Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPO ft. BloodGarden Nothing seems what it is.

Account verwijderd

schreef:
Harry Potter orpg met BloodGarden. Nothing seems what it is.
Leerjaar 6 the Halfblood Prince.

Malia Broock is 17 jaar en is een "mudblood", zoals zij altijd genoemd wordt. Haar ouders zijn op jonge leeftijd overleden en is dus een wees. Zij heeft het systeem kunnen ontwijken waardoor zij nu niet van pleeggezin naar pleeggezin hopt, maar in de muggleworld heeft zij een vervallen huis gekaapt en met zo nu en dan een sprankje magie een beetje leefbaarder gemaakt. Niet dat zij daar veel tijd rondbrengt of rond heeft gebracht na de dood van haar ouders. Als jong meisje van 6 was zij bezig zichzelf in leven te houden door het zichzelf aanleren van zakkenrollen en zelfs ergere misdaden te plegen. Op het eerste gezicht is zij dan ook een extreem vriendelijk meisje die erg leergierig is en een ander altijd wil helpen omdat zij zelf weet hoe het is om in een rottige situatie terecht te komen, maar zij heeft haar slechte kanten die soms de overhand kunnen nemen.

Charles Weasley is momenteel 18 jaar en heeft altijd al een goede band met zijn familie gehad. Zijn voorkeur is altijd uitgegaan naar fabeldieren en daar weet hij dan ook extreem veel over. Verder is hij een student die zijn best doet en in het zwerkbalteam van Gryffindor zit, maar het ook erg leuk vindt om kattenkwaad uit te halen, net als zijn jongere broers. Hij zou een voorbeeld moeten zijn, maar Percy is meer de nette student die zich strikt aan de regeltjes houd. Zelf vindt hij het veel leuker om door Hogwarts te struinen en de geheimen van het kasteel te ontdekken.

- Plaatje komt nog -

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ronald Weasley is een persoon die iedereen wel kent, ♥

Alicia Wright is een ongemotiveerde leerling. In plaats van bij de lessen aanwezig te zijn, spendeert ze het merendeel van haar tijd om buiten vakken te leren die ze wel interessant vindt; waarzeggerij en Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Verder werkt ze heel erg precies en de rest merk je wel, (;

Ronald Weasley,
''Het schijnt dat Draco Malfoy een Death Eater is. Geloof jij dat?''
Ik legde mijn kippenpoot terug op mijn bord toen Hermione dat in mijn oor fluisterde. Het was niet zo dat ik het niet had verwacht van Draco. Integendeel. Maar waarom zou Hermione daar juist nu meekomen? Ik wierp een blik naar Harry, daarna weer naar Hermione. ''Het is de eerste dag van de vakantie, Hermione. Stel andere vragen die absoluut niet te maken heeft met Malfoy.'' Het was wel duidelijk dat mijn antwoord haar ergerde, maar voordat ze ook maar iets terug kon zeggen, kwam Dumbledore de zaal al ingelopen. ''Nou, aan zijn blik te zien, komt hij hier niet met positief nieuws,'' hoorde ik iemand naast ons zeggen. En hij had gelijk, want het duurde niet lang meer of hij begon met zijn speech. Alweer.
''Zoals jullie weten, is Voldemort terug, maar jullie hoeven je niet druk te maken over jullie veiligheid. We doen er alles aan om hem uit de buurt van Hogwarts te houden, koste wat het kost, maar dat kan alleen gebeuren als jullie je aan de regels houden, -'' Hij stopte met praten toen luid gebulder van het lachen de zaal vulde, dat duidelijk van de Slytherin tafel afkwam.

Alicia Wright,
Gefocust op de regendruppels die langzaam van het glas naar de grond druipen, pakte ik het glas beet, gevuld met water, dat voor me op de tafel lag. ''Het is grappig, nietwaar? Hoe mensen zo hard kunnen lachen als iemand zegt dat ze zich aan de regels moeten houden,'' zei ik toen mijn vriendinnen uit het niets begonnen te lachen. ''Ondertussen hebben jullie wel slapeloze nachten, omdat jullie het nieuws hebben gehoord dus zo grappig is het niet of wel?'' Ik legde mijn glas neer op tafel en keek twee van hen aan die al meteen stopten met lachen. ''Damn Al, wat is er met jou aan de hand?'' Ik rolde met mijn ogen. Het was niet het lachen van hen dat me stoorde, maar het feit waarom ze lachten. Het was overduidelijk dat ze allemaal wel een oog hadden op Draco of één van zijn vrienden, zoals Blaise. Dat was ook de reden waarom ze lachten; als hij begon te lachen, deden zij automatisch ook mee. Of het nu grappig was of niet.
Ik schoof mijn stoel naar achteren en stond op. ''Ik ben in onze kamer als jullie me zoeken,'' zei ik en liep vervolgens weg. ''Als je van me houdt, houd je mijn bed alvast bezet voor de anderen!'' riep Alison nog naar me, maar in plaats van op haar te reageren, verdween ik lachend achter de deuren.

Account verwijderd

schreef:
Malia Broock
Voor ik naar binnen ga bedank ik Hagrid nogmaals, wat zou ik ook zonder hem moeten? Zonder hem zou ik geen van de jaren op Hogwarts zijn gekomen, een treinticket kopen zit er voor mij niet in. Mijn hele leven al moet ik teren op het geld van een ander, of zij dit nou weten of niet. Ik geef toe dat ik niet altijd, of eigenlijk nooit, eerlijk aan mijn benodigdheden kom, maar wat moet ik anders? Voor mij is er geen andere uitweg en al helemaal niet sinds ik het voor elkaar heb gekregen mij uit de wereld te halen. Voor de staat besta ik niet meer, verdwenen in het niets. Ik heb het pleeggezinnensysteem altijd gehad en weigerde daar aan mee te doen. Ik was jong, maar slim en op jonge leeftijd kwam ik er al achter dat ik anders was dan de rest. Dat heeft mij dan ook in aanraking gebracht met een paar van mijn soort die mij toen al probeerde dingen te leren. Op die manier heb ik mij uit de wereld kunnen vervagen en leef ik op straat. Hagrid moest mij zoeken, omdat de school niet wist waar de brief heen zou moeten. Ik had zo mijn vaste plekken, maar ook daar was ik niet altijd aanwezig. Toen hij mij vertelde dat ik een tovenaar was, reageerde ik daar bot op dat ik dat al wist. Hij was verrast en begreep het niet, maar toen hij mij de brief van Hogwarts gaf kon mijn geluk niet op. Hij heeft in het eerste jaar wat tweedehands spullen voor mij betaald, net als mijn treinticket. In die periode, het was slechts een korte tijd, hebben wij elkaar al vrij goed leren kennen en besloten we dat de ander al teveel wist dat we elkaar wel te vriend moesten houden. Daaruit is een échte vriendschap gegroeid, hoewel niet veel mensen daarvan op de hoogte zijn.

Eenmaal op mijn plaats krijgen we te horen over Voldemort en de gevaren die op de loer liggen. Laatst was er ook al het nieuws over Sirius Black, ik weet niet hoe het daar mee afgelopen is. Veel angst heb ik niet. Zolang Dumbledore aanwezig is zal het gevaar niet binnendringen en anders zij dat zo. Het kasteel is groot en ik heb zo mijn plekken waar ik kan schuilen of waar ik zelf naar een andere plek kan verdwijnen. Nadat de leerlingen van Slytherin weer zijn opgehouden vervolgt Dumbledore zijn speech.
"Dat betekend dat jullie niet zonder toestemming naar buiten mogen, jullie binnen de secties van de klaslokalen en jullie commonroom moeten blijven en na negenen niet meer door de school dwalen." Een aantal leerlingen zuchten hoorbaar. "Daarnaast kreeg ik het verzoek van Minerva McGonagall om bij haar de ondergetekende papieren in te leveren die toestemming geven voor activiteiten buiten school." Daarna wenst hij ons nog een prettig schooljaar toe.

Charles Weasley
Ik zit naast Fred en George die verhalen over de vakantie weer net iets mooier maken. Ik schud mijn hoofd lachend. De meeste meiden zitten vol belangstelling te luisteren terwijl Dumbledore zijn jaarlijkse speech houd waar ik geen aandacht aan besteed. Ik werp mijn blik even op Ronald, Hermione en Harry. Zodra ik iets opvang over gevaren zie ik Harry even samentrekken. Er ligt gevaar op de loer, voor ons allemaal. Wij zijn in deze posities gewrongen en dat door maar één persoon, Harry Potter. Soms heb ik het te doen met hem, hoe schuldig moet hij zich wel niet voelen en hoe verantwoordelijk wel niet? Hij kan hier niets aan doen en het is zijn schuld niet, maar anderen hebben een hele andere visie. Ik hoor een paar leerlingen praten over zwerkbal en direct voeg ik mij bij hen. Dit jaar zal de titel zoeker weer van mij worden, dat voel ik. Vorig jaar had ik ze bijna allemaal, het was een hele prestatie. Hoewel ik soms enorme klappen hem ontvangen, het blijft een gevaarlijke sport.
Niet veel later is iedereen uitgegeten en krijgen we toestemming om naar de commonroom te vertrekken. De klassenoudste brengt begeleid ons daar naartoe. De eerstejaars kijken hun ogen uit en kunnen niet geloven wat ze zien. Ik weet nog heel goed dat ik hier op school kwam. Alles voelde zo nieuw en ongelovelijk aan. Hoewel ik al vele verhalen van Bill had gehoord, keek ook ik mijn ogen uit. Een geheel nieuwe wereld had zijn deuren geopend. En zelfs nu, na al die jaren blijft de school iets bijzonders hebben. Eigenaardig, ja dat is het zeker, maar het karakter van deze school is perfect.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alicia Wright,
Dumbledore's verwachtingen lagen té hoog. Er waren altijd wel kinderen die zich niet aan de regels hielden of het gewoonweg vergaten. Zulke mensen had je er altijd bij, die kon je niet vermijden.Ik liep mijn kamer binnen. Het was een ruime kamer, maar dat was wel te verwachten als je een kamer deelde met vijf andere meiden, wat overigens niet het leukste was. Het mocht er dan wel gezellig zijn, maar zodra ik privacy wilde, moest ik een andere plek zien te vinden dan mijn kamer. Hier was namelijk altijd wel iemand te vinden. "Oh, hey Alicia," werd er gezegd, net nadat de deur van de kamer alweer geopend werd. Ik keek op van mijn koffer naar Katherine. Het was overduidelijk dat ze zich aan iets ergerde, want bepaald vrolijk keek ze niet. "Waren het de jongens?" Een lichte frons verscheen eerst, maar na enkele seconden begreep ze al wat ik bedoelde. "Nee, het was Draco dit keer," begon ze, gevolgd door een diepe zucht, "Tijdens het eten vertelde hij me doodleuk dat hij alweer zoeker is, omdat hij blijkbaar zo goed is dat een loting nog geen eens nodig is terwijl ik duidelijk beter ben dan hem." Ik rolde met mijn ogen. Katherine was altijd heel erg zelfverzekerd, zoals nu. Het was niet zo dat ze het niet kon, maar ze was echt niet te vergelijken met Draco. Buiten dat deed hij er ook veel meer aan dan haar dus een plek als zoeker had ze toch niet gekregen. Ik stond op van het bed en opende onze klerenkast. "En wat wilde je eraan doen? Hem uitdagen voor een duel?" spotte ik.

Ron Weasley,
Toen bijna iedereen de zaal verlaten had, vulde stilte de zaal. Niet zozeer omdat niemand wat wilde zeggen, maar omdat niemand überhaupt wat te zeggen had tegen een ander aangezien iedereen zowat alleen zat. Ik draaide mijn hoofd om naar Harry terwijl ik langzaam naar achteren schoof. "Ik ga naar de slaapzaal. Ga je mee?" Afwezig schudde hij wat met zijn hoofd. "Nee, ik kom later," zei hij, totaal verzonken in zijn eigen gedachtes. Een frons verscheen op mijn voorhoofd, maar ik liet het zoals het was en liep zonder 'afscheid' te nemen weg. Ik wist wel dat er iets aan de hand was, maar hij wilde het er duidelijk niet over hebben. En ik had al zo'n vermoeden dat het over zijn oom en tante ging dus het leek me niet verstandig om daarover te beginnen. Vooral niet omdat hij ze nu juist moest vergeten. Na enkele minuten stond ik in de slaapzaal. Er stonden veel kinderen in de verte voor een stel kamers. Waarschijnlijk wachtend op iets van een kaart waar alle namen en kamers stonden die voor hen bedoeld waren. Een poos keek ik toe, daarna liep ik mijn, toen nog lege kamer, in.

Account verwijderd

schreef:
Malia Broock
Onbewust staar ik naar Harry en Hermione die verderop aan een tafel zitten. Ronald is zojuist naar boven gegaan, net als een paar andere leerlingen. Ik heb er nog geen behoefte aan om te weten bij welke achterlijke meiden ik nú weer terecht ben gekomen en stel dat moment dus liever nog even uit. In plaats daarvan pak ik een boek uit de standaard boekenplank en plof neer op de bank naast Charlie. Hij kijkt even op als ik zit en glimlacht. Ik glimlach terug en kijk even naar de rest van de groep waar hij bij zit. Natuurlijk staan Fred en George in de belangstelling van de groep. Ik moet toegeven dat zij mijn aandacht ook vaak genoeg kunnen trekken met hun verhalen. Ze zijn aardig en kunnen met iedereen goed opschieten. Afgelopen jaren kwam ik ze regelmatig tegen wanneer ik een aantal lessen skipte. Zij haalde de raarste dingen uit en zo nu en dan deed ik daar ook aan mee. Soms waren er ook andere bij, wat het alleen maar gezelliger maakte. Door hen ken ik hier ook vele leerlingen waar ik mij af en toe bij aansluit. Maar meestal ben ik toch alleen. Ik hoor niet bij een groep, zoals de rest wel vrienden hebben. Ik ben altijd een buitenstaander geweest die anders blijkt te zijn. Dat klinkt bizar, aangezien wij allemaal tovenaars zijn. Vanuit het perspectief van de muggles zouden wij juist de buitenstaanders zijn, anders, absurd. Maar veel moeite om nog ergens bij te horen doe ik niet. Ik open het boek en laat mij meesleuren door de vreemdste verhalen. Het zijn als sprookjes, ze leren je wijze lessen over goed en kwaad, maar dan veel heftiger. Het lijken wel visioenen, dingen die in de toekomst zullen gebeuren.
Uiteindelijk is het dan toch echt tijd om mijn slaapruimte te bekijken. Ik sta op en loop weer naar de boekenkast om het boek terug te leggen, maar ik struikel over een tafelpoot heen en val plat op de grond. Zuchtend sta ik op en wrijf met mijn hand over de pijnlijke plekken op mijn been. Een aantal leerlingen lachen en ik voel mij rood worden. Ik probeer hen gewoon te negeren, maar dat is moeilijk. Ik strompel de trap op en blijf bijna achter een treden haken, maar kan mijzelf nog op tijd opvangen. Ik schud met mijn hoofd, het zit niet mee. Zonder te kijken met wie ik de ruimte deel loop ik naar mijn kamer toe.

Charles Weasley
Een jongen in de groep heeft muggle ouders, hij verteld een heleboel over hun alledaagse voorwerpen waar wij verbaasd van opkijken. Het blijft iets vreemds, zoals de afwas doen. Een zwaai met je toverstok en een borstel gaat voor je aan de gang. Dat is toch iets fijns, moeders die alle rommel achter je kont opruimt en een bezemsteel alles nog even na poetst. Zelf ben ik nogal lui geboren, opruimen doe ik niet aan. Net zo min als die twee clowns die de aandacht van een hele groep trekken. Ze zijn een soort rollenspel begonnen waarin zij de twee helden van het verhaal zijn. Ze doen nu een scène na alsof ze met een draak aan het vechten zijn. Ik trek mijn wenkbrauwen op en begin te lachen wanneer ze achterlijke bewegingen maken. Hoofdschuddend draai ik mijn hoofd een kwartslag wanneer, als ik het goed heb, Malia naast mij komt zitten. Vervolgens kijk ik weer naar mijn twee broers. Als ik even naar Harry kijk zie ik dat Ron al weg is. Zelf zit Harry er nogal verslagen bij. Hij is een vriend van de familie, al jaren lang. Het is als mijn eigen kleine broertje. Na een tijdje sta ik op en schuif even bij hen aan. Ik geef hem een klap op zijn rug en glimlach naar hem, meer is er niet nodig om de gebroken blik in zijn ogen te zien. Er is iets vreemds gaande in zijn hoofd, maar ik kan maar niet bevatten wat het is. Ik werp een schuine blik op Hermione, die haar schouders ophaalt. Wanneer ik mijn blik weer op Harry richt, is hij weer in zijn eigen gedachten verzonken. Een laagje zweet staat op zijn voorhoofd. Ik zou niet weten wat ik moet zeggen dus besluit dan om mijn mond maar te houden.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alicia Wright,
"Ja, waarom niet?" Vol ongeloof keek ik haar aan. Zij wilde Draco uitdagen? Als het negentig procent zeker was dat zij zou winnen in plaats van Draco, had ik haar haar gang laten gaan, maar dit zat duidelijk anders. Ze was niet beter of even goed. Ze was slechter en dat had ze zelf niet door. "Luister. Ik wil je niet kwetsen of zo, maar ik denk niet dat het heel verstandig is als je een duel met hem aangaat. Je gaat het niet winnen." En zoals ik verwachtte ging ze er fel op tegen in. Ik negeerde haar gezeur en ging opzoek naar mijn pyjama."Moet jij niet gaan slapen?" vroeg ik toen ze begon over mij. Het irriteerde mij enorm dat als zij het ergens niet mee eens was, ze opeens uit het niets over iemand anders begon wat haar niet beviel, zoals nu. We hadden het over haar, niet over mij. "Ik ga douchen als je het niet erg vindt," zei ik en meteen daarna liep ik de badkamer in. Hij was niet zo ruim zoals alle andere, maar er was een spiegel en een douche dus dat was het belangrijkste.

Ronald Weasley,
Toen ik de deur opende, zag ik vrijwel meteen de twee koffers die op onze bedden lagen. Ik had totaal geen zin in het uitpakken van mijn koffer, maar ik wist dat het vandaag moest gebeuren. Anders zou het er nooit van komen. Ik liep de kamer binnen, zette het licht aan en plofte neer op mijn bed. Ik wist dat het schooljaar zwaar zou worden. Voldemort was terug en als ik het vijfde leerjaar al met moeite doorbracht, wat zou ik dan moeten verwachten van dit schooljaar? Ik was niet zoals Hermione die alles wist en altijd goede cijfers haalde voor haar examen. Langzamerhand begon ik met het sorteren van de dingen die uit mijn koffer kwamen. Kleren in de kledingkast, die ik overigens moest delen met Harry, en de rest van mijn spullen zette ik op de plaats waar het hoorde. Ik maakte me zorgen over Harry. Ik was meer dan een half uur bezig en hij was nog steeds niet terug. Dus ik besloot om terug te gaan naar de Grote Zaal waar inderdaad Harry te vinden was. Op dezelfde plek, maar naast mijn broer Charlie. Zonder vragen te stellen, ging ik tegenover hem zitten waarna ik naar hem keek. "Ik denk dat het beter is als je gaat slapen. Je ziet er niet al -" "Je hoeft me niet te vertellen wat ik wel of niet moet doen, Ron. Laat me gewoon met rust, alsjeblieft." Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik was verbaasd om zijn reactie, maar meer over zijn gebroken stem. Vroeger vertelde hij me alles. Tot de raarste dingen toe, maar nu hield hij zijn mond gesloten als hij ergens meezat. Alsof er iets gebeurd was waardoor hij zijn problemen opkropte. "Had hij je iets verteld?" Ik keek naar Charlie. Het was niet zo dat ik dacht dat Harry iets had gezegd in de tussentijd dat ik weg was, maar hij was niet altijd voorspelbaar dus wie weet had hij wel wat gezegd?

Account verwijderd

schreef:
Malia
Zodra ik al mijn spullen gesorteerd heb komt Hermione de kamer binnen gelopen. Ik ben haar geen blik waardig, ze loopt direct naar haar eigen deel en kijkt nogmaals na of alles wel op de juiste plaats ligt. Ik wil mijn mond openen om wat te zeggen, maar ze doet haar hand al omhoog. "Nee." zegt ze bot. Fronsend kijk ik haar kant uit, maar ze kijkt mij niet aan. Ik zucht en pak een afgerafeld shirt die eigenlijk te groot is. Hij is van mijn vader geweest, sinds zijn dood heb ik hem als pyjama gebruikt. De ketting die mijn moeder altijd droeg, een hanger met daarin een foto van mijn vader, haarzelf en van mij, draag ik sinds haar dood om mijn hals. Sinds al die tijd heb ik hem nooit afgedaan, zelfs niet om te douchen. Het voelt alsof zij bij mij zijn, over mij waken en mij moed inspreken wanneer ik dat nodig heb. Langzaam laat ik mijn vingers over het juweel glijden.
Nors stampt Hermione door de kamer, ze is zo gestrest als wat. Het ergert mij, zij verstoord het kleine beetje rust dat hier was, maar ik durf mijn mond niet open te trekken om er wat over te zeggen. Daarom besluit ik dat het het beste is dat ik mij nog een keer omdraai en mijn ogen weer sluit. Het was een vermoeiende dag en ik heb mijzelf al voor schut gezet voor heel Gryffindor door te struikelen. Zodra ik mijn ogen sluit flitsen er verschillende beelden voor mijn ogen, maar ik kan ze niet plaatsen. Zodra ik mijn ogen weer open weet ik dan ook niet wat voor beelden het nou eigenlijk ware. Na een halfuur liggen ook de andere drie meiden in hun bed en heeft Hermione besloten dat het toch beter is om te gaan slapen. De stilte doet mij goed.

Charles Weasley
De botte reactie van Harry verbaasd mij. Hij is al zo vaak bij ons geweest, zo vaak hebben wij hem opgevangen en hem onderdak gegeven. Hij is altijd een nette jongen geweest, vriendelijk en bescheiden. Iemand die een ander geen kwaad zou willen doen en niet in de weg wil lopen. Ik heb hem nooit eerder op deze manier meegemaakt. Ik ben dan ook niet zijn beste vriend, iemand die elke dag met hem optrekt en alles van hem weet. Maar ik heb hem vaak genoeg gezien en vaak genoeg met hem gesproken om te weten dat dit gedrag niet bij hem past.
Ik schud mijn hoofd wanneer Ron mij vraagt of Harry iets tegen mij heeft gezegd. Dan staat Harry boos op en loopt naar de deur, halverwege bedenkt hij zich en draait zich met een ruk om. "Bemoei jullie toch eens met je eigen leven in plaats van jullie neus in míjn leven te steken!" zegt hij boos waarna hij nu wel de ruimte verlaat. Verbaasd kijk ik naar Ron. "Is er iets in de vakantie gebeurd?" vraag ik, ook al weet ik dat Ron daar ook geen antwoord op heeft. Wij zijn wel de eerste die van iets dergelijks op de hoogte worden gehouden. Plagerig ga ik met mijn hand door Tons haar en glimlach naar hem. "Hij trekt wel weer bij, hij bedoelt het niet rot. Misschien is het maar beter om hem even wat ruimte te geven." zeg ik en knipoog dan.

Veel spullen heb ik niet bij mij. Veel kunnen wij dan ook ons niet veroorloven, maar alles wat ik heb heeft een bijzondere herinnering en is met liefde binnengehaald. Nadat ik alles op de planken heb gelegd, waarvan ik de meeste heb geclaimd, laat ik mij languit op mijn bed vallen. De reis was niet soepel verlopen. Onderweg moest de trein stoppen wegens een lek, waarna iedereen zijn benen even mocht strekken. Natuurlijk loopt iedereen roekeloos langs het spoor en verdwijnt in de bossen. Het was één en al een chaos, maar dat viel ook te verwachten. Uiteindelijk, toen iedereen weer op zijn plaats zat, was de pad van Neville kwijt. Het heeft nog een lange tijd geduurd voor de trein zijn weg weer vervolgde. Het is dus niet gek dat ik nu geen energie meer heb om nog verder iets te ondernemen. Daarom trek ik al mijn kleding uit en kruip onder de warme dekens waarna ik al gauw in slaap val.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ronald Weasley,
Ik probeerde te slapen, maar ik lag klaarwakker in mijn bed na te denken over wat Charles zei. Ik had mezelf niet gek moeten maken over wat er aan de hand was en hem inderdaad de ruimte geven, maar ik wist niet of ik dat zelf wel kon volhouden. Ik had niet veel vrienden buiten Harry en Hermione om en het was moeilijk om hem zo te zien. Vooral omdat ik amper tot nooit hem heb gezien zoals nu. De volgende ochtend ging de wekker om zes uur. Ik werd wakker, maar het leek alsof ik niet meer dan twee uur goed geslapen had. Wallen waren zich al onder mijn ogen gevormd en het kostte me veel tijd om op gang te komen. Iets wat niet alleen voor mij gold, want ook Harry deed er lang over om überhaupt de deken van zijn blote lijf af te gooien. Ik glimlachte zwak en keek naar hem. "Goedemorgen," zei ik, maar hoelang ik ook wachtte, ik had nooit een reactie terug ontvangen. Zelfs niet na vijf minuten, waarin hij geen enkel woord had uitgesproken. Met een diepe zucht trok ik mijn uniform aan waarna ik mijn haar wat kamde. Ik deed weinig aan mijn haar, net zoals Harry, want mijn haar dat goed zat? Dat kwam niet voor. "Moet ik op je wachten?" Hij schudde met zijn hoofd. "Oh, oké. Ik wacht wel in de Grote Zaal op je.""Doe geen moeite, Ron." Verbaasd over zijn reactie, trok ik mijn wenkbrauwen op. Maar ik deed geen moeite of ik liep de kamer al uit.

Alicia Wright,
Ik had geen moeite met opstaan. Dus toen de wekker ging, stond ik als één van de eerste op. De andere vijf bleven nog in bed liggen. Sommige vielen weer terug in hun slaap, andere lagen met open ogen naar het plafond te staren. "Kom op meiden, de wekker ging al later dan gepland." Ik had de neiging om kussens te gooien naar iedereen die nog bleef zitten, maar een ander zorgde daar al voor door te schreeuwen. Iets wat nergens opsloeg, want ook al viel ze uit bed, schreeuwen was nergens voor nodig. Ik rolde met mijn ogen en keek naar één van de meiden die vroeg wat er aan de hand was. "Rose kon haar geschreeuw weer eens niet in bedwang houden," zei ik met een duidelijke ergernis in mijn toon. "Sorry hoor," verontschuldigde Rose zich vervolgens. Ik keek haar aan als teken dat het goed was en verwisselde daarna mijn pyjama met mijn uniform. "Ik heb zo géén zin in de lessen. Hoe kan je nou serieus zijn bij Sneep? Die vent vraagt er gewoon om," werd er gezegd ergens achterin in de kamer. "Je moet wel serieus zijn als je geen straf wilt. Die "vent" zoals jij het noemt, deelt anders graag strafwerk uit aan leerlingen die de naam Draco Malfoy niet hebben." Ondertussen hadden ook de andere hun uniforms aan, maar nog niemand liep de kamer uit. Ik ging op het bed zitten en keek naar de anderen. "Hebben jullie een lang rooster?" Eén van hen schudde zijn hoofd, de rest werd al moe bij het horen van mijn vraag. "Twee uur bezweringen en daarna moet ik nog wat aan zwerkbal doen." Om eerlijk te zijn wilde ik dolgraag in het Slytherin team, maar ik wist dat ik ongelooflijk hard ervoor moest trainen. En dat vond ik verder niet erg, maar ik wist niet hoe het met de tijd zat. Ik had tenslotte ook nog school waarvoor ik huiswerk moest maken, wilde ik geen strafwerk oplopen.

Account verwijderd

schreef:
Malia Broock
Wanneer ik wat geluiden hoor en even opkijk wat er aan de hand is, zie ik dat Hermione uit bed kruipt met een stel boeken onder haar arme, volledig aangekleed en wel. Slaperig kijk ik haar aan en trek mijn wenkbrauwen vragend op. Zonder mij verder een blik waardig te geven sluipt ze de kamer uit. Vluchtig kijk ik op mijn horloge, zes uur. Het zal wel wat. Langzaam laat ik mij weer in het kussen zakken en doezel al gauw weer weg.
Het lijkt nog maar tien minuten geleden dat Hermione uit de kamer verdween, waarvoor weet ik nog steeds niet, maar het is al half acht. Langzaam rek ik mij uit en kijk naar het ontzettend net opgemaakte bed van Hermione. Waarom zou ze zo vroeg al opstaan? Ze zal echt niet om die tijd gaan studeren. Er is ons immers nog niets opgegeven. De lessen zulle vandaag weer beginnen. Zuchtend raap ik mijn spullen bij elkaar en begin mij om te kleden. De andere meiden kijk mij weifelachtig aan. "We hebben allemaal hetzelfde hoor," mompel ik. Uiteindelijk besluiten zij zich ook maar om te kleden, wat er nogal ongemakkelijk uit ziet. Ik rek mij nog even uit en strompel met mijn tas de kamer uit.

In de grote zaal zit iedereen slaperig voor zich uit te staren. Er zijn er een aantal die hun hoofd op tafel hebben neergelegd om verder te kunnen slapen. Er ontbreken nog ontzettend veel leerlingen, het zal mij dan ook niets verbazen als zij niet aan een ontbijtje toekomen en zelfs te laat zullen komen bij de lessen. Zelf ben ik eigenlijk nooit te laat. Alleen de lessen die mij werkelijk niets interesseren en waarvoor ik het boek wel een keertje door zal lezen om mijn examen te halen, sla ik over. Mijn leven heeft altijd op zijn kop gestaan, ik ben niet geschapen om mij aan de regels te houden. Nee, ik ben een eerlijk persoon en ben dan ook niet bang om mijn mening te uiten en te verdedigen. Wanneer ik ergens geen zin in heb doe ik het ook gewoon niet. Mijn ouders hebben mij in de steek gelaten, zo heeft dat altijd gevoelt. Misschien om het gevoel te onderdrukken dat hun dood door mij komt. Verdiept heb ik mij daarin niet, nooit gedurfd om eerlijk te zijn. Te bang om achter de werkelijke feiten te komen.

Na een half ontbijt is het dan toch echt tijd om naar de eerste les te gaan. Van de paar jaar op de basis school die ik mij kan herinneren waren de eerste lessen altijd leuk. Daar hoefden we nog niets te doen, slechts onszelf voor te stellen en spelletjes doen om elkaar te leren kennen. Op Hogwarts was dat vanaf dag één al anders. Blokken moesten we, blokken, blokken en nog meer blokken. Achteraf ben ik daar wel blij mee. Dat zorgt er voor dat ik wat te doen heb in dit eenzame bestaan.

Charles Weasley
Mijn dekens worden van mij afgetrokken en ze sjorren zelfs aan mijn onderbroek om mij uit bed te kunnen krijgen. "He, vieze homo's!" Schreeuw ik joelend en sla hun handen weg. De jongens grijnzen en kijken mij met pret oogjes aan. Zuchtend sla ik mijn benen over de rand van het bed en jaag hun weg. Lachend en joelend verlaten ze de slaapkamer. Langzaam rek ik mij uit en blijf nog even verslagen op mijn bed zitten. Het kost toch veel energie om hier op school te zitten met zulke lui. Een speelse glimlacht doemt op en ik schud lachend mijn hoofd. Die lui zijn gestoord.
Uiteindelijk weet ik mijzelf volledig uit bed te wurmen en doe het netjes opgevouwde uniform aan. Met mijn haar doe ik niet veel. Slechts een kam er doorheen en het zit precies zoals het zou moeten zitten.
Opgelaten verlaat ik de kamer. Ik zit er toch wel mee dat er iets met Harry aan de hand is. In de grote zaal is hij ook niet te bekennen. Vluchtig ga ik naast Ronald zitten en kijk hem even vragend aan terwijl ik naar de onzichtbare lege plek wijs, waar ik nu dus zit. "Waar is hij?" Langzamerhand begin ik mij toch wel zorgen te maken over die knul. Dit is niet het eerste vreemde wat ik over hem hoor. Er zal waarschijnlijk iets in de vakantie zijn gebeurd wat hem van het padje heeft gebracht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld