Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. BeyondTwoSouls

Account verwijderd

schreef:
Renan Hadrovic, 25
{option}

Account verwijderd

schreef:
Elizabeth 'Beth' Martinez - 22

Account verwijderd

schreef:
"Bij 3 stormen we naar binnen, goed?" nadat hij de woorden uitgesproken had keek hij iedereen even snel aan. Er was weinig angst te zien in hun ogen, goed. Hij wilde dat alles goed zou verlopen en dat zijn mannen niet bang hoefden te zijn om te schieten met het wapen dat ze in hun handen hielden, pistolen. Want Renan wist zeker dat deze gang niet gauw op zou gaan geven en dat ze zeker wapens in hun bezit hadden. Maar hij was hier niet om ze te vermoorden, maar om ze op te maken. Al kon hij niet beloven dat iedereen het zou overleven maar dat was dan hun eigen schuld. Deelnemen aan een gang was sowieso nooit een goed plan. Hoe hopeloos je ook zou moeten zijn, er was altijd wel een andere oplossing. Zelf was Renan, voordat hij werk vond bij de FBI, ook in contact gekomen met een jongen die een gang leidde. Toen der tijd kon hij weinig doen behalve het afwijzen van zijn verzoek om ook deel uit te maken van zijn groep. Renan had het overwogen aangezien hij niet echt werk kon vinden. Maar hij was verstandig geweest en hulp aan zijn ouders gevraagd om alsnog naar de Universiteit te gaan. Met veel tegenzin, want het liefst had hij zo minimaal mogelijk contact met zijn ouders. Maar zonder hen was hij niet zo ver gekomen. Dus hij was ze wel dankbaar.
"3.." Zonder af te tellen schopte Renan de deur open en schreeuwde "laat alle wapens vallen en hou je handen omhoog." Hij keek rond, hij kon zo'n 6 mensen vinden die met een pistool voor hun in een aanvalspositie stonden. En voordat hij nog wat kon zeggen schoot een van de gang-leden. Renan kon de kogel net nog ontwijken en die schot zorgde ervoor dat de hel los brak. Renan zijn mannen begonnen ook te schieten en de leden begonnen weg te rennen. Gauw stuurde Renan een aantal mannen op hen af waarna hij zelf wat mensen ging zoeken, ze waren sowieso met meer.

Account verwijderd

schreef:
De hel brak los. "Shit, shit, shit!" Vloekte Ashton luid terwijl hij samen met een paar anderen een zware boekenkast voor de deur begon te schuiven. "Vlug" Elizabeth ging hen helpen. "Okey, okey, neem de wapens!" Riep iemand anders. "Beth, geef me dat geweer daar" Ze wierp hem het jachtgeweer toe en nam zelf ook een pistool. De veiligheidspal was er al van, het wapen was al veel te veel gebruikt om het er nog op te hebben zitten. Elizabeth leunde met haar rug tegen de rand van de boekenkast en fronste haar wenkbrauwen met een geconcentreerde blik op haar gezicht. Ze konden dit onmogelijk lang volhouden. Ze had ze zien aankomen, vanuit het raam. Ze waren met veel, de FBI. Hoe ze precies wisten waar ze zich bevonden, daar had ze geen idee van. Misschien een mol, het was niet alsof dat zo vreemd was. Er waren genoeg mensen die eens wat rondbazuinden. Ze haalde diep adem toen ze mensen op de trap hoorde lopen en trok een gezicht. "Vaste hand" beet Ashton haar toe, Elizabeth gaf hem een kort knikje. Ze kon zichzelf heus wel beschermen. De eerste kogels vlogen door de houten deur en ze hoorde een heleboel geschreeuw. Haar vinger trilde, maar ze dwong zichzelf rustig te blijven. Dit was nu niet bepaald het moment. Ze haalde een diepe teug adem en duwde hard tegen de kast. "Nee, kom op, meer mensen bij de deur" hoorde ze iemand roepen. Onmiddellijk kwamen een stuk of tien mensen naar haar toegelopen om te helpen.

Account verwijderd

schreef:
Renan schoot en hij merkte dat hij ook mensen raakte, maar niet dat ze meteen dood neervielen. Ze hadden alleen maar pijn en als ze werden opgepakt zouden de kogels wel uit hun lichamen worden verwijderd waarna ze meteen de cellen in konden. Het verbazingwekkende was ook met hoeveel ze waren. Hij bleef maar schieten en steeds verschenen er meer mensen. Maar zijn oog was gevallen op een groepje die weggerend was en zich nu ergens verscholen. Vandaar dat Renan een paar van zij mannen bij elkaar riep en het groepje die hij allang kwijtgeraakt was, probeerde te zoeken. Ze kwamen uit in een of andere kamer die waarschijnlijk een studeerkamer moest voorstellen. "Ik hoef niet te schieten als jullie te voorschijn komen. Jezelf verstoppen gaat niet werken, je wordt uiteindelijk toch opgepakt." en door zijn woorden verschenen er twee mensen die zich achter een bank verstopt hadden. Zij waren blijkbaar slim. Gauw trokken Dylan en Gus deze twee jongens mee. Dus de anderen zouden dan ook hier ergens moeten zijn. Renan wist niet of hij het zich verbeelde, maar het leek alsof er geluid vanachter de boekenkast kwam. Hij wenkte 2 collega's van hem om mee te komen waarna hij rustig richting de boekenkast begon te lopen. Hij hield zij pistool recht voor zichzelf aangezien hij niet wist of degene een wapen had of niet. En als dat zo zou zijn wilde Renan graag de eerste zijn die gebruik van zijn wapen maakte. Met een snelle beweging schopte Renan tegen de boekenkast waarna hij wat gevloek hoorde. "Kom te voorschijn." beval hij.

Account verwijderd

schreef:
Ze hielden het niet lang vol. Van de twintig mensen die er eerst nog waren, bleven er in de ruimte nog maar 6 over. Zij was er één van. Twee zaten er nog achter de bank, twee stonden achter de deur en zij stond achter de boekenkast. Alles was razendsnel gebeurd. Ashton en Guy waren de eersten die hun wapens hadden neergelegd en naar voren waren gestapt. Toen gaven Katrina en Zack zich ook over. Elizabeth bleef muisstil staan, hopend dat ze gewoon weg zouden lopen. Ze had beter moeten weten, het waren FBI agenten, die gaven niet zo makkelijk op. Haar onderlip beefde kort en een paar boeken vielen op de grond toen de kast een schop kreeg. Een lage stem beveelde haar tevoorschijn te komen. Een diepe ademteig verliet haar mond. "Okey, niet schieten" zei ze terug. Ze zette een paar stapjes en hield haar wapen boven haar hoofd. "Wapen op de grond, langzaam" Ze knikte even kort en ging langzaam naar de grond. Ze legde het pistook op de grond en ging weer recht gaan staan. "Nu wat?" Ontsnapte er uit haar mond. Haar blik schoot even alle kanten uit. Ze waren met veel. Haar blik bleef even hangen op de lichamen. Ze kende ze, ze kende die mensen. Nog geen kwartier geleden zaten ze nog te praten, nu zou er nooit meer een woord over hun lippen rollen. Beth slikte even en rechtte haar rug.

Account verwijderd

schreef:
Het duurde niet lang voordat het meisje te voorschijn kwam. Hij had gelijk, er zat dus zeker wel iemand achter de boekenkast en het deed Renan goed dat hij haar gevonden had voordat ze kon vluchten. "Of ik moet schieten bepaal jij niet, ik wel. En als je luistert en doet wat er van je gevraagd wordt hoef ik niet schieten." Hij wilde niet schieten maar hield alsnog het wapen op haar gericht totdat zij op bevel het pistool op de grond legde. "Handen omhoog" en nadat ze ook dat had gedaan liep Lucas op haar af waarna hij de handboeien om haar handen heen sloeg. "Je, gaat met ons mee. We gaan je daar ondervragen en daarna mag je de gevangenis in." Hij had geen moeite met het uitspreken van de woorden. Zij was degene die zichzelf in deze situatie had gewerkt. Haar leven vergooit aan een bende die in illegaal handelde en voor alleen maar overlast zorgde. Zij en al haar vriendjes en vriendinnetjes die hier waren hoorden thuis in de gevangenis. Hoe lang ze erin zouden blijven zou de rechter beslissen. Maar Renan wist zeker dat het niet kort zou gaan zijn. Hij heeft mensen gezien die er nog steeds in zitten terwijl ze al jaren geleden waren opgepakt. Ze wist niet of iedereen hier even lang zou blijven maar wat hij zeker wist was dat degene die deze groep leidde er nog moeilijk onderuit zou komen. "Neem haar mee." beval hij Lucas waarna hij knikte en haar meenam naar een van de auto's. Nadat hij met wat anderen gecontroleerd had of er geen personen meer aanwezig waren, was hij zelf ook richting het bureau gegaan. Nu nog het moeilijke gedeelte..

Account verwijderd

schreef:
Elizabeth rolde heel even subtiel met haar ogen toen de man haar zei dat hij bepaalde of hij ging schieten of niet. Stoer.. Ze was niet eens iets verkeerds aan het doen, tot zover luisterde ze gewoon wat ze zeiden. Luisteren naar hen en doen wat er van haar gevraagd werd, begrepen. Ze zouden maar al te graag schieten was het niet? Ze zaten gewoon te wachten tot ze één verkeerde beweging maakte. Elizabeth zuchtte lichtjes en hield haar handen in de lucht zonder tegenstribbelen. De metalen handboeien werden om haar polsen geslagen door een andere agent en ze keek toe hoe de anderen voor haar werden meegevoerd. Ze wachtte nogal ongeduldig en fronste toen een agent begon met haar rechten op te zeggen. "Ik ken mijn rechten" mompelde ze even, op haar lip bijtend. Hoe had het zover kunnen komen? Elizabeth beet kort op haar onderlip toen ze naar buiten werd geduwd door een agent mt zijn pistool in haar rug gedrukt en hoestte toen ze door de stoffige gangen liepen. De lichamen op de grond kon ze niet zien, ze kon het gewoon niet. Eenmaal ze buiten waren, werd ze in een auto geleid, apart van de rest van de overlevenden van de bende. Ze zou de gevangenis in gaan... Eenmaal de gedachten in haar hoofd waren gedrongen, begroef Elizabeth haar hoofd in haar handen. Een agent keek even met een frons bij haar beweging maar een andere man stelde hem gerust. Mariah... Fuck... De weg was niet zo lang en gauw kwamen ze aan bij een groot gebouw. Ze kreeg nog een duw in haar rug en werd gedwongen om uit te stappen. De ene agent nam haar arm vast en de andere hield zijn wapen in de aanslag. Een geluidje ontsnapte uit haar mond en ze werd met enkele agenten naar boven gestuurd met de lift. Eenmaal boven liepen ze rustig uit de lift en werd Elizabeth op een zetel geduwd, waarschijnlijk een soort van wachtzaal voor ze haar ondervroegen. De zaal waar ze zat was helder, er viel veel licht binnen. Dat was eens iets anders dan die muffe ruimtes waarin ze gewoonlijk zat. Haar blik gleed even overalle bureau's. Een heleboel mensen waren aan het schrijven, typen,rondlopen en aan het bellen. In het midden van de ruimte was een glazen bord opgesteld waarop een heleboel notities waren gemaakt mtinkt en waaraan er een boel foto's en kaarten hingen.

Account verwijderd

schreef:
Aangekomen daar, liep hij meteen richting de kamer waar hij een aantal mensen zou gaan ondervragen. Aangezien het een behoorlijk grote groep was, ging Renan niet hen allemaal af maar degene die hij graag zelf onder vier ogen wilde spreken. Niet dat het gesprek alleen door hen gevolg zou worden. Maar Renan zou de enige zijn die vragen mocht stellen en die er ook voor moest gaan zorgen dat er antwoorden zouden gaan kopen. Hij hoopte heel erg dat hij meer te weten zou gaan komen over andere gangs in de buurt zodat ze hen ook konden gaan oppakken. Maar ergens verwachtte hij niet dat deze gang überhaupt hulp nodig zou moeten hebben van een andere. Ze waren al met vet veel en ze hadden ook een goede locatie waar ze zich tot vandaag schuil hielden. Verder hadden ze ook een grote wapenbezit want nadat iedereen naar het bureau werd gebracht, gingen mensen het gebouw onderzoeken. En al gauw hadden ze een kast vol verschillende geweren en kogels. Er zaten ook nog een aantal messen tussen maar de hoeveelheid geweren lieten de mensen hier nogal verbazen. Hadden ze dan zo veel vijanden? Renan besloot om zelf te kiezen wie hij wilde ondervragen. Het duurde niet lang voordat hij besloten had om de vrouw die zich achter de boekenkast verstopte, wat vragen te stellen. "Elizabeth Martinez" riep een van de bewakers nadat Renan richting het kamertje gegaan was en daar op haar ging wachten. Hij had het gevoel dat deze vrouw meer wist dan dat het leek. Het duurde niet lang voordat zij op een stoel zat waar Renan voor stond. "Dus Elizabeth, vertel eens wat over jezelf." een gewone vraag. Maar deze vraag kreeg vaak antwoorden waar ze wat aan hadden. En het was altijd beter om rustig aan te beginnen zodat de mensen nog vertrouwen hadden in het idee dat ze hier vandaag nog weg zouden komen. Maar de mensen die hier werkten wisten beter. Ze zouden hier nog lang blijven.

Account verwijderd

schreef:
Elizabeth keek even verveeld om haar heen. Iedereen was met een geconcentreerde, bijna geobsedeerde blik naar zijn of haar scherm aan het kijken. Haar blik gleed verder naar de twee agenten die haar hier hadden gebracht. De ene had een kwaad gezicht, blauwe ogen en blond, kortgeschoren haar met een baard op zijn kin. Zijn copaan had lichtbruin haar, leek iets jonger, in de 30 ofzo en had een vriendelijker gezicht. Due moest ze hebben. Ze schraapte even zachtjes haar keel. "Excuseer...ik heb nogal dorst, stof inademen is nu niet bepaald goed, zou ik wat water kunnen hebben?" De blonde man wierp haar een geeërgerde blik toe maar de andere knikte even kort. "Momentje, blijf zitten" waarschuwde hij terwijl hij naar het drinkbaar water liep en een bekertje voor haar vulde. Elizabeth keek even naar haar boeien toen hij terugkwam. "Sorry, maar ik kan je boeien echt niet losmaken, regels hier" Elizabeth haalde haar schouders op. Niets aan te doen. Ze dronk kleine slokjes terwijl hij de beker voor haar vasthield en knikte toen even. "Dankjewel" zei ze zachtjes. Een tijd later werd haar naam afgeroepen door de bewakers. Ze werd naar de kamer gebracht en op de stoel geplaatst. Even maakte ze een geluidje en keek toen naar de agent die voor haar stond. Hij wist haar naam, ieder had dus al wat van research moeten hebben gedaan naar iedereen in de bende. Elizabeth keek even op met een frons op haar gezicht. "Niemand noemt me Elizabeth, het is gewoon Beth" Ze leunde tegen haar stoel en als haar handen nu vrij waren geweest, had ze haar armen over elkaar heen geslagen. "Waarom zou ik iets over mezelf vertellen?" Ze keek even kort naar hem. "Jullie hebben vast al mijn dossier gelezen" Elizabeth fronste. Ze zouden vast niet het hele verhaal kennen, maar wel de officiële informatie. Haar vader was Mexicaans, net zoals haar moeder, haar broer was verdwenen op 17-jarige leeftijd en zij was weggelopen op haar 15de. Haar blik schoot door de kamer en stopten bij een verdacht glanzende muur. "En verhoorsglas? Hoeveel mensen zitten er wel niet mee te luisteren?" Ze wiebelde even kort met haar voeten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld