Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. houvanramb

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wij weten precies waar het over gaat. Gelieven niet te reageren. Om het te volgen, heb je een volgknopje bovenaan! Bedankt.

Mijn personage:
Sem Gregory Carlson

Jouw personage + jij mag beginnen xx

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Hunter Kittecat ~25 jaar oud~neko~mjw

Kinderfoto (neko aandelen)

Herinneringen, goede en slechte herinneringen maakten de man of vrouw. Ze waren je persoonlijkheid. Vrolijke herinneringen? Vrolijke persoonlijkheid, negatieve herinneringen? Negatieve persoonlijkheid. Er tussenin? Een normale persoonlijkheid. Dat was de waarheid en dat gelde ook voor de heer Kittecat. Hunter Kittecat.
Wat kon je over hem zeggen? Vriendelijk? Loyaal? Trouw? Eigenwijs? allemaal eigenschappen die zowel veel met hem te maken hadden als weinig met hem te maken hadden. Eigenlijk allebei, afhankelijk van de situatie. Hunter was een twijfel geval, dat was zeker. Vroeger was hij al die eigenschappen. Vriendelijk, loyaal en trouw naar zijn vrienden en dierbaren. Af en toe een beetje eigenwijs en vol van zichzelf, maar iedereen had zo zijn of haar positieve en negatieve eigenschappen toch? Helaas was er veel veranderd tussen zijn kindertijd en het heden. Vele dingen waar Hunter niet aan wilde denken, maar toch wel aan moest denken.
Het was de eerste zomerdag van zijn 24 jarige leeftijd. De zon scheen hoog aan de hemel en de lente bloemen bloeiden schitterend. De geur van de bloemen en het natte gras dreef in zijn neus, terwijl Hunter op blote voeten door het gras liep, richting het strand van het eiland waar hij op leefde. Een eiland wat op geen enkele menselijke kaart stond en daardoor heerlijk rustig was. De vogels zongen hun mooiste liederen, veel mooier dan de liederen die in de menselijke wereld de stilte doorkruisten.
Helaas, die dag veranderde alles. Niet alleen de vogels wisten van het bestaan van zijn eilandje. Ook de andere mythische wezens. Weerwolven, vampieren, engelen en zo ging je nog even door. Die dag, de eerste zomerdag was het toevallig volle maan. Overdag voer een schip het eiland op. Een schip wat niet bij hun hoorde. Een groepje weerwolven, die zogenaamd hun voorraden wilden bijvullen voor een lange reis aangezien de mensen hun territorium hadden ingepikt. Neko's waren vredelievend en hielpen de weerwolven met hun voorraden bijvullen, maar wat ze niet wisten was dat de weerwolven hun territorium helemaal niet kwijt waren. Toen de volle maan op kwam, gebeurde het...

Duisternis vulde het eiland, de wolken bedekten de maan bijna helemaal. Slechts een klein streepje maanlicht scheen op het eiland, maar helaas vulde het bijna het hele eiland. Net genoeg voor de weerwolven om te veranderen.
Gehuil klonk van het strand, voetstappen renden met grote snelheid naar het neko dorp. Het ene naar het andere huis begon te gillen, toen het werd aangevallen door een monster wat ze niet hadden verwacht, waar ze zo vriendelijk en behulpzaam voor waren.
De ene neko naar de andere werd gevangen genomen en tot slaaf gemaakt. De neko's die niet mee wilden werken? Die werden voor het oog van iedereen vermoord, om zo als voorbeeld te dienen. Zo ook Hunters vader, terwijl hij probeerde hem en zijn 18 jarige zusje te laten ontsnappen. Alleen Hunter kon wegkomen, in een oude, verrotte roeiboot die niet eens zeewaardig was. Een aantal andere neko's zouden ook zijn ontsnapt, maar dat wist Hunter niet zeker.

Nu was hij hier, in de mensenwereld. Geen idee hebbende hoe het hier werkte. Alles was zo anders, wat was technologie? Wat waren die vreemde bewegende voorwerpen die zo hard door de stenen paden raceten en af en toe bleven staan voor borden, lichten en tekens op de grond? Wat waren die lichten? Het was in elk geval niet de zon. Het waren dingen die ze op zijn eiland niet hadden, aangezien ze vroeger ver uit de buurt leefden van de mens. Hunter had geen idee waar hij in terecht gekomen was en hoe hij hier weer uit moest komen. Hij wist echter 1 ding wel zeker. Hij mocht niet opvallen en dat betekende maar 1 ding. Hij moest doen alsof hij 1 van hen was. Doen alsof alles normaal was. Daarom had hij zijn oren en staart verstopt, in gestolen kleren die aan een waslijn hingen te drogen. Hopelijk zou niemand het missen. Hij had met opzet van meerdere huizen kleding gestolen, zodat het niet zou opvallen dat hij de dief was. Zodat ze zouden denken dat hij het uit ergens weg had gehaald waar het wel mocht. Hoe noemden die mensen dat ook alweer net, terwijl ze voorbij liepen? Shoppers? Winkels? Urg, al die moeilijke woorden interesseerden Hunter eigenlijk niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij was op jonge leeftijd in de volwassen wereld gekomen van de advocatuur. Sem Gregory Carlson was slechts 23 toen hij zich mocht mengen in de strijd tussen de advocaten in strafzaken bij de rechtbank, het Hof (gerechtshof) en zelfs de Hoge Raad mocht in zijn rijtje genoteerd worden. Sem was slechts strafrechtadvocaat en had toch zich genomen het meest simpele rechtsgebied. Anders dan civiel recht waar je veel meer moeite voor moest doen. Bijvoorbeeld het regelen van scheidingen, alimentatiekwesties die bij scheidingen ontstonden en erfkwesties. Erfrecht op zichzelf was al een zeer ingewikkeld rechtsgebied waar hij nooit erg goed in was geweest. Vandaag dat zijn voorkeur uit was gegaan naar het strafrecht. Hoewel het minder sensationeel was dan in de series op televisie. In Amerika werd alles altijd enorm overdreven. Natuurlijk waren er gelijkenissen in het echte leven, maar het was voornamelijk veel onderzoek buiten zijn werk om, het aanleveren van processtukken en data's naleven. Op tijd verschijnen in de rechtbank deed ook wonderen en daarnaast had je nog de altijd spannende bezoeken aan de penitentiaire inrichting: het huis van bewaring, het gevang waar de nog niet veroordeelde gedetineerden hun vonnis afwachtte.

Om te kunnen ontsnappen aan al deze hectiek en spanningen, had Sem een vrij excentriek scala aan hobby's. Door het salaris dat hij had als bekende advocaat, had hij in deze korte tijd al een groot vermogen op mogen bouwen. Hij was in het bezit geraakt van een groot huis die hij helemaal naar zijn smaak in had mogen richten: ouderwets dus. Overal stonden mahoniehouten meubels en stond allerlei prullaria die niet direct te maken had met iemand van zijn leeftijd: 28. In dit huis bevond zich tevens een bibliotheek gevuld met allerlei soorten boeken. Voornamelijk gericht op historische evenementen en figuren, maar ook de natuur, wilde dieren en de gewone leesboeken waren er te vinden. Gesorteerd op schrijver en niet op alfabet, zodat hij alles makkelijk kon vinden.
Verder had hij in zijn huis een kamer gecreëerd speciaal voor zijn opgezette dieren. Iets wat voor velen raar klonk, maar voor Sem sinds zijn jonge jaren een enorme interesse was geweest. Alles was verdeeld op natuurgebied achter prachtig dik glas, met bordjes erbij welk dier je voor je had staan.
Buiten deze excentrieke hobby, bezocht Sem graag iedere avond een locale bar waar hij al bekend stond als een vaste klant. Hij dronk er vaak een aantal glazen whisky voor hij zich weer naar huis bevond. Het was een vrij aparte bar met slechts een aantal klanten. Toch bleef de bar altijd bestaan en kwam er ooit een nieuwe klant aanwaaien die de nieuwe bar uit zou proberen. Het was voor Sem een heerlijk tijdverdrijf na een lange en voornamelijk drukke dag. Bij deze bar, en onder het genot van een heerlijk drankje, kon hij alles om zich heen vergeten en even vergeten dat hij advocaat was. Hier sprak niemand hem netjes aan en deed iedereen normaal tegen hem. Wellicht omdat het grootste gedeelte niet wist dat hij advocaat was. Het was dan ook voor hem niet iets waar hij mee te koop liep.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De uren in de normale mensenwereld verstreken voor de jonge man, met een vreemde muts over zijn katten oortjes getrokken. Hij wist niet precies hoe die muts genoemd werd, maar wel dat hij niet vaak muts genoemd werd. Om hem heen zag hij meerdere jongeren zo'n muts als zijn gestolen muts dragen. De winkels lagen er vol mee, maar het woord kon hij niet goed lezen. Zijn taal was zo anders dan de taal die hier werd geschreven. De gesproken taal was wel bijna het zelfde, daar was de jonge man van 25 jaar al achter gekomen.
De zon begon langzaam achter de grote, vreemde gebouwen van steen te zakken. De weinige bomen die dicht bij elkaar zaten, begonnen zachtjes op de wind met hun blaadjes te spelen, maar verderop was geen boom meer te zien. Waarom waren er hier zo ontzettend weinig bomen te zien? Waar waren al die bomen naartoe? Bomen waren de reden van leven, voor alle wezens die op zuurstof leefden. Blijkbaar dachten de mensen daar anders over.
Een zachte zucht verliet de jonge man zijn lippen. Vlak voor hem reed een jonge man van na schatting 15 jaar op een plank hem voorbij, gevolgd door een groepje andere tieners, die kwaad achter hem aan renden. Wat daar aan de hand was? De jonge man genaamd Hunter betwijfelde of hij het wel wilde weten. Mensenzaken deden er niet toe, maar toen hij merkte dat andere mensen er interesse in hadden, besloot Hunter ook te doen alsof het hem interesseerde. Zo zou hij minder opvallen, dan dat hij gewoon wegliep.
Rustig liep hij met de menigte mee en ging om de groep tieners heen slaan. Een iets wat geforse jonge man stond voor de jongen met het de plank op wieltjes. Hunter was benieuwd wat dat voor voorwerp was, maar kon dat helaas niet vragen.
"Wie denk je wel niet dat je bent? Onbenul?!" riep de forse jongen naar de iets smallere en greep zijn zijn shirt vast. Een aantal toeschouwers begonnen te fluisteren. "Iemand moet ingrijpen, dit gaat uit de hand lopen" "Grijp zelf maar in, ik ben niet gek. Die knul is de duivel" fluisterde een ander terug. Het was zacht gefluister, maar als half kat kon Hunter het duidelijk horen. De duivel? De enige duivels die Hunter had gezien, waren de weerwolven. Deze jongen leek minder eng dan die vervloekte wolven. Waarom waren ze zo bang?
"Waar blijft de politie?" hoorde Hunter een man fluisteren en zuchtte zacht. Eigenlijk mocht Hunter niet opvallen, maar die jongen keek doodsbang naar zijn leeftijdsgenoot die hem bij zijn shirt vasthield. Een vuist ging omhoog en zwaaide voor zijn gezicht. Moest Hunter nu ingrijpen of niet? Hij zou meteen de aandacht naar zichzelf toe roepen. Toch zou hij zich schuldig voelen als hij niets deed.
Zijn rechter hand ging door zijn haren en hij zette een stap naar voren.
Net op het moment dat de jongen zijn vuist zou uithalen naar de jongen in zijn hand, greep Hunter de hand vast. Zijn scherpe, maar kleine kattennagels boorden zich in zijn vuist. Kleine rode stipjes werden zichtbaar in de hand van de jongen, maar alleen Hunter en de jongen zelf zouden het zien. "Goed, waarom zo gewelddadig?" vroeg Hunter kalm en keek de forse jongen aan, die zich los probeerde te trekken, maar het was hopeloos. Hij deed zichzelf alleen maar meer pijn en de kattenkrab erger worden.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer het nodig was om na een drukke werkdag te ontspannen, besloot Sem vaak naar een standaard kroegje te gaan. Vrij afgelegen, maar toch goed te vinden. Wellicht dat hij er succes in had om het te vinden, omdat hij vlakbij leek te wonen. Voor Sem was het niet meer dan normaal om daar te komen. Vrijwel iedere dag als zijn dagindeling dat toeliet. Wanneer hij een grote zaak had komen, was het vanzelfsprekend dat hij zich niet in de bar kon begeven. Dan moest hij overuren maken die gelukkig wel declarabel gevonden konden worden. Na al die jaren ervaring was het bij Sem wel normaal geworden om vrijwel iedere week over te moeten werken. Zo ging dat nu eenmaal in de advocatuur. De cliënt ging voor: daar deed je immers je werk voor. Volgens Sem was advocaat immers maar een makkelijk beroep. Je was niets, slechts een dienaar van je cliënt. Weliswaar vergat hij door deze gedachtegang dat het een moeilijke prestatie was om je advocaat te mogen noemen. Het vereiste een hoop kennis en doorzettingsvermogen, iets wat voor Sem niet moeilijk was geweest in de jaren dat hij gestudeerd had. Het was daarom ook niet verwonderlijk dat hij op zo'n jonge leeftijd zijn meestertitel al te pakken had. Meester in de rechten.

Inmiddels vond Sem het genoeg voor vandaag. Zijn aktetas was ingepakt en hij sloot de deur van zijn kantoorpand achter zich voor hij zou vertrekken. De straat was aardig leeg, maar op een afstandje kon hij wel wat opschudding horen. Iets waar Sem vrij weinig van snapte, vooral op dit tijdstip. Zijn ogen zakten af naar zijn Rolex horloge en hij fronste: het was rond etenstijd, wat deden al die mensen buiten?
Uit de zak van zijn pantalon pakte hij zijn autosleutels van de Mercedes die een stukje verderop geparkeerd stond. Met zijn gedachten ergens anders liep hij richting de zwarte auto die glansde in het avondlicht dat de straat nog zwak verlichtte. Inmiddels was hij in zijn auto gestapt en hij reed weg. De kant op waar het geluid vandaan leek te komen. In zijn achterspiegel kon hij een blauw licht zien: zwaailichten. Sem zette zijn auto daarom aan de kant en zag de politie voorbij komen. Ze gingen naar de plek toe waar het lawaai vandaan kwam. Sem fronste in zichzelf. Als er iemand opgepakt zou worden en als die persoon een advocaat wenste, zou Sem er waarschijnlijk aan gekoppeld worden. Hij was immers piketadvocaat en dat wilde zeggen dat hij opgeroepen kon worden op dagen dat hij hoofd- of reservepiket stond. Als hij dan opgeroepen werd, moest hij snel naar het politiebureau gaan om daar bij het verhoor te zitten en de verdachte te begeleiden in het proces.

Omdat hij wist dat er hier iemand opgepakt zou worden, ging hij snel terug naar zijn kantoor om zijn mailbox in de gaten te houden. Je werd namelijk via de mail opgeroepen om naar het politiebureau te komen. Vandaag was hij hoofdpiket en hij was de dichtstbijzijnde advocaat waar het incident gebeurd was. Het kon niet anders dan dat hij deze melding kreeg.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Er werd zacht gefluisterd over de gebeurtenis. "Dat die jonge man dit durft" "Respect" "Iemand zit straks in de problemen" "Wat als de bande er achterkomt?" "Arme held" Zo werden er dingen gefluisterd. Woorden genoemd die niet begrepen werden door de jonge man. Toch maakte het hem niets uit. "Wie denk je wel niet dat je bent? Zomaar ingrijpen? De politie?" snoof de jongeman, waarvan de vuist door Hunter vastgehouden werd. "Mijn naam hoef je niet te weten. Wat je wel mag weten, is dat deze dingen niet horen. Je hoort je te gedragen en anderen met respect te behandelen." zei Hunter en de jongen schoot in de lach. "Dat beslis ik zelf wel ouwe" siste hij en stond op het punt in Hunters gezicht te spugen, toen er een vreemde sirene afging. "Laat me los, de politie komt zo" zei de jongen angstig, maar Hunter bleef vasthouden. Hij was niet van plan om los te laten, zeker als die jongen zich zo bang voordeed. Hunter wist niet precies wat een politie was. Op zijn eiland hadden ze wel personen die slechte neko's vingen en de burgers beschermden, maar daar werden ze nekotite genoemd. Hunter wist niet of dit het zelfde was.
Gekleurde zwaailichten kwamen dichterbij. Een zachte, kattige grom verliet zijn lippen. Hunter had de neiging om bang weg te springen of met de lichtjes te spelen, maar wist zich in te houden. Hij moest zich inhouden met zoveel mensen in de buurt.
Mannen en vrouwen in uniform kwamen uit de auto's. Wapens getrokken. Stokken, pistolen en andere voorwerpen, waardoor Hunter zich ongemakkelijk voelde. Vooral door de stokken. Ow, wat had hij een hekel aan stokken. "Sta stil en laat elkaar los" zei 1 van de agenten en de forse jonge man deed wat hem gezegd werd, waardoor Hunter het ook deed. Hij wilde alleen de jonge skateborder beschermen, niets meer en niets minder.
"We nemen jullie drie wel even mee naar het bureau." zei een van de agenten en deed alle drie de jongens handboeien om, waardoor Hunter een beetje bang werd. Angstig keek hij naar de auto en schudde onopvallend zijn hoofd. Helaas werd dat door niemand opgemerkt en werd Hunter het autootje in geduwd.
Al snel kwamen ze aan in het huis van bewaring, of zoals de agenten het noemden, de gevangenis. Daar werd hij samen met de skateborder in een cel geplaatst. De andere jongen in een cel ernaast.
Minuten gingen voorbij, terwijl Hunter zich afvroeg wat er was gebeurt. Hij durfde het niet te vragen. Niet wat er hier aan de hand was. Wat hij moest doen en wat er ging gebeuren. Hij was bang dat hij dan minder menselijk zou lijken. Hij was bang dat zijn geheim dan volledig verpest en bekend zou zijn.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer de jonge advocaat zich weer bevond op zijn kantoor, zette hij het beeldscherm van zijn computer weer aan die net uit was gevallen doordat hij te lang niet gebruikt was. In zijn mailbox bevond zich een piketmelding. Snel opende hij hem en er stond in dat hij naar het bureau moest. Zie je wel! Het ging inderdaad om dat incident van net. Sem greep daarom snel zijn aktetas en verliet het kantoorpand. Zijn jas had hij immers nog steeds aan. Het was allemaal in de haast verlopen, vandaar dat hij geen tijd had gehad om alles goed te bekijken. Toch had hij het formulier uitgeprint om het eens grondig te bestuderen onderweg naar het politiebureau. Daar zou een verdachte zitten die door de politie meegenomen was. Het ging niet om een ernstig delict, maar blijkbaar toch openbare geweldpleging waardoor de jongeman opgepakt was door de politie.

Sem liep naar buiten toe en stapte in zijn auto. Vervolgens reed hij naar het politiebureau. Dit was gelukkig niet ver van zijn kantoor af, waardoor hij er binnen vijf minuten zou zijn. Dit was een voordeel van de locatie van zijn kantoor. Het was heerlijk centraal. Daarbij was het gerechtshof ook om de hoek, waardoor Sem zijn werkzaamheden makkelijk kon voorbereiden en uitvoeren. Er was nooit echt haast bij, omdat hij dus overal zo dichtbij woonde. Toch had hij altijd een akelig gevoel op zijn borst wat hem een hoop stress bezorgde.
Bij het bureau aangekomen, parkeerde Sem zijn auto en stapte hij uit. Met zijn aktetas in zijn hand liep hij naar binnen toe. Hij werd door de politiemensen aangekeken en er werd vriendelijk naar hem geknikt. 'Meneer Carlson, uw cliënt zit in een verhoorkamer. Wij zullen u naar hem toebrengen zodat u even met hem kunt spreken. Heeft u een ogenblik?' Vroeg een vriendelijke vrouw en Sem knikte. Uit een andere kamer kwam een mannelijke agent die hem naar de verhoorkamer zou brengen. Daar zou zijn cliënt vast nerveus op hem wachten, aangezien hij net opgepakt was en hoogstwaarschijnlijk snel een advocaat had willen spreken. Dat was vaak zo als iemand opgepakt werd: ze vertelden niks voordat ze een advocaat hadden. De advocaat zou ze kunnen vertellen wat ze wel en niet mochten zeggen en dat kon soms in het nadeel werken van de politie en de Officier van Justitie.
Het kamertje waar Sem naartoe gebracht werd, lag achterin de lange gang aan de rechterkant. Het was niet veel bijzonders: een kamertje met een tafel en vier stoelen erbij. Erg kaal en kil dus en dat bevorderde vaak de stemming van de verdachte niet. De deur werd geopend, Sem bedankte de agent en liep naar binnen toe. Altijd spannend om een nieuw persoon te ontmoeten.

Hij ging tegenover de jongeman zitten en zette zijn aktetas op de grond. Sem glimlachte vriendelijk en stelde zich voor. 'Mijn naam is Sem Carlson en ik ben als advocaat in jouw zaak toegevoegd. Vertel eens, wat is er gebeurd?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Na een tijdje werden Hunter en de andere jongens uit de cel gehaald en naar een aparte kamertjes gebracht. De kamertjes waren niet bepaald wat je noemde vrolijk. Het was gewoon een vierkant kamertje, met een tafel en wat stoelen. Kaal en kil. Nergens een plantje of schilderijtje. Niet eens een glas water te zien. Was dit hoe de mensenwereld leefde? Of had hij het nu al heel erg verpest? Voor de mensen hoopte hij op het tweede, voor zichzelf op het eerste.
De minuten tikten langzaam voorbij en het voelde dan ook aan als uren, voor die saaie, grijze deur krakend open ging en een jonge man naar binnen stapte. De man was iets ouder dan Hunter was, maar Hunter was slecht in het inschatten van menselijke leeftijden. Als het een neko was, zou hij zeggen een jaar of 28 a 29. Toch had hij het bij mensen vaak verkeerd.
Hunter vroeg zich af wat deze man nu weer van hem wilde, en waarom hij hier zat. Had hij dan echt iets verkeerds gedaan? Hij wilde alleen maar helpen. Zouden deze mensen voor de weerwolven werken? Vele angstaanjagende gedachten spookten door zijn hoof en hij durfde er niet aan de denken. Zou zijn nachtmerrie nu al uitkomen? Gevangen worden door een aantal vervloekte maankinderen?
Ondanks zijn verschrikkelijke gedachten, probeerde Hunter zich kalm te houden en keek de man aan, toen hij zich voorstelde. In de neko-wereld was het de gewoonte om je voor te stellen. Eerst je familienaam, of terwijl achternaam, en dan je voornaam. Maar hij had zo'n vermoeden dat het in de mensenwereld er anders aan toe ging. Sem kon toch geen achternaam zijn?
Hoewel het beleefd was om zich voor te stellen, weigerde Hunter het te doen. Hij wist niet wie deze mensen waren en wilde de wolven niet op zijn spoor brengen.
"Waarom zou ik u vertellen wat er precies is gebeurd? U kunt het beter aan de andere jongens vragen" antwoordde Hunter enkel. Hij wilde niet meer vertellen dan dat. Hij wist niet eens wat een advocaat was en wat voor 'zaak' er nu bezig was. Wat een gedoe was die mensenwereld zeg, hopelijk kon hij hier snel weg komen.
Hij wilde terug naar huis, zo snel mogelijk. Toch wist hij dat het niet kon. Zolang was hij hier ook nog niet eens. Net een paar uurtjes, laat staan hoelang hij hier moest blijven!

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was overduidelijk dat de jongeman niet duidelijk wist wat er aan de hand was en wat Sem hier kwam doen. Daar was een simpele oplossing voor, dacht Sem: hij wist niet wat een advocaat was en dacht hoogstwaarschijnlijk dat ook hij er was om hem iets aan te doen. Dat werd namelijk veel gedacht als advocaat. Velen dachten dat je er was om iemand er in te luizen en dat je niet aan hun kant zou staan. Toch was de advocaat er om de belangen van zijn of haar cliënt te behartigen en om de cliënt - in het strafrecht - een zo laag mogelijke straf te laten krijgen. Strafvermindering. Zonder advocaat zou de cliënt immers een veel hogere straf krijgen dan nodig was. Dan zou de officier van justitie in haar requisitoir een strafmaat aanhalen waartegenover niemand stond om de verdachte te verdedigen. In een strafzaak was het immers zo dat de officier kwam met haar requisitoir, waarna de advocaat zou pleiten in een pleidooi met zijn visie op de zaak en een voor hem en cliënt passendere straf. Daarna zou de officier nog wat mogen zeggen, gevolgd door een reactie van de advocaat en dan zou de verdachte het laatste woord hebben alvorens de rechter(s) een oordeel zouden laten horen. Dit oordeel - het vonnis - zou vaak pas na veertien dagen te horen zijn. Gezien de rechter(s) lang genoeg de tijd moesten krijgen om alle verkregen informatie te analyseren en te bespreken.
Nu Sem al een aantal jaren advocaat was, was het makkelijker om bepaalde gevallen in te schatten. Hoewel ieder geval anders was, had je toch de nodige kennis ontwikkeld om te kunnen beschikken over een soort toekomst voorspellende vaardigheid zodat de cliënt gerustgesteld zou kunnen worden. De meeste cliënten werden immers vastgehouden in het huis van bewaring - de penitentiaire inrichting - tot nader onderzoek was uitgevoerd. Dit zou vluchtgevaar kleiner maken en zo werd de verdachte met de meest passende straf gestraft. Natuurlijk verschilde dit per geval, want iemand die een diefstal pleegde, hoefde niet in de PI te zitten, want dat soort zaken gingen vrijwel altijd gelijk naar de politierechter. Waar je gelijk een uitspraak hoorde. Als iemand een zwaarder delict had gepleegd - zware mishandeling, doodslag, moord... - werd dit vaak een meervoudige kamer zitting. Dat wilde zeggen dat er drie rechters tegenover hem of haar zaten om de zaak te beoordelen.

Sem had enige tijd stil naar de man voor hem gekeken en hij glimlachte vriendelijk. 'Gezien het feit dat ik je advocaat ben, zul je me moeten vertellen wat er gebeurd is. Dit moet ik weten om jouw belangen zo goed mogelijk te kunnen behartigen. Ik ben je raadsman en zal je bijstaan in dit proces, mocht er een aanklacht komen. Zo krijg je geen straf die niet passend is bij hetgeen dat je hebt gedaan.' Legde de jonge advocaat rustig aan zijn cliënt uit in de hoop dat het werd begrepen. Sommigen begrepen het echter nooit...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was vast wel duidelijk dat Hunter geen idee had wat er hier aan de hand was. Hij had geen idee waar hij was, wat hij hier deed en wat er aan de had was. Het enige wat Hunter deed, was een jongeman helpen van een dienaar des kattenduivels. Thuis was hij de oudste uit een nest van meerdere kittens. Eigenlijk 2 nesten. Hij had dus de taak om voor zijn broertjes en zusjes te zorgen. Hen te beschermen voor de duivel des katten. Helaas had hij gefaald. Nu wilde hij niet falen en daarom wilde hij de jongeman helpen.
Hij had niet gedacht dat iets goeds doen, erg zou zijn. Dat hij problemen zou krijgen erdoor.
"Ik vertrouw liever niet iemand die ik persoonlijk niet ken. Zeker niet in zo'n kil kamertje. Daarbij heb ik niets verkeerds gedaan dus ik zie ook niet in waarom iemand me zou moeten straffen of voor me zou moeten pleiten" zei Hunter rustig. "Daarbij zijn er in deze wereld grotere problemen dan een straat akkefietje. Misschien moeten jullie je daar wat meer op richten, in plaats van jullie tijd met mij te verdoen." ging Hunter verder.
De jonge neko had hier geen zin in en al helemaal geen tijd voor. Hij moest een manier bedenken om zijn volk en familie te redden, niet zijn tijd verdoen met dit nutteloze gesprek. Dat mensen hier de tijd voor hadden. Er gingen altijd geruchten dat mensen tijd tekort hadden, maar toch verspilden ze hun tijd aan dit soort dingen. Mensen waren soms zo vervelend.
Hunter hoopte maar dat dit gedoe snel voorbij zou gaan. De man tegenover hem, die zich voorstelde als Sem, irriteerde hem een beetje. Waarom zou hij raadsman spelen? Wat was trouwens een raadsman. Hij besloot het maar gewoon te vragen. "Ik heb trouwens geen flauw idee wat je met raadsman bedoelt" zei Hunter dan ook. Hij had zo zijn vermoedens dat die Sem zijn tijd toch wel zou verspillen.
Even ging Hunter anders op zijn stoel zitten. De staart die hij in zijn nieuw gestolen kleding had verstopt, begon een beetje pijn te doen door het gewicht waarmee hij erop zat. Hunter moest echt op dieet, volgens zijn staart dan tenminste. Hunter was eigenlijk te licht voor zijn leeftijd, maar zijn staart dacht er anders over. Hunter zou het ook niet fijn vinden, als er iemand met zijn gewicht op hem zat, dus kon hij de staart ook geen ongelijk geven.
Op dit moment was hij een beetje jaloers op de man tegenover hem. Hij hoefde niet te verstoppen wie hij werkelijk was. Hij wist niet wat het was om te vluchten. Hij wist niet wat het was om zich te verstoppen. Ondanks dat hij een beetje vreemd praatte over dingen die Hunter niets interesseerde, alsof het hem wel moest interesseren. De jongeman had vast genoeg om over te klagen in zijn leven, maar hij moest eens weten hoe gelukkig hij zichzelf mocht prijzen. In vergelijking met Hunter zelf

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld