Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TVDORPG]Going Back To Mystic Falls

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Le moi:
Abigail Rosalinda Olivia Carter Mayson||17 years||Picture
Damon Salvatore

Le toi:
Meisje
Stefan Salvatore

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alicia Wright ¥ 18 jaar ¥ Ginger btw
Stefan Salvatore

Alicia Wright,
Na een half uur hardgelopen te hebben, stond ik midden in de woonkamer mijn ouders met een geërgerde blik aan te kijken. Het was niet de eerste keer dat ze discussieerde over de meest onnozelste dingen, zoals het uitlaten van de hond of het klaarmaken van het avondmaal. "Kunnen jullie alsjeblieft stoppen? Er zijn nog andere mensen in huis die echt totaal geen zin hebben in jullie discussie," zei ik waarbij ik duidelijk maakte dat ik het over mezelf had. Uiteindelijk stopten ze wel, maar dat gebeurde pas twee minuten nadat mijn vader het huis had verlaten. Ik rolde met mijn ogen en keek mijn moeder aan. "Moest dat nu echt?" Soms had ik het gevoel dat ik op twee vijfjarigen moest passen. Iets waar ik totaal niet tevreden mee was. "Ik ga naar school," zei ik waarna ik mijn tas beetpakte en mijn zonnebril opzette. "Kom je thuis?" Ik haalde mijn schouders op terwijl ik alvast naar de voordeur liep. "Ligt eraan of ik wat ga doen met mijn vriendinnen. Ik app je wel," zei ik nog voordat ik de deur uitliep en in mijn auto stapte om op weg te gaan naar school.

Stefan Salvatore,
Ik zat in de woonkamer te staren naar de leegte die zich hier vulde. Ik liep nu al zo'n dertien jaar rond in New Orleans en sinds de terugkeer van the Originals, verlangde ik nu meer naar thuis dan ooit te voren. Klaus was misselijkmakend. Elke dag weer hoorde je nieuws over mensen die op gruwelijke wijze werden vermoord. Ik verdacht zelfs Damon ervan toen ik nog niet wist dat Klaus weer in de stad was. Ik stond op van de leren stoel en liep vervolgens de trap op waardoor ik uiteindelijk in mijn kamer terecht kwam. Het was een ruime kamer, maar de helft van de ruimte stond leeg en dan bedoelde ik ook echt leeg. Het merendeel van mijn troep lag in de woonkamer, zoals boeken waarvan ik gepland had dat ik ze ging lezen of mijn dagboeken die min of meer kostbaar voor me was. Kwam omdat ik alleen mijn kamer gebruikte voor als ik ging slapen of als ik ruzie had met Damon, iets wat veel minder voorkwam dan voorheen. Ik trok een shirt uit mijn kledingkast en verwisselde hetgeen wat ik daarvoor aanhad. Dat ik weg wilde uit deze stad, zou ik later wel bespreken met mijn broer.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik haalde een hand door mijn blonde haar heen, terwijl ik mezelf voor een laatste keer in de spiegel bekeek. Ik pakte mijn tas van de grond en hing hem over mijn schouder heen. Ik keek naar het armbandje wat om mijn pols heen hing en beet zachtjes op mijn lip. Oom Joe vertelde me altijd dat dit nog het enige was dat ik van mijn moeder had. Ik had het al zo lang dat ik me herinneren kon en hierom koesterde ik het ook enorm. Mijn moeder was namelijk bij mijn geboorte overleden en mijn vader, omdat hij de pijn van het missen van mijn moeder niet aan kon, heeft een aantal weken erna zelfmoord gepleegd. Zodat hij weer bij haar kon zijn, zoals mijn oom dat altijd zei. Oom Joe was degene die daarom voor me zorgde. En ik was hem dan ook meer dan dankbaar. Kort schudde ik mijn hoofd om die gedachten van me af te zetten en liep uiteindelijk naar beneden toe. Joe stond in de keuken en duwde een bagel in mijn handen voor onderweg en mijn lunch in mijn handen. "Ik zie je vanmiddag weer" vertelde ik hem, voor ik een kus op zijn wang drukte en uiteindelijk naar de voordeur liep en naar buiten ging. School was maar een paar straten verderop, dus dat kon ik makkelijk lopen. Ik keek om me heen en nam ondertussen een hapje van mijn bagel, terwijl ik in een rustig tempo naar school toe liep.

Damon.
Met een verveelde blik keek ik om me heen. Dit was nu al de zoveelste keer dat ik in een van de lokale bars wat zat te drinken. Maar wat kon ik anders? Ik verveelde me hier. Had het na 13 jaar eigenlijk wel weer gezien. En sinds Klaus met zijn zielige familie weer terug is in New Orleans is alle plezier in een klap verdwenen. Klaus kaapte het elke keer weer voor zijn neus weg en zo niet, dan maakte hij het wel duidelijk dat dat niet zo heel erg slim was. Niet dat ik me de stuipen op het lijf liet jagen, integendeel. Een beetje uitdagen had Damon wel nodig gehad, aangezien niemand voor Klaus hem ooit wat gezegd had. Niet alleen dat had er voor gezorgd dat hij wee weg wilde uit New Orleans. Hoe ik het ook haatte om het toe te geven, mistte hij zijn thuis. Ik wilde gewoon terug naar de plek waar ik thuis hoorde. Ik wist niet hoe mijn broer hier over dacht, maar een ding was zeker. Ik ging terug naar Mystic Falls. Het liefst vandaag nog. En of Stefan met hem mee ging, maakte hem niks uit. Dat zou zijn keuze niet veranderen. Kort schudde ik mijn hoofd en betaalde de serveerster voor mijn drankjes. Ik stond op en ging terug naar het appartement waar ik en mijn broer verbleven. Ik had genoeg rondgehangen in die bar voor vandaag.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alicia Wright,
Ik reed over de straten terwijl ik ondertussen luisterde naar de muziek van de radio. Vroeger ging ik gewoon met de fiets. Ik woonde niet héél ver van school vandaan, maar sinds ik de auto van mijn vader mocht overnemen, ging ik steeds vaker met de fiets in verband met de tijd. Uiteindelijk kwam ik aan op het parkeerterrein van de school. Ik parkeerde zoals altijd bij het deel waar het leeg was en stapte vervolgens de auto uit waarna ik naar het schoolplein liep. Mijn vriendinnen stonden ergens achterin te praten met de vrienden van Alison's broer. Alison was normaal heel rustig, maar na een moeilijke periode ging het steeds slechter met haar dus besloot ze van school af te gaan. Sindsdien hield niet alleen ik, maar ook de rest van mijn vriendinnen groep contact met haar broer. "Hoe was het feest?" Een lichte greens gleed over mijn gezicht toen iedereen's ogen gericht op mij waren. Tot nu was iedereen er, buiten Abigail. Waarschijnlijk zou ze zo meteen wel komen opdagen. Anders had ze wel een bericht gestuurd dat ze niet kon komen, zoals ze de meeste keren deed.

Stefan Salvatore,
Het duurde niet lang of ik hoorde de voordeur open- en dichtgaan. À la minute stond ik recht en bewoog ik mezelf op vampiersnelheid naar de voordeur. "Damon," zei ik toen ik hem in de opening zag staan. Vroeger was het heel normaal dat alleen Damon de voordeur kon openen, maar op dit moment kon je niet zeker van je zaak zijn. Klaus deed de vreemdste en onverwachtste dingen als hij iets van je wilde. Ik wilde vragen waar hij was, maar toen de sterke geur van drank mijn neus binnendrong, kon ik er al meteen duidelijk uitmaken dat hij niet gewoon door de straten van New Orleans liep. Hij was bij een bar, wat eigenlijk altijd wel te verwachten was. Ik keurde het niet goed, maat stoppen met alcohol zou hij nooit doen. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek recht in de ogen van Damon. "Wil je hier langer blijven?" kwam er totaal onverwachts uit. Misschien vroeg het niet op het goede moment, maar dan kon ik nog lang wachten totdat het wel het goede moment daarvoor was. En om daar lang op zitten te wachten, was niet bepaald het leukste wat ik deed. Ik draaide me om en liep naar de koelkast.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Uiteindelijk liep ik op een rustig tempo de straat in waar mijn school zich bevond en stak het laatste stukje bagel, wat diende als haar ontbijt, in haar mond en at dat rustig op. De school werd steeds groter en groter werd naar mate ze steeds verder de straat in liep. Eenmaal bij school aangekomen liep ze ook rustig het plein op, terwijl ze haar blik rond liet gaan op zoek naar haar vriendengroep. Haar vriend, Matt, was jammer genoeg al geslaagd en was nu in training voor de politie. Iets waar ze stiekem ook heel trots op was geweest. Wanneer ze het groepje had zien staan waar ze mee om ging begon ze te glimlachen. Rustig liep ik er naar toe en begroette wat mensen die ze onderweg tegen kwam. Ik kende veel mensen van school. Sinds een jaar of 2 zat ik bij de cheerleaders en dat maakte je gelijk 'populair'. Niet dat ze daar ook maar enig sinds om gaf, maar dat zorgde er wel voor dat ze enorm veel mensen kende. Wanneer ik me eenmaal bij de groep voegde, werd ze ook hier door meerdere begroet. "Hi guys" groette ze terug, terwijl ze uiteindelijk naar haar vriendin Alicia keek. Een glimlach verscheen er rond haar lippen. 'Hee you. Hoe was het feestje?" vroeg ze haar uiteindelijk.

Damon.
Nog voor hij de deur dicht had gedaan,hoorde hij hoe er iemand recht ging staan en naar de voordeur toe kwam lopen. Aan zijn stem te horen was hij er niet helemaal vanuit gegaan dat ik het was die in de deuropening stond. Grijnzend schudde ik mijn hoofd. "Ik ben het maar. Klaus is zich nu waarschijnlijk aan het vermaken met wat mensen" zei ik Stefan. Natuurlijk wist ik het helemaal niet zeker, maar dan nog. De vraag die zijn broer hem vervolgens stelde, verbaasde me ergens toch. Ik had natuurlijk wel gehoopt dat mijn kleine broertje met me mee zou gaan. Weg van New Orleans. Misschien dat hij helemaal niet terug wilde naar Mystic Falls,net zoals ik zelf, maar wilde hij alleen weg. Niet dat het heel veel uitmaakte. De twee broers vonden elkaar altijd weer terug. Ook al kon het de ene keer langer duren dan de andere. Of ze het nu wilde of niet Toch vonden ze elkaar weer. Ik besefte me dat ik nog steeds geen antwoord gegeven had op de vraag die hij me zojuist had gesteld. Ik knikte. "Hoe zal ik het zeggen. Deze stad begint me meer dan te vervelen. Ik moet zeggen dat ik het hier wel weer gezien heb" gaf ik toe. "Ik zat er aan te denken om terug te gaan. Naar Mystic Falls" voegde ik daar nog eens aan toe.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Alicia Wright,
Ik keek het schoolplein rond, zoekend naar Abigail, maar de blikken van de andere leerlingen zorgde ervoor dat ik vergat wie ik nu precies zocht. Er waren zoveel mensen die chagrijnig voor zich uitkeken, net alsof ze een kater hadden overgehouden van het feest twee dagen geleden. Ik trok mijn wenkbrauwen op en richtte me weer op de anderen die ondertussen doodleuk hun verhaal vertelden. ''- dus blijkbaar zette ik mezelf zo ongelooflijk voor schut dat mijn vriend nog steeds - Hey, Abigail!'' Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van Abigail. Glimlachend zette ik mijn zonnebril. ''Hé,'' zei ik, gevolgd door de schoolbel die over het lawaai heen tetterde. Leerlingen duwden zich door de eerste voordeuren heen terwijl ik wachtte op het moment dat het geluid gedempt was. Op tijd in de les kwam ik toch wel.
''Het feest begon goed, maar op een gegeven moment had mijn ene vriend zoveel gedronken dat ik me meer moest richten op hem dan op het feest dus bepaald leuk was het niet. Hoe ging het bij jou?'' Ondertussen liep ik de school binnen. De late leerlingen renden over het inmiddels lege schoolplein terwijl het rumoer op de gangen van de school verderging.

Stefan Salvatore,
Ik maakte duidelijk dat ik geluisterd had, maar ging er verder niet op in. Dat Klaus zich aan het vermaken was door mensen van hun levens te beroven, zou maar al te goed kunnen kloppen. Ik opende de koelkastdeur en haalde een glas tevoorschijn die tot de helft gevuld was met dierenbloed. Iets wat ik had overgelaten van mijn vorige jacht voor het geval dat. Ik sloot de deur weer waarna ik op de bank ging zitten, met het glas dat ik op de tafel zette. Terwijl ik verder luisterde, dacht ik na over Mystic Falls. We konden altijd terug. Er waren genoeg huizen of appartementen beschikbaar die mensen verkochten of te huur hadden. De laatste tijd wilden namelijk steeds meer mensen Mystic Falls uit. Maar het liefste trok ik weer in, in ons eigen, vertrouwde huis. Ik wist alleen niet of dat wel mogelijk was. Ik nam een slok bloed en richtte me vervolgens weer op Damon. ''Wanneer?'' Ik vroeg me alleen af hoe Mystic Falls was geworden. Ik had wel nieuws gehoord op de TV, maar bepaald positief was het niet. Maar het aantal moorden was wel minder geworden. Waarschijnlijk omdat Damon nu weg was.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail
Ik haalde een hand door mij lange blonde haar heen, terwijl ik zodra het wat rustiger werd, de laatste groep van de menigte naar binnen liep. Ze zouden toch niet te laat komen. Niet nu ze toch al binnen waren. Daarom liep ze ook rustig door de steeds rustiger wordende gangen heen, op weg naar het goede lokaal. Ze fronste dan ook wanneer er mensen waren die hun nog steeds gehaast voorbij liepen. Afkeurend schudde ik mijn hoofd. Uiteindelijk luisterde ik naar Alicia, die een antwoord gaf op de vraag die ik haar had gesteld en knikte als teken dat ik ook daadwerkelijk naar haar aan het luisteren was, omdat ik mijn blik weer voor me had gericht. Aangezien ik niet tegen de haastende mensen aan wilde botsten. Daar stond ik nu ook weer niet op te wachten. Wanneer ze mij dezelfde vraag stelde, glimlachte ik even en knikte kort voor ik ook echt antwoord gaf. "Het was leuk" zei ik haar. "Al zijn er geen bijzonder dingen verder gebeurd' voegde ik daar aan toe. Ik had me echt prima weten te vermaken, zoals ik er vanuit was gegaan dat iedereen zich eigenlijk wel vermaakt had de afgelopen dagen.
Ik beet even op mijn lip, terwijl we nu toch echt door de haast lege gangen heen liepen. Er liepen misschien nog een aantal andere rond, die net als zij niet zoveel haast leken te hebben. Waarom zouden ze ook. Ik had het eerste uur Engels en uit ervaring wist ik dat de man zelf ook altijd laat aan kwam zetten en dat ze zich eigenlijk nooit zo hoefde te haasten zo op de vroege ochtend.

Damon.
Ik volgde de bewegingen die mijn jongere broertje maakte, wanneer hij voor zichzelf een glas dierenbloed klaar begon te maken. Afkeurend schudde ik mijn hoofd. Ik heb nooit gesnapt hoe hij dat spul kon drinken. Het smaakte vreselijk. Daarbij was mensenbloed gewoon het beste en daar hoefde ze je tegenwoordig niet eens voor te bijten. Met dank aan de ziekenhuizen. En wanneer je het wel deed, dwong je ze het gewoon te vergeten. Zo simpel was het. Kort haalde ik mijn schouders op. Het was immers de eigen keuze van mijn broer geweest en zo lang hij mij er niet in mee sleepte, vond ik het meer dan prima. Ik zag hoe hij zich eindelijk weer tot mij richtte en hield mijn hoofd een klein beetje schuin bij de vraag die hij me stelde. Die had ik aan zien komen en had hem dan ook niet meer dan verwacht. Ik had er dan ook al over na gedacht. Ik had er heel veel over nagedacht en dat zorgde er voor dat hij zo snel mogelijk wel wilde hier. Hij keek zijn broer aan en haalde kort zijn schouders op. "Ik weet het niet. Zo snel mogelijk. Het liefst vandaag nog" gaf hij als antwoord. Waarom nog langer blijven wanneer ze gewoon zo weg konden gaan. Sinds de originals weer terug waren in hun stad, was er eigenlijk niet veel meer aan en om eerlijk te zijn was er iemand in Mystic Falls die hij maar al te graag op wilde zoeken.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Stefan Salvatore,
"Het liefst vandaag nog." Ik zette het glas neer terwijl ik roerloos naar voren keek. Ik geloofde dat ik veel te doen had voor vandaag. "Dan gaan we vandaag nog," zei ik waarna ik mijn glas leegdronk en vervolgens opstond. Er was veel te doen als je op dezelfde dag nog wilde verhuizen, maar het belangrijkste was dat je in ieder geval een ander huis had gekozen die toevallig ook geen bewoners meer had. Anders moest je nog langer wachten op het moment dat zij het huis verlieten. Ik liep naar de oude, houten kast van de woonkamer en opende een la waaruit ik zowel mijn als Damon's laptop tevoorschijn haalde. "We kunnen online kijken, maar als je wilt kunnen we ook rijden naar het dorp?" Ik wierp mijn vragende blik op Damon die nog altijd voor de voordeur stond. Ik was geen voorstander van haasten, maar dit keer lag het anders. Er was geen vreude meer te bekennen in deze stad. Geen mensen die met een glimlach over de straten liepen of bars die volzaten met mensen. Nee, in plaats daarvan liepen de bewoners met een angstige blik rond te kijken en waren er hooguit vijf andere mensen te bekennen in de bars. Iedereen wilde weg. En zo dus ook wij. Ik opende alvast de laptop en startte het terwijl ik ongeduldig wachtte op het antwoord van Damon. Als hij vandaag weg wilde, konden we maar beter alles meteen uitzoeken voordat we dat nog in de late middag moesten regelen. Koffers inpakken nam al genoeg tijd in beslag. Vooral nu we alles uit het huis moesten verhuizen.

Alicia Wright,
"Toevallig nieuwe mensen leren kennen?" Nieuwsgierig trok ik een wenkbrauw op. Waarschijnlijk stond iedereen al of in het lokaal en of ze nu wachtten of bezig waren met de les, deed me niet veel. Elke docent trapte in de raarste smoezen dus ook nu zou het niet uitmaken of je te laat kwam. Een lichte glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik bij mijn kluis stond. Overige spullen, zoals mijn gymkleren of boeken die ik nu momenteel niet nodig had, stopte ik weg in kluis voordat ik weer mijn pad vervolgde naar het klaslokaal. Uiteindelijk, toen we bij het lokaal kwamen, liep ik in stilte het lokaal binnen. Alsof ik gewoon optijd was en ik gevolgd werd door de rest van de leerlingen. Iets wat het goede was, want zodra ik op mijn plaats zat, merkte ik al snel dat de docent niets gemerkt had. Hij was te druk bezig met het opstarten van zijn laptop wat altijd lang duurde. Ik zette mijn tas op de grond en keek naar Abigail. "Dus ik zat erover na te denken om te gaan werken. Heb je enige ideeën?" Ik kon gaan werken bij mijn ouders bedrijf, maar ik was allang blij als ze weg waren dus als ik die uren moest omruilen om te gaan werken bij hen, zou dat alleen maar onplezierig worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld