Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ORPG ft JustLikeThat

Jij: meisje
Ik: Alyssandra "Alys" Dragomir {16} + begin

uiterlijk:

Alys:
Ik voel een stekende pijn door mijn lichaam gaan. Langzaam open ik mijn ogen. Ik moet een paar keer knipperen voordat het beeld helder wordt. Verschrikt kijk ik rond: gebouwen zijn ingestort, overal ligt puin en grote brokstukken. Ik moet hier weg! Ik probeer mijn benen te bewegen, maar ik kan niets... Ik kijk naar mijn enkel, die onder het bloed zit. Het ziet er niet erg goed uit. Ik roep om hulp, maar ik krijg geen geluid uit mijn keel. Wat is er gebeurd? Het laatste wat ik me herinner is dat ik met mijn broer Damon onderweg was naar de bioscoop. Hij had me overgehaald om mee te gaan naar de nieuwe James Bond film. Ik vond die films nooit echt leuk, maar Damon zou niet stoppen totdat hij het voor elkaar kreeg om mij mee te krijgen. Maar waar is Damon? En hoe kom ik hier terecht? Voorzichtig draai ik mijn hoofd naar links, waar ik een meisje zie liggen. Zo te zien is ze bewusteloos. Ik moet haar helpen! Ondanks de pijn in mijn enkel doe ik nog een poging om mijn benen te bewegen. Steunend op mijn handen kom ik moeizaam overeind. Nu moet ik alleen nog bij haar zien te komen... Strompelend loop ik over de brokstukken richting het meisje. Ik doe mijn best om niet om te vallen, maar dat gaat nog niet zo makkelijk. Als ik bij haar ben, buig ik over haar heen. Ze zit helemaal onder het bloed en heeft een diepe wond bij haar been. Met veel moeite weet ik een stuk stof van mijn witte jurkje af te scheuren, en bind het om haar been. Dit moet het bloeden wel een beetje tegenhouden. Nou, dat hoop ik... Ik had dan wel EHBO lessen op school gehad, maar veel heb ik er niet van geleerd. Niet dat de instructeurs slecht waren ofzo, ik zat gewoon bijna elke les mijn schrift vol te tekenen. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik zie dat het meisje haar ogen opent. "Hé... gaat het?" vraag ik aarzelend. Natuurlijk wist ik het antwoord op de vraag wel, aangezien ze helemaal onder het bloed zat en aardig wat verwondingen had. Maar wat moest ik dan zeggen?

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla Demartino ~ 16 jaar:

Langzaam open ik mijn ogen. Alles in mijn lichaam doet pijn en ik ben heel erg misselijk. Als mijn ogen aan het felle zonlicht zijn gewend zie ik een meisje naast me zitten. Ik kijk in haar ogen, ze heeft een bezorgde blik op haar gezicht. Ergens heel ver weg hoor ik haar stem. Ik wil antwoord geven op haar vraag, maar het lukt niet. Mijn mond is droog en ik heb geen energie om me te bewegen. Ik probeer nog een keer antwoord te geven op haar vraag. Er komt een hele schorre 'ja' uit mijn mond. Langzaam probeer ik overeind te komen. Als ik zit, zie ik pas waar ik ben. Het is een puinhoop. Overal liggen de resten van ingestorte gebouwen en van sommige komt nog rook. Er is veel stof in de lucht, waardoor ik niet veel kan zien, maar overal waar ik nu kan kijken is het puinhoop. Wat is er gebeurd? Ik kan me niks meer herinneren, alleen nog mijn naam. Ik zie geen andere mensen, nergens is iets van leven te bekennen. De zon is heet, we zullen iets te drinken moet vinden voordat we uitdrogen. Als ik naar het andere meisje kijk, zie ik dat ze ook gewond is. Het zal niet makkelijk worden om water of iets eetbaars te vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik hoor haar na veel moeite 'ja' zeggen. Ik kijk nog een keer bezorgd rond. We moeten zorgen wat we hier wegkomen. Maar er is te veel stof in de lucht om duidelijk iets te zien. Het ligt hier ook helemaal vol met brokstukken en puin. Daar komen we nooit overheen, aangezien ik haar wel moet helpen. De wond in haar been is zo diep, dat ze waarschijnlijk niet meer goed kan lopen. Ik ben gewond aan mijn enkel, dus zelf kan ik ook niet goed lopen. Bovendien schijnt de zon volop, en drinkwater of voedsel hebben we niet. "We moeten hier weg zien te komen" mompel ik. Dan zie ik door al het stof een wazig figuur, niet ver van ons vandaan. Ik verstijf: misschien worden we gered! "help!" roep ik, in de hoop dat het ons gehoord heeft. Dit is onze enige kans om hier zo snel mogelijk weg te komen. Ik zie dat het dichterbij komt. Ik hoor luide voetstappen, maar ik krijg geen antwoord terug. Ik richt mijn blik weer op het meisje, en help haar om overeind te blijven. "Ik heb een raar gevoel hierbij" fluister ik. Wat als het toch niet iemand is die ons komt helpen? En de andere mensen zijn spoorloos. Zijn wij dan de enige overlevenden? Vlug leg ik haar arm over mijn schouders om haar te ondersteunen. "Deze kant op" zeg ik vlug. We moeten hier weg, voordat het te laat is.

sorry voor het korte stukje haha, weinig inspiratie

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Samen strompelen we verder over het puin. Mijn been doet bij elke stap die we zetten meer pijn. Ik was liever gewoon blijven zitten, we worden toch wel ingehaald. Toen het meisje zei dat ze weg wilde, merkte ik dat ik haar toch niet kon overhalen om te blijven zitten. De voetstappen komen steeds dichter bij en worden steeds luider. We komen steeds moeilijker vooruit, we hebben bijna geen energie meer, maar toch blijven we doorgaan. De voetstappen zijn nu zo dichtbij dat ik de grond voel trillen. Ineens voel ik een steekende pijn in mijn nek en ik zak door mijn knieën. Ik hoor het andere meisje schreeuwen. Ik wil haar helpen, maar het lukt niet om me te bewegen. Ik voel hoe ik steeds slapper wordt, geluiden klinken ver weg, alles draait voor mijn ogen en het wordt steeds waziger. Tot het helemaal zwart is.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik had door dat het meisje in veel pijn was, maar stoppen konden we niet. Als we nu zouden stoppen, dan werden we gepakt. Ik probeer zo snel mogelijk te lopen, wat erg moeilijk gaat. Ondertussen houd ik haar goed vast om ervoor te zorgen dat ze niet omvalt. De pijn in mijn enkel wordt groter, maar ik loop stug door. Ik laat me door de pijn niet tegenhouden. De voetstappen komen steeds dichterbij. Verschrikt kijk ik achterom. Er zat nu nog maar een paar meter afstand tussen. "W-we moeten doorg..." Ik merk dat ik wordt vastgepakt. Een gil verlaat mijn mond, en ik bal mijn vuisten. In paniek probeerde ik hem een klap te geven, maar hij ontwijkt. Naast me zie ik het meisje in elkaar storten. Wat heeft hij met haar gedaan? Dan ik voel een stekende pijn in mijn nek. Mijn ogen worden groot en ik zak door mijn benen. Ik probeer nog om hulp te roepen, maar door de schrik krijg ik niks uit mijn keel. Ik raak met een harde klap de grond, en alles wordt zwart voor mijn ogen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Langzaam open ik mijn ogen. Het duurt een tijdje voordat het beeld scherp is. Ik kom langzaam overeind en kijk om me heen. Overal staan bomen, waarschijnlijk ben ik in een bos. Een klein stukje verderop ligt nog een meisje. Ik probeer op te staan, maar mijn been doet te veel pijn. Er is een rode doek omheen gewikkeld. Als ik beter kijk zie ik dat het doek rood is door bloed. Wat is er gebeurd? Ik kruip op handen en voeten naar het meisje. Ik herken haar niet. Ik kijk naar haar. Ze ziet er vermoeid uit. Als ik naar haar jurkje kijk, merk ik dat er stuk vanaf is gescheurd. Ik kijk naar de stof om mijn been, het is van hetzelfde materiaal gemaakt. Zou ik haar dan toch kennen? Maar waarom weet ik dat dan niet meer? Ik probeer te bedenken hoe ik hier terecht ben gekomen, hoe het komt dat ik een wond op mijn been heb. Ik doe mijn best om iets te herinneren, maar ik weet helemaal niks meer. Ik kijk nog een keer om me heen om te kijken of er iemand anders is. Mijn blik blijft hangen bij iets wat op een bom is geplakt. Is dat een papiertje? Ik kruip weer op handen en voeten om dichterbij te komen. Het briefje hangt te hoog om erbij te kunnen, ik moet staan. Ik trek mezelf met behulp van de boom omhoog. Ik zak weer in elkaar voordat ik de kans kreeg om het briefje te pakken. Ik probeer het nog een paar keer. En dan lukt het me om het briefje te pakken te krijgen. Ik trek hem los van de spijker waarmee hij in de boom zit. Er is iets op geschreven: 'Run'. Ik kijk op de achterkant, maar daar staat niks. Hoezo moeten we rennen? Ik kruip terug naar het meisje. Ze is nog steeds bewusteloos. Zou zij het briefje hebben opgehangen?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik schrik wakker en hap naar adem. Snel ga ik rechtop zitten, en kijk verschrikt om me heen. Waar ben ik? Ik zie een meisje naast me zitten. Ik ken haar niet, maar wat doet ze hier? Ik zie een briefje in haar handen. "W-waar zijn we?" Ik moet weg hier. Ik steun op mijn handen en probeer op te staan. Met veel moeite trek ik mezelf op aan een tak van de boom. Maar net als ik sta, zak ik weer door mijn benen. Ik kreun zachtjes door de pijn die door mijn enkel schiet. Ik herinner me helemaal niets. Ik kijk naar mijn jurkje, dat helemaal onder het bloed zit. Waarom zit ik onder het bloed? Ik heb toch niet... Nee, dat zou ik nooit doen. Toch? Angstig kijk ik het meisje aan. "Weet jij hoe we hier terecht zijn gekomen?" vraag ik, in de hoop dat ze meer weet dan ik. Ik kijk naar mijn handen, die helemaal bont en blauw zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik gevochten heb. Mijn blik valt op een kleine tattoo. Er staat een pijl en boog, met daaronder in kleine letters Alys Dragomir. Dat zal dan vast wel mijn naam zijn. Ik haal een hand door mijn haar en kijk het meisje weer aan. "Hoe heet je?" vraag ik zacht. Ze kwam me niet bekend voor, dus ik was eigenlijk wel een beetje nieuwschierig.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als het meisje wakker wordt raakt ze in paniek. Ik probeer haar te kalmeren, maar het werkt niet. Ze stelt vragen waar ik geen antwoord op weet. Als ze om mijn naam vraagt wil ik antwoord geven. Het enige probleem is dat ik het antwoord niet weet. Ik kijk haar aan. 'Ik weet het niet,' zeg ik zachtjes en ik slik. Hoe kan ik mijn eigen naam vergeten? Ik wil weten wat er is gebeurt, maar aan de vragen die het meisje stelt merk ik dat zei ook niks weet. Ik kijk weer naar het briefje in mijn handen. Ik blijf de tekst maar opnieuw lezen. Waarvoor moeten we wegrennen? Waar moeten we naartoe rennen? Wie heeft dit briefje opgehangen? Ik kijk opnieuw naar het meisje. Ik denk dat ik het antwoord al weet, maar ik vraag het toch: 'Heb jij dit briefje opgehangen?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik heb door dat het meisje probeert me te kalmeren, maar niets helpt. Ik kijk weer rond. Ik kan me niks herinneren, gewoon echt helemaal niks. Ik kijk het meisje weer aan als ze zegt dat ze haar naam niet weet. "Ik heet Alys... volgensmij" Ik kijk weer naar mijn tattoo. "Tenminste, dat staat op de tattoo" mompel ik zachtjes. Waar staan die pijl en boog voor? Is het iets van een familiewapen ofzo? Ik zucht gefrustreerd. Als ze me vraagt of ik het briefje heb opgehangen, kijk ik haar verbaasd aan. "Niet dat ik weet..." "Wat staat erop?" vraag ik dan nieuwschierig. Ik hoop dat er wat opstaat wat we kunnen gebruiken, of dat het me helpt weer wat te kunnen herinneren. Misschien staat er wel op hoe we hier zijn gekomen of wat er is gebeurd. Ik kijk naar de lucht, het wordt al langzamerhand donker. "We moeten snel een slaapplek gaan zoeken, het wordt al donker" Snel kijk ik naar mijn enkel, die er niet goed uit ziet. Ik scheur een stuk van mijn jurk af, en bind het om mijn enkel heen als een soort verband. Ik hoop maar dat dit helpt... Ik trek mezelf weer op aan de boom, en steek mijn hand uit om het meisje omhoog te helpen.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als Alys, als haar naam klopt, over de tattoo begint kijk ik naar mijn polsen. Ik heb ook een tattoo, op mijn rechter pols. Een pijl en boog met daaronder in kleine letters Leyla Demartino. Is dat mijn naam? 'Ik heb ook een tattoo,' zegt ik 'Een pijl en boog, met daaronder, ik denk mijn naam, Leyla Demartino.' Als Alys naar het briefje vraagt geef ik hem aan haar, ik hoopte dat er meer op zou staan. Zoals wat er is gebeurt of waar we naartoe moeten rennen. Maar dat is niet zo. Het enige wat er staat is 'Run'. Wat moeten we daar nou mee? We kunnen wel wegrennen, maar misschien rennen we dan juist naar de plek waar we voor moeten wegrennen. Ik schrik op uit mijn gedachten als Alys zegt dat we een slaapplek moeten zoeken. Ik pak de hand die ze naar me uitsteekt en trek mezelf omhoog. Er schiet een steek door mijn been, maar ik blijf staan. En dan strompelen we vooruit. We gaan geen bepaalde richting op. We hopen gewoon dat we een slaapplek vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik pak het briefje van haar over, en laat mijn ogen een paar keer over de tekst glijden. Wat proberen ze ons hiermee duidelijk te maken? Ik zoek naar meer tekst of aanwijzingen over wie het geschreven heeft. Maar meer dan 'run' staat er niet op. Ik geef het briefje dan weer terug aan haar aangezien ik hem nergens kwijt kan. Wanneer het meisje over haar tattoo begint, kijk ik naar haar pols. Ik houd mijn pols ernaast, en vergelijk de tattoos. Dat is wel heel toevallig, ze zijn precies hetzelfde. Naja, behalve de naam eronder dan. "Dit kan geen toeval zijn..." mompel ik, meer naar mezelf gericht dan naar Leyla. Als ze mijn hand pakt en zich optrekt, strompelen we samen moeizaam weg. En zo lopen we dan, zwijgend en vermoeid. De tijd ging voor mijn gevoel erg sloom, het voelde net alsof we uren aan het lopen waren. Ik vraag me ondertussen af waarom er 'run' op het briefje stond. Waarvoor moeten we vluchten? Liepen we groot gevaar? En wie kan het briefje dan opgehangen hebben, als wij beide het niet hebben gedaan? Ik kijk nog een keer naar mijn tattoo. Het doet me aan iets denken, maar aan wat? Een pijl en boog, met mijn naam eronder... En hoe komt Leyla aan precies dezelfde? Ik zucht zachtjes en loop maar verder.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Het lopen duurt lang, de zon verdwijnt al bijna achter de horizon en het is steeds moeilijker om te zien waar we lopen. Bij iedere stap die ik zet, schiet er een steek door mijn been en ik heb honger en dorst. Ik probeer mijn gedachten van de pijn af te leiden door de stappen te tellen. Het werkt een beetje. Als ik naar links kijk zie ik een soort houten hutje. Het ziet er niet heel stevig en oud uit, maar het is beter dan niks. Alys heeft niks door en loopt verder. Als ik haar naam zeg kijkt ze op. 'Kijk daar,' zeg ik 'misschien kunnen we daar slapen.' Alys kijkt naar het hutje en ik zie de opgeluchte blik op haar gezicht. We lopen naar het hutje. Langzaam duw ik de krakende deur open. Binnen is het erg donker. Als mijn ogen aan het donker zijn gewend zie ik waar we zijn. Er liggen een aantal matrassen op de grond en er staat een kast met boeken. Verder staat er een kleine tafel met 4 stoelen. Ik denk dat er al heel lang niemand meer is geweest, want alles is stoffig en het ruikt er muf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik kijk op wanneer ik Leyla mijn naam hoor roepen. Blijkbaar was ik zo diep in gedachten dat ik gewoon door ben gelopen. Ik zucht opgelucht en als ik een houten hutje zie. Ze heeft gelijk, ook al ziet het er uit als een huis regelrecht uit een horrorfilm, iets beters gaan we denk ik niet vinden. Ik loop naar het hutje toe en ga achter Leyla aan naar binnen. Het zag eruit alsof er de afgelopen tijd geen mensen zijn geweest. Gelukkig ook maar, ik moet er niet aan denken dat mensen ons erop betrappen ingebroken te hebben in hun huis. "Het is tenminste iets.." zucht ik. Ik had eerlijk gezegd gehoopt op een wat comfortabeler bed met zachte kussens enzo. Ach, ik moet ook niet zo zeuren. We slapen niet op de grond, dat is al heel wat. "Ik ga even rondzoeken naar wat EHBO spullen" mompel ik, waarna ik de kamer doorzoek. Elk huis heeft wel een EHBO kistje of een pak pleisters, toch? Na lang zoeken vind ik een rol verband en een fles alcohol. "Ik heb wat gevonden" zeg ik grijnzend, waarna ik de stof van mijn enkel afhaal. Ik dep de alcohol wat over de wond, en doe er nieuw verband omheen. "Zal ik de wond op jouw been ook schoonmaken?"

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als Alys op zoek gaat naar EHBO spullen, ga ik op zoek naar iets wat licht geeft. Ik loop richting de kast. Er staan vooral boeken in, maar op de bovenste plank staat een doos. Zelfs als ik op mijn tenen sta kan ik er niet bij. Ik pak een stoel en zet hem voor de kast. Als ik op de stoel op mijn tenen ga staan kan ik er net bij. De doos is zwaar en verlies bijna mijn evenwicht als ik van de stoel af wil stappen, maar het gaat net goed. Ik open de deksel van de doos en er zitten heel veel spullen in. Oude beeldjes, touw, een t-shirt en nog veel meer spullen. Als ik de spullen eruit haal kom ik een zaklamp tegen. Ik probeer het aan-knopje te vinden, wat nog niet zo makkelijk is in het donker. Als ik hem heb gevonden komt er zwak licht uit. Het is niet veel, maar het is tenminste iets. Als Alys zegt dat ze een alcohol en verband heeft gevonden, ga ik naast haar op een van de matrassen zitten. Ik schijn met de zaklamp terwijl zij onze wonden schoonmaakt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Nadat ik onze wonden heb schoongemaakt en er nieuw verband op heb gedaan, kijk ik naar de doos die Leyla heeft gevonden. Ze heeft de zaklamp gelukkig aan de praat gekregen, want veel kan je hier niet zien. Er zit maar één klein raampje hier, en het is donker buiten, wat ook al niet echt helpt. Ik zie ook nog touw liggen op het bed. Dat touw kunnen we ook goed gebruiken, voor als we vallen willen zetten. "Zitten er nog nieuwe kleren in?" Ik loop nog in mijn korte witte jurkje die helemaal onder het bloed zit, en mijn afgetrapte witte vans. Ik kan wel wat andere kleren gebruiken. Ook is de zomer over een paar weken al voorbij, en wordt het langzamerhand weer wat kouder. Dan kan je niet meer rondlopen in een jurkje met blote benen. "Of wapens?" vraag ik er snel achterna. We moeten ons wel kunnen verdedigen, aangezien 'run' niet erg veel goeds betekent volgensmij. Ondertussen sta ik even op, om te zoeken naar wat drinken of voedsel. Mijn keel voelt heel droog aan en ik heb erge honger, en aan Leyla te zien zij ook.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
'Nee, er zitten geen andere kleren in de doos, maar misschien ergens anders in het hutje wel,' beantwoord ik op Alys' vraag. Nieuwe kleren zouden fijn zijn. Ik heb alleen een t-shirt, een korte broek en All Stars aan. Er zit een gat in het T-shirt. Geen idee hoe en wanneer dat is gebeurt, zoals bijna alles aan deze situatie. Ik sta op van het matras om te kijken of er nog andere dozen met spullen zijn. Na een tijdje geef ik het op. Ik heb 2 dozen gevonden: 1 met boeken en een lege doos. Ik heb ook geen dekens of kussens gezien, dus dan moeten we maar gewoon zo op de matrassen slapen. Dan zie ik het vloerkleed. Dat zouden we als deken kunnen gebruiken. Ik sleep hem van de vloer naar de matrassen. Onder het vloerkleed ligt iets van zilver. Ik schijn er met de zaklamp op en dan zie ik dat het een ronde ring is. Ik loop ernaartoe om het op te pakken, misschien kunnen we hem ergens voor gebruiken. Als ik hem op wil pakken, merk ik dat hij vast zit aan de grond. Ik trek nog een keer en dan til ik de grond ineens een klein stukje op. Het is een luik. Ik trek het luik open. Er zit een trap onder. Eerst schijn ik met de zaklamp naar binnen, maar het licht is zo zwak dat ik niks zie. De enige manier om erachter te komen wat daar beneden is, is door er zelf in te gaan. Tree voor tree loop ik van de houten trap af en ik ben bang dat hij ieder moment kan instorten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld