Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/Undertale~with Cheyra

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
- Undertale ORPG
- Yes, we spelen meerdere characers, because that's fun
- gelieve niet te reageren, want dat is irritant

-SPOILER ALLERT!

Frisk
Langzaam open ik mijn ogen en kijk ik om me heen.
Waar ben ik?
Ik ga rechtovereind zitten en kijk verder om me heen. Donker. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en staar naar de grond. Buttercups. Blijkbaar hebben die mijn val gebroken. Een paar kleine schaafwondjes op mijn knieën en voor de rest niets.
Ik ga recht opstaan en zoek naar een uitgang. Als die er is.
Al snel weet ik de uitgang te vinden en loop ik er doorheen. Als allereerst vallen mijn ogen op een bloem in het midden van de ruimte. Een gele, lachende, golden flower.
Voorzichtig loop ik ernaartoe.
"Howdy, ik ben het, Flowey the flower!"
Niet wetend wat ik moet zeggen, staar ik hem aan. Dit is nou eenmaal de eerste keer dat ik een pratende flower heb gezien.
"Je bent nieuw hier, of niet soms"
Nog steeds blij ik stil, waarna ik een glimlach opzet en knik.
"Zou ik je laten zien hoe het hier werkt?"
Alweer knik ik met een brede glimlach. En meteen zie ik pellets om me heen verschijnen.
"Dit zijn friendliness pellets, snel pak er zo veel als je kunt!"
Met grijpende handjes probeer ik er zo veel mogelijk te pakken. Ik ga op mijn tenen staan om er dichterbij te kunnen en zodra ik er een aan raak, voel ik de pijn door mijn lichaam.
"You idiot!" roept de golden flower opeens. Een gemene lach verschijnt op zijn gezicht. "In this world, it's kill or be killed!"Een hele boel pellets verschijnen om me heen en geen kant die ik nu op kan.
Ik maak me zo klein mogelijk en verberg mijn gezicht. Tot opeens alle pellets verdwijnen en de flower aan de kant wordt gevuurd.
Langzaam kijk ik op.

Account verwijderd

schreef:
YASS, GURL
~
Toriel
Zoals elke dag kwam ik weer eens kijken of er iemand hier naar beneden was gevallen. Deze dag gaf me een goed gevoel. Het was een mooie dag, wat bijzonder was aangezien we onder een berg woonde. Terwijl ik mijn tempo opvoerde, hoorde ik in de verte wat geluiden. Ik hoorde een stem. Een stem die ik al vele malen eerder had gehoord. Het zou toch niet...? Ik voelde maar al te snel hoe m'n hart met de seconde en seconde sneller begon te kloppen. Ik herkende deze plek uit duizenden, omdat ik elke dag hier wel langsliep.
Niet veel later zag ik iets heel vaags. Ik keek op en zag dat het een bloem was. Flowey... Als je het maar waagt. M'n hart stopte toen ik zag hoe het kind snel werd geraakt. Hier kreeg hij er nog eens van langs, al zou ik nooit iemand zo snel vermoorden. Het laatste wat ik ooit eens zou willen is LV krijgen, wat voor LOVE stond. LOVE had weer een andere betekenis, maar daar wilde ik nu niet aan denken.
Kom op, Toriel. Je kunt het hier niet al laten eindigen. Ik maakte vanuit m'n plek een soort van krachtige bol en stuurde het naar Flowey, die er al snel weg van werd geduwd. Om eerlijk te zijn werd hij een heel aantal meters weg ''gegooid'', als je het dan zo kon noemen.
Ik kwam uit mijn plek, richting het licht waar het mens me kon zien. Rustig en voorzichtig, want het laatste wat ik wilde was dat het bang voor me zou zijn. ''Wat een vreselijk wezen, om zo'n zielig en onschuldig jong mens te martelen. Ah, wees niet bang, mijn kind.'' Begon ik. ''I am Toriel, caretaker of the RUINS.'' Zei ik met een zwakke glimlach. ''Ik kom hier elke dag om te kijken of er iemand hier naar beneden is gevallen. Je bent de eerste mens die hier na een lange tijd is gekomen.'' Vulde ik nog voorzichtig aan. ''Come! I will guide you through the catacombs. This way.'' Hopelijk vertrouwde het mens me. Ik liep voorzichtig door een soort van poort, hopend dat het me zou volgen.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Als ik opkijk zie ik een vrouwelijke geit in een jurk en kom ik langzaam overeind. Voorzichtig kijk ik haar aan en sta ik stil, bedenkend of ik haar wel kan vertrouwen. Al snel zet ik weer een glimlach op mijn gezicht en huppel ik haar achterna, met de stok die ik net heb gevonden, voor het geval ze me mocht aanvallen.
Als ik door de poort heen ben, bevind ik me in een ruimte met een gele ster voor me. Voorzichtig loop ik er naar toe en raak ik hem aan met mijn stok. Ik voel determination door me lichaam stromen en loop verder door de deur, waarna er een puzzel op me zit te wachten.

Sans
Ik zit bij mij post vlak bij de grote, paarse deur waar ik altijd mijn knock-knock moppen oefen en sinds kort ook met iemand anders die zich achter die deur bevindt. Het is geweldig. Ze lacht om mijn moppen en soms heeft ze zelfs ook een paar moppen! Alleen jammer dat mijn broer, Papyrus, het niks vindt. Al is het geweldig om hem daarmee te plagen.
Hij is ook al een hele lange tijd bezig met trainen zodat hij een human kan vangen, zodat hij lid kan worden van de Royal Guard. Alleen gaat het hem waarschijnlijk niet meer lukken. Undyne heeft het me vertelt. Hij is er te onschldig voor. Of eigenlijk te lief. Maar dat durf ik hem niet te zeggen. Het breekt zijn hart namelijk als ik het hem ga zeggen. Vandaar dat Undyne hem kooklessen geeft. Zodat hij iets anders kan doen in zijn leven. Vandaar dat hij ook zo dol is op spaghetti!
Maar goed hier zit ik dan. Niks te doen en te wachten. Beter ga ik naar Grilby's voor mijn lunch.
Ik ga weg van mijn post en ga richting Grilby's

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Ik hoorde wat voetstappen achter me. Zo af en toe keek ik om en zag dat het mens een stok bij zich had. Ik zei er maar niks van en liep wat verder. Ik checkte of het alles begreep, wat al snel het geval was. Dit warmde namelijk al enorm mijn hart. Al snel kwamen we bij een soort van platform, waar je de juiste knoppen in moest drukken. Nou, niet echt drukken... Je moest er eerder op gaan staan.
''Welcome to your new home, innocent one. Allow me to educate you in the operation of the RUINS.'' Vertelde ik alvast en ging alvast op de juiste knoppen staan. Vervolgens liep ik richting een muur, waar een hendel zat. Ik nam diep adem en trok de hendel omlaag, waardoor er een muur naar boven ging. Ik liep toen richting het mens en keek het aan. ''The RUINS are full of puzzles. Ancient fusions between diversions and doorkeys. One must solve them to move from to room. Please adjust yourself to the sight of them.'' Vulde ik nog aan mijn verhaal aan. Niet veel later draaide ik me al om en liep naar de volgende ruimte.
Het was een lange tijd geleden dat ik iemand een rondleiding hier moest geven, maar ik wist nog maar al te goed wat voor puzzels er hier waren. Vaak liep ik niet verder dan de grote, paarse deur. Het klonk misschien triest, maar dat was het niet. Ik had daar iemand ontmoet waar ik vaak de meest leukste en raarste deurgrappen kon maken. Voor mij waren ze echt hilarisch. Het was balen dat ik de ander niet kon zien, maar z'n stem was zeker iets wat ik nooit zou kunnen vergeten.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Nog steeds achtervolgde ik haar huppelend. Tot we bij een puzzel aankomen. Ik sta stil en kijk haar oplettend aan om te zien wat ze doen. Ze liep over een aantal knoppen en trok de hendel omlaag, waarna er een deur opende en ze naar ze volgende ruimte liep.
Aandachtig staar ik naar de knoppen en huppel ik over dezelfde knoppen waar Toriel over heen is gelopen.
Zodra ik door de deur loop, staat Toriel al op mij te wachten. "To make progress here, you'll need to trigger several switches. And do not worry, I have labelled the ones you need to flip"
Ik knik en loop naar de eerste switch die ik zie, waarna ik die omlaag trek en naar de volgende switch loop en die ook omlaag trek.
In de volgende ruimte zie ik een dummie staan. Ze vertelt me dat als ik een monster tegen kom dat ik met hun moet praten en niet moet vechten. Langzaam loop ik naar de dummie en slik ik "Ehm, hoi"fluister ik zacht en ik staar in de dummie zijn ogen. Geen antwoord.
Toriel glimlacht naar mij en is ze blij met wat ik deed.
Ik glimlach terug en staar naar mijn stok. Die heb ik niet meer nodig. Al is het alsnog handig om hem bij me te hebben voor het geval dat er iets ergs gebeurt.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Niet veel later kwamen we aan bij een nieuw platform. Deze keer was het wat lastiger, want deze keer moest je op de goede vakken staan, anders stond je op een soort van scherpe figuren. Ik wist niet hoe je het moest uitleggen, maar je kon het wel begrijpen. Zoals gewoonlijk, wist ik hoe alles hier werkte en wist ik de oplossingen ervan wel.
'Dit is de puzzel, maar...'' Begon ik en haalde even diep adem. ''Here, take my hand for a moment.'' Zei ik. Ik pakte voorzichtig het hand van de mens vast en liep met het over het grote platform heen. Ik keek in die tussentijd glimlachend naar het. Er waren vele bochten, maar het hoefde niet bang te zijn.
Wat later stonden we aan de andere kant van het platform. ''Puzzles lijken me voor nu nog een beetje te gevaarlijk.'' Zei ik. Ik liet even m'n blik over het mens glijden. Het deed me enorm veel aan iemand herinneren. De vreselijke gedachten die ik nu niet wilde hebben.
Om mezelf maar te stoppen, liep ik maar alvast naar de volgende ruimte. ''Je hebt het voor nu enorm goed gedaan, mijn kind. Echter... Ik heb een moeilijke verzoek die ik je moet vragen.'' Zei ik. Hoe moest ik dat nou voor nu zeggen? Ik probeerde met wat moeite de juiste woorden te vinden. Het zou sowieso lastig worden, maar het moest wel. ''I would like you to walk to the end of this room bij yourself. Forgive me for this.'' Zei ik zachtjes en liep toen gauw door de gang heen. Er was hier niet veel gevaar, dus dit kon ik met alle vertrouwen doen. Ik stond toen achter een soort van paal, wachtend op het mens.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Rustig loop ik weer door achter Toriel aan. Ze staat voor een platform met spikes op mij te wachten, zodat we samen over het platform heen kunnen lopen.
Ze pakt mijn hand vast en leidt me de weg. Nog steeds met een glimlach op mijn mond en een stok in mijn linkerhand achtervolg ik haar alsof het mijn eigen moeder is. Het is misschien raar, maar het went best snel.
De volgende ruimte is een uitgestrekte kamer, waar ik de opdracht krijg om in mijn eentje naar de andere kant van de kamer te lopen. Snel probeer ik haar bij te houden, maar ze is sneller dan mij en ze is uit het zicht. Voorzichtig loop ik verder. Niet te snel, maar ook niet te langzaam.
Als ik aan het einde van de kamer kom, zie ik Toriel achter een paal staan en loop ik naar haar toe.

Sans
Ik zit bij Grilby's aan de bar een fles ketchup leeg te drinken. De laatste tijd is er niet veel te doen. Al doet de hotdog kraam in hotland het wel prima.
Ik zucht diep. Als mijn voorspellingen kloppen komt er vandaag een human hier. Alweer wordt bijna iedereen vermoord en moet ik het stop zetten. Voorkomen dat mijn Broer wordt vermoord, Alphys, Undyne. Iedereen... Niemand heeft het recht om vermoord te worden. Vooral onschuldige wezens als wij.
Ik zet de lege ketchup fles op de bar, sta op en loop naar buiten. Opzoek naar Papyrus.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Niet veel later zag ik dat het mens er al aankwam. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik ging achter de paal vandaan en keek naar het mens, die nog steeds een stok vast had. ''Gegroet, mijn kind. Maak je maar geen zorgen. Ik heb je niet verlaten. Ik zat alleen maar de hele tijd achter deze pilaar.'' Zei ik. ''Thank you for trusting me.'' ''Maar er was een belangrijke reden voor deze oefening, namelijk om je onafhankelijkheid te testen.''
Opeens herinnerde ik me weer iets wat ik moest doen. Ik probeerde de juiste woorden te vinden. ''Ik moet naar een zaak toe en je moet voor even alleen zijn. Blijf alsjeblieft hier. Het is te gevaarlijk om alleen op pad te gaan.'' Was ik bezorgd? Dat wel, aangezien ik niet wilde dat Asgore iets vreselijks met het ging doen. ''Ik heb een idee. Ik zou je een telefoon geven. Als je iets nodig hebt, kun je me gewoon bellen.'' Zei ik en gaf het een telefoon. ''Be good, alright?'' Een beetje nerveus liep ik toen weg. Ik hoopte maar dat het naar me zou gaan luisteren.

Papyrus
Zoals gewoonlijk was ik bezig met de Royal Guard. En daarmee bedoelde dat ik was voorbereid voor het geval er een mens zou komen. Ik zou dan zo blij zijn. Eindelijk zou ik dan populair zijn, zouden mensen me herkennen en zou ik de held zijn. Ik deed veel meer dan mijn broer, Sans. Elke dag lag hij wel te slapen, was hij enorm moe en nog meer. Hij had maar geluk met zo'n geweldige broer zoals ik, die altijd voor hem zorgde. Altijd zorgde ik ervoor dat het goed met hem ging en ik maakte vaak mijn bekende en beroemde spaghetti voor hem.
Soms ging ik wel eens naar Undyne, omdat ze me kooklessen gaf. Vaak gingen we spaghetti maken, wat ik niet snapte. Volgens mij was ik zelf al enorm goed, dus ik snapte niet waarom ze me daarmee zou helpen. Elke keer vroeg ik me af waarom ze me niet leerde vechten voor de Royal Guard, maar ik wilde mezelf ook de moeite besparen voordat ze me zou aanvallen met een speer.
Ik zuchtte zacht zodra ik wat troep van Sans vond. ''Sans, clean up your garbage!'' Zuchtte ik en schudde m'n hoofd. ''You lazy bones...'' Zei ik toen zachtjes. Ik wist dat hij er niet was, maar ik kon ook een gestoorde zijn die veel tegen zichzelf praatte. Voor nu had ik geen idee waar Sans was. Waarschijnlijk was hij aan het werk, als je dat dan werk kon noemen. Of hij was weer eens wat aan het rondlopen. Hij zou wel eens komen opdagen en ik zou hem dan wel zien.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Ik knik en ga tegen de pilaar aan zitten, met de telefoon in mijn handen, wachtend tot Toriel mij op komt halen om naar de volgende ruimtes te gaan.
Na een aantal keer te bellen en een aantal minuten te wachten, begin ik mij te vervelen en loop ik door. In de volgende ruimte, word ik gebeld door Toriel dat of ik daar nog ben. Even twijfel ik of ik verder moet gaan en kijk ik op. Als eerste zie ik een Frogit. Is dat niet die Frogit die mij laatst wilde aanvallen? Voorzichtig loop ik er naar toe en kijk ik hem aan. "Ribbit Ribbit, (excuse me Human, Ik heb wat advies voor battling monsters."
Ik knik met een glimlach en ga op de grond zitten.
"If you act on a certain way, or fight until you almost defeat them, they might not want to battle you anymore, If a monster don;t want to fight you, please, use some mercy human) "Ribbit"
Ik knik en ga weer staan. Zodra ik mij omdraai zie ik weer zo'n gele ster. Ik raak het aan met mijn stok en alweer stroomt de determination door mijn lichaam.
Ik sla links af en voor me staat een pot met snoep, waar ik er voorzichtig eentje uithaal en in mijn zak stop en verder ga.

Sans
Ik loop door de sneeuw met mijn muts over mij heen stap voor stap, langzamer dan normaal. Even sta ik stil en draai ik me om. Misschien is het beter om te kijken of de persoon achter de deur er is. Misschien fleurt dat me op. Ik loop de richting op van de grote, paarse deur en slaak een zucht. Ik leg mijn vuist op de deur, waarna ik twee keer klop. Rustig wacht ik af op een antwoord. En als niemand antwoord zal geven, dan ga ik wel richting Papyrus. Zijn favoriete show begint namelijk zo en het liefst wilt hij dat ik natuurlijk mee kijk. Nog even sluit ik mijn ogen en flitst er een moment door mijn hoofd. Dat de human hierdoor heen komt lopen, dat Papyrus vermoord wordt, Undyne, Alphys, misschien zelfs de vrouw achter deze deur. Zelfs ik. Eigenlijk wil ik dit voorkomen. En ga ik dus ook de human meteen vermoorden. Zodra de human één stap in deze ruimte zet, vermoord ik het. Ik wil geen risico's lopen op gevaar.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Zoals bijna altijd, zat ik voor nu thuis. Mijn fijne huis waar ik vaak was. Ik was wat aan het opruimen hier en had al een idee over wat ik zo kon gaan doen. Het was iets wat ik altijd al deed als er hier een mens naar beneden kwam vallen. Je kon zeggen dat het voor mij een soort van traditie was geworden om zoiets te doen. Ergens hoopte ik maar dat ik alle ingrediënten had en anders zou ik wel naar een winkel gaan om alle missende ingrediënten te kopen. Ik had er al enorm veel zin in, maar ik moest mijn hoofd er voor nu gewoon erbij houden. Ik liep naar de kelder, door een lange gangpad. Het was een lange tijd geleden dat er hier ooit eens mens was gekomen. Ik wilde ze nooit laten gaan, maar helaas. Er was wel een dag waarop diegene opeens naar huis wilde. Dat wilde ik voorkomen, want wie wist wat voor vreselijks Asgore wel niet zou doen. Het zou werkelijk gewoon mijn hart breken en geen één iemand verdiende dat. Ik kon goed voor ze zorgen en ik zou dat ook doen, zolang ze het maar toelieten. Maar helaas was er nooit iemand geweest die het ook toeliet. Elke keer wilden ze weggaan en elke keer faalde het. Asgore had nu al zes zielen en hij had er nog meer één nodig. Ik wilde niet dat de nachtmerrie zou uitkomen. De nachtmerrie die ik zo af en toe had. Dat Asgore door de barrière zou gaan en de hele mensheid zou vernietigen.
Door mijn afgedwaalde gedachten kwam ik al snel bij een deur. Ik keek er even naar. Ik deed hem zowat nooit open en hij zat voor nu op slot. Er was wel eens iemand hier waarmee ik klop klop grappen mee deed. Het was gewoon een soort van gewoonte geworden om hier te komen en te hopen dat hij er zou zijn. Z'n stem zou ik sowieso herkennen, alleen het was balen dat ik niet wist hoe hij eruit zag. Op een dag zou dat wel gebeuren. Tenminste... Dat hoopte ik dan. Het was namelijk een lange tijd geleden dat ik door deze deur ging. Sinds ik Asgore had verlaten, was ik alleen nog maar hier. Hopend dat er een mens was en dat ik hun kon tegenhouden. Ik wilde niet nog iemand verliezen. Ik kon al zes kinderen niet tegenhouden. Het ergste was volgens mij nog dat ik mijn zoon Asriel kwijt was geraakt. Asriel had ooit eens een vriend die een mens was. Dat mens was net als een kind voor mij en Asgore. Op een dag werd het mens enorm ziek en Asgore en ik waren enorm bezorgd. Asriel had het mens naar het oppervlak gebracht. Alleen toen gebeurde er iets vreselijks. Hij werd aangevallen door andere mensen, omdat ze dachten dat hij de moord had gepleegd. Asgore wilde sinds die dag wraak nemen op alle mensen en had zeven zielen nodig om naar het oppervlak te kunnen gaan. Dat wilde ik natuurlijk het liefst voorkomen. Sinds die dag was hij gek geworden en had ik hem verlaten. Zowat niemand had toen nog maar iets van me gehoord, wat voor nu ook maar het beste was. Ik wilde niet dat er iets ergs ging gebeuren hier.
Ik werd wakker geschud toen ik opeens wat geklop hoorde. Ik herkende het uit duizenden en het zou niet iets zijn wat ik zou vergeten. ''Who's there?'' Vroeg ik met een rustige stem. Ik was nogal gespannen omdat ik weer nare herinneringen naar boven kreeg. Dit kon gewoon niet nog een keer gebeuren, of ik zou er kapot van zijn. Dan kon ik nog een kind niet redden. Ik had al zes keer gefaald en ik wilde niet dat het een zevende keer zou gebeuren. Natuurlijk was dit de grap, aangezien de grappen soms zo geniaal waren. Dat vond ik dan, maar ach ja. Ik lachte gewoon om de meest vreemde dingen. Zelfs om de grappen van degene die waarschijnlijk aan de andere kant van de deur stond. Om zijn grappen kon ik soms echt enorm hard lachen en daardoor vergat ik wel eens alle pijn en alle nare dingen die gebeurden.
~
hele inspiratiebom opeens of zo, HAHAHAHAHA. i'm sorry, cuterd ;c

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
ohmy HAHAHAH ff lezen
~
Sans
Zodra ik de hoop begin op te geven en weg wil gaan, hoor ik een stem achter de deur komen. Ik begin te glimlachen en ga verder. 'A broken pencil"
Ik heb velen moppen waar merendeels knock-knock moppen van zijn.
Ik ga met mijn rug tegen de deur aan zitten, nog steeds met mijn capuchon over mijn hoofd. Dit is iets wat me elke dag bezig houdt. Waar ik ook echt vrolijk van word. Een soort lichtpuntje in je leven. Dat je alle negatieve dingen vergeet. Tuurlijk, Papyrus zorgt daar ook voor. Hij is tenminste mijn bro. De beste Bro. Alleen zij, de stem achter deze deur, heeft dezelfde humor als ik. En dat heeft Papyrus jammer genoeg niet. Ook dat zij grappen heeft geeft een warm gevoel van binnen. Haar grappen zijn namelijk de beste! Natuurlijk niet zo goed als die van mij.

Frisk
Ik ben al door een aantal rooms gelopen in mijn eentje en tot nu toe gaat het op zich behoorlijk goed. Ik ben een aantal keer aangevallen, maar ik heb ook heel veel vrienden gemaakt. Plus, die snoepjes zorgen ervoor dat ik me beter voel! Ik heb al met een steen gepraat en ben ook nog bevriend geraakt met een spook die me iets heel gaaf liet zien. Hij maakte met zijn tranen een hoed! Verder heb ik ook nog iets gekocht bij spider bake sale. Verder heb ik nog vele andere puzzels opgelost. Het is eigenlijk veel leuker hier dan ik dacht!
Met een grote glimlach loop ik verder, waarna ik in een ruimte kom met een grote, zwarte boom en een huis.

papyrus
Na alle troep van Sans te hebben opgeruimd, sprint ik naar de tv en ga ik op de bank zitten. Het is bijna tijd voor mijn favoriete game-show van de o zo beroemde Mettaton. Ik doe de tv aan en als ik naar rechts kijk, besef ik me dat ik Sans zijn steen nog moet voeren. Met een diepe zucht sta ik op en pak ik het potje met sprinkles en gooi het over de steen heen, waarna ik het potje weg zet en weer op de bank ga zitten. Nog maar een paar minuten en dan gaan de game-show beginnen!

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Ik moest proberen om niet te lachen, al was hij amper begonnen met zijn grap. Ik kon gewoon altijd met hem lachen, al ging het om de domste dingen ooit. Maar ikzelf had ook gewoon raar humor. Zelfs Asgore vond dat en hij maakte ook vaak slechte grappen, maar ze waren niks vergeleken met degene die aan de andere kant van de deur zat. Ik had zo vaak de neiging om de deur te openen, maar ik kon het niet. Ik wilde geen verkeerde zet maken en alles anders nog slechter maken dan dat het al was. Dat wilde ik het liefst voorkomen. Het ging hier namelijk al zes keer verkeerd met zes verschillende mensen. Dat brak nog steeds enorm mijn hart en soms haatte ik mezelf dat ik er niks tegenaan kon doen. Dat was voor mij nog wel het ergste.
''A broken pencil who?'' Vroeg ik en wachtte geduldig totdat hij z'n grap maakte. Door nare flashbacks kon ik nu niet zo heel erg meer lachen dan dat ik normaal deed. Hoe erg ik ook mijn best deed om de nare dingen opzij te schuiven, het lukte me maar niet. Elke seconde die voorbij gingen, was een seconde dichterbij dat Asgore z'n zevende ziel kon hebben en naar het oppervlak kon gaan om vervolgens alle mensen erge dingen aan te doen. De wraak die hij had, omdat ze onze zoon hadden vermoord, al was hij onschuldig. Het was inderdaad niet eerlijk en het was inderdaad gemeen, maar dat betekende niet dat je zo gestoord moest worden. Na vele ruzies daardoor verliet ik hem. Ik wilde er niks mee te maken hebben en ik liet het hem duidelijk merken dat ik er niet meer voor hem zou zijn. Hij moest het maar zelf uitzoeken.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Sans
Ik zet een grote glimlach op mijn mond zodra ik haar stem weer hoor.
"Nevermind it's pointless" Ik haal mijn schouders op en zet een grote grijns op mijn gezicht, waarna ik wacht tot ze begint te lachen en zij een knock knock grap kan vertellen. Natuurlijk is dit niet mijn beste grap, ik heb namelijk veel betere grappen. Maar dit was de eerste die in mij opkwam, vandaar dat ik hem dus vertelde.
Eigenlijk ben ik best wel benieuwd wie er nou achter de deur zit, wie al die grappen vertelt en hoe ze er nou uit ziet. Ook hoe het daar uit ziet. Is het net zoals hier of is het anders? Is ze alleen of is ze samen met iemand? En als ze met iemand is, hoe ziet diegene eruit en vertelt diegene ook grappen? Ja oke, de human is daar ook, maar die woont daar niet, dus de telt ook niet. Alleen heb ik nooit echt de behoefde gehad om de deur te openen. Ik weet niet echt precies waarom.
Ik hoop dat ik haar ooit op een dag met mijn ogen kan zien, in plaats van haar met mijn oren te horen. Dat zou alles veel leuker maken. Dan kunnen we nog meer grappen maken en nog veel meer.

Account verwijderd

schreef:
ik ging heel even stuk om die grap, HAHAHAHA. oh gosh... mijn slechte humor ook
~
Toriel
Ik moest kleintjes door z'n grap lachen. Het was niet zo erg als normaal. Waarschijnlijk kon hij daardoor ook merken dat er wat aan de hand was. Moest ik het hem dan beter nu gaan vragen? Ik kon hier moeilijk weggaan zonder het van m'n schouders te hebben. Het was een te grote last om het gewoon te laten gebeuren. De nachtmerrie die zich gewoon niet mocht herhalen. Ik vertrouwde hem nu het meeste van iedereen, al kende ik hem alleen door z'n stem. Een stem die diep was. Een diepe stem die ik niet zou kunnen vergeten, hoe hard ik het ook probeerde.
Een diepe zucht verliet mijn mond. Met veel moeite probeerde ik de juiste woorden te vinden, wat enorm lastig ging. ''If a human ever comes through this door...'' Begon ik. Ik wist niet zo goed hoe ik het hem moest vertellen, maar ik probeerde gewoon het beste ervan te maken. ''Could you please, please promise me something?'' Vroeg ik. ''Watch over them and protect them...'' Vulde ik nog zachtjes aan. ''Will you not?'' Was mijn laatste vraag. Deze keer was het totaal geen grap, aangezien mijn stem nu enorm serieus was en ergens trilde het ook. Ik had weer alle nare flashbacks die ik gewoon uit mijn geheugen wilde wissen, wat ik weer helaas niet kon. Asgore kon dit niet voor een zevende keer flikken en degene aan de andere kant van de deur was de enige waar ik nog een beetje hoop over had. Ik had geen idee hoe sterk hij was en wat hij wel en niet kon, maar ik wilde hem gewoon een vraag stellen. Ik wilde gewoon het beste hier voor iedereen en voor het mens.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
www.youtube.com/watch?v=mlrfvwtaY8k
khad de grap van deze vid (orgineel

)
~
Sans
Als ik haar lach hoor, verdwijnt mijn glimlach langzaam. Normaal lacht ze veel harder. Luidkeels. Maar nu niet. Het lijkt alsof haar iets dwars zit, iets naars.
"What's up?" vraag ik bezorgd en zodra ze antwoord geeft, slik ik. Eigenlijk was ik van plan om zodra de human hier binnen kwam, het meteen te doden. Maar op een een of andere manier zorgt haar stem ervoor dat ik me bedenk, dat ik het niet wil doen, dat ik de human wil beschermen. Ook al heb ik een hekel aan beloftes. Want zodra de human iemand hier vermoordt, is het wel mijn schuld. Omdat ik de human heb beschermd en niet meteen heb aangevallen zoals ik van plan was om te doen.
Ik zucht lichtjes, waarna ik mijn mond open. "Is goed" komt er uit. Ik sluit mijn ogen. Ik mag hopen dat ik de juiste keuze heb gemaakt en dat alles wat ik me nu bedenk een verbeelding is. Dat de human juist aardig is en niemand vermoord. Maar dat zal waarschijnlijk maar een wens zijn, een droom waar iedereen zich op verheugt. Een stukje vreugde hier kan namelijk totaal geen kwaad. Maar ik vertrouw haar. Als zij zegt dat ik de human moet beschermen, dan zal de human ook goed zijn. En anders hoop ik dat Asgore de ziel van de human vangt, zodat wij eindelijk, na al die tijd, seven souls hebben.
"Ik ga de human beschermen" vul ik er aan toe, waarna ik opsta en mijn gezicht naar de deur richt.
"Is er nog iets anders dat je me wilt vragen?" vraag ik met een behulpzame stem.

Account verwijderd

schreef:
HAHAHAHAHA. ik ga zo leuk undertale filmpjes kijken door jou, omfg
EN OMFG. I CRIED WHEN I SAW TORIEL CRYING WHEN SHE ASKED FOR THAT FAVOR. POOR GOAT MOMMY
~
Toriel
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht zodra ik z'n antwoord hoorde. Je moest eens weten hoe fijn het was als het enige wezen dat je vertrouwde, ook je verzoek wilde accepteren. Het gaf me een goed gevoel vanbinnen. Het was een soort van warm gevoel, wat ik de laatste tijd niet meer had sinds ik deze deur hier had gesloten. Sinds de laatste keer dat ik door deze deur ging en sinds de laatste keer dat ik zowat iedereen om me heen wegduwde. Alles, omdat ik gewoon zo bang was en ik had tijd nodig.
''Nee... Verder is er niks.'' Zei ik rustig. Inmiddels veegde ik wat tranen weg. Ik kon wel zo vaak zeggen hoeveel het voor me betekende, maar alsnog zou ik het niet kunnen omschrijven. ''Thank you. Thank you a lot.'' Vulde ik nog aan en weer verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht.
Opeens herinnerde ik me weer dat het mens er zo waarschijnlijk aankwam bij het huis. Het was maar beter als ik was voorbereid. ''I have to go. I'll see you soon then, I guess.'' Zei ik na een tijdje. ''Once again... Thank you and please keep your promise. That would mean the world to me.'' En niet veel later liep ik al weg. Je kon m'n voetstappen horen. Ik ging de gangen door en liep rustig de trap af. Ik zorgde ervoor dat de slaapkamer er goed uitzag. In de kledingkast stonden nog wat gestreepte shirts. Ergens brak mijn hart. Ik liep naar de keuken, waar gelukkig al de taart in de oven zat. Hopelijk brandde hij niet aan. Ik liep vervolgens de keuken uit, door de woonkamer en liep naar buiten. Voor mijn huis had ik nog wat rozenbladeren liggen en wat verderop een kale boom.''Oh dear, that took longer than I thought it would.'' Mompelde ik in mezelf. Ik wilde het mens bellen, maar ik zag het mens al. Ik liep erop af. ''Hoe kom je hier, mijn kind? Ben je gewond?'' Vroeg ik nogal bezorgd. ''There, there, I will heal you.'' Zei ik terwijl ik ervoor zorgde dat de gezondheid zeg maar beter ging. ''Ik had je niet zo lang alleen moeten laten. Het was onverantwoordelijk om je zoals dit proberen te verassen. Err... Nou, ik denk dat ik het niet langer meer kan verbergen.'' Zei ik. ''Come, small one!'' Zei ik en liep alvast naar mijn huis toe. Ik liep naar binnen en stond vervolgens in een gang. Ik keek naar de deur, wachtend op het mens.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld