moeten zijn was nog altijd niet helemaal af. De hoofdsmid wou ze perse perfectioneren. Wel hoe konden de soldaten trainen. Zouden ze het slagveld op moeten gaan met hun blote handen. Het voordeel dat zij tegen de monsters hadden was hun kracht, daar moesten ze gebruik van maken en zonder wapens was dat onmogelijk. Hij kreeg tot morgen de tijd en anders zouden zware sancties volgen. Natuurlijk zou het sneller gaan moest hij meer mensen krijgen om voor hem te werken. Maar iedereen was nodig als soldaat.
Nu was ze in volle vaar op weg naar het hospitaal. Johanna had meer werk dan ze aankon. Ze stond op bij het krieken van de dag en ging pas naar bed laat s'nachts. Nadat ze een overzicht had gekregen van het aantal gewonden kon ze terugkeren naar haar kantoor. "Joe denk je nu ook niet dat je teveel hooi op je vork neemt. Ik bedoel die donkere wallen onder je ogen matchen goed bij je haarkleur maar je zou toch wat meer slaap kunnen gebruiken." Rowan, kapitein van het zesde regiment stond haar op te wachten bij het kantoor. Hij was werkelijk de grootste slijmbal die ze kende. "Misschien kun je iemand benoemen als je rechterhand, een soort hulpje dat kleine onbelangrijke klusjes opknapt en dan hoef jij je enkel met de echt belangrijke zaken bezig te houden." Aan de toon van zijn stem was duidelijk te horen dat hij zo'n baan als hulpje wel zag zitten. "Eindelijk heb je eens een niet volslagen vreselijk idee. Ik zal erover nadenken, maar rapporteer eerst maar eens hoe je slag was in het westelijke kwadrant." Johanna was één van de weinige vrouwelijke bevelhebbers, praktisch de enige. Dat zorgde er wel voor dat haar gezag en werk vaak bespot werden. Een vrouw kon toch onmogelijk een goede leider zijn. Wel zij wist haar mannetje goed te staan, daarom dat ze twijfelde over het aannemen van een hulp. Wat zouden ze wel niet zeggen, dat ze haar job niet langer aankon?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Haar hele leven had Edith de mensen bestudeerd. Als kind was ze gefascineerd geweest van hun kracht. Zulke simpele lichamen en zoveel kracht. Dat was gewoon interessant om te zien. Zelf kon Edith ook een menselijke gedaante aannemen, als een van de weinige monsters, al wist ze niet hoe dat kon. Haar moeder had ze nooit ontmoet, maar ze geloofde niet dat die een mens was. Toch waren de enige monsters die in mensen konden veranderen, half mensen. Die ouders werden dan vaak beide gestraft, dat ze omgingen met de vijand. Haar vader liet ze meestal onthoofden. De kinderen konden er echter niets aan doen. Die werden vaak op jonge leeftijd geadopteerd door andere monsters en monsterlijk opgevoed. In de hoop dat ze zichzelf nooit in een mens zouden veranderen en hun zouden verraden.
Toch had ze nu geen tijd over haar 'menselijke vorm' drama. Ze moest zich gaan voorbereiden en liep daarom naar een kamer met gestolen goederen van krijgsgevangenen. Hier werden alle menselijke spullen bewaard. Met snelle stappen liep Edith er doorheen, tot ze bij de vrouwelijke afdeling kwam en rommelde tussen de troep.
Er zat veel tussen. Burger kledij, soldaten kledij en ga zo maar door. Zowel kleren van 50 jaar geleden als kleren van nu. Edith zelf besloot een mengeling tussen soldaten kledij en burger kledij te pakken. Het was een outfit wat ze een jaar geleden van een krijgsgevangene afgepakt hadden. Waarschijnlijk zou het niet meer echt herkent worden, maar het was niet ouderwets genoeg om verdacht te zijn. Snel nam ze haar menselijke gedaante aan en trok de outfit ook aan. Haar lange, blonde haren bond ze vast in een paardenstaart, terwijl ze een elegante speer oppakte. De speer was versierd met een interessant patroon, tot aan de punt. Een patroon van kleine, kronkelende streepjes en bloemetjes. Duidelijk een kostbaar wapen, waar veel tijd in gestoken was geweest. Duidelijk het bezit van een jonge vrouw.
Zodra ze klaar was, pakte ze nog een aantal kleinere, menselijke wapens en nog wat kleren en stopte die in een tas. De tas gooide ze over haar schouder heen, waarna ze weer naar haar vader vertrok. Een aantal monsters keken haar geschrokken aan, maar durfden niets te zeggen. De bewakers wilden haar echter wel tegenhouden, tot ze haar stem verhief en binnen gelaten werd. "Vader, ik ben klaar" zei Edith, zodra ze binnenstond en haar vader keek grijnzend op. "Je ziet er geweldig menselijk uit, mijn kind" zei hij en Edith knikte. "Dank u, vader" zei ze en liep met haar vader naar een paard, die al klaar stond. Een prachtige, zwarte hengst was het.
Een grijns stond op haar lippen. "Pas afgepakt?" vroeg ze aan haar vader, maar die schudde zijn hoofd. "Vorig jaar al, ik heb besloten de paarden te laten leven. Je weet nooit wanneer ze van pas komen" antwoordde hij en Edith knikte. "Zoals nu dus" grijnsde ze en klom in het zadel. Van haar vader verwachtte ze geen 'wees voorzichtig' dat soort sentimentaliteit was er gewoon niet in de monster wereld.
"Edith" zei haar vader en even keek ze op hem neer. "Als je faalt, hoef je hier niet meer terug te komen" zei hij en Edith knikte. "Ik zal niet falen, vader" zei ze en reed snel weg, naar de grens.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld