Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

orpg / ft. houvanramb

Anoniem
YouTube-ster

Disqeaumon schreef:
♥

Ik: Rosalie Ross Savaii ' 18
Jij: Jongen + begin

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan Riley Wolfs (Riley)~16 jaar~weerwolf~Picca

Riley
Zenuwachtig loop ik met mijn kleine broertje aan de hand naar het plein. Dit jaar is het zijn eerste jaar van boete. Het eerste jaar van de 7 jarige hel, wat wij de 'hunger games' noemen. Elk jaar worden een aantal kinderen uitgekozen uit elk district. Meestal 1 jongen en een meisje. Soms worden er echter meer gedaan. De kans is vooral groot, wanneer er een kwartskwelling is. Zo ook dit jaar. Dit jaar is het een speciale kwarts kwelling. Om te beginnen moeten er net als de 2e hunger games 4 personen de arena in. Daarbij kwam nog dat de kans veel groter was dat je tegen een bepaald 'monster' op moest nemen. De afgelopen jaren werden de aantallen vampiers en weerwolven bijvoorbeeld steeds groter. Ook andere wezens. Mijn familie was al generaties lang weerwolven, maar het Capitool ontvoerde nu ook onschuldigen om te muteren tot een van ons. Diegene die een gave hadden, kwamen dubbel in de bol. Heel erg vervelend. Gelukkig zat mijn broertje (Dylan) er maar twee keer in, en ging de helft van de namen er volgend jaar weer uit.
Zuchtend liep ik met Dylan naar de prikkerstafel toe en beet kort op mijn lip. Ik had altijd al een hekel gehad aan dit onderdeel. Het deed niet veel pijn, maar ik voelde me ongemakkelijk. Het bezegelde je lot en nam je vrijheid af. Je had echt bewijs dat je van HUN was. Je was niet van jezelf. Je was eigenlijk een slaaf van het capitool. Ze konden met je doen wat ze maar wilden. De spelen waren daar het grootste bewijs van. Er waren al honderden onschuldige kinderen vermoord, dankzij het Capitool en dan had ik het nog niet eens over de straffen die ze hier gaven, waar je ook aan kon sterven.
Zuchtend gaf ik mijn hand aan de vrouw, die in mijn vinger prikte. Dylan zet angstig een stap opzij, maar geeft dan ook met tegenzin zijn hand. Tegelijkertijd drukken we onze vingers tegen een papiertje aan en vervolgens lopen we naar het plein, waar ik Dylan aankijk. "Ik zie je zo weer, na de trekking. Geen zorgen, je wordt niet gekozen' zeg ik tegen Dylan. Ondanks dat onze namen er nu dubbel in zitten, is hij nog maar 12. Zijn naam staat er nu maar 2 keer in, terwijl de meeste van ons er nu zo'n 50 keer in zitten. Als het niet vaker is. Zelf sta ik er nu 24 keer in. Ik heb 9 keer extra voedsel opgehaald. Valt nog best meer eigenlijk. Dan hebben we nog de 'normale' mensen, waarvan de meesten er ook wel 12 a 25 keer in zitten.
Rustig breng ik hem naar zijn helft, en loop vervolgens terug naar mijn eigen leeftijdscategorie. De overwinnaars van ons district verzamelen zich op het podium en al snel begint onze capitool vertegenwoordiger te spreken en een filmpje af te spelen. Weer een filmpje over de 'geweldige' oorsprong van de spelen. Hoe trots iedereen er op moet zijn en hoe bijzonder de vrede in ons land is, het is wat je vrede noemt. Het enige wat anders is dan andere jaren is het gedeelte over de spelen zelf. Zoals altijd is het de finale van de spelen van vorig jaar, waar een jongen van district 10 heeft gewonnen. Persoonlijk betwijfel ik of je het wel echt winnen kunt noemen. Ik denk niet dat iemand echt als overwinnaar uit de spelen komt.
Na het filmpje begint de vrouw weer te spreken. "Wonderlijk, maar dan nu de trekking. Dit jaar beginnen we een beetje anders dan normaal. Normaal gaan dames voor, maar nu gaan de heren" begint ze en loopt naar de bol, met de namen erin. Ze begint erin te graaien, volgens mij met opzet extra lang. Vervolgens haalt ze er twee briefjes uit. "De eerste mannelijke tribuut van district 12 is...." zegt ze en vouwt het blaadje open. Dylan Wolfs!" roept ze vervolgens en ik voel dat ik een beetje bleek word. Dylan? Hij zit maar twee keer in de bol en is vorige week voor het eerst in een wolf veranderd! Ik slik zacht als de vrouw vervolgens het tweede blaadje openvouwt.
"En dan nu de tweede mannelijke tribuut. Milan Riley Wolfs!" roept de vrouw en ik slik zacht. Moest ik nu mijn eigen broertje vermoorden? Langzaam loop ik naar het podium toe, terwijl iedereen op zij gaat. Dit is echt ongemakkelijk. Ik heb al een hekel aan de spelen en nu nog veel erger.
Langzaam ga ik naast Dylan staan en leg mijn hand op Dylan zijn schouder. "Vertel eens, zijn jullie soms familie?" vraagt ze en ik knik. "Broers" antwoord ik rustig en ze knikt. "Goed, dan nu de vrouwelijke tributen" zegt ze vervolgens.

Anoniem
YouTube-ster

Disqeaumon schreef:
Rosalie Ross Savaii - 18 jaar - stukje komt hier onder!

Het begon allemaal we de honger spelen. Rosalie haatte het vreselijk, maar als ze niet kwam opdagen dan waren er misschien nog wel grote gevolgen. En het was een kleine kans dat ze werd getrokken, ondanks dat ze er een paar keer meer in zat dan anderen. Rosalie was een vampier en dan zit je meerdere keren in, alleen omdat je sterker bent en zo je gave hebt. Bij vrouwen zaten er wel minder in dan bij de mannen, want mannen waren sterker volgens de mensen die de honger spelen hadden bedacht. Rosalie had één oudere zus, maar die hoefde niet meer mee te doen aangezien ze er 'te oud' voor was. Het kon tot achtien gaan, wat betekende dat dit Rosalie's laatste jaar was. Ze had nagedacht over wat ze zou doen als ze gekozen was. Bondgenoten zou ze waarschijnlijk niet maken, want veel mensen vertrouwde ze niet. Ze vertrouwde de mensen niet die zich uit gingen sloven. Meer de mensen die aan de gang gingen om te overleven. Doordat ze aan het nadenken was, werd ze naar voren geduwd omdat ze aan de beurt was. Ze stook haar hand uit en keek naar hoe het prikje werd gezet. Het deed totaal niet pijn, want het was toch straks weer weg. Dit had ze zes jaar lang al gedaan, dus nog een keertje deed geen kwaad. Ze liep naar haar leeftijdscategorie toe en dan de vrouwen kant. Ze ging netjes in de rijen staan en luisterde niet echt naar wat er allemaal gezegd werd. Doordat ze een super goed gehoor had, kon ze iedereens hart horen versnellen. Eigenlijk moest ze daar niet naar luisteren, want daarvan kreeg ze zelf alleen maar stress. Ze keek naar het grote podium en keek hoe ze in de bol naar een kaartje pakte. De eerste jongen die het podium opkwam lopen. Hij was klein, dat betekende dus dat hij jong was en dit misschien zijn eerste jaar wel kon zijn. Rosalie vond het niet kunnen dat er mensen van twaalf in werden gestopt. Zelf zou ze eerder hadden gedaan van zestien tot vierentwintig jaar. Dan konden ze elkaar nog aan. Maar een twaalf jarig jongetje had bijna geen kans. Voor de tweede keer werd er in de bol een kaartje gepakt. Zelfde achternaam? Betekende dat.. Rosalie's ogen werden even groot, dit is het ergste wat je kon doen. Een familie lid bij elkaar doen. Dat zou ook verboden moeten worden. Heel de honger spelen moest verboden worden. ''Dan nu de vrouwelijke tributen.'' Hoorde Rosalie en keek naar de bol. ''Lisa Jones.'' Klonk er en het meisje van de zelfde leeftijd als Rosalie liep het podium op. Zo te zien vond ze het eng, dat snapte ze volkomen. ''Rosalie Ross Savaii.'' Klonk er en dit keer versnelde het hart van Rosalie. Iedereen die haar momenteel aanstaarden. Net zoals iedereen die geroepen werd, liep ze het podium op.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Je kon merken dat Dylan geen angst probeerde te tonen, terwijl hij naast Riley bleef staan. Toch kon Riley de angst toch een beetje bij zijn broertje ruiken. Het was verschrikkelijk om tegen Dylan in de arena te moeten vechten. Het was ook iets wat Riley niet van plan was. Riley zou ervoor zorgen dat Dylan de spelen zou winnen. Hij zou bij hem blijven tot de halve finale en dan de laatste uitschakelen. Zelf zou hij ervoor zorgen dat hij zo gewond raakte, dat hij het ondanks zijn versnelde genezing niet meer zou redden. Dat hij uit zichzelf zou sterven. Dan hoefde Dylan zich ook niet schuldig te voelen.
Stil wachtte Dylan tot de meisjes werden opgeroepen. Twee meisjes van ongeveer 18 jaar oud, zo schatte hij ze. De ene was een mens, dat kon hij zo zien. De ander daarin tegen was een vampier, best een grote dreiging. Hij moest ervoor zorgen dat die meid bij Dylan uit de buurt bleef. Een zachte zucht verliet Riley zijn lippen, toen ze elkaars hand vast moesten pakken. Rustig pakte Riley Dylan zijn hand en de hand van de vampier, Rosalie. De capitool vrouw liet ze de handen omhoog doen en riep hard, maar vrolijk: "De tributen van district 12. Dylan Wolfs, Riley Wolfs, Lisa Jones en Rosalie Savaii!"
Vervolgens werden ze naar binnen begeleid, door de vredesbewakers. Riley en Dylan werden in 1 kamer gedropt, aangezien ze familie waren. Riley kon nog net zien dat de meiden apart werden genomen. "Je zei dat ik niet gekozen zou worden" fluisterde Dylan trillend en keek Riley aan. "Ik wist het niet. Je naam staat er zo weinig in, dat het echt een verschrikkelijk kleine kans was. De mijne was veel groter, dan de jouwe" zei Riley zacht en trok Dylan tegen zich aan, toen zijn vader en oudere broer naar binnen kwamen. Kort omhelsden ze hen en wensten hun succes. "Blijf bij de andere tributen uit de buurt en bij elkaar in de buurt." drukte hun vader hen op het hart en Riley knikte. "Zullen we doen" zei Riley en streelde over Dylan zijn rug.

Anoniem
YouTube-ster

Disqeaumon schreef:
Vanaf de plek waar Rosalie stond keek ze naar haar zus die tranen in haar ogen had. Niet heel veel, maar je kon zien dat ze het niet leuk vind en dat snapte Rosalie. Ze had geen idee hoe ze zich zou voelen als haar zus hier stond. Maar dat zou het geval niet meer zijn. Kort keek ze naar de twee jongens naast haar. Het was zeker dat hun bij elkaar bleven, maar Rosalie zou ook geen bedreiging voor hun zijn. Ze vermoord geen kleine kinderen en als ze dat wel deed, had ze een vijand erbij. En dat was de weerwolf. Ze wist dat hij een weerwolf was door zijn houding en doordat Rosalie bijna van iedereen af weet wie wat is. Een mens kon je duidelijk herkennen door de hartslag die je hoorde en Rosalie rook het bloed van een grote afstand al. Weerwolven had ze liever als bondgenootschap, omdat alleen hun haar echt dood konden maken. Door hun bijt of klauwen. Bijt ging waarschijnlijk sneller, maar Rosalie was slim. Grote kans dat weerwolven nog geen eens bij haar in de buurt kwamen. Moest dit nou echt? Handen vast pakken en doen alsof ze blij waren, dat ze genomineerd waren om mee te doen aan de honger spelen. Toch pakte ze de hand van Lisa en de weerwolf Riley vast. Als de capitool vrolijk de namen roept zuchtte ze even en liet de handen van de andere tributen al snel los. Al snel bevond ze zich in een kamer waar ze uit het raam keek. Door de deuren heen kon ze haar zus horen aankomen. Ze slaat haar armen om haar heen en kijkt haar dan kort aan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Veel tijd hadden ze helaas niet. Na 5 minuten werden hun ouders en vrienden door de vredesbewakers opgehaald en weggebracht. Riley en Dylan bleven even alleen achter in hun kamer, terwijl Dylan bang tegen Riley aankroop. "Ik wil de spelen niet in" fluisterde Dylan zacht en Riley streelde door zijn haren heen. "Ik ook niet" zei hij, als antwoord. "Ik kon je niet beschermen tegen de trekking Dylan en dat spijt me. Wel ga ik alles doen om je in de arena te beschermen." zei hij. Zolang het mogelijk was. Dylan keek Riley aan. "Dat is te gevaarlijk. Dan overkomt jou straks nog wat, in plaats van mij" zei Dylan zacht, maar Riley keek hem aan. "Beter dat mij wat overkomt dan jou" zei Riley en Dylan kreeg meer tranen in zijn ogen. Ruw veegde hij ze weg, toen ze voetstappen aan hoorden komen. Hoge hakken, van het Capitoollid waarschijnlijk. Hier hadden niet veel dames zulke hakken aan. De vredesbewakers deden de deur open en ze moesten naar buiten komen. Daar werden ze begeleid naar twee auto's. In de ene auto stapten de meisjes, terwijl Riley met Dylan in de andere plaats nam.
Na ongeveer een kwartier rijden, kwamen ze aan bij het spoor. Rond het spoor stonden vele cameraploegen, wat niet wonderlijk was. Die waren ook verplicht om alles vast te leggen van de spelen. Dus ook hoe ze in de trein stapten. Rustig pakte Riley Dylan zijn hand vast en liep met hem de lange trein in. De luxe, was niet te overzien. Zelf kwam Riley uit de naad, met een gezin van 7 personen. Tsja, wolven he? Riley zelf had 3 boven zich en 3 onder zich, waarvan Dylan dus 1 was. Zijn jongste broertje was nu net 1. Die was bij hun oma thuis gebleven. Hun oma hoefde niet naar de boete toe, aangezien ze dodelijk ziek was en amper nog kon lopen. Voor haar was het aftellen tot de dood. Misschien was ze al dood, als ze zou horen dat twee van haar kleinkinderen de spelen in moesten. Dit was al de tweede keer dat iemand uit hun familie de arena in moest. Hun oudste zus moest ook, en ze overleefde niet. Hun zus was de enige zonder wolvenkrachten. Een buitenbeentje, maar toch erg geliefd in de familie. Nu stonden Riley en Dylan het zelfde lot te wachten.
Al snel begon de trein te rijden, terwijl Effie haar preek gaf. "Meer dan 300 kilometer per uur gaat deze trein, en je voelt er niets van" grijnsde ze. "Over 3 dagen komen we aan in het Capitool. Tot dat moment zijn dit jullie slaapverblijven" ging Effie verder en liet de deelnemers een aantal kamers zien. Dylan sliep in de kamer naast Riley, maar met een korte blik op elkaar geworpen te hebben, besloten ze om bij elkaar te gaan slapen. Het bed was een tweepersoonsbed, dus plaats genoeg.
Dylan en Riley hoefden niet met elkaar te praten om te begrijpen wat de ander wilde zeggen. Dat was een weerwolftrucje. Hun gedachten waren praktisch met elkaar verbonden, al was het sterker in hun wolvenvorm dan in hun menselijke vorm. Ook hing het van de afstand af. Zodra ze in het Capitool zouden zijn, zouden ze nooit in contact kunnen komen met hun familie. Nu ging dat al bijna niet.

Anoniem
YouTube-ster

Disqeaumon schreef:
''Je zorgt wel dat je wint, Rosalie.'' Hoorde ze haar zus zeggen, waarna ze maar knikte. ''Ik ga het proberen.'' Knikte Rosalie en keek haar moeder aan die op de achtergrond verscheen. Je zag heel erg aan Rosalie's moeder dat ze het verschrikkelijk vond, maar dat snapte Rosalie volkomen. Het was geen pretje om je dochter zomaar te laten gaan. En dat de kans ook nog is groot is om er niet levend uit te komen. Op dit moment vond ze het fijn dat ze een vampier was, want dat vergrote de kans weer wel om te winnen. Haar moeder sloeg haar armen op Rosalie heen en streelde door haar haren heen. De tijd leek heel erg snel gegaan, want dit waren de laatste vijf minuten om ze gezien te hebben. ''Ik hou van je!'' Riep haar zus haar nog na, wat haar even deed glimlachen. De kracht die haar familie haar gaf, was sterk. Dus ze zou zeker proberen om de honger spelen te winnen. Ze werden door de vredebewakers naar een auto gebracht. Samen met Lisa, die geen woord zei, zat ze in de auto. Eigenlijk was Rosalie een prater, maar misschien was het verstandiger om haar mond gewoon dicht te houden. Daar hield ze zich waarschijnlijk een dag aan of nog geen eens een dag. Na ongeveer een kwartier rijden komen ze aan bij het spoor, waar ze uit stappen. Er waren camera's overal en dat is wat Rosalie haatte. Ze kon er niet tegen, tegen al die flitsen om haar heen. Gelukkig kon ze zich beheersen, want de meeste die hier nou waren hadden mensenbloed. Rosalie hoopte dat ze nog wel mensenbloed kon drinken, voordat ze de arena in ging. Dan was ze sterker, dat dierenbloed helpt namelijk niet heel veel. Als ze de trein instappen begint Effie alweer vrolijk te praten. Rosalie kon horen aan het tempo van haar hart, dat ze nerveus was maar het niet liet merken. Hier waren natuurlijk wel twee weerwolven en een vampier die mensenbloed wilt drinken. Gelukkig had ieder een eigen kamer, want ze zat liever niet met Lisa in één kamer.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Riley kon de hartslagen van Lisa en Effie horen. Ze waren nerveus, Lisa zelfs een beetje angstig en dat was logisch. Ten eerste was er een vampier in de ruimte. Ten tweede twee weerwolven en ten derde kwam de spelen eraan. Lisa wist dat ze geen kans maakte. Een vampier was al bijna niet te vermoorden, zeker niet voor een mens en ze wisten ook niet wat voor soort bloed Rosalie dronk. Eigenlijk hoopte Riley dat het dierenbloed was. Dan waren vampiers iets zwakker dan bij mensenbloed. Ook werd hun beheersing vaak iets beter dan wanneer ze mensenbloed dronken, al hing dat ook van de vampier zelf af.
Rustig gaf Effie ze een rondleiding door de kamers. Zo was er een eetkamer, een sportkamer en ga zo maar door. Van die sportkamer zou Riley wel gebruik maken, dacht hij. Als weerwolf hechtte hij waarde aan lichaamsbeweging. Hij kon amper stilzitten en hier in de trein was niet echt veel ruimte om echt lekker te rennen of zo. Dylan had ook moeite met stil zitten, dat wist Riley maar al te goed. Verder was het gewoon fijn om aan iets anders te denken, dan de spelen. Even de gedachten verplaatsen, naar leukere dingen.
Aan het einde van de rondleiding, was het etenstijd. Rustig liepen ze weer naar de eet coupé en schoven ze aan tafel. "Goed, laten we dan nu maar genieten" glimlachte Effie. "Eet maar zoveel je wilt. Het spijt me dat niet alles even vers is, maar ik beloof dat het eten in het Capitool beter zal zijn" zei Effie en ze schepte zelf wat eten op, net als Riley deed. Zelf pakten Riley en Dylan wat vlees en begonnen dat zwijgend te eten. Mochten ze wat willen zeggen, hoefde dat niet hardop. Op dit soort momenten spraken de jongens liever in gedachten met elkaar.

Anoniem
YouTube-ster

Disqeaumon schreef:
Als de bij de eet coupé aankomen kijkt Rosalie even kort naar Lisa. Tuurlijk zou Rosalie haar niks aan doen, want dat kon ze niet maken. Zelf zou ze niks eten, want ze had geen zin in dit eten. Alles was hier luxe en dat was zeker wennen voor iedereen, want de meeste woonden in houten huisjes en waren nog nooit in zo'n snelle trein geweest. Kort keek ze na hoe de twee jongens vlees pakten, dat was zeker wel te verwachten en daar lag het ook voor. Niemand zei bijna wat en daar kreeg Rosalie een beetje de kriebels van. De stilte beviel haar niet zo erg. Bij haar thuis was het nooit stil ook al hadden ze maar een gezin van drie. Altijd was er wel iemand zachtjes aan het zingen of hoorde je de thee koken. Haar zus en haar moeder waren geen vampieren of dergelijke. Rosalie had het van haar vader, wat op dit moment erg goed uitkwam. En eerder kwam het ook wel uit, zo kon ze dieren opjagen en konden haar moeder en zus het vlees opeten. Het maakte haar moeder en zus ook echt niet uit, dat ze een vampier was. Want Rosalie was wel zo'n vampier die niet veel mensen pijn wilde doen of wilde doden. Dus als ze in de arena zitten gaat het vast lastig worden voor haar en ook voor vele anderen mensen. Hopelijk dachten die Riley en Dylan niet dat Rosalie een bedreiging of iets zou zijn. Dat was ze niet en ze zou ook zeker geen mensen uit haar eigen discrit willen vermoorden. Want als ze er uit zou komen en dat wel had gedaan, waren er veel boze ogen op haar gericht.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Riley merkte wel dat Dylan bang was, maar het niet durfde te laten merken. Zijn gedachten gingen van angstige momenten naar vredige, vrolijke momenten. De vrolijke gedachten waren bedoeld om Riley niet ongerust te maken, de angstige gedachten waren voor hemzelf. Riley had medelijden met zijn broertje. Zelf was Riley ook doodsbang, maar liet het niet in zijn gedachten toe. Hij kon Dylan gewoon niet nog banger maken dan hij al was. Dat kon hij niet toestaan. Hij moest zijn broertje in de arena beschermen. Desnoods met zijn eigen leven, wat er daarna gebeurde zouden ze wel zien.
"Riley? Denk je dat we een kans maken?" klonk opeens de stem van Dylan ik Riley zijn hoofd en even slikte hij de brok in zijn keel door. "We zijn van onszelf al jagers, ik denk dat we een redelijke kans maken" dacht Riley terug en Dylan knikte onopgemerkt. "Normaal jagen we op dieren, heel anders dan mensen. Ik wil niemand doden" dacht Dylan er zacht achte aan en even keek Riley hem aan en legde zijn hand op Dylan zijn schouder. "Dat proberen we zo veel mogelijk te voorkomen en ontwijken." Even keek Dylan Riley aan en knikte. "Ik hoop het" dacht hij terug.

Anoniem
YouTube-ster

Disqeaumon schreef:
Haar blik verschoof naar Lisa die nog helemaal niks aan het eten was, wat Rosalie niet snapte. Misschien durfde ze niks te pakken, wat Rosalie volkomen snapte. Als ze in haar plaats zou zijn zou ze ook weinig durven. Zonder iets te zeggen pakte ze een broodje en legde die op Lisa's bord neer. Ze moest toch wel wat eten en nu kwam er misschien iets van. Een klein glimlachje kwam uit haar mond en begon te eten. Nou dan deed Rosalie toch nog iets goed. Rosalie keek naar Riley en Dylan die een beetje naar elkaar aan het knikken waren. Ze dachten dat niemand het doorhad, maar Rosalie had bijna alles door. En dat was zeker ook een voordeel in de arena. Een voordeel was ook dat ze goed in pijl en boog was, want daar speelde ze vroeger ook heel veel mee met haar vader nog. Haar vader had geleerd hoe je een pijl en boog moest vasthouden en dat soort dingetjes. Rosalie hield kort een hand door haar haren heen, waarna ze even naar Effie keek die vrolijk aan het eten was.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Op sommige momenten vond Riley het een nadeel om met zijn gedachten in contact met Dylan te staan. Alles wat hij dacht, kon Dylan opmerken en alles wat Riley voelde, zou Dylan ook kunnen voelen. Op dit moment was dat niet erg handig. Hij moest echt gevoelloos proberen te zijn en dat was echt een ramp bij Riley. Hij was hartstikke gevoelig. "Dus, zijn er nog dingen die we moeten weten?" vroeg Riley om maar op andere gedachten te komen en nam nog een hap van zijn broodje met ham. Effie zelf keek op. "Om te beginnen mogen jullie twee flink wat doen aan jullie etiquette. Als jullie zo op tv komen wordt het een ramp jongens" zei ze en Riley zuchtte zacht. -Op die manier bedoelde ik het niet- dacht Riley naar Dylan en Dylan grinnikte heel zachtjes in Riley zijn gedachten, al kon je het niet aan zijn uiterlijk zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld