Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. RavenQueen

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wij weten precies waar het over gaat. Gelieve de ORPG te volgen en niet er op te reageren. Bij voorbaat dank.

Mijn personage:
Sem Gregory Carlson

Jouw personage + jij mag beginnen xx

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn Stephens - Heb nog geen foto, komt zsm - Donkerblond haar en groene ogen

Lynn stopte snel haar laptop en wetboek in haar tas. Ze was laat. Waarom moest ze zich nou precies vandaag verslapen? Ze gooide de tas over haar schouder, pakte nog snel een cracker en rende daarna haar kamer uit. Als ze snel was kon ze nog de trein halen. Maar ja, rennen op hakken was niet één van haar beste kwaliteiten. Al etend rende ze door de straten, hopend dat ze haar trein nog zou halen. Uiteindelijk rende ze het station in. Één minuut vertraging! Lynn zette haar eindsprint in. Ja, daar was de trein! Wacht nog even! Ze ging het halen!
Ja, niet dus. Lynn slaakte een diepe zucht van wanhoop. Op haar eerste stagedag meteen te laat komen. Echt ge-wel-dig. Kon niet beter. Ze liep nu al vijftien minuten achter schema, zweette als een tierelier en had ergens onderweg ook haar cracker verloren. Het liefst wilde ze nu door de grond zakken. Gewoon even in de aardbodem verdwijnen. Verlost zijn van alle verplichtingen die ze had in dit leven. Maar ook zij wist dat dit nooit zou gaan gebeuren. Zeker nu de trein haar nu eindelijk kwam ophalen.
Daar stond ze dan, voor de deur van haar nieuwe leidinggevende. Zou ze meteen ontslagen zijn? Eerlijk gezegd hoopte ze dat het niet zo'n strenge en vervelende oude man zou zijn. "Wij stellen punctionaliteit erg op prijs mevrouw Stephens! Als iemand niet op tijd kan komen, hoeft hij niet terug te komen!" Lynn's hart viel als een steen in haar maag. Durfde ze op de deur te kloppen? Nu kon ze nog weg. Nu kon ze nog weglopen, stoppen met haar studie en ergens op een afgelegen plek in de wereld gaan wonen. Nu. Klop. Nu. Kloppen Lynn! En ze klopte. Ze beet op haar lip. Ze had niets meer te verliezen op dit moment. Nou ja, op haar stageplek na dan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer je in je 28e levensjaar al succesvol advocaat was, wist je dat je het goed gedaan had. Een eigen kantoorpand waar je je bedrijf had zitten. Sem Gregory Carlson was een zelfstandige advocaat die sinds zijns 23e werkzaam was in de advocatuur. Zijn studie rechten aan de universiteit had hij uitmuntend afgerond en dat had hem gebracht waar hij nu was. Hoewel velen er trots op zouden zijn, was het voor hem niet meer dan normaal geweest. De hele familie was hoogbegaafd of hoogopgeleid. Dan kon hij toch niet achterblijven?!
Zijn werkdagen waren lang en zelfs thuis werkte hij nog door. Ook thuis had hij immers een kantoor zitten bij zijn grote huis. Hard werken werd immers beloond met een goed salaris. Niet dat hij daar graag mee opschepte. Afgezien van zijn chique kleding die niet uitsloten dat hij een goedbetaalde baan had. Evenals zijn auto en huis. Toch was hij buiten dit alles niet materialistisch ingesteld. Als je hem zou vragen wat zijn baan was, zou hij je vertellen dat hij "slechts" advocaat was. Volgens hem was je niets meer dan een dienaar van hij of zij die juridische hulp zocht. In zijn geval enkel strafzaken en geen civiele zaken. Sem was een uitmuntende strafrechtadvocaat en had al menig keer grote zaken gehad die hij succesvol, althans succesvol voor de verdachte, had weten af te ronden. Hierdoor was het niet uitgesloten dat de belangstelling voor een stageplek bij zijn kantoor, Carlson Advocatuur, grootschalig was.
Toch had hij een keuze weten te maken uit de vele aanmeldingen. De brieven hadden dagelijks binnengestroomd per e-mail, maar ook per post, en Sem had er uren op zitten turen. Niet-declarabele uren voor hem waar hij flink van baalde. Toch wist hij dat een stagiaire hem het werk lichter zou maken. Om zelf, als de super drukke advocaat dat hij was, ook nog eens je eigen administratie bij te houden, was onbegonnen werk. Dit had Sem al snel ingezien na de eerste paar grote zaken. Er moest verandering komen, maar hij gaf toe dat hij liever niemand in dienst nam. Dat kostte geld en te veel tijd. Een stagiaire was nog voor een goed doel: iemand verder helpen met zijn of haar studie.

Terwijl de jonge advocaat achter zijn bureau zat - leesbril op zijn neus, zijn vingers op het toetsenbord rustend en zijn benen over elkaar geslagen - hoorde hij een zachte klop op de duur. Zijn ogen schoten naar zijn zilveren Rolex horloge en hij zuchtte. De stagiaire die hij aan had genomen, Lynn Stephens genaamd, was te laat. Hij kon zich indenken wat voor moeite het haar gekost had om hier te komen met het openbaar vervoer en besloot er niets over te zeggen. Sem zou niet van iedereen kunnen verwachten dat ze een rijbewijs hadden en/of een eigen auto ter beschikking. Hij reed dan wel in een luxe Mercedes rond, en had in de garage thuis nog twee auto's staan, maar niet iedereen had die luxe. Soms werd hem gezegd dat hij zijn vakgebied als iets speciaals zou moeten zien, maar toch bleef hij erbij dat hij slechts een dienaar was voor mensen in nood. Dat hij de enige uitweg daarvoor was en dat hij dus maar een simpel baantje had. Toch vergat hij wel eens dat dit niet door iedereen zo werd gezien.
Hij stond op en schoof zijn leesbril omhoog zodat hij tussen zijn haren kwam te zitten. Zijn haren waren naar achteren gekamd en geföhnd door zijn vaste kapper en werden door de bril niet verschoven. Sem liep naar de deur toe, zijn nette veterschoenen tikten op de marmeren vloeren, en opende deze. Voor de deur stond een verschijning waarbij te zien viel dat ze gestrest was. Ze had zich moeten haasten. Sem glimlachte vriendelijk en deed de knoop van zijn colbert ongemakkelijk vast en weer los. Met nieuwe mensen was hij altijd waakzaak en toch wat "socially awkward".

'Jij moet Lynn zijn.' Had hij haar gezegd. 'Kom binnen. Kan ik je wat te drinken aanbieden? Wellicht heb je zin in een kop koffie, thee, water? Wat fris heb ik ook nog wel.' Sem glimlachte nog steeds en bekeek haar even, afwachtend op haar antwoord.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn keek naar de man. Hij was niet boos? Hij ging niet hameren op het feit dat ze te laat was? En hij was geen oude, strenge man? Sterker nog, hij was nog jong. Tussen de 25 en 30 schatte ze. Lynn schudde haar hoofd zodat ze weer terug kon komen op planeet aarde.

'Ehm... Ik ehmm... Ja ik ben Lynn ja,' stamelde ze. Ze werd langzaam rood. O help, echt geweldig dit. Echt een perfecte start van deze periode. Ze begon na te denken over de tweede vraag. Koffie? Thee? Water? Wat zal ze antwoorden? Ze stopte met het nadenken hierover. 'Water alstublieft.' Antwoordde ze. Ze bleef in de deuropening staan. Ze schaamde zich enorm. Eerst verslaapt ze zich, dan verliest ze haar cracker, mist ze haar trein, komt ze gestrest aan bij haar stageplek en als kers op de taart stond ze nu heel awkard voor haar nieuwe leidinggevende zeer filosofisch na te denken over wat ze wilde drinken. Het kon niet gekker worden.

Ze bekeek de man nogmaals. Ze was benieuwd naar wat zijn taken waren hier binnen het bureau. Zou hij een assistent zijn van de beroemde advocaat die dit bureau was begonnen? De assistent, of nee, één assistent, van dé Sem Carlson? Een bekende advocaat als hem moet natuurlijk meer dan één assistent hebben. Dat kan niet anders. Hij zal vast drukbezet zijn en enorm veel zaken moeten doen. Lynn wilde hem zo graag ontmoeten. Ze wilde met hem samenwerken, omdat ze wist dat ze het meest zou kunnen leren van hem. Maar het zal vast onmogelijk zijn om zijn stagaire te worden. Ze mocht al blij zijn dat ze de stagair van een assistent mocht zijn. En waarschijnlijk zal dat al heel veel hooi op de vork worden.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Op eerste oogopslag leek Lynn erg nerveus. Iets wat Sem natuurlijk kon begrijpen. Het was niet niks zo'n eerste stagedag. Sem knikte even en wees haar een stoel aan tegenover zijn bureau. Ze zou haar eigen bureau hebben om daar te werken en daarbij een eigen computer. Eentje van Apple. Sem wilde niets meer dan het beste als het om zijn werk ging. Zijn werkzaamheden moesten niet verhinderd worden.
'Ik ben zo terug, Lynn. Ga lekker zitten.' Vertelde hij haar waarna hij de ruimte verliet en naar een andere kamer liep. Dit was een luxe keuken met het meeste er wel in wat nodig was. Afgezien van een oven misschien. Toch wel een combi-magnetron. In de keuken pakte Sem een glas water voor Lynn en koffie voor zichzelf. Je moest jezelf soms toch echt wakker zien te houden als je nachten maar gemiddeld zes uur slaap bevatte.
Inmiddels keerde hij met een dienblad terug en gaf haar haar glas aan. 'Alsjeblieft.' Hij glimlachte even en nam plaats op zijn eigen stoel. 'Ben je er klaar voor?' Vroeg hij haar nieuwsgierig. Hij moest toegeven dat hij niet precies wist wat hij tegen een stagiaire moest zeggen. Sowieso wist hij niet goed wat hij tegen iemand moest zeggen, behalve juridisch advies. Dat moest hij afleren en daarom kon een stagiaire vast ook enorm handig zijn. Je sociale kwaliteiten verbeteren!
Sem leunde achterover in zijn stoel en wilde net een slok koffie nemen, tot ineens de telefoon ging. De telefoontjes deed hij, natuurlijk, altijd zelf. Het waren immers meestal cliënten of rechtbanken of hoven die hem belde. Sem zette zijn kop koffie neer en pakte de hoorn op. 'Sem Carlson,' was zijn enige antwoord om de telefoon mee op te nemen. Dat was meestal genoeg voor zijn cliënten om te begrijpen dat hij het was. Ze hoefden geen uitgebreide intro te horen om te weten dat ze met hem spraken. Een simpele "Sem Carlson", "met Sem" of "met Carlson" was vooralsnog voldoende geweest bij alle cliënten die hij ooit gehad had.
Hij zat een tijdje aan de telefoon en keek toen om zich heen. 'Wacht even John, ik pak je dossier er even bij.' Hij legde de hoorn neer, stond op en liep vervolgens naar een grote antieke kast toe. De deuren trok hij open en hij keek even rond. Vervolgens pakte hij er een dik dossier uit en liep ermee terug naar zijn bureau. Sem trok het dossier open en bladerde naar een geel uitziend papier: de dagvaarding van de Officier van Justitie. 'Ben ik weer John. Ik heb je dossier voor me en de dagvaarding eruitgehaald. Nogmaals: je wordt gedagvaard voor een poging tot doodslag op Suzan. Slechts een poging dus. Ik wacht nog even de psychologische en psychiatrische rapportages uit. Deze moeten gunstig zijn, anders kan het er slecht voor je uit zien. Ik neem aan dat je namelijk niet zit te wachten op een TBS.'
Sem sprak nog een tijdje met de man, John genaamd, en hing toen weer op.
'Sorry, Lynn. Zo gaat dat hier de hele tijd. Zijn er dingen die je mij wilt vragen alvorens we beginnen met het uitleggen van jouw werkzaamheden? Vandaag heb ik toevallig geen zittingen gepland staan.' Hij trok een blauwe agenda tevoorschijn en liet die aan haar zien. De rest van de week was vrij vol gepland, maar vandaag was helemaal vrij. 'Het enige wat kan storen, is de telefoon.' Lachte hij.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn ging in de stoel voor het bureau zitten. Het kantoor was zeer luxe. Apple computers, marmeren vloer en antieke kasten. Alles leek van de beste kwaliteit. Het was haast overweldigend. Haar oog viel op de enorme boekenkasten, waar de boeken bijna uitvielen zo vol als dat ze zaten. Het was hier een soort juridische hemel zowat. Alle boeken die je maar nodig kon hebben, een luxieus kantoor en daarnaast werk je gewoon onder Sem Carlson.

De man kwam weer terug naar binnen met een glas water voor Lynn en een kop koffie voor hemzelf. Lynn nam het glas aan en glimlachte even. Ze nam een slok. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij toen. Ze verslikte zich en begon even te kuchen. Toen het voorbij was zat hij al aan de telefoon. Lynn spitste haar oren. Wacht. Nam hij nou gewoon op met de naam "Sem Carlson"? Lynn nam nog een slok van haar water. Nee, alsof dat ooit kon. Waarschijnlijk had ze gewoon de woorden "Het kantoor van" gemist ergens tijdens haar kuchbui. Ze bleef luisteren. Hij begon documenten te pakken. Hij handelde het allemaal zelf af. Was hij dan toch..? Nee, hoe kant dat nou. Een stagair voor dé Sem Carlson? Alsof zij ooit zoveel geluk kan hebben.
Lynn bleef luisteren naar het gesprek. Het klonk als een interessante zaak. Één die zij ook wel zou willen doen. Maar als stagair kan dat natuurlijk niet. Ze had zich al voorbereid op bergen administratief werk. Maar ze vond het 't waard. Een stageplaats bij hét bureau van Sem Carlson stond natuurlijk geweldig goed op je CV. Als je een goede referentie van hem hebt, dan kan je overal aan de bak.

Uiteindelijk hing hij op en begon hij opnieuw een gesprek met Lynn. Ze dacht na. Had ze vragen? Ja. Genoeg. Bent u echt dé Sem Carlson? Waarom bent u advocaat geworden? Waarom heeft u mij gekozen?
'Ik zou het wel erg waarderen als u mij kunt laten zien wat ik precies moet doen, zodat ik efficiënt en georganiseerd aan de slag kan.' Zei ze. Wauw. Wat een saaie reactie. Ze wilde dit niet zeggen. Ze wilde hem andere vragen stellen. Maar die hadden niets te maken met haar stageplaats. Ze moest gewoon haar werk goed doen. Dat was alles.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Ondanks dat ze nog steeds enigszins gestrest leek te zijn, klonk het alsof ze snel aan het werk wilde gaan. Het enige wat ze wilde weten was immers wat voor werk ze zou moeten doen. 'Oh, natuurlijk.' Sem glimlachte even en nam een slok van zijn koffie. 'Als het goed is staat de computer aan. Die zet ik nooit uit. 's Nachts wordt er namelijk een back-up gemaakt van alle bestanden die op mijn computers staan. Het zou een schandaal zijn als ik alles kwijt zou zijn, maar dat begrijp je vast wel. Je zult voornamelijk in een programma gaan werken genaamd "CC Law". Dat is een programma waarin je bijvoorbeeld de urenregistratie kunt doen, maar ook toevoegingen kunt aanvragen en de gegevens van iedere cliënt kunt vinden die er ooit in zijn gezet. Dat is wel zo handig als je snel wat nodig hebt en geen zin hebt om naar de kast te lopen. Die grote kast daar is namelijk de dossierkast. Die ik overigens binnenkort echt even moet uitzoeken, want hij puilt uit... Helaas hebben advocaten een bewaarplicht van zeven jaar en kan ik ze dus pas echt in mijn opslag zetten als de zeven jaar voorbij is. Tot die tijd zet ik ze meestal hier in een kamer van het pand neer. Dat laat ik je later wel een keer zien, dat is nu niet van toepassing.' Tussendoor nam hij nog een slok koffie, voor hij verder ging.
'We zullen eerst beginnen met iets simpels: verrichtingen invoeren.' Inmiddels was Sem naar Lynn toegelopen en stond hij achter haar om bij de computer te kunnen. 'Hier boven zie je het woord "verrichtingen" al staan. Daar klik je gewoon op en dan zie je dit scherm. Als je hier klikt...' Hij klikte op een vakje waar je kon typen. 'Typ je de naam in van de persoon die op deze lijst staat. Dit zijn de lijsten die ik invul voor je als ik met iemand gebeld heb of op bezoek ben geweest. Daar houd ik precies bij hoe lang het geduurd heeft en welke code je in moet voeren. Deze code's kent CC Law zelf en zo weet mijn accountant dus precies wat het is. Hier zie je al staan Borsch, 105, 10. Dat betekent dat ik 10 minuten gebeld heb met de heer Borsch. 105 is dus altijd de code voor bellen, maar dat schrijf ik er zelf altijd achter dus in principe hoef je dat niet te kennen. Hoewel dat vast in je hoofd gaat zitten.'

Sem liep terug naar zijn stoel en ging zitten. 'Zou jij misschien die lijsten in kunnen voeren? Er kan echt niks fout gaan. Gewoon de achternaam intypen, dan de code in het vakje voor code en het aantal minuten waar de minuten horen.' Hij glimlachte even en zette zijn leesbril toen weer op. Vervolgens schakelde hij in een soort modes, waardoor hij alles leek af te sluiten en helemaal op ging in zijn werk. Zijn koffie liet hij voor wat het was en binnen een paar minuten was het dan ook ijskoud. Er moesten processtukken gemaakt worden en daarom moest hij eigenlijk heel veel doen en was hij enorm gestrest. Dat was ook wel aan hem te zien, omdat hij de afgelopen dagen bijna niet sliep. Dat was nu eenmaal hoe het leven van een advocaat was. Hij had wallen onder zijn ogen door het weinig slapen, maar dat maakte niet zo enorm veel voor hem uit. Hij was knap, maar niet ijdel. Behalve dat hij dure pakken droeg natuurlijk.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn was verbaasd over het feit dat hij op een hele normale man leek. Hij was geen narcissistische klootzak die zichzelf helemaal geweldig vond omdat hij een succesvolle advocaat was. Ookal droeg hij dure pakken. Ja, Lynn was er inmiddels van overtuigd dat deze persoon daadwerkelijk dé Sem Carlson was.
Lynn keek mee naar was Sem allemaal liet zien. Ze herkende een paar dingen uit haar colleges die ze had gekregen op de universiteit. Ze wist inmiddels wel ongeveer hoe het allemaal moest. Ze vond het dan ook jammer dat ze met zo'n simpele taak begon, maar ze begreep het ook wel. Nergens kan je meteen beginnen met het grote werk.

Uiteindelijk stond ze er alleen voor. Sem zat gefixeerd achter zijn bureau, geconcentreerd op het werk dat hij moest doen. Lynn besloot haar laptop erbij te pakken en zette die naast de computer. Terwijl de laptop aan het opstarten was deed ze haar haar in een staart. Dat werkte iets makkelijker. Atlijd maar dat irritante haar dat voor je gezicht valt, het irriteert gewoon heel erg. Op haar eigen laptop startte ze een nieuw word document waarin ze in een paar steekwoorden neerzette wat ze tot nu toe had gedaan, geleerd en had gezien van de stage. Op deze manier kon ze er vanavond een verslag van maken, wat ze dagelijks zou gaan doen.

Binnen een half uur had ze alle telefoonnummers in het programma gezet met de achternamen erbij. Ze had zelfs een paar gevonden die nog niet in het systeem stonden, maar wel gebeld hadden. Lynn typte snel een paar steekwoorden in haar word document en liep daarna naar het bureau van Sem Carlson.
'Meneer Carlson, is er iets anders wat ik nog kan doen?' Vroeg ze hem. Ze voelde zich haast schuldig voor het storen van zo'n druk en belangrijk persoon in de advocatenwereld.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Af en toe leunde Sem zuchtend achterover en bracht hij zijn handen gefrustreerd naar zijn hoofd. Dan wreef hij wat heen en weer met zijn vingertoppen over zijn voorhoofd en ging pas weer verder als hij iets had kunnen bedenken. Momenteel was hij bezig met het maken van een goede pleitnotitie die hij zou gebruiken om te pleiten bij zijn volgende zitting. Hij was er wat vertraagd mee en zou dus snel moeten werken om het af te krijgen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij enigszins schrok toen Lynn hem wat vroeg. 'Eh...' Hij keek haar wat versuft aan en zette zijn bril even goed op zijn neus. 'Als je wilt, mag je een dossier lezen om eens te zien wat er nu allemaal precies in zit? Dat is altijd enorm leerzaam en spannend om te zien. Althans, dat vond ik zelf altijd.' Hij lachte even en keek haar toen weer serieus aan. 'Als je een sterke maag hebt, heb ik nog wel een interessant dossier voor. Zoals je natuurlijk wel weet, zitten er in dossiers ook de foto's van eventuele slachtoffers die soms op verschrikkelijke wijze om het leven zijn gekomen.' Legde hij haar rustig uit.
'Zoek in de dossierkast maar naar de naam Ericson. Het staat allemaal op alfabetische volgorde, dus het moet goed te vinden zijn. Steve Ericson heeft verschillende mensen om het leven gebracht op nare wijze. Zo heeft hij iemands ingewanden er uitgehaald, maar ook iemand gemarteld tot ze overleed... Deze man moest ik verdedigen in een zaak. Het was overigens een van mijn eerste zaken en ik was er nogal angstig over. Ook voor de man zelf. Inmiddels zit hij een straf uit. Dat was natuurlijk niet te vermijden als je zoveel moorden pleegt. Die vent was zo gek als een deur, maar door mij heeft hij geen TBS gekregen en dat is wat hij absoluut niet wilde. Dus hij is enigszins blij.' Sem dwaalde wat af in zijn gedachte en zuchtte diep. 'Mooie tijd ja... Als je nog anderen vragen hebt, hoor ik het wel! Je mag me alles vragen!' Sem glimlachte even en keek toen weer naar zijn beeldscherm voordat hij begon te werken. De pleitnotitie moest echt worden afgemaakt voor morgen. Anders zou hij echt voor aap staan. Het was hem niet vaak overkomen dat hij iets niet op tijd af had en dat zou ook dit keer niet gebeuren. Al moest hij tot negen uur op kantoor blijven tot hij kon gaan: dat moest dan maar.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn luisterde naar zijn verhaal en knikte af en toe. Een interesant dossier hè? Interessant. Lynn ging op zoek naar de naar Ericson in de dossierkast. Haar vingers gleden over de documenten, tot ze stopte bij de B. Borsch, John. Het was de naam van de man die Sem net had opgebeld. Lynn beet op haar lip van nieuwsgierigheid. Uiteindelijk won haar geweten van de duivelse nieuwsgierigheid en gleed haar hand weg van de B. Ze zocht nog even naar het dossier van Ericson en nam dat toen mee naar haar bureau.

Voor een lange tijd las ze het dossier. Uren streken voorbij, maar Lynn merkte er niets van. Het dossier was enorm intrigerend. Zowel de dader als de manier waarop Sem hem had verdedigd. De aanval van de aanklager, de gehele discussie. Het inbrengen van bewijsmaterialen, het pleidooi, alles. Alles was interessant. Lynn las door en bleef lezen. Toen kwam ze een paar foto's tegen. Dit waren waarschijnlijk de foto's waar Sem het over had gehad. De foto's die je beter niet kon bekijken als je een zwakke maag had. Lynn bekeek ze. Ze knipperde even. Ze legde de foto weg. Ze bekeek de foto weer. Ze knipperde even.
Lynn liet de foto op haar bureau liggen en liep even het kantoor uit. Ze haalde diep adem en probeerde geen controle te verliezen. Het was onbegrijpelijk. Hoe kon Sem hem ooit hebben verdedigd? En dan nog wel er voor hebben gezorgd dat de verdediger kreeg wat hij wilde? Lynn hield haar hand voor haar mond. Niet overgeven. Geen zwakte laten zien. Je kunt dit Lynn, vertelde ze zichzelf. Ze slikte een beetje gal in wat naar boven was gekomen en ademde weer. Het was onverstelbaar. En toch was het bewonderingswaardig. In zo'n situatie had Sem zijn client toch gegeven wat hij wilde. Lynn kon een kleine grijns niet onderdrukken. Ze wist nu zeker dat ze aan het goede adres was.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Lynn weg liep, maar hij besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Ze wist vast wel wat ze deed en na al die uren lezen, kon hij begrijpen dat ze even rust nodig had. Dat was Sem al verleerd in al die jaren dat hij nu advocaat was. Soms wenste hij dat hij iets anders had gedaan. Iets waar hij meer rust bij had en gewoon pauze mee kon houden, maar helaas. Dat ging bij dit vak niet echt goed. Je kon het gewoon niet combineren!
Na een tijdje was zijn pleidooi voor morgen af en printte hij hem een paar keer uit. Eentje stopte hij in het dossier en na ondertekening deed hij de rest er ook bij. Inmiddels was het bijna vijf uur en Sem fronste even. 'Ah, al zo laat...' Hij krabde achter zijn oor en keek even naar Lynn.
'Je hebt helemaal geen pauze gehouden of wel?' Vroeg hij haar wat verward. 'Je mag hier pauze nemen wanneer je wilt. Dat ik geen pauze neem, wil natuurlijk niet zeggen dat jij dat ook niet hoeft te doen. Ga vooral een stukje lopen of haal wat te eten. Of eet je eigen eten hier.' Sem glimlachte even en keek toen op zijn dure Rolex horloge. 'Als je wilt mag je naar huis. Ik blijf nog even hier. Morgen heb ik deze zitting, dus ik ben wat later op kantoor. De zitting begint om negen uur al namelijk. Ik zal een sleutel voor je pakken, dan kun je zelf naar binnen.' Uit zijn aktetas pakte hij een sleutel en deze gaf hij aan Lynn. Dan zou ze morgenochtend gewoon naar binnen kunnen als ze zou willen. In principe mocht ze ook wel later komen, dat maakte Sem nooit zoveel uit eigenlijk. Zolang ze maar plezier had in de stage, dan was het goed.
'Moet ik je misschien afzetten bij het station of bij je huis? Dan zul je wel even moeten wachten tot ik klaar ben, maar ik woon vlak bij jou dus ik kan je makkelijk afzetten op de weg naar huis.' Hij glimlachte even en maakte toen een brief voor een cliënt af die hij zo op de post zou kunnen gooien. Na het maken van deze brief was hij klaar om te gaan en wachtte hij enkel nog op de antwoorden van Lynn. Haar thuisbrengen zou echt geen probleem voor hem zijn. Hij zou het graag doen zelfs.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Na een paar minuten was Lynn weer naar binnen gegaan. Ze keek even op de klok. Het was vijf uur. Ze zuchtte diep. Ze vond het dossier zo intrigerend dat ze helemaal vergeten was om een pauze te nemen.
Lynn luisterde naar Sem's voorstel. Weggaan? Ze was misschien wel klaar met het lezen van het dossier, maar ze moest het nog steeds bestuderen. Bovendien, hoe kon ze weg gaan als haar baas nog zo hard aan het werk was? Ze keek naar de sleutel in hand en stopte deze in haar zak.
'Ik blijf nog even hier. Ik ben nog niet klaar met dit dossier bestuderen.' Lynn dacht even na. Sem had ook nog geen pauze genomen. Dat kon toch niet gezond zijn. Ze zuchtte. 'U moet wel op uw gezondheid letten. Zal ik anders wat te eten halen? Dan kunt u doorwerken en heb ik mijn pauze. Een win-win situatie, niet?' Stelde Lynn voor met een glimlach. Lynn pakte haar jas en deed 'm al aan. 'Wat wilt u? Een broodje, of misschien iets warms? Ik zag onderweg nog een paar restaurantjes en winkeltjes die wat dingen hadden.' Lynn maakte het riempje van haar jas vast en haalde haar portemonnee uit haar tas. Ze sloeg het document dat ze had opgestart op en sluitte haar laptop af.
'This one's on me, zie het als...' Lynn dacht even na, 'als een bedankje voor me naar huis brengen vanavond.' Lynn stopte haar portemonne in haar jaszak en liep richting de deur. 'Ik ben zo weer terug!' Zei ze nog voor ze naar buiten liep.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij draaide wat heen en weer op zijn bureaustoel terwijl hij nadacht wat hij nog allemaal moest doen. Ergens tussen de rotzooi op zijn bureau zou een briefje moeten liggen die hij vanmorgen geschreven had. Het was wel te merken dat hij chaotisch werkte, maar dat was advocaat eigen. Voor anderen leek het haast onmogelijk om in deze setting te werken, maar voor Sem was dit niet het geval. De puinhoop op zijn bureau maakte hem gek genoeg wat rustiger en maakte het voor hem mogelijk om toch te kunnen functioneren. Als alles opgeruimd was, kon hij nooit wat terugvinden en werd zijn werk enkel vertraagd. Vandaar dat hij het opruimen had laten varen en was hij zich simpelweg gaan focussen op zijn werkzaamheden.
Lynn stelde voor om wat te eten gaan halen. Ze klonk enigszins bezorgd om hem, maar dat hoefde ze niet te zijn. Hij kon wel wat eten gebruiken, dus hier protesteerde hij ook niet tegen. 'Oh prima. Ik lust alles wel, dus verras me maar.' Na deze woorden draaide hij weer terug naar zijn bureau en computer, en werkte verder. Terwijl Lynn al vertrok, tikte hij met zijn vingertoppen op het toetsenbord. Een rustgevende manier en tik om te doen tijdens het nadenken. Je moest immers alles zo goed mogelijk verwoorden en als advocaat streefde je ernaar om toch "duur" te klinken. Moeilijke woorden, ellenlange zinnen met veel komma's en allerlei rare vaktermen waren niet geheel onbelangrijk als je een juridische document op wilde maken. Als dat niet gedaan zou worden, zou iedereen zomaar advocaat kunnen worden, werd vaak gezegd. Sem bleef erbij dat iedereen het ook zou kunnen zijn, zolang je maar het doorzettingsvermogen had om lang te willen studeren. Dat laatste was natuurlijk iets wat velen niet hadden. Een rechtstudie duurde vaak erg lang en was enkel theoretisch. Vrijwel niets was gericht op de praktijk. Daar waren de stageperioden voor.
Nu Lynn weg was, was het weer makkelijk om te werken. Het voelde alsof iemand je continu bekeek als ze er was, maar dat was helemaal niet zo. Het was een rare gedachtegang die Sem had en waar hij niet makkelijk van af kwam. Dat maakte hem dan ook zo "socially awkward". Hij was erg onzeker en wist niet goed hoe je nu precies met mensen om moest gaan. Erg lastig, natuurlijk, maar als je iemand moest helpen als advocaat, keken ze toch wel tegen je op. De "gewone" mens die je te vriend zou houden, werd wat minder makkelijk tevreden gehouden. Sem liet het dan ook niet zo vaak uitdraaien op persoonlijk contact. Ook met Lynn zou hij daar voor op moeten passen. Hij vond het niet fijn als mensen zijn zwakkere kanten zouden ontdekken. Als mensen zouden ontdekken dat hij eigenlijk heel onzeker was en dat soort zaken. Hij vond het al naar als mensen aan hem zagen dat hij veel stress had, moe was en niet goed at. Dan verzon hij al vaak een excuus, omdat hij de aandacht niet graag op zichzelf richtte. De aandacht moest uit gaan naar de klant en niet de dienaar die de klant bijstond. Althans, zo dacht Sem. Natuurlijk was dat inhumaan en dachten de meeste mensen er totaal anders over, maar misschien dat Sem deze nare gewoonte nog af zou leren als Lynn hier een langere tijd zou zijn. Zij bracht wat frisheid in de saaie werksfeer wat voor Sem een goede stimulans zou kunnen zijn om te werken.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn liep door de straten heen. Ze had deze al een beetje vaag gezien toen ze van het station naar het kantoor rende, maar nu pa skon ze er echt goed naar kijken. Het leek haar een gezellige buurt. Veel winkeltjes, veel eettentjes en restaurants, veel mensen die gezellig aan het shoppen waren. Lynn keek op haar ietwat goedkope horloge. Het was nu kwart over vijf, toch wel tijd om te kiezen wat voor eten ze ging halen. Ze keek even om haar heen en zag aan de overkant een Franse tent. Zonder er langer over na te denken liep ze maar daarheen, anders zou Sem straks nog omvallen van de honger.
'Goedemiddag!' Lynn's stem kaatste haast tegen de muren, zo stil dat het was hier. Ze keek om zich heen. Er waren wel mensen, maar ze waren stil. Ze keken haar aan met blikken, met ogen vol medelijden. Lynn fronste lichtjes. Vreemd. Fransen waren dan wel een nationalistisch, narcisistisch volk, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat ze geen 'Goededag' terug konden zeggen. Lynn liep naar de toonbank en glimlachte naar de medewerker achter de kassa.
'H-hallo, waar k-kan ik u mee helpen?' Vroeg hij stotterend. Lynn bleef glimlachen. Hier was iets aan de hand. 'Ik zou graag twee broodjes willen. Doe maar met brie!' Zei ze. Ze keek even in de spiegel achterin de winkel. Daar kon ze zien dat er nog een ruimte was, een gang. Waarschijnlijk leidde die naar de voorraad.
'En w-wilt u d-daar nog iets bij? Kijk hier maar even! W-we hebben sla... en ehm... tomaat? Of komkommer?' Lynn's blik dwaalde af van de spiegel naar het eten. De medewerker zei dit expres, dat voelde ze. Alsof ze in een richting had gekeken waar ze niet moest kijken. 'Hmm... maak er maar een broodje brie gezond van. Op een stokbroodje natuurlijk.' De medewerker knikte nerveus en begon de broodjes te maken. Terwijl hij niet keek, waagde Lynn nog een blik richting de spiegel. Ze bleef glimlachen. Ze deed alsof ze het niet zag. Uit haar jaszak pakte ze haar portemonnee en ze pakte ook een pen. Ze schreef ongemerkt wat op het geld.
'H-hier zijn uw broodjes, dan wordt het 8 euro alstublieft,' zei de jongeman. Lynn schoof het briefje van tien over de toonbank, naar de man.
'Het is een echt briefje hoor, kijk maar goed.' Zei ze. De medewerker bekeek het briefje, waarna hij haar vol ongeloof aanstaarde. Hoe? Hoe wist ze het? Lynn pakte haar broodjes en liep richting de uitgang. 'Houd het wisselgeld maar!' Riep ze voordat ze de deur uitging.

Eenmaal buiten keek Lynn om zich heen. Ze zocht iemand. Ah, daar. Lynn liep in zijn richting, en de man in haar richting. Toen ze langs elkaar liepen legde Lynn een hand op zijn schouder. 'Er is een overval bij de Franse broodjeszaak, tweede winkel van uw links,' zei ze, en ze liep weer verder. Tijd om de broodjes naar Sem te brengen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De laaghangende avondzon scheen door de grote ramen naar binnen en Sem kneep zijn ogen even samen toen hij merkte dat deze zon ervoor zorgde dat zijn computerscherm verlicht werd. Het werd voor hem lastig nu te lezen en te zien wat hij aan het doen was. Daarom stond hij zuchtend op, liep over de marmeren vloer naar het raam toe en trok de grote gordijnen dicht. Dit zorgde ervoor dat de zon hem niet meer kon verblinden en dus dat hij verder kon werken aan de processtukken. 'Oké. Meervoudige kamer zitting... Drie bundels voor de rechtbank, eentje voor in het dossier...' Hij mompelde wat in zichzelf terwijl hij nadacht hoeveel keer het geprint moest worden. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het vijf keer geprint moest worden en dit deed hij dan ook. De printer stond continu te ratelen en te printen en maakte zelf al pakketjes van de uitgeprinte stukken. Dat scheelde Sem een hoop werk. Anders moest hij het zelf perforeren en samenvoegen. Daar had hij echt geen tijd voor.
Uiteindelijk was de printer klaar met de vijf setjes en legde hij één van de setjes in het dossier. Drie van de setjes schoof hij in een langwerpige enveloppe en het overgebleven pakketje legde hij op zijn bureau neer. Nu was de werkdag voor hem ook klaar. Hij zou met Lynn wat kunnen eten alvorens hij haar naar huis bracht. Zijn op maat gemaakte pak was wat te groot geworden doordat hij de afgelopen weken vrijwel niets at. Althans, als hij aan het werk was. Hij had het naar eigen zeggen te druk met werken om ook nog pauze te nemen. Telkens als hij er achter kwam dat hij honger had, was de dag eigenlijk alweer voorbij en besloot hij na een paar uur ergens te gaan eten. Sem had immers genoeg geld om dat dagelijks te doen en voor jezelf koken was nu ook niet bepaald leuk. Doordat hij het zo druk had met werken, had hij nog steeds geen tijd gehad om te gaan denken aan een relatie. Natuurlijk had hij soms wel wat scharrels, maar eigenlijk kwam daar nooit wat uit, omdat hij veel te druk was met werken. Bij Sem ging werk voor andere zaken en daar kon niet iedereen mee omgaan. Dit was natuurlijk logisch, maar wel lastig voor hem.

Buiten zag Sem een politiewagen over de rotonde racen. Dit zag je hier wel vaker, maar hij leek af te remmen in de straat waar de winkels zaten. Er was vast weer een overval gepleegd. Dat was niet heel raar de laatste tijd. Er kwamen steeds meer overvallen en voor Sem was het nu normaal geworden. Toch baarde het hem zorgen dat Lynn buiten was. Wie weet was ze daar wel?! Sem stond toch op en pakte zijn jas en sjaal van de kapstok af. Hij trok hem aan, hing de sjaal over zijn schouders, en liep naar buiten toe. Hopend dat hij Lynn snel zou vinden.

(Even zijn fabuleuze look showen)

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
(Thank you for showing. He sexy af)

Lynn liep rustig door richting het kantoor. Ze wist eigenlijk niet eens of Sem brie wel lekker vond... Zou ze nog iets halen voor de zekerheid? Of zou ze gewoon doorlopen? Lynn keek weer om haar heen. Toen zag ze het. Daar moest ze heen. Dat was dé plek voor mensen die ochtenden haatten. Starbucks. Lynn liep naar de starbucks en ging in de rij staan. Zelf zou ze een white café mocha nemen, zoals altijd. Maar wat zou Sem willen? Ze besloot om een caramel machiato voor hem te halen en naam meteen twee brownies mee. Als toetje. Het brein had ook zo nu en dan suiker nodig niet waar?
Met de twee bekers in haar hand, de brownies in de tas en de tas hangend om haar elleboog, liep Lynn weer verder. Ze vroeg zich af of dit haar hele stage zou gaan worden. Lijsten invullen, dossiers lezen, misselijk op de gang zijn vanwege de gruwelijke foto's in het dossier, aangeboden krijgen om thuisgebracht worden, eten halen, eten opeten... Lynn zuchtte lichtjes. Ze had gehoopt dat het ietwat spannender zou zijn. Dat ze kon helpen met zaken, echte clienten vertegenwoordigen... Zeker aangezien haar hele studie al zo vreselijk theoretisch was. Ze haatte theorie, en toch wilde ze advocaat worden. Ze wilde mensen helpen. Het was lastig soms om door te gaan, maar ze wist waar ze het voor deed.

Lynn liep de wijk uit, ging de hoek om, waar ze tegen iemand aanbotste. Ze slaakte een kleine gil, viel op de grond en kreeg de koffie over zich heen. 'Au! Fuck! Damn it!' Ze gooide snel de bekers opzij en stond op. Een zucht verliet haar mond. 'Tot zover mijn white café mocha...' Ze deed haar jas uit. 'O trouwens, sorry, heeft u zich bezeerd?' Vroeg ze zonder naar de andere persoon te kijken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld