RPG| Weaponized | VOL - Forum

Nuages schreef:
* Dit is het schrijftopic

Verhaallijn (lezen verplicht!)
Hey mensen, deze rpg gaat over zes jongeren waarvan 3 jongens en 3 meisjes, alle zes hebben ze één ding met elkaar gemeen. Ze hebben allemaal een tatoeage, en toevallig hebben ze die ook bij dezelfde man laten zetten. Het zijn alleen geen normale tatoeages, deze tatoeages zijn magisch. Je kunt ze door een bepaalde kracht of gedachten uit te oefenen levens echt maken. Stel, je hebt een draak op je arm getatoeëerd, dan kun je die dus doormiddel van een bepaalde actie levensecht maken. Toen de jongeren nog kleine peuters waren kregen ze een door wetenschappers gemaakt spuitje in hun lichaam geïnjecteerd. Mensen dachten dat dit gewoon een soort bloedprikken was, maar het tegendeel bleek waar te zijn. Deze spuit had vreemde effecten op de kinderen en ieder kind kreeg een andere bijwerking. Zonder dat de jongeren er van af weten worden ze al vanaf kleins af aan gevolgd. Waarom? De wetenschappers dachten dat deze jongeren het in zich hadden om de normale bewoonde wereld waar ze op leven te redden. Maar hoezo redden? Wetenschappers zijn erachter gekomen dat op deze normale wereld, althans ze dachten dat het een normale wereld was, slechte wezens rondleven. In bossen en stukken jungle waar bijna nooit iemand komt. Zombies verschuilen zich, maar verplaatsen zich langzaamaan steeds dichter naar de dorpen toe, Chimaera's, verschillende wezens met verschillende krachten, de een kan schutkleuren aannemen bij muren of onzichtbaar worden, de anderen zijn weerwolfachtig en weer anderen leven en voeden zich met pijn en chaos. Dierlijke wezens met giftige mistige uitlaatgassen, slechte wezens die hun gestaltes kunnen veranderen in wat ze willen, ook in jou. Grote grievers, soort mega spinachtigen die door steken dodelijke infecties kunnen aanrichten, vosachtigen die erg sluw en manipulatief kunnen zijn, ze zijn slimmer en gevaarlijker dan je denkt. Al deze wezens leven rond op de bewoonde wereld, waar niemand behalve de wetenschappers van af weten. Daarom moeten ze actie ondernemen. Deze wetenschappers dachten dat 12 jongeren het in zich hadden deze vijanden te bestrijden, waaronder deze zes in de rpg. Ze worden wakker en in een kist omhoog geduwd richting een glade, een groot open veld omringd door metershoge muren waar je niet overheen kan, denk bijv. aan the Maze Runner maar dan veel en veel groter, indien dit iemand toch op wonderbaarlijke manier zou lukken, is het ook nog eens omringd door een magisch energieveld dat niemand naar buiten laat. De Glade is dus onzichtbaar voor anderen mensen en daarom zijn de jongeren ook onvindbaar voor ouders, vrienden of andere mensen. Er is geen elektronica en dus ook geen bereik. De Glade is erg groot en bestaat uit stukken bos en jungle. In de Glade worden de jongeren geleerd hoe ze hun magische gaven kunnen gebruiken en beheersen, ze gaan gevechten met elkaar aan, ter oefening, hier komen dus geen doden aan te pas. Typ knoflook als je dit hebt gelezen, en lees verder ofc. Ze worden kei hard getraind en moeten zelf eten regelen, omdat ze dit ook zullen moeten doen als het op het echte gevecht met de wezens aan komt. Hiervoor hebben ze de bossen, die net zoals ieder ander bos bestaat uit vogels, herten, riviertjes etc. Ze slapen in hangmatten onder houten overkappingen en moeten zo weken, misschien maanden hun leven doorbrengen en zich voorbereiden op het redden van de wereld. Hier kunnen dus ook vriendschappen, liefdes, relaties maar ook ruzies en onderlinge irritaties ontstaan. Als het zover is en jullie er klaar voor zijn de mensenwereld te redden van deze vijanden worden jullie erop uit gestuurd en moeten jullie gevechten aangaan, niet zomaar gevechten, zeer zware en moeilijke gevechten. Omdat deze gevechten gewoon in de normale wereld plaatsvinden kunnen de wezens zich uit gaan breiden over de dorpen, dierbaren zullen erachter komen waar je al die tijd hebt gezeten, dierbaren kunnen worden gedood, je mede mensen die al die tijd met je mee hebben geoefend in de Glade kunnen vermoord worden, vergaan van de pijn etc. Ga je ze helpen? Of kies je voor je eigen leven en ga je verder in gevecht tegen de monsters? Moeilijke keuzes staan je te wachten en daarom is dit ook een rpg vol avontuur en actie.
Ik hoop dat ik niks ben vergeten, had dit namelijk al helemaal uit getypt maar raakte het kwijt dus moest het helemaal opnieuw doen. Indien vragen, stel ze maar.

Regels
- Dit is GEEN ééndagsrpg, blijf dus actief!!
- Geen te korte stukjes, minimaal tien hele regels.
- Ik kies de personages, als je dus als eerste hebt aangemeld wil het niet zeggen dat je meteen mee mag doen.
- Haak niet na 3 dagen al af. Doe gewoon goed mee en luister naar je mede personages!
- Twee personen weten al dat ze deze gaven hebben, voordat ze worden opgesloten in de Glade.
- Houd het verhaal een beetje realistisch, ookal is er niet veel realistisch aan haha, maar in het ECHTE gevecht heb je dus niet in 1 seconde een monster gedood en is de wereld niet binnen vijf minuten gered.
- Als je een oefengevecht aan moet gaan met iemand, overleg dan eerst over mail hoe dit gaat verlopen.
- Je mag maximaal 2 magische tatoeages. Vermeld wat je tatoeages zijn en hoe je het tot leven brengt. Je hebt 2 SOORTEN tatoeages, de een is een tatoeage die je tot leven brengt maar waarin je niet zelf veranderd (neem bv. een pijl en boog), en de andere is een tatoeage waarin je zelf kan veranderen (bv. een weerwolf) Je mag zelf kiezen wat voor 2 soorten je neemt.

Invullijstje:
Volledige naam:
Bijnaam:
Leeftijd (17-20):
Innerlijk:
Tatoeage(s) (max. 2 magische):
Uiterlijk:
Extra:

Personages (Aantal kan ik btw ook nog verlagen, als er niet genoeg vraag naar is)

Jongens 3/3: VOL
Dylan Ashby; op pagina 1.
Piter Polunin; op pagina 2.
Oliver Marrek; op pagina 3.

Meisjes: 3/3: VOL
Melanie Annette Roselia Morningstar; op pagina 1.
Alexis Reed; op pagina 1.
Caitlynn Lockwood; op pagina 6.

Schrijven: We beginnen dat ze allemaal tegelijk in de kisten omhoog komen. Have fun! <3

Nuages schreef:
Dylan
Met langdurig, luid gehoest en groot gehijg trok hij zichzelf van een liggende positie op zijn knieën. Zijn maag voelde ineengetrokken alsof er net een flinke vuist in was gestompt en het leek alsof hij bijna was verdronken aan adem te kort. Druppels water dropen van zijn haren op het harde metaal aan de onderkant van het onbekende ding waar hij zich nog nooit eerder had in bevonden en hij was omgeven door pure duisternis wat het nog enger maakte. De vloer trilde onder zijn voeten en bewoog heen en weer waardoor hij zijn evenwicht moeilijk kon bewaren. Met een flinke klap sloeg hij met zijn rug tegen een van de metalen wanden aan en hij kreunde van de pijn. Zijn hart begon steeds sneller te slaan en zijn weerwolvennagels kwamen al tevoorschijn, ookal deed het pijn, duwde hij ze toch in zijn handen om zijn transformatie te kunnen stoppen. Met nog luider geknarst en gekraak schoot het hok verder omhoog, en door een flinke schicht klapte hij voorover met zijn hoofd tegen de metale ondergrond. Een helse pijn drong zijn voorhoofd binnen en hij zette zijn tanden zo hard mogelijk op elkaar om de pijn hopelijk wat te verzachten, maar al snel kwam hij erachter dat dit niet hielp. Klanken kwamen zijn mond uit, ookal zei hij vrij weinig. Hij wilde huilen maar op een of andere manier kwamen er geen tranen tevoorschijn. Het enige dat hij kon doen was hopen dat dit snel voorbij zou zijn, dus bleef hij in deze liggende positie terwijl hij barste van de pijn en onwetendheid liggen, wachtend op het einde van het harde gezwaai van de grond, de enorme druk die naar boven stond en alle harde geluiden die om zich heen goed hoorbaar waren. Hoe hij in deze pikdonkere kist, althans het voelde als een soort kist, was beland was een raadsel voor hem. Hoe hij heette, wie zijn ouders waren, waar hij woonde en andere informatie kon hij zich daarentegen nog wel herinneren. Maar het geen waar het nu net om ging had hij totaal geen zicht op. Hij haalde met moeite zijn rechterhand van de metale grond en legde die tegen zijn voorhoofd, iets wat hij altijd wel deed wanneer hij ergens pijn had. Om een of andere reden voelde het dan beter om zijn hand er tegenaan te leggen, alsof het een soort geneesmiddel was, maar uiteindelijk eigenlijk niks uithaalde. Zijn andere hand drukte hij tegen één van zijn oren aan in de hoop dat het luide geknars minder luid zou worden, maar ook dat haalde totaal niets uit. De onwetendheid, de pijn die nu ongeveer zijn hele lichaam had overgenomen en de ongelooflijk luide klanken maakten hem helemaal gek. Hij voelde zijn maagzuur opborrelen terwijl het hok weer met flinke schichten omhoog sloeg. Wachten was het enige dat hij kon doen. Elke minuut duurde voor hem een eeuwigheid.
Met een flinke dreun kwam het hok uiteindelijk tot stilstand. De luide klanken waren verdwenen en hij trok zichzelf op in staande houding, nieuwsgierig naar wat zou komen. Maar na drie minuten was het nog steeds pikdonker en kreunde hij van frustratie. ''Help!" schreeuwde hij en sloeg met zijn vuisten tegen een van de wanden. ''Is er iemand die me kan helpen?!'' Gekreun verliet zijn lippen weer. Aan de bovenkant van de kist begon licht naar binnen te schijnen en de bovenkant schoof opzij totdat er een volledig open gat ontstond en het felle licht op zijn gezicht straalde. Hij kneep zijn ogen wat dicht, omdat hij nog moest wennen aan het licht, hij had tenslotte een heletijd in het pikke donker doorgebracht. Paniek ontstond maar het sloeg al snel over naar verwarring. Wat was dit? Wat was er gebeurd en hoe kwam hij hier? Het opgekropte gevoel in zijn maag en de helse pijn in zijn voorhoofd waren nog steeds goed voelbaar en het voelde alsof hij elk moment kon overgeven. Hij trok zich aan een van de wanden omhoog en wanneer hij zich met beide voeten op de groene ondergrond, het gras, begeven had stroomden verschillende emoties zijn lichaam binnen. Verwarring, pijn, woede, angst, maar ook nieuwsgierigheid. Zijn ogen waren nog steeds een beetje dichtgeknepen door het felle licht en hij klopte de viezigheid van zijn kleren. Zijn bruine haren waren nog steeds wat vochtig en er stonden zweetdruppels op zijn voorhoofd. Om zich heen bevonden zich metershoge muren waar hij onmogelijk overheen kon klimmen. Ook viel zijn oog op verschillende menselijke vormen die zich omhoog leken te trekken vanonder de grond richting de oppervlakte waar hij nu op stond. Aan de geluiden die uit hun monden kwamen en hun lengtes leken het jongeren van ongeveer zijn leeftijd te zijn. Door het feit dat hij nu wist dat hij hier niet alleen was, zakte een klein deel van zijn angst weg maar nog niet genoeg om zichzelf tot rust te brengen.