Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Illusion is needed to disguise...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Full title
Illusion is needed to disguise the emptiness within

_____

Aurelia Lionheart ~ Ziet eruit als 17 maar is veel ouder ~ Gevallen engel (Bedrog)

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:

Emmanuel Cherrywhite ~ 17 jaar, bijna 18 en daarbij oud genoeg om vergaderingen van het instituut te mogen bijwonen ~ Schaduwjager

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Aurelia where are you heading?" Vroeg haar broer Gabriël toen ze haar jas aantrok en zich klaarmaakte om naar buiten te gaan.
"I'm meeting Rowan. We decides to have breakfast together." Antwoordde ze op een zo luchtig mogelijke toon.
"Don't you think you are getting a bit too attached to this human? Hector will not be thrilled to hear this."
"Well as usual Hector isn't here but searching for others of our kind. So if you don't snitch, everything will be fine." Hector was als een vader voor hen. Hij was de belichaming van 'herinnering'. Het beetje dat hij nog van zijn gave had overgehouden stelde hem in staat te weten wat er was gebeurd. Hij kon andere gevallen engelen herkennen en had een soort weeshuis hier in Londen voor hen opgericht. Momenteel bestond hun 'gezin' uit zes leden: Hector, Iris, Gabriël, Aurelia, Benjamin en Annabelle. Natuurlijk waren dit niet hun echte namen. Zo nu en dan moesten ze hun identiteit veranderen. Ze waren nog niet zo lang in Londen, maar Aurelia wist nu al dat ze deze stad enorm ging missen. Ze hield van de bedrijvigheid, er was altijd wel iets te doen.
"I don't understand what you see in them?"
"Well my dear brother. What I find so special about them is how many emotions they embody. And if we want to learn how to live as humans, the best way to learn that is from them, don't you think?"
"Well I think we have far more life experience than them." Gabriël had hier gelijk in. Zij leefden al sinds het begin der tijden. Al hadden ze een groot deel van die tijd slapend op aarde doorgebracht. Er waren eeuwen voorbijgegaan dat ze zich hadden teruggetrokken ver van de mensen vandaan.
"Aurelia, just please don't do anything stupid."
"Only because you're asking." Ze rende snel naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. Gabe en zij waren geen familie. Geen enkele engel was echt familie, maar ze waren samen naast elkaar ontwaakt na hun val en sindsdien onafscheidelijk. Ze zorgden voor elkaar en maakten dit hele gevallen engelen gedoe een stuk dragelijker.

"Here you are. I thought you wouldn't show up anymore." Rowan stond te wachtten voor de ingang van het theehuis. Aurelia trok vaak naar het park om menselijk gedrag te bestuderen. Daar was hij op een dag naar haar toegewandeld en de twee waren aan de praat geraakt. Aurelia had wel vaker menselijke vrienden. Het enige jammere was dat ze verouderden en uiteindelijk stierven. De vriendschappen waren nooit van lange duur, daarom hield ze zichzelf voor er extra van te genieten en zoveel mogelijk uit te halen.
"Before I forget." Uit een kleine lederen tas haalde ze een uitnodiging. "There's this party tomorrow and it'll be spectacular. I would love it if you could join me."
"Magnus Bane, what a weird name. How do you know this fellow?"
"Oh him and I we go way back, but nothing romantical, don't worry, you'll like him he's very charming." Rowan had het altijd moeilijk haar dingen te weigeren. Daarbij hij had nog geen plannen voor morgen. Het enige wat hem tegenhield was dat hij wellicht niemand op dit feest zou kennen, maar Aurelia zou hem vast en zeker wel aan wat vrienden van haar voorstellen.
Hij stemde toe en de rest van het ontbijt bespraken ze de details: Hoe laat zouden ze er heen gaan, wanneer zouden ze afspreken. Rowan kwam zelden bij Aurelia thuis. Ze had blijkbaar erg strenge ouders en ook morgen zou ze stiekem het huis uitsluipen om naar dat feest te gaan.
"Ow is it this late already. I'm sorry Laurel but i've got to go. I promissed Emmanuel to meet up."
Emmanuel, die naam had ze wel eens eerder gehoord. Ze had hem enkele keren vluchtig gezien, maar er was iets met die jongen. Hij had een zekere uitstraling die haar niet aanstond, die zei dat ze best zo ver mogelijk bij hem uit de buurt kon blijven.
"See you tomorrow!" riep ze hem nog na terwijl hij zich mengde in de menigte op de Londense straten.

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:
'Emmanuel Cherrywhite' stond er in het groot op deuitnodiging van Magnus Bane. De feesten van Magnus waren altijd spectaculair en
hij twijfelde er dan ook niet over om te gaan. Hij haalde de kaart uit de
envelop en schrok van het geluid dat het produceerde. 'Really Magnus,' zei hij
tegen niemand in het bijzonder. Hij keek snel om zich heen, niemand mocht weten
dat hij naar de feesten van downworlders ging, laat staan dat hij ervan genoot.
De klok sloeg twaalf uur en hij haastte zich naar buiten, hij was de afspraak
met Rowan helemaal vergeten... Hij pakte zijn stele, tekende een stamina
en snelheid rune en rende naar het park.
Rowan stond tegen een boom bij het vijvertje geleund, met zijn rug naar
Emmanuel toe. Het was voor de verandering eens een zonnige dag in het
regenachtige London. Glimlachend zei hij Rowan gedag, maar een reactie kreeg
hij niet. Het leek wel alsof hij hem niet zag?
Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Rowan is een mundane idioot. Hij
pakte snel zijn stele en zette een streep door de rune die zorgde voor zijn
onzichtbaarheid naar mensen toe. Rowan, die eerder rustig tegen de boom had
gestaan, schrok van zijn plotseling zichtbare vriend. 'Dáár moet je echt mee
stoppen,' zei rowan, die zo serieus mogelijk probeerde te kijken en vervolgens
toch in de lach schoot. 'Well, that’s what you get for being friends with a
shadowhunter!' Plaagde Emmanuel hem. Toen hij Rowan net leerde kennen had hij
alles geprobeerd om hem veilig te houden, een stop te zetten achter hun
vriendschap, maar Rowan moest er niets van weten. Imagen, Sarah, Murcella en
James maakten altijd grappen over hun vriendschap. Als hij in hun schoenen had
gestaan had hij het ook gedaan, mundanes waren achterlijk. Toch was Rowan
totaal anders, hij wist wanneer hij uit de buurt moest blijven en zocht het
gevaar niet op. ‘Are you going to that party of… What was his name?’‘Magnus Bane.’ Hij had absoluut niet van Rowan verwachtdat hij erheen zou gaan. Niemand was perfect. ‘Yes! That was it. Aurelia is
also going, you’re going to like her!’ Die naam kwam hem erg bekend voor, hij
kwam er alleen niet meer op waarvan…

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
ts naar de volgende nacht.
____________

Het was half twaalf. Aurelia had met Rowan op het feest van Magnus afgesproken, als het haar tenminste lukte het huis uit te komen. Hector was nog altijd niet teruggekeerd. Iris, bracht zoals gebruikelijk de nacht elders door Annabelle en Benjamin lagen al lang in ben. De enige voor wie ze vreesde was Gabriël. Ze sliep op de eerste verdieping, uit het raam klimmen was absoluut geen optie met de jurk die op dit moment aanhad. Jongens hadden het zoveel makkelijker met hun broeken. Op haar tenen probeerde ze zo stilletjes mogelijk de deur te bereiken. Het nadeel van het oude herenhuis waar ze woonden was dat werkelijk alles kraakte. Toch wist ze naar buiten te komen zonder geluid uit Gabes kamer te horen. Opgelucht haalde ze adem.
"Goeienacht."
Ze schrok zich werkelijk te pletter toen Gabriël vanuit de schaduwen tevoorschijn kwam met in zijn handen de uitnodiging van Magnus feest. Nog net wist ze een gil te onderdrukken.
"Hoe kom je daar aan?" siste ze op gedempte toon. "Heb je in mijn tas gezeten?"
"Wel de echte vraag hier is, was jij van plan om naar een feestje van downworlders te gaan?"
"Waarom niet Gabe, Magnus organiseert het je mag mee als je wilt."
"Aurelia mag ik je eraan herinneren dat wij niet tot hun klasse behoren en dat ook zo willen houden." Zijn toon was streng. "Wie weet wat het instituut met ons doet als ze achter ons bestaan komen. In hun ogen zijn we waarschijnlijk net zo erg als demonen."
"Gabriël dit is een feest voor downworlders. Geen schaduwjager waagt zich daar. Je weet toch dat hun soort zich veel te goed voelt voor zulke dingen. Alsjeblieft laat me voor één keer is plezier hebben." Ze zei niet dat Rowan meeging, dan zou ze al helemaal niet meer mogen gaan.
"Aurelia je doet wat je wilt, maar verwacht niet dat ik of eender wie dan ook van deze familie je komt redden als ze je gevangen nemen." Hij stak de uitnodiging naar haar uit. Ze twijfelde. De kans bestond altijd dat de schaduwjagers achter haar aankwamen. Maar waarom? Ze leefde in een menselijk lichaam, langs de buitenkant was ze net zo menselijk als Rowan. "Ik zie je morgen bij het ontbijt." vastberaden nam ze de uitnodiging aan en wandelde de straat op. Ze keek even achterom, maar Gabriël was alweer verdwenen. Ze kon niet wachten op enkele whiskeys die haar dit hele voorval zouden doen vergeten.

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:
De deur ging met een harde knal achter Emmanuel dicht. Hij rolde even met zijn ogen en liep vervolgens over de straat naar het appartement waar Magnus zijn feest hield. Hij was er trots op dat zijn huisgenoten niks gemerkt hadden van zijn plannen vanavond.
Rowan en Aurelia zouden er die avond ook zijn. Hij moest constant aan Aurelia denken, al had hij geen idee wie het nou echt was. Dat was waarschijnlijk de reden dat het zo bleef hangen. Hij had haar ooit gesproken of gezien, maar hij kon het zich niet meer herinneren. Het kon ook zijn dat Rowan haar naam eerder genoemd had. Emmanuel gaf het op, hij zag haar als het goed was ook op het feest.
Eenmaal aangekomen zette hij weer een streep door zijn zichtbaarheids rune en klopte aan. Glitters sprongen uit de brievenbus en hij zat helemaal onder. Hij mocht Magnus graag, maar soms ging hij iets te ver met zijn... Glitters... Uiteindelijk werd de deur open gedaan door Magnus zelf. 'Zo, nu ben je er helemaal klaar voor, schaduwjager,' zei Magnus met een grote lach op zijn gezicht. Emmanuel schudde met zijn hoofd en liep achter hem aan en eindigde in een enorme kamer vol downworlders en... Mundanes? 'Die hebben geruchten gehoord over het feest, verdomde Pandemonium club,' zei Magnus behoorlijk geïrriteerd. 'Je zou denken dat mensen slim genoeg zijn om zich buiten dit soort feesten te houden.' Emmanuel keek afkeurend en zag toen dat Rowan op hem af kwam lopen. Hij was niet alleen, hij had een beeldschoon meisje bij zich. Hij knipperde even vol ongeloof met zijn ogen en kwam hen tegemoet gelopen. Van dichtbij was ze nog mooier. Grote groen-grijzige ogen, lang donker blond haar en lang... Erg lang. Rowan leek hem iets te zeggen maar hij hoorde er niks van. 'Emmanuel!' Riep Emmanuel, wat hem uit zijn gedachten hielp. 'Mijn excuses, dat was onbeleefd. Ik ben Emmanuel Cherrywhite, aangenaam kennis te maken.' Hij bestudeerde haar, maar haar gezicht stond serieus en misschien zelf lichtelijk geïrriteerd...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Magnus wat fijn je nog eens te zien." zei Aurelia toen hij de deur voor haar opende
"The pleasure is all mine." was zijn antwoord. Hij maakte een overdreven diepe buiging en drukte een kus op haar hand.
"Wat heb je trouwens mooie make-up aan."
"Eeuhm ik heb helemaal geen make-up op."
"Dacht ik het niet! Welke jongedame gaat er nu naar een feest zonder wat rouge en lippenstift op te smeren." Hij duwde haar praktisch de badkamer in. "Geen zorgen als ik met je klaar ben zal je in het middelpunt van de belangstelling staan."
"Wel eigenlijk blijf ik liever op de achtergrond."
"Zonde, maar ok." Snel smeerde Magnus allerlei dingen op haar lippen, oogleden en wangen. Het was hem aardig gelukt de imperfecties van die menselijke lichaam te verbergen en de mooie dingen te accentueren. "En nu is het tijd om je aan de wereld te tonen." Al snel mengde Aurelia zich met de downworlders en vond ze Rowan. Hij vertelde haar dat Emmanuel ook zou komen en ze elkaar eindelijk eens konden leren kennen. Het was niet de bedoeling geweest dat Rowan nog andere mundanes ging uitnodigen, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Al snel stond ze oog in oog met deze Emmanuel, was hij haar nu aan het aanstaren? "Aurelia Lionheart, maar zeg maar Laurel." antwoordde ze op een nuchtere toon. Er was iets aan deze jongen waardoor ze op haar hoede was. Iets in haar zei dat ze moest vluchten en wel nu meteen, al was er dan weer iets anders dat zich juist aangetrokken voelde tot hem. Het was een enorm vreemd gevoel.
"Laten we dansen!" zei Rowan om de spanning tussen zijn twee vrienden te spreken.
"Ja dansen lijkt me enig." antwoordde Laurel die tot dan toe het oogcontact met Emmanuel niet had verbroken, maar zich nu omdraaide naar de dansvloer.

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:
Emmanuel liep achter ze aan de dansvloer op. Hij was wel vaker naar dit soort feestjes geweest, maar hij had nog nooit gedanst. Laurel en Rowan namen al snel hun houding aan, dat zorgde ervoor dat hij nogal stijf leek, saai zelfs.
'Wat is er Rowan? Kan je niet dansen?' Zei Rowan op een spottende toon. Rowan leek helemaal tot leven te komen bij Laurel, hij was zo anders...
'Nee, ik kan niet dansen,' zei hij, terwijl hij weg wilde lopen. Rowan pakte echter snel zijn arm beet. 'Serieus, Emmanuel? Kijk om je heen, nee erger, kijk naar mij, niemand hier kan dansen. Op Laurel na, natuurlijk.' Emmanuel keek om zich heen en kon bijna zijn lach niet inhouden, Rowan had gelijk. Hij had echter ook gelijk over Laurel, zij kon wél dansen en ze was de enigste.
Emmanuel begon ongemakkelijk met zijn armen en benen te bewegen. Hij moest toegeven, dat het gevoel dat het hem gaf, niet verkeerd was. Hij voelde zich steeds meer op zijn gemak op de dansvloer. Een menselijke bediende kwam langs met een paars drankje en ze sloegen het allemaal af. Geen van hen had zin om in een rat of iets dergelijks te veranderen. Hij had echter wel dorst gekregen van al dat dansen en bood aan om drinken voor hen te gaan halen. Alle drie hadden ze wel zin in een whisky, dus liep hij richting de bar. 'Drie whisky,' zei hij tegen de man achter de bar. Het verbaasde hem nog steeds dat sommige downworlders alle kleuren van de regenboog konden hebben.
De downworlder schoof drie drankjes naar hem toe. Hij hield ze een beetje onhandig vast en liep weer richting Rowan en Laurel.
Hij liet de glazen bijna vallen van schrik, Murcella was hier, zijn huisgenote. Hij haastte zich nu naar het groepje, het drinken plonsde over de glazen en waren nog maar halfvol toen hij ze uiteindelijk bereikt had. 'Heb je een spook gezien ofzo?' Vroeg Rowan geschrokken. 'Murcella,' zei hij ter bevestiging. Hij gaf ze snel de glazen whisky, goot zijn eigen whisky binnen een seconde naar binnen en rende naar het toilet.
Voor de tweede keer deze avond kon hij wel door de vloer zakken. Twee mannelijke vampieren waren wel erg intiem met elkaar. Hij draaide zich om en rende richting de bar, waar hij onder ging liggen... Zijn goede ideeën waren wel opgeraakt...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia kon een glimlach niet onderdrukken toen ze Emmanuel zag dansen, of toch een poging doen tot dansen. Zelf beperkte ze zich vooral tot de basispassen, die had ze wel onder de knie. Maar in tegenstelling tot haar zus Iris stelde het niet veel voor. Een ober kwam langs met een plateau paarse drankjes. Tot haar verbazing weigerde ook Emmanuel meteen, wist hij meer over wat ze met je lichaam konden doen?
"Aurelia waarom heb je me niet verteld dat dit een verkleedfeest was?" vroeg Rowan haar kijkend naar enkele meermensen.
"Omdat je je anders te druk gaat maken over je outfit en daarbij je moest niet per se verkleed zijn hoor." Aurelia had Rowan nooit verteld over het bestaan van downworlders, demonen en engelen. Ze wist niet hoe een mens op deze informatie reageerde. Het was veel makkelijker het gewoon te verzwijgen. Mundanes waren er erg goed in verklaringen te geven aan dingen die ze niet begrepen. Het verkleden was nooit Aurelia's idee geweest. Rowan was er zelf mee op de proppen gekomen toen Aurelia hem mee had genomen naar Taki's.
"Wie is Murcella?" vroeg Aurelia verward toen Emmanuel na het noemen van haar naam zich haastig uit de voeten maakte.
"Ze wonen samen, maar meer weet ik eigenlijk niet over haar. Ik ben nog nooit bij Emmanuel thuis geweest."
"Oke, vertel Emmanuel dat ik wel voor afleiding wil zorgen zodat hij ongezien naar buiten kan komen."

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:
Hij zag Rowan op de bar af komen lopen met een grote grijns op zijn gezicht. Het moest wel een heel grappig gezicht zijn, om hem onder een bar te zien liggen. Rowan ging aan de bar zitten en bestelde nog een whisky.
Plotseling voelde hij een voet tegen zich aan porren, Rowan zijn voet. 'Afleiding,' hoorde hij Rowan snel, maar duidelijk zeggen. 'Laurel, afleiding,' herhaalde hij nogmaals. Hij probeerde Laurel in de drukte te vinden en zag dat ze met Murcella aan het praten was. Hij wist niet hoe hij kon uitdrukken hoe dankbaar hij was voor dit gebaar. Snel haastte hij zich onder de bar vandaan en rende naar de deur, waar hij op Magnus stuitte. 'Jij gaat niet nu al weg, Emmanuel. Het is pas net begonnen!' Zei hij vol verbazing. 'Magnus,' zei Emmanuel geschrokken. Kon het nou nooit eens makkelijk gaan? 'Ik moet echt weg, de plicht roept!' Hij probeerde langs Magnus te glippen maar hij hield hem tegen. 'Murcella is hier ook. Het lijkt mij dat jij niet de enige zou zijn uit het London instituut die opgeroepen zou worden.' Emmanuel zocht naar de juiste worden. Hij wilde niet laten blijken dat hij niet met downworlders gezien mocht worden. 'Ah, ze weet niet van jouw aanwezigheid op deze feesten af,' Magnus klonk teleurgesteld. 'Je weet hoe de meeste schaduwjagers over downworlders denken.' Hij wist dat het niet erg aardig klonk, maar hij wist niks beters te verzinnen. Magnus wierp hem een boze blik en opende de deur voor hem. 'Ik dacht dat jij anders was, Emmanuel. Blijkbaar zijn we alleen goed voor feesten.' En met dat gezegd sloot Magnus de deur en stond Emmanuel buiten...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia trok haar jurk recht, nam een glas met een onnatuurlijk blauw drankje en wandelde vol zelfvertrouwen richting Murcella. "Ik moest je dit geven van een geheime aanbidder. Al raad ik je aan het niet te drinken."
"Dat was ik ook niet van plan. Vertel die geheime aanbidder dat ik hier niet ben om te feesten. Ik zoek iemand, een jongen, vrij lang donker haar lichte ogen luistert naar de naam Emmanuel."
"Oh ik heb wel iemand gezien die aan die beschrijving voldoet. Maar hij ging net het toilet in met twee elfenmeisjes, dus ik denk dat je hem beter niet kan storen."
Murcella zuchtte geïrriteerd. Ze mompelde een paar onverstaanbare dingen, maar het klonk allesbehalve positief, draaide zich om en wandeldde naar de wc's. Geen bedankje, geen 'nog een fijne avond'. Laurel keek haar na en het was op dat moment dat ze de zwarte rune op haar bovenarm zag. Ze had zojuist een conversatie gehad met een schaduwjager zonder het te beseffen. Maar als zij er één was en ze woonde samen met Emmanuel, betekende dat dan?
"Hij is ontsnapt." Laurel schrok zich bijna te pletter toen Rowan plots achter haar stond.
"Sorry. Misschien is het beter als wij ook naar huis gaan. Ik heb Murcella naar de wc's gestuurd, maar ik zou haar niet nog eens tegen het lijf willen lopen."
"Wel jammer, dat we zo vroeg al weg moeten, maar er komen nog wel meerder feestjes."
Aurelia zocht Magnus op excuseerde zich voor haar vroege vertrek en wenste hem nog een fijne avond. Toen Rowan buiten gehoorsafstand was vroeg ze hem nog of hij morgen kon afspreken. Als er iemand haar meer informatie over Emmanuel kon geven, dan was hij het wel.
"Ben je er zeker van dat ik je niet thuis moet brengen?" vroeg Rowan. "Het is al donker, wie weet wat loopt er allemaal rond op de straat."
"Maak je geen zorgen Rowan. Ik red me wel. Nog een goeieavond en als je Emmanuel ziet doe hem de groeten."

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:
Emmanuel was bijna bij het instituut en besloot via de ingang aan de zijkant te gaan, daar zou hoogstwaarschijnlijk niemand staan. Hij begon flauw het vermoeden te krijgen dat Murcella niet op Magnus zijn feestje kwam aanzetten om ervan te genieten.
Voorzichtig opende hij de deur, die met een luid gekraak open ging. Hij keek snel om zich heen en zag dat het heksenlicht in deze gang aanstond, dat was niet normaal voor dit tijdstip. Hij dook snel achter een kast en hield zich zo stil mogelijk. Zijn vermoeden kwam uit, Sarah en James kwamen zijn kant opgelopen.
'Ik dacht echt dat hij er hier in zou komen,' zei Sarah teleurgesteld.
'Misschien is hij helemaal niet naar dat downworlder feestje, Sarah. Je kent hem, hij weet altijd wel zijn weg te vinden naar één van zijn meisjes,' zei James, zijn parabatai. Hij moest zich inhouden om niet achter de kast vandaan te springen en James door elkaar te schudden.
Na een kort gesprek met elkaar liepen Sarah en James weer weg. Emmanuel zuchtte van opluchting en glipte de gang door naar zijn eigen kamer. Het was erg donker en hij slaakte nogmaals een zucht van opluchting. Hij zette het heksenlicht aan en was meteen op zijn hoede. Een donkere gestalte stond in de hoek van zijn kamer. 'Waar was jij?' Murcella... 'Waar denk je dat ik was?' Emmanuel reageerde geïrriteerd. Ze wist het niet zeker dus hij zou haar ook niet vertellen waar hij écht was geweest. 'Het feestje van Magnus, toevallig?' Ze keek hem afkeurend aan waardoor hij zin kreeg om haar zijn kamer uit te gooien. 'Raad nog eens, iedereen hier lijkt me zo goed te kennen,' zei hij denkend aan zijn Parabatai. 'Een meisje, oh...' Murcella keek nog steeds teleurgesteld. Had ze hem nou zo graag willen betrappen? 'Jij ook al? Goed, ik ben moe. Ga mijn kamer uit Murcella.' Voor het eerst in een lange tijd luisterde ze naar hem, ook al keek ze nog even achterom om hem een boze blik te werpen. Emmanuel plofte op zijn bed zonder zijn kleding eerst uit te trekken, daar had hij geen energie meer voor.
Plotseling kwam Imagen zijn kamer instormen, het hoofd van het instituut. 'Emmanuel?' Ze zette alle lichten weer aan die hij net uit had gezet en ging naast zijn bed zitten. 'Ik wil niet dat je later dan elf uur het instituut nog verlaat. Het zijn gevaarlijke tijden, vooral met deze demon die los is gebroken.' Ze leek even te betreuren dat ze het hem verteld had. 'Een demon? Wij zijn schaduwjagers, wij jágen er op! Het zijn altijd gevaarlijke tijden!' Hij keek haar geïrriteerd aan.
'Dat weet ik, maar deze is anders, sterker, beter gecamoufleerd en daarbij gevaarlijker...' Met dat gezegd liep Imagen zijn kamer weer uit.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rowan had absoluut gelijk. De straten van Londen waren geen plaats om als dame s'nachts alleen rond te lopen. Zeker niet wanneer je outfit weergaf dat je geld had. Ze voelde hoe ze vanuit de schaduwen werd aangekeken. Het duurde niet lang voordat haar achtervolgers zich bekend maakten. Twee fors gebouwde mannen kwamen rustig naast haar wandelen. "Goedenavond heren, een prachtige nacht vindt u ook niet?" zei ze rustig, alsof ze zich niet bewust was van het dreigende gevaar.
"Zeg dat wel, zeer prachtig zelfs. Heeft je vader je nooit verteld dat het hier s'nachts gevaarlijk kan zijn." zei de ene.
"Ja je zou zomaar de verkeerde mensen tegen het lijf kunnen lopen, maar maak je geen zorgen wij zullen je wel beschermen." Vulde de andere aan en sloeg zijn arm om haar middel. Uit de mouw van haar jurk haalde ze een klein mesje dat ze met een vlugge beweging in zijn maag stak. Zijn ogen werden groot, een gesmoorde kreet verliet zijn keel.
"Heeft u moeder u nooit aangeleerd dat het onbeleefd is een jongedame op deze manier te behandelen." Zijn vriend duwde haar opzij en zette zijn handen rond haar keel.
"Hey wat doe je nu, het is die meid die je moet hebben niet mij." zei Aurelia. De man keek haar verward aan. Haar gave mocht dan wel sterk verzwakt zijn, nog altijd kon ze illusies creëren, zeker bij diegene met een zwakke wil. De man zag haar als zijn vriend en zijn vriend als haar. Hij mompelde een snel excuus en wurgde toen zijn vriend, die smeekte dat hij ophield, maar hij kon hem niet horen. Pas toen hij dood was hief ze de illusie op. "Kijk nu toch naar wat je, je vriend hebt aangedaan. Je was altijd al een enorme teleurstelling." Een nieuwe illusie, de man zag haar nu als zijn vader. Wat blijkbaar datgene was waar hij het meeste angst voor had. "Wil je jezelf nuttig maken. Wil je je vader trots maken, hier." Hij gaf hem het mes. "Als je een einde maakt aan je leven, dan zal ik trots op je zijn." De man huilde, maar Laurel vertoonde geen enkele emotie. Ze keek toe hoe hij het mes aan zijn keel zette.
De meeste mensen fascineerden haar, maar er waren er ook zovele waarvan ze walgde. Op zo'n momenten kwam haar demonische kant naar boven. Emoties en zeker een evenwicht tussen goed en kwaad waren voor haar een heel moeilijk concept.
Eenmaal thuis aangekomen stonden haar nog meer problemen te wachten. Voor de deur stond een rijtuig geparkeerd. Ze kon niet anders dan de confrontatie met haar vader aangaan en wandelde naar binnen. In plaats van de preek die ze had verwacht omhelsde hij haar stevig. "Aurelia ik was zo ongerust. Er zijn demonen, in Londen."
"Die zijn er toch altijd?" vroeg ze verward.
"Ja, maar dit zijn andere demonen, sterkere. Ik weet niet waarom ze hier zijn, maar ze vinden het heus niet erg om één van ons aan hun kant te krijgen. Moest je er ooit een tegenkomen alsjeblieft laat je dan niet verleiden door hun gladde praatjes. En wat je nachtelijke uitstapjes betreft daar hebben we het morgen nog wel over." Aurelia knikte. Het was beter niets meer te zeggen. Stilletjes ging ze naar haar slaapkamer en plofte neer op bed. Voor ze het wist lag ze te slapen.

Adora
Landelijke ster

Adora schreef:
Emmanuel zat nu op een stoel aan zijn bureau. Imagen had erg bang geklonken en dat was niks voor haar, dus nu zat hij met een boek over demonen op te zoeken welke het kon zijn. Als hij de kenmerken die Imagen verteld had kon matchen met een demon uit het boek kon hij misschien een plan verzinnen.
De nachturen waren voorbij en hij was nog steeds niks wijzer geworden. Imagen zou hem moeten vertellen met wat ze te maken hadden, maar ze leek erg terughoudend de afgelopen nacht en hij betwijfelde of ze hem ook maar iets zou vertellen.
Terwijl hij onderweg was naar de keuken voor het ontbijt kwam hij zijn parabatai, James, tegen. 'Wat zit jij nou weer te plannen?' James kende hem veel te goed om te weten dat hij ergens mee bezig was. 'Imagen vertelde me gister over een demon, gevaarlijker dan anders. Ik ben de hele nacht bezig geweest om er achter te komen welke demon ze bedoelde, maar ik ben niks wijzer geworden.'
'En je heb er niet over nagedacht om het gewoon aan Imagen te vragen?' James keek verward.
'Natuurlijk wel, maar ze was zo... Afstandelijk. Ze leek er spijt van te hebben dat ze het mij verteld had, dus ik verwacht niet veel van een gesprek met Imagen.'
'Emmanuel, ze moet wel. Als mundanes, of wij shadowhunters, in gevaar zijn, zijn we verplicht er wat aan te doen. Dat gaat niet zonder de hulp van Imagen.'
'Ja, je hebt gelijk. Ik dacht gewoon dat als ik er achter zou komen het een stuk makkelijker was geweest.'
'Je hebt kringen onder je ogen, minder denken, meer slapen.' James keek hem onderzoekend aan. Emmanuel had een vermoeden dat hij het niet alleen over zijn onderzoek had.
Imagen kwam als laatste bij het ontbijt aan, met kringen onder haar ogen. Zij was dus ook de hele nacht opgeweest, vermoedde Emmanuel. 'Gaat alles wel goed, Imagen?' Vroeg Sarah.
'Eerst ontbijten, ik heb jullie straks wat te vertellen.' James keek hem aan met zijn 'ik zei het toch' blik.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld