Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| ft. Frenchtoast

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Ja leuk, wij weten alles wel. Je mag volgen, niet reageren. HOUDOE EN BEDANKT!

Ik speel Sem Gregory Carlson

Jij het meisje en je mag natuurlijk beginnen xoxoxo

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Ik speel Taelyn Collins

Starter komt in volgende reactie!

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Tae had altijd gedroomd van een baan waar ze mensen kon helpen, ondersteunen en beter zien worden. Ze had daarom ook een studie gevolgd in de psychiatrie, ze nam het wel een stukje hoger op en ging voor de intense studie waarbij je vooral kwam te werken in plekken zoals de inrichting waar ze nu momenteel stond. Wakker en wel stond ze in de opening van de plek waar ze hopelijk nog lange tijd zou mogen gaan werken, ze ademde diep in met een brede glimlach die op haar lippen speelde. Ze keek rond, de muren waren wit met neutrale schilderijen, begrijpelijk omdat er mensen zaten die bot gezegd van een mug een olifant konden maken maar dan net iets erger dan een puberaal kind. Ze bekeek de werken kort, ze leken wel van hier te komen, iets wat ze erg mooi vond om te zien want zo zag je hoe mensen hier kwamen en gingen. Ze loopt stap voor stap verder terwijl haar ogen nieuwsgierig langs alle details glijden, het was maar goed dat ze nog een beetje oplette want ze was maar enkele millimeters verwijdert van de deur waar ze anders vol op tegen aan was gelopen. Ze schraapt haar keel en opent de klapdeuren waar ze in een redelijke kleine ontvangstruimte terecht kwam, het leek eigenlijk vrij veel op een ziekenhuis, misschien met een iets betere sfeer. Langzaam loopt ze naar de balie terwijl ze nog steeds aandachtig alles tot zich neemt. Haar blik richt zich pas op de vrouw achter de balie als ze er bijna tegen aan staat. "Hallo." Zegt Taelyn met een vriendelijke glimlach, ze steekt haar hand uit en de vrouw schud verbaast haar hand, alsof ze nog nooit iemand zo opgewekt had gezien in de inrichting. "Taelyn Collins, vandaag is mijn eerste dag?" De vrouw knikt snel en pakt de telefoon waarmee ze klaarblijkelijk met de hoofdbegeleider belt die nog geen minuut later aan haar zijde staat. Ook hem schud ze de hand, hij stelde zichzelf voor als Rick. "Welkom Taelyn, ik ben erg blij met je komst, we kunnen wel een energiek aura hier gebruiken. Volg je mij? Dan geef ik je een rondleiding." Ze volgt bijna enthousiast en neemt ieder detail in zich op, alle informatie die hij haar nu geeft kan van groot belang zijn. Er zal vast wel iemand bij haar in de buurt blijven de eerste paar dagen maar toch voelde ze zich meer op haar gemak als ze niet continu maar vragen moest stellen omdat ze nu niet had opgelet. Hij toonde haar de eetruimte, ontspanningsruimte, een van de weinige gezamenlijke badkamers, de keuken, de grote binnentuin en als laatste de gangen waar alle patiënten verbleven.

Ze bleven staan voor een deur, op het bordje er langs was in een net handschrift de naam 'Sem Carlson' geschreven. Rick keek haar streng aan en gaf haar een dossier in haar handen, ze fronste en bekeek het dossier even vluctig om meer te weten te komen over de jongen die zich achter deze deur stil hielt. Ze las woorden als "Schizofrenie" en andere aandoeningen die mogelijk de bijzaak waren van Schizofrenies zijn. Ze nam de waarschuwingen en andere belangrijke informatie in zich op en gaf het dossier terug. "Na je bezoek aan meneer Carlson zal ik je het kantoor en onze verblijfplaatsen laten zien, daar zijn ook al deze dossiers te vinden mocht je geïnteresseerd zijn in meer." Ze knikt en kijkt naar de deur. "Toe maar, ik blijf op een afstand toekijken, hier heb je een zendertje mocht je mij met spoed nodig hebben." Ze pakt het kleine apparaatje en haakt deze om haar broek lus. Met een diepe teug adem opent ze de deur waar ze een jonge man aan kijkt, ze schat hem zelfs van haar eigen leeftijd. Hij is mager, duidelijk ongezond maar zijn gezicht was een fijne verassing. Ze keek hem even aan voordat ze langzaam de kamer in stapte en de deur achter haar dicht viel. "Hoi Sem, ik ben Taelyn. Ik blijf even hier staan, ik neem aan dat je liever niet hebt dat ik meteen bij je in de buurt kom." Ze lacht, een zacht en lief geluid. "Is alles een beetje oké hier? Gaat het vandaag zo ver goed?" Vraagt ze, ze blijft op haar hoede, ook dat ze niet al te enthousiast praat.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Een ruimte van slechts een paar vierkante meter, volgepropt met een bed, een kast en een klein tafeltje waar een stoel bij stond, was alles waar Sem Carlson het mee moest doen. De enige meubels waar hij zich volgens de kliniek mee zou kunnen reden. Hoewel hij het hier vaak niet mee eens was, had hij lang geleden al gezworen niet meer met die corrupte bende hier te spreken. Ze spoorden allemaal niet, althans, dat dacht hij. Het enige wat ze probeerde te doen, was hem dik maken, dwingen dingen te doen die hij niet wilde en hem behandelen als één of ander klein kind, wat hij niet was. Sem was immers een volwassen man van 28 en dat hij aan schizofrenie leed, moest daar niet aan af doen.
Het was jaren geleden al begonnen. De stoornis die hij had gekregen door een traumatische ervaring. Eerst begon het met een simpele stem die hij niet kon verklaren, nu waren het er meerdere. Negatief en ook positief ("Stop met eten! Je bent dik!" en "Wat zie je er mooi uit vandaag, lieveling."

. Wanneer je dagelijks te kampen had met dit soort gebeurtenissen, het horen van stemmen, kon je verwachten dat een persoon hard achteruit zou gaan in zijn sociale vaardigheden. Zo sprak Sem met niemand meer, wat deels een vrijwillige keuze was, deels vanuit zijn schizofrenie, en moest hij haast wel als een klein kind behandeld worden. Doordat de stemmen bij hem zo nadrukkelijk aanwezig waren, zakte hij meestal diep weg in zijn gedachten. De meest gewone dagelijkse handelingen waren voor hem dan ook onmogelijk. Zoals jezelf fatsoenlijk aankleden: je werd te veel afgeleid door wat de stemmen zeiden en je was de focus kwijt om je kleding aan te trekken. Daarbij kwam nog kijken dat hij zich eigenlijk ook niet meer goed kon douchen, hetzelfde verhaal als bij het aankleden.
Toch vond Sem dat hij het allemaal nog prima kon (de dominante stem die hem tot een heel ander persoon kon maken in slechts seconden tijd). Zo vond hij ook dat hij geen hulp nodig had en dat hij hier in dit gehucht totaal verkeerd geplaatst zat! Sem had helaas een hele dagbesteding (uitgestippeld van opstaan tot naar bed gaan en daartussen allerlei activiteiten om hem bezig te houden), anders had hij er al voor gezorgd dat hij buiten stond.

De kamer waar hij nu zat, zijn eigen kamer, kamer 008, was volledig donker. De gordijnen waren veelal dicht in zijn kamer, omdat hij een hekel had een het licht dat van buiten kwam. Toch werd de jongeman gestoord toen de deur open ging. Was het al tijd om op te staan? Zijn bed was keurig opgemaakt en dat betekende tevens dat hij zich daar niet bevond. Waar hij zich wel bevond, was zijn favoriete plek in de kamer: de hoek van de kamer op de grond bij de linnenkast. Zijn benen waren opgetrokken - de dunne stokjes die je benen kon noemen - en zijn dunne armpjes had hij er omheen geslagen. Alsof hij zich zo klein mogelijk probeerde te maken.
Iemand begon tegen hem te spreken en Sem fronste diep. Wie was dat nu weer? Zonder haar aandacht te schenken, begon hij hevig te discussiëren met zichzelf. Zijn nagels zette hij in de huid van zijn armen en hij begon direct te trillen. 'Geen antwoord geven, dikzak.' Sneerde hij zichzelf toe, terwijl hij diep fronste en vervolgens zei: 'Kom lieveling, wij kunnen dit. Zeg het maar.' Na een discussie van zeker vijf minuten, kromp Sem weg in de hoek van de kamer en bleef zwijgend zitten. De strijd was verloren...

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Taelyn had veel geleerd tijdens haar studie, maar de praktijk was altijd vele male anders dan wat ze op een papiertje voor zich kreeg, dit had ze tijdens haar stages wel degelijk ondervonden. Tot nu toe was dit waarschijnlijk de meest ernstige inrichting waar ze was geweest, Rick vertelde haar over de verschillende soorten mensen en hoe ze er hier mee omgingen. Diep van binnen at het haar op dat de mensen hier geen vrijheid hadden, geen recht op een mening, maar ze wist dat er maar een smalle draad tussen genoeg vrijheid en teveel vrijheid zat en dat de meeste dit hoe dan ook probeerde te voorkomen door het maar streng en simpel aan te pakken. Haar toekomst beeld was een eigen inrichting, eentje waar ze allang op papier aan begonnen was, de handelingen die ze zou willen uitvoeren had ze geprobeert bij haar stages en hier maakte ze altijd aantekeningen van zodat ze zichzelf kon verbeteren en aanpassen. Haar inrichting zou er een zijn die de wereld nog miste, eentje waar zorg en sociaal een grote rol zouden spelen, dat was immers belangrijk voor vele patiënten ookal hadden ze liever geen contact met mensen. Ze bekeek de kleine kamer, ze voelde zich bijna claustrofobisch in de ruimte, mentaal maakte ze een aantekening, een grotere verblijfsruimte zou erg fijn zijn.

Langzaam dwaalde haar ogen de kamer rond terwijl ze probeerde de rust in de kamer te behouden, ze was blij dat ze niet nachtblind was, dan was het iets moeilijker geweest. Haar ogen vonden snel Sem weer toen ze merkte dat hij bewoog, al snel zag ze de nagels in zijn vel. Graag wou ze hem gerust stellen, hem proberen wakker te maken en hem zelf te laten denken maar ze was nieuw voor hem en ze wist dat het ernstig mis zou kunnen gaan als ze overhaaste stappen zou nemen. "Sem?" Fluisterde ze zo zacht mogelijk, ze smeekte voor oogcontact in haar gedachtes. "Je hoeft niet naar ze te luisteren, probeer je eigen stem er boven uit te laten komen." Ze keek hem met een frons aan, geconcentreerd. "Je hoeft ze niet elke keer te laten winnen, wat zou jij nu het liefste willen zeggen? Focus je daar op, schreeuw het als het moet." Haar stem blijft zacht en rustig, ze wou hem niet afscrikken en al zeker niet minderwaardig laten voelen, ze probeerde tegen hem te praten als een leeftijdsgenoot.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Ondanks dat de stemmen inmiddels weggestorven leken te zijn, voelde de jongeman zich naar van binnen. Zijn concentratie was gestolen door iets anders: een vlek op de muur. Het was lastig voor hem zijn concentratie ergens bij te houden, maar toch kon dit ook als positief worden gezien. Het haalde hem immers weg bij de stemmen en wellicht dat het hierdoor toch een pluspunt had kunnen worden. Echter bleek Sem er toch niet op vooruit te gaan en leek hij bijna wekelijks verder achteruit te gaan door dit alles. Het brak hem als het ware af.
Heel voorzichtig keek hij naar Taelyn met een frons op zijn hoofd. Alsof hij wat wilde gaan zeggen, maar zich toch weer bedacht. Als er iets was wat hij niet wilde geven, was dat blijk van vertrouwen in een ander. De strijd tussen hem en de stemmen was voor nu gestreden en dat zou betekenen dat hij zeker niets ging zeggen. De keuze was gemaakt: het was definitief. Toch kwam er enigszins beweging in zijn extreem magere lichaam. Hij wilde naar de eetruimte gaan om daar wat te drinken. Eten wilde hij niet, maar ook dit zou hem gedwongen worden. Heel voorzichtig en rustig, stond hij op. Sem was een vrij lange man, maar erg mager en dat was aan alles te zien. Zijn wangen waren ingevallen, zijn benen en armen extreem dun en zijn kleding hing losjes - alsof hij een gordijn droeg - om zijn lichaam heen. Het was dan ook niet gek dat hij zijn broek een keer goed op moest trekken, waardoor je zag dat deze erg kort was. Zijn voeten waren in slippers gestoken en hij droeg witte sportsokken. Niet erg florissant, maar je hoefde er niet mooi bij te lopen in een kliniek als dit. Ook zijn haren stonden warrig op zijn hoofd en hij had enigszins stoppels op zijn gezicht staan, ondanks dat gisteren zijn kin geschoren was door een van de verpleegsters en tevens begeleiders. Zijn minst favoriete begeleidster, moest hij toegeven. Het was echt een kreng!

De jongeman slofte in zichzelf gekeerd zijn kamer uit nadat hij van zijn bed een knuffel gegrepen had. Een oude, afgedankte teddybeer die al tientallen jaren oud leek te zijn. Wat ook zo was. De beer nam hij mee naar de eetzaal en hij keek met grote angstogen rond. Het was altijd weer enorm vervelend om hier te komen. Zoveel mensen die je aankeken en de stemmen werden hier vaak erg druk door. Sem zat daarom altijd alleen en had in al die jaren dat hij hier zat nog geen contact gelegd met medebewoners.
Hij nam plaats op een stoel en zette de teddybeer heel voorzichtig op zijn schoot terwijl hij zijn dunne armen om de beer sloeg. Eén van de begeleiders gaf hem een dienblad met een plastic bord waar een boterham met kaas op lag en een andere boterham met jam en daarbij kreeg hij een kop koffie en een glas melk. Dit was precies wat hij altijd wilde en enorm lekker vond, maar hij durfde nooit echt te eten van de boterhammen. Het liefst had hij iemand die bij hem zat, in dit geval was dat zijn beer, omdat niemand anders tijd voor hem had, en die persoon zou hem dan kunnen helpen. Jammer genoeg voor Sem waren er heel veel cliënten die hulp nodig hadden en lang niet genoeg personeel. En omdat Sem niet zelf aangaf wat hij wilde hebben (omdat hij niet praatte), werd hij niet zo snel geholpen als de anderen die om ieder klein ding begonnen te roepen om aandacht.

Hij kromp wat ineen en hield de beer stevig vast terwijl hij met een trillende hand zijn beker melk pakte en daar een heel klein slokje van nam. Het smaakte goed, maar je moest altijd oppassen dat niemand je vergiftigde! Schichtig keek de jongen door deze gedachtegang rond en hij zette de beker wantrouwig weg.

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Taelyn wist niet echt goed wat ze meer moest zeggen, de man wou overduidelijk niet met haar praten, of niet toegeven aan haar vraag om te praten, ze dacht hij vanbinnen misschien wel eigenwijs was. Ze bestudeerde zijn gedrag, hoe zijn ogen gefocust waren op de vlek op de muur, hoe zijn expressie duidelijk verward en gepijnigd was. Ze zag hoe hij langzaam zijn blik keerde naar haar en ze glimlachte, geen grote glimlach, eentje die zei dat het oké was. Toen hij eenmaal opstond moest ze even twee keer kijken, ze had gezien dat hij mager was maar dit was totaal iets anders, hij leek bijna uitgehongerd. Ze probeerde hem niet heel erg te bekijken, ze wou hem niet nog erger laten voelen. Ze stapte opzij toen hij langsliep en ze wachtte totdat hij weg gesloft was, je kon merken dat zijn energie vrijwel op was, het was ook niet raar, in zijn dossier las ze dat hij vrijwel niks at. Ze zucht en kijkt de kamer rond, dan pas realiseert ze dat hij iets had gepakt en als ze naar het bed kijkt ziet ze dat de teddybeer die erg la mee was genomen. Ze keek nog even kort rond en nam alles tot zich, ze moest uiteindelijk ook met verbeter voorstellen komen.

Ze haalde diep adem en draaide zich op haar hiel, in een rustige pas liep ze in dezelfde richting die Sem net had gevolgd, waarschijnlijk de eetruimte. Toen ze de eetkamer binnenstapte richten zich een paar ogen zich op haar, sommige nieuwsgierig of er een nieuwe patient was, andere nijdig omdat iemand klaarblijkelijk hun rust had verstoord, tot in hoeverre dat kon, het was een beetje rumoerig in de kamer. Haar ogen vielen wederom op Sem die in zijn eentje met zijn teddy beer op schoot schuchter zijn glas melk terug plaatste en met gespitste ogen rond keek. Niemand had aandacht voor hem, iedereen was al bezig en op de een of andere manier voelde zij zich bijna geforceerd om langs hem te komen zitten, of tegenover hem. Langzaam kwam ze weer in beweging en voor ze het wist zat ze tegenover de brunet. Ze keek naar wat hij op zijn bord had en keek toen langzaam naar hem. Ze vroeg zich af waarom hij niet sprak, misschien waren het de stemmen die hem daarvan weerhielden. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en glimlachte weer op diezelfde manier naar hem. "Geen honger?" Vroeg ze, ze wist dat hij bij vele dingen hulp nodig had, simpele dingen zoals zich aankleden of zich scheren, ze vroeg zich eigenlijk af of hij dan ook geholpen zou moeten worden met eten. "Zal ik je helpen met eten? Misschien is het dan makkelijker, dat lijkt mij." Ze kijkt even naar het bord en denkt kort na voordat ze hem weer aankijkt met grote bruine ogen. "Mag ik dan langs je komen zitten? Als je dat liever niet hebt hoef je alleen je hoofd nee te schudden."

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De jongeman zat tegenover zijn eigen bord en hield de beer strak tegen zich aan. Af en toe draaide hij zijn lichaam wat heen en weer en verwisselde hij van het been die hij over zijn andere geslagen had. De ruimte was erg rumoerig, maar Sem leek dit alles niet goed op te pakken. Hij zonk wederom weg in een soort trance, een diepe afwezigheid. Pas ruim nadat er iemand aan tafel kwam zitten, keek hij op. Zijn ogen waren wat wazig en zijn blik verward. Het was weer hetzelfde meisje als net in de kamer. Wat wilde ze van hem? Een kleine fonkeling ontstond in zijn ogen terwijl hij naar haar keek. Zij was de enige persoon die zo tegen hem sprak. De rest was hem vast al zat en er moest dan een nieuw slachtoffer gevonden worden om hem te verzorgen. De jongen zette zijn beer voorzichtig op tafel en schoof hem naar haar toe zodat zij op hem kon letten terwijl hij at. Heel voorzichtig pakte hij zijn boterham met kaas vast en nam er een klein hapje van. Vervolgens legde hij de boterham weer neer en nam een slokje koffie. Zijn lichaam rilde helemaal van de kou, maar de koffie zou ervoor zorgen dat hij wat warmer werd.
Nadat hij het kleine hapje doorgeslikt had, pakte hij de andere boterham: die met jam. Hij nam ook hier een klein hapje van en legde hem weer neer. Gevolgd door weer een slokje koffie die hij ook weer neerzette. Dat was zijn ontbijt: twee hapjes van iedere boterham en een paar slokken koffie. Als hij in een goede bui was, wilde hij de koffie nog wel eens opdrinken en een halve boterham, maar dat kwam niet vaak voor. Zijn trillende handen legde hij weer op zijn schoot neer en hij keek even schichtig de kamer rond. Sommige mensen aten zo smerig, dat Sem er een vuil gezicht naar trok en weer wat in zichzelf keerde. 'Zo zijn wij ook! Vieze dikzakken, net als wij!' Mompelde hij kwaadaardig in zichzelf terwijl hij zijn handen in elkaar vouwde en ze tegen elkaar aanwreef. Sem sprak wel, maar nooit namens zichzelf, om het zo maar te omschrijven. Meestal als een totaal ander persoon die hij niet zelf was. De echte Sem was al jaren niet meer gezien, maar hij was een aardige en behulpzame jongen geweest die zijn leven eigenlijk goed voor elkaar had. Goede baan, genoeg geld, luxe huis en een mooie auto, maar door een tragische gebeurtenis veranderde hij langzaam in de persoon die hij nu was. Mede daarbij zijn jarenlange drankgebruik wat ook schizofrenie als gevolg kon hebben. Zijn ouders waren overleden en dit was voor hem zo zwaar geweest dat hij aan de drank was gegaan, maar daardoor was zijn psyche ook ver achteruit gegaan. Spijtig, maar waar. Het was nu verschillende jaren geleden, maar Sem was het allemaal alweer vergeten. Hij leefde echt in het nu en kon nooit helder nadenken. Niet over de toekomst, maar ook niet over het verleden.

De jongen keek weer terug naar de vrouw tegenover hem. Ze was vast zijn nieuwe begeleidster of zo. Waarom zou ze anders naar hem komen als hij zo saai was en er zoveel leuke mensen waren? Je kon uit iedereen kiezen. Bijvoorbeeld die dikzak Peter aan de overkant. Die was vrienden met iedereen. Met een jaloerse blik in zijn ogen keek hij naar de dikke man die met iedereen aan zijn tafel zat te lachen om zijn eigen grap. Vervolgens keek hij om zijn eigen omgeving heen en merkte weer op dat hij alleen zat. Het maakte hem verdrietig, maar communiceren met anderen was hij nooit goed in geweest. Dat zou naar zijn mening ook niet veranderen...

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Taelyn merkte dat haar woorden eigenlijk niet echt aan kwamen in eerste instantie, hij was ver weg, ergens waar ze zelf liever niet zou zitten. Ze vroeg zich af hoe hij hiervoor was en of dit ook in zijn dossier vermeld stond, misschien ook de reden dat dit allemaal is begonnen, ze kon aan hem zien dat hij al heel ver van de realiteit was afgezakt. Ze zag het somber in, iemand zo ver weg was moeilijk terug te brengen, medicijnen zouden waarschijnlijk te licht voor hem zijn of hij wou ze gewoon niet nemen en ze hadden het opgegeven om het te proberen. Ze zucht terwijl ze hem bedenkelijk aankijkt, ze vind het zonde dat patiënten hier niet volledig geholpen worden, het was duidelijk aan de houding van Sem dat hij niet meer gewend was aan gezelschap en dat vond ze spijtig, hij was geen verkeerde jongen, de stemmen hadden hem alleen heel ver in controle. Als hij dan eindelijk terug komt uit zijn zone tovert ze weer een glimlach op haar gezicht, de fonkeling in zijn sombere ogen ontschoot haar niet, misschien was ze wel de eerste die hem zo behandelde. Toen hij de beer naar haar toe schoof voelde ze zich bijna gelukkig, hij gaf haar een klein beetje van zijn wel verborgen vertrouwen. Ze pakt de beer en let er goed op, blijkbaar was het een belangrijk item. Ze kijkt trots toe hoe hij langzaam kleine hapjes neemt, het is iets, het zal zijn maag heus niet vullen. Toen hij zijn handen terug trok zakte er toch een soort teleurstelling over haar, maar naar haarzelf gericht omdat ze hoopte dat hij meer zou eten in haar buurt. Ze negeerde de stem die uit zijn mond kwam zo goed als ze kon en ze hield de beer nog vast. "Sem, het doet je echt geen kwaad als je wat meer eet. Luister niet naar de andere, volgens mij vind je het wel lekker." Zei ze vrolijk, maar voorzichtig omdat het verkeerd zou kunnen vallen. Mensen stuurde haar bezorgde blikken omdat ze niet echt bang voor hem was. Ze had in de gaten dat zijn aandacht alweer verloren was.

Ze hield hem nog even in de gaten, toen ze haar naam in de verte hoorde keek ze op, ze werd gewenkt door Rick. Ze wachtte totdat Sem wegkeek en stond toen op, snel liep ze naar haar begeleider en keek ze hem vragend aan. "Ik was eigenlijk net op een goed pad met hem, wat is er?" Hij vertelde haar dat ze de rest van de week nog genoeg tijd had om met hem te spenderen en dat ze nu de personeelsruimtes moest zien. Ze zuchtte en wierp nog een blik over haar schouder naar de man voordat ze achter Rick aanliep.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De verwarde jongen bleef nog even naar de dikke man staren voordat hij uit zijn zware trance gehaald werd. Hij schudde zijn hoofd even diep en merkte toen pas op dat het meisje weg was. Angstig greep hij zijn beer vast en stond op. Het was ook nergens veilig en je kon niemand vertrouwen! Het kleine beetje vertrouwen wat ze gewonnen had, was alweer verloren doordat ze niet op de beer had gelet. Sem begon nu aan zijn dagelijkse wandeling door het gebouw. Voor hem leek het zo groot, maar in feiten waren het slechts een paar gangen. Toch kon Sem er uren over doen, omdat hij altijd afgeleid werd door de meest kleine dingen.
Hij liep de lange, saaie gang in en bleef bij het eerste de beste raam staan om naar buiten te kijken. Zijn aandacht ging volledig op aan de vogels die hij voorbij zag vlogen en hij was zo in trance, dat hij zijn hoofd tegen het raam stootte en verdrietig zijn hoofd pakte. De beer had hij onder zijn arm geklemd terwijl hij over zijn voorhoofd wreef. Stom raam ook! Wie maakte die dingen dan ook doorzichtig?
Na de aanvaring met het raam, liep Sem verder de gang in. Op één van zijn vaste plekjes bleef hij staan: een excentriek gevormde vlek op de muur die er al jaren had gezeten en ook niet meer weg zou gaan. Het was een vrij opvallende vlek die Sem telkens weer aandachtig bestudeerde om er zeker van te zijn dat niemand hem bekeek via de muur. Je wist het immers maar nooit. Overal konden camera's verstopt liggen natuurlijk. Schichtig hurkte hij daarom bij de vlek neer en hield zijn hoofd dichterbij. Alsof hij hoopte om iets te ontdekken wat abnormaal was, maar helaas was hij er na tien minuten zeker van dat de vlek niets meer was dan een vlek. De jongen stond daarom op van de grond en bewoog zich voort richting een saai schilderij aan de muur. Er stonden wat rare strepen op en iets wat een koe moest voorstellen. Dat was zeker abstracte kunst, zoals dat duur genoemd werd. Sem betwijfelde het en keurde het dan ook enorm af om dit soort doeken op te hangen in de gangen. Als hij mocht beslissen hoe het er uitzag, dan wist hij wel wat hij zou veranderen. 'Lelijke dingen!' Mompelde hij in zichzelf gekeerd en hij sloeg boos op het doek. Snel keek hij achterom om te zien of er geen begeleiding was die hem had zien slaan. Daar waren ze de laatste tijd totaal niet meer van gecharmeerd. Een aantal schilderijen waren namelijk al weggehaald, omdat Sem het doek kapot had weten te maken. Voor Sem was dat een hele overwinning geweest, maar de begeleiders waren totaal niet blij met hem. Wellicht dat dit ook wel een reden was waarom niemand echt met hem om ging. Maar wat moest je anders als je niks zelf kon en niemand je wilde helpen?

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
De volgende ochtend
-
Gister was een behoorlijk drukke dag, vooral de momenten die ze heel even met Sem heeft gedeeld. Ze mocht vandaag meteen aan de slag en daar was ze ook op voorbereid, ze dacht alleen dat ze niet bij Sem geplaatst zou worden, terwijl ze dat eigenlijk wel heel interessant zou vinden. Ze parkeert haar kleine Fiat 500 ergens voor het instituut en loopt snel naar binnen door de lange gang die zich regelmatig opsplitst met klapdeuren die niet allemaal openstaan. Als ze weer in de ontvangstruimte is klokt ze in en loopt ze naar de personeelsruimte waar Rick al op haar wacht, ze schuift bij hem aan tafel een en haalt een banaan uit haar tas die ze rustig opeet terwijl de man zijn werk afmaakt. Hij schuift het formulier dat ze gister al had gezien naar haar toe terwijl hij nog bezig is en net als ze haar banaan op heeft kijkt hij op en schraapt hij zijn keel. "Luister Taelyn, lees even een halfuurtje dit formulier goed door en ga dan direct naar Sem. Ervaringen en do's en don't's staan allemaal in het dossier, zo weet je wat je het beste kan doen. Vanaf vandaag zul je Sem begeleiden, in je eentje. Blijkbaar maakte je gister een positieve indruk op hem." Ze knikt en kijkt naar het lichtbruine vel dat voor haar ligt dat propvol zit met blaadjes, zo komt ze misschien ook over zijn verleden te weten. Ze knikt nog een keer voor de zekerheid en kijkt dan op om Rick's blik te ontmoeten. "Ik doe het, ik ga ervoor." Zegt ze vol goede moed en met een schud van de hand is de lange man weg.

Na de tijd die ze gekregen heeft is ze inderdaad klaar met het hele dossier, ze had gister al veel gelezen waardoor ze nu zo door het dossier heen kon bladeren. Ze slaat het dicht en staat op, de map stopt ze in haar kluis en ze wast nog even snel haar handen om hygiënische redenen. Zodra ze weer voor dezelfde deur staat zucht ze, ze zou hem eerst wakker moeten maken en hem dan het nieuws vertellen. Ze weet totaal niet wat ze nou eigenlijk moet verwachten, het dossier had haar meer verward dan van te voren, hij was blijkbaar zo onvoorspelbaar beschreven. Ze klopt haar handen op haar broek af zodat ze niet al te nerveus overkomt en neemt dan een diepe hap adem om nog wat moet bij elkaar te rapen, misschien ook om het iets langer uit te stellen. Ze legt haar hand op de deurklink en stopt de sleutel dan in het gat, 's nachts gingen de deuren namelijk op slot voor iedereens veiligheid. Langzaam draait ze de deur open en dan stapt ze de donkere kamer binnen, haar ogen raken snel gewend en nog knippert ze enige tijd met haar ogen. Dan kijkt ze langzaam de kamer door om te zien waar Sem is. "Sem? Ik ben er weer. Het is tijd om op te staan, helaas."

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Gisteren was voor de jongen raar verlopen. Eerst kwam er iemand naar hem toe die hem leek te volgen, om hem vervolgens met rust te laten en haar hoofd niet meer te laten zien. Wie deed nu zo iets? Dat was een vraag die nog lang in zijn hoofd had rondgespookt en waar hij vele gesprekken over had kunnen voeren met zichzelf. Gelukkig werden deze gedachten geremd door zijn slaapmedicatie, die hij wel moest nemen om ervoor te zorgen dat hij toch nog enige nachtrust kreeg. Dit zou er immers niet van komen als hij geen medicijnen had die het melatonine in zijn lichaam versterkte, waardoor hij makkelijker in slaap zou vallen en dieper zou slapen.
Door alle stress en spanningen van gisterenavond had hij een hogere dosering gehad van zijn slaapmedicatie. Dit had als resultaat dat hij nog in bed lag op het moment dat Taelyn zijn kamer binnenkwam. Normaliter zou hij zich al ergens bevinden om dan wakker te kunnen worden. Soms was dit de grond, andere dagen was dat zijn bed waar hij dan op zat op de rand. Op dit moment lag hij onder de bergen dekens die hij had en hij had een kussen om zijn armen geklemd met zijn benen erom geslagen. Geheel opgerold lag hij daar te slapen, zijn haren enorm warrig op zijn hoofd en een diepe frons op zijn slaperige gezicht. Toch duurde het nu niet lang meer voor hij zou ontwaken.

Bij het kleinste geluid leek de jongeman wakker te worden, ogen werden geopend en hij keek verward rond. In eerste instantie rekte hij zich eens goed uit en zijn rug en benen kraakten door dit uitrekken. Daarna liet hij zich weer slapjes in het bed vallen en legde zijn hoofd eens goed op het kussen neer. Hij had vaak lichte opstartproblemen als hij veel slaapmedicatie gekregen had, wat heel normaal was overigens.
In het dossier van Sem was te lezen dat hij voor zijn traumatische gebeurtenis advocaat was geweest. Een baan die je bij hem niet zou verwachten als je hem nu zo zag, maar iedereen kon dit overkomen. Ook de mensen met de hoogst genoten opleiding. Hij had een eigen kantoor gehad, een groot huis en een dure auto. Ook nu had hij nog veel geld, maar daar kon je niks mee als je hier opgesloten zat. Weinig mensen wisten van zijn luxueuze leventje, aangezien dat ook tegen je gebruikt kon worden. Toch was het in zijn dossier vastgesteld geweest, aangezien er een beschrijving stond van het moment dat de crisisdienst hem op kwam halen. In zijn gigantische landhuis met meerdere auto's voor de deur.

Sem opende opnieuw zijn ogen en keek even kreunend rond. 'Ga weg! We slapen!' Gromde hij boos en hij trok de dikke dekens opnieuw over zijn hoofd heen. Hij zou vandaag moeten douchen, maar ook hier had hij een hekel aan. Zoals aan vele dingen, moest hij toegeven. Het was naar om het niet zelf te kunnen, maar de concentratie was lastig vast te houden bij iets als dit. Daar was hij eerlijk in geweest. Uiteindelijk bedacht hij zich toch en gooide hij de dekens van zijn extreem dunne lichaam af. 'Het spijt ons...' Fluisterde hij verdrietig, maar al snel veranderde zijn houding naar een iets agressiever soort. 'NIET!' Riep hij er kwaadaardig achteraan.

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Taelyn had niet verwacht dat Sem nog zou slapen, ze had gelezen dat hij vaak al uit zijn bed was gekropen voordat ze hem wakker zouden komen maken. Ze kijkt naar het dunne verschijnsel in bed, het dossier herhaalt ze nog steeds in haar achterhoofd. Ze stelt zich voor hoe hij eruit zou hebben gezien in de tijd dat hij succesvol en welvarend was, hij was knap van zichzelf maar hij had zijn lichaam verwaarloosd, nou ja, de stemmen hadden hem hier toe gedwongen als ze er over na moest denken, ze kan niet geloven dat dit volledig zijn eigen keus is, niet dat hij die nog echt heeft. Ze zucht zachtjes, bijna onhoorbaar als ze zijn lichaam hoort kraken tijdens het uitrekken, het geeft een rilling door haar lichaam die alles behalve positief was, het zou een klus zijn om deze man hier ooit nog uit te krijgen, gezond en wel. Ze vroeg zich af of hij wel medicatie voor zijn schizofrenie had gekregen, ze wist dat deze bestonden en het zou haar niet verbazen als ze die hier hadden, was zijn situatie te ernstig en zou de medicatie weinig tot geen invloed hebben? Of zouden de stemmen zich verzetten tegen het in nemen van het medicijn en wouden de andere begeleiders geen moeite meer doen om hem ze wel te laten slikken.

Ze schrikt van de boze stem die opeens door de kleine kamer galmde, ze keek toe hoe zijn stemmen het overnamen, hoe zijn stemmen eigenlijk tegen elkaar vochten als een duiveltje en engeltje op je schouder. Het was net alsof zijn persoonlijkheid in tweeën was gedeeld, een vol met het slechte en de ander vol met al het goede dat in hem zat. Ze bleef in de deur opening staan en keek gefronst naar de jongen in het bed die vocht met de twee stemmen in zijn hoofd, zou hij zich nog herinneren hoe het was om een eigen stem te hebben? Ook in zijn gedachten, of was het totaal overgenomen door de andere twee? "Het is oké Sem, ik moet je helaas wel wakker maken, het is vandaag douche dag. Ik heb gehoord dat dit niet je favoriete dag is, maar ik beloof dat ik mijn best ga doen om het leuker te maken." Ze stapt zijn kamer in en kijkt naar het nog altijd gesloten raam waar de rolluiken voor hangen. "Waarom doe je de rolluiken nooit omhoog?" Ze draait zijn hoofd naar hem, ze wist dat hij niet sprak maar toch zou ze vragen blijven stellen. "De zon is fijn, het voelt goed op je huid en meestal maakt het mij ook vrolijker." Ze loopt naar zijn kast en opent die langzaam, ze word begroet met kleren die opgevouwen waren en waarschijnlijk al tijden niet aangeraakt waren behalve misschien een stapeltje. "Zullen we vandaag iets anders pakken? Misschien is het leuk als je weer eens iets draagt dat je al lang niet aan hebt gehad." Ze draait haar hoofd naar hem, het is niet dat ze antwoord verwacht maar zijn gezichtsuitdrukking zou boekdelen spreken, dat hoopte ze tenminste.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Nog steeds lag de jongeman in het bed. Ditmaal met de dekens van zich af, waardoor zijn dunne lichaam zichtbaar was. Hij droeg een veel te groot shirt als een soort pyjama, omdat het anders te koud zou zijn. De broek die hij aangehad had, had hij uitgetrokken en naast het bed gegooid gedurende de nacht. Daarna was hij verder gaan slapen omdat hij veel te veel slaapmedicatie op had om nog enigszins te kunnen discussiëren en filosoferen met zichzelf. Filosoferen op zijn manier dan weliswaar, want een echte filosoof zou alles anders bekijken dan Sem deed.
Hij rekte zich nogmaals eens uit en duwde zichzelf toen rechtop in het bed. Hij had extra dekens, maar ook een extra matras zodat hij goed zou kunnen liggen zonder doorlig plekken te creëren. Dat zou lelijke gevolgen kunnen hebben namelijk. Vooral in zijn geval. Zijn botten lagen al ver aan het oppervlak, waardoor er extra zorgvuldig met hem omgegaan moest worden. Het idee aan een warme douche leek nog wel schappelijk voor Sem, maar toch vond hij het niet fijn. Dan moest hij zijn "dikke" lichaam onder ogen komen en dat vond hij niet fijn.
Ineens keek de jongen in paniek rond en zocht overduidelijk naar iets. Iets wat hij niet veel later van de grond viste: zijn teddybeer. Het was een witte teddybeer met een roze neusje en op de onderkant van zijn pootje een donker roze hart geborduurd met daarnaast een blauwe bloem. Je kon zien aan de teddybeer dat hij veel gebruikt werd. Het hielp Sem om rustig te worden als hij gestrest was. De knuffel kon hem helpen minder bang te zijn in het donker als hij niet kon slapen. Zo helemaal alleen op een kamer was natuurlijk alles behalve fijn als je dan ook nog eens helemaal alleen zou zijn met alle stemmen. De stemmen die je niet weg kon krijgen.

Hij bleef op de rand van het bed zitten met zijn teddybeer in zijn armen geklemd terwijl hij rondkeek naar het meisje die hem zou helpen met douchen. Ze vroeg waarom hij het gordijn nooit open had, maar daar had hij geen antwoord op. Het duister was gewoon fijner. Al dat licht deed pijn aan je ogen... Hij bleef slaperig zitten terwijl hij haar vragend bekeek. Een nieuw setje kleren was wel fijn, dacht hij. Voorzichtig trok hij wat aan zijn huidige shirt en hij legde de teddybeer even weg. Voorzichtig trok hij het shirt uit, waardoor zijn extreem dunne lichaam zichtbaar was. Over zijn hele lichaam zaten bloeduitstortingen en wonden van wat hij zichzelf aan had gedaan. Hij bleef rillend zitten. Toch was hij trots op zichzelf, want hij had haar geholpen met uitkleden, zodat zij hem aan kon kleden. Allang weer vergeten dat hij nog moest douchen natuurlijk. Zijn benen waren zo dun, dat ze elkaar niet eens aanraakte. Maakte niet uit hoe hij zat. Daarbij was zijn bovenlichaam ook extreem dun. Van achteren kon je zijn ruggengraat geheel zien en zijn ribben konden geteld worden. Evenals aan de voorkant met zijn borstkas. Het was vrij sneu om te zien, helemaal gezien het feit dat hij ooit een welvarend advocaat was geweest met een gespierd lichaam die iedere vrouw binnen kon slepen als hij wilde. Niet dat hij dat wilde, want hij was altijd op zijn werk gefocust geweest, maar het had gekund.

Frenchtoast
Straatmuzikant

frenchtoast schreef:
Taelyn kijkt naar de teddybeer die hij gister ook al bij zich droeg, ze glimlachte, het was toch wel aandoenlijk om een 28-jarige man met een teddybeer in zijn armen te zien. Ze bekijkt de beer goed en de versleten plekken zijn al te tellen, de beer was duidelijk dagelijks gebruikt voor een lange periode. Ze bekeek hem nog even met dezelfde glimlach en draaide toen weer naar de kast, ze pakte het setje dat nog vrij nieuw was eruit en toen ze zich omdraaide had hij zijn shirt al uitgetrokken wat haar verbaasde. "Goed bezig, Sem." Zei ze met een lieve lach terwijl ze naar hem toeliep. Toen ze dichtbij kwam wist ze dat ze iets rilling gevend kon treffen maar dit gaf haar zelfs kippenvel, hij hongerde zichzelf echt uit en ze begreep nu waarom hij de douche liever ontweek, met de lichaamslengte van een spiegel. Ze rolde het shirt in twee handen zodat ze het makkelijk over hem aan kon trekken, ze was heel voorzichtig en bijna als een moeder terwijl ze probeerde hem zo min mogelijk pijn of ongemak te geven. Ze hielp hem uit zijn broek en weer terug in een nieuwe, ondanks zijn gewicht torende hij wel qua lengte over haar heen. Ze liet hem langzaam terugzakken op bed en pakte een schoon paar sokken die ze aan zijn voeten deed. "Dank je, dat je zo goed meewerkt, ik waardeer het." Ze had het idee dat hem bedanken en aanmoedigen positieve invloed op hem had. Ze trok niet de rolluiken omhoog zonder zijn toestemming, als hij het had gewild zou hij het op de een of andere manier wel of gevraagd hebben of zelf geflikt hebben.

Nadat ze hem heeft aangekleed herinnert ze zich dat hij had moeten douchen, ze staat tegenover hem. "Vandaag slaan we douche dag even over, maar de volgende keer zal het echt moeten. Ik zal je zoveel mogelijk zelf laten doen, en bijspringen alleen als het nodig is." Als hij advocaat was geweest zou hij zeer intelligent zijn geweest, het zou erg neerbuigend overkomen hoe sommige begeleiders hem behandeld hebben als kind, terwijl hij gewoon een volwassen man was met mentale problemen, in haar visie maakte hem dat niet een kinderlijk persoon of iemand die mentaal jonger zou zijn dan wie dan ook hier, de stemmen waren slechts een gedeelte uit zijn fantasie, ergens zou hij zelf ook nog zitten, stilletjes. Ze had het kopie gezien van zijn identiteitskaart voor dat hij hier kwam, hij had een mooi gezicht, op een netjes gewicht met structuren waar je u tegen zou zeggen. Ze kijkt naar de teddybeer terwijl ze daarover na denkt, ze betrapt zichzelf op het afdwalen en kijkt langzaam weer naar Sem. "Zullen we even wat gaan eten en drinken? Het is nu rustig in de zaal, ik denk dat je dat wel fijner vind."

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Wanneer hij voelt dat hij in zijn kleding wordt geholpen door haar, komt er toch een minuscule glimlach op zijn gezicht te staan. Het was ergens heel erg fijn dat dit hem gebeurde. Dat hij nu zoveel goede hulp op één dag kreeg, verbaasde hem ten zeerst. Toch bleef de jongen zwijgend staan. Zijn ogen dwaalden de kamer rond terwijl de knuffel tegen zijn lichaam geplakt leek te zitten. Het was een enigszins fijn gevoel voor hem. Ondanks het feit dat hij ooit zo'n succesvol advocaat was geweest. Het was nu haast niet meer voor te stellen als je hem zo zag als dit. Het kon immers iedereen overkomen, maar veel mensen vergaten dat wel eens. Vooral als ze zagen wat zijn beroep ooit geweest was. Dan verwachtte ze haast een robot. Iemand die alles maar snel kon doen en geen privéleven had buiten zijn of haar werk. Voor Sem was dat ook een lange tijd zo geweest en hij had er niets van begrepen dat het nodig was om ook rust te nemen. Daardoor was hij al een stuk meer gestrest dan je als persoon zou kunnen hebben, maar hij was er toch mee doorgelopen. Nu zat hij hier na een groot trauma opgelopen te hebben waardoor hij niets meer kon.

De jongen vond het fijn dat hij nu andere kleren aan had. Hij streek over zijn eigen been heen. Best trots op zijn nieuwe kleren. Hij giechelde heel zachtjes in zichzelf en keek toen even naar het meisje die in de kamer stond. Ze was heel aardig en zorgzaam voor hem. Dat was heel erg fijn. Ze zei zelfs dat ze vandaag niet zouden douchen, maar een andere keer. Daar kon Sem wel blij van worden. Helemaal omdat hij dan zijn eigen lichaam niet hoefde te zien. Zijn lichaam maakte hem immers enorm onzeker en misselijk. Hij zag niet wat iedereen had gezien, hij zag iets totaal anders.
Sem bleef even in de kamer staan en keek toen naar het meisje die voorstelde om te gaan eten en drinken. Heel rustig knikte hij en hij hield de teddybeer nogmaals vast. Ze zouden zo naar de zaal gaan waar hij dan kon eten en drinken. Nu was er vast bijna niemand meer, waardoor het voor Sem een stuk makkelijker werd. Een zucht verliet zijn mond en hij wachtte op het sein dat hij naar buiten kon gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld