Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Vasilissa

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Lezen mag altijd, gelieve niet te reageren. xoxo

Carter Baizen, een vampier, leeftijd is onbekend maar hij is op zijn achttiende gebeten dus blijft daar ook in hangen.

Later in het verhaal komt Kate Thompson aan bod, en daarom hier alvast even een korte beschrijving van haar en een foto

Kate is een engel, niet zomaar een engel maar een kruising tussen een goede en een slechte engel. Met haar blonde haren en haar mooie licht blauwe ogen en witte tanden kan ze iedereen verliefd op haar laten worden, maar als er een knop om gaat of er gaat iets zoals ze niet wil en ze kan zich niet beheersen veranderd ze. Haar blauwe ogen veranderen in bloed rode ogen en ze is niet meer zo zoet en lief als voorheen. Haar vader zit in de regering en heeft enorm veel macht. Helaas heeft hij zijn eigen dochter ook in de speciale inrichting moeten stoppen maar natuurlijk op een speciale plek. Kate beheerst haar krachten en wisselingen van engelen nog niet helemaal maar ze doet haar best. Helaas laat ze te snel haar emoties toe en is dit net iets dat een grote rol speelt bij de wisseling.

Ik begin zo met mijn stukje.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter

Pijn. Verschrikkelijk veel pijn en overal. Hoofdpijn, rugpijn alles deed pijn. Voor maar een paar seconden want toen werd alles slap. Zijn hele lichaam voelde zwak en slap aan en bewegen kon hij niet. Zijn hersens waren springlevend en functioneerde normaal maar zijn lichaam deed niet wat zijn hersens hem vroeg.Hij probeerde zijn hand te bewegen. Iets dat vrijwel niet lukte. Daarna wilde hij zijn oogleden openen. Iets dat bijna lukte, maar waar meer kracht voor nodig was. Carter haalde een keertje diep adem en opende toen met al zijn krachten zijn oogleden. Oke dit was een begin. Een paar seconden had hij nodig om even bij te komen. Bij te komen van zijn inspanningen van net. Na deze paar seconden probeerde hij weer te bewegen. Deze keer hadden zijn acties meer effect aangezien hij dit keer rechtop kon gaan zitten. Langzaam voelde hij zijn lichaam weer sterker worden. Als vampier zijn had je vaak enorme dorst en nu ook. Carter moest veel moeite doen om zich in te houden. Nu zijn lichaam meewerkte wilde hij zijn zintuigen laten werken. Eerst zijn ogen die nog een lichte waas voor zich hadden. Hij zag een voorwerp in het bed tegenover hem liggen. Waarschinjnlijk een persoon, en toen hij zijn neus uitprobeerde wist hij al wat er in het bed lag. Een weerwolf. Bij vampieren waren de zinuitgen wel 10 keer sterker dan bij een ander wezen of een mens, dan ook zo de neus van Carter die gelijk een walm van natte hond binnen kreeg. Even vertrok het gezicht van Carter in een vieze stand. ''Gadver..'' mompelde hij en wreef kort in zijn gezicht. Weerwolven en vampieren waren zacht uitgedrukt nou niet helemaal vrienden, misschien zelfs in zekere zin vijanden. Vandaar dat hij ook niet zo blij was met de geur van natte honden, maar daar kon hij zich voor afsluiten en op dit moment was de weerwolf niet het grootste probleem. Hij voelde dat er een stofje in zijn lichaam werd gespoten. Was dit dan de verklaring waarom hij zich de hele tijd zo slap voelde? Carter aarzelde niet en trok in één keer het draadje dat via een naald in zijn lichaam zat uit zijn lichaam en zuchtte opgelucht. Zo de bron van het giftige spul was even geblokkeerd. Tijd om de ruimte te verkennen.
Er viel niet veel te verkennen, meer dan 2 bedden en een wasbak waren namelijk niet aanwezig in de ruimte. Carter ging staan en liep ietsje meer naar de weerwolf toe die nog lag te slapen, of misschien wel in trans was door zo te zien hetzelfde buisje. Altijd al was Carter iemand geweest die liever op zichzelf was. Lekker alleen jagen en alleen door het leven gaan. Dat was veel gemakkelijker, om alleen voor jezelf te zorgen. Maar goed hij moest zich gaan concentreren. Waar was hij überhaupt beland? En hoe? Het laatste dat hij zich herinnerde waren de flitsen die hem het zicht hadden doen ontbreken. Terwijl de hernsens van Carter overuren draaide ging zijn lichaam weer op het bed zitten, want in de tussentijd was hij even gaan staan om goed om zich heen te kijken en de ruimte te observeren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam Hale:
Liam is 17, en is al een weerwolf sinds hij geboren is: het zit in zijn genen. Zijn vader was de alfa van een grote weerwolfpack, maar werd vermoord toen Liam 16 was. Hij heeft alle kracht van zijn vader overgenomen, waardoor hij nu erg sterk is. Zijn moeder heeft hij nooit gekend, en toen zijn vader overleed moest hij dan ook de zorg voor zijn kleine zusje op zich nemen. Hij zal de alfa rol van zijn vader overnemen zodra hij 18 wordt: dit is een traditie die al eeuwen lang wordt voortgezet. Er staat dan ook een enorme druk op hem.

Liam:
Er vloeit iets door zijn lichaam. Wat weet hij niet. Wel weet hij dat het pijn doet. Ontzettend veel pijn.. Hij moest hier weg, en snel ook. Zijn gedachten sloegen op hol, maar bewegen kon hij niet. Met veel moeite weet hij zijn ogen open te krijgen, terwijl hij een stekende pijn door zijn hoofd voelt gaan. Zijn zicht is erg wazig, en alles lijkt voor zijn gevoel erg ver weg. Hij voelde zich erg slaperig, iets wat hij normaal nooit heeft. Liam knipperde een paar keer met zijn ogen om het beeld voor zijn ogen scherper te krijgen. Veel heeft het niet geholpen. Het is erg donker in de kamer. Er zat een raampje boven in de muur, waardoor er een klein beetje licht de kamer in valt. Het ruikt er erg muf, het doet hem een beetje denken aan een ziekenhuis. Waar is hij nu weer beland? Hij hoort iets bewegen in de kamer. Hij kan niet veel zien door zijn wazige zicht, maar hij is hier niet alleen. Aan de andere kant van de kamer ziet hij een schaduw. Zijn ogen focust hij op de schaduw, in de poging om te kunnen zien wat het is. Er zit een jongen voor hem. De jongen kwam hem niet bekend voor, maar hij zag er erg slecht uit. Aan de uitgehongerde blik in zijn ogen, kon Liam al zien dat hij een vampier was. Een zucht verlaat zijn mond. Fijn.. hij zat dus opgesloten in een kleine kamer, samen met een van zijn vijanden. Deze dag werd alsmaar beter en beter...Er was al eeuwen oorlog tussen de vampieren en de weerwolven. De reden hiervoor weet Liam niet. Maar blijkbaar is het om een belangrijke reden, anders was de oorlog allang voorbij geweest. Zwijgend zit hij voor zich uit te staren. Liam was altijd al erg in zichzelf gekeerd. Hij hield er gewoon niet van om met anderen te praten. Voor zijn gevoel was hij in zijn eentje veel beter af. En daarnaast: wie boeide het nou hoe het met hem ging? Veel mensen zijn daarvoor te veel op zichzelf gericht. Medelijden wilde hij ook niet, ze mochten hem niet zien als een zwakkeling. Misschien kwam dit wel doordat hij door zijn vader niet altijd goed werd behandeld. Die zag hem aan voor iemand waarvan hij kon profiteren. Altijd moest hij de beste zijn, hij mocht zijn familie reputatie niet 'schaden'. Liam deed dan ook zijn best want hij wilde hem niet teleurstellen. Maar alles wat hij deed was verkeerd, en zijn vader liet hem er ook voor boeten ook. Vaak werd hij dan in de kelder vastgeketend. Hij bleef daar dan net zo lang totdat zijn vader weer in een goede bui was om hem er weer uit te halen. Vaak zat hij daar uren vast. Maar zijn zusje wilde hij ervoor beschermen. Hij wilde niet dat zijn vader haar ook wat aan zou doen. Als zijn vader in een slechte bui was, stuurde hij zijn zusje dan ook vaak naar haar kamer. Dan kon hij zich tenminste niet afreageren op haar. Liam had liever dat zijn vader hem pijn deed dan zijn zusje. Hij kon het wel van hem hebben. Ineens schrikt hij weer op uit zijn gedachten. Pijn schiet door zijn lichaam, en langzamerhand kreeg hij het erg warm. Hij was aan het veranderen... Maar je kan niet zomaar veranderen in een weerwolf. Alleen als het volle maan is, en dat is net geweest. Tenzij... Zijn blik valt op een draadje dat naar zijn arm loopt. Hij kan zien dat er een vloeistof doorheen vloeit. "Wolfsbane.." mompelt hij. Hij voelt hoe zijn ogen oplichten, hoe de nagels door zijn huid te voorschijn komen. Zijn tanden komen door, en hij ziet hoe zijn zicht langzaam rood kleurt. Nee, dit gaat de verkeerde kant op. In paniek probeert Liam zijn armen te bewegen. Maar die zitten vastgeketend aan de muur. Wat moet hij doen?

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter:
Nu Carter even rustig weer kon bewegen en zich kon voortzetten in deze ruimte werd de weerwolf weer een groot probleem. Hij had het niet zo met weerwolven. Hij vond ze vals en maar stomme honden. Zelf had hij nooit echt in een gevecht met een weerwolf gezeten maar er was wel een vriend van hem verongelukt in een gevecht met een weerwolf. Natuurlijk eigenlijk wel zijn eigen schuld want wie gaat er nou een gevecht aan met de vijand? Carter kon natuurlijk niet zijn volk laten vallen en gaf hem daarom maar gelijk. De weerwolf was ontwaakt uit zijn slaap en een paar seconden bekeek Carter de wolf en volgde met zijn rode en witte ogen de handelingen van dit jong. Het was duidelijk dat hij niet veel kon bewegen. Hij zat dan ook vast aan de muur geketend met zijn armen. Carter had niet vast gezeten aangezien een vampier zo had kunnen ontsnappen. Door zijn ogen zag hij het beestje lijden. Moest hij hem redde? Waarom zou hij? Of misschien waarom zou hij niet. Misschien kon hij hem wel gebruiken. Om te ontsnappen ? Ze zaten hier namelijk wel opgesloten en er zaten nog meer wezens hier. Carter kon het ruiken. Er waren meer weerwolven, elven en ook andere vampieren. Opnieuw volgde Carter met zijn ogen de handelingen van het jonge hondje. Hij was nu wel genoeg geamuseerd en liep rustig op de weerwolf af en haalde in een keer, met een snelle beweging, de naald met het slangetje uit zijn arm. Waarschijnlijk zat er wolfsbane in. 'Regel één van een gave hebben...' zei Carter terwijl hij door het raampje naar buiten staarde en tegen de muur leunde met zijn armen over elkaar geslagen. "Raak nooit in paniek. Dat is niet goed. Je wordt geleid door emoties en als je in paniek raakt nemen je emoties de overhand.' Voegde Carter toe. Dit was een citaat van zijn vader dat Carter elke dag aan moest blijven horen. Carter is dan wel pas gebeten op zijn 18e maar vanaf die tijd is hij les gaan krijgen van zijn ouders. Zowel als zijn moeder als zijn vader waren enorm fanatiek en hadden geen genade. Elke dag minstens 2 uur jaagtraining. 3 uur geschiedenis en voor de rest hoefde hij zich niet te vervelen want de rest van de uren werden opgevuld met uren jezelf leren beheersen of leren vechten en dooden. Carter moest het toegeven hij was echt een watje. Maar toen hij een sutoongeluk kreeg en stierf besloten zijn ouders hem te veranderen. Het was een vreemd iets geweest om er opeens achter te komen dat je ouders vlak na je geboorte in vampieren waren veranderd. Carter richtte zich weer op de weerwolf en maakte zijn kettingen om zijn polSen los. Zijn belangen om eruit te komen hier waren op dit moment groter dan de belangen om één van de vele vijanden te martelen. 'Carter Baizen.' Zei hij en keek de weerwolf aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam:
Met alle kracht die hij in zich heeft probeert hij de ketenen los te breken. Dit was Liam anders wel gelukt, maar door de wolfsbane had hij weinig kracht. Als hij de vampier op zich af ziet lopen, kijkt hij hem met een dodelijke blik aan. Als hij het ook maar waagt om iets te proberen.. Even kijkt hij verbaasd als de jongen de naald met het slangetje uit zijn arm haalt. Dit had hij nou dus echt niet verwacht. Misschien zijn vampieren dus toch niet zo slecht als hij had gedacht. Wanneer Liam de vampier hoort praten over regels van een gave hebben, staart hij verveeld voor zich uit. "Bedankt voor de 'wijze' levensles Harry Potter, maar zoals je vast al kan zien ben ik er niet voor in de stemming." zegt hij een beetje geïrriteerd. Liam kent hem pas een paar minuten, en hij kan hem nu al niet uitstaan. Als hij nou maar niet denkt dat hij hier een beetje de baas kan zitten spelen. Als die vampier zo gaat doen, dan kan hij dat ook. Even kijkt hij hem dankbaar aan als de jongen de ketenen losbreekt, maar al gauw wendt hij zijn blik weer af. Liam snijdt met zijn nagels in zijn arm, die helemaal volzit met littekens. Veel van die littekens heeft hij gekregen van zijn vader. Hij heeft dan wel een sneller genezingsproces, maar op een gegeven moment, als je steeds wonden op dezelfde plek krijgt, dan genezen ze niet goed meer. Toch, op de een of andere manier helpt dit hem wel om de controle weer terug te krijgen. Het bloed rolt langs zijn arm naar beneden, en druppelt op de grond. Langzaam voelt hij dat zijn tanden weer teruggaan naar de oude positie. Zijn nagels verdwijnen weer en zijn zicht wordt weer normaal. Zijn ogen lichten niet meer blauw op, en hij wordt steeds rustiger. Hij kijkt weer even op naar de vampier. Carter Baizen, die naam komt hem ergens bekend voor.. Maar hij kan er niet opkomen wanneer hij die naam eerder gehoord heeft. "Liam Hale" zegt hij terug, waarna hij zich weer richt op zijn arm. Langzaam verdwijnt de wond, en dan lijkt het net alsof er nooit iets geweest is. Liam had er nooit om gevraagd om weerwolf te zijn, en eigenlijk wilde hij het ook niet. Hij zou zijn leven zo willen omruilen met iemand die geen 'gave' had. Wat hij er toch voor zou doen om één dagje naar een middelbare school te kunnen. Om niet steeds achterom te moeten kijken of je gevolgd wordt, en niet steeds te moet vechten met je weerwolfpack tegen de vampieren of heksen. Maarja, zijn leven is nou eenmaal zo. Hij zegt tegen zichzelf dat hij moet stoppen met zeuren en blij moet zijn met wat hij heeft. Daarna richt hij zijn blik weer Carter. Hoe zou hij hier terecht zijn gekomen?

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter:
''prettig kennis te maken..'' Knikte hij Liam beleeft toe. Ondanks dat carter op 18 jarige leeftijd is veranderd en daar een beetje in is blijven hangen heeft hij geleefd in de jaren 60 en 70. Zo ook was zijn familie rijk waardoor hij nooit iets te kort had en nogal bekakt was opgevoed. Door al de jaren heen was dit niet zo erg veranderd. natuurlijk was hij wel iets met de tijd mee gegaan maar voor het grootste deel was hij hetzelfde gebleven. ''Dus, aangezien u hier de weerwolf bent, stel ik voor als plan dat u even de deur inramd, waardoor we eruit kunnen en kunnen gaan uitzoeken wat we hier doen.'' Zei carter op zijn altijd beetje bekakte toontje en keek vies naar het ritueel dat de weerwolf met zichzelf deed. Gelukkig hadden vampieren niks met weerwolven bloed en had hij dus ook niet meer de neiging gekregen om iets te drinken. terwijl hij zijn nagels een beetje bekeek liep hij door de kamer. Hij omklede de deurklink en duwde die naar beneden, dat ging nog wel maar open lukte niet. ''Dus, als u even wilt opstaan en beginnen, dan ben ik vanavond nog op tijd voor het avondeten..'' Zei Carter en keek de weerwolf nu meer serieus aan en sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de muur aan. Alle twee de ouders van Carter leefde nog maar niet hier in de stad, als ze daar al waren want het laatste dat hij herinnerde waren drie flitsen en een zwarte vlek voor zijn ogen. natuurlijk woonde Carter in een kasteel met zijn familie waar zijn familie al generaties lang woonde. Soms als Carter een jaartje naar de stad wou om naar school te gaan ging hij en huurde een appartement. Maar dat jaartje weg ging alleen als zijn ouders dat toelieten, anders zat hij onder de plak. Opnieuw keek hij de weerwolf aan. ''Waarom krab je jezelf? Je bent toch geen kat?'' Zei Carter en haalde een hand door zijn haren heen. Hij had echt oprecht geen idee waar hij was beland en door wie. het uitzicht van het raampje kon hem ook niet meer vertellen dat ze zich misschien op de tweede verdieping van dit gebouw bevonden en ze in een soort bos waren. Carter zag de bomen en kon ze ook ruiken. ''Nou chop chop.'' Commandeerde hij de weerwolf genaamd Liam en keek hem aan met een lichte grijns. Ja carter was goed in mensen commanderen en deed dat ook veel. En hij had die weerwolf niks voor niks gered, dan moest die ook maar even iets nuttigs gaan doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam:
"hm-m" knikt Liam als antwoord, waarna hij weer verveeld voor zich uit staart. Als hij hoort wat Carter zegt, begint hij een beetje te glimlachen. "Als ik al niet mijn kettingen kon breken door de wolfsbane, wat laat je dan denken dat ik dan wel tralies kan breken?" Pff.. Hij was toch een vampier die alles zo goed kon? Waarom doet hij het dan niet lekker zelf. "Als je zo graag mensen rond wilt commanderen, dan doe je dat maar als je thuis bent" snauwt hij hem toe. Die Carter speelt nu al de baas, en hoe lang zijn ze nu al samen in een kamer? 10 minuten ofzo? Was hij nog maar thuis. Hoe zou het met mijn zusje gaan? Hij hoopt niet dat ze haar wat aan hebben gedaan. Anders doet hij ze wat. Hij luistert ondertussen naar wat Carter allemaal te zeggen heeft. "Een kat?" zegt Liam verontwaardigd. "Door de pijn, lijdt ik mezelf af van het veranderen en kan ik de controle weer terugkrijgen" zegt hij hem zonder hem ook maar even aan te kijken. "Weet je nog, regel nummer 1 van een gave hebben? Niet in paniek raken anders raak je de controle kwijt. Dat zei je zelf." Waarom zit hij nou weer juist met hém vast in één kamer? Hij zucht even en kijkt de kamer rond. Een logo op het bed valt hem op. Moeizaam staat Liam op, en loopt naar het bed toe. Op de stang die langs de matras loopt, ziet hij wat lettertjes staan. "The government" mompelt hij, meer naar zichzelf gericht als naar Carter. Dan bedenkt Liam zich ineens iets. In een van zijn vaders dronken buien had hij hem horen praten over een instituut. Een instituut waar de regering volgens zijn vader weerwolven gevangen hadden genomen. Om de staat 'vrij te maken' van gevaarlijke wezens. "Volgensmij zijn we in een speciaal instituut opgesloten door de regering." zegt hij zacht. Het is dat ze samen moeten ontsnappen, anders had hij hem niet eens deze informatie gegunt. Liam loopt naar de tralies toe, en kijkt erdoor heen. Als hij zich goed concentreert, kan hij misschien wat stemmen opvangen... Hij sluit zijn ogen en focust zich volledig op al het geluid dat hij hoort. Ergens ver weg kan Liam een gesprek horen, tussen een twee mensen. Hij besluit maar te zeggen wat hij hoort, misschien kan die Carter dan toch nog van pas komen en met een plan komen waarin hij zelf óók een rol speelt. "De twee nieuwelingen zijn al wakker, en hebben elkaar zo te zien al ontmoet." "Kijk maar op de bewakingscamera's." "Laat ze nog maar even uithongeren, dan zullen ze vanzelf wel praten over waar de rest is." Daarna hoort Liam ze weg lopen en wordt het helemaal stil.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter:
Terwijl Carter zijn hand voor zijn hoofd hield keek hij naar de weerwolf jongen. ''Misschien heb je een of andere geheime kracht?'' Zei hij lachend en haalde zijn schouders op. Natuurlijk had Carter tegenspraak verwacht maar niet dit. ''Zo zo, meneer de wolf heeft praatjes..'' Zei hij lachend en schudde zijn hoofd. ''Ja sorry, dat ik me niet heb verdiept in jullie weerwolven, het is namelijk niet zo dat jullie weerwolven altijd zo sympathiek tegen ons, vampieren, zijn geweest dus rustig aan het puppy.'' Liet hij met een lich grijnsje weten en keek toen naar het logo van het bed. Verdomd het was dan wel een wolf maar hij had wel gelijk. Met zijn bleke vingers ging hij over het logo heen. Hij had het wel eens vaag in de stad voorbij zien komen, maar het was hem nooit echt opgevallen. ''Zo, meneer de wolf weet veel zeg. Zit jij ook in het complot ofzo?'' Zei hij nonchalant en gaapte even. Ondanks dat Carter altijd wel veel had gebluft en geluk had gehad, en eigenlijk weinig tot nooit in paniek raakte was zijn geduld nu wel een beetje opgeraakt en wou hij hier weg en vond hij het niet meer leuk. Hij liep naar de wolf en concentreerde zich ook en kon meeluisteren. ''Nou dat is heel erg simpel..'' Zei Carter, nadat het een poosje stil is gebleven. ''En zoals je zelf al zegt heel goed, ben ik hier het brein dus heb ik een plan.'' Hij keek even om zich heen en ging toen rustig op het bed zitten en keek naar Liam. '' We zeggen dat we met ze willen praten en vallen ze dan aan, of als ze eten komen brengen vang jij een medewerker en dwing ik hem ons vrij te laten..'' Zei hij en keek de weerwolf nu best serieus aan. Het plan kon echt werken. ''En als het dan lukt hebben we ook nog even tijd om rond te kijken toch? Dan kunnen we misschien gelijk nog meer wezens redden en kan jij lekker de held worden van jullie roedel en ik hou mijn eer en versterk die.'' Stelde Carter nu op een zakelijke manier voor.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam:
Hij kijkt naar Carter en moet veel moeite doen om zijn lach in te houden "Hmm.. een geheime kracht dus?" Over die opmerking van de praatjes zegt hij maar niets. Die vampier doet al erg genoeg, hij wil niet nog een discussie beginnen. Liam staart chagrijnig naar de grond. "Weet je, niet elke weerwolf is hetzelfde, en voor het geval dat je het nog niet had gemerkt.." ondertussen gaat hij weer op de grond zitten en kijkt Carter aan "ik heb er niet om gevraagd om weerwolf te worden." Liam staart dan nors naar de grond en vertik het om hem weer aan te kijken. "Waar ik het van weet gaat je niets aan." mompelt hij in zijn richting. Hij hoeft niet alles over hem te weten. Hij is niet geïntresseerd in medelijden, en al zeker niet van een arrogante vampier. Hij zal dan alleen nog maar zwakker overkomen. Bovendien kan hij die Carter echt niet uitstaan, en gunt hij het hem niet om een van zijn zwakke punten te weten. En al helemaal niet over zijn vader. Liam luistert naar zijn plan, het klinkt best aardig. "Toch denk ik dat we dit wat verder moeten uitdenken." zegt hij bedenkend. "Als we nou gewoon een valse locatie doorgeven.." hij leunt even met zijn kin op zijn handpalm "dan gaat iedereen daarheen, en kunnen we alle tijd nemen om rond te kijken en uit te breken." Het zou eigenlijk een goed plan zijn, niemand zal op ze kunnen letten, althans minder mensen als nu. En tegen de tijd dat de mensen doorhebben dat ze er niet meer zijn, zijn ze toch allang weg. Even staat Liam weer op, klopt met zijn hand keihard op de muur. "Er zitten geen holle ruimtes in de muur, dus ze hebben dit gebouw geluidsdicht gemaakt." Dat kan in ons voordeel werken, niemand zal merken dat we de tralies kapot slaan. En als we moeten vechten, dan zal niemand het toch horen. "De tralies zijn van een soort staal gemaakt, maar met een beetje kracht zetten krijgen we die ook wel open." Misschien gaat het plan dan toch werken. Tenminste, als Carter ook een keer meewerkt in plaats van een beetje te staan commanderen. Liam hem weer met een dodelijke blik aan. 'De held uithangen' Waar slaat dat nou weer op? "Waag het niet om zulke dingen over mij te zeggen." Liam wordt echt gek van die vampier. Het is dat hij samen met hem moet werken om te kunnen ontsnappen. Anders had hij niet eens moeite gedaan.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
''Dat heeft toch geen zin? Ze houden ons in de gaten en als ze door hebben dat het een foute plaats is hangen we!'' Zei Carter geirriteerd. Waarom luisterde die hond nou niet naar hem. Hoofdschuddend nam Carter weer plaats op het bed en haalde nog eens een hand door zijn haar. Hij kon er niks aan doen, het was een tik van hem. ''Jawel alle weerwolven zijn hetzelfde.'' Mompelde hij en ging staan. Zijn geduld was trouwens wel echt bijna op nu. Tijd om actie te ondernemen. ''Luister we doen gewoon eerst dit plan en daarna dat van jou oke?'' Zei hij en keek hem aan. Dat vond hij wel een eerlijke en goede deal. Het plan van de weerwolf was ook niet slecht, maar ze konden beter eerst dat andere proberen.
Carter had twee broers en twee zussen. Allemaal waren ze vampiers geworden. De ouders van Carter hadden hem elke keer een zus of broer doen laten vergeten als er weer eentje veranderd was. Iets waarom Carter een tijdje boos was geweest op zijn ouders, maar die konden het niks schelen en gingen gewoon door met hun leven. Zijn oudste broer, daar had hij bijna geen contact mee gehad. Daarna kwam een zus, daar kon die het wel goed mee vinden, en kwam soms nog eens langs en kwam helpen met de trainingen, net als zijn broer daaronder weer. De jongste dochter had het kasteel voor altijd verlaten en was heel ergens anders gaan wonen. Nooit meer had Carter iets van haar gehoord. Ze was na haar transformatie weggevlucht en wou niks meer met onze, hare ook natuurlijk, familie te maken hebben. Carter miste haar wel, ze waren samen de jongste en hadden een goede band gehad. Voor zolang Carter het zich kon herinneren. Hij had haar natuurlijk het langste gekend. Carter liet zijn gedachtes even links liggen en concentreerde zich weer op het plan en de weerwolf. ''Oke dus we doen eerst mijn plan?'' Zei hij en keek Liam aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam:
Carter is het duidelijk niet eens met zijn plan, en dat liet hij ook merken ook. "Wat jij wil, maar ik kan je nu al zeggen het gaat niet werken." mompelde hij. Dat vampieren zo dom konden zijn.. Maar zoals hij al vanaf het begin doorhad, kan hij niets tegen hem beginnen. Hij zucht onhoorbaar en kijkt hem geïrriteerd aan. Wat zal hij blij zijn als hij hier weg is, en die Carter nooit meer hoeft te zien. Dan hoort Liam een gil, die hem maar al te bekend voorkomt. Snel staat hij op en rent naar de tralies. "MALIA!" schreeuwt hij, terwijl ze mee wordt genomen door een bewaker "Waag het niet om haar wat aan te doen!" roept hij naar hem. Maar de man luistert niet en loopt gewoon door. Woede begint in hem naar boven te komen, en hij klemt zijn handen om de tralies. Zonder ook maar te aarzelen, trekt hij de tralies uit de muren. Even ziet hij de man verschrikt opkijken, waarna hij Malia achter zich duwt. Woedend rent Liam naar ze toe, en haalt met zijn klauwen uit. "Rennen, nu!" schreeuwt hij naar zijn kleine zusje, terwijl hij op de man in begint te slaan. Malia rent hard weg, en even kijkt hij haar na. Waarom hebben ze haar er nou bij betrokken? Hij wilde zijn zusje juist hierbuiten houden. Hij wilde niet dat ze hem zou zien als.... als een monster. Als het monster dat hij langzamerhand is geworden. Liam kijkt weer naar de man. Het bloed stroomt uit zijn mond, maar stoppen kan hij niet. Hij bleef maar slaan, en voor zijn gevoel ging de tijd erg langzaam. ZIjn ogen waren blauw opgelicht van woede. Zijn zicht was weer rood gekleurd, en zijn snijtanden waren weer tevoorschijn gekomen. Ondertussen heeft hij allang gemerkt dat er meer bewakers zijn richting op kwamen. Maar dat boeide Liam vrij weinig, het enige wat nu belangrijk was was deze man te laten boeten. Laten boeten omdat hij zijn zusje pijn heeft gedaan. Omdat hij haar hiér gebracht heeft, en ze heeft kunnen zien dat hij niet meer dezelfde lieve jongen was die hij eerder was. Hij was veranderd, heel erg veranderd. Van de jongen die hij eerder was, was niets meer over... Hij wordt van de man afgetrokken, en zijn handen worden vastgebonden. Liam verzette zich niet, ook al had hij ze makkelijk in zijn eentje aangekund. Ze dwingen hem op te staan, waarna ze hem in de richting van een nieuwe cel duwen. Hij wordt op de grond geduwd, en zijn handen worden weer vastgeketend. Ze delen nog een paar trappen aan hem uit, en hij kreunt even van de pijn. Daarna lopen de mannen de cel weer uit, en de celdeur gaat met een harde klap dicht. De adrenaline stroomt nog steeds door zijn lijf. Hoe had hij zich zo kunnen laten gaan, in het bijzijn van zijn zusje? Hij wilde niet dat ze het wist. Dat ze het wist dat hij zo kon zijn. Hij wilde niet dat ze bang voor hem zou worden. Malia was de enige familie die hij nog had, hij wilde haar niet ook kwijt raken... Even kijkt Liam op als de celdeur weer open gaat, en Carter weer naar binnen wordt gebracht. Zo te zien heeft hij de kans niet gepakt om te ontsnappen, ook al had hij dat wel van hem verwacht. Carter was degene die zo wanhopig wilde ontsnappen, en er alles aan zou doen om Liam maar aan het werk te krijgen. Zodat hij mooi kon ontsnappen, terwijl HIJ alle klappen opving. Carter wordt ook vastgeketend, maar dan aan het bed. Zo veel geluk had hij dan ook wel weer. Liam kijkt weer naar zijn handen, die helemaal onder het bloed zaten. Hij trilde nog helemaal van de woede, maar hij voelde dat hij langzaam weer terug veranderde. Hij blijft maar naar zijn handen staren, helemaal in shock. Hij had die man wel kunnen vermoorden! Hij had gezworen dat hij nooit als zijn vader zou worden. Dat hij nooit een mens wat aan zou doen. Die arme man kon zich niet eens verdedigen.. Niet tegen een monster zoals hem... De beelden speelden zich steeds opnieuw voor zijn ogen af. Steeds beleefde hij het moment weer opnieuw. Al dat bloed.. hij walgde van zichzelf. Misschien had Carter dan toch gelijk. Misschien zijn alle weerwolven dan toch wel hetzelfde. Valse moordenaars, dat waren ze allemaal. En hij was er ook eentje van..

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Al pratend was Carter aan het rondlopen totdat Liam, de weerwolf, opeens opsprong en de gek werd. Waarom wist Carter niet maar de naam 'Malia' deed hem denken aan een meisje. Zijn moeder? Zus? Tante? Vriendin? Bang was Carter nooit echt maar door de vreemde acties van Liam kreeg Carter wel enorm de kriebels van dat beest. ''Euh Liam..?'' Zei hij aarzelend en deed een stap in de richting van Liam, maar ook weer snel twee stappen terug. Wat was die aan het doen? Het zag er echt niet goed uit. Het leek wel alsof hij een epileptische aanval kreeg of zoiets. Toen de tralies kapot werden getrokken door Liam ging Carter zijn linker wenkbrauw omhoog en viel zijn mond bijna open. ''Nou dat bedoelde ik met geheime kracht..'' Zei hij een beetje binnensmonds. Niet veel later was de deur helemaal vrij voor hem en lette iedereen op Liam in plaats van op Carter. Dit was zijn kans, Carter snelde langs de bewakers en rende naar de uitgang. Hij kwam het meisje van net tegen. ''Malia?'' Zei hij voorzichtig. Het meisje ging snel tegen de muur staan en keek hem bang aan. ''Rustig maar ik doe je niks echt niet..'' Zei Carter en ging door zijn knieën heen en gaf het meisje een handje. ''Carter Baizen en jij bent?'' Vroeg hij lief en netjes en keek haar lief aan. ''Malia Hale.'' Antwoordde ze netjes terug. Carter glimlachte licht. Dit was dus het kleinere zusje van Liam. ''Oke, je rent zo de deuren uit terug naar huis, maar thuis vertel je niks aan je ouders. Liam komt snel weer thuis..'' Zei Carter gerust stellend. Zo te zien deed Malia, het kleine meisje, wat Carter vroeg en rende de deuren uit. Carter bleef kijken tot ze uit het zicht verdween en begon toen ook en gevecht met twee bewakers die achter haar aan wouden gaan. Na een paar flinke klappen en stoten verloor Carter zijn kracht weer door de verbana die een uur geleden nog zijn lichaam in werd gespoten. Door twee bewakers werd hij in de cel terug gezet en hij werd vastgemaakt aan het bed dit keer. ''Doe normaal, ik heb niks gedaan!'' Schreeuwde hij nu. Eerst had hij het plan van Liam goed gevonden tot nu. Nu konden ze allebei niks meer of elkaar bevrijden. Carter wist het zeker en wou helemaal niks meer met Liam te maken hebben. Hij was voor hem terug gekomen maar nu zat hij zelf twee keer erger vast. Carter wou wel boos zijn maar zijn gedachtes gingen ergens anders heen. Hij had net sinds 50 à 40 jaar weer iemand vermoord, een bewaker dan wel, maar dat was nog steeds ook een mens van vlees en bloed. En nog erger was, was dat zijn honger niet was opgelost. Zeker niet na, eerst de zoete bloedgeur van het meisje Malia en daarna de bloedgeur van de bloedende bewaker. Carter bleef op zijn bed zitten en keek naar zijn polsen en enkels waar omheen grote zwarte metalen klemmen zaten, Nee hij kon helemaal geen kant op. Carter had altijd wel een opmerking klaar net zo als nu, maar toen hij zag hoe Liam er bij zat hield hij maar even zijn mond dicht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam:
Nog steeds in shock kijkt hij naar het bloed dat van mijn handen druipt. Daar zat hij dan, zwijgend, vastgeketend aan de muur. Hij kan nog steeds niet geloven hoe die mensen Malia hadden gevonden. Nadat zijn vader was vermoord door de vampieren, werd het huis waar ze in woonden verkocht. Veel opties had Liam niet: het was of op straat leven, of bij de wolfenpack. Hij had voor het laatste gekozen, in de hoop om de oorlog met de vampieren bij Malia vandaan te houden. Ze mocht niet ook een van de slachtoffers worden van een eeuwenoude strijd. Hij deed alles om haar veilig te houden, maar hij heeft gefaald. En nu.. Nu heeft zijn zusje misschien wel trauma's eraan overgehouden.. Ze zal vast erg bang voor hem zijn. De tranen branden achter zijn ogen. Nee, hij moet niet gaan huilen nu. Hij moet niet laten blijken dat hij zich kwetsbaar voelt. Liam schudt de gedachtes van zich af, het heeft geen zin om nu zo daarover na te denken. Het laat hem alleen maar erger voelen. "Sorry dat je door mij nu vastgeketend zit.." zegt hij zachtjes, zonder Carter aan te kijken. Hij kon zich gewoon echt niet inhouden. Liam zou niet met zichzelf kunnen leven als die mensen zijn kleine zusje iets aan hadden gedaan. "H-heeft Malia het naar buiten gehaald?" vraagt hij bezorgd. Misschien dat Carter haar nog gezien heeft, toen hij naar de cel werd gebracht. Als de bewakers haar nou maar niet te pakken hebben gekregen... Dan was dit alles voor niets geweest. Hij laat zich voorzichtig achterover vallen, en staart zwijgend naar het plafond. De pijn trekt weer weg. De bewakers hadden hem behoorlijk toegetakeld. Er zat een grote blauw/paarse plek op zijn zij, die er niet erg goed uitzag. Maar aangezien zijn snelle genezingsproces, zal het niet lang meer duren totdat die plek weer verdwijnt. Dat is dan wel weer fijn aan het weerwolf zijn. Liam was mentaal sterker, en verloor dan ook niet snel gevechten. Vaak kwam hij er met een paar verwondingen en botbreuken vanaf, die na een half uur al weer weg waren. Hij staart weer naar het plafond. Nu ze beide vastgeketend zijn, komen ze hier misschien wel nooit meer weg...

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter:
''Ja je wordt bedankt.'' Zei Carter chagerijnig en keek even naar Liam. Net hadden ze nog kans om te ontsnappen en nu helemaal niet meer. Hij zuchtte diep en leunde tegen de muur aan met zijn rug. Ow wat baalde hij hier van. Zijn gedachtes gingen weer terug naar een paar minuten geleden, toen hij iemand vermoordde. Met zijn bloed eigen handen. Zoveel honger en dorst had hij nu, zoveel. ''Nooit opgeven en altijd door gaan, laat geen zwakte zien.'' Hadden zijn ouders hem altijd verteld maar hij kon nu niet anders. Na een tijdje keek hij weer naar de weerwolf en schudde zijn hoofd met rollende ogen. ''Stop met janken man, je bent een weerwolf of je bent het niet. Mensen worden nou eenmaal door ons vermoord..'' Begon Carter. Hij had de eerste vraag van Liam genegeerd omdat hij hem het antwoord niet gunde. ''Hey watje zo is het nou eenmaal. We hadden een afspraak met de mensen. Zolang ze ons met rust hielden lieten wij hun met rust. Die regel is geschend.'' Zei Carter en hij haalde zijn schouders op. Na een paar minuten keek hij weer naar Liam. Die weerwlf durfde Carter niet eens aan te kijken als die wat zei, wat een watje. ''Je zusje weet het niet meer. Ik heb haar gedwongen het doen te vergeven en nu weet ze niet meer dat je zo was..'' Begon Carter weer. ''Maar ooit zal ze er toch achterkomen.'' Mompelde hij. Net zo als Carter zijn oude vriendin. Het was een mens maar ze waren enorm gelukkig. Tot op een dag ze een gevecht moest aan zien van carter en een weerwolf. Ze is zo hard weggerend en nooit meer heeft Carter haar gezien, totdat ze een paar jaar later bij hem op de stoep stond. Ze was zelf een vampier geworden. Carter was zo ontzettend gelukkig tot op een dag ze vermoord werd door een heks. Aan die wezens heeft hij ook zo'n enorme hekel zeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Liam:
"Denk je niet dat ik dat niet weet?" zegt Liam boos. Die vampier mag soms ook wel eens wat normaler tegen hem gaan doen. Hij is dan wel een weerwolf, maar niet dom en al zeker geen 'watje'. "Ja, mensen worden vermoord door weerwolven en vampieren, maar ik wil niet een van hen zijn" zegt hij geïrriteerd. Snapt Carter het dan niet? Hij was niet zoals elke weerwolf. Hij hield niet van mensen pijn doen of vermoorden. Liam had nou eenmaal geen stalen hart. En hij zal er ook nooit een krijgen, hij zal het niet zover laten komen. Hij zal niet net zo worden als zijn vader, die elke emotie uit zijn lichaam bande. Het enige wat nog menselijk aan hem was, was zijn emotie. Hoe dom dat ook klinkt, want Liam was echt geen huilebalk. Maar hij zal echt niet met zichzelf kunnen leven als hij geen gevoel meer had. Wat is dan nog het nut om te blijven leven? Hij kijkt Carter even dankbaar aan. Hij had dus toch de moeite genomen om zijn zusje te helpen alles te laten vergeten. En Malia is gelukkig ontsnapt. Misschien had die arrogante vampier dan toch nog een beetje gevoel in zich. Een klein, klein beetje, ergens ver weg in zijn hart verstopt. Liam luistert naar wat hij te zeggen heeft. Diep van binnen weet hij dat hij gelijk heeft, en ze er ooit wel achter zal komen. Maar niet nu, niet nu ze nog zo jong is. Hij zal het haar vertellen, als ze een paar jaar ouder is. "Ik kan het haar niet aan doen om haar enige familie die ze nog heeft, ook nog van haar af te pakken" Even stopt hij met praten, en draait zijn rug naar hem toe. "Ze is nog te jong om te snappen dat ik geen keus had.." Ook zal ze het nog niet begrijpen, en bang voor hem worden. Bang voor zijn agressieve weerwolf kant. Misschien was dat wel waar hij het meest bang voor was. Dat ze niet meer dichtbij hem kon zijn, zonder zich veilig te voelen. Liam laat zijn gedachten links liggen, hij heeft even rust in zijn hoofd nodig. Zijn oogleden worden zwaar, en langzaam vallen zijn ogen dicht. Dan valt hij in een diepe slaap.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Liam deed zo agressief, dat was nergens voor nodig. Na een tijdje, als Liam ligt te slapen, probeert Carter zich los te maken. Vampiers sliepen niet, dat hadden ze niet nodig. Er komt een bewakers binnen aangezien Carter er eentje riep. Liam lag nog te slapen maar Carter kon de man dwingen zijn kettingen af te doen. Hij knikte dankbaar naar de man en maakte Liam snel wakker en maakte hem los. ''Kom, we hebben tien minuten om te verkennen..'' Fluisterde hij waarna hij Liam mee trok de cel uit en de lange gang door begon te lopen. Ontsnappen konden ze niet, maar voor 10 minuten waren de bewakers uit dit gedeelte van het gebouw even blind en doof. Ze kwamen langs veel cellen met allemaal soorten wezens. Elfen, weerwolven, vampiers, en zelfs een paar heksen. Ook mensen met versterkte zintuigen maar allemaal zaten ze vast. Na een paar minuten dwalen kwamen ze bij een speciale deur. Carter had zijn krachten weer terug dus het lukte hem deze deur te openen. Het was een deur naar een lange trap die naar beneden ging. Hij keek Liam aan en liep toen rustig de trap af naar beneden, Het was hier ontzettend donker en je zag haast niks. Maar na een tijdje was er opeens een onbekende lichtbron. De bron gaf wit licht en het licht werd steeds sterker naarmate ze dchterbij kwamen. Carter keek even naar Liam. ''kom..'' Zei hij en liep de hoek om. Het licht dat hun nu tegemoet kwam was enorm fel. Carter was hier voor te nieuwsgierig en liep snel naar de deur met een raampje en keek de cel in. ''oh mijn god..'' Was het enige dat hij kon uitbrengen. ''Een engel..'' Zei hij zacht. In de cel lag een meisje, een heel mooi meisje. Het was duidelijk dat zij een engel was. Maar geen normale engel, want binnen een paar seconden veranderde de mooie witte lichtbron in een soort rode gloed. ''Liam kijk uit!'' Riep Carter en was in één beweging bij een bewaker die Liam van achter wou slaan. Hij duwde de bewaker weg maar hij voelde al een spuit in zijn nek. Een meisjes stem was het laatste dat zijn oren in ging voordat hij pas weer wakker werd in een cel, opnieuw vastgebonden..

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld