ORPG FT Ravenqueen - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG FT Ravenqueen

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wij weten jij niet
Wil je meelezen? Volg ons dan
Tips en tops mogen

Ik:
Walt Cater Di Angelo~16 jaar~zevende zintuig (gedachten lezen en veranderen)~mjw~picca

Jij + Begin

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Quinn Locascio - 15 jaar `zevende zintuig: Toekomst visies en toekomst veranderen - mjw - heb geen foto dus beschrijf haar even: donkerblond haar en groene ogen.

Quinn schoot overeind. Ze keek om zich heen. Toen ze realiseerde waar ze was, zuchtte ze. Ze was vastgebonden aan het infuus, die haar als kettingen vasthielden. Ze lag alweer in het ziekenhuis. Quinn ging langzaam weer naar achteren en liet haar hoofd rusten op het zachte kussen. Het gebeurde elke keer als ze van die rare visies had. Altijd als ze flitsen van de toekomst voor haar kon zien, viel ze neer. Zo maar. Uit het niets. Poef. Dat was ook de reden waarom ze bijna niet naar buiten ging. Quinn sloot haar ogen voor een paar seconden.
Deur. Een zuster deed de deur open en kwam naar binnen gewandeld. 'Pas op de vaas,' mompelde Quinn. De zuster keek verbaasd op en liep daardoor tegen een tafel aan. De vaas viel in stukken.
Deur. Een zuster deed de deur open en kwam naar binnen gewandeld. 'Goedemiddag zuster,' zei Quinn met een glimlach op haar gezicht. De zuster keek op en glimlachte terug. Ze realiseerde zich net op tijd dat er een tafel voor haar neus stond. 'Oh jee, had ik toch bijna de vaas van de tafel gelopen!' Zei de zuster verbouwereerd. Quinn bleef glimlachen. Het was moelijk om die glimlach te behouden. Ze leed. De toekomst veranderen was dan ook nog erger dan alleen de toekomst zien. De toekomst veranderen deed pijn. Overal. De toekomst zien was daarintegen een heerlijk tripje naar dromenland. Alleen gebeurde dit tripje vaak nog wel eens midden op het zebrapad helaas.

Een paar dagen later was Quinn weer uit het ziekenhuis. Ze liep door de straten heen, richting haar huis. Ze wilde zo snel mogelijk weer naar huis, zodat ze niet meer op straat neer zou vallen. Thuis zou ze veilig zijn.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Walt
Zijn blik ging over de weg, waar zijn slaapkamer op uitkeek. Zijn hele leven was al vreemd geweest. Hij heeft altijd dingen geweten die Walt niet hoorde te weten. Dingen waar Walt nog te jong voor was, die ze wilden ontkennen. Bijvoorbeeld dat zijn opa was overleden, dat de tanden fee nep was, over de paashaas en kerstman nog maar te zwijgen. Ook als iemand in zijn bijzijn loog, wist Walt het. Iedere keer als Walt iemand er mee confronteerde, werd hij voor gek verklaard. De mensen snapten niet hoe hij het kon weten. Het was verschrikkelijk, maar toch ook wel weer normaal. Het was zijn 'normale' leven.
Wat voor de ene vreemd was, was voor Walt dus normaal. Ook geesten zien en met hen communiceren, of dat soort dingen. Dingen die je onder het zesde zintuig zou schrijven. De reden dat hij echter dingen wist, wat hij niet kon weten, kwam niet helemaal door het zesde zintuig. Eerder door een zevende, tenminste dat zei zijn psycholoog. Een vriendelijke man, dat moest Walt toegeven. Iemand die zijn gedachten volledig afschermde, alsof hij toch een geheim had.
Maar misschien ging Walt iets te snel. Zijn zevende zintuig is de zintuig om mensen hun gedachten te lezen en de gedachten te veranderen. Dacht je bijvoorbeeld om naar rechts te gaan, zou Walt je naar links kunnen laten gaan. Dacht je aan een roze olifant? Dan zou hij je aan een paarse zebra kunnen laten denken. Dat was zijn kracht, zijn vloek, zijn verantwoordelijkheid en eenzame afzondering.
Oké, nu klonk het wat dramatisch, maar soms was het ook zo. Op de basisschool was hij eens in elkaar geslagen door ouders die dachten dat hij vervloekt was door de demon. Een week lag hij in het ziekenhuis om bij te komen. Op de middelbare school gebeurde het zelfde, maar toen door leerlingen. Dit keer lag hij een maand in coma. Ouders stopten als een kind bewusteloos was, zijn klasgenoten niet. Die gingen door tot iemand ingreep en het te laat was.
Hoe vaak Walt ook van school veranderde, het leek niet genoeg te zijn. Daarom had hij nu thuis les, maar dat was niet iets voor hem. Voor eeuwig opgesloten zitten tussen een aantal muren. Gevangen in zijn eigen huis. Hij wilde gewoon door de tuin kunnen lopen, zonder met eieren of zo bekogeld te worden.
Daarom had zijn psycholoog hem ingeschreven voor een speciale school. Een school voor 'freaks' zoals hem. Mensen die niet normaal waren en iets bijzonders konden. Het zevende zintuig. Ironisch genoeg heette de school ook Seventh Sense. Wie had dat toch bedacht?
Het deed er ook niet toe. Over een kwartier zou hij opgehaald worden door een medewerker van die school. Hij zou naar het gebouw gebracht worden, waar dat ook mocht zijn. Op de brochure stond namelijk geen adres. Alles om de leerlingen veilig te houden, al beviel het Walt niet. Gelukkig zou hij snel genoeg te weten komen of iets veilig was of niet, dankzij zijn gave.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld