Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The prediction of the eight (schrijf)

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Topic: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=547547

Zo'n vijfhonderd jaar geleden is er een voorspelling gedaan. Een
voorspelling die de wereld voor goed zou kunnen veranderen. Een duister,
maar ook een lichte voorspelling. Op een dag, wanneer alle planeten op 1
lijn zouden staan, zou het gebeuren. 8 kinderen zouden geboren worden.
vier engelen en vier demonen, die over het lot van de wereld zouden
beslissen.

Inmiddels zijn de kinderen geboren, hoewel de ouders niet weten van hun lot. De kinderen zelf beginnen het echter wel te
ontdekken. Ze worden beschermd door bescherm engelen en demonen, die ze
langzaam naar elkaar toe brengen. Ze moeten echter snel hun krachten
leren beheersen aangezien de wereld uit balans begint te raken. Dat is
ook goed te merken. De wereld wordt tenslotte bedolven door de
natuurrampen.

Wie zal er winnen? Goed of kwaad?

Er zijn een aantal krachten waar iedereen uit kan kiezen. Je mag ook een
kracht nemen die erbij te maken heeft zoals water - uitblinkend in ijs

Vuur
Water
Aarde
Lucht.

Elke kracht wordt bezeten door een engel en een demon. Alle krachten hebben zowel
duistere kanten als lichte kanten. Je moet ze alleen beheersen.

4 engelen (0 jongens/ 0 meisjes
Octavion Aramis Ryder ~ fire ~ Envy ~pg 4
Lenath Devince ~ lucht ~ Delutix ~pg 9
Melissa Catherina Luna Rose von L´oir ~ water~HPorpgmodel ~pg 4
Terra Leblanc ~ Aarde~portal ~pg 7

4 demonen (0 jongens/ 0 meisjes)
Riley Darkan- vuur ~houvanramb ~ pg 1
Alec Fyller - water ~Seaweedbrain ~pg 1
Valentina Scarlett Montrose - lucht ~Dauntless ~pg 4
Wyrda Ellion- aarde ~Veela ~pg 4

Indien er meer meewillen doen, kunnen er ook nog beschermengelen komen, maar
als er niet genoeg zijn doen we die gewoon in het stukje.

Regels:
-Dit is geen 1dagsvlieg! Denk je dat je niet vaak kunt reageren omdat je
vaak geen inspiratie hebt bij dit onderwerp of de rest gaat te snel? Doe
dan niet mee. Heb geen zin om hem meteen dood te laten lopen of wat dan
ook.
–Sluit niemand buiten.
– Heb plezier
– Als je een keer niet kunt reageren, meld het dan ff
– Probeer in het begin minstens 1 blok vol te typen en hou het zo lang mogelijk vol.
Niet meteen a de eerste pagina 1 regeltje per stukje. Dit tegen het doodlopen ^
– Dat je je aanmeld, hoeft nog niet te betekenen dat je mee doet. Graag een voorbeeldstukje.

Invullijst:
Naam:
Bijnaam:
Leeftijd (pas invullen in overleg met rest):
Engel/demon:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Gave:
Extra:
-------
Naam: Riley Darkan
Bijnaam: Ry
Leeftijd:
Engel/demon: demon
Innerlijk: Als kind was Riley eigenlijk een verrassend vrolijk en vriendelijk
jongetje. Totaal wat je niet van een demon verwacht. Tot hij op een dag
een gaveuitbrander kreeg. Door zijn gave stierven zijn ouders en kwam
hij erachter dat hij een demon was. Zonder ouders was Riley erg in de
rouw en in de war. Daarom besloot hij zijn gevoelens uit te zetten. Van
de vrolijke, vriendelijke jongen is nooit meer wat gezien.
Uiterlijk:

Gave: Vuur
Extra: Riley is nogal licht ontvlambaar. Zijn kleren schieten dan ook snel in
de fik. Wees gewaarschuwd en raak hem niet onverwacht aan. Hoewel hij
behoorlijk demonachtig is, moet je ook geen slechte dingen doen met
kleine kinderen in zijn buurt. Je wordt geroosterd. Riley is erg
beschermend over kleine kinderen onder de 10 jaar. Vanaf 10 jaar mogen
ze in zijn ogen zichzelf redden.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil zat Riley hoog in een boom. Een dagboek op zijn schoot. Niet zijn eigen dagboek, oh nee. Hij was geen meisje, dit was het dagboek van zijn moeder. Een jonge vrouw, die hij op 10 jarige leeftijd had vermoord. Het ging niet met opzet, meer per ongeluk. Riley kende zijn krachten net een paar uren en was ermee aan het spelen. Ontdekken wat het inhield en wat hij kon, toen hij de controle verloor. Voor hij het wist stond de auto, waar ze in zaten in brand. Het was midden in de nacht. Zijn ouders stonden aan de kant van de weg te slapen, op de route naar hun vakantiebestemming. Toen zijn ouders wakker werden, waren de sloten al gesmolten. De deuren gingen niet meer open. De hele auto brandde op, tot ook de benzinetank vlam vatte en er een grote explosie kwam. Riley werd uit de auto geslingerd en knalde hard op het wegdek neer. Op dat moment kwamen er ook al ambulancebroeders, brandweermannen en politieagenten aan. Zijn ouders waren al dood, maar hij mankeerde niets. Of in elk geval, hij had geen brandwonden. Het vuur leek hem niet te deren. Hij had alleen wat kleine verwondingen van zijn val op het wegdek. Een schaafwond op zijn arm, een gat in zijn hoofd die gehecht moest worden en ga zo maar door.
Riley was net in de leeftijd, dat hij besefte wat dood betekende. Dat zijn ouders niet 'sliepen' zoals sommige volwassenen hem probeerden wijs te maken. Riley wist dat ze nooit meer terug zouden komen. Dat ze bij een godheid waren, al wist hij niet welke. Tijden lang durfde Riley zijn krachten niet te gebruiken en was hij in diepe rouw. Hij begon steeds minder te eten en steeds meer af te vallen, bleef binnen in het weeshuis aangezien zijn familie hem niet wilde. Hij was tenslotte het monster dat zijn ouders had vermoord.
Een half jaar bleef hij in deze toestand, van weinig eten, weinig slapen en diepe rouw. Tot een week voor zijn 11e verjaardag. Op die dag zette hij de knop om. Riley werd gevoelloos en begon zijn krachten weer te gebruiken. Ook deze keer ging het mis en zette hij zijn weeshuis in brand. Gelukkig raakte dit keer niemand gewond. De weeskinderen gingen die dag naar school in de buitenwereld en hij was als enige 'ziek' thuis. De politie constateerde dat de brand buiten weg kwam, terwijl de begeleiding dacht dat hij binnen zat. Hem werd daarom niets verweten.
Toen hij 18 was, ging Riley terug naar zijn ouderlijk huis. Zijn ouders waren rijk en de begeleiders van het weeshuis hadden er altijd voor gezorgd dat de huur werd betaald. De rest niet, alleen de huur. Op die manier had hij iets om naar terug te keren. Riley besloot alleen daar niet meer te willen wonen. Er waren teveel gevoelens aan het huis verbonden. Riley nam een aantal dingen mee en verkocht vervolgens het huis. Het geld zette hij op een rekening en hij vertrok. Van zijn moeder had hij alleen het dagboek vast, met 1 van haar laatste berichten voor hun vertrek:

- 13 juli 2007
Ik weet dat het onlogisch klinkt, maar er is iets bijzonders met Riley. Hij is anders, maar niet op de positieve manier. Hij is gevaarlijk. Hoe hij nu in de tuin zit te spelen, zijn huid voelt veel te heet aan, maar toch lijkt hij geen koorts te hebben. Ook zijn aura bevalt me niet. Hij is veel te duister voor een kind van zijn leeftijd. Sterker nog, hij is bijna zwart. Nog nooit heb ik dat gezien, terwijl ik mijn hele leven al aura's van mensen kan zien. Soms betekent een zwart aura dat diegene bijna sterft, andere keren dat diegene slecht is. De duisternis dient. Riley gaat nog niet dood, daar is hij veel te gezond en vrolijk voor. De vraag is alleen: Wat is er nu met hem aan de hand? Er gaan al jaren legendes ten ronde over dit soort dingen, maar dat zijn toch niet meer dan legendes? De voorspelling van de 8? Of is het toch de waarheid? Wat heeft het dan voor ons te betekenen? Als gezin? Hopelijk maakt Riley de juiste keuzes, als die op zijn pad komen en geen problemen. Ik maak me zorgen over onze toekomst samen. Zorgen over de waarheid, maar ook over het verleden. Heb ik er goed aan gedaan?... -

-
Beetje faal, sorry haha

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Lenath
'Dus je gaf er niets om en greep haar gewoon vast? Vet man!' Lenath kneep zijn ogen even dicht toen hij Ayden dat hoorde zeggen tegen Jonah. Zijn vrienden waren echte players. Hij kon niet ontkennen dat hij het soms ook wel leuk vond om dicht bij iemand te komen, maar hij was geen player. God, hij had amper iemand aangeraakt.
Zijn aard lag niet bij mensen pijn doen en daarom vond hij dat dan ook een onmogelijke opgave. Hij hielde zich altijd een beetje afwezig als zij bezig waren met "chicks scoren" zoals zij dat verwoordden.
'Kom op, Nat! Wanneer was de laatste keer dat je zo'n heet wijf gezien hebt?' vroeg Jonah en hij stootte Lenath zacht in zijn ribben met zijn elleboog.
'Ja, ze is knap.' Verontwaardigde kreten vlogen hem om zijn oren en Nat ademde gefrustreerd in. Soms konden zijn vrienden zo irritant zijn.
Terwijl de twee in een gesprek waren over wie er het meest had "gedaan", droomde Nat een beetje weg. Hij wilde zijn moeder graag weer zien. Hij miste haar en zou willen dat ze vandaag nog terug kwam, maar dat ging niet. Ze zou over twee dagen terug zijn en hij zou geduldig moeten wachten.
Hij kon natuurlijk altijd toevallig het vliegtuig wat sneller kunnen laten gaan, maar dan zou het maar een beetje schelen, niet twee dagen.
Nat zuchtte. Ja, hij was een moederskindje, iets wat hij nooit hardop zou toegeven, dus dat zijn moeder vier maanden weg was, viel hem zwaar. Hij was ondertussen twintig jaar, maar hij ging haar normaal regelmatig opzoeken.
Ze was naar Australië, haar zieke vader, Nats grootvader, bezoeken. Nat kon niet mee. Hij had een hekel aan vliegtuigen. Zo hoog in de lucht zitten vond hij wel leuk, maar niet het feit dat hij in een zware huls zat dat zo in de fik kon vliegen.
Hij had helemaal geen zin meer in het uitgaan en dus besloot hij dat hij het koud zou krijgen.
'Jezus, wat een wind ineens! Laten we naar binnen gaan,' riep Ayden en Nat verborg een glimlach. Ayden was echt een watje als het om kou ging en een flinke wind op een bezwete huid is nou eenmaal fris.
Nat zette de wind nog wat hoger en zelfs Jonah huiverde. Nat voelde zich een beetje slecht over dat hij het zo koud voor hen maakte, maar hij wist dat ze dat over tien seconden toch alweer vergeten waren, dus zo groot was het niet.
Het was groter geweest als ze ook werkelijk hadden geweten dat hij het was. Als ze hadden geweten dat hij de wind bestuurde die hen liet huiveren in hun dunne zomershirts.
Nat had het al vroeg ontdekt, al toen hij negen jaar was. Hij was iets te ver weg gegaan en was in een boom geklommen. Hij had het altijd fijn gevonden om hoog te zitten. Toen hij er echter uit wilde, knakte het takje onder zijn voet en viel hij naar beneden. Hij had zijn nek gebroken als hij niet zo met zijn armen had gezwaaid en daarmee een kleine draaikolk had laten ontstaan die hem rustig naar beneden bracht.
Hij had zicht voor een moment net de avatar gevoeld en vervolgens was hij vooral bang geworden. Hij wist niet wat het was en hij durfde het niemand te vertellen, voor het geval dat ze zouden denken dat hij gestoord was. Hij wist niet hoe hij het had gedaan en als hij geen bewijs had, zou hij zeker in een gesticht beland zijn.
In de dagen, weken, maanden en jaren daarna had Nat proberen uit te zoeken hoe het zat en had wat dingen gevonden. Dingen die eigenlijk niet eens mogelijk waren. Ongelofelijk en mythisch, maar was hij dat niet ook? Mythen en voorspellingen, daar stond het vol mee zodra hij het opzocht.
Hij had nog nooit iemand zoiets zien doen, dus hoe zouden die legendes waar kunnen zijn. Zoiets moest toch opvallen? Toch vond Nat dat hij het meest waardeloze element had gekregen om mee te spelen.
Hij had geen vuur, waarmee hij dingen kon tegen houden, maar hij wist eigenlijk wel dat dit element niet bij hem paste. Hij zou veel te bang geweest zijn dat hij iemand iets aan zou doen.
Hij had geen water, wat ook handig was. Je kon dingen tegen houden en het was veel belangrijker. En je had ijs in je macht.
Hij had geen aarde, waarmee hij niet eens meer had hoeven te lopen. Hij zou gewoon de grond onder zijn voeten laten bewegen.
Nee, hij had lucht. Waarmee hij draaikolkjes kon laten ontstaan en wat wind kon maken. Echt speciaal, joh, had hij gedacht, een beetje wind.
Ondertussen was hij er aan gewend, in hoeverre je aan zoiets kon wennen. Hij had echter tot op de dag vandaag aan niemand verteld. Ook niet aan zijn moeder. Ze had soms verdacht gekeken, maar verder had hij nooit kunnen ontdekken of ze er iets over wist.
'Ik ga naar huis jongens, sorry, ik voel me niet zo lekker,' mompelde hij tegen zijn vrienden, die tegensputterende geluiden maakten toen Nat zich omdraaide.
'Tot morgen!' riepen ze uiteindelijk en Nat stak even zijn hand op, waarna hij naar huis wandelde en een licht briesje door zijn haar liet waaien.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Met gierende banden reed er een motor voorbij, als een gele flits in de donkere nacht. Flitsende lampen, de geur van asfalt en rook, luid gejoel aan de zijkant van goedkope meisjes en hun rijke, slechte vriendjes. Nog een motor flitste voorbij, gevolgd door nog vier. Met scheurde banden gierden ze door de nacht, een scherpe bocht om en reden ze een verlaten bouwterrein op. Sommige bestuurders lachten luid als ze anderen inhaalden, maar de bereider van de zwart rode Douctati Hypermotard 1100 hield zich stil. Achter de getinte helm waren felrode, gefocuste ogen te zien. Hij naderde de gele motor, niet van plan om deze illegale straat race te verliezen, maar in de verte hoorde hij de politie al aankomen.

Wacht, even terugspoelen.

'No way dat jij dit gaat winnen, vriend.' De lichtgetinte brunette leunde tegen het muurtje, een hijs nemend van haar sigaret. Kille, bruine ogen waren geconcentreerd op de uitdrukking van de jonge man voor haar.
'Alsjeblieft zeg, Nora. Een beetje vertrouwen in mij. Waarom zou ik niet winnen?' Er verscheen een grote grijns op het gezicht van de eenentwintig jarige Octavion Aramis Ryder, of hoe de groep hem altijd noemde: Arvi Ryder.
'Kom op, Arvi. Je bent een goody two-shoes. Zodra de politie erbij komt ben jij weg, bang om gepakt te worden.' Nora rolde haar ogen terwijl ze een sigaret aanbood, die Arvi afwees.
'Niet dit keer. Dit keer ga ik voor de winst. Ik ga voor snelheid en winnen, en voor niets anders.' Grijnsde de jongeman, een hand halend door zijn korte, bruine haren.
Hij mocht Nora wel, en liet sneller zijn vriendelijke kant zien bij haar, ondanks dat ze hier wel eens misbruik van maakte. Liefde maakt blind, zegt men wel eens.
'Weet je wat, we maken er een weddenschap van.' Grijnsde Nora, een gevaarlijke glinstering in haar ogen. Nu was Arvi pas echt enthousiast.
'Oh, kom maar op.' Lachte hij.
'Als je verliest, wil ik dat je iemand voor mij gaat bedreigen. Hij heeft al een tijdje niet betaald, en Tyl word een beetje pissig.' Nora glimlachte lief, maar Arvi's gezicht was een beetje vertrokken toen hij de naam van Nora's vriendje hoorde.
'En als ik win?' Vroeg hij.
'Fuck Tyl,' zei ze, 'Of beter gezegd, niet meer. But... Fuck you.' Ze gaf hem een knipoog en draaide zich om, weglopend terwijl ze haar hand opstak als afscheid.
Arvi fronste, zijn hart eventjes een beetje onbeheersbaar. Hij mocht dan wel een goody two-shoes zijn, die eigenlijk één van de liefste jongens was als je hem beter leerde kennen.
Maar man, Nora was lekker. En Arvi wist dat hij haar beter zou behandelen dan dat Tyl dat deed.

En daarom stapte hij nu nog meer op het gas om de gele motor in te halen, die bereden werd door zijn liefdesrivaal. De politie naderde, Arvi boog zich voorover terwijl hij langzamerhand de motor inhaalde: hij kon zijn overwinning al ruiken toen de afgesproken finish in zicht kwam. En toen verloor hij zijn concentratie, controle en was er een luide knal te horen, gevolgd door een verwoestend vuur wat over het bouwterrein woedde.

Anoniem
YouTube-ster

Debbie schreef:
De zon spiekte geniepig door het gordijn heen, de zonnestralen die langzaam Terra's gezicht streelde deed haar ontwaken. Ze trok het elastiekje die haar haren losjes bij elkaar bonden uit haar haar. Een zachte klop op de deur. 'Mevrouw Leblanc? Ik heb uw ontbijt.' Terra sprong uit bed en wikkelde zichzelf in haar ochtend jas en opende de deur. 'Bedankt Marja.' Met een vriendelijke knik sloot ze de deur weer. Een boterham met een gebakken ei lag op het bord. Terra glimlachte, voor hoelang ze het zich kon herinneren was Marja er. Marja die haar leerde lopen en praten. En nu Terra de leeftijd van volwassen had bereikt werd ze aangesproken met mevrouw Leblanc. Terra opende haar balkondeuren. Een groene omgeving begroette haar, Terra was dol op de natuur, door de bossen wandelen was een grote hobby. Als klein kind was ze altijd wel in het bos te vinden. De aarde onder haar voeten gaf haar een rustgevend gevoel.

Aangekleed en wel liep Terra naar beneden, zoals gewoonlijk stond Marja in de keuken en waren haar ouders weg. 'Waar is pap?' 'Op een vergadering mevrouw.' 'Mam?' 'Die had een belangrijk gesprek mevrouw.' Terra snoof licht door haar neus. 'Het zal eens niet, en Marja.. Noem me alsjeblieft geen mevrouw? Maar gewoon Ter of Terrie zoals je vroeger deed.' Marja schudde haar hoofd. 'Orders mevrouw.' Terra stampte op de grond, 'dit zijn orders van mij. Ik ben gewoon Terra.' Ze kon het niet hebben, waarom moest ze opeens worden aangesproken met mevrouw. 'Ik ga naar het bos Marja. Even wandelen en tekenen denk ik.' Ze greep naar haar tekenblok en gooide de tuindeur open. Als Terra de poort uitliep kwam ze aan de ingang van het bos. Ze snoof diep, dit was heerlijk. Toen ze wat verder het bos was ingelopen zakte ze neer naast een boom en opende haar tekenblok. Ze genoot van de rust om zich heen. Ze keek bedenkend naar het lege papier voor zich en draaide haar potlood tussen haar vingers, dit deed ze op een hoog tempo waardoor het potlood tussen haar vingers weg schoot. Zucht 'Tuurlijk, zoals gewoonlijk.'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Jij gaat al die records breken!" Alecs trainer stond bijna te springen van vreugde. Arme ziel. Als Alec niet in het water was, had hij bijna gelachen. Hij deed niet eens veel moeite. Hij laat het water eigenlijk al het werk doen. En.... stuwen weer. Volgens hem was het niet natuurlijk dat mensen het water konden besturen. Anders had hij het al wel gemerkt in de records. Die records waren echt belachelijk slecht. Alec had ze al heel snel verbroken. Op drie na dan. De langeafstandsdingen. Daar was hij voor aan het trainen. Zijn trainster, Ely, was van heel ver gekomen om hem te trainen, want hij had veel potentie. Blablabla. Die bullshit. Alec gaf er niets om. Hij had geen trainster nodig om te leren zwemmen. Hij moest langer en vaker en beter het water onder controle houden. Hij maakte zijn laatste baantje af en klom naar de rand van het zwembad. "Hoelang heb ik gezwommen?" "20 minuten!" "Wauw!" Wauw? Dat was echt geen grote verbetering van de laatste keer. Hij fakete zijn glimlach. Ely ging weg, onder het nom van avondeten. "Nah, ik blijf nog even," zei hij tegen haar. Hij wilde graag alleen zijn. Toen de deur dichtsloeg concentreerde Alec zich. Na een minuut deed hij zijn handen omhoog. Het water stroomde brullend mee. Hij hield met veel moeite het water in de lucht. Hij deed zijn handen bij elkaar en het water gehoorzaamde. Het vormde een bol. Toen liet hij de bol in het water vallen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Valentina keek naar het bouwterrein onder haar. Een paar van haar werknemers hadden eerder gezorgd dat ze dit appartement kon gebruiken om er een mooi overzicht over te hebben. De rook van haar sigaret kringelde naar buiten. "Kom binnen" zei ze voor er werd aangeklopt. Ze voelde de verandering in de lucht en kon zo vrij goed lokaliseren waar iemand zich bevond. "Dus Blake op wie staat ons geld."
"Die griet met de gele motor." zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht, duidelijk denkend aan haar.
"En waarom 'die griet'. Ik hoop niet omdat ze is schattig naar je heeft geglimlacht. Neem je dit wel serieus Blake?" Als er iets was wat ze niet tolereerde dan was het wel onprofessioneel gedrag.
"Nee natuurlijk niet. De enige die haar zou kunnen inhalen is de gast die met die zwart rode rijdt, maar hij is een lafaard. Komt de politie dan bolt hij het af."
"Dan neem ik aan dat wij zorgen dat er absoluut politie komt."
"Inderdaad" Ze hoorde het geluid van sirenes en voor deze ene keer klonk het als muziek in haar oren. Ze zag de twee motor bestuurders nek aan nek racen.
"Blake kom eens meekijken, want ik zie politie maar hoe komt het dat ik die jongen dan ook nog altijd zie rijden." Net op dat moment crashte de jongen en ontstond er één grote vuurzee. Ze nam alleszins aan dat hij was gecrasht al ontnam het vuur haar zicht. "Ik hoop niet dat dit betekent dat we ons geld niet meer terugkrijgen, want je weet dat ik nogal een slechte verliezer ben. Blake jij krijgt de opdracht het terug te halen. Lukt het je niet dan raad ik je aan niet te vluchten, want je straf zal des te pijnlijk zijn wanneer we je terugvinden." De man knikte. Hij was breder en een paar koppen groter dan haar en toch doodsbang. Dat was omdat Valentina enkele trucjes achter de hand had. Zelf was ze niet bepaald blij met haar luchtkrachten. Vooral in het begin had ze ze enorm nutteloos gevonden. Al had ze doormiddel van experimenteren en oefening geleerd dat ook lucht dodelijk kan zijn.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Er was luid gevloek te horen op het bouwterrein, en de meeste mensen waren gevlucht wegens het vuur. In het midden van de vlammen stond echter nog een enkel persoon, die op dat moment heel erg van zichzelf baalde.
De vuur raasde om hem heen, maar raakte hem of zijn motor niet aan, daar zorgde hij wel voor.
Arvi kon zichzelf wel slaan. Waarom had hij het zo ver laten komen? Hij had zijn krachten toch altijd goed onder controle gehad? Hij stapte van zijn motor en deed zijn helm af, zijn fel rode ogen keken om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand gewond was. Gelukkig was dit niet het geval, en hij zag gelukkig ook geen toeschouwers. Hij fronste, hij kon dit vuur makkelijk oplossen voordat het meer schade aan zou richten, maar hij moest er zeker van zijn dat er niemand keek.
De gele motor raasde weg in te verte, gevolgd door de andere motors. De politie kwam dichterbij, hun prioriteit lag nu waarschijnlijk bij de vlammenzee.
'Ik ben een idioot.' Mompelde Arvi terwijl hij zijn leren handschoenen afdeed en zijn rechterhand opstak. Het vuur wervelde om hem heen, richting zijn handpalm. Een wilde storm van vernietigend vuur, als een tornado, verzamelde zich om Arvi heen voordat het werd opgezogen in zijn hand, niets anders achterlatend dan de geur van rook, en een grote laag as. Arvi deed zijn handschoenen weer aan en zijn helm op, wetend dat hij zich uit de voeten moest maken. Als iemand dit gezien had kon hij een groot probleem hebben, maar gelukkig was het donker.
Hij stapte op zijn motor en scheurde nog even over de finish.
'Gewonnen.' Mompelde hij droog, maar hij was niet van plan om zijn overwinning te vieren of te delen met anderen. Het was maar weer eens tijd dat hij naar een andere staat verhuisde, want hier kon hij flink wat problemen krijgen. Met gierende banden verdween de zwart rode motor in de nacht, het vernietigde bouwterrein achter zich latend, waar de politie momenteel voor een groot raadsel stond.

HPorpgmodel
Karaoke-ster

HPorpgmodel schreef:
Rustig werd Melissa wakker gemaakt door een bediende en ging door haar bruin haren heen. Ze keek naar het meisje dat haar wakker maakte. ´Mevrouw L´oir, u ouders willen u over 30 minuten in de eetkamer zien.´ Zegt ze. Ik knik en ga door mijn haren heen. Ik denk terug aan gisteren.
Ik liep langs het meer en toen deed ik me hand omhoog. Er kwam water omhoog en ik duwde het weg. Er gebeurde allemaal rare trucjes. Wat is dit? Ik ben bang, doodsbang. Ik ben gevaarlijk. Dit heeft geen enkele L´oir gehad. Ik ren weg bang voor me zelf. Ik zucht en ben in mijn bed gaan liggen.
Rustig trek ik een blauwe jurk aan die mooi staat bij mijn blauwe ogen. Ik doe hakken aan en loop de trap af. Ik ga naar binnen. ´Melissa, je gaat vandaag Claus ontmoeten. De man waar je mee gaat trouwen.´ Zegt mijn vader. ´Maar ik ben pas 18.´ Zeg ik zuchtend.
Rustig kijk ik naar ze. ´Ik weiger.´ Zeg ik en de bedienden serveren het eten. Soms zou ik echt een bediende willen zijn. Het leven is dan zo makkelijk. Mijn hand gaat door mijn haren heen. Ik bijt losjes op mijn onderlip en ga door mijn haren heen. Ik kijk naar ze en glimlach lichtjes. Ze glimlachen terug en ik ga door mijn haren heen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De laatste berichten van zijn moeder, vond Riley het interessantst. Hoe ze zijn vreemde dingen omschreef, hoe zijn krachten waren begonnen. Eerst een verwarmde huid, maar uiteindelijk veranderde dat in een vlammende auto die zijn ouders het leven hadden gekost. Of hij zich er schuldig over voelde? Eigenlijk wel, maar dat had hij onderdrukt. De gevoelens van pijn en schuld had hij geblokkeerd. Hij kon er niets meer aan veranderen en wilde er niet om lijden. Hij had zijn krachten als kind niet onder controle, daar kon hij niets aan doen. Hij was te jong om te begrijpen wat voor gevaar hij erdoor werd en ook te jong om het te beheersen. Het had hem tijden gekost om het echt te beheersen. Jaren. Zijn ouders stierven op zijn 10e, toen hij het ook ongeveer ontdekte. Pas vlak voor zijn 15e verjaardag beheerste hij zijn kracht. Nu was hij 19 en had ervan leren houden.
Hij had meer ontdekt over zijn krachten. Zo had hij niet alleen maar vuur. Nee, hij kon ook vliegen. Als hij zich concentreerde verschenen er twee prachtige, zwarte vleugels achterop zijn rug. Af en toe zaten er aan de buitenkant van de vleugels vuurrode veren, al kon hij die helaas zelf niet heel goed zien. Hij had alleen goed zicht op het binnenste verenkleed. Vuur en vleugels, dat was wat hij tot nu toe ontdekte. Zou hij nog meer kunnen? Eigenlijk was Riley wel nieuwsgierig. Daarom las hij nu het dagboek van zijn moeder. Had ze iets ontdekt wat hij nog niet wist? Wat hij al zijn hele leven kon, maar nooit durfde of zo? Nooit bewust van was? Tot nu toe las hij alleen maar over het vuur in zijn handen. Niet echt iets interessants in zijn ogen. Hij was al op de hoogte van het vuur. Heel goed op de hoogte zelfs.
Een zucht verliet na een tijdje Riley zijn lippen, terwijl hij zich van de tak van de boom liet glijden en met een kleine salto op de grond terecht kwam. Riley hield ervan om in bomen te klimmen. De hoogte op te zoeken en te genieten van het uitzicht. Hij klom er altijd zelf in, niets geen vleugels. Niets geen vuur om hem omhoog te duwen. Het zelfde gelde voor omlaag. Daar hoefde je niet zoveel moeite voor te doen, zoals normale mensen dat deden. Apart omlaag klauwteren. Laat je gewoon vallen, je komt vanzelf op je benen terecht. Bij Riley is het nog nooit mis gegaan. Zelfs niet in de weeshuizen waar hij zat, toen hij stiekem in de bomen klom terwijl dat ten strengste verboden was. Ow, wat had hij vroeger vaak op zijn kop gekregen. Tegenwoordig kon Riley er wel om lachen, maar goed.
Rustig stopte Riley het dagboek van zijn moeder in zijn tas. De zon was al laag aan de hemel en kon dus bijna onder gaan. Rustig liep Riley daarom weg bij de boom, over de straten van de stad waar hij zich op dat moment bevond. Hoe het stadje heette? Tjsa, dat was een goede vraag. Riley hield zich niet zo bezig met die plaatsnamen. Wat kon hem het schelen? Hij wilde hier toch niet gaan wonen.
Toen de zon al een tijdje onder was, besloot Riley op zoek te gaan naar een slaapplaats. Een hotel of zoiets. Niet dat hij het erg vond om op straat te slapen, zijn vleugels waren een heerlijk matras, kussen en dekentje. Toch wilde hij liever niet teveel opvallen. Je wist maar nooit wat anderen met hem van plan waren, als ze het zouden weten.
Uiteindelijk kwam Riley aan bij een bouwterrein, waar blijkbaar op dat moment net een race was. De politie serene klonk al in de verte en even vloekte Riley luid in zichzelf. Hij had echt geen zin in politie, ook al zaten ze dit keer niet achter hem aan. Snel verstopte hij zich achter de een aanbouw gebouw wat half af was, toen er opeens een zee van vuur langs hem ging. Een frons verscheen op Riley zijn gezicht, terwijl hij voorzichtig tevoorschijn kwam. Waar kwam dat vuur vandaan? Had hij dat gedaan? Nee, hij beheerste zichzelf nu en zou het wel weten.
Zo snel als het vuur kwam, was het ook weer verdwenen, in achterlating van wat hitte en as. Een jongen stapte op zijn motor en reed met gierende banden weg. Zou hij ook een gave hebben? Een gave over het vuur? Was hij dan niet de enige?
Even beet Riley op zijn lip. Hij moest hier weg en snel ook. Snel sloeg hij daarom ook zijn vleugels uit, en besloot achter de motorrijder aan te vliegen. Het probleem was alleen: hij wist hoe hij zijn vleugels moest uitslaan, vliegen daarin tegen? Dat was niet zijn sterkste punt. Half om half leek hij steeds neer te storten en snel was ook iets totaal anders dan bij hem. Ach ja, hij was tenminste van de politie af.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Wat daarna gebeurde was uiterst opmerkelijk. Het vuur leek de jongen niet te deren. Het kolkte rondom hem en verdween in zijn hand waarna hij met verbazingwekkende snelheid als eerste de finish bereikte. Blake was wit weggetrokken. "Het ziet er naar uit dat je die jongen zwaar onderschat heb. Ik had verwacht dat je iets meer mensenkennis had." Ze drukte haar hand rond zijn keel. Haar grip was niet eens zo hard, maar met haar krachten verwijderde ze alle lucht uit zijn lichaam. Wanneer hij op het punt stond flauw te vallen gaf hij hem net genoeg om bij bewustzijn te blijven. Zo bleef hij in een constante staat van wurging. Het was marteling waar ze regelmatig beroep op deed en algemeen bekend om stond. "Dus Blake ik hoop dat je me dat geld terug kunt geven. Het dubbele welteverstaan. Het maakt me niet uit of je steelt, moord of gewoon enkele zielige huisvrouwen een pleziertje doet zolang ik het volgende week maar heb. Is dat begrepen?" De man kon niet spreken maar knikte trillend. "Dan zijn we uitgepraat" Ze hield de lucht niet langer bij hem vandaan en hij hapte naar adem terwijl hij naar de deur strompelde. Toen ze naar buiten keek kon ze haast niet geloven wat ze zag. Werd ze door haar geest bedrogen? Zag ze werkelijk een jongen met vleugels. Het was donker en nu het vuur weg was moesten haar ogen aan de duisternis wennen. "Hey jij daar" riep ze om zijn aandacht te trekken, maar hij was alweer verdwenen. De laatste dagen had ze weinig slaap gehad, moest ze daar nu de prijs voor betalen. Al had ze eerst nog een paar dingen te regelen. Ze belde één van haar andere werknemers op en droeg hem op de winnende motorrijder te zoeken en hem haar kaartje te geven. Iemand als hem kon ze wel gebruiken binnen haar organisatie.

Anoniem
YouTube-ster

Debbie schreef:
Terra, nog steeds zoekende naar haar potlood begon geïrriteerd te raken. Ze stampte van frustratie op de grond, de aarde om haar heen kwam omhoog. Van schrok viel Terra op de grond. 'Wat gebeurd er..' Haar hart begon te bonken. Op het moment dat zij viel was de aarde ook weer naar beneden gevallen. Met haar hand greep ze een kluit aarde uit de grond en concentreerde zich erop. Zou ze.. Doe niet zo raar, ze was toch geen toverheks? Zowaar zweefde de kluit boven haar hand. Alsof ze iemand een duw gaf ging haar hand naar voren, de aarde kwam met een klap tegen de boom aan en verbond zich weer bij de natuur terwijl het op de grond viel. Terra gaf een gil. Ze moest hier weg, dit was abnormaal. Was dit een droom? Ze stond op en rende het bos uit tot ze thuis kwam, haar tekenblok totaal vergeten. Toen ze het hek van de tuin open had gegooid zaten haar ouders in de tuin. 'Wat doen jullie nou weer thuis?!' Had zij weer, had ze het voor één keer niet nodig dat haar ouders thuis waren, waren ze er wel. Haar vader stond op. 'Waarom ben je zo uitgevallen tegen Marja, Terra? Dat is nergens voor nodig!' Terra zette haar handen in haar zij. 'Ik ben 18, waarom zou ze me opeens mevrouw noemen. Daarbij, waarom zou ik mevrouw door iemand genoemd worden die meer voor me gezorgd heeft dan mijn eigen ouders.' Met vurige ogen keek ze langs haar vader recht in de ogen van haar moeder. Die sloeg haar ogen neer. 'We doen ons best Terrie, dat weet jij ook. Dit mooie huis met een bos erachter krijg je niet zomaar.' Terra wist dat ze te ver was gegaan, natuurlijk wist ze dat haar ouders hard werkte voor het leventje wat ze hier hadden. 'Ik had gewoon zo graag gewild dat we gewoon eens samen konden ontbijten en ik niet altijd alleen ben.' Haar vader knuffelde haar. 'We zijn nu allebei een week vrij, dus we gaan er een gezellige week van maken goed?' Terra knikte. Zou ze het vertellen van het bos? Haar ouders zouden haar voor gek verklaren. Maar ze moest weten of dit geen droom is, maar als haar ouders de hele week thuis waren kon ze moeilijk dagen in het bos blijven. Haar tekenblok! Die was ze vergeten! 'Oh pap, mam ik moet nog even naar het bos, mijn tekenblok ligt daar nog. Doeg!' Zonder op verdere reacties te wachten vloog ze de tuin uit en rende naar het bos. Haar tekenblok lag nog precies op dezelfde plek. Ze haalde diep adem en concentreerde zich. Ze stampte hard op de grond en weer kwam de aarde omhoog. Ze stak haar handen er naar uit en de aarde bewoog zich naar achter. Terra trok haar handen iets terug, de aarde bewoog mee met haar handen. 'Woooow.. Wat is dit..' Gefascineerd bleef ze met haar handen bewegen. Ze voelde zich machtig.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Er stopte een auto voor Arvi, en hij werd geforceerd om te stoppen. Hij leek niet blij, en het liefste zou hij gewoon om de auto heen rijden, maar iets in hem hield hem tegen. Hij had niet het gevoel dat dit gewoon een rot automobilist was die even een motorrijder wilde irriteren; deze auto was hier voor hem. Iemand moest iets van hem, dat was duidelijk te merken aan de manier waarop het autoraampje naar beneden ging, en een gozer met een zonnebril op hem aankeek.
Arvi trok een wenkbrauw op, niet zichtbaar door de helm, en moest even lachen. Een zonnebril? Serieus? Was het niet donker genoeg buiten? Hij besloot om zijn bijdehante opmerking weer in te slikken en niet meteen vijanden te maken. Hij zette zijn helm af en keek de vent aan, zijn rode ogen gefocust op plotselinge bewegingen.
'Kan ik je helpe, dude?' Vroeg Arvi met een snuif, een beetje geïrriteerd omdat hij liever zo snel mogelijk deze stad, staat of zelfs het land wilde verlaten. Hij baalde gigantisch omdat hij het zo ver had laten komen, omdat hij de controle was verloren. Het was een teken van zwakte, en liet hem zien dat hij blijkbaar nog niet over genoeg controle beschikte. Misschien dat hij zou moeten met racen, maar het was hetgeen wat hem plezier en een kick gaf. De snelheid, de scheurende banden; het was gewoon zijn ding.
De man zei weinig, eigenlijk niets, maar stak zijn hand uit waar een kaartje op lag. Arvi fronste en nam het kaartje aan, en de auto reed er even snel weer vandoor. Arvi baalde nu nog meer; hij was opgevallen.
Hij vloekte luid en zette zijn helm weer op, het kaartje in zijn zak stekend zonder er eigenlijk naar te kijken. Snel stapte hij weer op het gas, richting zijn huis. Hij zou zijn nacht doorbrengen met spullen inpakken.

Delutix
Internationale ster

Delutix schreef:
Lenath hoorde opeens een bonk en een geschrokken kreet. Een soort bijwerking van zijn kracht met lucht was dat hij de trillingen extra goed aanvoelde die er inzaten, waardoor hij een extreem goed gehoor had. Het geluid kwam van links en dat betekende dat het achter een vrij grote haag vandaan kwam. Hij zag dat er een heleboel bomen achter de haag stonden en het strekte zich uit. Het was een soort bos, maar hij snapte niet waarom er dan een haag voor stond.
Hoewel hij zich niet echt ergens per se mee wilde bemoeien, was Nat een behulpzame jongen en het klonk alsof degene, wie het ook was, echt heel erg geschrokken was.
En hij was misschien ook wel een beetje een nieuwsgierig mannetje.
Eerst keek Nat nog even om zicht heen, maar toen hij niemand zag, stuurde hij de wind een beetje anders en vloog hij de lucht in. Hij ging niet te hoog, maar zorgde dat hij over de haag kon kijken, die ongeveer drie meter hoog was.
Toen hij eens goed keek, zag hij een meisje, een jonge vrouw, naar haar hand kijken. Of beter gezegd; naar iets net boven haar hand. Boven haar hand zweefde een klompje zand en Nat kon zijn ogen niet geloven. Verbeelde hij zich dit nou of was hij echt niet de enige maffe in de wereld met een soort elementkracht?
Toen ze zag hoe ze het zandhoopje weggooide, kon hij het niet laten om het nog wat extra snelheid te geven, hoewel ze het zelf ook al een vrij hoge snelheid had gegeven, en met een doffe klap kwam het tegen een nabij staande boom aan. Het meisje vluchtte weg alsof de dood haar op de hielen zat.
Vlug keek Nat nog een keer om zich heen en duwde zichzelf toen over de haag heen. Hij liep naar de plek waar hij net nog naar keek. Hij zag geen hoopje zand, het was alsof het een inbeelding was geweest, maar toen hij naar de boom keek, zag hij dat het een plekje zonder schors was gehad en er hing wat zand aan, plus, het was op dat plekje wat natter.
Nat schudde zijn hoofd. Hij durfde het niet vast te stellen en keek om zich heen. Een tekenblok lag op de grond en hij hield zijn hoofd wat schuin. Hij liep erheen, knielde erbij en tilde de voorkant op. Op het eerste blad stond alleen een naam.
Terra
Waarschijnlijk het meisje dat hij had gezien, dat hij dacht gezien te hebben.
Toen hij het blad met de naam op wilde tillen, hoorde hij voetstappen en dus liet hij het blad weer vallen en duwde zich omhoog in een boom. Je wist maar nooit wie er aankwam.
Een moment later zag hij hetzelfde meisje weer. Ze was dus toch echt. Of Nat was helemaal gek geworden.
Niet de slechtste hypothese aangezien hij zichzelf in een boom kon duwen zonder de takken te gebruiken.
Hij zag dat ze naar het blokje keek en hij was blij dat hij het niet opgepakt had, nu lag hij nog precies hetzelfde. Slechts enkele seconden later bewoog ze haar handen en Nat hapte zacht naar adem.
De grond bewoog mee.
Hij had het zich niet ingebeeld.
In ieder geval, niet als hij dus niet helemaal gek was geworden, maar op dat moment nam hij even aan dat dat niet zo was.
Toen het meisje uiteindelijk weg wilde lopen met haar tekenblok, zag Lenath een potlood liggen, een potlood dat hoogstwaarschijnlijk van het meisje was.
Hij duwde zichzelf uit de boom en zorgde ervoor dat hij niet te hard neer kwam op de grond. Als hij gelijk had en het meisje en echt in verband stond met de aarde, zou ze het misschien voelen als hij hard neer zou komen.
Vlug pakte hij het potlood en ging op de plek staan waar ze net stond. Hij zag hoe ze drie meter voor hem liep en deed toen iets wat enerzijds heel erg goed zou kunnen gaan en anderzijds misschien wel een hele grote fout zou kunnen zijn.
Hij stak het potlood voor zich uit.
'Vergeet je niet iets?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Door zijn donkere vleugels en de nacht had Riley niet gedacht dat hij gezien zou worden en daarom schrok hij best toen iemand "Hey, jij daar!" riep. Het was duidelijk een vrouwenstem, maar Riley deed alsof hij het niet hoorde en verdween de nacht in. Waarschijnlijk zou dat meisje dan denken dat ze het verbeeld had. Het was dan wel niet heel erg laat, je kon je zo dingen inbeelden als je slaap tekort had. Zelfs al wist je niet eens dat je slaap tekort had. Of wanneer je gestrest was of wat dan ook.
Riley had 1 ding geleerd van zijn bescherm demon. Laat stervelingen niet weten wie je bent. Het was een te groot risico dat hij in een of ander lab ontleed zou worden. Vroeger had hij het eens met een kikker op school moeten doen, hoewel Riley het best gaaf vond bij een ander te doen, leek het hem niets om zelf ontleed te worden. Nee dankje.
Stil volgde Riley de motor, ook al ging hij behoorlijk snel. Riley was dan ook blij dat de motorrijder even staande werd gehouden door een auto. Vanuit de lucht keek hij toe wat er gebeurde, wel erop lettend dat hij niet in het maanlicht kwam en dus niet te zien was. Toen de motorrijder weer wegscheurde, vervolgde ook Riley zijn weg en achtervolging.
Na een tijdje stopte de motorrijder bij een huis en liep er naar binnen. Blijkbaar woonde hij daar. Stil landde Riley in de tuin en liet zijn vleugels verdwijnen. Vervolgens dacht Riley even na. Zou hij naar binnen gaan? Of zou hij buiten wachten. Normaal had hij geen problemen met inbreken of wat dan ook, maar het was wel een beetje lullig. "Hey, ik zag je net vuursturen tijdens die race met de politie op de hielen. Gaaf, ik kan het ook" zag je het al voor je? Dat Riley dat zou moeten zeggen? Nee, dat was geen goede openingszin en natuurlijk hield zijn bescherm demon het op dit moment achterwege en kon hij hem geen vragen stellen.
Riley haatte het als hij niet wist wat hij moest doen. Daarom besloot hij maar gewoon te doen wat hij zelf wilde. Wat zijn hart hem zei. Rustig liep hij naar de deur en drukte op de bel, nadat hij had gecontroleerd dat zijn vleugels niet meer te zien waren. Je wist het maar nooit.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Arvi was nog maar net veilig in zijn huis, toen er alweer werd aangebeld.
Natuurlijk vreesde hij eerst de politie, maar dat zou waarschijnlijk niets zijn waar hij zichzelf niet uit zou kunnen lullen, of misschien moest hij een klein trucje uithalen om ze af te leiden.. In zijn hoofd had hij al drie verschillende plannen gemaakt, mij toen hij de deur opendeed, vielen al die plannen in deugen,
Hij had geen idee wie deze gozer was, wat hij van hem moest of waarom hij hier stond, maar iets klopte niet en wel tegelijk.
Arvi fronste, het rare gevoel wegdrukkend, terwijl hij tegen zijn deurpost aanleunde.
De kille, rode ogen van Arvi keken naar de jongen, hem in hem opnemend. Zijn kleding, zijn gezicht... Het zou eigenlijk ook nog wel eens kunnen dat dit ook iemand van de race was, en dus had Arvi er meteen weer twee plannen bij mocht het mis gaan.
'Yo, kan ik je helpen?' Arvi trok een wenkbrauw op, zijn armen gekruist, zijn blik alert.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld