Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft Lena

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
It's a dangerous world. We can hate each other, we can fight with each other,
we can save each other and we can fall in love with each other.

Jij: jongen
Ik: Alys Malia Argent '17' + begin
Alys is een meisje met lang golvend oranje haar en groene ogen. Ze is 17 en best een klein. Maar vergis je niet; ze weet hoe ze moet overleven. Ze kan overweg met alle wapens en is best goed in vechtsport. Maar haar specialiteit is toch wel boogschieten, iets wat ze van haar vader heeft geleerd. Haar moeder heeft ze nooit gekend, en veel weet ze ook niet over haar. Haar vader praatte nooit over haar dood, iets waar Alys zich door de jaren heen bij neer heeft gelegd. Ook heeft ze een broer, Tyler, met wie ze een erg goede band had. Ze waren onafscheidelijk en deden alles samen. Vlak nadat het virus was uitgebroken, werden haar vader en haar broer meegenomen door het leger. Ze was er kapot van en is altijd naar ze blijven zoeken. Alys weet niet goed hoe ze met haar emoties moet omgaan en is vaak erg in zichzelf gekeerd. Ze kan eigenlijk ook niet anders, aangezien ze al een lange tijd in haar eentje overleeft. Ze is erg koppig, en zal niet snel bevelen van anderen aannemen. Alys komt dan ook vaak een beetje arrogant over, terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet is. Ze is niet snel bang en vecht voor de mensen die haar lief zijn. Ze zal er alles aan doen om ze te beschermen.

uiterlijk:

Alys:
Ik loop over een weg aan het rand van het bos, opzoek naar een plek om te kunnen overnachten. Ik haal een hand door mijn haar. Fijn... zo ga ik dus nooit een goede slaapplek vinden. Ik heb al een paar uur deze weg gevolgd, en nog niks gevonden! Was Tyler maar hier, hij had wel geweten wat ik moest doen. Hij was toen hij klein was al veel bezig met survival. Ik mis hem zo erg... Gefrustreerd loop ik verder. Dan zie ik ineens in de verte wat auto's staan. Als ik een beetje geluk heb, zijn er nog bruikbare spullen of voedsel te vinden. Met mijn pijl en boog in aanslag loop ik voorzichtig naar een van de auto's toe en open de kofferbak. Ik grijns lichtjes als ik een handpistool vind. Ik check even of er nog kogels in zitten en stop het pistool in mijn rugtas. Alles is schaars in deze tijden, en je weet maar nooit wat je tegenkomt. Bovendien, misschien heb je het later nog hard nodig. De laatste tijd heb ik het erg zwaar gehad. Ik heb amper voedsel kunnen vinden, op een handje bessen in het bos na. Het flesje water dat ik bij me had is ook al op, en schoon drinkwater is hier niet snel te vinden. Ik slaap vastgebonden met touw in een boom. Op de grond slapen is gevaarlijk, er kan zomaar een grote groep walkers langs komen. Ook zijn er wat bendes, die mensen als ik maar al te graag dood willen hebben. Zij geloven erin dat de mensheid eerst moet uitsterven, voordat we overnieuw kunnen beginnen. Zelf vind ik dat onzin, waarom zou je de overlevenden doden? Ik bedoel, had de virusuitbraak niet voor al genoeg doden gezorgd? Ik schrik op uit mijn gedachten als ik een geluid achter me hoor. Snel draai ik me om en houd mijn adem in, met de pijl gericht op waar het geluid vandaan kwam. Een walker komt achter de bomen vandaan. Opgelucht haal ik weer adem. Gelukkig is het er maar eentje, en niet een hele groep. Ik schiet de pijl door het hoofd van de walker, en doe de boog weer op mijn rug. Ik kijk nog een paar keer rond om zeker te zijn dat er niet meer walkers volgen en loop dan voorzichtig naar het lichaam toe. Mijn rechtervoet zet ik op het hoofd, waarna ik de pijl eruit trek en weer terug stop in het kokertje op mijn rug. Ik moet zuinig doen met de pijlen die ik nog heb, ze zijn erg moeilijk om te vinden. Ook is het een van de beste wapens die je kan hebben in deze tijd; je kan van een afstand doden, maar zonder te veel geluid te maken. Anders lok je nog meer walkers naar je toe. Ik loop terug naar de auto en zuchtend ga ik met mijn rug tegen de auto aanzitten.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Ik; Jack Grey-18-
Jack is een jongen met een lieve lach en mooie bruine ogen. Hij kan goed met verschillende wapens over weg en kan snel rennen. Hij had een moeder,vader en een broer. Toen het virus was uitgebroken, schuilden ze voor een lange tijd in een kelder vol eten en wapens. Na een hele tijd raakte het voedsel op en besloot zijn vader voedsel te halen. Zijn vader kwam niet terug en zijn broer besloot om hem te zoeken en ondertussen eten te halen. Ook zijn broer kwam niet terug. Na drie dagen honger hebben geleed besloot zijn moeder om eten te gaan halen. En zij kwam ook niet terug. Jack ging naar buiten en trof een verschrikkelijke wereld aan. Doden die leefden. Hij rende weg en rende het bos in. Hij kwam zijn vader als 'walker' tegen en kon hem niet vermoorden. Hij bond hem vast en liep toen weg. Hij kwam een groepje overlevende tegen. Ze vonden een kamp die beschermd was tegen de 'walkers' omdat er dikke muren om het kamp heen stonden. Ze zijn daar al een tijdje en hebben daar een vredig bestaan. Jack kan niet goed met zijn frustraties en gevoelens omgaan en reageert daarom vaak bot. Jack is ook erg zelfstandig en doet dingen graag alleen ook al weet hij dat samenwerken beter is. Hij is erg nieuwsgierig en eigenwijs. Na zijn vele slechte eigenschappen heeft hij ook veel goeie eigenschappen. Hij is erg lief, aardig en heeft een hart van goud. Als hij om iemand geeft doet hij er alles om, om diegene te redden.

Ik pak mijn wapen stevig vast en loop doelbewust door. ‘Hey Jackie. Waar ga je heen?’ Voordat ik het weet slaat diegene een arm om mijn heupen. Gelijk weet ik wie het is. ‘Ella laat me los. Ik ga naar het bos. Ik moet even wat bessen verzamelen.’ Ella is een meisje uit onze kamp. Ze is even oud als mij en best knap. Een probleempje, ik kan haar niet uitstaan. Ze is ijdel, arrogant en te zeker over haar zelf. Ze flirt elke keer met me en ik word er af en toe echt gek van. Ze is jammer genoeg de enigste van rond mijn leeftijd. ‘Oké zie ik je later’ en ze streelt met haar vingers langs mijn wang. Ik sla haar hand zachtjes weg en zucht onhoorbaar. ‘Ik ga. Zeg tegen Simon dat ik in het bos ben.’ Simon is de leider van onze groep. Hij is erg aardig maar heeft ook zijn harde en gemene kant. Met mijn geweer in mijn hand en een mes in mijn broekzak loop ik richting het bos buiten de veilige muren waarin we leven. Ik maak de poort open en sluit hem daarna gelijk weer als ik buiten de poort sta. Gelijk sta ik al in het bos. Ik loop door met een snelle pas en loop zonder doel verder het bos in. Ik ga op een boomstronk zitten en kijk om me heen. Het word steeds donkerder dus ook gevaarlijker. Ik moet maar eens terug voordat ik straks gebeten word door een ‘walker’ of gevangen of vermoord word door mensen die vinden dat we allemaal dood moeten. Als ik bladeren hoor ritselen draai ik me om, richting de plek waar het geluid vandaan komt. Ik zie een ‘walker’ richting me toe lopen. Hij is gelukkig maar in zijn eentje. Ik sta zuchtend op en pak mijn mes. Ik loop naar hem toe en hou zijn hoofd vast met mijn hand. Ik druk mijn mes naast mijn hand in zijn hoofd. Hij zakt door zijn benen en valt neer. Ik zet mijn voet op zijn hoofd en trek mijn mes eruit. ‘Zo nog een minder’ zeg ik tegen mezelf. Mijn liefste wapen blijft toch een geweer alleen de nadeel is dat hij te veel geluid maakt en dat ‘walkers’ aan trekt. Ook zijn de kogels na een tijdje op. Ik nog eventjes walgend naar de ‘walker’ en loop terug naar het kamp. Nadat ik de poorten ben ingedrongen word ik tegen de muur gedrukt. ‘Waar heb je uitgehangen. Je weet dat je niet zonder toestemming de poorten uit mag.’ Ik kijk in de ogen van Jake. ‘Rustig gast. Ik werd voelde me opgesloten en wauw de vrijheid weer eens voelen. Wat bemoei jij er trouwens mee.’ Ik druk hem weg en wil weglopen totdat ik een vuist tegen mijn kaak voel. Mijn handen grijpen naar mijn kaak en ik kreun pijnlijk. ‘Waar slaat dat op.’ Kwaad kijkend kijk ik hem aan. ‘Ik ben de tweede leider hier en dat weet je. Dit is je verdiende loon en verdwijn nu voor mijn ogen’ bijt hij me toe. Kwaad loop ik weg met mijn hand nog steeds op mijn pijnlijke kaak gedrukt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik staar een beetje voor me uit. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.. Ik moet steeds maar denken aan mijn vader en Tyler. Zouden ze nog leven? Ik heb moeite om mijn tranen binnen te houden. Ik lik even over mijn lippen die droog aanvoelen, en besluit dan maar weer verder te gaan. Ik heb geen tijd om over zulke dingen na te denken. Ze maken me alleen maar kwetsbaar... Ik leun op mijn handen en duw mezelf omhoog, waarna ik weer verder loop. Waar moet ik heen? Ik kijk even rond en besluit richting het oosten te lopen. Daar zijn de meeste bomen en heb ik dus de meeste kans op een goede slaapplek. Ik loop dan naar het bos toe, opzoek naar een goede boom om in te kunnen slapen. Als ik eenmaal in het bos ben, loop ik in een snel tempo door, terwijl ik goed om me heen kijk. Mijn boog houd ik stevig vast in mijn hand, de pijl naar voren gericht. Ik moet voor alles voorbereid zijn. De tijd gaat voor mijn gevoel erg sloom, uren lijken voorbij te gaan. Gelukkig kwam ik onderweg niemand tegen, en ik stop even met lopen als ik een grote boom zie. Het is ondertussen al donker geworden, en ik besluit om hier te gaan slapen. Snel haal ik het touw uit mijn rugtas, en begin met het klimmen. Ik klim van tak naar tak, en ik let goed op of ik niet op een te zwakke tak sta of mis stap. Als ik ongeveer 5 meter hoog zit op een grote tak, bind ik mezelf vast. Ik begin bij mijn benen en eindig bij mijn buik. Mijn armen bind ik niet vast, als er dan gevaar is, kan ik nog bij mijn wapens. Ik beweeg even erg veel om zeker te zijn dat de knopen strak genoeg zitten. Ik heb vroeger van mijn broer wat knopen geleerd, die hij had gevonden in zijn militaire survival boek. Ik heb die zo vaak met hem geoefend, dat ik ze goed in mijn hoofd heb zitten, en precies weet hoe ik ze moet maken. Ze zijn erg stevig, maar gelukkig makkelijk om er weer uit te halen. Dan kan ik het touw weer gebruiken, en hoef ik geen nieuwe te zoeken. Als ik zeker weet dat het touw goed zit, ga ik even in een goede positie zitten. Ik kan natuurlijk weinig bewegen aangezien ik strak vast zit. Als ik voetstappen hoor, kijk ik snel naar beneden. Zonder geluid te maken, pak ik mijn pijl en boog weer van mijn rug. Ik zie twee mannen mijn richting op lopen. Bijna elke bende die hier in de buurt rondzwerft, ben ik al een keer tegengekomen. De twee mannen zijn ook lid van een van die bendes, ik kan het zien aan de grote tattoos op hun armen. Daarop staat de naam van de bende: The Wolves. Ze zijn nergens bang voor, en zullen alles doen om aan spullen te komen. Ik heb al een keer met ze te maken gehad, en kon nog net ontsnappen. Voorzichtig richt ik een pijl op ze, en wacht rustig af. Ik dood geen mensen, tenzij ik echt niet anders kan. Als ik gewoon lang genoeg wacht, lopen ze hopelijk langs de boom heen zonder maar iets te merken. Ik vloek binnensmonds als een kleine tak uit de boom valt. Shit, nu ben ik erbij. Ik pak mijn boog nog steviger vast, en trek de pijl wat naar achter. Net als een van de mannen naar boven wil kijken, klinkt een keiharde schot. De mannen zijn erdoor afgeleid en lopen weg. Grijnzend kijk ik ze na, de sukkels. Als ik daar had gestaan, had ik allang doorgehad dat er iemand in de boom zat. Ik stop de pijl weer in het kokertje, en doe de boog op mijn rug. Nog even kijk ik om me heen, om zeker te zijn dat ze weg zijn. Ik probeer nog wakker te blijven, maar lang hou ik het niet vol. Mijn ogen vallen langzaam dicht en ik val in een diepe slaap.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Ik heb slecht geslapen omdat ik telkens aan het woordje tussen Jake en mij moest denken. Ik ben al aangekleed en heb al een appel opgegeten. Ik loop met mijn wapen over de maar al te rustige kamp. Iedereen ligt nog te slapen, geen een is wakker. Het is een uur of 8 denk ik. De zon schijnt zachtjes maar toch vind ik het al bloedheet. Ik pak een pen en papier en schrijf een brief aan Simon. Simon, ik ben in het bos. Ik zoek wat appels en kom dan wel terug. Ben ik voor tien uur nog niet terug ga me dan maar zoeken- Jack. Ik plak het briefje op de deur van Simons huis en loop dan naar de hekken. Ik maak het hek open en loop naar buiten. Ik sluit het hek en loop het bos in. In het bos is het een stuk koeler dan in het kamp. In het kamp is maar een paar delen beschut door bomen. Voor de rest is in huis het enige koele plek wat je kan vinden. Ik ben gelukkig nog geen een 'walker' tegen gekomen. De vreselijk uitziende 'monsters' beginnen mijn keel uit te hangen. Ik heb een hekel aan ze. Verschillende personen die ik ken zijn door ze gebeten. Bijvoorbeeld Jerry. Jerry hoorde bij onze groep totdat hij gebeten werd. Ik wauw hem redden maar het was te laat. Ik zie nog steeds die vreselijke beelden voor me. Ik schud de gedachte van me af en loop doelbewust door. In de verte zie ik een boom vol met appels. Ze hebben een rode kleur en zien er erg smakelijk uit. Ik loop naar de boom toe en ga op mijn tenen staan. Ik pak een appel en bestudeer hem. Hij ziet er eetbaar uit. Ik snij met het schone mes de appel open en sap lekt eruit. Hij ziet er goed uit en ik neem voorzichtig een hap. Het proeft niet verkeerd. Ik neem nog een hap en gooi de rest de bosjes in. Ik kijk om me heen en zie niemand. Ik leg mijn pistool onder wat blaadjes vlakbij de boom. Ik steek het mes in mijn broekzak. Ik klim de boom in. Ik ga op een dikke tak staan en pluk wat appels die ik op de grond vol met zachte bladeren laat vallen. Ik pak mijn mes erbij en snij een appel die aardig vast zit los. Dan laat ik per ongeluk mijn mes vallen. Ik zucht verstaanbaar en klim de boom uit. Niet echt bewust van mijn omgeving pak ik mijn mes. Ik leg het bij mijn pistool neer en verzamel de appels die er redelijk goed uitzien. Ik leg ze allemaal bij elkaar neer en kies de beste vijf uit. Ik loop naar achteren en kijk naar de verzamelde appels. Opeens voel een scherp voorwerp tegen mijn keel. Ik hou voor een paar seconde mijn adem in en hoop dat het Jake is die me voor de gek houd. Als degene zachtjes begint te praten weet ik dat het niet Jake is maar een meisje.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik hoor het geluid van fluitende vogels. Ik zucht zacht, ik moet zo dus weer verder. Moe wrijf ik in mijn ogen. Ik heb dan wel lang kunnen slapen, maar je slaapt niet al te lekker in een bos met walkers op de loer. Ik blijf nog even voor een paar minuten zitten, maar begin al snel met het loshalen van het touw. Dan heb ik dat ook weer gehad.. Ik heb ondertussen al rode strepen op mijn lichaam gekregen van het ruwe touw. Maar ik heb geen keus, het was of dit of op de grond slapen. Nou dan weet ik het wel.. Ik haal even een hand door mijn haar, dat nu erg in de weg zit. Het was ondertussen al erg slordig geworden. Dat kan ook eigenlijk haast niet anders, ik overleef al een jaar in de bossen. Ik haal een elastiekje van mijn pols, en doe mijn haar in een slordige staart. Dan hangt het tenminste niet meer in mijn gezicht. Het was erg warm voor een ochtend. Ondanks alle bomen die voor schaduw zorgen, schijnt de zon erg fel in mijn gezicht. Ik stop het touw weer in mijn rugzak en doe hem dan op mijn rug. Voor een tijdje bleef ik rond het bos staren. Het zag er echt zo mooi uit.. Als je het zo ziet, zou je haast niet denken dat de wereld aan het vergaan is. Het doet me denken aan vroeger, toen alles nog normaal was. Ik glimlach even bij die gedachte, maar dan zie ik iemand lopen. Mjjn ogen worden groot. Voorzichtig leun ik iets meer naar voren zodat ik het wat beter kan zien. Het is in elk geval geen walker, dat kan ik wel zien. Ik knipper nog een paar keer met mijn ogen. Er loopt een jongen richting de boom waar ik inzit... Zou het een lid van een bende zijn? Nee, dat kan niet.. Hij heeft geen tattoos of de typische bendekleding die ze allemaal dragen. Een paar meter voor de boom stopt hij ineens met lopen. Voorzichtig pak ik een pijl uit de koker, en mijn boog van mijn rug. Hij klimt de boom naast me in, zo te zien een appelboom. Die was me gisteravond helemaal niet opgevallen... Even raak ik in paniek. Straks ziet hij me! Ik richt de pijl op hem en volg elke beweging die hij maakt. Maar hij lijkt me niet opgemerkt te hebben, en klimt rustig door. Na een paar minuten appels plukken klimt hij gelukkig de boom weer uit. Ik heb zo'n honger.. Wat ik wel niet allemaal zou doen om wat te eten.. Ik schud de gedachte aan voedsel weg. Dat maakt de honger alleen nog maar erger. Bovendien heb ik grotere zorgen op dit moment. Zoals de jongen die hier vlakbij staat. Zo stil mogelijk klim ik een paar takken omlaag. Bij de laatste paar takken ga ik klaarstaan om uit de boom te springen. Het kost me te veel tijd om verder te klimmen. Ik wil niet riskeren dat hij me ziet en me kan doden. Ik zag toen hij in de boom klom wat wapens op de grond liggen. Tegen de tijd dat ik dan op de grond sta, staat hij al voor me met een pistool op mijn hoofd gericht. Ik spring van de tak af, en kom met een goede landing op de grond terecht. Ik sluip vanachter naar de jongen toe, die nog steeds niets door lijkt te hebben. Mijn boog doe ik snel weer op mijn rug. Voordat hij kan reageren, zet ik een pijl tegen zijn keel. Met beide handen houd ik de pijl stevig vast zodat hij nergens heen kan. "Wie ben jij?" vraag ik zacht. Ik wil natuurlijk niet walkers naar ons toe lokken.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Ik begin sneller adem te halen. Nu wil ik graag dat het Jake is maar jammer genoeg is dat niet zo. 'Dat gaat jouw niets aan' bijt ik haar toe. Ik voel het scherpe voorwerp dichter tegen mijn keel aan gaan. 'Oké dan, ik ben Jack.' Het scherpe voorwerp gaat iets losser van mijn keel. Het is heel erg stil. Je hoort af en toe een vogel eventjes fluiten wat erg speciaal is. De meeste vogels zijn opgegeten door 'walkers'. Als het scherpe voorwerp van mijn keel word gehaald, wil ik wegrennen. Voordat ik ook maar een stap kan zetten word ik gedrukt en val ik op de grond. In de verte zie ik mijn mes en pistool liggen. Als ik die nou kan pakken kan ik hier misschien uit komen of tenminste mezelf verdedigen. Ik lig nog steeds op de grond met mijn ene arm uitgerekt in de hoop dat ik bij het pistool of mes kan. Ik heb hem bijna te pakken maar voel dan een harde klap tegen mijn maag. Ik krimp in elkaar en probeer de pijn te minderen door mijn buik stevig vast te houden met mijn armen. Ik kijk haar kwaad aan en probeer recht op te zitten. Ik word meegetrokken naar de boom en daar vastgemaakt met touw. Ik zeg niets meer en werk niet tegen. Straks als ik iets verkeerds zeg gaat ze me vermoorden en dat wil ik niet. Ik wil nog niet dood. Niet nadat ik al zo veel dingen heb gewonnen en heb meegemaakt. Tijd is mijn enige hoop voor nu. Ik volg elke stap en handeling die ze doet. 'Hoe heet jij?' Ik kan tenminste haar naam nog vragen. Ze ziet er niet uit of ze me wilt vermoorden. Ze heeft mooie groene ogen en lang oranje golvend haar. Toch kan ze af en toe eng overkomen met haar pijl en boog. De pijlen zo scherp als messen en kunnen je in een keer vermoorden. Ik sta onder de indruk dat een zo'n meisje me heeft overmeesterd. Ze is niet een van de langste maar toch heeft ze een gevaarlijke uitstraling om een of andere reden. Wat moet ik zeggen? Gewoon een gesprek beginnen? Ik heb geen idee wat ik moet doen. Ze is gevaarlijk en als ik iets verkeerds zeg kan ze me vermoorden. Door die trap in mijn maag weet ik genoeg waar ze instaat is. 'Zou je het touw iets losser willen maken, het snij namelijk in mijn huid.' Door de warmte draag ik korte mouwen en het touw snijd in mijn blote armen en het begint aardig pijn te doen. Nu moet ik alleen hopen dat Simon het briefje heeft gelezen en me rond tien uur gaat zoeken. Ik hoop maar niet dat Jake me gaat zoeken. Ten eerste zou hij me belachelijk maken en hij kan zelf ook een sukkel zijn en word hij zelf ook gevangen genomen. 'Maak ik je wat vragen? Heb je ook een kamp?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik merk aan hem dat ik hij me niet had verwacht. Als de jongen tegen me snauwt dat het me niets aangaat, grijns ik lichtjes. Hij is dus niet snel bang, maar ik ben dat ook niet. Ik druk de pijl harder tegen zijn keel aan en hij begint te praten. Hmm.. Jack heet hij dus. "Zie je, dat was toch niet zo moeilijk?" Ik houd de pijl weer wat losser vast en merk dat hij wil wegrennen. Ik duw hem op de grond en kijk hem weer grijnzend aan. "Zo snel kom je niet van me af" Wat denkt hij wel niet? Dat ik zwak ben omdat ik een meisje ben? Als het aankomt op overleven ben ik misschien zelfs nog beter dan de meeste jongens. Wanneer hij zijn arm uitsteekt en naar een wapen grijpt, zucht ik even verveeld en trap ik hem vol in zijn maag. Hij was echt zo dom bezig.. Als hij nou gewoon normaal deed, dan hoefde ik hem niets aan te doen en kwam hij er zonder verwondingen vanaf. Ik trek hem mee naar de boom, houd de pijl tegen zijn keel terwijl ik het touw uit mijn rugtas pak. "Moet ik je nou serieus vast gaan binden voordat je eindelijk stopt?" mompel ik gefrustreerd. Als ik het touw gevonden heb bind ik de jongen vast en kijk hem even aan. Hij was best knap en hij had van die mooie bruine ogen waar je zo in kan wegdromen. Nee, dit was nu niet het moment. Stoppen Alys. Ik wend mijn blik weer af. "Ik ben Alys" zeg ik zacht, waarna ik naar de grond staar. Wat moet ik nu? Ik kan hem moeilijk voor eeuwig vastgebonden laten. Ik wil ook niet dat hem wat overkomt. Ik wist wel beter, elk mensenleven was dierbaar in deze tijd. Als je zelfs dat al niet doorhad, wat was dan nog het nut om te leven? Als de jongen vraagt of ik het touw wat losser wil doen, lach ik klein. Ik knik dan even naar hem, en loop weer naar de boom toe. Ik snap dat het touw pijn begint te doen, ik heb de hele nacht met zo'n touw geslapen. Maar iets anders had ik niet, dus moest ik het er maar even mee doen. Ik stop de pijl en boog weer weg en voorzichtig doe ik het touw wat losser zodat het niet meer zo over zijn huid schuurt. Ik vraag me af waar hij vandaan kwam. Zou hij in een kamp leven, of ook in zijn eentje net als ik? Hij lijkt me niet echt een type dat in zijn eentje overleeft, en zo ziet hij er eerlijk gezegd ook niet uit. Zijn kleren zien er nog als nieuw uit vergeleken met de mijne. Die zitten helemaal onder de vlekken en gaten. Ik knik even naar Jack als hij vraagt of hij me een vraag mag stellen. "Nee, ik heb geen kamp." zeg ik, waarna ik hem weer aankijk. Ik was gewoon beter af in mijn eentje. Ik was niet iemand die graag met veel mensen was. En in deze tijden weet je nooit wie je wel of niet kan vertrouwen. Je staat versteld als je ziet wat mensen allemaal zouden doen om maar aan voedsel of wapens te komen. "Als je beloofd om geen poging meer te doen om te ontsnappen, dan maak ik je weer los" mompel ik naar hem. Wat was het nut om hem nog vastgebonden te laten aan de boom? Ik was niet iemand die graag mensen pijn deed. Als andere mensen dat bij mij zouden doen, zou ik ook graag weer losgemaakt willen worden. En als Jack toch wilde ontsnappen, had ik dat toch wel gauw genoeg door om hem te stoppen. Dan kon ik hem altijd weer vastbinden aan de boom.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:

Ik kijk haar aan en zeg dan mompelt 'ik beloof om niet weg te rennen.' Als ze me los maakt blijf ik zitten. Ik wil wel wegrennen maar ik weet toch dat ze me zo te pakken krijgt. Nu moet ik hopen dat het bijna tien uur is en Simon me komt zoeken. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' Ze lijkt niet zo oud, hooguit negentien ook al schat ik haar rond de achttien. Ik ga met mijn vinger langs mijn striemen maar focus me dan weer op het meisje genaamd Alys. Mijn wapens heeft Alys gepakt en bekijkt ze goed. Het verbaasd me dat ze me niet controleert of ik nog meer wapens heb. Ik laat mijn handen over de grond gaan starend naar de bomen in de verte wachtend op een teken van leven. De tijd leek niet om te gaan, voor geen seconde. Ik zei niets en zij ook niet.Na een tijd vallen mijn oogleden steeds verder dicht. Ik ga op de koude vloer liggen en maak mijn armen een kussen. Ik ben niet bang dat ze me vermoord in mijn slaap. En diep slapen doe ik de laatste tijd toch niet meer. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Ik lijk langzaam in dromenland te zakken totdat ik geritsel in de struiken hoor. Ik schiet overeind en kijk zoekend om me heen. In de verte zie ik een stuk of acht 'walkers' aankomen. 'Geef me een wapen, dan help ik je.' Ik zie dat ze twijfelt maar toch reikt ze me een wapen aan. Ik loop richting de 'walkers' en verstop me achter de bosjes. Ik kijk ze aan en loop dan op ze af. 'Hey stelletje losers' zeg ik luid maar niet te. Ze lopen op me af en ik steek de voorste neer door met mijn mes door mijn hoofd te steken. Ik ruk mijn mes uit zijn hoofd en hij valt dood op de grond. Een voor een steek ik ze neer terwijl Alys een paar neer schiet. Als ik de ene laatste neer steek en Alys met de laatste bezig is, zie ik mijn kans. Ik bedenk me niet en ren zo snel mogelijk weg. Ik spring over boomstronken en ren kris kras door het bos. Ik kijk achter me om te kijken of ze me ook achtervolgd is. Als ik maar een seconde achter me kijk, zie ik een steen niet liggen en struikel erover. Ik val plat op mijn buik op de grond. Ik kreun pijnlijk en probeer op te staan. Waarom moet mij dit altijd overkomen? Kan ik niet voor een keer gewoon ontsnappen en veilig en kamp bereiken? Ik sta op en zie een grote wond in mijn been. En nu maar hopen dat het niet gaat ontsteken. Ik wil wegrennen totdat ik weer op de grond val. Ik hoor Alys iets kwaads schreeuwen. Wat kan ik niet verstaan doordat ik meer bezig ben met het feit dat ik weer gevangen word genomen. In de verte ligt mijn mes, ver buiten bereik. Ik zucht zachtjes en blijf gewoon liggen. Ik zie nu pas dat ik ook een paar schaafwonden op mijn armen heb. Tuurlijk dat kan er ook nog wel bij. Ik draai met mijn ogen en zeg niets. Elk woord wat ik kan zeggen kan een verkeerd woord zijn en dat betekend het einde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Hij stemt met mijn voorstel in, en dan begin ik het touw los te maken. "Als je het ook maar probeert..." zeg ik dreigend tegen hem. Het is dat ik nog wel een beetje vertrouwen in de mensheid heb, anders had ik hem gewoon vastgebonden gelaten. Wel pak ik mijn pijl en boog er weer bij, en klem die tussen mijn handen. Dan heb ik tenminste een wapen als hij dan toch besluit om te vluchten. "Ik ben zeventien" Ik heb al wel vaker gehoord dat ik eigenlijk jonger lijk. Maar ik ben nou eenmaal klein, en kan daar weinig aan veranderen. Ondertussen heb ik zijn wapens al opgemerkt op de grond, en pak ze op. Ik laat mijn hand eroverheen glijden. Hoe komt hij aan zulke goede wapens? Hij moet wel een kamp hebben, dat kan niet anders. Maar ik vraag me af waar het dan is. Ik loop al een jaar rond in deze bossen, en ben nog geen kamp tegen gekomen. Of ze moeten het goed verstopt hebben.. Maar dat lijkt me niet zo logisch. Ik zal er dan vast wel pal langsheen zijn gelopen. Ik kijk weer even naar Jack, en zie dat hij zijn ogen sluit. Ik ben ook erg moe. Maar slapen kan ik nu beter niet doen. Als hij dan weggaat, heb ik helemaal niets door. En eigenlijk is dit ook wel een voordeel voor mij. Ik hoef nu tenminste minder op te letten of hij iets van plan is. Ik ben niet van plan om vandaag vermoord te worden. En al zeker niet door hém. Ik draai me snel om als ik geluid uit de struiken hoor komen. Er komen wat walkers uitgelopen, en blijkbaar hebben ze ons al opgemerkt. Jack is ondertussen ook al wakker geworden, en even twijfel ik of ik hem wel een wapen zou geven. Wat als hij het tegen me gaat gebruiken? Nee, dat zou hij denk ik niet doen. Hij weet maar al te goed dat hij me niets moet flikken. Ik stop zijn pistool in mijn zak, die ga ik hem zeker niet geven. Zijn mes druk ik in zijn handen, en richt een pijl op een van de walkers. Zonder te aarzelen schiet ik hem af, en hij komt in het hoofd van de walker terecht. Jack is al naar een walker toe gelopen en steekt hem neer met zijn mes. Ik pak nog een paar pijlen, en schiet de rest van de walkers ook neer. Snel kijk ik nog om of er nog meer walkers komen, en loop dan naar de lichamen toe. Ik ga een voor een langs de walkers en zet mijn voet op het hoofd om de pijl eruit te trekken. Ik stop ze weer terug in de koker op mijn rug, en wil net Jack bedanken dat hij me geholpen heeft als ik zie dat hij wegrent. Ik zucht even. Denkt hij nou echt dat hij zomaar weg kan rennen zonder dat ik hem te pakken krijg. Echt niet. Ik vloek even binnendsmonds. "Waag het niet!" roep ik hem kwaad achterna, waarna ik het op een rennen zet. Ik kan hem makkelijk bijhouden, ondanks alle zijweggetjes. Toch is hij wel erg snel. Ik zie hem vallen en lach even. "Karma" mompel ik zacht. Ik ren nog harder naar hem toe en wil hem net vastpakken als hij weer valt. Met een grote grijns op mijn gezicht loop ik naar hem toe en kijk hem aan. "Ik zei toch dat je niet zo makkelijk van me af komt" Dat hij nou zo dom doet moet hij zelf weten. Maar hij gaat er voor boeten ook. Ik pak weer een pijl uit de koker, en duw hem weer tegen zijn keel. "Meekomen" mompel ik kwaad, waarna ik hem omhoog trek en hem tegen een boom aan duw. Ik pak het touw weer uit mijn rugtas, en bind hem weer vast. "Dit is echt je eigen schuld" zeg ik serieus. Hij heeft het er zelf naar gemaakt. Ik kijk rond in mijn tas, opzoek naar spullen om zijn wonden te verzorgen.. Ik was een paar dagen geleden langs een apotheek gelopen, en had nog wat bruikbare spullen gevonden. Ik was er echt blij mee, aangezien ik erg veel verwondingen had en ze anders gingen ontsteken. Onderin mijn tas zie ik een flesje alcohol, wat verband en een doekje liggen. Ik draai de dop van het flesje alcohol af en druppel wat op het doekje. Ik richt mijn blik weer op hem en kijk hem even bezorgd aan. "Dit gaat even pijn doen" Voorzichtig ga ik met het doekje over zijn wond op zijn been heen. Het zag er erg uit en het bloedde flink. Maar als ik dit niet deed dan werd het alleen nog maar erger. Even laat ik mijn ogen over zijn lichaam glijden, op zoek naar nog meer verwondingen. Hij heeft wel wat schaafwonden, maar daar hoef ik niets aan te doen. Die zouden vanzelf wel genezen. Ik pak het verband uit mijn tas, en begin het om zijn been te wikkelen. Na het verband een paar keer over zijn been heen gewikkeld te hebben, scheur ik het stuk verband dat nog over is af en leg het weer terug in mijn tas. Fijn.. nu was dus bijna al het verband wat ik nog had op. Ik leg de rugtas weer op de grond en stop de pijl weer terug. Moe van het rennen plof ik naast hem neer, en staar rond het bos. Waarom moest hij nou weer zo dom zijn? Als hij nou gewoon had geluisterd...

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Als ze me weer vast bind aan een boom zucht ik zachtjes. 'Ja ik weet dat het mijn schuld is.' Als ze mijn wond ontsmet met alcohol kreun ik eventjes pijnlijk. Ze is wel lief voor me ook al houd ze me hier gevangen. Ze kon me ook vermoorden, op laten eten door 'walkers' of me laten zitten met een bloedende wond. 'Dank je' zeg ik kort en staar voor me uit. 'Stel je voor je word gevangen genomen. Je krijgt een kans om te ontsnappen, had je dan die kans voorbij laten gaan?' Ik kijk haar kort aan en kijk daarna weer voor me uit. 'Wat ga je eigenlijk met me doen? Ga je me voor de 'walkers' gooien? Me vermoorden in mijn slaap? Me als je dienaar gebruiken?' Ik snap niet waarom ze me niet laat gaan. Ik bedreig geen gevaar meer voor haar en ik heb voor de rest niets te bieden ook al kan ik goed met wapens om gaan. Ik begin mijn kamp eigenlijk best te missen. Straks zie ik ze nooit meer. Nooit meer Simon,Lydia,Nico en de rest. Zelfs Jake mis ik eigelijk wel. 'Waar zijn eigelijk jouw ouders? Zijn ze ook omgekomen door deze vreselijk ziekte?' Mijn ouders en broer zijn waarschijnlijk besmet geraakt door de ziekte.Bij mijn vader weet ik het zeker omdat ik hem een tijd geleden tegen kwam als 'walker'. Ik heb hem vastgemaakt omdat ik hem niet kon vermoorden. Mijn broer en moeder zijn al tijden spoorloos verdwenen en ik heb ze nooit gezien. Misschien hebben ze het gered maar ik denk het niet. Ik mis mijn familie erg maar het kamp is een soort van familie voor me geworden. Misschien ga ik ze van vandaag nooit meer zien. Ik word somber door het idee dat ik nooit meet Simon kan zien die me altijd aan het lachen maakte. Of Ella die altijd met me flirt. Jake de bemoeial maar soms moet ik erg om hem lachen als hij bijvoorbeeld ergens zo zeker van is en later toch fout blijkt te zijn. Dat is meerdere keren voorgekomen en ik heb me toen dood zitten lachen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik glimlach klein als hij zegt dat hij weet dat het zijn schuld is. Ik kijk hem weer even aan. "Nee, ik had die kans natuurlijk niet voorbij laten gaan" Ik was ook eerlijk, als ik hem was geweest had ik eigenlijk precies hetzelfde gedaan. Hij had wel een goede kans om het te kunnen halen, als hij niet was gestruikeld. Ik kijk met een zoekende blik over zijn armen. Ik was nog steeds niet zeker of hij nou bij een bende hoorde of niet. Als hij toch een bendelid blijkt te zijn, dan moet ik nog even goed nadenken over wat ik dan ga doen. Ik pak voorzichtig zijn pols, en draai die langzaam om. Nee, hij had ook geen tattoos op zijn polsen. Dan was het wel heel onwaarschijnlijk als hij bij een bende hoorde. "Ik ga niets met je doen" mompel ik naar hem. "Luister, ik word gezocht door verschillende bendes hier in de buurt. En toen ik jou dus tegenkwam, dacht ik dat je een van hen was." Ik zucht eventjes. Ik bijt op mijn lip als Jack vraagt waar mijn ouders zijn. "Mijn moeder heb ik nooit gekend.." ik sla even mijn armen over elkaar heen. "en mijn broer en vader zijn vlak na de virusuitbraak meegenomen door het leger." Ik ben nog altijd naar ze opzoek, dus vandaar dat ik in de bossen leef. Ik had ergens een kaart gevonden, waar op stond dat het legerkamp in het noorden lag. Dus ben ik richting het noorden gaan lopen. Wat ik nu dus nog steeds doe. Ookal heb ik na een jaar het kamp nog steeds niet gevonden. En ik kan wel tegen hem gaan liegen, maar dat heeft toch geen zin. Ik ben ook geen goede leugenaar, aan mij kan iemand altijd zien of ik lieg of niet. Ik weet niet hoe, maar het is gewoon zo. Ik zie Jack somber kijken, en trek mezelf omhoog aan de boom. Ik kijk even rond of ik zijn mes ergens kan vinden. Ik zie het een paar meter van me vandaan tussen de bladeren op de grond liggen. Ik geef zijn wapens dan wel weer terug, ik pik niets van iemand als het niet nodig is. En wapens heb ik toch genoeg. Wat heeft het voor zin om hem nog vast te houden, als ik zeker weet dat hij geen bendelid is? Ik pak zijn mes op van de grond, en loop naar hem toe. Ik zoek in mijn zakken naar het pistool, en reik die samen met het mes naar hem toe. Ik zie hem even verbaasd kijken. Ik lach klein naar hem. "Sorry dat ik je vastgebonden had" zeg ik zacht. Voorzichtig begin ik het touw los te maken.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
Als ze mijn wapens terug geeft, kijk ik haar verbaasd aan. Als ik wil, kan ik haar binnen een paar seconde doden. Gelukkig wil ik dat helemaal niet. 'Het maakt niets uit. Ik begrijp je hoor. Ik had jouw in zo'n situatie ook vastgebonden.' Als ik los ben, sta ik op. Ik geef haar een hand. 'Het is geen goede kennismaking geweest maar ik ben toch blij om je te hebben leren kennen.' Ik glimlach vriendelijk. 'Handen omhoog.' Ik draai me om en zie Simon,Jake,Lydia,Nico en de rest. Ze hebben wapens op Alys gericht en kijken haar aan. Ze doet wat er gevraagd word. Ik pak mijn pistool en richt het op mijn kamp. 'Als jullie haar maar een haar aan raken, vermoord ik jullie. Dit is een waarschuwing en ik geef ook een bevel laat haar gaan.' Simon kijkt me onderzoekend aan. 'Ze is gevaarlijk. Straks is ze van een bende'. Ik schud mijn hoofd zachtjes. 'Ze heeft me inderdaad gevangen genomen maar me ook vrijgelaten omdat ze na een tijd wist dat ik geen bedreiging vormde. Ze heeft geen kamp en ze zit helemaal niet bij een bende. Ze doet ons niets, dus laat haar gaan.' Ze laten hun wapens zakken en ik de mijne ook. 'Goed zo. En voordat jullie vragen stellen ja ik ben gevangen genomen. Toen ik wauw ontsnappen viel ik en werd weer gevangen genomen. Ze heeft me ondertussen verbonden en goed voor me gezorgd en ik vertrouw haar.' 'Oké dan Jack. Als je haar vertrouwt moeten wij jouw vertrouwen. Een ding, als je een van ons iets aan doet dan ben ik degene die jouw wat aan doet.' Ik knik en kijk Simon aan. 'Oké. Wij gaan terug naar het kamp. Ik hoop dat ik je later zie.' Ik kijk ze aan en knik. 'Ik blijf even bij haar. Dan kom ik er ook aan.' Ik ga tegen de boom aan staan en zeg een paar minuten niets. Ik zit eerder over na te denken om haar bij onze kamp te laten aansluiten. Dan kan ze misschien een paar maanden echt aansterken en als ze dan nog wil kan ze daarna naar het noorden toe voor haar vader en broer. 'Hey, ik weet niet of mijn kamp het goed vind maar van mij mag je een tijd in ons kamp verblijven. Dan kan je goed slapen,aansterken en daarna vervolg jij je reis gewoon naar het noorden toe.' Ik kijk haar aan en glimlach. Ik weet niet of ze het goed vind en of ze mij wel helemaal volkomen vertrouwt maar toch. Ik kan altijd vragen en het is gevaarlijk om s'nachts in de bossen te slapen. Ik pak mijn mes stevig vast en gooi hem in een boom in de verte omdat ik me verveel. Ik loop naar het mes en trek hem uit de boom. Ik ga met mijn vinger langs het mes en kijk er goed naar. Hij is niet zo scherp meer,binnenkort moet ik hem echt gaan slijpen. Ik ga weer naast haar staan en kijk haar aan. 'Ga je mee naar het kamp?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Als ik hem los gemaakt heb, stop ik het touw weer terug in mijn tas. Ik twijfel even, maar schud dan zijn hand. "Ja, nog sorry voor dat" lach ik naar hem. "Ik ben ook blij dat ik je heb leren kennen." Misschien dat het helemaal nog niet zo slecht was dat ik hem was tegengekomen. Eigenlijk was Jack nog best wel aardig. Ik hoor iemand roepen dat ik mijn handen omhoog moet doen, en ik draai me razendsnel om. Snel pak mijn pijl en boog erbij. Even kijk ik verbaasd als ik een stuk of 10 mensen om ons heen zie staan. "Ken je ze?" vraag ik aan Jack. Ik wist het, hij zat in een kamp. Had eigenlijk ook niet anders gekund, en ik had het eigenlijk al verwacht. Ondanks dat ze willen dat ik mijn wapens neerleg, blijf ik een pijl op hen richten. Ik kijk Jack weer verbaasd aan als hij tegen ze zegt dat hij ze wat aandoet als ze me ook maar iets aandoen. Dit had ik nou ook weer niet verwacht. Ondanks dat ik wel voor mezelf kan zorgen en ik ze makkelijk in mijn eentje aan had gekund, kijk ik hem toch even dankbaar aan. "Nee, ik zit niet in een bende." ik laat mijn pijl en boog weer zakken aangezien het toch niet meer nodig is om ze te bedreigen. Dat zou het alleen nog maar erger maken. "Sterker nog, ik word door ze gezocht." mompel ik. Ik doe mijn pijl en boog weer weg en staar een beetje rond. Even grinnik ik zachtjes. Een jongen als hem, gevangen genomen door een klein meisje als ik. Autch, die zat. Maar al gauw laat ik die gedachte weer los. Ze lopen allemaal weer weg, maar Jack blijft nog staan. Ik zak even door mijn knieën en pak mijn rugtas van de grond. Met mijn armen over elkaar ga ik tegen een boom aanstaan, en kijk zwijgend voor me uit. Ondertussen pak ik een klein zilveren kettinkje uit mijn zak. Ik bijt even op mijn lip. Het was een ketting die ik van mijn broer had gekregen voor mijn 16e verjaardag. Er zat een klein hartje aan. Ik had hem al een jaar lang in mijn zak zitten, maar had hem nog nooit omgedaan. Het deed me pijn om het te zien. Het herinnerde me weer aan dat ze weg waren. En dat ik nog steeds niet weet hoe het nu met hen is, of waar ze zijn. Voorzichtig doe ik hem om, ik wil niet dat hij kapot gaat. Het was het enige wat ik nog van mijn broer had.. Wanneer Jack begint te praten, kijk ik weer even op. Mee, naar zijn kamp? Ik weet het niet hoor.. Bovendien vonden die mensen me volgensmij niet echt bepaald aardig ofzo. Ze stonden zelfs op het punt om me eigenlijk te vermoorden. Ben ik niet beter af in mijn eentje? Dan denk ik weer even terug aan mijn vader en mijn broer. De beste kans die ik heb om te overleven, is om me aan te sluiten bij een groep andere mensen. Het was niet dat ik niet in mijn eentje kon overleven, ik kon het prima zo. Maar ik heb geen voedsel of drinkwater, en ik was echt uitgeput. Zo kom ik nooit bij het legerkamp.. Jack vertrouw ik wel, maar de rest van de groep? Ik zucht even, en kijk Jack weer aan. "Oke.. ik ga mee." ik doe mijn rugtas weer op mijn rug en doe mijn staart wat strakker. "Maar ik weet niet of ik echt blijf" mompel ik. Die mensen moesten volgensmij niets van me weten, en ik kan het ze eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Ik hoef er niet echt lang te blijven. Ik blijf er een paar nachten om een beetje aan te sterken, en vertrek dan denk ik wel weer een keer.

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
'Ik ben blij dat je meegaat. Ik heb in het kamp niet veel leeftijdsgenoten.'Ik steek mijn mes in mijn broekzak en hou het pistool vast in mijn hand. Ik pak een appel en doe het in mijn andere hand. Volgende keer is het verstandiger om een mand mee te nemen voor de appels. Nu heb ik eindelijk het verzameld voor niets. Ik loop met een snelle pas terug richting het kamp, maar dit keer niet alleen. Dit keer heb ik een leeftijdsgenoot meegenomen. Nu maar hopen dat Simon en de rest het goed vinden. Ik ben het meest bang voor Jake's reactie. Jake is nooit eens met een beslissing van mij. Waardoor het komt weet ik niet. Misschien jaloers? Weet wie. Ik kijk naast me om te kijken of ze het tempo kan bijhouden. Ik heb in de jaren geleerd om snel te kunnen lopen en rennen. In deze tijd moet je goed daarin zijn anders overleef je het niet gemakkelijk. Ik zie dat ze het tempo gemakkelijk bij houd en als ze me aankijkt glimlach ik vriendelijk. Ik kan moeilijk wegkijken en erg bot doen. Ze heeft me misschien gevangen genomen maar ook weer vrijgelaten. In de verte zie ik het kamp al. Er staan een stuk of twintig 'walkers' omheen. Soms zijn het minder en soms zijn het meer. Het blijft gevaarlijk. Ik vloek zachtjes in mezelf en kijk Alys aan. 'Er zijn te veel 'walkers' voor ons tweeën. IK lijd ze af dan open jij het hek en houd het open tot ik kom. Als ik zeg dat je het hek moet sluiten ook al ben ik niet binnen sluit het hek dan. Begrepen?' Ik kijk haar doordringend aan en knik daarna. Ik ren richting de 'walkers'. 'Hey stelletje losers,pak me dan.' De 'walkers' bij het hek draaien zich om en lopen richting mij. Ik slik en ren weg. Ik schiet met mijn pistool naar achter en schiet door het hoofd van een 'walker'. Ik ren niet te ver weg omdat ik het hek wel moet kunnen bereiken. Als ik zie dat het hek open is ren ik ernaar toe. Ik word aardig uitgeput omdat ik misschien iets te snel ren. Als ik het hek bijna heb bereikt, staat er ineens een 'walker' voor me. Ik schrik en deins naar achter. Achter me komen de 'walkers' ook steeds dichterbij. Ik pak mijn pistool en schiet door het hoofd van de 'walker'. Ik ren weg. Ik ren het hek binnen en schreeuw 'sluit het hek.' Ik ga me in het gras vallen en blijf eventjes liggen. 'Dat scheelde geen haar.' Ik hijg eventjes uit en sta daarna op. 'Het is gelukkig goed gaan. Zo moeten we het kijken.' Ik loop samen met haar richting het huis van Simon. Ik klop de deur en de bleke blonde jongen doet open. 'Hey Simon, Kijk eens wie ik het meegebracht.' Zijn ogen worden groot en drukt me tegen de muur. Zijn vlijmscherpe mes snijd tegen mijn keel aan. 'Wat doet ze hier. Ze kan gevaarlijk zijn. Je kent haar niet lang genoeg om haar in vertrouwen te kunnen nemen' bijt hij me toe. Ik slik en kijk hem aan. Hij heeft een punt, maar ik kon haar ook niet alleen in het bos achterlaten, 'Ze is te vertrouwen. Kom op Simon. Geef haar een kans.' Hij kijkt me aan en laat de mes zakken. 'Ze heeft vierentwintig uur de tijd om te bewijzen dat ze bij onze kamp kan horen, anders mag ze leuk bij de 'walkers' buiten gaan spelen. 'Ze slaapt in jouw huis. Als ze iemand iets aan wilt doen, dan zou het jouw zijn.' Ik kijk hem aan en knik. Er mogen nooit meisjes bij de jongens in hun huis zijn. Natuurlijk wel als ze getrouwd zijn of een stelletje. Ik haal mijn schouders op en loop naar mijn huis. Het is niet een groot huis maar heeft wel vele gemakken. 'Welkom voor mijn huis' zeg ik lachend als we voor mijn huis staan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik glimlach naar Jack. Ik kan me niet voorstellen dat hij zo weinig leeftijdsgenoten had in het kamp. Meestal waren juist de jongeren van onze leeftijd de mensen die de grootste overlevingskans hadden, toch? Jack loopt al gauw weg, en ik loop snel achter hem aan. Gelukkig loopt hij in een aardig snel tempo door het bos heen. Dat was ik zelf ook gewend, dus ik vond het eigenlijk wel fijn zo. Je moest altijd een beetje doorlopen, anders heb je een grotere kans om gepakt te worden. Ik kan hem makkelijk bijhouden en loop rustig naast hem verder. Na een tijdje komt er een groot hek in zicht. Dat zal dan vast wel het kamp zijn. Maar zo gemakkelijk zullen we er niet binnenkomen.. Er staat een grote groep walkers voor. Jack legt me een plan uit, en ik knik maar naar hem. Ookal had ik ze makkelijk samen met hem aangekund. Ik had nou eenmaal een pijl en boog, waarmee je van een grote afstand kon schieten. En Jack kon zich ook goed verdedigen, dus waarom zouden we zo moeilijk doen? Maar ik wilde niet te veel tijd verliezen aan het discusseren over een plan. Ik wacht totdat de walkers op Jack aflopen, en ren dan zo snel als ik kan naar het hek toe. Ik grijp met mijn handen naar het hek, en open het zo snel mogelijk. Ik kijk even toe hoe hij zijn best doet om aan de walkers te ontsnappen. Misschien had mijn plan dan toch wel wat beter gewerkt. Mijn vader had me het schieten zo aangeleerd, dat ik binnen een paar seconden een paar pijlen raak kan schieten. Dat had ons veel tijd en moeite gescheeld. Jack komt aanrennen en na zijn teken sluit ik snel het hek. "Goed gedaan" mompel ik opgelucht naar hem. Toen hij werd ingesloten was ik even bang dat hij het echt niet zou redden. Dan had ik wel ingegrepen en hem meegeholpen. Maar aangezien ik hier uitgenodigd ben door hem, kan ik me maar beter aan zijn regels houden. Ik wil niet na de eerste paar minuten al weggestuurd worden. Hij loopt ineens weg, en snel loop ik achter hem aan. Ik was even zo diep in mijn gedachten dat ik het niet gemerkt had. Zo te zien waren we opweg naar een huis. Stiekem was ik wel erg nieuwschierig naar wie we nou heen gingen. Waarschijnlijk de baas van het kamp. Niemand wist ervan dat ik door hem was meegenomen naar het kamp. En dat was eigenlijk ook maar beter, anders werd ik al meteen afgewezen. Ik zag wel de manier waarop al die mensen naar me keken. Maar het boeit me niet veel. Ik ben wie ik ben, en ik ga mezelf ook niet veranderen. Een jongen komt uit de deuropening en drukt Jack uit het niets tegen de muur. Automatisch pak ik mijn pijl en boog van mijn rug, en richt een pijl op hem. "Laat hem los" sis ik dreigend. Ik kende hem dan wel niet, maar ik liet hem niet vermoorden doordat hij mij mee had genomen. Dan zou ik wel weer vertrekken als het zo moest. De jongen begint tegen hem te praten over hoe ik mezelf moet bewijzen. "En hoe moet ik mezelf dan in hemelsnaam bewijzen?" vraag ik verbaasd. "Mezelf voor de walkers gooien?" Dat ging ik dus echt niet doen. Ik had dat wel aangekund, maar ik ga mezelf niet in gevaar brengen om me te 'bewijzen' voor die kerel. Pff.. in zijn dromen. Ik laat mijn pijl en boog weer zakken wanneer de jongen Jack weer loslaat. Ik stop ze weer weg op mijn rug, en loop achter Jack aan. Met grote ogen keek ik rond het kamp. Ik wist wel dat niet alle huizen verwoest waren, maar dit leek net een normale straat! Allemaal grote huizen stonden hier naast elkaar, compleet met wat auto's. Zo te zien waren de mensen die hier eerst woonden ook meegenomen door het leger. Dat kon niet anders. Dan kon het er nooit zo netjes uit hebben gezien. Hij stopt met lopen als we voor een huis staan. "Dit is jouw huis?" roep ik haast verbaasd uit. Dit had ik dus echt niet verwacht van zijn 'kamp'. Ik loop samen met hem naar binnen, en kijk mijn ogen uit. "Thanks, voor alles" zeg ik hem dankbaar, en ik geef hem een knuffel. Normaal deed ik dit nooit bij iemand.. Dit was niet echt iets voor mij. Ik grinnik klein en laat hem dan weer los. Dit had nog nooit iemand voor me gedaan..

Lena
YouTube-ster

lena schreef:
'Graag gedaan' zeg ik glimlachend. Als ze me een knuffel geeft gaat een warm en fijn gevoel door me heen. Onthoud Jack het is vriendschappelijk zeg ik tegen mezelf in mijn hoofd. Als ze me loslaat kijk ik haar glimlachend aan. 'Kom dan laat ik je de rest zien.' Ik loop voorop de woonkamer in. Er staat een mooie lange bank en een eiken houten tafel. Er staat ook een tv maar omdat we geen stroom hebben doet hij het niet. Er staat ook nog een mooie houten kast die bij de tafel past. Witte gordijnen voor de grote mooie ramen en een achterdeur zodat je achterhuis kan komen. Buiten is een vijver met een houten bankje. 'Dit is de woonkamer. Kom dan gaan we naar de keuken.' Ik loop de keuken in die vlakbij de woonkamer is. De keuken is niet groot. Er is een aanrecht met gasstel, een niet meer werkende koelkast, een kraan en er staat een etenstafel met vier stoelen. 'De koelkast werkt niet meer. De kraan wel. Simon en de rest hebben er voor gezorgd dat het weer werkt. Wat ik begrepen heb is het regenwater. Je moet dus wel eerst het water koken. Kom dan gaan we naar boven.' Ik loop naar de gang en zeg 'achter deze deur zit de wc.' Ik loop naar de trap en loop naar boven. Ik heb boven drie kamers. Twee slaapkamer waarvan de ene kamer vol staat met spullen. De derde kamer is de badkamer. 'Deze kamer is de overige slaapkamer. Hij staat alleen een beetje vol met wapens en dozen. Heel misschien kan je beter bij mij slapen.' We stappen de overvolle kamer uit en lopen naar mijn slaapkamer.'Deze kamer is mijn slaapkamer.' Ik loop mijn slaapkamer binnen waar het netjes is opgeruimd. Er staat in mijn slaapkamer een twee persoons bed die je uit elkaar kan schuiven, een kledingkast en twee nachtkastjes. 'Hier naast is de badkamer. De douche geeft warm water. Het is schoon water maak je dus geen zorgen. Ik hoop dat jij je hier een beetje thuis gaat voelen. En je mag bij mij wel slapen. Dan schuif ik de bedden wel uit elkaar. Of heb je daar problemen mee?' Ik ga op mijn bed zitten en kijk haar glimlachend aan. 'Kom dan gaan we beneden wat drinken en eten en over nadenken hoe jij jezelf kan bewijzen.' Ik loop voorop naar beneden en kook wat water. Ik pak een versgebakken brood en snij er twee plakjes vanaf. Als het water klaar is met koken laat ik het afkoelen. Ik doe er pepermunt bladeren in voor de smaak. Ik haal ze eruit en gooi de bladeren weg. Ik geef een kopje aan Alys en een stukje boord. 'Hopelijk smaakt het.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld